door InsideUp | mei 28, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Mijn echtgenoot is aan het tuinieren geslagen.
Ik kan dat alleen aanmoedigen want onze tuin snakte naar onderhoud en aandacht. Van zodra hij eraan begon heb ik de intentie geplaatst me niet te moeien met de keuzes die hij maakt. Niet altijd evident voor mij, maar tot op heden best wel gelukt.
Als alles goed gaat eten we deze zomer best wel wat groenten van eigen kweek. Een heel experiment. Vooral voor hem. Maar geheel onverwacht ook voor mij. Ik volgde het veilig van op afstand, vooral uitkijkend naar de oogst.
Tot zo’n aantal weken geleden.
Na het avondeten zei mijn wederhelft: allé kom, de tuin heeft nood aan jouw bezoek.
Ik kijk verdwaasd op en denk: niet nu, ik heb nog van alles te doen; maar ik zeg: euh ….ok.
Dus we gaan naar buiten. Ik stap bijna aan het tempo van mijn dagelijkse wandeling in de velden hier. Denkend: kom, dan hebben we dit gehad en kan ik eindelijk doen wat ik wil.
Maar mijn wederhelft dacht er totaal anders over.
Ik hoor hem plots zeggen: Hej, als je zo stapt zie je helemaal niets.
Ik draai me om en ik zie hem nog aan de achterdeur staan terwijl ik al midden in onze tuin sta. En ik hoor mezelf zeggen: dat denk jij, ik heb het allemaal al gezien hoor.
Hij dringt aan en ik keer ongeduldig op mijn stappen terug en trek een wijsneus-gezicht op. Hij buigt zich over de bamboe en zegt: heb je gezien dat er al nieuwe scheuten uitkomen?
Ik antwoord: ahum. Maar in werkelijkheid had ik dat nog helemaal niet gezien.
Hij checkt elke plant apart en geduldig naar nieuwe scheuten. Het zijn er 25! En ik sta al bijna terug in het midden van de tuin. Als je er één gezien hebt dan heb je ze toch allemaal gezien. Niet? En nu zet ik mijn ongeduldig gezicht op.
Hij zegt: Kom eens kijken, heb je gezien dat er een aantal lavendel-struiken beginnen bloeien?
Ik keer opnieuw terug en mompel: ahum. Maar in werkelijkheid had ik ook dit niet gezien. Het waren de achterste planten en de bloemen zijn amper zichtbaar.
Ik merk dat er een innerlijk gevecht in mij ontstaat. Een strijd tussen dat deel in mij dat zich open wilt stellen en genieten van wat zich nu laat zien; dat deel in mij dan verbinding maakt met het verwonderd kind in mij. Tegen dat deel in mij dat tijd belangrijk vindt en efficiëntie en effectiviteit; dat deel in mij dat ongeduldig wilt doorstappen, dat vooral in haar hoofd bezig is, dat verbonden is met die au zo serieuze volwassen in mij.
En ik voel me een beetje ambetant worden van dat innerlijk en onwennig gevecht.
Plots zegt hij: kijk, de bladeren van de haagbeuk komen uit de knop; ze hebben de verplanting goed overleefd.
Ik kijk om, en dankzij mijn innerlijk gevecht moest ik deze keer maar twee stappen terug doen. Ook dit had ik gemist.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Oef, ik ben dus geen ezel. Maar misschien wel een steenezel. Manmanman, ik heb me tot drie keer moeten stoten alvorens ik bereid ben om even te vertragen en me te laten verrassen door de natuur. De rest van het tuinbezoek verloopt trager, maar de innerlijke strijd is niet volledig gaan rusten. Het is alsof ik mezelf moet leren om te genieten, het is alsof ik mezelf toestemming hiervoor moet geven. Klinkt gek hé, maar beter dan dit krijg ik het momenteel niet verwoord.
Het topmoment van mijn man is wanneer hij me de warmte laat voelen gegenereerd door alle beestjes in de composthoop. Hij gaat er met zijn 2 blote handen in, breekt een hoopje open en toont me met een brede lach alle beestjes die erin krioelen. Toegeven, zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, maar ik voel me nog steeds vastzitten in die rol van au zo serieuze volwassen. Dus meer dan een klein lachje lukt me nog niet.
Patience is not the ability to wait but how you act while you are waiting
Wat even mijn aandacht vraagt is de vraag “Who am I being when doing?”. Ik zat duidelijk even vast in mijn fixed mindset. Ik zei JA, maar deed NEEN. Ik zei JA op mijn voorwaarden, mijn verwachtingen. En moest even door een innerlijke barrière gaan toen de voorwaarden anders bleken te zijn.
De dag nummer twee, na het avondeten, word ik opnieuw uitgenodigd voor een tuinwandeling. Ik voel instant de innerlijke strijd terugkomen. Deze keer stap ik trager, maar zie nog steeds niet alles. Ik ervaar de onrust in mij die het vertragen met zich meebrengt. Dit wist ik niet van mezelf. Ik leer mezelf weer een beetje beter kennen. Ik ben gezegend om op een plaats te wonen omringd door velden, waar ik dagelijks 5 km in wandel. Tot vandaag dacht ik dat het de verbinding met de natuur is die maakt dat ik deze wandelingen zo heerlijk vind. Niet dus! Ik besef nu dat ik er eerder gewoon doorstap en dat het weidse uitzicht mij helpt om gemakkelijker te verbinden met mezelf, mijn gedachten, emoties en lichaam. Maar niet echt met de natuur. Ik zat eerder in ver-binding met de natuur. Van ver zag ik in globo de veranderingen gebeuren, maar niet in detail.
En dat is niet erg. Beiden mogen er zijn. Zowel het inzoomen als het uitzoomen heeft zijn waarde. Aan mij om daarmee te experimenteren. Aan mij om daarin mijn evenwicht te vinden.
Dag nummer drie, na het avondeten, was het aan het regenen. Ik blij, weliswaar in stilte, want ik hoef die innerlijke confrontatie even niet aan te gaan.
Dag nummer vier stappen we na het avondeten terug samen in de tuin. Ik kijk op “mijn” traag tempo, dat nog steeds sneller is dan dat van mijn man, naar de veranderingen. Ik ben verrast hoe snel alles groeit. De koolrabi was nog niet zichtbaar op dag één en nu amper drie dagen later zien we de sprieten uitkomen. Hetzelfde voor de koriander en de spinazie. Ik voel plots dankbaarheid opkomen. Voor moeder aarde, maar ook voor mijn man. Hij heeft gedurfd om zijn ongeduldige en soms ook wel wispelturige eigenwijze vrouw uit te nodigen om te vertragen. Om mij te doen zien, en niet enkel te laten kijken.
Nu zijn we een aantal weken verder. Ik ga niet elke dag de tuin in. Maar wanneer ik erin stap, probeer ik oprecht aandacht te hebben voor wat er is. En de groei is onwaarschijnlijk snel. Ik zou het allemaal gemist hebben.
Moraal voor mij?
Ik besef dat ik nog steeds erg gefocust ben op het resultaat (de groenten op mijn bord). Ik besef dat ik het mezelf niet altijd gun om van het proces te genieten. De groei en bloei van de groenten zouden zo aan mij voorbij kunnen gaan. Terwijl daar nu net de transformatie en de magie zit.
Bijkomend, van de groenten zal ik eenmaal op mijn bord maximum een half uur genieten, en dan moet ik al heel traag kauwen ;o). Daarna zal ik al weer met iets anders in mijn hoofd zitten en ze helemaal vergeten.
Door nu mee in de tuin te wandelen krijgen deze groenten meer waarde, gewoon omdat mijn beleving helemaal anders is. Het is nu al plezant, ik leer nu al dingen bij, onafhankelijk van een geslaagde of mislukte oogst.
Het is niet het resultaat dat het belangrijkste is.
Het is wie je wordt op weg naar dat resultaat.
Het is wat je leert op weg naar dat resultaat.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik dit op een diepere laag. Dankzij het zeer tastbare en concrete van de natuur en de confrontatie met mijn “ongeduld” begrijp ik nu ten volle de wijsheid achter deze woorden. Ik ben oprecht blij dat ik mijn mindset heb kunnen ombuigen. Want anders had ik dit allemaal gemist.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik nog meer het belang van aandacht geven en waardering tonen van de effort van de ander terwijl die nog in het proces zit. Ik zie dat mijn man de tijd die ik neem om door de tuin te wandelen en zijn vorderingen ook echt te zien ontzettend waardeert. Ik zie dat niet aan grootse dingen, maar wel aan zijn lach, aan zijn ogen en aan de goesting waarmee hij elke dag opnieuw weer een beetje verder doet. Op zijn tempo, op zijn manier, met een duidelijk doel voor ogen, maar ook echt genietend van elk moment, van zijn vorderingen.
Need I to say more? Wat je aandacht geeft groeit. Letterlijk en figuurlijk.
Het volgend beeld wil ik je niet onthouden. Laats zag ik vanuit de keuken dat hij na het opbergen van het materiaal nog terug ging naar de moestuin. Gewoon om even te genieten. Ik zag zijn lach, hij niet de mijne.
Dat is wat ik mezelf ook toewens. Stoppen en vertragen, even achterom kijken en genieten van al wat er al gedaan is. Alvorens aan het volgende te beginnen. Weliswaar met mijn temperament en op mijn manier.
Allemaal anders en toch ook niet.
Ik wens je het dagelijks ervaren van de magie van het leven toe,
in de kleine en de grote dingen,
in verbinding.
En als je zo’n steenezel als ik in je buurt hebt, kan je misschien zachtjes en geduldig een duwtje geven.
door InsideUp | apr 22, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Laatst belde ik met een vriendin. Ze vertelde me een anekdote die ik graag met jou deel. Omdat het grappig is en tegelijkertijd zo vol wijsheid.
Haar zoontje van vier zit in bad. Plots wilt hij duiken. Hiervoor heeft hij uiteraard een duikbril nodig. Dus vraagt hij om de duikbril te gaan halen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want ze zitten midden in een verhuis en nog niet alle dozen zijn uitgepakt. Ze zucht diep, maar toont zich toch van goede wil en begint de zoektocht in de dressing. Ze roept naar haar zoontje dat zij de duikbril niet vindt. En vraagt of hij toevallig weet waar de bril is. “Misschien in mijn slaapkamer” zegt haar zoontje. Ze zoekt in de slaapkamer en vindt geen duikbril en roept dat zij ze niet vindt. Waarop het zoontje luidkeels roept “GEWOON BLIJVEN ZOEKEN MAMA!”
How long should you try? Until. – Jim Rohn
Wat een levenswijsheid!
Wat een (h)eerlijke spiegel.
Ik kijk er in. Stel me de vraag wat ik graag zou willen, maar opgegeven heb omdat het niet van de eerste of tweede keer lukte. Omdat ik niet echt geloof dat ik het kan. Omdat ik het eerder zie als mijn droom dan mijn realiteit.
En ja hoor, ik heb niet lang in de spiegel moeten kijken om een aantal “dromen” te herbeleven.
Ik wil surfen.
Ik wil onbezonnen in een zomerjurk lopen en me fantastisch voelen.
Ik wil een oplossing vinden voor de slechte bloedcirculatie van mijn lichaam.
Ik wil naar Australië.
Ik wil een bijdrage leveren aan een mooie en duurzame samen-leving.
Ik wil …
Ok, wat hiervan wil ik ECHT in mijn realiteit zien?
Alles!
Wat doe ik er momenteel voor?
Met mijn gezondheid (lees voeding) ben ik terug heel actief bezig. Dat zit snor. Ik heb nog geen oplossing gevonden, maar ik blijf zoeken. En tijdens mijn zoektocht leer ik enorm veel over het menselijk lichaam. Boeiend! Dus zelfs als ik de oplossing nooit vind, de reis is het waard. Oprecht!
Bewegen doe ik dagelijks, maar ik moet erkennen dat ik krachttrainingen mijd. Haha! Wat heb je nodig om op een surfplank te springen? Juist, explosieve kracht. Dus, als ik dit in mijn realiteit wil zien verschijnen heb ik nog werk aan de winkel. Dank je wel zoontje van vriendin.
Wat doe ik momenteel met de reis naar Australië? Niet veel gezien het niet duidelijk is vanaf wanneer we er terug naartoe mogen. Mmm… Wat kan ik nu toch al doen opdat het mogelijk zou zijn eind 2022? Vanaf wanneer dien ik er actief mee bezig te zijn om dat mogelijk te maken? Mmm… Ik ga eens bellen met een vriendin die al 5 keer naar Australië is geweest en me laten helpen. Yes! Er komt beweging in mijn droom. Dank je wel zoontje van vriendin.
Hoe draag ik vandaag bij aan een mooie en duurzame samenleving? Ik werk elke dag aan mezelf, aan mijn beperkende overtuigingen, aan mijn projecties, aan mijn vaardigheden. Ik neem volledige eigenaarschap over wat ik denk, voel en doe. Dat is niet altijd gemakkelijk, en dikwijls erg confronterend. Soms lukt het me ook niet. I’m not perfect. Maar dat is het werk dat nodig is om elke dag op te dagen als een betere versie van mezelf. Dat is wat nodig is om dragend aanwezig te zijn met de mensen die ik begeleid. Alles en iedereen kan er alleen maar zijn als ik mijn eigen “verhalen” niet projecteer op de ander. Dan is groei mogelijk, dan is transformatie mogelijk. I’m still a work in progress, en ik ben er blij om. Ik hoop zelfs dat ik altijd zal blijven leren en groeien. Want hoe meer ik aan mezelf werk, hoe sterker mijn bijdrage zal worden.
Learn as if you were to live forever. Live as if you were to die tomorrow. – Ghandi
Welke dromen heb jij onbewust in de diepvriezer gestoken gewoon omdat je er geen actie aan hebt gekoppeld? Of omdat je ze niet echt als bereikbaar ervaart? Of omdat je het één keer geprobeerd hebt en vervolgens jezelf hebt overtuigd dat je het niet kan?
Wat heb je nodig om opnieuw te proberen? Om te blijven zoeken?
Misschien heb je gewoon een upgrade/update nodig van je droom. Misschien hou je aan een verouderde droom vast. Een droom die niet meer bij de persoon past die je nu bent. Schep duidelijkheid voor jezelf door je de eenvoudige vraag te stellen “Is dit nog wat ik wil?”.
Maak ruimte in je hoofd en in je leven voor dromen die nu bij je passen. Want we veranderen, stap voor stap, maar vergeten dit soms, waardoor er “oude” bagage aan ons blijft plakken.
Draag zorg voor jezelf.
Voed je dromen.
Laat ze tot leven komen.
Stap voor stap.
Bekijk ook zeker ons aanbod over ‘in actie komen’ en ‘blijven proberen’. In onze InsideUp Academy hebben we het online traject ‘Van denken naar doen’. Meer info via: https://www.insideup-academy.be/van-denken-naar-doen/
Of misschien stel je je op dagelijkse basis de vraag: “Als ik slechts een ding kan doen vandaag én toch nog de voldoening wil ervaren, wat zou dat dan zijn?”
Misschien helpt onze planner, de priOptimizer jou hiermee. Meer info via www.priOptimizer.com
door InsideUp | feb 10, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Er zijn zo van die dagen …
Dat het even tegen zit, dat het even vast zit, dat het niet loopt zoals je zelf zou willen, dat wat je doet niet overeenkomt met wat je weet dat je eigenlijk zou moeten doen …
Je weet wat je wilt. Je weet waarom je het wilt. Je hebt zelfs een plan bedacht hoe er te geraken.
En toch lukt het niet zo goed op van die dagen ….
Herken je dit?
Of misschien herken je dit bij mensen rondom jou?
Wat ik ondertussen geleerd heb is dat het dan zeker niet helpt om mezelf hard aan te pakken. Mijn “innerlijke schuldeiser” die zijn stem verheft herken ik goed:
- Soms probeert hij de schuld te leggen bij de context, de situatie: “Als het zus of zo zou geweest zijn dan … “. Hoe juist mijn verhaal ook mogen zijn, het helpt me niet vooruit. Integendeel, het voedt enkel mijn faalangst nog meer.
- Soms probeert hij de schuld bij anderen te zoeken: “Ik ben nu in deze situatie omwille van Piet, of Pol, of …”. En ook hier, het kan oprecht helemaal waar zijn, maar het helpt me niet vooruit. Het geeft me “tijdelijk” een gerust gevoel, doordat het in mijn oor fluistert dat er niets mis is met mij, dat het aan de ander ligt, dat ik dus niet hoef te veranderen”. Met als gevolg dat ik ook niets doe.
- Soms zoekt mijn “innerlijke schuldeiser” de schuld bij mezelf. Als het ware een naweeverschijnsel van mijn perfectionisme: De overtuiging dat als ik de dingen niet “au serieux” neem ik niet verantwoordelijk ben, niet waardig ben. Vanuit mijn perfectionisme staat dingen “au serieux” nemen gelijk aan keihard tegen mezelf zijn. Het staat gelijk aan mezelf nooit goed genoeg vinden. En ook dit stemmetje van die “innerlijke schuldeiser” helpt me geen snars vooruit. Ik verzeil alvorens ik het goed en wel besef in een beklemmende mallenmolen van gedachten en emoties.
Dit zijn allemaal stemmetjes gericht op het in stand houden van mijn statische mindset. Ze belemmeren me stuk voor stuk om de nodige actie te ondernemen om te bereiken waar ik naar verlang.
Ik herken deze stemmetjes sneller en sneller. Met een duidelijk zicht op de werkelijke realiteit in plaats van te blijven hangen in het verhaal. Zodat ik kan mezelf terug kan empoweren en ik terug kan doen wat wel helpt.
Wat kan wel helpen op van die dagen?
Een simpel soort van vragen …
Wat is er nu toch nog mogelijk?
Welke stap kan ik nu toch nog zetten, ook al is dat niet de stap die ik wou zetten (of van mezelf verwacht om te zetten)? Wat is er vandaag wel binnen mijn bereik?
Waar kan ik nu wel voor kiezen?
Ondanks alle verhalen – die reëel en waar zijn – alleszins voor mij.
Ik blijf me deze soort vragen stellen totdat ik een antwoord heb. Vanuit de wetenschap dat er altijd nog iets mogelijk is in de richting van wat ik wil. Dat is gewoon zo. Hoe klein het antwoord ook mogen zijn. Elke microstap die ik op dit moment kan benoemen en zetten zal de “innerlijke schuldeiser” doen zwijgen en mij helpen mijn kracht terug te omarmen. Mezelf terug te empoweren. Mijn groeimindset teug aanwakkeren.
Soms is “hulp vragen” een eerstvolgende microstap. En dan kan de vraag “Wat heb ik nodig om hulp te vragen?” je misschien begeleiden.
Soms is dat gewoon een veel kleinere stap zetten dan je van jezelf verwacht. Deze morgen bijvoorbeeld heb ik slechts een work-out van 9 minuten gevolgd in plaats van de 45 minuten die op de planning stond.
Is dat wat ik van mezelf verwacht had? Neen.
Is dat erg? Neen! Want ik heb ondanks “zo’n dag” toch nog bewogen in de richting van mijn doel “vitaal en energiek lichaam”. En me voldaan gevoeld omdat ik niet opgegeven heb vanuit mijn zwart-wit denken, alles-of-niets. Er zijn zoveel meer tinten in het leven die ook mooi zijn. Die het ook waard zijn om ontdekt te worden.
Dit is de periode van het jaar dat de meeste nieuwjaar intenties sneuvelen. Niet omdat ze onrealistisch zijn. Wel omdat we zwaar onderschatten wat we op lange termijn kunnen bereiken en overschatten wat we op korte termijn kunnen realisteren.
It’s all in the mindset, in the story, in the meaning we give it.
Laat die van jou niet sneuvelen. Help jezelf en maak van <<Wat is er nu wel mogelijk?”>> je bondgenoot. Gun jezelf het voordeel van die ene kleine micro stap in jouw richting.
Zet die ene micro-stap na de andere, hoe klein ook. Totdat het momentum er terug is om een iets grotere stap te zetten. En ondertussen leiden al die micro-stappen samen naar een mooiere plek dan nu gewoonweg opgeven. Zelfs al zou dat momentum even uitblijven.
Als dit momenteel niets voor jou is, omdat jij nog helemaal aangedreven wordt door je doelen, je eigen richtingaanwijzers, dan kan jij misschien mensen rondom jou helpen. Mensen die je ziet opgeven, die je excuses hoort vertellen, die het geloof in zichzelf weer even aan de kant aan het schuiven zijn. Misschien helpt het dat jij hen even expliciet laat weten dat jij wel in hen gelooft. Misschien helpt het dat jij hen eraan herinnert dat een microstap zetten heel moedig is op momenten dat men wilt opgeven, op “zo’n dagen…”.
As of this moment I say YES to me AND to the person I am becoming;
As of this moment I say YES to you AND to the person you are becoming;
Let’s do it together;
Let’s meet each other in the messy middle to remember the WHY;
To support each other in our change towards our direction;
Welke kleine micro stap kan jij alsnog zetten in de richting van je doel?
Wie kan jouw hulp vandaag even gebruiken om alsnog in zichzelf te geloven?
door InsideUp | okt 22, 2020 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap
Een aantal weken geleden stonden Karin en ik op de HR Digital Day georganiseerd door Cevora. Als spreker mochten wij één van de vele podia – lees studio’s – in beslag nemen met ons thema “Investeren in een op groeimindset gerichte cultuur”. Een dag waarop meer dan 400 participanten inspiratie zochten over “the race for talent” bij tal van sprekers.
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan
pipi langkous
Gemotiveerd door deze befaamde quote van Pipi Langkous zijn we voor de full experience gegaan. We werden geschminkt en gekapt door een professioneel team, stonden in een studio met alles er op en eraan begeleid door een professioneel regie-team en namen zelfs deel aan een fotoshoot en interview achteraf.
We zijn niet hier om perfect te zijn. We zijn hier omdat we een boodschap hebben te brengen, een bijdrage hebben te leveren aan de visie op leiderschap. Met dit in gedachte stapten we best wel met de nodige spanning binnen. Maar naar buiten stapten we met een intens gevoel van voldoening én een big smile op onze face. Goesting in meer van dit. Absoluut!
Vandaag de dag kunnen we niet anders meer dan erkennen dat verandering en complexiteit de norm is, het nieuwe normaal. De context waarin we zitten verandert continu, alsook de regelgeving waaraan we ons dienen te houden; de technologie waarvan we gebruik maken verandert veel sneller dan ooit ervoor; innovaties die tot disruptie leiden van vaste waarden volgen elkaar snel op; en de diversiteit van mensen waarmee we op de werkvloer en thuis te maken hebben is rijker en complexer. Niets blijft lang hetzelfde, alles is onderhevig aan verandering. Yes! We live in very exciting times.
Deel uitmaken van deze tijdslijn kan angst inboezemen. We voelen ons onzeker omdat de oplossingen die we zoeken nog niet gekend zijn. Of we ervaren dat onze drang voor controle ongekende hoogtes aanneemt omdat we niet durven los te laten wat we kennen. En tegelijkertijd kunnen we ook positieve opwinding ervaren, zoals we voelden als kind voor een schoolreis. Nieuwsgierig naar wat komt, bereid om in het avontuur te stappen en de opportuniteiten te zien en te grijpen wanneer ze zich voordoen, of zelfs opportuniteiten te creëren. We voelen en denken dit alles en nog veel meer tegelijkertijd.
En soms blijft de plaat wat hangen.
Meer dan ooit ervoor worden we uitgenodigd om onze mindset onder de loep te nemen. Inzetten op de ontwikkeling van een groeimindset, op een progressie-gerichte aanpak is wat nodig is om je muziek te blijven spelen, de plaat te laten draaien. Niet alleen op het werk, maar ook thuis. Niet alleen voor leidinggevenden, maar voor iedereen die zijn eigen leven wilt leiden. Het maakt namelijk het verschil tussen stagneren en verwelken, of floreren en vooruitkomen; tussen zich machteloos voelen of de regie in eigen handen nemen; tussen intens en bezield leven of overleven.
Wie je bent is hoe je leiding geeft, aan jezelf en aan anderen
Als mens willen we allemaal een betekenisvolle bijdrage leveren en betekenisvolle vooruitgang boeken. Als mensen vooruitgang maken in iets dat ze interessant vinden dan floreren ze. Dan raken ze niet uitgeput, ook al werken ze nog zo hard. Dan voelen ze zich energiek, ook al is het nog zo moeilijk wat ze doen. Vanuit dit gegeven is onze passie voor de op groeimindset-gerichte aanpak ontstaan, op progressiegerichte aanpak. Vanuit deze passie is InsideUp ontstaan.
Mensen zijn veerkrachtig en zelfredzaam. Als we deze overtuigingen ten volle binnen pakken, voor onszelf en voor anderen, dan kan er plots veel meer. Dit is ook één van de tien basisovertuigingen die aan de basis liggen van een op progressie-gerichte aanpak, gestoeld op het volledig omarmen van het concept van groeimindset. Wij overschatten altijd het effect van onze drama’s en onderschatten de kracht die in elk van ons schuilt om na het drama weer op te staan en te rijzen, te genieten.
Denk maar eens aan je eigen leven. Aan alles wat je al meegemaakt hebt. En erken ook heel even de kracht in jou die gemaakt heeft dat je er nog steeds bent, met al je talenten en dromen.
Ja, misschien met één of meerdere littekens, als gevolg van pijnlijke ervaringen die je liever niet had meegemaakt. En het zijn precies die ervaringen die je gemaakt hebben wie je vandaag bent. Die je de wijsheid brachten uit de lessen die je eruit getrokken hebt. Sta daar ook even bij stil. Elk obstakel, groot of klein, thuis of op het werk, is een leeropportuniteit. Het leven zit vol van dergelijke uitdagingen. En elk van ons bepaalt aan de hand van onze mindset hoe we ermee omgaan, hoe we ernaar kijken.
What if your life is one big experiment?
What if everything in life is here for you, not against you?
Maak even tijd om retrospectief terug te kijken op je eigen leven, professioneel en/of privé. Wat hierbij helpt is om dit te doen aan de hand van een tijdslijn, waarop je alle belangrijke events en/of obstakels plaatst. Kijk vervolgens naar je tijdslijn en stel je bij een aantal obstakels de vraag “Wat was daar goed aan wat ik toen niet kon zien?”
Vanuit die graantjes van wijsheid kan je nu vandaag misschien voor een obstakel staan. Het kan helpend zijn om je dan de vraag te stellen “Wat is hier goed aan dat ik nu nog niet zie?”. Geef jezelf het voordeel van de twijfel. Want meestal zal je in het hier en nu het antwoord nog niet weten. Maar je weet dat je verleden voldoende bewijzen heeft dat er meestal wel een antwoord komt. Je weet uit je verleden dat je niet altijd krijgt wat je wilt, maar blijkbaar wel wat je nodig hebt, voor je eigen groei. Zolang je maar blijft inzien dat alles een experiment is waaruit we lessen kunnen trekken voor onszelf.
Jezelf perspectief-verruimende vragen stellen helpt om je groeimindset te activeren wanneer de plaat weer eens blijft hangen, wanneer je jezelf betrapt op een statische mindset.
Help jezelf door in je zelfredzaamheid en veerkracht te investeren. Help anderen door in hun zelfredzaamheid en veerkracht te geloven. We zijn allemaal creators van ons eigen leven, geen slachtoffers. Het klopt dat we de context niet altijd en zelfs zelden in eigen handen hebben. Maar wat we wel in eigen handen hebben is onze mindset. Laten we samen een mooie en duurzame wereld maken door elkaar hierin te ondersteunen, als leidinggevende, als collega, als moeder, als zoon, als burger, als … Innovatie en co-creatie vloeit hieruit logisch verder, zelfs in de breedste betekenis van de woorden.
Een op groeimindset gerichte aanpak…
Die betekenisvolle bijdrage leveren en betekenisvolle vooruitgang boeken. Het verschil tussen vooruitgaan en floreren of stagneren en verwelken. Jezelf staande houden in veranderende tijden door te kiezen voor een progressiegerichte aanpak voor jezelf, het team of je bedrijf. Het loont echt de moeite.
Wil je een webinar, keynote, (online) workshop organiseren of samen een mindset-game spelen.
Contacteer ons voor meer info!
door InsideUp | sep 30, 2020 | Persoonlijk Leiderschap
Zijn wij wie we zijn? Of kunnen we onszelf helemaal opnieuw uitvinden? Wat is veranderbaar en wat niet?
In alle eerlijkheid ik weet het niet. Ik lees hier veel over. Experimenteer met de nieuwe inzichten. En nog steeds weet ik niet hoe rekbaar en veranderbaar we zijn.
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
Pipi Langkous
Ik zie dat mensen anders zijn. Uniek. Ik zie patronen bij bepaalde types van mensen. Ja, die zie ik ook. Ik zie het AHA-moment bij mensen wanneer ze zichzelf herkennen in een type. Zo van “JA, dat ben ik inderdaad!”. En de opluchting omdat ze zo mogen zijn. Dat het “normaal” is.
Maar, ik weet niet in welke mate persoonlijkheidstesten weerspiegelen wie we echt zijn of gewoon weerspiegelen wie we denken dat we zijn. En als we nu eens denken iemand anders te zijn dan wie we vandaag denken te zijn, kunnen we die ander dan ook worden?
Wij vullen zelf vragenlijsten in, met de blik die we over onszelf hebben. In welke mate speelt dan de self-fulfilling prophecy? Stel ik vul in een vragenlijst in dat ik na een netwerkevent neerploef in de zetel omdat ik nood heb om me even terug te plooien op mezelf. Wat wilt dit dan zeggen? Wilt dit dan zeggen dat ik een zeker mate van introversie toon? Wilt dit zeggen dat ik introvert ben? Of wilt dit zeggen dat om de één of andere reden ik denk dat ik introvert ben en daardoor ook zo zal handelen en denk dat ik dat dan ben?
Allemaal overpeinzingen waar ik nog niet aan uit ben.
Wie ben ik? Dit is een vraag die bij mij veel schaamte en schuldgevoel naar boven heeft gebracht in mijn leven. Omdat ik nooit tevreden was met wat ik van mezelf zag of hoorde. Ik vond het nooit goed genoeg. Ja, als ex-perfectionist wast dit best wel een dingetje.
“Wie ben ik?” is een vraag die mij conclusies doet trekken over mezelf. Waardoor ik niet anders meer kan dan zijn wie ik denk dat ik ben. Het is een vraag die me vastzet en het denken in mogelijkheden heel moeilijk maakt.
De perspectief-verruimende vraag, gericht op progressie is “Wie wil ik zijn?”. Het verruimt mijn blik, nieuwe opportuniteiten zijn dan mogelijk. Weliswaar niet zomaar, door er aan te denken, wel door steevast bewust te kiezen voor de op groei-gerichte aanpak. Me richten op het gedrag dat nodig is om mezelf te verbeteren. Dat gedrag dan stap voor stap te oefenen, doelbewust in te zetten en erover te reflecteren.
Want, wat ik wel met zekerheid weet is dat ik me kan verbeteren in om het even welke vaardigheid. Waar ik nu sta is gewoon een startpunt. Er is altijd progressie mogelijk door focus en inzet. Wilt dit zeggen dat ik morgen de nieuwe Einstein kan worden enkel door inzet en focus? Ik weet het niet. Waar ik uiteindelijk ga geraken weet niemand. En het interesseert me ook oprecht niet meer. Een Einstein worden is namelijk weer een resultaat. En door me te fixeren op een resultaat loopt het meestal fout bij mij. Ik begin mezelf dan te vergelijken met anderen. Als ik het resultaat dan niet behaal ga ik mezelf op de kop geven. Mijn faalangst wordt dan gevoed en maakt dat ik dan stagneer in plaats van groei.
Wat wel helpt is weten, echt weten, dat als ik wil ik me ook echt kan verbeteren. Is weten dat ik zelfredzaam ben en veerkrachtig. Is weten dat groei en verbetering alleen maar plaatsvinden als ik ook geloof dat ik me kan verbeteren.
Dit zijn ook de basisovertuigingen van een groei-mindset, een op groei-gerichte aanpak.
Whether you think you can, or you think you can’t – you’re right.
Henry Ford
Doe maar even de oefening aan de hand van dit schema:
- Ik denk dat ik niet kan tekenen. Welke actie volgt hierop? Ik zal het zelfs niet proberen, want ik denk dat ik het toch niet kan. Ik heb een conclusie getrokken. Welk resultaat oogst je? Je kan inderdaad nog steeds niet tekenen want het ontbreekt je aan oefening. Dus, ja, zie je wel, je kunt inderdaad niet tekenen.
- Ik kan vandaag nog niet tekenen, maar ik weet dat ik me erin kan verbeteren en ik wil dat ook. Welke actie volgt hierop? Ik probeer, ik volg een online-traject “tekenen voor dummies”, …. Welk resultaat oogst je? Ik kan al beter tekenen dan een maand geleden. Ik heb me inderdaad verbeterd. Wat is er nog meer mogelijk? En ik bouw verder op de kennis en kunde die ik verworven heb, hoe klein ook.
Welk verhaal vertel je jezelf? En is het in dat verhaal dat je de hoofdrol wilt spelen?
Dus, even terug naar het begin. Welke vraag ondersteunt me het meest vandaag: wie ben ik of wie wil ik zijn?
Persoonlijkheidstesten hebben zeker een toegevoegde waarde. Ik neem ze vandaag nog steeds af en gebruik ze als startbasis voor het gesprek met mijn klanten (of het gesprek met mezelf). Ze dragen bij tot zelfinzicht en vormen een helder uiteenzetting van wie iemand vandaag denkt te zijn. Hoe iemand vandaag naar zichzelf kijkt. En dat is altijd ok.
Dé cruciale vraag is “Wie wil ik morgen zijn?”.
Dan begint het groei-avontuur van experimenteren, spelen, leren en groeien. Een groei-avontuur in de richting van wat ik wil in mijn leven, helemaal ok met wat is vandaag, maar lonkend naar de andere mogelijkheden en benieuwd naar waar dit avontuur zal leiden. Want wat ik ook zeker weet is dat je leven dromen niet hetzelfde is als je dromen leven. De meeste voldoening haal ik uit het leven van mijn dromen. Ook al loopt het dikwijls anders dan verwacht.
I’m on the move,
I’m on a new adventure and
that makes me happy.
Beyond all expectations,
beyond all limitations.
En het magische is dan, dat ik verder geraak dan ooit ervoor!
Ik zeg bijvoorbeeld niet meer tegen mezelf ik wil goed zijn in het hanteren van conflicten.
Neen, ik focus me op groei en herformuleer mijn doel: “ Ik wil beter worden in het hanteren van conflicten”. Vervolgens bepaal ik wat dat dan voor mij zou betekenen, welk gedrag nodig is. Om vervolgens de eerste haalbare stap hierin te formuleren en te zetten. Ik oefen hier doelbewust op totdat wat moeilijk was gemakkelijk gaat en bepaal dan, vanuit deze nieuwe plek, wat de volgende stap is om beter conflicten te kunnen hanteren.
Dit is een (h)eerlijke mindset-game-changer. Zeker in een wereld waar alles continu verandert, en ik dus ook. Echt waar! Niet enkel alles rondom verandert, ook wij.
Inzetten op groei, op verbetering, staat me toe het beste uit mezelf te geven, te leren en te groeien, inspelend op wat vandaag belangrijk is. Enkel inzetten op een resultaat, maakt me log, twijfelachtig en besluiteloos.
Beiden zijn nodig. Inzet op resultaat en op verbetering. Zeker in een bedrijfscontext.
Laat deze blog een uitnodiging zijn om hier een gezond evenwicht in te vinden, voor jezelf, voor je kinderen, voor je medewerkers.
Wil je meer weten over een groeimindset bij jezelf, je werknemers of je bedrijf. We hebben een leuk aanbod met key notes, webinars en workshops.
Geef gerust een seintje voor meer informatie.
