Wat doet die zon toch deugd! Elk moment dat ze het wint van de regen of de wolken voelt aan als een cadeau voor lichaam, mind en hart. Dan besef ik opnieuw hoe heilzaam warmte en licht kunnen zijn.  Â
Ondanks het feit dat ik me ook kan baden in de stilte, de koude en de donkerte van de winter.
Ja, alles kent seizoenen. De kunst is om met de seizoenen mee te stromen. Niet alleen de natuur kent seizoenen, ook vriendschappen, moeder- en vaderschap, werk, lichaam, ⊠Alles kent seizoenen. Er is een tijd van vasthouden en van loslaten; van inzicht en van actie; van komen en van gaan; van vitaliteit en van ziekte âŠÂ  Â
Alles verandert voortdurend en dat zal altijd zo blijven
In een wereld die constant in beweging is, waar de drukte van het dagelijks leven ons vaak overspoelt, is het vinden van rust een ware kunst. Maar wat als die rust zelf onrustig wordt? Wat als de stilte te luid wordt en de kalmte ons ongemakkelijk maakt? Dit is het paradoxale concept van ‘onrust in de rust’, een fenomeen dat ik aan den lijve heb ervaren tijdens een weekje verbinding met mijn palliatieve zorgbehoevende zoon.
Het plan is eenvoudig. Een week alleen weg met Ilias. Op een plek in de natuur, waar er voor ons gezorgd wordt, waar ik mijn volledige focus kan richten op mijn zoon en mezelf, op onze relatie.
Ja, ik ben hieraan toe. Wij hebben dit nodig. Na alle praktische regelingen is het zover. We vertrekken en komen toe op een prachtig domein in het zuiden van het land.
Eindelijk tijd voor die rust waar ik zo naar verlang.
Of toch niet?
Communiceren met elkaar doen we niet met woorden, wel met onze ogen en met ons hart. De stilte is oorverdovend. Mijn mind zoekt naar afleiding, naar dingen doen. Maar dat gaat niet. Ik leef op het ritme van Ilias en dat betekent alleen maar ZIJN, AANWEZIG ZIJN, AANDACHTIG ZIJN voor de kleine en grote signalen die hij mij geeft.
De kwaliteit van je vragen bepaalt de kwaliteit van je leven
Totdat ik me herinner waarvoor ik naar deze plek ben gekomen. Ik ben hier om diepe verbinding met Ilias te ervaren. Om rust te vinden in wat er is en wat er niet is. Dus stel ik me de vraag âWat is dan wel mogelijk?â. Zoals dat steeds werkt met perspectief verruimende vragen, begint mijn aandacht te verschuiven naar mogelijkheden in plaats van vast te blijven zitten in beperkingen.
Ik beslis om het âniets doenâ te omarmen, inclusief de onrust die daardoor naar boven komt. âOnderzoek hetâ, zeg ik tegen mezelf. âZie het als een experiment, wees nieuwsgierig, laat je oordeel losâ.
Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ondanks het feit dat omstaanders enkel maar een moeder met zoon zien die ganse dagen zitten – op een bank, onder een boom, in de zetel â blijkt die zoektocht naar rust een uitdagende innerlijke reis te zijn. Het âenkel maarâ zitten met wat is, leidt me naar alle uithoeken van mijn innerlijke wereld.
Het is duidelijk een pad dat ik met Ilias als mijn gids, alleen heb te bewandelen. Ik leer dat stil zitten met wat is moed vraagt. Ik ervaar dat mijn innerlijke stemmen het luidst schreeuwen wanneer alles om me heen stilvalt. Het is in deze momenten van schijnbare rust dat mijn diepste angsten, twijfels en onzekerheden naar boven komen drijven. Het blijkt een confrontatie met mezelf te zijn, een spiegel die me dwingt om te reflecteren op wie ik ben en wat ik wil zijn.
Hoe dieper ik in mijn innerlijke wereld reis, hoe meer onrust ik ervaar, hoe rauwer de emoties worden, hoe onrustiger ook Ilias is. En dan, totaal onverwacht bereik ik een rustpunt. In dat rustpunt ervaar ik veel meer verbinding met Ilias dan ooit ervoor. Vanuit dat rustpunt kan ik rondom mij kijken en enkel maar dankbaarheid voelen voor wat er is. Vanuit dat rustpunt hoor ik Ilias opnieuw lachen en zie ik bereidheid om korte wandelingen te maken. Wauw!
Heftig en mooi.
Intens en dankbaar. Â
There is no time to rush
Deze waarheid âŠ. Sinds onze uitstap herinner ik mij in contact met Ilias, maar ook in contact met mezelf en met anderen aan deze waarheid. Als een mantra blijf ik het herhalen totdat mijn systeem klaar is om aan te staan en te zijn; niets te doen en er ook geen oordeel over te hebben.
Een cadeau dat ik enkel maar kon ontvangen bij het loslaten van een sterk aanwezige overtuiging âniets doen is niet okâ.
Check even bij jezelf wat jij nodig hebt in momenten dat je het even ook niet meer weet. Wat als het even niet meer weten een uitnodiging is om de stilte op te zoeken?
Brengt je huidige manier van ontspanning je de ontlading, de rust die je nodig hebt?
Of zijn het verdoken doen-activiteiten die je motor gewoon ongoing houden om die onrust maar niet te voelen?
Laten we samen de stilte verkennen en de onrust verwelkomen. Want het is in deze delicate balans dat we de ware essentie van leven vinden, en de kracht om de onrustige tijden te doorstaan met gratie en veerkracht.
Vind je eigen-wijze manier.
Bouw rustpunten in en aanvaard de onrust die misschien opkomt zetten.
Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.
Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.
Wat hebben we dan gedaan?
We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; âŠ
Onderschat nooit de kracht van kleine stapjes in de richting van je doelÂ
Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.
Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt âEn waarom denk je dat?â. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht âHoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?â. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper. Â
We win or we learn
Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken.
Welke stap in de richting van wat ik wil kan ik nu wel (nog) zetten?
Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren.
Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.
Het is lente!
We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.
Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.
Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!
Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming. Â
Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?
Ik zoek even de tekst op:
I promised myself I promised I’ll wait for you The midnight hour I know you’ll shine on through
Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.
Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van âvriendschapâ om de hoek voor jou; of van âzelfzorgâ; of van âbezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaanâ; of van âbegrenzing, grenzen durven stellen en bewakenâ; of van âassertief jezelf eerlijk uitenâ; of van âplaying smallâ; of van âvitaliteitâ; of van âŠ.
Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.
Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.
You cannot hide from yourself
Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.
Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.
Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?
Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken?
Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:
Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
Waar verlang je naar?
En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen âŠ. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?
Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.
Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.
En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.
The midnight hour
En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.
I know you’ll shine on through
En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je âWe win, or we learnâ.
Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.
Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.
De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: âIk beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgenâ. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: âWat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?â. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren.
Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?
En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.
Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!
En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.
Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.
Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.
Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag. Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zoân goed gevoel overgehouden.
Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de âback squatâ, zelfs niet met een lege halter. Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de âbewust onbekwaamâ fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de âonbewust onbekwaamâ, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van âbewust bekwaamâ die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van âonbewust bekwaamâ.
Ik bevind me dus in die âgevaarlijkeâ tweede fase van âbewust onbekwaamâ. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan.
Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.
Groeien doe je door te doen wat nodig is, ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid die af en toe de kop komen opsteken.
In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reĂ«el werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? âŠ
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat âkipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)â.
So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.
Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.
Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de âkipping pull-upâ ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in âhollowâ om vervolgens naar âsupermanâ over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien âclean ring rowsâ en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.
Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.
Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.
Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?
Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.
Trust the process. Practice, repetition and patience is the mother of all skills.
Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen âCe nâest pas vraiment ce que tu mâas vu faire, mais tu es sur le bon chemin!â, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!
Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!
Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf âBlijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the processâ. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.
Zijn antwoord is mijn trigger!
Hij zegt âOm de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.â
Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.
Het is zoân moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zoân moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.
Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap:
Everyone wants to tansform, but nobody wants to change.
Mmmmm âŠ
Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?
A person with a clear purpose will make progress, even on the roughest road.
A person with no purpose will make no progress, even on the smoothest road.
Zal ik ooit een âkipping pull-upâ kunnen doen? Of een diepe âbacksquatâ met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een âhandstand walkâ? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.
Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.
Change your mindset, change your life.
Het leven is gewoon het leven. Niet goed of fout. Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt. Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt. Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen, want dat is het enige waar we invloed op hebben! Met empathie en compassie, voor onszelf en voor de anderen.
Vandaag wil ik het met jou hebben over dingen waar ik nog niet veel van weet, maar me de laatste tijd wel bezighouden. Ik wil het hebben over de artificieel intelligente chatbots zoals ChatGPT en Bing.
Ik heb er de laatste weken kennis mee gemaakt in mijn vakgebied en ik sta te kijken van wat nu al mogelijk is. Ik had er al eens maanden geleden van gehoord. Ik had me toen uit nieuwsgierigheid zelfs aangemeld op ChatGPT om er wat in rond te neuzen. Ik herinner me dat ik toen dacht: dat is âniceâ, zonder meer. Ik zat toen dus duidelijk nog in de ontkenningsfase, besef ik nu. Zo van, jaja, maar niet voor mij.
Als ik eerlijk ben, dan moet ik bekennen, dat mijn attitude in dit stadium vrijblijvend en terughoudend is. Je weet wel, zo van: âHet zal wel weer een storm in een glas water zijn; het zal wel niet voor mij zijn; ik ga het eens bekijken zodat ik kan zeggen dat ik het gedaan heb…â Dus, ondanks een webinar vol feiten en mogelijkheden zit ik duidelijk nog in âweerstandâ.
Alles is altijd in verandering. Yes!
Maar als we eerlijk zijn, houden we niet altijd van die verandering die ons noodzaakt om uit onze comfortzone te stappen, laat staan van die verandering die ons vraagt om onszelf opnieuw uit te vinden. Kan het nu even niet stabiel en rustig zijn?
Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik geef de volgende instructie aan Bing AI:
blogpost â kort â enthousiaste stijl â onderwerp: mindset.
WAUW! Hierbij het resultaat:
“Wil je meer leren over mindset en hoe je jezelf kunt ontwikkelen? Dan ben je hier aan het juiste adres! In deze blog deel ik een aantal tips en inspiratiebronnen die je kunnen helpen om een groeimindset te ontwikkelen. Een groeimindset is de overtuiging dat je altijd kunt leren en verbeteren, ongeacht je talenten of intelligentie. Met een groeimindset sta je open voor feedback, uitdagingen en nieuwe ervaringen. Je ziet fouten als leermogelijkheden en niet als mislukkingen. Een groeimindset helpt je om meer plezier en voldoening te halen uit je werk en je leven.
Een paar tips om een groeimindset te ontwikkelen zijn:
– Wees nieuwsgierig en stel vragen. Probeer elke dag iets nieuws te leren of te ontdekken.
– Geef jezelf complimenten voor je inzet en vooruitgang, niet alleen voor je resultaten.
– Vraag om feedback en sta open voor kritiek. Zie het als een kans om te groeien en niet als een aanval op je zelfbeeld.
– Zoek uitdagingen op die je uit je comfortzone halen. Durf risico’s te nemen en experimenteer met nieuwe ideeĂ«n of methoden.
– Leer van anderen die succesvol zijn op jouw gebied. Lees hun boeken, blogs of artikelen, volg hun cursussen of workshops, of vraag ze om advies.
Een van de beste bronnen die ik heb gevonden over mindset en persoonlijke ontwikkeling is het boek Mindset: de weg naar een succesvol leven van Carol Dweck. In dit boek legt ze uit hoe onze mindset onze prestaties, motivatie en relaties beĂŻnvloedt. Ze geeft ook praktische tips en oefeningen om van een vaste mindset naar een groeimindset te gaan.
Een andere bron die ik graag volg is de blog van Sanny Verhoeven, Sanny Zoekt Geluk. Sanny is een vlogger en coach die zich richt op feelgood inspiratie voor een vrolijk en dankbaar leven. Ze deelt haar persoonlijke verhalen, tips en ervaringen over hoe je gelukkiger kunt worden door dankbaar te zijn voor wat je hebt en positief te denken.
Ik hoop dat deze blog je heeft geĂŻnspireerd om meer te leren over mindset en hoe je jezelf kunt ontwikkelen. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en tips over dit onderwerp. Laat het me weten in de reacties hieronder!“
Goed geschreven. Accurate informatie. Het wordt in amper 30 seconden gegenereerd.
Ongelofelijk!
Op mijn vraag om een abstracte foto van mindset te genereren mag ik na 45 seconden kiezen uit 4 creaties, waaronder deze:
Via bijkomende instructies kan ik zelfs aanpassingen vragen om het meer naar mijn hand te zetten.
Op mijn vraag hoeveel gepubliceerde blogs door AI geschreven zijn krijg ik geen cijfer, noch een percentage. Wel dat deze absoluut in de lift zitten, dat de teksten steeds beter worden en steeds moeilijker te onderscheiden zijn van blogs geschreven door mensen. Er wordt ook verwezen naar 3 artikels die hier recent over verschenen zijn, van 3 verschillende bronnen.
Ik ben onder de indruk.
Dit is nog maar het tipje van de sluier van wat er vandaag reeds mogelijk is. Want naast deze AI chatbots, heb ik teasers gezien van Microsoft Copilot, een AI Assistant. Het belooft revolutionair te zijn qua productiviteitswinst.
WAUW!
Wat doen deze ontwikkelingen met jou?
Met mij?
Eerlijk? Ik voelde me even overweldigd! Je weet wel, die fase waarin je denkt dat het enkel voor anderen van toepassing is, totdat blijkt dat het ook voor jou is. Zo van: âOh shit, die had ik kunnen zien aankomen, maar heb ik niet gezien.â
Ik voelde mijn hoofd tollen van vragen, gebaseerd op angst vanuit het niet weten, vanuit onzekerheid, ⊠Als ik het enkel beperk tot bijvoorbeeld het schrijven van blogs popten vragen op zoals bijvoorbeeld: âWat voor zin heeft het nog om blogs te schrijven?; Welke toegevoegde waarde hebben die nog als ik ze gewoon kan laten genereren? â; âŠ
Ik zat duidelijk in mijn statische mindset. En ik heb ook effectief een tijdje geen blog meer geschreven.
Als ik de verandercurve van KĂŒbler-Ross erbij zou pakken denk ik dat ik in deze fase in âde putâ zat, overmand door apathie. Van ontkenning naar weerstand, over overweldiging naar apathie, of wat ik ook wel âde putâ noem.
Ik had ervan gehoord, dingen over gelezen, het zelfs eens uitgeprobeerd zoals hierboven geschreven. MAAR – digibeet als ik mezelf soms voel – daarna ook gewoon helemaal naast me neergelegd en vergeten. Totdat de wake-up call kwam onder de vorm van een webinar en 2de try-out.
Het is nu tijd om dit vast te pakken en te onderzoeken. Voor mezelf betekent dit dat ik mijn groeimindset mag aanspreken voor dat deel waar ik mezelf nog te veel in mijn statische mindset bevindt. Namelijk, voldoende geĂŻnformeerd geraken over de technologische mogelijkheden van AI. Niet om expert hierin te worden, haha! Wel om voldoende kennis op te doen om opportuniteiten te kunnen zien waar mogelijk. Gedaan met de struisvogeltactiek! Terug dat doen wat nodig is om mezelf terug keuzemogelijkheid te gunnen vanuit vertrouwen.
Wat zijn de mogelijkheden? Wat zijn de valkuilen? Hoe kunnen we ons aanbod verrijken? Hoe kunnen we AI gebruiken in het voordeel van onszelf en onze klanten? Of hebben we de vrijheid om AI langs ons neer te leggen? Hoe ziet dat er dan uit? En nog heel veel andere vragen âŠ
We do not have all the answersâŠ
But we are creative!
We just need to open that mind again, and again, and again âŠ
Ik heb zin om op ontdekkingstocht te gaan! Ik ben oprecht benieuwd naar de mogelijkheden, naar wat ik allemaal ga leren.
En ondertussen blijf ik verder inzetten op die vaardigheden die mijn persoonlijk leiderschap versterken om de weg voor ons met vertrouwen en plezier te bewandelen. Zoveel als mogelijk op het hobbelig pad dat leven nu eenmaal is.
Ik laat mijn angst los en ik kies voor vertrouwen!
Heb jij tips voor deze digibeet? Let me know! Ik laat me graag door jou inspireren.
Als je je afvraagt waarom deze blog deze titel draagt? Wel, dit bekennen aan jou, is voor mij best wel spannend. Het voelt kwetsbaar om te delen dat ik niet mee ben met dit aspect van het leven. Rondom mij ben ik dikwijls de âvreemde vogelâ, en zo heb ik me opnieuw ervaren tijdens dat webinar. Iedereen rondom mij was precies al mee. Ik niet. Ook om door reflectie achteraf te zien hoe ik die verandercurve doorloop en hoe dit impact heeft op mijn mindset is confronterend. Dit is mijn expertisedomein, ik weet wat ik âmoetâ doen, en toch doe ik het niet.
Haha! Opnieuw het bewijs dat ik mens ben en geen robot.
Yes! En net dat maakt het verschil.
Ik ben uniek. Jij bent uniek.
Laten we nu net dat meer tonen, meer eren, meer delen en vieren.
Om er samen iets moois van te maken.
Elke dag opnieuw.
Stralend falend banen we ons een eigen-wijze weg doorheen dit groot avontuur.
Wees openhartig als een kind, nieuwsgierig als een kind, vergevingsgezind als een kind. Wees oprecht als een kind, kijk met de verwondering van een kind, heb onvoorwaardelijk lief als een kind, en wees spontaan als een kind. EN Neem verantwoordelijkheid als een volwassene, voor alles wat er vanuit jou getoond wordt.
De titel van de blog vandaag verwijst naar een aan-DOEN-ing waaraan ikzelf jaren geleden heb. Ik ben er zelfs bijna aan onderdoor gegaan. Niet letterlijk, wel figuurlijk.
Dingen doen, denken en zeggen waarvan ik denk dat anderen die van me verwachten. That was the story of my life. Om erbij te horen, om niet uitgesloten te worden, om geliefd te zijn, om âŠ
Stap voor stap verloor ik de verbinding met mezelf. Het werd steeds moeilijker – en soms zelfs onmogelijk – om te voelen en weten wie IK was, wat IK wou, wat IK dacht. Ik leefde andermans leven. Ik leefde het leven dat anderen vonden dat ik moest leven.
De connectie met mijn eigen hart verzwakte beetje bij beetje. Gevoelens van vreugde, liefde en verbazing waren steeds moeilijker te ervaren. Maar ook gevoelens van verdriet, boosheid en afkeer werden sterk afgevlakt. Angst, schuld en schaamte namen de overhand en werden mijn kompas. Zonder dat ik dat zelf echt doorhad. Zonder dat de buitenwereld dit aan mij kon zien.
You never know whatâs going on in someoneâs life. You never know whatâs going on behind what they present. Sometimes the people with the biggest smiles are struggling the most. So, be kind. Always.
Ik herinner me nog momenten dat ik meetings voorzat met een hoofd dat aanvoelde alsof het gevuld was met watten. Hopend dat ik de juiste woorden zou zeggen, de juist houding zou aannemen opdat niemand het aan me zou zien. Ik herinner me nog momenten dat ik mijn klein mannen voor me zag spelen. Ik stond erbij en keek ernaar, zonder gevoel. Ik herinner me nog momenten dat we op vakantie gingen, echt mooie reizen, naar plekken waar de natuur nog ongerept is. Maar zelfs hier kon ik de vreugde niet voelen.
Alles doen om erbij te horen, succesvol te worden bestempeld – wat dat ook mogen betekenen – en daar dan ook in slagen. Weliswaar in de ogen van de ander. Vanuit mijn eigen ogen voelde ik de eenzaamheid groeien. Alsook het gevoel van niet begrepen worden, noch gezien worden voor wie ik echt was. Dat kon ook niet, want ik liet âmijn echte ikâ nooit zien of horen. Dit is de prijs die ik betaald heb om mezelf in de steek te laten ten koste van wat ik dacht dat de ander van mij verwacht om erbij te horen. Diepe zucht!
Dit zelfde patroon heeft er ook voor gezorgd dat ik mezelf nooit echt eigenaar voelde van mijn successen. Met een bescheiden glimlachje wuifde ik deze weg, in de hoop om geen jaloezie op te wekken. Ja, in de hoop om er gewoon verder bij te blijven horen.
Terwijl ik dit schrijf, voel ik de zwaarte terug van al die jaren pleasen. En tegelijkertijd schijnt ook de winterzon door het raam. HEERLIJK!
Nu weet ik dat het gedrag van pleasen mij gediend heeft, totdat het dat niet meer deed. Ik kan zien dat ik toen geloofd heb dat dit de enige optie was voor mij. Ik kan zien dat erbij horen toen belangrijker voor mij was dan horen bij mezelf. Ik kan zien dat het mijn interpretatie, mijn inkleuring van de werkelijkheid was. Ik kan zien dat ik het zo vaak geoefend had dat het een deel van mijn persoonlijkheid werd.
Het zat hem in heel kleine en heel grote dingen.
Van JA zeggen tegen een vriendin die iets vraagt terwijl ik duidelijk een NEEN voel; of door toch dat stuk taart te eten omdat het bezoek dat meegebracht heeft terwijl ik mezelf net beloofd heb om 30 dagen zonder suiker te gaan; of door niet te gaan sporten omdat de ander afzegt, terwijl ik zelf zin heb om te gaan maar mezelf stop opdat de ander geen schuldgevoel zou ervaren.
Tot het afwijzen van mijn eigen roots omdat deze maatschappelijk als minder-waardig werden bestempeld. Of dat nu waar is of niet, dit was gewoon mijn interpretatie als klein meisje, waardoor dit mijn werkelijkheid werd.
Sometimes you donât feel the weight of something youâve been carrying until you feel the weight of its release.
Het goede nieuws: weten dat pleasen gewoon een gedrag is. Met andere woorden: ik kan er ook niet voor kiezen. Ik kan ook kiezen om de prioriteit te verleggen van horen bij de ander naar horen bij mezelf. Het vraagt een heldere beslissing, en heel heel heel veel oefenen om dat ingebakken gedrag te vervangen door gedrag dat bij verbinden met mezelf hoort. Ik hou van de vooruitgang die ik maak tijdens dit avontuur. Pleasen wordt steeds minder mijn default. En in vele situaties al niet meer aanwezig. Uiteraard is dit afhankelijk van de context, mijn gesprekspartner, mijn eigen gevoel van vitaliteit.
Wat ontzettend geholpen heeft, is een goed begrip van de universele waarde van naastenliefde. We kennen allemaal wel het gebod âHeb je naasten lief als jezelfâ. Om dit oprecht goed te doen, impliceert dit gebod dat je eerst van jezelf moet leren houden. Alleen dan heeft âHeb je naasten lief als jezelfâ waarde. Ook vraagt dit gebod niet dat we de ander als belangrijker zien dan onszelf, noch dat andermans behoeften belangrijker zijn dan die van ons.
Ik wil er voor een ander zijn, maar NOOIT ten koste van mezelf.
Hier kies ik elke dag bewust voor. Vanuit een liefdevol gevoel voor mezelf en de ander. Omdat ik geloof dat als wij hier allemaal voor kiezen, we samen naastenliefde naar een ongezien niveau zullen tillen. We geven dan vanuit een glas dat overstroomt van liefde, vreugde en verwondering; in plaats van geven uit een glas gevuld door angst, schuld en schaamte.
Zo kunnen we âdisease of pleasingâ transformeren in âjoy of living our crazy & unique selfâ.
De wereld heeft ONZE uniekheid nodig, wij hebben ONZE uniekheid nodig.
Donât die with your unique music still in you. Donât die with your purpose unfulfilled. Donât die feeling as if your life has been wrong. Donât let that happen to you.
En vanuit deze wens voor mezelf, wens ik dit ook jou toe, alsook de mensen rondom mij.
Wat weer iets anders van mij vraagt.
Welkom âloslaten van controleâ! Welkom âvertrouwen in de wijsheid van de anderâ!
Dat kan soms nog een dingetje zijn bij de mensen zeer kort bij mij. Maar dat is misschien een onderwerp voor een andere blog đ.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren Ăšn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.