door InsideUp | feb 25, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Deze rare titel heeft mijn weekend lichter en plezanter gemaakt.
Sterker nog, het heeft voor een doorbraak gezorgd. In mijn hoofd en tussen mijn twee oren.
Telkens als ik mezelf betrap op het commentaar willen geven over het HOE van de ander gonsde dit zinnetje als een mantra in mijn hoofd.
Even toelichten.
Soms kan ik best wel controlerend optreden naar mijn huisgenoten. Dan handel ik alsof mijn manier de énige juiste manier is. Dan denk ik alle waarheid in pacht te hebben. Dan kan ik nogal intolerant optreden en uit de hoogte spreken over hun manier van afwassen, was opplooien, eten maken, aan tafel zitten, …
Dan bekijk ik hun gedrag met een vergrootglas en verlies ik het groter geheel volledig uit het oog. Inderdaad, dan heb ik duidelijk mijn statische mindset op. Alleen vind ik dat natuurlijk niet op het moment zelf. Op het moment zelf denk ik oprecht dat ik er goed aandoe om hen te zeggen HOE het moet op MIJN manier. En waarom dat de enige goede manier is.
Haha!
Lang leve de kracht van reflectie. Lang leve mijn continue drang van zelfontplooiing en groei. Dat maakt van mij echt een betere persoon. Ondanks de dikwijls pijnlijk confrontatie met mezelf wanneer het kwartje eindelijk valt weet ik dat dit voor mij het pad is om een steeds betere versie van mezelf neer te zetten. Voor mezelf en voor de ander.
There is nothing to regret when I learn from my past
LEVEN is ook fouten maken, fouten toegeven, fouten eren voor wat ze me brengen. Het goed verstopt cadeautje van een fout is namelijk de mogelijkheid om te leren en te groeien. Stap voor stap. Op mijn tempo, op het tempo van mijn ervaringen en de reflecties achteraf.
Waar gaat deze titel nu eigenlijk om?
Deze is gebaseerd op het onderzoek van gezinstherapeute Virginia Satir. Zij ontdekte namelijk dat er “meer dan 250 verschillende manieren zijn om af te wassen, afhankelijk van wie er wast en wat de gebruikte ingrediënten zijn.”
Tweehonderdvijftig verschillende manieren!
En ik denk dat mijn manier de énige juiste is.
De grap hiervan inzien, mijn grootheidswaanzin onder ogen komen, brengt zuurstof in situaties waarin ik anders vastloop omdat ik vasthoud aan mijn groot gelijk; in situaties waarin een “Ja, maar …. “ repliek nooit ver is. Misschien erken je het ook?
Van die 250 verschillende manieren zullen er zeker een aantal meer efficiënt zijn dan de rest. En mijn manier behoort uiteraard tot de top 3 van meest efficiënte en effectieve. Haha! Ik schrijf dit met een big smile op mijn gezicht.
Do not take yourself too seriously. Laughter is the best medicine.
Alle gekheid op een stokje, of iemand op zoek is naar de meest efficiënte manier – of openstaat om deze te horen – is afhankelijk van zijn prioriteiten. Dit is niet afhankelijk van mijn prioriteiten, noch van het belang dat ik eraan hecht.
Hoe zou het zijn om mezelf eraan te herinneren wat belangrijk is?
Hoe zou het zijn om mijn aandacht te plaatsen op het feit dat het gedaan wordt en niet HOE het gedaan wordt?
Hoe zou het zijn om elkeen hierin de vrijheid te gunnen? Net zoals ik in alle eerlijkheid die vrijheid nodig heb.
Hoe zou het zijn om te erkennen dat elkeen zijn eigen prioriteiten en doelen heeft en dat dat helemaal ok is?
Met andere woorden, zoals op het werk, is ook thuis het WAAROM en het WAT belangrijk. Spreken, discussiëren en uiteindelijk overeenkomen over het WAAROM en het WAT is wat telt. Het HOE mag de ander in volle vrijheid, afgestemd op zijn prioriteiten en doelen, invullen.
Zeker ook thuis. Die brug had ik nog niet helemaal gevormd. Daarvoor had ik dus de kennis van het onderzoek naar afwassen nodig. Waardoor het zinnetje “er zijn wellicht nog 249 andere manieren om ….” me hieraan herinnert.
Als ik het HOE loslaat en oprecht nieuwsgierig kijk en luister naar het HOE van anderen leer ik misschien zelf ook iets bij. Wie weet kan ik MIJN manier optimaliseren aan de hand van het HOE van de ander?
The proof of the pudding is in the eating
En dat is precies wat er gebeurd is dit weekend.
Ik heb me meerdere malen per dag herinnerd aan het feit dat er 249 andere manieren zijn om …. Telkens als ik me dat zei moest ik lachen. Wat lichtheid en speelsheid bracht in situaties waar de ander een opmerking van mij had verwacht. Echt een aanrader!
Ik heb meerdere malen per dag de intentie geplaatst om oprecht nieuwsgierig te zijn in de manier van de ander… Waaruit ik geleerd heb dat ik meer tijd heb om andere leuke dingen te doen. Want, ik heb geleerd dat hun manier niet fout is. En als het niet fout is en voldoet aan het WAAROM en het WAT, waarom dan nog tijd en energie verkwisten in het overtuigen van de ander van MIJN manier?
En zo vervagen de fictieve grenzen van JIJ en IK, van WIJ en ZIJ en wordt alles meer SAMEN.
Het “enige” dat het vergt is in je eigen spiegel durven kijken en met rauwe eerlijkheid de volgende vragen te beantwoorden: Wat in mijn denken en voelen verhindert het meer samen? Wat in mijn denken en voelen voedt het conflict?
Magic happens when you stop willing to change another,
and start willing to change yourself
Bepaal samen het WAAROM en het WAT …. En telkens als je tussen wilt komen in de uitvoering kan je jezelf eraan herinneren dat er nog 249 andere manieren zijn om ….
Een fijne manier van loslaten en misschien heeft het voor jou hetzelfde effect als voor mij.
Hoe laat jij los wat je niet meer dient?
Wat zeg jij tegen jezelf ?
door InsideUp | feb 10, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Er zijn zo van die dagen …
Dat het even tegen zit, dat het even vast zit, dat het niet loopt zoals je zelf zou willen, dat wat je doet niet overeenkomt met wat je weet dat je eigenlijk zou moeten doen …
Je weet wat je wilt. Je weet waarom je het wilt. Je hebt zelfs een plan bedacht hoe er te geraken.
En toch lukt het niet zo goed op van die dagen ….
Herken je dit?
Of misschien herken je dit bij mensen rondom jou?
Wat ik ondertussen geleerd heb is dat het dan zeker niet helpt om mezelf hard aan te pakken. Mijn “innerlijke schuldeiser” die zijn stem verheft herken ik goed:
- Soms probeert hij de schuld te leggen bij de context, de situatie: “Als het zus of zo zou geweest zijn dan … “. Hoe juist mijn verhaal ook mogen zijn, het helpt me niet vooruit. Integendeel, het voedt enkel mijn faalangst nog meer.
- Soms probeert hij de schuld bij anderen te zoeken: “Ik ben nu in deze situatie omwille van Piet, of Pol, of …”. En ook hier, het kan oprecht helemaal waar zijn, maar het helpt me niet vooruit. Het geeft me “tijdelijk” een gerust gevoel, doordat het in mijn oor fluistert dat er niets mis is met mij, dat het aan de ander ligt, dat ik dus niet hoef te veranderen”. Met als gevolg dat ik ook niets doe.
- Soms zoekt mijn “innerlijke schuldeiser” de schuld bij mezelf. Als het ware een naweeverschijnsel van mijn perfectionisme: De overtuiging dat als ik de dingen niet “au serieux” neem ik niet verantwoordelijk ben, niet waardig ben. Vanuit mijn perfectionisme staat dingen “au serieux” nemen gelijk aan keihard tegen mezelf zijn. Het staat gelijk aan mezelf nooit goed genoeg vinden. En ook dit stemmetje van die “innerlijke schuldeiser” helpt me geen snars vooruit. Ik verzeil alvorens ik het goed en wel besef in een beklemmende mallenmolen van gedachten en emoties.
Dit zijn allemaal stemmetjes gericht op het in stand houden van mijn statische mindset. Ze belemmeren me stuk voor stuk om de nodige actie te ondernemen om te bereiken waar ik naar verlang.
Ik herken deze stemmetjes sneller en sneller. Met een duidelijk zicht op de werkelijke realiteit in plaats van te blijven hangen in het verhaal. Zodat ik kan mezelf terug kan empoweren en ik terug kan doen wat wel helpt.
Wat kan wel helpen op van die dagen?
Een simpel soort van vragen …
Wat is er nu toch nog mogelijk?
Welke stap kan ik nu toch nog zetten, ook al is dat niet de stap die ik wou zetten (of van mezelf verwacht om te zetten)? Wat is er vandaag wel binnen mijn bereik?
Waar kan ik nu wel voor kiezen?
Ondanks alle verhalen – die reëel en waar zijn – alleszins voor mij.
Ik blijf me deze soort vragen stellen totdat ik een antwoord heb. Vanuit de wetenschap dat er altijd nog iets mogelijk is in de richting van wat ik wil. Dat is gewoon zo. Hoe klein het antwoord ook mogen zijn. Elke microstap die ik op dit moment kan benoemen en zetten zal de “innerlijke schuldeiser” doen zwijgen en mij helpen mijn kracht terug te omarmen. Mezelf terug te empoweren. Mijn groeimindset teug aanwakkeren.
Soms is “hulp vragen” een eerstvolgende microstap. En dan kan de vraag “Wat heb ik nodig om hulp te vragen?” je misschien begeleiden.
Soms is dat gewoon een veel kleinere stap zetten dan je van jezelf verwacht. Deze morgen bijvoorbeeld heb ik slechts een work-out van 9 minuten gevolgd in plaats van de 45 minuten die op de planning stond.
Is dat wat ik van mezelf verwacht had? Neen.
Is dat erg? Neen! Want ik heb ondanks “zo’n dag” toch nog bewogen in de richting van mijn doel “vitaal en energiek lichaam”. En me voldaan gevoeld omdat ik niet opgegeven heb vanuit mijn zwart-wit denken, alles-of-niets. Er zijn zoveel meer tinten in het leven die ook mooi zijn. Die het ook waard zijn om ontdekt te worden.
Dit is de periode van het jaar dat de meeste nieuwjaar intenties sneuvelen. Niet omdat ze onrealistisch zijn. Wel omdat we zwaar onderschatten wat we op lange termijn kunnen bereiken en overschatten wat we op korte termijn kunnen realisteren.
It’s all in the mindset, in the story, in the meaning we give it.
Laat die van jou niet sneuvelen. Help jezelf en maak van <<Wat is er nu wel mogelijk?”>> je bondgenoot. Gun jezelf het voordeel van die ene kleine micro stap in jouw richting.
Zet die ene micro-stap na de andere, hoe klein ook. Totdat het momentum er terug is om een iets grotere stap te zetten. En ondertussen leiden al die micro-stappen samen naar een mooiere plek dan nu gewoonweg opgeven. Zelfs al zou dat momentum even uitblijven.
Als dit momenteel niets voor jou is, omdat jij nog helemaal aangedreven wordt door je doelen, je eigen richtingaanwijzers, dan kan jij misschien mensen rondom jou helpen. Mensen die je ziet opgeven, die je excuses hoort vertellen, die het geloof in zichzelf weer even aan de kant aan het schuiven zijn. Misschien helpt het dat jij hen even expliciet laat weten dat jij wel in hen gelooft. Misschien helpt het dat jij hen eraan herinnert dat een microstap zetten heel moedig is op momenten dat men wilt opgeven, op “zo’n dagen…”.
As of this moment I say YES to me AND to the person I am becoming;
As of this moment I say YES to you AND to the person you are becoming;
Let’s do it together;
Let’s meet each other in the messy middle to remember the WHY;
To support each other in our change towards our direction;
Welke kleine micro stap kan jij alsnog zetten in de richting van je doel?
Wie kan jouw hulp vandaag even gebruiken om alsnog in zichzelf te geloven?
