Wat doet die zon toch deugd! Elk moment dat ze het wint van de regen of de wolken voelt aan als een cadeau voor lichaam, mind en hart. Dan besef ik opnieuw hoe heilzaam warmte en licht kunnen zijn.
Ondanks het feit dat ik me ook kan baden in de stilte, de koude en de donkerte van de winter.
Ja, alles kent seizoenen. De kunst is om met de seizoenen mee te stromen. Niet alleen de natuur kent seizoenen, ook vriendschappen, moeder- en vaderschap, werk, lichaam, … Alles kent seizoenen. Er is een tijd van vasthouden en van loslaten; van inzicht en van actie; van komen en van gaan; van vitaliteit en van ziekte …
Alles verandert voortdurend en dat zal altijd zo blijven
In een wereld die constant in beweging is, waar de drukte van het dagelijks leven ons vaak overspoelt, is het vinden van rust een ware kunst. Maar wat als die rust zelf onrustig wordt? Wat als de stilte te luid wordt en de kalmte ons ongemakkelijk maakt? Dit is het paradoxale concept van ‘onrust in de rust’, een fenomeen dat ik aan den lijve heb ervaren tijdens een weekje verbinding met mijn palliatieve zorgbehoevende zoon.
Het plan is eenvoudig. Een week alleen weg met Ilias. Op een plek in de natuur, waar er voor ons gezorgd wordt, waar ik mijn volledige focus kan richten op mijn zoon en mezelf, op onze relatie.
Ja, ik ben hieraan toe. Wij hebben dit nodig. Na alle praktische regelingen is het zover. We vertrekken en komen toe op een prachtig domein in het zuiden van het land.
Eindelijk tijd voor die rust waar ik zo naar verlang.
Of toch niet?
Communiceren met elkaar doen we niet met woorden, wel met onze ogen en met ons hart. De stilte is oorverdovend. Mijn mind zoekt naar afleiding, naar dingen doen. Maar dat gaat niet. Ik leef op het ritme van Ilias en dat betekent alleen maar ZIJN, AANWEZIG ZIJN, AANDACHTIG ZIJN voor de kleine en grote signalen die hij mij geeft.
De eerste drie dagen vind ik geen rust. Mijn mind gaat alle kanten op. Ik wil gaan wandelen en het bos ontdekken. Maar dat gaat niet. Ik wil met de mensen rondom mij babbelen. Maar dat gaat niet. Ik wil één van de drie boeken die ik meeheb lezen. Maar dat gaat niet. Ik wil … ik wil … ik wil … Wat een innerlijke strijd!
De kwaliteit van je vragen bepaalt de kwaliteit van je leven
Totdat ik me herinner waarvoor ik naar deze plek ben gekomen. Ik ben hier om diepe verbinding met Ilias te ervaren. Om rust te vinden in wat er is en wat er niet is. Dus stel ik me de vraag “Wat is dan wel mogelijk?”. Zoals dat steeds werkt met perspectief verruimende vragen, begint mijn aandacht te verschuiven naar mogelijkheden in plaats van vast te blijven zitten in beperkingen.
Ik beslis om het “niets doen” te omarmen, inclusief de onrust die daardoor naar boven komt. “Onderzoek het”, zeg ik tegen mezelf. “Zie het als een experiment, wees nieuwsgierig, laat je oordeel los”.
Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ondanks het feit dat omstaanders enkel maar een moeder met zoon zien die ganse dagen zitten – op een bank, onder een boom, in de zetel – blijkt die zoektocht naar rust een uitdagende innerlijke reis te zijn. Het “enkel maar” zitten met wat is, leidt me naar alle uithoeken van mijn innerlijke wereld.
Het is duidelijk een pad dat ik met Ilias als mijn gids, alleen heb te bewandelen. Ik leer dat stil zitten met wat is moed vraagt. Ik ervaar dat mijn innerlijke stemmen het luidst schreeuwen wanneer alles om me heen stilvalt. Het is in deze momenten van schijnbare rust dat mijn diepste angsten, twijfels en onzekerheden naar boven komen drijven. Het blijkt een confrontatie met mezelf te zijn, een spiegel die me dwingt om te reflecteren op wie ik ben en wat ik wil zijn.
Hoe dieper ik in mijn innerlijke wereld reis, hoe meer onrust ik ervaar, hoe rauwer de emoties worden, hoe onrustiger ook Ilias is. En dan, totaal onverwacht bereik ik een rustpunt. In dat rustpunt ervaar ik veel meer verbinding met Ilias dan ooit ervoor. Vanuit dat rustpunt kan ik rondom mij kijken en enkel maar dankbaarheid voelen voor wat er is. Vanuit dat rustpunt hoor ik Ilias opnieuw lachen en zie ik bereidheid om korte wandelingen te maken. Wauw!
Heftig en mooi.
Intens en dankbaar.
There is no time to rush
Deze waarheid …. Sinds onze uitstap herinner ik mij in contact met Ilias, maar ook in contact met mezelf en met anderen aan deze waarheid. Als een mantra blijf ik het herhalen totdat mijn systeem klaar is om aan te staan en te zijn; niets te doen en er ook geen oordeel over te hebben.
Een cadeau dat ik enkel maar kon ontvangen bij het loslaten van een sterk aanwezige overtuiging “niets doen is niet ok”.
Er is een tijd van doen, en er is een tijd van zijn. Dit aanvoelen én ernaar handelen is een kunst. Het is een dans met het leven waarbij zowel het ene als het andere welkom én nodig zijn. Het is met vallen én opstaan dat ik me hieraan mag blijven her-inneren.
Check even bij jezelf wat jij nodig hebt in momenten dat je het even ook niet meer weet. Wat als het even niet meer weten een uitnodiging is om de stilte op te zoeken?
Brengt je huidige manier van ontspanning je de ontlading, de rust die je nodig hebt?
Of zijn het verdoken doen-activiteiten die je motor gewoon ongoing houden om die onrust maar niet te voelen?
Laten we samen de stilte verkennen en de onrust verwelkomen. Want het is in deze delicate balans dat we de ware essentie van leven vinden, en de kracht om de onrustige tijden te doorstaan met gratie en veerkracht.
Vind je eigen-wijze manier.
Bouw rustpunten in en aanvaard de onrust die misschien opkomt zetten.
The gold is on the other side.
Met de slogan van l’Oréal als uitsmijter:
Omdat je het waard bent!
Wil jij jezelf en/of je medewerkers ondersteunen in het werken aan mentale en fysieke veerkracht, in het zien van mogelijkheden, in het stimuleren van hun groeimindset? Kijk dan snel in ons aanbod voor bedrijven en contacteer ons vrijblijvend voor een aanbod op maat van je noden.