door InsideUp | apr 28, 2025 | Persoonlijk Leiderschap
Waar aanwezigheid belangrijker is dan richting
Soms weet ik het gewoon niet.
Niet waar het naartoe gaat. Niet wat de juiste keuze is. Niet hoe ik iets moet aanpakken. En eerlijk? Dat is zelden comfortabel. Als mens, maar zeker ook als leider, voel ik dan die onrust vanbinnen. Die lichte paniek en angst van het niet te weten. Het verlangen om te begrijpen, om richting te geven, om te weten, om te fixen, om houvast te bieden — aan mezelf én aan anderen.
Maar… er is ook een andere kant.
Soms is niet-weten heerlijk.
Als ik zonder plan op pad ga. Een plek ontdek zonder verwachtingen. Een boek kies op titel alleen. Of op reis ga zonder programma. Dan voel ik verwondering. Nieuwsgierigheid. Mijn innerlijk kind dat opstaat — net als vroeger, vlak voor een schoolreis. Spannend, maar leuk!
Het fascinerende is: het is beide keren niet-weten. En toch raakt het iets totaal anders in mij.
En precies dat spanningsveld blijkt de kern van waar leiderschap vandaag om vraagt.
We willen iets nieuws, maar blijven vaak hetzelfde doen
In een wereld vol verandering zoeken we naar houvast. Naar richting. Naar antwoorden.
Maar wat als het antwoord niet ligt in méér actie, méér analyse, of opnieuw hetzelfde proberen met andere woorden?
Wat als het antwoord… precies daar ligt waar het schuurt?
Wat als de uitnodiging niet is om weg te bewegen van het ongemak, maar om er bij te blijven?
Om niet-weten niet als een probleem te behandelen, maar als een fase van creatie?
Dat is moeilijk. Want alles in ons — en vaak ook in onze organisaties — is geconditioneerd op snelheid, oplossingsgerichtheid en controle. Blijven zitten voelt als falen. Als tijdverlies.
Maar soms is precies dát nodig:
Ruimte laten. Stilvallen. Voelen wat er wringt. En daar blijven zitten. Niet als opgave, maar als oefening in aanwezigheid.
Want precies daar, in het midden van het ongemak, kan iets nieuws ontstaan. Iets wat niet gepland of gestuurd is — maar wat zich wil tonen, zodra we het durven laten gebeuren.
Dat vraagt oefening. Vertraging. Zachtheid. Zoals Katleen zo treffend schrijft in haar blog “Leiderschap begint vanbinnen”:
Wat je niet voelt, voelt jou wél.
Tot je het toelaat, blijft het stilletjes de regie voeren.
Die zin raakt. Omdat hij waar is. Omdat hij ook bij mij nog elke dag speelt.
Leiderschap als ruimtehouder
Bewust leiderschap betekent voor mij:
niet snel iets oplossen, maar bedding bieden.
Niet weten wat moet gebeuren, maar aanwezig zijn zodat iets mag gebeuren.
Niet aan de marge optimaliseren, maar in de kern durven loslaten.
Zodat er een andere beweging mogelijk wordt. Een andere vraag. Een ander vertrekpunt.
Dat is geen passiviteit. Dat is actief durven niet-weten.
Met zachtheid. Met aandacht. Met vertrouwen dat ook in de chaos, iets klopt.
En dat is oefening. Ook voor mij. Elke dag opnieuw.
Om niet automatisch te reageren, maar even te blijven bij wat zich aandient.
Niet om stil te vallen, wel om bewust ruimte te houden in plaats van snel te vullen.
Leiderschap als aanwezigheid dus — niet als prestatie, maar als uitnodiging.
Egypte als plek om te oefenen
In oktober neem ik samen met Katleen een groep leiders mee naar Egypte. Niet om een programma af te werken. Niet om ‘resultaat’ te behalen. Wel om samen te vertragen.
Om ruimte te maken.
Om opnieuw te leren luisteren — naar onszelf, naar elkaar, naar dat wat nog geen woorden heeft.
We werken met stilte, reflectie, cirkelwerk. We reizen langs tempels die al duizenden jaren getuigen van menselijkheid en mysterie. En we creëren een bedding waarin je kan zakken. In wie je bent. En in datgene waar je nog geen woorden voor hebt.
Niet-weten mag daar bestaan. En precies daarom kan er iets nieuws ontstaan.
Nieuwsgierig?
Hier lees je alles over het programma, de plek en de sfeer die we samen willen creëren.
Voel je iets verschuiven bij het lezen?
Laat iets weten. Geen formulier, geen funnel. Gewoon even afstemmen.
📩 sanae@insideup.be 📩 katleen@kernvandezaak.be
door InsideUp | feb 26, 2025 | Persoonlijk Leiderschap
Vijf jaar geleden zette ik voor het eerst voet op Egyptische bodem. De majestueuze piramides stonden op het programma, en vanaf het moment dat ik in Gizeh rondliep, voelde ik me thuis. Een diep, onverklaarbaar gevoel van herkenning maakte zich van me meester. Verwonderd, en toch niet verbaasd, huppelde ik als een kind rond. Een bijzonder gevoel.
Nu, vijf jaar later, amper twee weken na het verlies van mijn jongste zoon, voelde ik opnieuw een onweerstaanbare roep om terug te keren naar Egypte. Dit keer niet naar de piramides, maar naar de tempels langs de Nijl, van Luxor tot Abu Simbel. Waarom? Geen idee. Het was zo’n onmiskenbaar gevoel, alsof mijn hart een vreugdesprong maakte terwijl mijn hoofd verward toekeek en verhalen begon te construeren om het te begrijpen.
Follow your heart and your intuition.
They somehow already know what you truly want to become.
– Steve Jobs
En verhalen maken, dat kan mijn hoofd als de beste. “Maar Sanae, dit is echt niet het moment! Je hebt je rouwproces nog niet eens ingezet. Is dit wel verstandig? En wat met Zakariya, je oudste zoon?” Alle mogelijke bezwaren passeerden de revue. Toch bleef mijn hart fluisteren: “JA, doen!” En opmerkelijk genoeg besefte ik op dat moment: mijn hoofd spreekt als een hij, mijn hart als een zij. Interessant.
Dus nam ik Dr. Google erbij en typte: “Spirituele reizen Egypte januari 2025”. Drie zoekresultaten. Slechts één daarvan omvatte Luxor en het zuiden. Mijn keuze was snel gemaakt. Maar in plaats van direct te boeken, liet ik het bezinken. Ik heb geleerd dat beslissingen nemen in een emotionele high of low niet werkt voor mij. Ik broed op ideeën tot ik emotioneel neutraal sta. Dán is de keuze helder. Human Design kenners herkennen dit als de ‘Emotional Wave’ autoriteit. Nieuwsgierig? Google eens op “Human Design” en start je eigen experiment.
Twee weken later was het moment daar: de beslissing stond als een huis. En zo stapte ik, zes weken na Ilias’ overlijden, op het vliegtuig naar Egypte. Met heel veel goesting en een klein hartje. Geen idee wie de reisbegeleiders of deelnemers waren. Ik voelde me kwetsbaar en onvoorspelbaar.
Dat besef sloeg in als een bliksemflits, amper vijf minuten na het inchecken. Ik stond naast Katleen, een medereiziger, en we raakten aan de praat. Een van haar eerste vragen: “Heb je kinderen?” “Ja,” antwoordde ik. En toen volgde de vraag die me al nachten wakker hield: “Hoeveel?” Mijn stem trilde. “Twee.” Toen ze naar hun leeftijden vroeg, brak mijn stem en vloeiden de tranen.
Binnen het uur ontdekten Katleen en ik dat we een bijzondere connectie hadden. Beiden bio-ingenieur – zeldzaam in spirituele kringen. Beiden de reis gemaakt van hoofd naar hart, zonder zweverig te worden. Beiden gedreven om meer hart in leiderschap te brengen. Haar werk bij Kern van de Zaak en ons werk bij InsideUp leken bijna vanzelfsprekend in elkaar te passen. Wat een waardevolle ontmoeting!
We lieten elkaar niet meer los tijdens de reis. We maakten elkaars zinnen af, bespraken inzichten, wisselden modellen uit en deelden ervaringen. We lachten, huilden, en leerden. Het voelt als een band voor het leven.
En Egypte? Net als vijf jaar geleden voelde het als thuiskomen. Elke tempel bracht iets nieuws naar boven. De meest magische ervaring had ik in Abu Simbel. Daar, te midden van de eeuwenoude grandeur, voelde ik een diepe verbinding met mijn innerlijke kracht. De woorden die ik sprak bij de Viering van Ilias klonken onafgebroken door mijn hoofd: “Alles is Liefde mama, als jij daarvoor kiest.”
Wat me ook fascineerde, was de energie van de tempels en de archetypes die ze vertegenwoordigen. Elke god en godin is een aspect in onszelf dat ons iets te vertellen heeft. Zo bracht de tempel van Isis me in contact met mijn moederlijke kracht en liefdevolle zorgzaamheid. De tempel van Horus herinnerde me eraan dat ik mag staan in mijn eigen waarheid en moed mag tonen. De tempel van Sekhmet wakkerde mijn innerlijke vuur aan en leerde me dat kracht en compassie hand in hand gaan. En in de tempel van Hathor voelde ik de vreugde en speelsheid van het leven opnieuw ontwaken. De wijsheid van deze eeuwenoude plaatsen werkte diep door, en op onverklaarbare wijze voelde ik me steeds lichter en meer verbonden met mezelf.
In een wereld waar vrienden vreemden worden en vreemden vrienden.
– Ivo Haagen
En de groep? Een warm bad. Samen reizen met gelijkgestemden is een cadeau. Iedereen met haar eigen rugzak, haar eigen verhaal, maar met eigenaarschap over haar emoties en gedrag. Zo’n pure verbinding had ik zelden ervaren. En de mantra’s die we samen in de bus zongen? Helend. Zingen, samen zingen, doet iets met je hart. Sindsdien verwelkom ik de Hathor in mij en is zingen een vaste sleutel in mijn zelfzorg geworden. Elke avond neem ik een moment voor mezelf, zet een lied op en zing. Emoties komen en gaan, en aan het einde is er altijd meer ruimte.
Fast forward, want anders wordt dit een boek in plaats van een blog.
Egypte, Katleen, onze gedeelde passie… Wat wist mijn hart al, maar mijn hoofd nog niet?
Dat we samen leiderschapsreizen gaan organiseren! InsideUp en Kern van de Zaak slaan de handen ineen. Voel je het in je hart? Blokkeer dan alvast 3 tot en met 10 oktober 2025 in je agenda. Het programma is in ontwikkeling. Wordt vervolgd…
door InsideUp | mei 16, 2024 | Persoonlijk Leiderschap
Wat doet die zon toch deugd! Elk moment dat ze het wint van de regen of de wolken voelt aan als een cadeau voor lichaam, mind en hart. Dan besef ik opnieuw hoe heilzaam warmte en licht kunnen zijn.
Ondanks het feit dat ik me ook kan baden in de stilte, de koude en de donkerte van de winter.
Ja, alles kent seizoenen. De kunst is om met de seizoenen mee te stromen. Niet alleen de natuur kent seizoenen, ook vriendschappen, moeder- en vaderschap, werk, lichaam, … Alles kent seizoenen. Er is een tijd van vasthouden en van loslaten; van inzicht en van actie; van komen en van gaan; van vitaliteit en van ziekte …
Alles verandert voortdurend en dat zal altijd zo blijven
In een wereld die constant in beweging is, waar de drukte van het dagelijks leven ons vaak overspoelt, is het vinden van rust een ware kunst. Maar wat als die rust zelf onrustig wordt? Wat als de stilte te luid wordt en de kalmte ons ongemakkelijk maakt? Dit is het paradoxale concept van ‘onrust in de rust’, een fenomeen dat ik aan den lijve heb ervaren tijdens een weekje verbinding met mijn palliatieve zorgbehoevende zoon.
Het plan is eenvoudig. Een week alleen weg met Ilias. Op een plek in de natuur, waar er voor ons gezorgd wordt, waar ik mijn volledige focus kan richten op mijn zoon en mezelf, op onze relatie.
Ja, ik ben hieraan toe. Wij hebben dit nodig. Na alle praktische regelingen is het zover. We vertrekken en komen toe op een prachtig domein in het zuiden van het land.
Eindelijk tijd voor die rust waar ik zo naar verlang.
Of toch niet?
Communiceren met elkaar doen we niet met woorden, wel met onze ogen en met ons hart. De stilte is oorverdovend. Mijn mind zoekt naar afleiding, naar dingen doen. Maar dat gaat niet. Ik leef op het ritme van Ilias en dat betekent alleen maar ZIJN, AANWEZIG ZIJN, AANDACHTIG ZIJN voor de kleine en grote signalen die hij mij geeft.
De eerste drie dagen vind ik geen rust. Mijn mind gaat alle kanten op. Ik wil gaan wandelen en het bos ontdekken. Maar dat gaat niet. Ik wil met de mensen rondom mij babbelen. Maar dat gaat niet. Ik wil één van de drie boeken die ik meeheb lezen. Maar dat gaat niet. Ik wil … ik wil … ik wil … Wat een innerlijke strijd!
De kwaliteit van je vragen bepaalt de kwaliteit van je leven
Totdat ik me herinner waarvoor ik naar deze plek ben gekomen. Ik ben hier om diepe verbinding met Ilias te ervaren. Om rust te vinden in wat er is en wat er niet is. Dus stel ik me de vraag “Wat is dan wel mogelijk?”. Zoals dat steeds werkt met perspectief verruimende vragen, begint mijn aandacht te verschuiven naar mogelijkheden in plaats van vast te blijven zitten in beperkingen.
Ik beslis om het “niets doen” te omarmen, inclusief de onrust die daardoor naar boven komt. “Onderzoek het”, zeg ik tegen mezelf. “Zie het als een experiment, wees nieuwsgierig, laat je oordeel los”.
Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ondanks het feit dat omstaanders enkel maar een moeder met zoon zien die ganse dagen zitten – op een bank, onder een boom, in de zetel – blijkt die zoektocht naar rust een uitdagende innerlijke reis te zijn. Het “enkel maar” zitten met wat is, leidt me naar alle uithoeken van mijn innerlijke wereld.
Het is duidelijk een pad dat ik met Ilias als mijn gids, alleen heb te bewandelen. Ik leer dat stil zitten met wat is moed vraagt. Ik ervaar dat mijn innerlijke stemmen het luidst schreeuwen wanneer alles om me heen stilvalt. Het is in deze momenten van schijnbare rust dat mijn diepste angsten, twijfels en onzekerheden naar boven komen drijven. Het blijkt een confrontatie met mezelf te zijn, een spiegel die me dwingt om te reflecteren op wie ik ben en wat ik wil zijn.
Hoe dieper ik in mijn innerlijke wereld reis, hoe meer onrust ik ervaar, hoe rauwer de emoties worden, hoe onrustiger ook Ilias is. En dan, totaal onverwacht bereik ik een rustpunt. In dat rustpunt ervaar ik veel meer verbinding met Ilias dan ooit ervoor. Vanuit dat rustpunt kan ik rondom mij kijken en enkel maar dankbaarheid voelen voor wat er is. Vanuit dat rustpunt hoor ik Ilias opnieuw lachen en zie ik bereidheid om korte wandelingen te maken. Wauw!
Heftig en mooi.
Intens en dankbaar.
There is no time to rush
Deze waarheid …. Sinds onze uitstap herinner ik mij in contact met Ilias, maar ook in contact met mezelf en met anderen aan deze waarheid. Als een mantra blijf ik het herhalen totdat mijn systeem klaar is om aan te staan en te zijn; niets te doen en er ook geen oordeel over te hebben.
Een cadeau dat ik enkel maar kon ontvangen bij het loslaten van een sterk aanwezige overtuiging “niets doen is niet ok”.
Er is een tijd van doen, en er is een tijd van zijn. Dit aanvoelen én ernaar handelen is een kunst. Het is een dans met het leven waarbij zowel het ene als het andere welkom én nodig zijn. Het is met vallen én opstaan dat ik me hieraan mag blijven her-inneren.
Check even bij jezelf wat jij nodig hebt in momenten dat je het even ook niet meer weet. Wat als het even niet meer weten een uitnodiging is om de stilte op te zoeken?
Brengt je huidige manier van ontspanning je de ontlading, de rust die je nodig hebt?
Of zijn het verdoken doen-activiteiten die je motor gewoon ongoing houden om die onrust maar niet te voelen?
Laten we samen de stilte verkennen en de onrust verwelkomen. Want het is in deze delicate balans dat we de ware essentie van leven vinden, en de kracht om de onrustige tijden te doorstaan met gratie en veerkracht.
Vind je eigen-wijze manier.
Bouw rustpunten in en aanvaard de onrust die misschien opkomt zetten.
The gold is on the other side.
Met de slogan van l’Oréal als uitsmijter:
Omdat je het waard bent!
Wil jij jezelf en/of je medewerkers ondersteunen in het werken aan mentale en fysieke veerkracht, in het zien van mogelijkheden, in het stimuleren van hun groeimindset? Kijk dan snel in ons aanbod voor bedrijven en contacteer ons vrijblijvend voor een aanbod op maat van je noden.
door InsideUp | apr 15, 2024 | Persoonlijk Leiderschap
Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.
Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.
Wat hebben we dan gedaan?
We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; …
Een boeiende, leerrijke én intensieve winterperiode.
En nu is het opnieuw blog-tijd!
De lente brengt nieuwe energie met zich mee. Ze nodigt uit om terug meer naar buiten te komen. Héérlijk! Voel jij dat ook?
Zowel letterlijk als figuurlijk.
Zo ben ik vandaag terug buiten gaan lopen. Sinds de herfst lukte me dat niet meer.
Gelukkig voor mijn welzijn ben ik blijven crossfitten. Zelden vertrok ik mét goesting. Altijd kwam ik moe én voldaan terug.
Vandaag wil ik samen met jou reflecteren op een quote toegeschreven aan Henry Ford.
Nothing is particularly hard if you divide it into small jobs
Deze wijsheid heb ik vandaag tijdens het lopen opnieuw mogen ervaren. Ik vertrok namelijk voor mijn 5 km ronde. Ondanks een goede fysieke conditie is het lastig. Het valt me op dat door de intensieve workouts van op de crossfit mijn hartslag snel de hoogte in gaat en mijn ademhaling onregelmatig is. Ik voel de emotie van teleurstelling langskomen én bijna geef ik toe om te stoppen.
Gered door een vraag
Totdat ik me herinner om mezelf een vraag te stellen “Wat is er nu wel mogelijk?”.
Ik kijk naar een boom wat verder, en denk “Ja, dat moet kunnen!”. Terwijl ik de boom passeer, geef ik me letterlijk een schouderklopje: ik voel me goed omdat ik toch doorgezet heb én focus me op de volgende kleine stap, een paaltje verderop. Terwijl ik het paaltje voorbij loop, geef ik mezelf opnieuw een schouderklopje en bepaal opnieuw het volgend punt dat binnen mijn bereik ligt. Dit keer is het een struik. Telkens als ik het “punt” haal klop ik op mijn schouder, voel waardering voor wat al achter de rug is en bepaal het volgende “punt”. En plots is mijn volgend “punt” mijn vertrekpunt, met een brede lach op mijn gezicht en 5 km meer op mijn teller stop ik er.
Spelenderwijs, met vele kleine waarderingen tussendoor, heb ik mijn doel alsnog bereikt. De schouderklopjes aan mezelf, die initieel aarzelend en vooral spottend gebeuren, beginnen echt binnen te komen én geven me zowaar de mentale en fysieke energie nodig om een volgende kleine mijlpaal te proberen. Het valt me op dat wanneer het parcours moeilijk is, ik nood had aan zeer kleine stappen vooruit, mijlpalen die niet ver van elkaar liggen. Wanneer het parcours gemakkelijk is, bijvoorbeeld een bergaf of wind in de rug, werken mijlpalen die verder uit elkaar liggen motiverender.
Dus ja, in dat citaat van Henry Ford gaat wel wat wijsheid schuil.
Vorige week, bij het in elkaar steken van een leiderschapstraject, heb ik hetzelfde gedaan.
Een tijdje geleden heb ik een telefoonkluis met tijdslot gekocht én een digitale timer. Mijn smartphone gaat voor 2 uur in de kluis (die je niet vroegtijdig open krijgt tenzij je de kluis kapot maakt) én de digitale timer stel ik in op 28 minuten (pomodore techniek voor focus). Telkens als de timer afloopt neem ik een micropauze van 2 minuten om mijn benen te strekken. Na 4 rondes gaat de telefoonkluis open en heb ik zowaar de keuze om berichten te checken.
Ongelofelijk wat je gedaan krijgt als je de grootste afleider achter slot en grendel plaatst én je jezelf engageert voor korte focusblokken. Het feit dat die smartphone gewoon geen optie is, brengt mij zoveel rust waardoor ik de focus echt kan houden op wat ik te doen heb. De timer houdt me bewust van tijd en van noodzaak om even de benen te strekken. Op de één of andere manier wordt iets afwerken een spelletje. Zou ‘kies & focus’ een goede naam zijn voor dit spelletje?
Onderschat nooit de kracht van kleine stapjes in de richting van je doel
Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.
Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt “En waarom denk je dat?”. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht “Hoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?”. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper.
We win or we learn
Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken.
Loopt het altijd goed af?
Neen!
Je hebt altijd een keuze
Ik heb ondertussen al een week in die mate pijn in mijn schouders dat ik niet meer kan crossfitten. Ik kan zagen en klagen totdat ik mezelf beu ben gehoord. Ik kan opgeven en stoppen. Of ik kan mezelf herinneren dat mentale en fysieke veerkracht communicerende vaten zijn én dat dit belangrijk voor me is.
Wat is nu er wel (nog) mogelijk?
Welke stap in de richting van wat ik wil kan ik nu wel (nog) zetten?
Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren.
Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.
Het is lente!
We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.
Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.
Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!
Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming.
Wil jij jezelf en/of je medewerkers ondersteunen in het werken aan mentale en fysieke veerkracht, in het zien van mogelijkheden, in het stimuleren van hun groeimindset? Kijk dan snel in ons aanbod voor bedrijven en contacteer ons vrijblijvend voor een aanbod op maat van je noden.
door InsideUp | jul 3, 2023 | Persoonlijk Leiderschap
Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?
Ik zoek even de tekst op:
I promised myself
I promised I’ll wait for you
The midnight hour
I know you’ll shine on through
Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.
Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van “vriendschap” om de hoek voor jou; of van “zelfzorg”; of van “bezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaan”; of van “begrenzing, grenzen durven stellen en bewaken”; of van “assertief jezelf eerlijk uiten”; of van “playing small”; of van “vitaliteit”; of van ….
Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.
Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.
You cannot hide from yourself
Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.
Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.
I promised myself
En daar helpt de zomer mee. Alles mag tot volledig wasdom komen. Om in het vroege najaar te kunnen oogsten. Om in het vroege najaar ons licht nog meer te zien schijnen, klaar om ons door de donkere wintermaanden te gidsen. Maar eerst nog lekker zomeren hé.
Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?
Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken?
Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:
- Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
- Waar verlang je naar?
- En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen …. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
- En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?
Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.
Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.
En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.
The midnight hour
En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.
I know you’ll shine on through
En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je “We win, or we learn”.
Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.
Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.
De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: “Ik beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgen”. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: “Wat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?”. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren.
Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?
En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.
Let’s make it happen;
Op een mooie oogst in het najaar.
Maak er een boeiend experiment van;
En ook licht én fun.
Heb je begeleiding nodig om jouw proces helder te krijgen? Of bij de uitvoering van je belofte?
Het InsideUp-zomerteam staat klaar om je te coachen. Contacteer ons eenvoudig via info@insideup.be voor alle praktische zaken.