De alchemie van het biechten

door InsideUp | jun 23, 2020 | Persoonlijk Leiderschap

Soms passen er plots een aantal puzzelstukjes in elkaar die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Zo’n AHA-moment. Zo’n moment dat je een mentale shift ervaart. Zo’n moment dat je iets inziet dat groter is dan jezelf. Dat plots betekenisvol wordt. Ondanks het feit dat je het al honderden of duizenden keer ervoor gehoord of gezien hebt, zonder effect. Maar nu plots wel.  

Meestal krijg ik een aantal puzzelstukjes van mijn levenspuzzel neer gelegd op momenten dat ik er niet naar zoek. Op momenten dat ik wandel, voluit geniet van het prachtig landschap waarmee ik gezegend ben, een vogel volgend met mijn ogen… Op momenten dat ik niet bezig ben met erg mijn best te doen, maar mezelf gewoon toelaat om te zijn. Mezelf toestemming geef om gewoon te genieten van wat het moment me te brengen heeft.

Allow things to come and go, keeping your heart as open as the sky.

In mijn zoektocht naar mezelf heb ik jaren geleden heel wat boeken van Brené Brown verslonden. Haar werk heeft me doen inzien dat ik met een perfectionistische mindset in het leven stond. Zeer confronterend en waar. Stap voor stap voor stap ben ik aan een lange reis begonnen. Een lange innerlijke reis. Een reis vol avontuur. The Lord of the Rings is er niets tegen. Ik kan je verzekeren dat ik heel wat trollen en draken in de ogen heb moeten aankijken om de hard ingebakken perfectionistische mindset los te weken van mijn identiteit. Uiteraard zijn de trollen en draken gewoon metaforen voor de hardnekkige niet ondersteunende oude patronen en overtuigingen die ik stap voor stap heb leren loslaten. En er is nog werk aan de winkel hoor. Maar ik ben mezelf al ontzettend dankbaar voor de weg die ik ondertussen heb afgelegd.

               Get real, not perfect. And celebrate this as much as possible.

Eén van de grootste take-aways die ik heb mogen ontvangen van Brené Brown is de loodzware last die het gevoel van schaamte met zich meebrengt.

Monsters worden groter in het donker. Inderdaad meestal ’s nachts. En ze verdwijnen overdag, in het licht. En dat is niet anders voor het schaamtemonster. Dat overwin je door het te belichten, door  erover te spreken. Met mensen die je vertrouwt. Met mensen die je verhaal kunnen ontvangen. Met mensen voor wie het OK is dat je je gevoelens uitspreekt, wat deze ook zijn. Die het gemak weten te vinden in het ongemak dat dit met zich meebrengt. Zonder oordeel, zonder advies, geen competitie met je aangaan, noch medelijden laten doorschemeren. Het mag er gewoon allemaal zijn omdat het deel uitmaakt van de menselijke ervaring. En net omdat het er allemaal gewoon mag zijn, ervaar je hoe dat schaamtemonster kleiner en kleiner wordt. Om uiteindelijk te verdwijnen. 

Jaren na het lezen hierover. Jaren na het actief werken aan het ombuigen van mijn perfectionistische mindset, legde ik vorige week tijdens het wandelen een link met het biechten. Plots begreep ik het nut hiervan. Ondanks het feit dat ik niet katholiek opgevoed ben kreeg dit plots wel een plaats in mijn hoofd.

In mijn hoofd is biechten namelijk niet anders dan dat belichten waar je je over schaamt, je schuldig over voelt. Door het gesprek met een pastoor, een vertrouweling, wordt je “zonde” kwijt gescholden mits het tonen van berouw.

In welke mate is dit anders dan een gesprek met iemand die je vertrouwt, die de ruimte voor je kan openhouden om elk aspect te belichten van dat wat je schaamtegevoel heeft getriggerd? En in plaats van dat je “zonde” wordt kwijt gescholden door een priester verlos je jezelf van het lijden dat het schaamtemonster met zich meebrengt. Doordat je jezelf leert vergeven voor dat waar je schuldig over voelt: je gedrag, je keuzes, je woorden, je gevoelens, je gedachten, je …   

Be kinder to yourself. And then let your kindness flood the world

Belangrijk hiervoor is dat je jezelf niet identificeert met dat waar je niet fier op bent. Dat je jezelf niet identificeert met dat waar je je schuldig over voelt.

Stel dat je een leugen verteld hebt, of een leugen leeft. In plaats van te denken van jezelf dat je een  leugenaar bent, dien je jezelf echt te helpen door dit om te buigen naar “ik heb een leugen verteld/ik leef een leugen”. Als je jezelf identificeert met je gedrag, je gedachten, je keuzes, dan maak je het jezelf enorm moeilijk. Dan straf je jezelf nodeloos, zonder dat de oorzaak wordt vast gepakt, zonder dat verlossing nabij is.

Het “Fail fast”-principe is eigenlijk ook hier van toepassing. Even terug naar het vertellen van een leugen. Eigenlijk is dat gewoon het “falen” in het nemen van de “goede” keuze beschikbaar voor ons op een gegeven moment. Door onszelf als leugenaar te bestempelen wordt alles zwaar en log en moeilijk te veranderen. Door je “verkeerde” keuze te erkennen – en als meest belangrijke voor je eigen spiegel, ten opzichte van jezelf – geef je jezelf de mogelijkheid om een volgende keer, in een gelijkaardige situatie voor de “goede” keuze te gaan. Herken je de analogie met het “fail fast” principe?

En voor de duidelijkheid, wat een “goede” of “verkeerd” keuze is, is afhankelijk van je waarden. Van zodra je tegen je waarden kiest begint het schaamtemonster gevoed te worden. Meer en meer. Maar dat is misschien stof voor een andere blog. 

Om deze blog niet te zwaar te eindigen wil ik je uitnodigen om de biechtstoel terug een plaats te geven, gewoon thuis. Hoe zou het zijn om ’s avonds even een biecht-moment te introduceren? Een moment waarin we in veilige context aan elkaar opbiechten waar we niet fier op zijn: dingen die we gedaan hebben, of gezegd, of gevoeld. Ervaar het “echt” mens zijn terug samen. Want dat is wat we allemaal samen nodig hebben.En geef elkaar het cadeau om elkaar slechts te becommentariëren of adviseren als er expliciet om gevraagd wordt. Dus enkel dialoog op specifiek verzoek.

By the way, bekentenissen mogen ook positief zijn. Laat dat de hedendaagse twist zijn aan de biechtstoel van weleer. 

Leef bewust, leef voluit!