Jij moet! Juist niets…
Betrap jij je soms ook op overdreven allergische reacties naar aanleiding van wat een ander tegen jou zegt?
Eigenlijk gaat het dikwijls zelfs niet over wat ze tegen me zeggen. Mijn allergische reacties komen dikwijls voort uit de manier waarop ze dingen aanbrengen. De woorden die gekozen worden.
En van zodra de reactie uitgelokt is komt er geen logica meer aan te pas. Dan zie ik mezelf helemaal uit verbinding gaan en in de aanval op wat er gezegd wordt.
Daar waar ik meestal een constructief kritische persoon ben word ik een andere versie van mezelf, een passief agressieve persoon die alleen bezig is met “dat zult ge van hier zien dat ik dat ga doen…”.
Ik vergroot het hier een beetje uit, maar de realiteit is er niet ver van (moet ik toegeven met schaamrode kaken).
Ik had al die jaren niet door dat ik hierdoor mijn kracht gewoon uit mijn handen aan de ander gaf. Helemaal onbewust uiteraard. Want bewust doe je dat natuurlijk niet.
Bewust dacht ik dat ik de overhand had. Dat ik eens even op mijn strepen ging staat door mijn terrein even te verdedigen. Niets is minder waar.
Een concreet voorbeeld uit mijn nog niet zo ver verleden.
Van zodra iemand tegen mij zei “Je moet …. Of je zou moeten …. Of we moeten …. ” gingen al mijn haren recht staan. En ik heb best heel veel lang en dik haar heb ;o).
Op alle varianten van het werkwoord MOETEN, inclusief de synoniemen zoals “je zou toch beter dat doen ….”, ging automatisch mijn weerstandsknop op aan staan. Het ging gewoon vanzelf, alsof het een reflex was, een diep gewortelde gewoonte, een vast geroest patroon.
Ik ben zelfs zo ver gegaan om aan anderen uit te leggen dat ik dat niet leuk vind. Dat als ze willen dat ik luister, ik van hen verwacht dat ze me anders aanspreken.
Haha! De illusie dat ik bij machte was om anderen te veranderen was toen nog groot. Nu weet ik beter. Nu weet ik dat het al verdomd moeilijk is om je zelf te veranderen, laat staan anderen.
Nu weet ik dat ik in weerstand ging omwille van een allergische reactie op “moeten”. Wat maakte dat ik zo telkens vanuit een stress-toestand reageerde. Dat is per definitie nooit een goede toestand om uit te reageren als je voor een goede oplossing, of een goede discussie, of een goede conclusie wilt gaan.
Nu weet ik dat ik gewoon niet meer luisterde en alleen bezig was om mezelf groter te maken om eens te tonen aan de ander dat je mij niet zomaar kunt commanderen.
Nu weet ik dat ik daardoor een afstand creëerde tussen mij en de ander. Waardoor de ander stapsgewijs minder snel geneigd zal zijn om een volgende keer advies te geven, hulp aan te reiken, zijn visie te delen, samen de mogelijkheden af te tasten, …
Waardoor ik mezelf eigenlijk meer en meer in een isolement plaatste.
Een plaats van waar je denkt dat je alles ALTIJD alleen moet doen.
Een plaats van waar de ander denkt dat je gewoon je gelijk wilt halen. Een plaats van waar je je niet begrepen voelt door de ander, noch gezien. En dan merk je plots dat je in een vicieuze cirkel zit. Want je blik vernauwt, de mogelijkheden verkleinen en je zet je letterlijk vast. En dat je eigenlijk opnieuw oogst wat je vreesde: niet gezien worden, niet gehoord. Haha! Zoveel verloren energie!
Het kan anders
In verbinding met de ander én met jezelf, gewoon achter jezelf gaan staan.
Het vraagt het bewust pakken van eigenaarschap over je eigen reacties. Net zoals de reactie van een ander veel meer zegt over de ander dan van jou. Zegt jouw reactie op de ander meer over jezelf, dan van de ander. Het werkt in twee richtingen. Ah ja!
De woorden van een ander, de acties van een ander, de non-verbaliteit van een ander … Maakt niet uit wat bij jou allergische reacties veroorzaakt … zijn gewoon triggers.
Het zijn uitnodigingen om naar jezelf te kijken. Naar je eigen denken, voelen en doen. En jezelf vragen te stellen zoals “Wat maakt nu dat ik er zo onredelijk op reageer?”; “Hoe zou ik eigenlijk willen reageren?”; “Wat weerhoudt me om dat dan te doen?”; “Welke eerste micro-stap kan ik zetten in de richting van mijn gewenste reactie?”; …
Om even terug te komen naar mijn concreet voorbeeld.
Ik begrijp nu dat mijn overdreven reactie op alles wat met MOETEN te maken heeft komt vanuit mijn jeugd. Ik moest namelijk heel veel als kind.
Ik moest braaf zijn. Ik moest sociaal zijn. Ik moest opruimen. Ik moest zeer goede punten halen. Ik moest …. Ik moest …. En ik moest … Ik had het gevoel als klein meisje dat ik weinig vrije wil had, weinig zelf kon kiezen. Ik voelde me daardoor zelden gezien of gehoord. En uiteraard wordt dat versterkt door de afhankelijke positie die je als kind sowieso hebt.
Ik zeg dit in alle liefde voor mijn ouders, zonder verwijt, noch oordeel. Want ondertussen weet ik dat ook zij gewoon op elk moment hun best hebben gedaan. Net zoals ik dat vandaag als ouder mijn best doe, en verre van perfect ben.
Dus telkens als iemand (echt wie dan ook) MOETEN tegen me zei voelde ik me terug gevangen in die afhankelijke positie die ik echt niet meer wou en werd ik de rebel die ik als kind nooit heb durven zijn.
Ik heb een keuze gemaakt voor mezelf. Ik kon kiezen tussen het blijven vast hangen aan dat oude verhaal van dat kleine meisje of ik kon kiezen voor een nieuw verhaal.
Mijn nieuw verhaal: Ik wil de ander oprecht horen. Ik wil mezelf de kans geven om te zien of wat de ander aanbrengt van toegevoegde waarde kan zijn voor mij, voor ons, voor … Ik wil de ander het oprecht gevoel geven gehoord te worden en gezien te zijn. Ik wil de ander op die manier bedanken dat hij tijd maakt om zijn mening te geven. En ik blijf in verbinding met mezelf omdat uiteindelijk ik bepaal wat ik ermee doe.
En vanuit deze plek is plots veel meer mogelijk. Zowel in mijn innerlijke wereld als in relatie met de ander.
Neem eigenaarschap op. Kies wat je wel wilt. Ga er actief mee aan de slag!
De woorden van een ander, de acties van een ander, de non-verbaliteit van een ander … Maakt niet uit wat bij jou allergische reacties veroorzaakt … zijn gewoon triggers.
Het zijn uitnodigingen om naar jezelf te kijken. Naar je eigen denken, voelen en doen. En jezelf vragen te stellen zoals “Wat maakt nu dat ik er zo onredelijk op reageer?”; “Hoe zou ik eigenlijk willen reageren?”; “Wat weerhoudt me om dat dan te doen?”; “Welke eerste micro-stap kan ik zetten in de richting van mijn gewenste reactie?”; …
Om even terug te komen naar mijn concreet voorbeeld.
Ik begrijp nu dat mijn overdreven reactie op alles wat met MOETEN te maken heeft komt vanuit mijn jeugd. Ik moest namelijk heel veel als kind.
Ik moest braaf zijn. Ik moest sociaal zijn. Ik moest opruimen. Ik moest zeer goede punten halen. Ik moest …. Ik moest …. En ik moest … Ik had het gevoel als klein meisje dat ik weinig vrije wil had, weinig zelf kon kiezen. Ik voelde me daardoor zelden gezien of gehoord. En uiteraard wordt dat versterkt door de afhankelijke positie die je als kind sowieso hebt.
Ik zeg dit in alle liefde voor mijn ouders, zonder verwijt, noch oordeel. Want ondertussen weet ik dat ook zij gewoon op elk moment hun best hebben gedaan. Net zoals ik dat vandaag als ouder mijn best doe, en verre van perfect ben.
Dus telkens als iemand (echt wie dan ook) MOETEN tegen me zei voelde ik me terug gevangen in die afhankelijke positie die ik echt niet meer wou en werd ik de rebel die ik als kind nooit heb durven zijn.
Ik heb een keuze gemaakt voor mezelf. Ik kon kiezen tussen het blijven vast hangen aan dat oude verhaal van dat kleine meisje of ik kon kiezen voor een nieuw verhaal.
Mijn nieuw verhaal: Ik wil de ander oprecht horen. Ik wil mezelf de kans geven om te zien of wat de ander aanbrengt van toegevoegde waarde kan zijn voor mij, voor ons, voor … Ik wil de ander het oprecht gevoel geven gehoord te worden en gezien te zijn. Ik wil de ander op die manier bedanken dat hij tijd maakt om zijn mening te geven. En ik blijf in verbinding met mezelf omdat uiteindelijk ik bepaal wat ik ermee doe.
En vanuit deze plek is plots veel meer mogelijk. Zowel in mijn innerlijke wereld als in relatie met de ander.
Neem eigenaarschap op. Ga er actief mee aan de slag!
Beperk jezelf niet enkel tot het weten hoe.
Niet enkel tot het denken van ” Ja, ooit als …”.
Gun jezelf vandaag al voldoening en ga er nu én actief bewust mee aan de slag.
Verwacht ook dat het ongemakkelijk gaat voelen. Verwacht dat je nog vele keren je vast geroest oud patroon zal activeren. Niet omdat je dat wilt, gewoon omdat het verdomd moeilijk is om nieuwe gewoonten aan te leren. Zeker als er een ander nog zéér actief is.
Dat is niet erg. Laat dit je niet ontmoedigen. Leer er gewoon uit en doe opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Met dezelfde vastberadenheid als toen je leerde fietsen ;o).
Totdat je op een gegeven moment zult ontdekken dat die allergische over is.
Dat je weer een stukje van jezelf terug hebt gewonnen. Een stukje dat je energie geeft om meer je aandacht te richten op wat je fijn vindt. In plaats van jezelf gevangen te houden in een oude kooi die bakken vol energie vraagt en enkel voor teleurstelling zorgt, in jezelf en in de ander.
Kies dus bewust!
Blijf kiezen totdat je bent waar je wilt zijn. Totdat je kunt fietsen.
Van één keer een gezonde maaltijd kiezen leid je nog geen gezonde levensstijl, niet? Dat vraagt bewust dag in, dag uit gebalanceerd keuzes maken. Af en toe zondigen is geen probleem, zo lang je je maar snel herpakt en jezelf terug op je pad zet. Het maakt je dikwijls zelf terug zeer bewust waarom je zo voor die gezonde levensstijl wilt gaan.
Kiezen voor persoonlijk leiderschap is niet anders. Dat doe je niet zomaar eens een keer. Neen, dat vraagt het maken van micro keuzes elke dag, en zelfs op verschillende momenten van een dag. En af en toe maken we een “verkeerde” keuze. Helemaal niet erg. Wees gewoon mild met jezelf, leer eruit en terug gaan met die banaan ;o).
Waar reageer jij allergisch op? Hoe zou je willen reageren in verbinding met jezelf en met de ander?
Leef voluit en geniet!
