Wat was jouw verlangen als kind? Weet je dat nog?
En als ik je de vraag zou stellen wat jouw verlangen vandaag is. Wat zou je dan antwoorden?
Misschien is je verlangen hetzelfde gebleven. Misschien is ze gewijzigd.
Waar ik alleszins heel zeker van ben is dat je vandaag er echt alles aan kunt doen om je verlangen waar te maken.
Als kind was je afhankelijk. Afhankelijk van je ouders, afhankelijk van je omgeving, afhankelijk van een heleboel dingen waar je geen (of amper) invloed op had. En vanuit die onmacht stelde je je dromen uit naar later …
Vele mensen, waaronder ik zelf ook, hebben die “mode” verder doorgetrokken naar vandaag. De “mode” van “niet nu, maar later”. De “mode” van uitstellen wat er echt toe doet, alleszins voor jou.
Misschien herken je het patroon dat je tegen jezelf zegt: Eerst moet ik dit doen en dan …. Eerst moet ik dit kennen alvorens …. Eerst zus en dan maar zo ….
En als je dan heel eerlijk in je eigen spiegel durft kijken dan zie je dat je leven misschien meer een aaneenschakeling is van “Eerst dit ….” in plaats van dat waarvoor je het doet, of denkt te doen.
We zetten onszelf in de wacht-mode omdat we nog steeds geloven dat we geen impact kunnen uitoefenen op onze omgeving, op onze omstandigheden, op …
We zetten onszelf nog in de “Later als ik groot ben”-mode omdat we nog steeds denken dat we geen impact hebben op ons eigen leven, op onszelf dus.
En zo zal later altijd later blijven. We geven ons recht op voldoening weg aan later. En blijven we hollen van het ene moment naar het volgend hopend dat het anders zal zijn. Terwijl we eigenlijk gewoon hetzelfde patroon herhalen en herhalen. Uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat dit best wel een hardnekkig patroon is. Het is een patroon dat vele lagen kent. In een notendop alvast een tip van de lagen:
Aan de oppervlakte zien we dat we excuses verzinnen, dat we dingen uitstellen. Yes, uitstelgedrag. Van dat wat je zou moeten doen om je resultaat te bereiken. Maar kan ook zijn het uitstellen van zorg te dragen voor jezelf. Hieraan denken mensen zelden als ze lezen over uitstelgedrag, maar dit is hier evenzeer een vorm van.
Daaronder zien we de angst om te falen, maar ook de angst om te stralen. Tegenwoordig noemen we dat faalangst en straalangst. Eigenlijk zijn dat gewoon twee zijden van dezelfde medaille.
Daaronder zien we de angst om er niet meer bij te horen. Want wat gaat die ander wel niet van mij denken.
En daaronder zien we het vertekend beeld van eigen-waardering. Dat we uit handen geven. Want we waarderen onszelf enkel maar als een ander ons eerst ook waardeert.
Later … Veel later …
Ga je op het einde van je leven fier over jezelf kunnen zijn? Over de lef en durf die je aan de dag hebt gelegd om alsnog je dromen waar te maken? Ga je het gevoel van voldoening kunnen ervaren? Het gevoel dat je er echt alles uit hebt gehaald dat er uit te halen valt?
Of ga je terugblikken met spijt en teleurstelling over hoe het allemaal gelopen is? En vertrekken met de gedachten dat je continu niet jezelf bent geweest. Dat je je aan de regels van anderen hebt gehouden. En eigenlijk daardoor iemand anders zijn leven geleefd hebt, in de schaduw van dat van jou?
Dat laatste, dat laatste was ik hard aan het doen.
En daar van wakker worden, dat beseffen, autch, dat deed pijn.
Voor mezelf, maar ook voor de mensen rondom mij.
Persoonlijk leiderschap pakken is voor mij een levensstijl geworden.
Mijn eigen leven craften, met vallen en opstaan, met voldoening.
Soms met de stroom mee. En dat is gemakkelijk.
Dikwijls tegen de stroom. En dat brengt zijn uitdagingen met zich mee. Tenminste als ik er voor blijf kiezen om helemaal achter mezelf te blijven staan, onafhankelijk van anderen.
En een keuze hebben we altijd.Dit inzien is één. Kiezen is twee. Achter je keuze blijven staan bij tegenwind is drie.
En dat is nu net de weg die elk van ons te bewandelen heeft als we ons eigen leven willen leiden. En niet dat van een ander. Dat is nu net wat zal maken dat je op het einde, op je sterfbed, in vrede kunt gaan omdat je weet dat je voluit geleefd hebt. Dat is wat ik elkeen van ons toewens.
Er is niets dat je niet kan. Wat ook je situatie is. De enige die ons klein houdt zijn wij zelf.
Zodra je beslist hebt om het alsnog te doen, ga je merken dat je stappen zet in de richting van je beslissing. Stap voor stap. Maar wel in de richting van je droom.
Als kind zei ik “ik wil ik mensen helpen”.
Ik wil heel veel mensen helpen. Ik wil moeder Theresa zijn. Oprecht, dit was mijn droom. Als 10-jarige.
Ik heb dat lang aan niemand durven zeggen. Omdat het “gek” klonk. Want rondom mij wilden kinderen heel veel dingen zijn, maar niet moeder Theresa.
Onlangs kreeg ik van mijn ouders een foto mee naar huis van mezelf als 10-jarige. Een flashback in de tijd kreeg ik er gratis bij. Dat gevoel, dat verlangen was instant terug. Ik ben er toen even voor gaan zitten. En stelde mezelf de vraag waarom ik toch zo’n gekke verlangen had indertijd en of dit nog steeds is wat ik nu wil.
En, met de kennis van vandaag, begreep ik het. Eindelijk.
Het ging bij mij niet om het letterlijk zijn van moeder Theresa. Neen. Dat zie ik nu zeer helder. Het ging, en gaat me nog steeds, om alle gevoelens die het mij zou geven alles ik zoveel mensen zou kunnen helpen.
Maar dat is slechts één deel van het verhaal. Nu weet ik ook dat het was omwille van het verlangen om die persoon te zijn. Te leven naar de waarden van die persoon. Of alleszins de waarden die ik eraan koppelden.
En voor mij staat moeder Theresa voor:
– Vrijheid in doen en laten: Tegen de stroom, lekker haar eigen-wijsheid volgend;
– Onvoorwaardelijke lief hebben: Dus ook mild zijn, met haarzelf en met anderen;
– Vertrouwen: In zichzelf en in anderen.
En laat dit nu net 3 waarden zijn waarnaar ik vandaag probeer te leven.
Blij om wie ik vandaag ben. Nu al. Niet later.
Na een lange omweg. Na jarenlang de strategie van perfectionisme te hebben toegepast. Na veel vallen, en evenveel opstaan en nog meer leren.
Dus, wie wil jij zijn later als je groot bent? ;o)
Ga er voluit voor.
En geniet van het pad