De zon laat nog een beetje op zich wachten, maar ik voel wel al het rustgevend effect op mijn huishouden. Yes!
Ik neem je graag even mee op pad. Letterlijk en figuurlijk.
Vorige week ontmoet ik een jongeman met paard hier in de velden. Je weet wel, de velden waarin je mij quasi dagelijks kunt vinden. Ik voel onmiddellijk aan dat dit een uitzonderlijke ontmoeting is.
De jongeman loopt naast een mooi wit paard dat helemaal bepakt is.
Wij starten een gesprek.
Hij is op weg naar Santiago de Compostela. Een 2-tal weken eerder vanuit Herentals gestart.
Hij is ontzettend opgetogen. Je ziet de sprankels in zijn ogen glinsteren.
Hij vertelt dat zijn grootste zorg – water en gras vinden voor zijn paard – ongegrond blijkt te zijn. Want op de route naar Compostela vind je blijkbaar om de 2 à 3 uur wel een bron om van te drinken. En grasvelden zijn er in overvloed. Het Zuiden van Frankrijk en Spanje zou wel eens anders kunnen zijn, maar dat ziet hij dan wel.
Ik woon hier al een vijftien jaar, maar weet nog maar een vijftal jaar dat een deel van mijn dagelijkse wandeling deel uitmaakt van de route naar Compostela. Heel sporadisch kom ik een bepakte wandelaar tegen. Maar een man die naast een bepakt paard wandelt heb ik nog niet gezien.
Hij vertelt over de mooie ont-moetingen die hij maakt, over de mooie plekken waar hij verblijft. Zijn ogen glinsteren helemaal als hij over de koningsmolen vertelt. Hij maakt ook tijd om af en toe een blog te schrijven over zijn avontuur. En deelt trots waar ik hem kan volgen: www.eden.life.
Hij vertelt dat hij de intentie geplaatst heeft om tot naar Compostela te gaan, maar dat hij het loslaat. Hij gaat tot waar de wind hem voert. Wie weet lukt het hem, wie weet ook niet. Hij is vastberaden om er alles uit te halen wat er voor hem inzit.
Hij vertelt dat zijn paard daarnet een beetje verward was. Aan zijn gedrag zag hij dat het paard dacht dat ik een paard was. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Ik vind het best grappig. Het paard stopt ook niet met mij hoofdstoten te geven en te geeuwen. Een zeer bijzondere ervaring.
Through his mane and tail the high wind sings
Shakespeare
Ik vertel hem dat ik nog maar amper een jaar geleden mijn angst voor paarden overwonnen heb. Dankzij een wit paard (toevallig?) dat een beetje verder, ook op zijn route, in de weide staat. Dat paard heet Calienté. En mijn jongste zoontje heeft er een mooie band mee opgebouwd tijdens onze dagelijkse wandeling, gedurende de maandenlange periode waarin wij hem hebben opgevangen vorig jaar. Eén van de dagelijkse rituelen was samen gaan wandelen. Het is zo’n gewoonte geworden voor hem dat hij er zelfs naar begon te vragen. Dat was zo mooi om te zien: met hoedje op het hoofd, zonnebril aan en 2 wortels, in elke hand één vertrokken we op pad. Dankzij de wortels wist hij precies wat we gingen doen.
Elke dag durft hij zijn handje verder uitreiken naar het voor hem reusachtig dier. Elke dag durf ik mijn angst meer loslaten. Van heel snel de wortels aan te reiken en mijn hand bliksemsnel terug te trekken, waardoor de wortel soms op de grond valt, tot het rustig ‘omarmen’ van het paard. Het heeft me weken – of was het nu maanden- gekost om stap voor stap meer vertrouwen in mezelf te voelen en in het paard, om die angst los te laten.
Ik heb gemerkt dat als ik me goed in mijn vel voel, Calienté van zelf naar me komt. Als ik in mijn hoofd zit te malen, als ik een mindere dag heb, dan komt hij niet. Zelfs als ik er minuten sta te roepen en te zwaaien met een wortel. Of dan komt hij heel snel, enkel om de wortel en dan briest hij even alvorens weer weg te stappen.
Ik heb gemerkt dat het altijd wel naar mijn zoontje komt.
Allemaal observaties, waar ik niet veel van begrijp, maar die er wel zijn.
De ontmoeting met deze jongeman op weg naar Compostela herinnert me dat ik een coaching-sessie wil ervaren met paarden. Het intrigeert me. Zoals deze ontmoeting met dit paard me ook intrigeert.
Ik heb er vorig jaar “Dr. Google” voor geraadpleegd, maar het in de drukte van elke dag weer vergeten. Nu staat het terug op mijn lijst van ‘te ervaren’ deze zomer. Dus, als jij een plekje kent dat je kunt aanraden om dit te ervaren, dan hoor ik het graag.
Even terug naar de uitzonderlijke ont-moeting met deze jongeman op weg naar Compostela. Want het brengt nog een ander verlangen naar boven. Het verlangen van op reis gaan, op avontuur, op ontdekkingstocht. Naar jezelf, terwijl je een deeltje van onze mooie aarde bewandelt. Wat is er mogelijk voor mij dit jaar? Beseffend dat reizen naar het buitenland er voor mij dit jaar niet inzit. Een bewuste keuze. Mijn denkmotor is alleszins dankzij deze ont-moeting van start gegaan. Samen met mijn lieve echtgenoot beslist dat we er een ervaringsvakantie van gaan maken. Wat wil ik ervaren? Wat willen we samen ervaren? En zo zijn we gestart met het leggen van een ervaringspuzzel. Ben benieuwd wat dit ons mag brengen.
The only way out is in …
Junot Diaz
Terwijl ik dit hier nu schrijf denk ik plots ook terug aan de steeds gelijkaardige terugkerend feedback tijdens het check-out moment van onze workshops rond perfectionisme. Ik heb er deze maand een aantal mogen faciliteren. Wellicht dat daardoor de link hier en nu naar boven komt. Ik hoor participanten iets zeggen dat klinkt als:
“Het is alsof ik een ontdekkingstocht start naar mezelf. Mijn rugzak zit vol concrete en toepasbare tools en dat geeft vertrouwen. Toch voelt het stap voor stap loslaten van dat 20 ton zwaar harnas – dat perfectionisme is – als spannend aan. Een avontuur waarin ik leer om meer en meer op wandel te gaan zonder harnas.”
Ik wens je mooie uitzonderlijke ont-moeting-en toe. Met jezelf. Met anderen. De zomer vraagt om ver-traging. De zomer nodigt uit om met andere ogen te kijken naar al de overvloed rondom je. De zomer vraagt om dàt te zien waar je anders gewoon aan voorbij loopt. Zie het, en misschien kan je anderen het ook helpen zien. Ik wens je momenten van SAMEN ERVAREN toe, terwijl elk van ons ook zijn eigen pad verder bewandelt, op zijn eigen unieke perfecte imperfecte manier.
Mijmer je even met me mee? Vandaag is het hier aan het stormen. Het ideaal weer hiervoor dus.
Laten we even samen de kracht van “het samen” exploreren.
Ik leer omdat jij deelt. Als jij niets deelt, dan ben ik gewezen om mijn eigen beperkte ervaringen, observaties, boeken, trainingen, interpretaties …. . Wat een verrijking wordt delen dan? Tenminste als ik bereid ben om open en nieuwsgierig aanwezig te zijn; bereid ben om ook te delen.
Ik groei omdat jij me in de gelegenheid stelt om te oefenen. Als ik op training ga en tools aangereikt krijg dan heb ik waardevolle kennis opgedaan. Dan koester ik de potentie om te groeien. Te vergelijken met een zaadje dat net geplant is. Het kiemen en groeien gebeurt enkel wanneer ik de opgedane kennis kan omzetten in daadwerkelijke actie; wanneer ik de tools en ideeën in de arena kan beginnen toepassen. Wat een leerrijke en boeiende ervaring wordt onze interactie dan? Tenminste als ik vrede kan nemen met het chaotische, niet rechtlijnige proces van leren en groeien.
Ik ontdek mezelf veel sneller in interactie met jou. Jij duwt op knoppen waarvan ik me niet bewust was dat ik ze heb. Jij triggert gedachten en emoties in mij, die veelal onder de waterlijn blijven. Als ik eerlijk ben met mezelf erken ik dat jij mij (veelal onbewust) een spiegel voor houdt, die soms flatterend is en soms confronterend. Jij toont mij dat ik mens ben, perfect imperfect. Wat een cadeau aan zelf-kennis en eigen-wijsheid neem ik in ontvangst, tenminste als ik bereid ben om in eerlijk in de spiegel te kijken.
Ik weet dat mijn succes het gevolg is van de successen én falingen van mensen die mij zijn voorgegaan. En ik hoop dat mijn successen én falingen weer voeding geven aan zij die na mij komen. Ik ben maar een kleine schakel in het groter geheel. Mijn aandacht gaat naar het zo goed als mogelijk invullen van mijn plaats, om mijn eigen unieke en soms ook wel zotte manier.
Fall in love with the process, and the results will come.
Het doet pijn wanneer ik verwachtingen stel aan jou; wanneer ik mijn “win” , mijn “succes”, mijn “eigenwaarde” laat afhangen van jouw vermogen om MIJN verwachtingen in te vullen.
Het kan ook pijn doen wanneer we onze verwachtingen naar elkaar niet durven te uiten; wanneer moeilijke gesprekken uit de weg gegaan worden; wanneer “laisser faire” de nieuwe norm is. Omdat we “de boel opblazen” schuwen; omdat we van oordeel zijn dat conflict iets is dat we dienen te mijden. Het passief-agressief monstertje steekt hier dan ook regelmatig de kop op.
Ondertussen heb ik geleerd dat conflict bij het leven hoort. Net zoals eten en drinken en slapen.
Voor mij was dit best wel een lange weg. Want elke cel in mijn lijf is geprogrammeerd om conflict uit de weg te gaan. Maar in een versneld tempo heb ik me geherprogrammeerd.
Nu weet ik dat het in de momenten van conflict – van kwetsbare chaos – is dat we zuurstof geven aan het ontstaan van iets nieuws. Van dat wat we wel willen. In plaats van te blijven zwalpen in dat wat we niet willen en er over blijven zagen en zeuren aan derden. Het is in de momenten van conflict dat een relatie groeit.
Nu weet ik dat ik mezelf en de ander eer door het conflict aan te gaan, terwijl ik vroeger echt het tegenovergestelde dacht. Omdat ik de relatie een kans wil geven om te groeien. Veel gemakkelijker is er gewoon van vluchten. Maar ondertussen weet ik dat het dan betekent dat ik de relatie ook ontvlucht en ondermijn. Want het is niet omdat ik het conflict niet aanga dat de spanningen opgelost geraken. In tegendeel. Die bouwen mooi verder op onder de waterlijn. Met het bezoek van dat passief-agressief monstertje als gevolg. Dit geldt uiteraard zowel voor professionele als persoonlijke relaties.
Niemand heeft de monopolie op de waarheid. Ook ik niet.
Alles komt neer op het gezien en gehoord worden. Door anderen, maar vooral ook door onszelf.
Als we onszelf zien en horen voor wie we werkelijk zijn. Perfect imperfect en uniek.
Dan kunnen we de ander zien en horen voor wie ze werkelijk zijn. Perfect imperfect en uniek.
Het is die imperfectie die ons mens maakt, die ons bindt.
Het is die imperfectie in onszelf erkennen en aanvaarden dat de verbinding met de ander versterkt.
Het is die uniciteit die het boeiend en ver-rijkend maakt.
Laten we dat eren in onszelf en in elkaar.
Perfect people aren’t real. And real people aren’t perfect. I am not perfect, but I’m not fake.
Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.
Zo een week waar je helemaal gelooft in jezelf,
je groeimindset maximaal inzet en je imperfecties helemaal omarmt.
Een aantal weken geleden stonden Karin en ik op de HR Digital Day georganiseerd door Cevora. Als spreker mochten wij één van de vele podia – lees studio’s – in beslag nemen met ons thema “Investeren in een op groeimindset gerichte cultuur”. Een dag waarop meer dan 400 participanten inspiratie zochten over “the race for talent” bij tal van sprekers.
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan
pipi langkous
Gemotiveerd door deze befaamde quote van Pipi Langkous zijn we voor de full experience gegaan. We werden geschminkt en gekapt door een professioneel team, stonden in een studio met alles er op en eraan begeleid door een professioneel regie-team en namen zelfs deel aan een fotoshoot en interview achteraf.
We zijn niet hier om perfect te zijn. We zijn hier omdat we een boodschap hebben te brengen, een bijdrage hebben te leveren aan de visie op leiderschap. Met dit in gedachte stapten we best wel met de nodige spanning binnen. Maar naar buiten stapten we met een intens gevoel van voldoening én een big smile op onze face. Goesting in meer van dit. Absoluut!
Vandaag de dag kunnen we niet anders meer dan erkennen dat verandering en complexiteit de norm is, het nieuwe normaal. De context waarin we zitten verandert continu, alsook de regelgeving waaraan we ons dienen te houden; de technologie waarvan we gebruik maken verandert veel sneller dan ooit ervoor; innovaties die tot disruptie leiden van vaste waarden volgen elkaar snel op; en de diversiteit van mensen waarmee we op de werkvloer en thuis te maken hebben is rijker en complexer. Niets blijft lang hetzelfde, alles is onderhevig aan verandering. Yes! We live in very exciting times.
Deel uitmaken van deze tijdslijn kan angst inboezemen. We voelen ons onzeker omdat de oplossingen die we zoeken nog niet gekend zijn. Of we ervaren dat onze drang voor controle ongekende hoogtes aanneemt omdat we niet durven los te laten wat we kennen. En tegelijkertijd kunnen we ook positieve opwinding ervaren, zoals we voelden als kind voor een schoolreis. Nieuwsgierig naar wat komt, bereid om in het avontuur te stappen en de opportuniteiten te zien en te grijpen wanneer ze zich voordoen, of zelfs opportuniteiten te creëren. We voelen en denken dit alles en nog veel meer tegelijkertijd.
En soms blijft de plaat wat hangen.
Meer dan ooit ervoor worden we uitgenodigd om onze mindset onder de loep te nemen. Inzetten op de ontwikkeling van een groeimindset, op een progressie-gerichte aanpak is wat nodig is om je muziek te blijven spelen, de plaat te laten draaien. Niet alleen op het werk, maar ook thuis. Niet alleen voor leidinggevenden, maar voor iedereen die zijn eigen leven wilt leiden. Het maakt namelijk het verschil tussen stagneren en verwelken, of floreren en vooruitkomen; tussen zich machteloos voelen of de regie in eigen handen nemen; tussen intens en bezield leven of overleven.
Wie je bent is hoe je leiding geeft, aan jezelf en aan anderen
Als mens willen we allemaal een betekenisvolle bijdrage leveren en betekenisvolle vooruitgang boeken. Als mensen vooruitgang maken in iets dat ze interessant vinden dan floreren ze. Dan raken ze niet uitgeput, ook al werken ze nog zo hard. Dan voelen ze zich energiek, ook al is het nog zo moeilijk wat ze doen. Vanuit dit gegeven is onze passie voor de op groeimindset-gerichte aanpak ontstaan, op progressiegerichte aanpak. Vanuit deze passie is InsideUp ontstaan.
Mensen zijn veerkrachtig en zelfredzaam. Als we deze overtuigingen ten volle binnen pakken, voor onszelf en voor anderen, dan kan er plots veel meer. Dit is ook één van de tien basisovertuigingen die aan de basis liggen van een op progressie-gerichte aanpak, gestoeld op het volledig omarmen van het concept van groeimindset. Wij overschatten altijd het effect van onze drama’s en onderschatten de kracht die in elk van ons schuilt om na het drama weer op te staan en te rijzen, te genieten.
Denk maar eens aan je eigen leven. Aan alles wat je al meegemaakt hebt. En erken ook heel even de kracht in jou die gemaakt heeft dat je er nog steeds bent, met al je talenten en dromen.
Ja, misschien met één of meerdere littekens, als gevolg van pijnlijke ervaringen die je liever niet had meegemaakt. En het zijn precies die ervaringen die je gemaakt hebben wie je vandaag bent. Die je de wijsheid brachten uit de lessen die je eruit getrokken hebt. Sta daar ook even bij stil. Elk obstakel, groot of klein, thuis of op het werk, is een leeropportuniteit. Het leven zit vol van dergelijke uitdagingen. En elk van ons bepaalt aan de hand van onze mindset hoe we ermee omgaan, hoe we ernaar kijken.
What if your life is one big experiment?
What if everything in life is here for you, not against you?
Maak even tijd om retrospectief terug te kijken op je eigen leven, professioneel en/of privé. Wat hierbij helpt is om dit te doen aan de hand van een tijdslijn, waarop je alle belangrijke events en/of obstakels plaatst. Kijk vervolgens naar je tijdslijn en stel je bij een aantal obstakels de vraag “Wat was daar goed aan wat ik toen niet kon zien?”
Vanuit die graantjes van wijsheid kan je nu vandaag misschien voor een obstakel staan. Het kan helpend zijn om je dan de vraag te stellen “Wat is hier goed aan dat ik nu nog niet zie?”. Geef jezelf het voordeel van de twijfel. Want meestal zal je in het hier en nu het antwoord nog niet weten. Maar je weet dat je verleden voldoende bewijzen heeft dat er meestal wel een antwoord komt. Je weet uit je verleden dat je niet altijd krijgt wat je wilt, maar blijkbaar wel wat je nodig hebt, voor je eigen groei. Zolang je maar blijft inzien dat alles een experiment is waaruit we lessen kunnen trekken voor onszelf.
Jezelf perspectief-verruimende vragen stellen helpt om je groeimindset te activeren wanneer de plaat weer eens blijft hangen, wanneer je jezelf betrapt op een statische mindset.
Help jezelf door in je zelfredzaamheid en veerkracht te investeren. Help anderen door in hun zelfredzaamheid en veerkracht te geloven. We zijn allemaal creators van ons eigen leven, geen slachtoffers. Het klopt dat we de context niet altijd en zelfs zelden in eigen handen hebben. Maar wat we wel in eigen handen hebben is onze mindset. Laten we samen een mooie en duurzame wereld maken door elkaar hierin te ondersteunen, als leidinggevende, als collega, als moeder, als zoon, als burger, als … Innovatie en co-creatie vloeit hieruit logisch verder, zelfs in de breedste betekenis van de woorden.
Een op groeimindset gerichte aanpak…
Die betekenisvolle bijdrage leveren en betekenisvolle vooruitgang boeken. Het verschil tussen vooruitgaan en floreren of stagneren en verwelken. Jezelf staande houden in veranderende tijden door te kiezen voor een progressiegerichte aanpak voor jezelf, het team of je bedrijf. Het loont echt de moeite.
Wil je een webinar, keynote, (online) workshop organiseren of samen een mindset-game spelen. Contacteer ons voor meer info!
Misschien herken je de prachtige tekst die Leonard Cohen ooit zong?
Dat zinnetje komt is de voorbije weken heel regelmatig in mijn gedachten opgekomen. Naar aanleiding van mijn eigen leerproces. Naar aanleiding van een gesprek. Naar aanleiding van een individueel coachingstraject. Naar aanleiding van zoveel dat momenteel collectief ongoing is.
Het is alsof deze zin opgedragen wordt aan deze bijzondere tijd.
Persoonlijk komen velen dingen samen. Ik oogst het ene inzicht na het andere.
Niet altijd wat ik wil. Want er komen veel emoties bij te kijken.
Wel blijkbaar wat ik nu nodig heb.
Het leven wordt voorwaarts geleefd en maar achterwaarts begrepen
Ik zie mijn fouten. Ik zie mijn leeropportuniteiten. Ik zie de oorzaken en gevolgen. Ik ontdek overtuigingen waarnaar ik geleefd heb alsof ze de waarheid waren, maar nu blijken slechts een overtuiging te zijn. En dat allemaal op persoonlijk vlak.
Het is alsof ik mezelf aan het maken ben. Het is alsof ik mezelf aan het ontdekken ben. Het is alsof er schermen weg vallen en er onder een nieuwe, kwetsbare en toch sterke IK aanwezig is.
En terwijl ik persoonlijk door deze groeispurt ga merk ik rondom mij nog mensen die hierdoor gaan.
Alleen weten we het niet van elkaar. Waardoor het lijkt alsof we de enige zijn die lijden en leiden.
Ja, want deze groeispurt heeft echt iets destructief over zich. Dat doet lijden. Afscheid nemen van wie je dacht te zijn, van wat je ooit voor waar nam, dat gaat niet altijd zonder lijden.
Terug jezelf leiden, en van daaruit je leven leiden, je onderneming leiden, je … Dat vraagt eerst om destructie, verval. Om ruimte te maken voor het nieuwe. Dat is de voedingsbodem voor het nieuwe. Tenminste als je het zo aanwendt. En niet kiest om je te blijven wentelen in wat ooit was en nu niet meer. Tenminste als je kiest voor het nieuwe.
Perfectie is saai
Heb je ooit van Kintsugi gehoord?
Gisteren heb ik er door het zoontje van een dierbare vriendin kennis mee gemaakt. Mijn vriendin vertelde hoe gefrustreerd ze was deze week toen haar zoontje per ongeluk de mooi handgedraaide aarden lampenkap had gebroken. Hoe boos ze op hem werd uit frustratie en teleurstelling. Hoe boos en gefrustreerd haar zoon wegliep uit het gesprek, waardoor ze nog bozer werd. Dat ze achter hem aanliep en schreeuwend toeriep dat ze dat gedrag niet pikte en dat als hij dat nog eens deed hij 1 maand geen enkel scherm mocht zien. Enzovoort, enzovoort.
Heel begrijpbare en herkenbare gevoelens en gedachten. Had ze zelf al vele keren hier thuis meegemaakt.
Bij het contacteren van de pottenbakster, om te vragen een nieuwe lampenkap te maken, kwam er een verrassend voorstel uit de bus, Kintsugi.
De pottenbakster vertelt dat ze na de zomer naar een workshop gaat om deze oude Japanse kunst te leren.
In Japan gooit men gebroken potjes of vazen niet weg. Men lijmt ze. Maar niet met de bedoeling dat ze er terug hetzelfde uit zouden zien. Niet met de bedoeling om de barsten te verdoezelen en terug perfect te maken. Neen, met de bedoeling om net die barsten te accentueren. De breuklijnen worden benadrukt door het gebruik van goudverf. Deze oude Japanse kunst noemt Kintsugi, wat letterlijk goud en verbinding betekent. Door het gebruik, door het vallen zijn de voorwerpen veranderd. Ze zijn mooier geworden, authentieker.
En dat is met ons leven ook. Het leven is niet perfect. Soms gaan dingen kapot. Soms worden ze doorleefd worden om de waarden ervan in te zien. En dat maakt het de moeite waard. Dat maakt het authentiek. Dat maakt elk leven uniek. De barsten. En wat we ermee doen.
Juist waar je gebrokenheid voelt, kan een prachtig zaadje van groei liggen
Het mooie uit dit verhaal is de reactie van mijn vriendin. Onmiddellijk toen de pottenbakster met dit voorstel kwam de rust terug in haar hoofd. Onmiddellijk voelde ze de meerwaarde ervan.
Een oproep aan alle leidinggevenden en alle medewerkers
Straks, wanneer we allen terug fysiek samenwerken, wanneer de chaos even achter de rug is, wanneer het stof terug is gaan zakken.
Kan en wil jij de tijd nemen om even te reflecteren?
Over wat je goed gedaan hebt?
Maar ook over waar je in de fout bent gegaan? Ten opzichte van het werk? Ten opzichte van een collega?
Kan en wil je de tijd nemen om dit samen te delen?
Om een voedingsbodem te creëren voor iets nieuw, iets mooier en authentieker?
Durf jij die voorstellen? Durf jij hier een veilige context voor te creëren?
Laat ons weten als je hier hulp bij nodig hebt.
En ondertussen, draag zorg voor jezelf, draag zorg voor elkaar.
Wees mild.
Remember: There is crack in everything, that is how the light gets in.
Leef bewust, leef voluit!
Perfectionisme ombuigen naar optimalise
In onze 2-daagse workshop rond perfectionisme is ook kwetsbaarheid een belangrijk onderdeel. Wetende dat dit gewoon erbij hoort. Wetende dat dit de sleutel is naar “Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had, namelijk jezelf”.
Onze volgende live workshop staat gepland in het najaar. Maandag 5 oktober 2020 en maandag 19 oktober 2020. Locatie Willebroek
Ik geef al jaren workshops “Presenteren met inzicht en effect” / “Communiceren met vertrouwen”. Voor mij is dit één van de fundamenten van persoonlijk én professioneel leiderschap.
Er zitten aspecten in over hoe je stem durven te laten horen, over hoe je visie helder en duidelijk overbrengen. Er zitten aspecten in over hoe je lichaam in te zetten. Om je boodschap te bekrachtigen, maar ook om je angsten te overwinnen. Er zitten aspecten in over hoe je voor te bereiden om het beoogd effect te bekomen.
Eigenlijk heb je een hele brede waaier van vaardigheden nodig om mét vertrouwen en plezier je boodschap over te brengen. Stap voor stap, beter en beter.
Deze workshop is gebaseerd op heel wat inzichten en methoden die ik onderweg zelf ben tegen gekomen en zelf heb toegepast. om te staan waar ik vandaag sta.
Van kleine stil meisje, dat niet graag sprak voor “vreemde” mensen, dat liever het oogcontact vermeed; naar de vrouw vandaag die van workshops geven haar beroep heeft gemaakt. Met vertrouwen en plezier hou ik ervan om de interactie op te zoeken. Ik speel dikwijls in op wat zich op het moment zelf aandient. Waardoor eenzelfde workshop nooit twee keer hetzelfde is. Dat is leuk, daar krijg ik energie van, maar dat is ook keer op keer spannend. Want mensen zijn mensen en kunnen soms verrassend uit de hoek komen. Me too ;o).
Een lange intro om te vertellen over mijn eigen groei-ervaring onlangs.
Een ervaring die opnieuw mijn stelling helemaal bevestigt:
“Er is altijd een volgend niveau. Je kan altijd bijleren en jezelf verbeteren. Als je hier bewust voor kiest.”
Onlangs werd ik gevraagd om voor de top 150 van een bedrijf te spreken op een actieve manier over “Leiding geven in tijden van crisis”. Ik zag het al helemaal voor me. Ik pakte mijn parachute, lees – al mijn ervaring – en sprong, lees – zei volmondig JA.
Geleidelijk aan werd me maar duidelijk hoe hoog ik gesprongen had. Uiteraard ging het in deze tijden door op afstand, via zoom. Dat wist ik al van bij de aanvang.
Wat ik bij de aanvang echter nog niet wist, was dat er geen enkele interactie mogelijk zou zijn. Geen vragen, geen poll, geen …. Dat wat ik net leuk vind valt dus helemaal weg. Maar ok, hoe moeilijk kan dat zijn, geen interactie in plaats van veel interactie. De meeste mensen vrezen net de onvoorspelbare interactie …
Vervolgens werd duidelijk dat audio en video van alle participanten gedesactiveerd zouden staan om het netwerk niet te belasten. OMG! Ik zou niemand zien. Best wel spannend dacht ik. Hoe kan ik mezelf dan aanpassen in functie van de signalen die ik opvang van de ander? Hoe kan ik het actief maken? Want 45 minuten boeien is best wel een uitdaging. Iedereen is zo snel afgeleid. Zeker op afstand.
Uiteindelijk zou ik zelfs mezelf niet zien staan. Dus hoe ik stond, hoe mijn haar er bij lag, …. No idea …
Ik heb 45 minuten gesproken naar het zwart puntje van de camera. Zonder te zien hoe ik er zelf voor stond, zonder de ander te zien. Enkel maar een zwart puntje van de camera. Waar ik actief tegen zat te spreken en de ander ook uitnodigde om actief deel te nemen.
Yes! Ik heb hier zoveel uit geleerd. Zowel in de aanloop naar dit webinar als in de uitvoering.
Out of comfort gaan is spannend, zelfs met een parachute. Ik ben mezelf verschillende keren tegen gekomen. Verschillende stemmetjes in mijn hoofd gehoord. En elke keer bijgestuurd in de richting van het doel.
Echt wel lang geleden dat het geven van een “workshop” zooooo spannend aanvoelde.
De voldoening achteraf was wel groot.
Los van de feedback, los van de ander, mag ik mezelf een dikke pluim geven.
Want alleen ik weet wat deze opdracht van mij gevraagd heeft. Elke overtuiging, elke uitdaging in de ogen zien en toch doorgaan. In de uitvoering is dat niet leuk, voelt dat soms zelfs aan als “ggggrrrrr”. Maar achteraf, Yes!
Ik heb mezelf onderweg verschillende keren mogen herinneren waarom ik JA hierop heb gezegd.
“Change is hard at first, messy in the middle, and gorgeous at the end”
Ik heb mezelf onderweg verschillende keren mogen herinneren dat elk nieuw avontuur een messy middle kent.
Je weet wel, het punt waarin de held van een avontuur het bijna opgeeft, het niet meer ziet zitten…. Om vervolgens toch door te zetten en uiteindelijk de draak verslaat of de schat vindt of ….
Deze opdracht heeft me eraan herinnert hoe fijn het is om samen te werken, samen te brainstormen, samen vorm te geven aan een opdracht, samen te sparren, …. Het enige dat er voor nodig is, is uit te reiken en andermans mening te vragen. De ander en jezelf als volwaardig gelijkwaardige gesprekspartners zien. Jezelf én de ander deze positie gunnen.
Welke draak ben jij momenteel aan het verslaan? Welke schat ben jij naar op zoek? Blijf doorzetten. Herinner je eraan waarom je er überhaupt aan begonnen bent. Verschillende keren per dag indien nodig. Weet dat de beloning achteraf heel zoet is. Voor jezelf.
“I did this for me”
En neem na uitvoering heel even de tijd om te reflecteren. Waar kan je fier op zijn? Wat zou je volgende keer in een analoge situatie anders doen? Hoe dan?
Wat zou er mogelijk zijn als mensen konden vliegen en vogels konden spreken? Een gekke vraag. Niet?
Die bij sommigen de verbeelding prikkelt om de zotste verhalen te verzinnen. Die bij anderen helemaal niets doet, buiten het trekken van de conclusie “dat kan niet”.
Wat als jij naar de toekomst kunt gaan? Bijvoorbeeld 5 jaar vooruit. We in een nieuwe wereld zitten, waarin de corona-epidemie weeral achter de rug is.
Wat zou je dan willen zien en denken over wat jij vandaag doet of denkt? Waar zou je dan nu voor kiezen om dan met tevredenheid naar jezelf terug te kunnen kijken? Wat zou je dan nu moeten denken of niet denken? Doen of net niet doen?
Ben jij bereid om daar nu een beslissing in te nemen?
Don’t worry, die beslissing kan je morgen herzien. Die is niet gebeiteld in steen. Zolang je maar elke dag bewust opnieuw kiest voor wie jij nu wilt zijn en daar dan in eer en geweten naar probeert te handelen.
Ben jij bereid om bijvoorbeeld te zeggen “Ik kies nu voor vertrouwen, in mezelf en in de ander”; “Ik kies nu om mijn volle aandacht te geven aan elkeen die ik tegen kom, zodat die zich volledig gezien en gehoord voelt”; “ik kies ervoor om …. “
I am not what happened to me. I am what I choose to become.
Een leidinggevende die ik coach kiest er nu bijvoorbeeld heel bewust voor om ondanks deze onrustige tijden en drukte, echt tijd te maken om naar de verhalen te luisteren van zijn medewerkers. Gewoon luisteren, zonder advies, zonder oordeel. Gewoon een veilige ruimte creërend waarin de ander zich gezien en gehoord voelt. Een ruimte creërend waarin hij zichzelf kan tonen en horen. Helend voor de ziel. Dat is zijn ervaring.
Kan jij als leidinggevende of als collega extra attent zijn voor elke medewerker die thuis werkt of nog de vloer. Beiden kennen hun uitdagingen.
De ene doet quasi het onmogelijke om alles voor elkaar te krijgen door alles te combineren. De anderen doorstaat misschien angsten om zich alsnog naar de werkplek te verplaatsen.
Kan jij als leidinggevende nu nog meer dan anders dat luisterend oor zijn?
Kan jij als mens nu nog meer dan anders dat luisterend oor zijn voor jezelf, je partner, je kinderen, buren, voorbijgangers, …. Met respect voor de afgevaardigde richtlijnen uiteraard.
Wil jij een voorbeeld zijn en binnen 5 jaar op jezelf terugkijken en tevreden zijn over jezelf? Ja? Wat heb je dan nu te doen? Elk antwoord is goed. Het is namelijk zeer persoonlijk. Je hebt enkel verantwoording af te leggen ten opzichte van je eigen spiegel.
Dat is voor velen van ons by the way de moeilijkste en meest kritische spiegel. Kies gewoon bewust. EN handel er naar.
En als je je er soms op betrapt er niet naar te handelen. Geen probleem. Wees mild met jezelf. Gun jezelf een herkansing. EN kies gewoon opnieuw. Bewust.
Ik kies momenteel bewust voor stilte. En daarmee wil ik niet zeggen dat jij dat ook moet doen. Ieder van ons is ander. Jij kiest voor jou en ik voor mij
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Ik kies voor stilte omdat ik enkel vanuit deze plek kan zorgen voor mijn meervoudig gehandicapt zoontje dat als geen ander merkt wanneer ik er voor hem ben en wanneer niet. EN ik bedoel daar niet mee het fysiek zijn voor hem. Neen, letterlijk het mentaal aanwezig zijn voor hem.
Ik kies voor stilte omdat de interactie in onrustige tijden mij onrustig maakt en voor onrust zorgt in alles wat ik denk, zeg en doe. En ik daarmee iedereen rondom mij schaad, en mezelf nog het meest. Door de woorden die dan soms ongewild uit mijn mond komen en waar ik achteraf spijt van heb en soms van teleurgesteld raak in mezelf.
Ik kies voor stilte omdat ik het oprecht allemaal niet weet. Ik weet niet wat wel waar is en wat niet. Ik weet niet wanneer alles naar een “nieuw” normaal zal gaan, hoe lang dit nog zal duren. Ik kies dan om naar binnen te keren en mijn eigen “shit” te aanschouwen en op te kuisen in plaats van dit te projecteren op anderen.
Ik kies voor verbinding in de stilte waardoor de mensen waar ik mee in contact kom mijn volle aandacht krijgen. Ik zie hen en hoor hen helemaal. En wat er dan uit zo’n gesprek vloeit is waardevol. Voor mij en voor hen.
I remind myself every morning. Nothing I say this day will teach me anything. So if I’m going to learn, I must do it by listening.
Is dat gemakkelijk kiezen voor innerlijke stilte?
Neen. Want mijn hoofd vindt er wel wat van ;o). En anderen soms ook. En toch probeer ik daarvoor elke dag opnieuw te kiezen. Want ik weet van mezelf uit de vele jaren ervaring met mezelf, dat vanuit deze plek, de woorden en de acties voortvloeien waar ik achteraf het meest tevreden ben over mezelf.
Wat als jij binnen 5 jaar terug zou blikken over jezelf? Wie zou je dan nu willen zijn?
Leef bewust, leef voluit!
Van Denken Naar Daadkrachtig Doen
Uitbreiding op ons online aanbod
De workshop ‘Denken naar Daadkrachtig Doen’ die we met InsideUp al bijna 30 keer fysiek hebben gegeven speelt hier ook mooi op in. Wat wil jij echt bereiken? Met wat wil jij aan de slag? Hoe kan jij jouw denken ombuigen naar meer doen. Hoe neem jij je persoonlijk leiderschap vast? We hebben deze workshop intussen in een online jasje gestoken. Deze dagworkshop is nu ook verkrijgbaar in de InsideUp Online Academy.
Tijdens de maand mei kan je deze workshop aanschaffen met 40% korting voor de eerste 10 deelnemers. De normale prijs is 195Euro inclusief de priOptimizer, onze fysieke planner. Met de code INUWKOT, krijg je toegang tot deze online workshop in de InsideUp Online Academy voor slechts 120Euro inclusief BTW.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
