Waar aanwezigheid belangrijker is dan richting
Soms weet ik het gewoon niet.
Niet waar het naartoe gaat. Niet wat de juiste keuze is. Niet hoe ik iets moet aanpakken. En eerlijk? Dat is zelden comfortabel. Als mens, maar zeker ook als leider, voel ik dan die onrust vanbinnen. Die lichte paniek en angst van het niet te weten. Het verlangen om te begrijpen, om richting te geven, om te weten, om te fixen, om houvast te bieden — aan mezelf én aan anderen.
Maar… er is ook een andere kant.
Soms is niet-weten heerlijk.
Als ik zonder plan op pad ga. Een plek ontdek zonder verwachtingen. Een boek kies op titel alleen. Of op reis ga zonder programma. Dan voel ik verwondering. Nieuwsgierigheid. Mijn innerlijk kind dat opstaat — net als vroeger, vlak voor een schoolreis. Spannend, maar leuk!
Het fascinerende is: het is beide keren niet-weten. En toch raakt het iets totaal anders in mij.
En precies dat spanningsveld blijkt de kern van waar leiderschap vandaag om vraagt.
We willen iets nieuws, maar blijven vaak hetzelfde doen
In een wereld vol verandering zoeken we naar houvast. Naar richting. Naar antwoorden.
Maar wat als het antwoord niet ligt in méér actie, méér analyse, of opnieuw hetzelfde proberen met andere woorden?
Wat als het antwoord… precies daar ligt waar het schuurt?
Wat als de uitnodiging niet is om weg te bewegen van het ongemak, maar om er bij te blijven?
Om niet-weten niet als een probleem te behandelen, maar als een fase van creatie?
Dat is moeilijk. Want alles in ons — en vaak ook in onze organisaties — is geconditioneerd op snelheid, oplossingsgerichtheid en controle. Blijven zitten voelt als falen. Als tijdverlies.
Maar soms is precies dát nodig:
Ruimte laten. Stilvallen. Voelen wat er wringt. En daar blijven zitten. Niet als opgave, maar als oefening in aanwezigheid.
Want precies daar, in het midden van het ongemak, kan iets nieuws ontstaan. Iets wat niet gepland of gestuurd is — maar wat zich wil tonen, zodra we het durven laten gebeuren.
Dat vraagt oefening. Vertraging. Zachtheid. Zoals Katleen zo treffend schrijft in haar blog “Leiderschap begint vanbinnen”:
Wat je niet voelt, voelt jou wél.
Tot je het toelaat, blijft het stilletjes de regie voeren.
Die zin raakt. Omdat hij waar is. Omdat hij ook bij mij nog elke dag speelt.
Leiderschap als ruimtehouder
Bewust leiderschap betekent voor mij:
niet snel iets oplossen, maar bedding bieden.
Niet weten wat moet gebeuren, maar aanwezig zijn zodat iets mag gebeuren.
Niet aan de marge optimaliseren, maar in de kern durven loslaten.
Zodat er een andere beweging mogelijk wordt. Een andere vraag. Een ander vertrekpunt.
Dat is geen passiviteit. Dat is actief durven niet-weten.
Met zachtheid. Met aandacht. Met vertrouwen dat ook in de chaos, iets klopt.
En dat is oefening. Ook voor mij. Elke dag opnieuw.
Om niet automatisch te reageren, maar even te blijven bij wat zich aandient.
Niet om stil te vallen, wel om bewust ruimte te houden in plaats van snel te vullen.
Leiderschap als aanwezigheid dus — niet als prestatie, maar als uitnodiging.
Egypte als plek om te oefenen
In oktober neem ik samen met Katleen een groep leiders mee naar Egypte. Niet om een programma af te werken. Niet om ‘resultaat’ te behalen. Wel om samen te vertragen.
Om ruimte te maken.
Om opnieuw te leren luisteren — naar onszelf, naar elkaar, naar dat wat nog geen woorden heeft.
We werken met stilte, reflectie, cirkelwerk. We reizen langs tempels die al duizenden jaren getuigen van menselijkheid en mysterie. En we creëren een bedding waarin je kan zakken. In wie je bent. En in datgene waar je nog geen woorden voor hebt.
Niet-weten mag daar bestaan. En precies daarom kan er iets nieuws ontstaan.
Nieuwsgierig?
Hier lees je alles over het programma, de plek en de sfeer die we samen willen creëren.
Voel je iets verschuiven bij het lezen?
Laat iets weten. Geen formulier, geen funnel. Gewoon even afstemmen.
📩 sanae@insideup.be 📩 katleen@kernvandezaak.be