Er zijn zo van die dagen …
Dat het even tegen zit, dat het even vast zit, dat het niet loopt zoals je zelf zou willen, dat wat je doet niet overeenkomt met wat je weet dat je eigenlijk zou moeten doen …
Je weet wat je wilt. Je weet waarom je het wilt. Je hebt zelfs een plan bedacht hoe er te geraken.
En toch lukt het niet zo goed op van die dagen ….
Herken je dit?
Of misschien herken je dit bij mensen rondom jou?
Wat ik ondertussen geleerd heb is dat het dan zeker niet helpt om mezelf hard aan te pakken. Mijn “innerlijke schuldeiser” die zijn stem verheft herken ik goed:
- Soms probeert hij de schuld te leggen bij de context, de situatie: “Als het zus of zo zou geweest zijn dan … “. Hoe juist mijn verhaal ook mogen zijn, het helpt me niet vooruit. Integendeel, het voedt enkel mijn faalangst nog meer.
- Soms probeert hij de schuld bij anderen te zoeken: “Ik ben nu in deze situatie omwille van Piet, of Pol, of …”. En ook hier, het kan oprecht helemaal waar zijn, maar het helpt me niet vooruit. Het geeft me “tijdelijk” een gerust gevoel, doordat het in mijn oor fluistert dat er niets mis is met mij, dat het aan de ander ligt, dat ik dus niet hoef te veranderen”. Met als gevolg dat ik ook niets doe.
- Soms zoekt mijn “innerlijke schuldeiser” de schuld bij mezelf. Als het ware een naweeverschijnsel van mijn perfectionisme: De overtuiging dat als ik de dingen niet “au serieux” neem ik niet verantwoordelijk ben, niet waardig ben. Vanuit mijn perfectionisme staat dingen “au serieux” nemen gelijk aan keihard tegen mezelf zijn. Het staat gelijk aan mezelf nooit goed genoeg vinden. En ook dit stemmetje van die “innerlijke schuldeiser” helpt me geen snars vooruit. Ik verzeil alvorens ik het goed en wel besef in een beklemmende mallenmolen van gedachten en emoties.
Dit zijn allemaal stemmetjes gericht op het in stand houden van mijn statische mindset. Ze belemmeren me stuk voor stuk om de nodige actie te ondernemen om te bereiken waar ik naar verlang.
Ik herken deze stemmetjes sneller en sneller. Met een duidelijk zicht op de werkelijke realiteit in plaats van te blijven hangen in het verhaal. Zodat ik kan mezelf terug kan empoweren en ik terug kan doen wat wel helpt.
Wat kan wel helpen op van die dagen?
Een simpel soort van vragen …
Wat is er nu toch nog mogelijk?
Welke stap kan ik nu toch nog zetten, ook al is dat niet de stap die ik wou zetten (of van mezelf verwacht om te zetten)? Wat is er vandaag wel binnen mijn bereik?
Waar kan ik nu wel voor kiezen?
Ondanks alle verhalen – die reëel en waar zijn – alleszins voor mij.
Ik blijf me deze soort vragen stellen totdat ik een antwoord heb. Vanuit de wetenschap dat er altijd nog iets mogelijk is in de richting van wat ik wil. Dat is gewoon zo. Hoe klein het antwoord ook mogen zijn. Elke microstap die ik op dit moment kan benoemen en zetten zal de “innerlijke schuldeiser” doen zwijgen en mij helpen mijn kracht terug te omarmen. Mezelf terug te empoweren. Mijn groeimindset teug aanwakkeren.
Soms is “hulp vragen” een eerstvolgende microstap. En dan kan de vraag “Wat heb ik nodig om hulp te vragen?” je misschien begeleiden.
Soms is dat gewoon een veel kleinere stap zetten dan je van jezelf verwacht. Deze morgen bijvoorbeeld heb ik slechts een work-out van 9 minuten gevolgd in plaats van de 45 minuten die op de planning stond.
Is dat wat ik van mezelf verwacht had? Neen.
Is dat erg? Neen! Want ik heb ondanks “zo’n dag” toch nog bewogen in de richting van mijn doel “vitaal en energiek lichaam”. En me voldaan gevoeld omdat ik niet opgegeven heb vanuit mijn zwart-wit denken, alles-of-niets. Er zijn zoveel meer tinten in het leven die ook mooi zijn. Die het ook waard zijn om ontdekt te worden.
Dit is de periode van het jaar dat de meeste nieuwjaar intenties sneuvelen. Niet omdat ze onrealistisch zijn. Wel omdat we zwaar onderschatten wat we op lange termijn kunnen bereiken en overschatten wat we op korte termijn kunnen realisteren.
It’s all in the mindset, in the story, in the meaning we give it.
Laat die van jou niet sneuvelen. Help jezelf en maak van <<Wat is er nu wel mogelijk?”>> je bondgenoot. Gun jezelf het voordeel van die ene kleine micro stap in jouw richting.
Zet die ene micro-stap na de andere, hoe klein ook. Totdat het momentum er terug is om een iets grotere stap te zetten. En ondertussen leiden al die micro-stappen samen naar een mooiere plek dan nu gewoonweg opgeven. Zelfs al zou dat momentum even uitblijven.
Als dit momenteel niets voor jou is, omdat jij nog helemaal aangedreven wordt door je doelen, je eigen richtingaanwijzers, dan kan jij misschien mensen rondom jou helpen. Mensen die je ziet opgeven, die je excuses hoort vertellen, die het geloof in zichzelf weer even aan de kant aan het schuiven zijn. Misschien helpt het dat jij hen even expliciet laat weten dat jij wel in hen gelooft. Misschien helpt het dat jij hen eraan herinnert dat een microstap zetten heel moedig is op momenten dat men wilt opgeven, op “zo’n dagen…”.
As of this moment I say YES to me AND to the person I am becoming;
As of this moment I say YES to you AND to the person you are becoming;
Let’s do it together;
Let’s meet each other in the messy middle to remember the WHY;
To support each other in our change towards our direction;
Welke kleine micro stap kan jij alsnog zetten in de richting van je doel?
Wie kan jouw hulp vandaag even gebruiken om alsnog in zichzelf te geloven?