Let’s have some fun: Regelmaat, discipline en … chocolade

Let’s have some fun: Regelmaat, discipline en … chocolade

Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!

En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.

Waar je ook bent, je bent waardevol en nodig.

Geven en nemen, high en low, licht en donker, lachen en wenen, vreugde en verdriet: het hoort er allemaal bij. Het één is niet beter dan het ander. Het één is wel leuker dan het ander. Wie heeft ons ooit doen geloven dat het leven alleen maar leuk moet zijn? Wie heeft ons doen geloven dat als dat niet zo is er iets mis is met ons, of met ons leven?

Kletskoek!

Het leven is één groot avontuur en sleurt ons mee naar hoogtes, maar ook laagtes; naar donkere plekken, maar ook prachtige adembenemende plekken; naar daar waar we willen zijn en daar waar we niet willen zijn …

Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.

Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.

Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag. 
Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zo’n goed gevoel overgehouden.

Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de “back squat”, zelfs niet met een lege halter.
Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de “bewust onbekwaam” fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de “onbewust onbekwaam”, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van “bewust bekwaam” die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van “onbewust bekwaam”.

Ik bevind me dus in die “gevaarlijke” tweede fase van “bewust onbekwaam”. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan. 

Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.

Groeien doe je door te doen wat nodig is,
ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid
die af en toe de kop komen opsteken.

In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reëel werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? …
 
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat “kipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)”.

Zelfs na tien maanden crossfit behoor ik nog tot de groep beginnelingen en ik zal er mét plezier nog een tijdje inzitten. Er zijn nog maar weinig sessies geweest waarin ik niet hardop met mezelf gelachen heb. Want de gap tussen wat ik kan en wat de uiteindelijke bedoeling is, is best wel hilarisch groot. But hey, I am showing up, drie keer per week, and I am making progress. Weliswaar in micro-stappen. But progress is progress.

De “kipping pull-up” is één van de vele oefeningen die voor mij nog ver buiten mijn bereik liggen. In stilte denk ik “OK, je bent hier en het enige dat je moet doen is het een kans geven” en ik herinner me één van mijn favoriete mantra’s:   


Every day in every way, I am making progress.

So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.

Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.

Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de “kipping pull-up” ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in “hollow” om vervolgens naar “superman” over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien “clean ring rows” en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.

Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.

Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.

Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?

Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.

Trust the process.
Practice, repetition and patience is the mother of all skills.

You teach best what you most need to learn. In dit geval helemaal waar voor mij. Mijn man zou er zelfs een schepje bovenop doen en zeggen dat er nog heel veel emmertjes naar de zee moeten gedragen worden alvorens geduld één van mijn verworven vaardigheden is.

Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen “Ce n’est pas vraiment ce que tu m’as vu faire, mais tu es sur le bon chemin!”, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!  

Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!

Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf “Blijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the process”. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.

Zijn antwoord is mijn trigger!

Hij zegt “Om de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.”

Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.

Het is zo’n moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zo’n moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.

Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap: 

Everyone wants to tansform,
but nobody wants to change.

Mmmmm …

Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?

Regelmaat en discipline …

Zijn dat kwaliteiten die ik mezelf zou toeschrijven als ik bloedeerlijk met mezelf ben? Soms, maar meestal niet. Ik ben meer van het impulsieve en nieuwsgierige. Ai, dat is even confronterend! Ik hoor mijn innerlijke cheerleader vragen of ik toch niet een beetje streng ben met mijn conclusie. En ja, ze heeft gelijk! Op één gebied toon ik al decennia regelmaat en discipline, en dat is … in het eten van chocolade!

Opnieuw hoor ik mijn innerlijke cheerleader: goed! Dat betekent dat je het kunt. Waar nog?

Heerlijk die innerlijke gesprekken met mezelf als de mindset goed zit, de intentie helder is en humor niet ver te zoeken is.

Ik voltooi mijn sets en begin aan een pittige “WOD”. Helemaal in het zweet, fysiek uitgeput én voldaan rijd ik met een brede lach op mijn gezicht naar huis. Wat een contrast met twee dagen geleden.

A person with a clear purpose will make progress,
even on the roughest road.

A person with no purpose will make no progress,
even on the smoothest road.

Zal ik ooit een “kipping pull-up” kunnen doen? Of een diepe “backsquat” met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een “handstand walk”? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.     

Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.

Change your mindset, change your life.

Het leven is gewoon het leven.
Niet goed of fout.
Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt.
Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt.
Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen, 
want dat is het enige waar we invloed op hebben!
Met empathie en compassie,
voor onszelf en voor de anderen.

Maak er een prachtige zomer van!

Wat als chaos een uitnodiging is om het creatieproces te vertrouwen?

Wat als chaos een uitnodiging is om het creatieproces te vertrouwen?

De vakantieperiode is achter de rug. De meeste scholieren en studenten zijn terug bezig. De opdrachten stromen binnen. De herfst doet zijn intrede. Alles gaat goed, neen?  

Bijna!  

Zoonlief heeft zijn herexamens niet gehaald en is aan een vroege midlifecrisis bezig. De tijd speelt in zijn nadeel.  

Chaos.  

Wat is je rol als ouder hierin? Sturen, (licht)forceren, omdat we weten wat goed is voor onze kinderen? Of begeleiden, luisteren en van daaruit zien wat mogelijk is? Ik zou zo graag het tweede doen, maar bots tegen de ‘verwachtingen‘ van de papa, de omgeving, de maatschappij. Blijkbaar hecht ik hier toch nog enig belang aan. Mooi inzicht, waarmee ik weer aan de slag mag gaan.
Work in progress. Waarbij ik het antwoord op de volgende vraag als poolster gebruik in de chaos:   

Wie wil ik zijn in deze situatie?

Zelfzorg blijft hoog staan op mijn agenda. Het lopen wordt ondertussen afgewisseld met CrossFit. In augustus heb ik ‘eindelijk’ de knoop doorgehakt en ben ik voor een abonnement gegaan. Ik schrijf ‘eindelijk’ want het blijkt dat ik best wel een koppige mind heb.
Alvorens een gewoonte daadwerkelijk te veranderen dient mijn mind namelijk eerst overtuigd te worden. Hiervoor heb ik best wel wat onderzoek mogen doen en is er best wel wat tijd over gegaan. Want het idee dat ik iets van krachtoefening moet doen is al enkele jaren oud. Echt waar! Maar, zoals in een vorige blog geschreven, door de eerste stap te zetten in de richting van een gezonde lifestyle, volgt de volgende stap, en vervolgens de daaropvolgende stap en zo wordt dat wat ooit “onmogelijk” was plots gewoon je nieuwe realiteit.  

Groeien gebeurt in kleine stappen

Dat groeien in kleine stappen gebeurt, klinkt logisch, niet? Het is één van de zeven basisovertuigingen voor een groeimindset.  

MAAR …  

Hoe dikwijls aanvaard je dat van jezelf? Hoe dikwijls aanvaard je de traagheid hiervan bij jezelf, of bij een ander? In om het even welk domein? Hoe dikwijls heb je je ongeduld je groei laten kapen? Gedachten zoals: “Dit is niets voor mij”; “Ik kan dit niet”; “Dit is te lastig”; “Vandaag niet”; …  zijn niet helpend en belemmeren onze potentiële groei.  

Als we daar dan het bekend sausje “I want it all and I want it NOW” bovenop gieten dan lijkt deze basisovertuiging voor een groeimindset op een slogan. Ver van ons bed, “iets” voor anderen, “iets” dat we weten maar niet naar handelen.  

Wel, in mijn experiment om CrossFit toe te voegen aan mijn lifestyle werd er tegelijkertijd opnieuw chaos gecreëerd. Dit is natuurlijk eigen aan het vinden van een nieuw ritme, een nieuw evenwicht. Niet alleen voor de organisatie thuis, maar ook voor mijn lichaam. 

Want uiteraard, als je JA zegt tegen iets, dan zeg je NEEN tegen iets anders. Tenzij we een machine hebben om “tijd” bij te maken. En bij mijn weten is die er nog niet. Met andere woorden, bij elke keuze voor iets, dienen we ook heel even stil te staan op de impact ervan op iets anders. Bij elke keuze voor iets, nemen we afscheid van iets anders. Dat kan even “pijn” doen, en dat hoort er gewoon bij. We zetten door wanneer de “winst” van het nieuwe groter is dan de “pijn” van het loslaten van het ander.    

In mijn geval betekent kiezen voor CrossFit dat ik mijn doelstelling van 750 km lopen dit jaar niet zal halen. Alleszins niet met de huidige stand van zaken. Mijn lichaam is ontregeld, en de CrossFit-trainingen vertragen momenteel mijn loopprestaties. Ik loop momenteel ook “maar” 2 keer per week en 2 keer per week ga ik naar CrossFit.  

Mijn nieuwe keuze betekent ook dat ik veel minder lees. Want terwijl ik loop, luister ik naar audioboeken of podcasts. Als “kennisspons” vind ik dit niet zo leuk.  

Kiezen voor CrossFit betekent ook dat ik meer moet plannen en minder flexibel ben. Want lopen kan je bij wijze van spreken veel gemakkelijker inplannen. Waar ik woon betekent het letterlijk gewoon schoenen aantrekken en beginnen lopen.  

En ik kan nog een aantal “pijntjes” opsommen …   

Dus ja, ook hier is nog wat chaos dat mag neerdwarrelen alvorens de winst van de nieuwe keuze ten volle te mogen oogsten.  

Maar hé! Ik ga voor een gezonde lifestyle. Ik vertrouw op het creatieproces, het proces dat me herinnert dat alle verandering naar iets nieuws best wel messy is in the middle.  

Ik weet dat ik spierkracht heb te ontwikkelen om mezelf alle kans te geven om op een gezonde manier door de perimenopauze te gaan. Want ook dat is een natuurlijk proces dat ergens in de nabije toekomst voor de deur zal staan. Of ik dat nu leuk vind of niet. Dus laten we ook hier een experiment van maken. Een uitdagend spel waarin zowel mijn mindset als mijn healthset wordt gevoed. Hoe leuk is dat!        

The mind and the body are not separate.  

What affects one, affects the other.  

Dus chaos. Alles mag zich opnieuw zetten. Oefening in balanceren, elke dag opnieuw. Waarbij ik het volgende quasi religieus momenteel toepas:  

What gets scheduled gets done.

Zeker in het begin, wanneer de nieuwe actie nog geen gewoonte is. Ik ken mezelf! Die excuses liggen op de loer.  

Wat is het fijn om je eigen patronen soms té slim af te zijn 😉. Ja, het vraagt tijd en energie maar de oogst van vol-doening, onder de vorm van het zien van je eigen progressie, is echt heerlijk! Ook al zal ik nog een aantal maanden mogen wachten om het effect van de CrossFit op mijn loopprestaties te zien, ik zie nu al dat ik net wat meer squats kan doen dan een week geleden. Dat ik net iets meer gewicht kan deadliften dan twee weken geleden. Het blijft afzien tijdens de training, maar de douche erna voelt als de hemel op aarde😉.  

Geniet van wat je doet
Laat los wat niet meer bij je hoort 
Koester wat je hebt
Droom van wat nog kan
En LEEF vandaag.   

Life is what happens to you while you’re planning your future. 

Live NOW!  

Groeien gebeurt in kleine stappen, met verrassende wendingen

Groeien gebeurt in kleine stappen, met verrassende wendingen

Zo net voor de grote zomervakantie duik ik nog eens in mijn pen.

Misschien herinner je je nog mijn loopdoelstelling, zevenhonderdvijftig kilometer lopen in één jaar.

Voor mij is dit best wel een ambitieuze doelstelling. Na jaren een haat-liefde verhouding te hebben met het lopen, heb ik mezelf gewoon een doel gesteld, met een beklijvende WAAROM voor ogen.  

En wat doen lopers? Wel, die lopen, they show up. Elke keer opnieuw, door weer en wind, met of zonder goesting, omdat het nu eenmaal lopers zijn.

Ik heb ook een heldere waarom gedefinieerd: ik wil een sterk hart hebben om zo lang als mogelijk deze machine (mijn lijf) op een duurzame en gezonde manier te laten draaien. En wat moet je doen voor een sterk hart? Cardio-training!

Mijn luie natuur, eerder gemakkelijk dan moeilijk, zeker voor wat sport betreft … gecombineerd met de mooie velden waar we quasi in wonen, en de steeds wisselende werkuren, bracht me terug bij mijn haat-liefde verhouding van het lopen.  

Deze keer hou ik het blijkbaar ook langer vol dan alle andere keren? Zou het de wijsheid zijn die komt met de jaren? Of zou het toch met die identiteitsshift te maken hebben? Of zou het zijn door het wereldkundig maken van mijn doel en een ego dat dreigt gekrenkt te worden als ik het niet haal? Of een combinatie van dit alles?

Wat het ook is, ik hou vol, ik ben namelijk een loper! Ik heb in de gietende regen gelopen, in de sneeuw, in de kou, bij windkracht 4 en in de warme dagen … Vandaag staat mijn teller op 412.5 km!

Nooit met goesting gestart, altijd met voldoening geëindigd.

The funny thing about motivation is that it comes after action, not before

Ondanks het feit dat ik dit weet, dacht ik op een gegeven moment dat ik iets mis deed. Ik had namelijk verwacht dat na een aantal maanden de goesting om te starten wel zou komen. Tot op heden niet dus.

Trust the process

Start to accept and celebrate where you are

Instead of expecting where you should be

En dan mocht ik een cadeautje ontvangen… Op één van onze perfectionisme workshops hoor ik namelijk een dame vertellen dat ze ondanks het feit dat ze al jaren één keer per week tien kilometer gaat lopen ze de eerst drie kilometer nog steeds geen goesting of flow ervaart. Die komt er voor haar maar na een kilometer of vijf.

Aha! Ik ben niet alleen. Ik doe niets fout! Ik hoorde zelfs een reden om een volgende keer wat langer te lopen. Want, ik loop elke keer “maar” vijf kilometers. Dus de keer erna, met het zot in mijn hoofd, beslist om voor de tien te gaan. En wonder boven wonder lukt dat ook nog! En ja, ik voelde de flow komen. Nog niet de runners high waar ik al veel over gehoord en gelezen heb, maar wel het plezier om weer een mentale barrière te overwinnen. Nu, tot heden is het beperkt gebleven tot die ene keer tien kilometers. Omwille van de tijd die het in beslag neemt. Want ik loop natuurlijk op mijn “slakken”-tempo.      

Maar, ik zie progressie hierin, en dat is echt leuk en geeft me een gevoel van fierheid over mezelf, wat ik gemist heb in al mijn vroegere loopexperimenten. In al mijn vorige experimenten kruiste ik enkel op mijn ProgressTracker de dag aan dat ik was gaan lopen. Nu noteer ik ook mijn tijd, mijn gemiddelde hartslag, mijn hoogste hartslag, het aantal gelopen kilometers, het tijdstip van lopen en het totaal gelopen kilometers tot nu toe. In het begin was ik vooral blij dat ik liep en zag ik geen verbetering. Nu, na zes maanden wel. En dat werkt echt motiverend!

Dat herinnert me aan wat mensen nodig hebben om zich goed te voelen, thuis of op het werk. Wij hebben het gevoel van progressie nodig in dat wat voor ons belangrijk is, of dat wat ons interesseert. En progressie zien en ervaren kan je maar door een aantal punten systematisch te meten om er van tijd tot tijd bij stil te staan en eruit te leren!

Om weer verder te groeien.

Meten om te verbeteren is helemaal anders dan meten om te (ver)oordelen

En in die fase ben ik nu beland. De enige manier om mijn tijd te verbeteren – en blijkbaar zou mijn egootje dat leuk vinden –  is door interval te lopen en aan krachttraining te doen. En zo wordt er stap voor stap ruimte gemaakt in mijn hoofd, in mijn mindset, voor een volgend groei-experiment. 

Ik ben momenteel aan het exploreren wat mogelijk is voor mij om wat spierkracht te ontwikkelen. Mijn mindset vindt interval momenteel nog een dingetje, daar zullen nog wat emmertjes voor naar de zee moeten gedragen.

Maar zes maanden geleden vond mijn mindset dat ook van vijf kilometer lopen. Krachttraining was toen zeker nog niet aan de orde. En zie nu… Geheel organisch gegroeid. Door stap na stap te doen wat ik me voorgenomen had; door mezelf te zien groeien, is de goesting om verder te groeien gegroeid.  

Die zotte zevenhonderdvijftig kilometer wordt steeds meer haalbaar! 

Change your mindset, change your life

Geniet van de zomer!

Hoe het omarmen van je oncomfortabel voelen …

Hoe het omarmen van je oncomfortabel voelen …

transformerend werkt!

Vorige week hebben we deel genomen aan een internationaal 5-daags event. Meer dan tweeduizend participanten, komende van 82 verschillende landen. De jetlag heeft toch enkele dagen in mijn lijf gehangen. Vandaag voel ik me eindelijk terug helemaal geland in het hier en nu.

En dat terwijl we België helemaal niet verlaten hebben!?

Neen, we zijn gewoon 5 dagen naar de Ardennen getrokken om dit event life online te volgen, weliswaar in American timezone. Onze dagen begonnen om 4h ‘s  middags en eindigde rond 4h ’s morgens. En dat 5 dagen na elkaar.

Life will never be the same again

 

Het programma van dag 1 vond ik mega spannend: allemaal samen tegelijkertijd in een ijsbad stappen en er een aantal minuten in blijven. Stel je voor 1/3de gevuld met ijs en 2/3de gevuld met koud water. Oh my God! Terwijl ik naar de Ardennen rijd, bekruipt de twijfel mij meer en meer.   

Ik, die het heel snel koud heeft? Ik, die zich altijd in verschillende lagen kleedt om het zeker niet te koud te hebben? Ik, die ’s zomers regelmatig met een warmwaterkruik in bed kruipt?

Neen, misschien moet ik dit gewoon aan me voorbij laten gaan en mega supporteren voor Karin; aan de zijlijn. Ik ben gewoon niet gemaakt om de koude te trotseren. Dat is tegen mijn natuur.  

We worden emotioneel voorbereid. Met verhalen van mensen die ons voorgegaan zijn. We horen getuigenissen van zowel bekende als onbekende mensen. Wat me opvalt is dat ze stralen als overwinnaars, van fierheid op zichzelf. Verhalen van hoe overgave aan de koude bevrijdend kan zijn. De koude wint altijd. Vecht er niet tegen. Geef je eraan over. En vanuit die plek zal je de schoonheid ervan zien, zal je je eigen kracht zien.  Net zoals wanneer we het gevecht stoppen tegen wat het leven ons brengt; net zoals wanneer we in overgave van het leven gaan; in acceptatie van wat is om van daaruit te zien wat wel nog mogelijk is …. 

Mmmmm …. Ik merk dat deze verhalen me raken …. Ik merk dat ik ook zo wil stralen … Maar ben ik bereid om de prijs ervoor te betalen? De koude in de ogen te zien en erdoor te stappen? Ik weet het nog niet hoor.

We worden fysiek voorbereid. Met ademhalingsoefeningen van onder andere Wim Hof. Google hem maar eens als je nog nooit van hem gehoord hebt. Ondanks het feit dat het een excentrieke figuur is valt me op hoe hij bruist van het leven, van de energie.

Van deze lymfe-stimulerende ademhalingsoefeningen voel ik me ijl in het hoofd worden. Ik voel hoe mijn lichaam snakt naar een teug adem. Na ronde 1 snak ik naar adem nadat ik 30 seconden mijn adem inhoud. Het voelt aan als een eeuwigheid. Het magische gebeurt in ronde 3. WAUW! Zo snel dat mijn lichaam haar grenzen verlegt. In amper 3 rondes kan ik met relatief gemak mijn adem 2 volle minuten inhouden. Dat had ik niet verwacht. 

Mmmmmm … Ik merk dat mijn overtuiging van “ik ben geen koude mens” af begint te brokkelen … Wat als ik hier wel toe in staat ben? Wat als ik het nu gewoon eens een kans zou geven? Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van experimenten, waarom zou dit er geen van mogen zijn? Nog steeds voel ik geen overweldigende JA!

We worden mentaal voorbereid. De begeleider vertelt zijn persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij sinds het regelmatig pakken van een ijsbad een andere persoon is geworden. Hij vertelt hoe hij zichzelf bewust toespreekt en niet meer luistert naar dat “calimero”-stemmetje dat hem het oncomfortabel gevoel wil besparen. Hij deelt een aantal mantra’s met ons.

Mantra’s zijn een soort van affirmaties, ondersteunende zinnetjes (nieuwe overtuigingen) die je tegen jezelf zegt. Je kan het vergelijken met gymnastiek voor je brein. Je zeg het zoveel keer dat je brein het uiteindelijk als waarheid beschouwt.

Hij nodigt ons uit om onze eigen mantra te maken. Een mantra die ons kan helpen om door de koude te gaan, er geen schrik van te hebben, er niet tegen te vechten. Het gewoon te zien, te voelen en er door te gaan.

Mmmmmm…. Ik doe nog steeds mee en craft mijn mantra:     

 

Feeling uncomfortable is good,

feeling uncomfortable is safe,

feeling uncomfortable I love it!

  

Nu zijn we voldoende voorbereid. We hebben de kennis die nodig is. Het is tijd voor actie!

Het moment van de waarheid: doe ik het of doe ik het niet?

It’s in your moments of decision that your destiny is shaped

 

 “JA, ik doe mee”.

Eerst gaat Karin erin. WAUW! De gloed op haar wangen; de glinsteringen in haar ogen; de voldoening spat ervan af wanneer ze na een volle 5 minuten uit het ijsbad stapt!

We vullen het bad aan met ijsblokjes en dan is het mijn beurt. Geen twijfel meer. Niets. Ik ga het gewoon doen.

De rest van het verhaal is geschiedenis.

Of toch niet!

Want nu, een week verder, herbeleef ik dagelijks dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Nooit. Echt nooit!

Elke morgen start ik mijn dag met een koude douche. Ik draai de kraan helemaal naar rechts, stap onder de douche. Elke keer opnieuw komt dat oncomfortabel gevoel van “moet dat nu echt!?”;  “neen, niet verder dan hier”. Elke keer opnieuw helpt mijn mantra en mijn ademhaling me om er toch helemaal voor te gaan. Elke keer opnieuw stap ik uit de douche met een breed-smoel-kikker grijns op mijn gezicht. ZALIG!

Waar hou ik mezelf nog onterecht klein? Welk verhaal vertel ik mezelf nog steeds terwijl ik het al lang ontgroeid ben? Welk nieuw verhaal wil ik schrijven?  

Waar hou jij jezelf nog onterecht klein? Welk nieuw verhaal wil je je toeschrijven?

 

Ik wens je een mooie ont-moeting toe met je eigen kracht.

Met de kracht van anderen.  

Laat de kracht van anderen je optillen.

Laat jouw kracht anderen optillen.

 

 

 

Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou

Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.

Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand.  We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder

Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/

 

 

 

 

Op weg naar ….  jezelf!

Op weg naar …. jezelf!

De zomervakantie is gestart.

De zon laat nog een beetje op zich wachten, maar ik voel wel al het rustgevend effect op mijn huishouden. Yes!

Ik neem je graag even mee op pad. Letterlijk en figuurlijk.

Vorige week ontmoet ik een jongeman met paard hier in de velden. Je weet wel, de velden waarin je mij quasi dagelijks kunt vinden. Ik voel onmiddellijk aan dat dit een uitzonderlijke ontmoeting is. 

De jongeman loopt naast een mooi wit paard dat helemaal bepakt is.

Wij starten een gesprek.

Hij is op weg naar Santiago de Compostela. Een 2-tal weken eerder vanuit Herentals gestart. 

Hij is ontzettend opgetogen. Je ziet de sprankels in zijn ogen glinsteren.

Hij vertelt dat zijn grootste zorg – water en gras vinden voor zijn paard – ongegrond blijkt te zijn. Want op de route naar Compostela vind je blijkbaar om de 2 à 3 uur wel een bron om van te drinken. En grasvelden zijn er in overvloed. Het Zuiden van Frankrijk en Spanje zou wel eens anders kunnen zijn, maar dat ziet hij dan wel.

Ik woon hier al een vijftien jaar, maar weet nog maar een vijftal jaar dat een deel van mijn dagelijkse wandeling deel uitmaakt van de route naar Compostela. Heel sporadisch kom ik een bepakte wandelaar tegen. Maar een man die naast een bepakt paard wandelt heb ik nog niet gezien.

Hij vertelt over de mooie ont-moetingen die hij maakt, over de mooie plekken waar hij verblijft. Zijn ogen glinsteren helemaal als hij over de koningsmolen vertelt. Hij maakt ook tijd om af en toe een blog te schrijven over zijn avontuur. En deelt trots waar ik hem kan volgen: www.eden.life.

Hij vertelt dat hij de intentie geplaatst heeft om tot naar Compostela te gaan, maar dat hij het loslaat. Hij gaat tot waar de wind hem voert. Wie weet lukt het hem, wie weet ook niet. Hij is vastberaden om er alles uit te halen wat er voor hem inzit.

Hij vertelt dat zijn paard daarnet een beetje verward was. Aan zijn gedrag zag hij dat het paard dacht dat ik een paard was. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Ik vind het best grappig. Het paard stopt ook niet met mij hoofdstoten te geven en te geeuwen. Een zeer bijzondere ervaring.

Through his mane and tail the high wind sings

Shakespeare

Ik vertel hem dat ik nog maar amper een jaar geleden mijn angst voor paarden overwonnen heb. Dankzij een wit paard (toevallig?) dat een beetje verder, ook op zijn route, in de weide staat. Dat paard heet Calienté. En mijn jongste zoontje heeft er een mooie band mee opgebouwd tijdens onze dagelijkse wandeling, gedurende de maandenlange periode waarin wij hem hebben opgevangen vorig jaar. Eén van de dagelijkse rituelen was samen gaan wandelen. Het is zo’n gewoonte geworden voor hem dat hij er zelfs naar begon te vragen. Dat was zo mooi om te zien: met hoedje op het hoofd, zonnebril aan en 2 wortels, in elke hand één vertrokken we op pad. Dankzij de wortels wist hij precies wat we gingen doen.    

Elke dag durft hij zijn handje verder uitreiken naar het voor hem reusachtig dier. Elke dag durf ik mijn angst meer loslaten. Van heel snel de wortels aan te reiken en mijn hand bliksemsnel terug te trekken, waardoor de wortel soms op de grond valt, tot het rustig ‘omarmen’ van het paard. Het heeft me weken – of was het nu maanden- gekost om stap voor stap meer vertrouwen in mezelf te voelen en in het paard, om die angst los te laten. 

Ik heb gemerkt dat als ik me goed in mijn vel voel, Calienté van zelf naar me komt.  Als ik in mijn hoofd zit te malen, als ik een mindere dag heb, dan komt hij niet. Zelfs als ik er minuten sta te roepen en te zwaaien met een wortel. Of dan komt hij heel snel, enkel om de wortel en dan briest hij even alvorens weer weg te stappen.

Ik heb gemerkt dat het altijd wel naar mijn zoontje komt.

Allemaal observaties, waar ik niet veel van begrijp, maar die er wel zijn.

De ontmoeting met deze jongeman op weg naar Compostela herinnert me dat ik een coaching-sessie wil ervaren met paarden. Het intrigeert me. Zoals deze ontmoeting met dit paard me ook intrigeert.

Ik heb er vorig jaar “Dr. Google” voor geraadpleegd, maar het in de drukte van elke dag weer vergeten. Nu staat het terug op mijn lijst van ‘te ervaren’ deze zomer. Dus, als jij een plekje kent dat je kunt aanraden om dit te ervaren, dan hoor ik het graag.

Even terug naar de uitzonderlijke ont-moeting met deze jongeman op weg naar Compostela. Want het brengt nog een ander verlangen naar boven. Het verlangen van op reis gaan, op avontuur, op ontdekkingstocht. Naar jezelf, terwijl je een deeltje van onze mooie aarde bewandelt. Wat is er mogelijk voor mij dit jaar? Beseffend dat reizen naar het buitenland er voor mij dit jaar niet inzit. Een bewuste keuze. Mijn denkmotor is alleszins dankzij deze ont-moeting van start gegaan. Samen met mijn lieve echtgenoot beslist dat we er een ervaringsvakantie van gaan maken. Wat wil ik ervaren? Wat willen we samen ervaren? En zo zijn we gestart met het leggen van een ervaringspuzzel. Ben benieuwd wat dit ons mag brengen. 

The only way out is in …

Junot Diaz

Terwijl ik dit hier nu schrijf denk ik plots ook terug aan de steeds gelijkaardige terugkerend feedback tijdens het check-out moment van onze workshops rond perfectionisme. Ik heb er deze maand een aantal mogen faciliteren. Wellicht dat daardoor de link hier en nu naar boven komt. Ik hoor participanten iets zeggen dat klinkt als:

“Het is alsof ik een ontdekkingstocht start naar mezelf. Mijn rugzak zit vol concrete en toepasbare tools en dat geeft vertrouwen. Toch voelt het stap voor stap loslaten van dat 20 ton zwaar harnas – dat perfectionisme is – als spannend aan. Een avontuur waarin ik leer om meer en meer op wandel te gaan zonder harnas.” 

Ik wens je mooie uitzonderlijke ont-moeting-en toe.
Met jezelf. Met anderen.
De zomer vraagt om ver-traging.
De zomer nodigt uit om met andere ogen te kijken naar al de overvloed rondom je.
De zomer vraagt om dàt te zien waar je anders gewoon aan voorbij loopt.
Zie het, en misschien kan je anderen het ook helpen zien.
Ik wens je momenten van SAMEN ERVAREN toe,
terwijl elk van ons ook zijn eigen pad verder bewandelt,
op zijn eigen unieke perfecte imperfecte manier.