door InsideUp | jun 27, 2022 | Persoonlijk Leiderschap
Zo net voor de grote zomervakantie duik ik nog eens in mijn pen.
Misschien herinner je je nog mijn loopdoelstelling, zevenhonderdvijftig kilometer lopen in één jaar.
Voor mij is dit best wel een ambitieuze doelstelling. Na jaren een haat-liefde verhouding te hebben met het lopen, heb ik mezelf gewoon een doel gesteld, met een beklijvende WAAROM voor ogen.
En wat doen lopers? Wel, die lopen, they show up. Elke keer opnieuw, door weer en wind, met of zonder goesting, omdat het nu eenmaal lopers zijn.
Ik heb ook een heldere waarom gedefinieerd: ik wil een sterk hart hebben om zo lang als mogelijk deze machine (mijn lijf) op een duurzame en gezonde manier te laten draaien. En wat moet je doen voor een sterk hart? Cardio-training!
Mijn luie natuur, eerder gemakkelijk dan moeilijk, zeker voor wat sport betreft … gecombineerd met de mooie velden waar we quasi in wonen, en de steeds wisselende werkuren, bracht me terug bij mijn haat-liefde verhouding van het lopen.
Deze keer hou ik het blijkbaar ook langer vol dan alle andere keren? Zou het de wijsheid zijn die komt met de jaren? Of zou het toch met die identiteitsshift te maken hebben? Of zou het zijn door het wereldkundig maken van mijn doel en een ego dat dreigt gekrenkt te worden als ik het niet haal? Of een combinatie van dit alles?
Wat het ook is, ik hou vol, ik ben namelijk een loper! Ik heb in de gietende regen gelopen, in de sneeuw, in de kou, bij windkracht 4 en in de warme dagen … Vandaag staat mijn teller op 412.5 km!
Nooit met goesting gestart, altijd met voldoening geëindigd.
The funny thing about motivation is that it comes after action, not before
Ondanks het feit dat ik dit weet, dacht ik op een gegeven moment dat ik iets mis deed. Ik had namelijk verwacht dat na een aantal maanden de goesting om te starten wel zou komen. Tot op heden niet dus.
Trust the process
Start to accept and celebrate where you are
Instead of expecting where you should be
En dan mocht ik een cadeautje ontvangen… Op één van onze perfectionisme workshops hoor ik namelijk een dame vertellen dat ze ondanks het feit dat ze al jaren één keer per week tien kilometer gaat lopen ze de eerst drie kilometer nog steeds geen goesting of flow ervaart. Die komt er voor haar maar na een kilometer of vijf.
Aha! Ik ben niet alleen. Ik doe niets fout! Ik hoorde zelfs een reden om een volgende keer wat langer te lopen. Want, ik loop elke keer “maar” vijf kilometers. Dus de keer erna, met het zot in mijn hoofd, beslist om voor de tien te gaan. En wonder boven wonder lukt dat ook nog! En ja, ik voelde de flow komen. Nog niet de runners high waar ik al veel over gehoord en gelezen heb, maar wel het plezier om weer een mentale barrière te overwinnen. Nu, tot heden is het beperkt gebleven tot die ene keer tien kilometers. Omwille van de tijd die het in beslag neemt. Want ik loop natuurlijk op mijn “slakken”-tempo.
Maar, ik zie progressie hierin, en dat is echt leuk en geeft me een gevoel van fierheid over mezelf, wat ik gemist heb in al mijn vroegere loopexperimenten. In al mijn vorige experimenten kruiste ik enkel op mijn ProgressTracker de dag aan dat ik was gaan lopen. Nu noteer ik ook mijn tijd, mijn gemiddelde hartslag, mijn hoogste hartslag, het aantal gelopen kilometers, het tijdstip van lopen en het totaal gelopen kilometers tot nu toe. In het begin was ik vooral blij dat ik liep en zag ik geen verbetering. Nu, na zes maanden wel. En dat werkt echt motiverend!
Dat herinnert me aan wat mensen nodig hebben om zich goed te voelen, thuis of op het werk. Wij hebben het gevoel van progressie nodig in dat wat voor ons belangrijk is, of dat wat ons interesseert. En progressie zien en ervaren kan je maar door een aantal punten systematisch te meten om er van tijd tot tijd bij stil te staan en eruit te leren!
Om weer verder te groeien.
Meten om te verbeteren is helemaal anders dan meten om te (ver)oordelen
En in die fase ben ik nu beland. De enige manier om mijn tijd te verbeteren – en blijkbaar zou mijn egootje dat leuk vinden – is door interval te lopen en aan krachttraining te doen. En zo wordt er stap voor stap ruimte gemaakt in mijn hoofd, in mijn mindset, voor een volgend groei-experiment.
Ik ben momenteel aan het exploreren wat mogelijk is voor mij om wat spierkracht te ontwikkelen. Mijn mindset vindt interval momenteel nog een dingetje, daar zullen nog wat emmertjes voor naar de zee moeten gedragen.
Maar zes maanden geleden vond mijn mindset dat ook van vijf kilometer lopen. Krachttraining was toen zeker nog niet aan de orde. En zie nu… Geheel organisch gegroeid. Door stap na stap te doen wat ik me voorgenomen had; door mezelf te zien groeien, is de goesting om verder te groeien gegroeid.
Die zotte zevenhonderdvijftig kilometer wordt steeds meer haalbaar!
Change your mindset, change your life
Geniet van de zomer!
door InsideUp | jul 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap
De zomervakantie is gestart.
De zon laat nog een beetje op zich wachten, maar ik voel wel al het rustgevend effect op mijn huishouden. Yes!
Ik neem je graag even mee op pad. Letterlijk en figuurlijk.
Vorige week ontmoet ik een jongeman met paard hier in de velden. Je weet wel, de velden waarin je mij quasi dagelijks kunt vinden. Ik voel onmiddellijk aan dat dit een uitzonderlijke ontmoeting is.
De jongeman loopt naast een mooi wit paard dat helemaal bepakt is.
Wij starten een gesprek.
Hij is op weg naar Santiago de Compostela. Een 2-tal weken eerder vanuit Herentals gestart.
Hij is ontzettend opgetogen. Je ziet de sprankels in zijn ogen glinsteren.
Hij vertelt dat zijn grootste zorg – water en gras vinden voor zijn paard – ongegrond blijkt te zijn. Want op de route naar Compostela vind je blijkbaar om de 2 à 3 uur wel een bron om van te drinken. En grasvelden zijn er in overvloed. Het Zuiden van Frankrijk en Spanje zou wel eens anders kunnen zijn, maar dat ziet hij dan wel.
Ik woon hier al een vijftien jaar, maar weet nog maar een vijftal jaar dat een deel van mijn dagelijkse wandeling deel uitmaakt van de route naar Compostela. Heel sporadisch kom ik een bepakte wandelaar tegen. Maar een man die naast een bepakt paard wandelt heb ik nog niet gezien.
Hij vertelt over de mooie ont-moetingen die hij maakt, over de mooie plekken waar hij verblijft. Zijn ogen glinsteren helemaal als hij over de koningsmolen vertelt. Hij maakt ook tijd om af en toe een blog te schrijven over zijn avontuur. En deelt trots waar ik hem kan volgen: www.eden.life.
Hij vertelt dat hij de intentie geplaatst heeft om tot naar Compostela te gaan, maar dat hij het loslaat. Hij gaat tot waar de wind hem voert. Wie weet lukt het hem, wie weet ook niet. Hij is vastberaden om er alles uit te halen wat er voor hem inzit.
Hij vertelt dat zijn paard daarnet een beetje verward was. Aan zijn gedrag zag hij dat het paard dacht dat ik een paard was. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Ik vind het best grappig. Het paard stopt ook niet met mij hoofdstoten te geven en te geeuwen. Een zeer bijzondere ervaring.
Through his mane and tail the high wind sings
Shakespeare
Ik vertel hem dat ik nog maar amper een jaar geleden mijn angst voor paarden overwonnen heb. Dankzij een wit paard (toevallig?) dat een beetje verder, ook op zijn route, in de weide staat. Dat paard heet Calienté. En mijn jongste zoontje heeft er een mooie band mee opgebouwd tijdens onze dagelijkse wandeling, gedurende de maandenlange periode waarin wij hem hebben opgevangen vorig jaar. Eén van de dagelijkse rituelen was samen gaan wandelen. Het is zo’n gewoonte geworden voor hem dat hij er zelfs naar begon te vragen. Dat was zo mooi om te zien: met hoedje op het hoofd, zonnebril aan en 2 wortels, in elke hand één vertrokken we op pad. Dankzij de wortels wist hij precies wat we gingen doen.
Elke dag durft hij zijn handje verder uitreiken naar het voor hem reusachtig dier. Elke dag durf ik mijn angst meer loslaten. Van heel snel de wortels aan te reiken en mijn hand bliksemsnel terug te trekken, waardoor de wortel soms op de grond valt, tot het rustig ‘omarmen’ van het paard. Het heeft me weken – of was het nu maanden- gekost om stap voor stap meer vertrouwen in mezelf te voelen en in het paard, om die angst los te laten.
Ik heb gemerkt dat als ik me goed in mijn vel voel, Calienté van zelf naar me komt. Als ik in mijn hoofd zit te malen, als ik een mindere dag heb, dan komt hij niet. Zelfs als ik er minuten sta te roepen en te zwaaien met een wortel. Of dan komt hij heel snel, enkel om de wortel en dan briest hij even alvorens weer weg te stappen.
Ik heb gemerkt dat het altijd wel naar mijn zoontje komt.
Allemaal observaties, waar ik niet veel van begrijp, maar die er wel zijn.
De ontmoeting met deze jongeman op weg naar Compostela herinnert me dat ik een coaching-sessie wil ervaren met paarden. Het intrigeert me. Zoals deze ontmoeting met dit paard me ook intrigeert.
Ik heb er vorig jaar “Dr. Google” voor geraadpleegd, maar het in de drukte van elke dag weer vergeten. Nu staat het terug op mijn lijst van ‘te ervaren’ deze zomer. Dus, als jij een plekje kent dat je kunt aanraden om dit te ervaren, dan hoor ik het graag.
Even terug naar de uitzonderlijke ont-moeting met deze jongeman op weg naar Compostela. Want het brengt nog een ander verlangen naar boven. Het verlangen van op reis gaan, op avontuur, op ontdekkingstocht. Naar jezelf, terwijl je een deeltje van onze mooie aarde bewandelt. Wat is er mogelijk voor mij dit jaar? Beseffend dat reizen naar het buitenland er voor mij dit jaar niet inzit. Een bewuste keuze. Mijn denkmotor is alleszins dankzij deze ont-moeting van start gegaan. Samen met mijn lieve echtgenoot beslist dat we er een ervaringsvakantie van gaan maken. Wat wil ik ervaren? Wat willen we samen ervaren? En zo zijn we gestart met het leggen van een ervaringspuzzel. Ben benieuwd wat dit ons mag brengen.
The only way out is in …
Junot Diaz
Terwijl ik dit hier nu schrijf denk ik plots ook terug aan de steeds gelijkaardige terugkerend feedback tijdens het check-out moment van onze workshops rond perfectionisme. Ik heb er deze maand een aantal mogen faciliteren. Wellicht dat daardoor de link hier en nu naar boven komt. Ik hoor participanten iets zeggen dat klinkt als:
“Het is alsof ik een ontdekkingstocht start naar mezelf. Mijn rugzak zit vol concrete en toepasbare tools en dat geeft vertrouwen. Toch voelt het stap voor stap loslaten van dat 20 ton zwaar harnas – dat perfectionisme is – als spannend aan. Een avontuur waarin ik leer om meer en meer op wandel te gaan zonder harnas.”
Ik wens je mooie uitzonderlijke ont-moeting-en toe.
Met jezelf. Met anderen.
De zomer vraagt om ver-traging.
De zomer nodigt uit om met andere ogen te kijken naar al de overvloed rondom je.
De zomer vraagt om dàt te zien waar je anders gewoon aan voorbij loopt.
Zie het, en misschien kan je anderen het ook helpen zien.
Ik wens je momenten van SAMEN ERVAREN toe,
terwijl elk van ons ook zijn eigen pad verder bewandelt,
op zijn eigen unieke perfecte imperfecte manier.
door InsideUp | mei 28, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Mijn echtgenoot is aan het tuinieren geslagen.
Ik kan dat alleen aanmoedigen want onze tuin snakte naar onderhoud en aandacht. Van zodra hij eraan begon heb ik de intentie geplaatst me niet te moeien met de keuzes die hij maakt. Niet altijd evident voor mij, maar tot op heden best wel gelukt.
Als alles goed gaat eten we deze zomer best wel wat groenten van eigen kweek. Een heel experiment. Vooral voor hem. Maar geheel onverwacht ook voor mij. Ik volgde het veilig van op afstand, vooral uitkijkend naar de oogst.
Tot zo’n aantal weken geleden.
Na het avondeten zei mijn wederhelft: allé kom, de tuin heeft nood aan jouw bezoek.
Ik kijk verdwaasd op en denk: niet nu, ik heb nog van alles te doen; maar ik zeg: euh ….ok.
Dus we gaan naar buiten. Ik stap bijna aan het tempo van mijn dagelijkse wandeling in de velden hier. Denkend: kom, dan hebben we dit gehad en kan ik eindelijk doen wat ik wil.
Maar mijn wederhelft dacht er totaal anders over.
Ik hoor hem plots zeggen: Hej, als je zo stapt zie je helemaal niets.
Ik draai me om en ik zie hem nog aan de achterdeur staan terwijl ik al midden in onze tuin sta. En ik hoor mezelf zeggen: dat denk jij, ik heb het allemaal al gezien hoor.
Hij dringt aan en ik keer ongeduldig op mijn stappen terug en trek een wijsneus-gezicht op. Hij buigt zich over de bamboe en zegt: heb je gezien dat er al nieuwe scheuten uitkomen?
Ik antwoord: ahum. Maar in werkelijkheid had ik dat nog helemaal niet gezien.
Hij checkt elke plant apart en geduldig naar nieuwe scheuten. Het zijn er 25! En ik sta al bijna terug in het midden van de tuin. Als je er één gezien hebt dan heb je ze toch allemaal gezien. Niet? En nu zet ik mijn ongeduldig gezicht op.
Hij zegt: Kom eens kijken, heb je gezien dat er een aantal lavendel-struiken beginnen bloeien?
Ik keer opnieuw terug en mompel: ahum. Maar in werkelijkheid had ik ook dit niet gezien. Het waren de achterste planten en de bloemen zijn amper zichtbaar.
Ik merk dat er een innerlijk gevecht in mij ontstaat. Een strijd tussen dat deel in mij dat zich open wilt stellen en genieten van wat zich nu laat zien; dat deel in mij dan verbinding maakt met het verwonderd kind in mij. Tegen dat deel in mij dat tijd belangrijk vindt en efficiëntie en effectiviteit; dat deel in mij dat ongeduldig wilt doorstappen, dat vooral in haar hoofd bezig is, dat verbonden is met die au zo serieuze volwassen in mij.
En ik voel me een beetje ambetant worden van dat innerlijk en onwennig gevecht.
Plots zegt hij: kijk, de bladeren van de haagbeuk komen uit de knop; ze hebben de verplanting goed overleefd.
Ik kijk om, en dankzij mijn innerlijk gevecht moest ik deze keer maar twee stappen terug doen. Ook dit had ik gemist.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Oef, ik ben dus geen ezel. Maar misschien wel een steenezel. Manmanman, ik heb me tot drie keer moeten stoten alvorens ik bereid ben om even te vertragen en me te laten verrassen door de natuur. De rest van het tuinbezoek verloopt trager, maar de innerlijke strijd is niet volledig gaan rusten. Het is alsof ik mezelf moet leren om te genieten, het is alsof ik mezelf toestemming hiervoor moet geven. Klinkt gek hé, maar beter dan dit krijg ik het momenteel niet verwoord.
Het topmoment van mijn man is wanneer hij me de warmte laat voelen gegenereerd door alle beestjes in de composthoop. Hij gaat er met zijn 2 blote handen in, breekt een hoopje open en toont me met een brede lach alle beestjes die erin krioelen. Toegeven, zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, maar ik voel me nog steeds vastzitten in die rol van au zo serieuze volwassen. Dus meer dan een klein lachje lukt me nog niet.
Patience is not the ability to wait but how you act while you are waiting
Wat even mijn aandacht vraagt is de vraag “Who am I being when doing?”. Ik zat duidelijk even vast in mijn fixed mindset. Ik zei JA, maar deed NEEN. Ik zei JA op mijn voorwaarden, mijn verwachtingen. En moest even door een innerlijke barrière gaan toen de voorwaarden anders bleken te zijn.
De dag nummer twee, na het avondeten, word ik opnieuw uitgenodigd voor een tuinwandeling. Ik voel instant de innerlijke strijd terugkomen. Deze keer stap ik trager, maar zie nog steeds niet alles. Ik ervaar de onrust in mij die het vertragen met zich meebrengt. Dit wist ik niet van mezelf. Ik leer mezelf weer een beetje beter kennen. Ik ben gezegend om op een plaats te wonen omringd door velden, waar ik dagelijks 5 km in wandel. Tot vandaag dacht ik dat het de verbinding met de natuur is die maakt dat ik deze wandelingen zo heerlijk vind. Niet dus! Ik besef nu dat ik er eerder gewoon doorstap en dat het weidse uitzicht mij helpt om gemakkelijker te verbinden met mezelf, mijn gedachten, emoties en lichaam. Maar niet echt met de natuur. Ik zat eerder in ver-binding met de natuur. Van ver zag ik in globo de veranderingen gebeuren, maar niet in detail.
En dat is niet erg. Beiden mogen er zijn. Zowel het inzoomen als het uitzoomen heeft zijn waarde. Aan mij om daarmee te experimenteren. Aan mij om daarin mijn evenwicht te vinden.
Dag nummer drie, na het avondeten, was het aan het regenen. Ik blij, weliswaar in stilte, want ik hoef die innerlijke confrontatie even niet aan te gaan.
Dag nummer vier stappen we na het avondeten terug samen in de tuin. Ik kijk op “mijn” traag tempo, dat nog steeds sneller is dan dat van mijn man, naar de veranderingen. Ik ben verrast hoe snel alles groeit. De koolrabi was nog niet zichtbaar op dag één en nu amper drie dagen later zien we de sprieten uitkomen. Hetzelfde voor de koriander en de spinazie. Ik voel plots dankbaarheid opkomen. Voor moeder aarde, maar ook voor mijn man. Hij heeft gedurfd om zijn ongeduldige en soms ook wel wispelturige eigenwijze vrouw uit te nodigen om te vertragen. Om mij te doen zien, en niet enkel te laten kijken.
Nu zijn we een aantal weken verder. Ik ga niet elke dag de tuin in. Maar wanneer ik erin stap, probeer ik oprecht aandacht te hebben voor wat er is. En de groei is onwaarschijnlijk snel. Ik zou het allemaal gemist hebben.
Moraal voor mij?
Ik besef dat ik nog steeds erg gefocust ben op het resultaat (de groenten op mijn bord). Ik besef dat ik het mezelf niet altijd gun om van het proces te genieten. De groei en bloei van de groenten zouden zo aan mij voorbij kunnen gaan. Terwijl daar nu net de transformatie en de magie zit.
Bijkomend, van de groenten zal ik eenmaal op mijn bord maximum een half uur genieten, en dan moet ik al heel traag kauwen ;o). Daarna zal ik al weer met iets anders in mijn hoofd zitten en ze helemaal vergeten.
Door nu mee in de tuin te wandelen krijgen deze groenten meer waarde, gewoon omdat mijn beleving helemaal anders is. Het is nu al plezant, ik leer nu al dingen bij, onafhankelijk van een geslaagde of mislukte oogst.
Het is niet het resultaat dat het belangrijkste is.
Het is wie je wordt op weg naar dat resultaat.
Het is wat je leert op weg naar dat resultaat.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik dit op een diepere laag. Dankzij het zeer tastbare en concrete van de natuur en de confrontatie met mijn “ongeduld” begrijp ik nu ten volle de wijsheid achter deze woorden. Ik ben oprecht blij dat ik mijn mindset heb kunnen ombuigen. Want anders had ik dit allemaal gemist.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik nog meer het belang van aandacht geven en waardering tonen van de effort van de ander terwijl die nog in het proces zit. Ik zie dat mijn man de tijd die ik neem om door de tuin te wandelen en zijn vorderingen ook echt te zien ontzettend waardeert. Ik zie dat niet aan grootse dingen, maar wel aan zijn lach, aan zijn ogen en aan de goesting waarmee hij elke dag opnieuw weer een beetje verder doet. Op zijn tempo, op zijn manier, met een duidelijk doel voor ogen, maar ook echt genietend van elk moment, van zijn vorderingen.
Need I to say more? Wat je aandacht geeft groeit. Letterlijk en figuurlijk.
Het volgend beeld wil ik je niet onthouden. Laats zag ik vanuit de keuken dat hij na het opbergen van het materiaal nog terug ging naar de moestuin. Gewoon om even te genieten. Ik zag zijn lach, hij niet de mijne.
Dat is wat ik mezelf ook toewens. Stoppen en vertragen, even achterom kijken en genieten van al wat er al gedaan is. Alvorens aan het volgende te beginnen. Weliswaar met mijn temperament en op mijn manier.
Allemaal anders en toch ook niet.
Ik wens je het dagelijks ervaren van de magie van het leven toe,
in de kleine en de grote dingen,
in verbinding.
En als je zo’n steenezel als ik in je buurt hebt, kan je misschien zachtjes en geduldig een duwtje geven.
