Wanneer ik dit schrijf is het hier herfst. Het regent onophoudelijk. Ik word er rustig van en durf zelf te zeggen dat ik er een beetje van geniet. Ondanks het feit dat het zomer is.
De afgelopen maand heb ik een aantal online workshops gegeven om mensen te ondersteunen in het ombuigen van hun perfectionistische mindset. Een mindset die me welbekend is en me al mijn hele leven vergezelt. Een mindset die leidt naar een minder mooie wereld om in te leven, vooral voor de persoon zelf. Een mindset die aanvoelt als een kooi die je zelf om je heen hebt gebouwd, en daardoor extra pijnlijk en confronterend aanvoelt.
Maar ook een mindset die mij geleid heeft naar het grootste avontuur ooit, de zoektocht naar mezelf.
Bewust worden dat er andere perspectieven zijn wanneer je gevangen zit in je eigen mooi en voorzichtig gebouwde kooi is niet niets. Het is pijnlijk én confronterend én verdrietig én bevrijdend én hoopvol én teleurstellend én empowering én …. zoveel meer tegelijkertijd.
Ervaren dat je hierin niet alleen bent is waardevol en bemoedigend. Het maakt het niet lichter, het maakt het niet gemakkelijker, maar het helpt je je avontuur moedig verder te zetten, het helpt je je project met meer vertrouwen naar een volgend niveau te brengen. Ondanks de “messy middle” waar je je regelmatig in bevindt.
The best project you’ll ever work on is YOU.
Er is geen magische pil om je perfectionistische mindset voor eens en voor altijd in één beweging om te buigen. Maar er bestaan heel veel tools om je te helpen om een leven te leiden zoals je je beste vriend of vriendin toewenst. Eigenlijk, zoals je jezelf in stilletjes toewenst, maar niet hardop durft zeggen, bang voor de loopgraaf aan emoties en gedachten die het niet behalen met zich zal meebrengen.
Elke tool heeft me geleid naar een volgend niveau in het spel, in het experiment “Leven”. En op elk niveau kijk ik tevreden, fier en voldaan terug naar het voorgaand niveau denkend “Yes, I did it!”. En op elk niveau word ik opnieuw uitgedaagd met problemen, situaties, denkend “oh neen, ben ik er nu nog niet, wat doe ik mis?”.
Ik heb ooit iemand horen zeggen dat de enige mensen die geen problemen hebben op het kerkhof liggen. Dit kan aanstotelijk klinken, maar op mij had het een inspirerende werking.
What if problems are a sign of life?
What if problems are not stop signs, but guidelines?
What if problems are not signs that we are doing something wrong, but doing something right, like challenging ourselves?
Hoe zou het zijn om op de klassieke vraag “Hoe gaat het?” te kunnen antwoorden: “Het gaat heel goed met me! Ik heb tal van problemen en ben echt nieuwsgierig wie ik zal zijn als ik ze achter me gelaten heb!”
In plaats van “Bof, niet goed. Dit en dit en dit loopt niet zoals verwacht……..”
Niet dat ik dit antwoord hoor. Ik ervaar het als een klein mindset-spelletje. Het helpt me naar mijn situatie te kijken vanuit verschillende perspectieven. Het helpt me mijn level (van waar ik ben in het spel) te honoreren, mijn problemen te relativeren. Waaruit ik energie kan putten om vanuit aanvaarding voor wat er nu is op zoek te gaan naar een mogelijke oplossing. Het helpt me om mijn avontuur verder te zetten vanuit een nieuwsgierige en hoopvolle plek.
Ik zou je willen introduceren aan een spelletje.
Een spelletje dat ik speel als ik vast zit in mijn perfectionistische mindset, en van mezelf vind dat ik niet genoeg ben, dat ik zus of zo ben. Waarbij “zus en zo” eigenschappen zijn die ik als negatief ervaar. Met andere woorden, wanneer ik mezelf identificeer met die eigenschappen en vergeet dat ik meer ben dan dat.
Wat is het spelletje?
Ik noem het “Mentale opvoeding – Herinneren wie ik ben en wie ik kan zijn”
Nodig:
2 bokalen.
Een pak knikkers, of een pak post-its, of steentjes, of kraaltjes … : dingen die je in de bokalen kunt stoppen.
Spelregels:
De ene bokaal vul je telkens als je iets kritisch, iets verwijtend, iets klagend zegt aan jezelf/aan een ander. Je bent uiteraard vrij om die eigenschappen aan deze bokaal toe te kennen die voor jou de kop op steken, die je van jezelf veroordeelt.
De andere bokaal vul je telkens als je iets coöperatief, iets verbindend, iets waarderend zegt aan jezelf/aan een ander. Ook hier ben je uiteraard vrij om aan deze bokaal die eigenschappen te associëren waarvan je meer wilt zien, waarvoor je meer wilt kunnen kiezen.
Op het einde van de dag maak je de score op. Schrijf deze op. Hou deze bij.
Je ledigt de bokalen en je begint de dag erna gewoon opnieuw met de intentie om in de “goede” bokaal minstens 1 steentje meer te hebben dan de dag ervoor.
Geen vergelijking met anderen. Gewoon een vergelijking met jezelf de dag ervoor. Als het ware een competitie met jezelf.
Dit doe je voor een week, of een maand, of welke periode voor jou nodig is om te ervaren dat je noch het ene, noch het andere bent. Je bent het allemaal. Je kunt het allemaal zijn. Meer nog, wij zijn het allemaal. Wij kunnen het allemaal zijn.
De kunst is om bewust te kiezen voor dat waarvan je meer wilt door je dagelijks, en soms meerdere keren per dag, hieraan te herinneren.
De kunst is ook om dit te ervaren als een spel, geen perfectie van jezelf verlangen, noch perfectie verwachten.
Wees mild met jezelf en vier je vooruitgang.
Some we win,
some we lose.
But by acting on our intention
we are making progress towards our next level.
And then it starts again,
but from a higher level.
Appreciate who you are, just like this.
Honor yourself for showing up, just like this.
Stop hiding.
