Groeimindset uit de oude doos

Groeimindset uit de oude doos

Het is al mei. Ongelofelijk!

Heb jij ook de indruk dat de maanden elkaar sneller opvolgen dan voorheen?
Of is dat één van de vele ouderdomsverschijnselen horende bij mijn steeds talrijker wordende grijze haren?

Vandaag wil ik een tekst met jou delen uit de oude doos.
Een tekst die mij inspireert én helpt betekenis te geven telkens als ik het “loslaten” even uitdagend vind.

Vorige week stonden 2 bedrijfsworkshops op mijn agenda, met als thema “Perfectionisme ombuigen in optimalisme”. Willen, kunnen en durven “loslaten” is een dingetje wanneer we in onze perfectionistische mindset zitten. Dit is natuurlijk niet alleen zo voor “perfectionisten”. Dit is ook zo wanneer we even vastzitten in onze statische mindset, wanneer we ons groot gelijk willen tonen, …  

“Loslaten” wordt gemakkelijker als we er een andere betekenis aan geven.  
Nelson Mandela deelt genereus met ons die andere betekenis.

Loslaten

Om los te laten is liefde nodig …

Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar dat ik het niet voor een ander kan oplossen of doen…

Loslaten is niet mezelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen…

Loslaten is niet een ander wat toestaan, een ander iets mogelijk maken,
maar de ander laten leren door zelf te ervaren…

Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik besef dat ik het resultaat niet in handen heb…

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen, noch de schuld te geven,
het is weten dat ik alleen mezelf kan veranderen…

Loslaten is niet zorgen voor,
maar zorg hebben om, geven om…

Loslaten is niet fixen,
maar ondersteunen…

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan om mens te zijn…

Loslaten betekent niet meer alles willen regelen,
maar de ander in staat stellen om zijn eigen resultaat te beïnvloeden…

Loslaten betekent niet ontkennen,
maar aanvaarden…

Loslaten is niet zeuren, schelden of ruzie maken,
maar durven mijn eigen tekortkomingen op te sporen en te verbeteren…

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen…  

Loslaten is niet iemand bekritiseren en reguleren,
maar proberen te worden wat ik droom dat ik kan zijn…

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar eruit leren én groeien en leven voor de toekomst…

Loslaten is minder vrezen, meer liefhebben.

<<Toegeschreven aan Nelson Mandela>>

Loslaten is een deugd en een kunst. Het is de voorbode van iets nieuws.

Wat houdt jou tegen om los te laten wat je niet meer dient?
Wat houdt jou tegen om te zijn wie jij wilt zijn?
Aan welke betekenis hou je nog vast?

Laat het los …
En bereid je voor op iets nieuws…

Welkom!

Vergeet die perfecte keuze!

Vergeet die perfecte keuze!

Ga voor de beste keuze die je nu kunt maken, en wees fier op jezelf!

Het gaat er hard aan toe.

Sinds het nieuwe schooljaar worden we  uitgedaagd om een nieuw, gezond en duurzaam evenwicht te vinden.

Veel mensen zijn nog zoekende.

En soms is dat evenwicht zelfs ver zoek.   

Soms is het plaatsen van een heldere intentie niet voldoende om de uitvoering te garanderen.

Soms nodigt de realiteit ons uit om stil te staan bij wat echt is, met wat nu speelt. Dit te accepteren als nieuwe realiteit en los te laten wat we eigenlijk hadden gewild. Gewoon om van hieruit opnieuw met omhoog gestoken kin keuzes te maken, ingebed in de realiteit. Ook dat is een vorm van flexibiliteit.

Halsstarrig blijven vasthouden aan mijn perfect uitgetekend plan heeft totaal geen zin. Integendeel, het werkt mijn “harde” interne stem alleen maar in de hand. Je weet wel, die stem die zeer berispend kan zijn, teleurgesteld, verwijtend en soms zelfs kleinerend. Lang heb ik geloofd dat die “harde” interne stem me hielp om voor die extra mile te gaan, te groeien, mijn eigen limieten te doorbreken. En wellicht klopt dat ook, op korte termijn. Op lange termijn is dit echter nefast.

Op lange termijn heb ik die “compassievolle” interne stem nodig. Die stem die me eraan herinnert dat ik een mens ben en geen robot, die stem die mij toejuicht wanneer ik dingen goed doe en mijn hand vasthoudt wanneer het tegenzit om samen te reflecteren en de lessen uit de ervaring te trekken. Die stem die klinkt als een liefdevolle ouder die aan de zijlijn de grootste fan is van zijn/haar kind.

If you get tired, learn to rest, not to quit

 

Wanneer mijn agenda vol staat, dan maak ik nieuwe keuzes. Keuzes die rekening houden met deze volle agenda. Op zo’n momenten ben ik de grootste fan van een not-to-do-lijst. Op zo’n momenten stel ik me vragen die klinken als “Wat is er nu wel nog mogelijk om mijn energiepeil hoog te houden?”. Dikwijls kan ik me dan niet meer houden aan mijn dagelijkse work-out, of wandeling, of …. In plaats van dit in stilte dan maar niet te doen, teleurgesteld te worden op mezelf, die “harde” interne stem vrij spel te geven, en uiteindelijk alles wat een gezonde leefstijl vraagt over boord te gooien, heb ik nu een andere strategie.

Gedaan met het in stilte verdwijnen van mijn goede voornemens. Gedaan met het stil houden van wat ik niet meer doe, ondanks mijn mega enthousiasme bij aanvang.

Nu, nu zeg ik dat allemaal hardop, en herinner mezelf hierdoor voor welke keuzes ik sta. En kies dan ontzettend bewust, maak een nieuw plan. En voel me even fier bij de uitvoering hiervan als ware het mijn initieel “perfect” plan.

 

Wat me opvalt is dat hierdoor die “harde” interne stem veel minder aanwezig is. Wat me opvalt is dat dat knagend ontevreden gevoel over mezelf weg is. Wat me opvalt is dat die “compassievolle” interne stem steeds vaker op bezoek komt. Wat me opvalt is dat echte gezonde en duurzame veranderingen in mijn leefstijl met veel meer gemak plaatsvinden. Weliswaar niet zo snel als ik initieel gepland had.

Ik geef niet meer op. Ik plan en plan opnieuw, desnoods honderd keer. Ik blijf me op alle verschillende mogelijke manieren herinneren aan mijn doel en waarom dit belangrijk voor me is.

Ik ervaar het even rusten, omdat de situatie dit vraagt, niet meer als een reden om op te geven. Ik ervaar het als LEVEN. Leven in de wereld zoals ze is, vol avontuur, niet voorspelbaar en zeker niet controleerbaar door mij.  Eigenlijk als leven zoals een avonturier. Het doel is helder en waarom ik het doe ook. En vervolgens neem ik elke keer opnieuw de volgende logische stap, rekening houdend met de realiteit waarin ik me bevind.  

 

Compared to what?

 

Als ik me voorneem  om dagelijks te sporten en het lukt maar 2 keer op een ganse week. Dan zijn die twee keer dat het wel gelukt is momenten waar ik fier op kan zijn. In plaats van te lopen mokken over de 5 keer dat ik “gefaald” heb.   

Als ik me voorneem om dagelijks gezond te eten en het lukt drie keer niet. Dan bekijk ik het nu op weekbasis en zie dat ik van de 21 maaltijden die we tijdens een week tot ons nemen ik er 18 goed gedaan heb. Dat is meer dan 85% en dan ben ik hier fier op. In plaats van die “harde” interne stem te laten mekkeren over de ongezonde maaltijden.

Als ik me voorneem om elke avond tijdig in bed te stappen, een uur voor het slapen gaan “schermen” uit, en het lukt me geen enkele avond. Dan stel ik me de vraag wat er nodig is om dat opnieuw op de goede rails te krijgen. En herbegin ik met kleine micro-stapjes. In plaats van mezelf als “hopeloos” te bestempelen, wat zoveel is als een vrijgeleide van weinig slapen.   

Als ik me voorneem om goede contacten te onderhouden met vrienden en familie en het lukt me niet om zelfs maar even te bellen. Dan zit ik mezelf niet op de kop. Ik accepteer dat ik even andere prioriteiten stel. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor een minder goed mens ben. Dat wil niet zeggen  dat ik daardoor niet met de ander inzit. Neen, dat wil gewoon zeggen da ik even andere prioriteiten stel. Dat doet geen afbreuk aan mijn intentie en liefde en vriendschap voor de ander. 

Uiteraard, wat voor mij geldt, geldt voor elke andere mens ook op deze planeet. Dus, als andere mensen ‘hun beloftes’ niet nakomen dan weet ik dat dit niet komt omdat de ander een minder goed mens is. Neen, die heeft even gewoon andere prioriteiten gesteld. En, we gaan in gesprek met elkaar om samen te ontdekken wat we in zo’n momenten nodig hebben, voor een volgende keer. Want die zullen er zeker komen gezien het leven één groot avontuur is. We groeien samen in onze relatie. We mogen fier zijn op onszelf dat we dit moedig gesprek met elkaar aangaan in plaats van te blijven hangen in wat had moeten zijn, maar wat niet is. 

 

Laten we leven

Laten we samen eren wat we kunnen bereiken op de lange termijn

Laten we fier zijn op elke stap vooruit en op elke stap achteruit

De stap vooruit smaakt naar voldoening

De stap achteruit brengt levenslessen

In elke stap ligt het avontuur naar ons te kijken

Zie jij het ook?

Lach, adem, dans. 

Embrace your humanity

Know that you are not alone in this adventure

 

 

 

Workshop – Perfectionisme ombuigen naar optimalisme

 

Wist je dat perfectionisme een beschermingsmechanisme is, een overlevingspatroon dat we zelf bewust in leven willen houden? 

Wist je dat perfectionisme geen vorm van zelfverbetering is en niet hetzelfde als je best doen is?

Ontdek er alles over in onze 2-daagse opleiding : Perfectionisme ombuigen naar optimalisme.

Reserveer je plekje via https://www.insideup-academy.be/perfectionisme-workshop/

 

Het competitiebeestje in jou…

Het competitiebeestje in jou…

Wanneer ik dit schrijf is het hier herfst. Het regent onophoudelijk. Ik word er rustig van en durf zelf te zeggen dat ik er een beetje van geniet. Ondanks het feit dat het zomer is. 

De afgelopen maand heb ik een aantal online workshops gegeven om mensen te ondersteunen in het ombuigen van hun perfectionistische mindset. Een mindset die me welbekend is en me al mijn hele leven vergezelt. Een mindset die leidt naar een minder mooie wereld om in te leven, vooral voor de persoon zelf. Een mindset die aanvoelt als een kooi die je zelf om je heen hebt gebouwd, en daardoor extra pijnlijk en confronterend aanvoelt.

Maar ook een mindset die mij geleid heeft naar het grootste avontuur ooit, de zoektocht naar mezelf.

Bewust worden dat er andere perspectieven zijn wanneer je gevangen zit in je eigen mooi en voorzichtig gebouwde kooi is niet niets. Het is pijnlijk én confronterend én verdrietig én bevrijdend én hoopvol én teleurstellend én empowering én ….  zoveel meer tegelijkertijd.

Ervaren dat je hierin niet alleen bent is waardevol en bemoedigend. Het maakt het niet lichter, het maakt het niet gemakkelijker, maar het helpt je je avontuur moedig verder te zetten, het helpt je je project met meer vertrouwen naar een volgend niveau te brengen. Ondanks de “messy middle” waar je je regelmatig in bevindt.

                                               The best project you’ll ever work on is YOU.

Er is geen magische pil om je perfectionistische mindset voor eens en voor altijd in één beweging om te buigen. Maar er bestaan heel veel tools om je te helpen om een leven te leiden zoals je je beste vriend of vriendin toewenst. Eigenlijk, zoals je jezelf in stilletjes toewenst, maar niet hardop durft zeggen, bang voor de loopgraaf aan emoties en gedachten die het niet behalen met zich zal meebrengen.  

Elke tool heeft me geleid naar een volgend niveau in het spel, in het experiment “Leven”. En op elk niveau kijk ik tevreden, fier en voldaan terug naar het voorgaand niveau denkend “Yes, I did it!”. En op elk niveau word ik opnieuw uitgedaagd met problemen, situaties, denkend “oh neen, ben ik er nu nog niet, wat doe ik mis?”.   

Ik heb ooit iemand horen zeggen dat de enige mensen die geen problemen hebben op het kerkhof liggen. Dit kan aanstotelijk klinken, maar op mij had het een inspirerende werking.  

What if problems are a sign of life?

What if problems are not stop signs, but guidelines?

What if problems are not signs that we are doing something wrong, but doing something right, like challenging ourselves?

Hoe zou het zijn om op de klassieke vraag “Hoe gaat het?” te kunnen antwoorden: “Het gaat heel goed met me! Ik heb tal van problemen en ben echt nieuwsgierig wie ik zal zijn als ik ze achter me gelaten heb!”

In plaats van “Bof, niet goed. Dit en dit en dit loopt niet zoals verwacht……..”

Niet dat ik dit antwoord hoor. Ik ervaar het als een klein mindset-spelletje. Het helpt me naar mijn situatie te kijken vanuit verschillende perspectieven. Het helpt me mijn level (van waar ik ben in het spel) te honoreren, mijn problemen te relativeren. Waaruit ik energie kan putten om vanuit aanvaarding voor wat er nu is op zoek te gaan naar een mogelijke oplossing. Het helpt me om mijn avontuur verder te zetten vanuit een nieuwsgierige en hoopvolle plek.

Ik zou je willen introduceren aan een spelletje.

Een spelletje dat ik speel als ik vast zit in mijn perfectionistische mindset, en van mezelf vind dat ik niet genoeg ben, dat ik zus of zo ben. Waarbij “zus en zo” eigenschappen zijn die ik als negatief ervaar. Met andere woorden, wanneer ik mezelf identificeer met die eigenschappen en vergeet dat ik meer ben dan dat.


Wat is het spelletje?

Ik noem het “Mentale opvoeding – Herinneren wie ik ben en wie ik kan zijn”

Nodig:

2 bokalen.

Een pak knikkers, of een pak post-its, of steentjes, of kraaltjes … : dingen die je in de bokalen kunt stoppen.

Spelregels:

De ene bokaal vul je telkens als je iets kritisch, iets verwijtend, iets klagend zegt aan jezelf/aan een ander. Je bent uiteraard vrij om die eigenschappen aan deze bokaal toe te kennen die voor jou de kop op steken, die je van jezelf veroordeelt.

De andere bokaal vul je telkens als je iets coöperatief, iets verbindend, iets waarderend zegt aan jezelf/aan een ander. Ook hier ben je uiteraard vrij om aan deze bokaal die eigenschappen te associëren waarvan je meer wilt zien, waarvoor je meer wilt kunnen kiezen.

Op het einde van de dag maak je de score op. Schrijf deze op. Hou deze bij.

Je ledigt de bokalen en je begint de dag erna gewoon opnieuw met de intentie om in de “goede” bokaal minstens 1 steentje meer te hebben dan de dag ervoor. 

Geen vergelijking met anderen. Gewoon een vergelijking met jezelf de dag ervoor. Als het ware een competitie met jezelf.

Dit doe je voor een week, of een maand, of welke periode voor jou nodig is om te ervaren dat je noch het ene, noch het andere bent. Je bent het allemaal. Je kunt het allemaal zijn. Meer nog, wij zijn het allemaal. Wij kunnen het allemaal zijn.

De kunst is om bewust te kiezen voor dat waarvan je meer wilt door je dagelijks,  en soms meerdere keren per dag, hieraan te herinneren.

De kunst is ook om dit te ervaren als een spel, geen perfectie van jezelf verlangen, noch perfectie verwachten.
Wees mild met jezelf en vier je vooruitgang. 

Some we win,

some we lose.

But by acting on our intention

we are making progress towards our next level.

And then it starts again,

but from a higher level.

Appreciate who you are, just like this.

Honor yourself for showing up, just like this. 

Stop hiding.

Op weg naar ….  jezelf!

Op weg naar …. jezelf!

De zomervakantie is gestart.

De zon laat nog een beetje op zich wachten, maar ik voel wel al het rustgevend effect op mijn huishouden. Yes!

Ik neem je graag even mee op pad. Letterlijk en figuurlijk.

Vorige week ontmoet ik een jongeman met paard hier in de velden. Je weet wel, de velden waarin je mij quasi dagelijks kunt vinden. Ik voel onmiddellijk aan dat dit een uitzonderlijke ontmoeting is. 

De jongeman loopt naast een mooi wit paard dat helemaal bepakt is.

Wij starten een gesprek.

Hij is op weg naar Santiago de Compostela. Een 2-tal weken eerder vanuit Herentals gestart. 

Hij is ontzettend opgetogen. Je ziet de sprankels in zijn ogen glinsteren.

Hij vertelt dat zijn grootste zorg – water en gras vinden voor zijn paard – ongegrond blijkt te zijn. Want op de route naar Compostela vind je blijkbaar om de 2 à 3 uur wel een bron om van te drinken. En grasvelden zijn er in overvloed. Het Zuiden van Frankrijk en Spanje zou wel eens anders kunnen zijn, maar dat ziet hij dan wel.

Ik woon hier al een vijftien jaar, maar weet nog maar een vijftal jaar dat een deel van mijn dagelijkse wandeling deel uitmaakt van de route naar Compostela. Heel sporadisch kom ik een bepakte wandelaar tegen. Maar een man die naast een bepakt paard wandelt heb ik nog niet gezien.

Hij vertelt over de mooie ont-moetingen die hij maakt, over de mooie plekken waar hij verblijft. Zijn ogen glinsteren helemaal als hij over de koningsmolen vertelt. Hij maakt ook tijd om af en toe een blog te schrijven over zijn avontuur. En deelt trots waar ik hem kan volgen: www.eden.life.

Hij vertelt dat hij de intentie geplaatst heeft om tot naar Compostela te gaan, maar dat hij het loslaat. Hij gaat tot waar de wind hem voert. Wie weet lukt het hem, wie weet ook niet. Hij is vastberaden om er alles uit te halen wat er voor hem inzit.

Hij vertelt dat zijn paard daarnet een beetje verward was. Aan zijn gedrag zag hij dat het paard dacht dat ik een paard was. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Ik vind het best grappig. Het paard stopt ook niet met mij hoofdstoten te geven en te geeuwen. Een zeer bijzondere ervaring.

Through his mane and tail the high wind sings

Shakespeare

Ik vertel hem dat ik nog maar amper een jaar geleden mijn angst voor paarden overwonnen heb. Dankzij een wit paard (toevallig?) dat een beetje verder, ook op zijn route, in de weide staat. Dat paard heet Calienté. En mijn jongste zoontje heeft er een mooie band mee opgebouwd tijdens onze dagelijkse wandeling, gedurende de maandenlange periode waarin wij hem hebben opgevangen vorig jaar. Eén van de dagelijkse rituelen was samen gaan wandelen. Het is zo’n gewoonte geworden voor hem dat hij er zelfs naar begon te vragen. Dat was zo mooi om te zien: met hoedje op het hoofd, zonnebril aan en 2 wortels, in elke hand één vertrokken we op pad. Dankzij de wortels wist hij precies wat we gingen doen.    

Elke dag durft hij zijn handje verder uitreiken naar het voor hem reusachtig dier. Elke dag durf ik mijn angst meer loslaten. Van heel snel de wortels aan te reiken en mijn hand bliksemsnel terug te trekken, waardoor de wortel soms op de grond valt, tot het rustig ‘omarmen’ van het paard. Het heeft me weken – of was het nu maanden- gekost om stap voor stap meer vertrouwen in mezelf te voelen en in het paard, om die angst los te laten. 

Ik heb gemerkt dat als ik me goed in mijn vel voel, Calienté van zelf naar me komt.  Als ik in mijn hoofd zit te malen, als ik een mindere dag heb, dan komt hij niet. Zelfs als ik er minuten sta te roepen en te zwaaien met een wortel. Of dan komt hij heel snel, enkel om de wortel en dan briest hij even alvorens weer weg te stappen.

Ik heb gemerkt dat het altijd wel naar mijn zoontje komt.

Allemaal observaties, waar ik niet veel van begrijp, maar die er wel zijn.

De ontmoeting met deze jongeman op weg naar Compostela herinnert me dat ik een coaching-sessie wil ervaren met paarden. Het intrigeert me. Zoals deze ontmoeting met dit paard me ook intrigeert.

Ik heb er vorig jaar “Dr. Google” voor geraadpleegd, maar het in de drukte van elke dag weer vergeten. Nu staat het terug op mijn lijst van ‘te ervaren’ deze zomer. Dus, als jij een plekje kent dat je kunt aanraden om dit te ervaren, dan hoor ik het graag.

Even terug naar de uitzonderlijke ont-moeting met deze jongeman op weg naar Compostela. Want het brengt nog een ander verlangen naar boven. Het verlangen van op reis gaan, op avontuur, op ontdekkingstocht. Naar jezelf, terwijl je een deeltje van onze mooie aarde bewandelt. Wat is er mogelijk voor mij dit jaar? Beseffend dat reizen naar het buitenland er voor mij dit jaar niet inzit. Een bewuste keuze. Mijn denkmotor is alleszins dankzij deze ont-moeting van start gegaan. Samen met mijn lieve echtgenoot beslist dat we er een ervaringsvakantie van gaan maken. Wat wil ik ervaren? Wat willen we samen ervaren? En zo zijn we gestart met het leggen van een ervaringspuzzel. Ben benieuwd wat dit ons mag brengen. 

The only way out is in …

Junot Diaz

Terwijl ik dit hier nu schrijf denk ik plots ook terug aan de steeds gelijkaardige terugkerend feedback tijdens het check-out moment van onze workshops rond perfectionisme. Ik heb er deze maand een aantal mogen faciliteren. Wellicht dat daardoor de link hier en nu naar boven komt. Ik hoor participanten iets zeggen dat klinkt als:

“Het is alsof ik een ontdekkingstocht start naar mezelf. Mijn rugzak zit vol concrete en toepasbare tools en dat geeft vertrouwen. Toch voelt het stap voor stap loslaten van dat 20 ton zwaar harnas – dat perfectionisme is – als spannend aan. Een avontuur waarin ik leer om meer en meer op wandel te gaan zonder harnas.” 

Ik wens je mooie uitzonderlijke ont-moeting-en toe.
Met jezelf. Met anderen.
De zomer vraagt om ver-traging.
De zomer nodigt uit om met andere ogen te kijken naar al de overvloed rondom je.
De zomer vraagt om dàt te zien waar je anders gewoon aan voorbij loopt.
Zie het, en misschien kan je anderen het ook helpen zien.
Ik wens je momenten van SAMEN ERVAREN toe,
terwijl elk van ons ook zijn eigen pad verder bewandelt,
op zijn eigen unieke perfecte imperfecte manier.

Ik zoek de oplossing niet altijd op de juiste plaats  …

Ik zoek de oplossing niet altijd op de juiste plaats …

Ik besef plots dat dit de laatste blog is van 2020. Wauw!

Wat een turbulent jaar. Anders dan alle voorgaande jaren.

We zijn door elkaar geschud. Alle mogelijke gedachten en gevoelens wisselden elkaar aan hoge snelheid af. Wat in 2019 nog een evidentie leek bleek in 2020 op losse schroeven te staan. Het mooie en het lelijke werd nog meer zichtbaar. Diepe zucht.

Never assume that you are stuck with the way things are right now.
Life changes every single moment, and so can we.

C.J. Lewis

Meer dan ooit heb ik gezien hoe veerkrachtig wij zijn als mens. Tenminste als we hiervoor kunnen en willen kiezen.

Kiezen om op te staan wanneer je door het leven op de grond wordt gesmeten is niet evident. Dat lukt mij niet altijd even snel als ik zelf zou willen, maar wel sneller en sneller. Soms heb ik zin, om even te verdwijnen in zelfmedelijden. Dan is het alsof ik kies voor die calimero-rol. Dan hoor ik me zeggen tegen dat engeltje op de ene schouder “ja ja, ik weet het, maar laat me nu even gerust”. Dan sluit ik met plezier en opluchting voor even een contract met dat duiveltje op de andere schouder. Ik zoek dan de oplossing daar waar ik pertinent zeker van ben dat ze niet te vinden is. Ik speel dan graag de struisvogel die de snoepkast voor de zoveelste keer leegplundert. Heel goed beseffend dat dit me enkel een tijdelijke opluchting brengt.

Haha, “weten” op dat moment is niet voldoende om ernaar te handelen. De afgelopen negen maanden heeft dat duiveltje op mijn schouders het verschillende keren gewonnen van dat engeltje op mijn andere schouder.

So what!

Ik ben niet perfect, en zal dat ook nooit zijn. Wat ik wel met fierheid kan zeggen is dat ik groei en leer. Dat ik elke keer opnieuw probeer te LEVEN, intens, met alle emoties en gedachten die er zijn. Dat ik oprecht probeer om op elk moment mijn beste versie te zijn. En op sommige momenten is dat meer bereikbaar voor me dan op andere moment. That makes me human. That makes me real! Halelluja!    

Do not judge me by my success.
Judge me by how many times I fell down and got up again.

Nelson Mandela

Mijn gevoel voor compassie voor mezelf en voor de medemens is exponentieel gegroeid deze afgelopen negen maanden. In stilte en achter de schermen. Want compassie is niet echt iets dat je ziet. Het is iets dat we voelen, waardoor we anders denken, voelen, spreken en handelen.

Ik weet en erken meer dan ooit hoeveel energie het vraagt om een keuze te maken in onzeker tijden. Professionele keuzes, persoonlijke keuzes, kleine keuzes, grote keuzes, …. Ik weet en erken hoe gemakkelijk ik soms in een statische mindset beland. Wat me weer uitnodigt om bewust voor de groeimindset te kiezen. Een boeiende en intense reis. ZALIG!

Ik wil mezelf zoveel als mogelijk eraan herinneren dat ik respect kan opbrengen voor het kiezen, zonder het eens te zijn met de keuze van de ander. Ik wil mezelf zoveel als mogelijk eraan herinneren dat ik de ander eerst wil begrijpen, alvorens begrepen te worden. Ik wil mezelf zoveel als mogelijk eraan herinneren dat de ander ook niet altijd in staat is om te handelen naar wat hij of zij weet. Net zoals ik en mijn snoepkast-plunderende struisvogel.   

We doen allemaal ons best met de kennis en inzichten die we vandaag hebben. Laten we dit blijven zien in onszelf en in de ander. Laten we met compassie handelen, naar onszelf en naar de ander.

You can’t change the ocean or the weather, no matter how hard you try.
So, it’s best to learn how to sail in all conditions

Zet je koers uit en loods jezelf doorheen wat zich aandient, doorheen de realiteit. Niet door wat had kunnen zijn, noch door wat had moeten zijn. “Gewoon” doorheen wat is.

Hoe wil jij deze eindejaarperiode ervaren?

Welke persoon mag jij zijn om hieraan een bijdrage te leveren? Welke gedachten heeft deze persoon? Wat doet deze persoon zeker wel of zeker niet? Welke woorden gebruikt deze persoon? Hoe reageert deze persoon op een compliment, of op kritiek? Hoe maakt deze persoon van elke dag de best mogelijke dag?  

Ik wens mezelf toe, en jou ook, om “deze persoon” zoveel als mogelijk te kunnen zijn. Ik wens ons toe om de antwoorden op deze vragen te gebruiken als innerlijk kompas, als herinnering aan wie we willen zijn. Met vallen en opstaan, corrigerend onderweg. Met een traan en een lach. Very real and human.

Maak er iets echt van en iets mooi!

Maak er de Warmste Eindejaarperiode van je leven van, tot nu toe.

Wij wensen jullie van harte datgene toe dat jij jezelf toewenst.

Tot in 2021!

PS: wil je tijdens jouwe eindejaarsperiode nog van start met een online traject. Bekijk zeker ons aanbod op onze site.