There is a crack in everything … and that is where the light gets in.

There is a crack in everything … and that is where the light gets in.

Misschien herken je de prachtige tekst die Leonard Cohen ooit zong?

Dat zinnetje komt is de voorbije weken heel regelmatig in mijn gedachten opgekomen. Naar aanleiding van mijn eigen leerproces. Naar aanleiding van een gesprek. Naar aanleiding van een individueel coachingstraject. Naar aanleiding van zoveel dat momenteel collectief ongoing is.

Het is alsof deze zin opgedragen wordt aan deze bijzondere tijd.

Persoonlijk komen velen dingen samen. Ik oogst het ene inzicht na het andere.

Niet altijd wat ik wil. Want er komen veel emoties bij te kijken.

Wel blijkbaar wat ik nu nodig heb.  

Het leven wordt voorwaarts geleefd en maar achterwaarts begrepen

Ik zie mijn fouten. Ik zie mijn leeropportuniteiten. Ik zie de oorzaken en gevolgen. Ik ontdek overtuigingen waarnaar ik geleefd heb alsof ze de waarheid waren, maar nu blijken slechts een overtuiging te zijn. En dat allemaal op persoonlijk vlak.

Het is alsof ik mezelf aan het maken ben. 
Het is alsof ik mezelf aan het ontdekken ben.
Het is alsof er schermen weg vallen en er onder een nieuwe, kwetsbare en toch sterke IK aanwezig is.

En terwijl ik persoonlijk door deze groeispurt ga merk ik rondom mij nog mensen die hierdoor gaan.

Alleen weten we het niet van elkaar. Waardoor het lijkt alsof we de enige zijn die lijden en leiden.

Ja, want deze groeispurt heeft echt iets destructief over zich. Dat doet lijden. Afscheid nemen van wie je dacht te zijn, van wat je ooit voor waar nam, dat gaat niet altijd zonder lijden.

Terug jezelf leiden, en van daaruit je leven leiden, je onderneming leiden, je … Dat vraagt eerst om destructie, verval. Om ruimte te maken voor het nieuwe. Dat is de voedingsbodem voor het nieuwe. Tenminste als je het zo aanwendt. En niet kiest om je te blijven wentelen in wat ooit was en nu niet meer. Tenminste als je kiest voor het nieuwe.

Perfectie is saai

Heb je ooit van Kintsugi gehoord?

Gisteren heb ik er door het zoontje van een dierbare vriendin kennis mee gemaakt. Mijn vriendin vertelde hoe gefrustreerd ze was deze week toen haar zoontje per ongeluk de mooi handgedraaide aarden lampenkap had gebroken. Hoe boos ze op hem werd uit frustratie en teleurstelling. Hoe boos en gefrustreerd haar zoon wegliep uit het gesprek, waardoor ze nog bozer werd. Dat ze achter hem aanliep en schreeuwend toeriep dat ze dat gedrag niet pikte en dat als hij dat nog eens deed hij 1 maand geen enkel scherm mocht zien. Enzovoort, enzovoort.

Heel begrijpbare en herkenbare gevoelens en gedachten. Had ze zelf al vele keren hier thuis meegemaakt.

Bij het contacteren van de pottenbakster, om te vragen een nieuwe lampenkap te maken, kwam er een verrassend voorstel uit de bus, Kintsugi.

De pottenbakster vertelt dat ze na de zomer naar een workshop gaat om deze oude Japanse kunst te leren.

In Japan gooit men gebroken potjes of vazen niet weg. Men lijmt ze. Maar niet met de bedoeling dat ze er terug hetzelfde uit zouden zien. Niet met de bedoeling om de barsten te verdoezelen en terug perfect te maken. Neen, met de bedoeling om net die barsten te accentueren. De breuklijnen worden benadrukt door het gebruik van goudverf. Deze oude Japanse kunst noemt Kintsugi, wat letterlijk goud en verbinding betekent. Door het gebruik, door het vallen zijn de voorwerpen veranderd. Ze zijn mooier geworden, authentieker.

En dat is met ons leven ook. Het leven is niet perfect. Soms gaan dingen kapot. Soms worden ze doorleefd worden om de waarden ervan in te zien. En dat maakt het de moeite waard. Dat maakt het authentiek. Dat maakt elk leven uniek. De barsten. En wat we ermee doen.

Juist waar je gebrokenheid voelt,
kan een prachtig zaadje van groei liggen

Het mooie uit dit verhaal is de reactie van mijn vriendin. Onmiddellijk toen de pottenbakster met dit voorstel kwam de rust terug in haar hoofd. Onmiddellijk voelde ze de meerwaarde ervan.

Een oproep aan alle leidinggevenden en alle medewerkers

Straks, wanneer we allen terug fysiek samenwerken, wanneer de chaos even achter de rug is, wanneer het stof terug is gaan zakken.

Kan en wil jij de tijd nemen om even te reflecteren?

Over wat je goed gedaan hebt?

Maar ook over waar je in de fout bent gegaan? Ten opzichte van het werk? Ten opzichte van een collega?

Kan en wil je de tijd nemen om dit samen te delen?  

Om een voedingsbodem te creëren voor iets nieuw, iets mooier en authentieker?

Durf jij die voorstellen? Durf jij hier een veilige context voor te creëren?

Laat ons weten als je hier hulp bij nodig hebt.

En ondertussen, draag zorg voor jezelf, draag zorg voor elkaar. 

Wees mild.

Remember: There is  crack in everything, that is how the light gets in.

Leef bewust, leef voluit!

Go hard of go home…  Niet meer.

Go hard of go home… Niet meer.

Dit is het liedje dat ze net op de fitness speelde.

Toegegeven, goede beat om je op dreef te houden.
Maar klopt de boodschap voor mij?
Een aantal jaren geleden zou ik het onmiddellijk beamen. Maar nu?

Waar heeft het toe geleid? Heeft het me geholpen of niet? Hoe denk ik er vandaag over?

Ik heb de fysieke work-out gebruikt om ook aan mentale gymnastiek te doen ;o). 

Wel, ik kan je oprecht zeggen dat de boodschap me niet geholpen heeft.

Integendeel. 

Nu zie ik dat in. Toen niet.
Het heeft me gekraakt.
Het heeft mijn perfectionisme gevoed.
Het heeft gemaakt dat ik me telkens gefaald voelde, ondanks al mijn inspanningen en al mijn mooie verwezenlijkingen. Het was nooit genoeg.
Het heeft mijn zwart-wit denken verstevigd.

Terwijl quasi alles “grijs” is. En daar bedoel ik niet mee dat het grauw of triest is. Daar bedoel ik mee dat slechts weinig dingen in het leven zwart/wit zijn, of zwart/wit kunnen aangepakt worden.

Er zijn vele tinten tussen in. Zelfs meer dan vijftig…

Maar deze boodschap heeft mij doen geloven van niet.

En gezien dat gewoonweg niet de realiteit is was ik vaak gefrustreerd, of teleurgesteld in mezelf. Want ik dacht dat het aan mij lag.  

Ik kon niet elke dag alles geven, tot het uiterste gaan, …

Ik had momenten van energie en daadkracht en wilskracht. Maar ik had ook momenten dat het wat moeizamer ging.

Op die momenten dat het moeizamer ging werd ik keihard met mezelf. Dat duiveltje op mijn schouder kon dan echt heel lelijke dingen zeggen tegen mij. “Zie je wel dat je het niet kunt!”; “Wie denk je wel dat je bent!”; “Je gaat door de mand vallen, en dan weet iedereen dat je het niet waard bent.” …. En zo kan ik nog even doorgaan.

Iedereen rondom mij kon precies zijn daad- en wilskracht op het zelfde peil houden. Ik niet. Dus, er moest wel iets mis zijn bij mij. En dan ging ik er nog harder tegenaan.

Tot de volgende teleurstelling….

Groot was mijn verbazing om te ontdekken dat ik niet alleen was.

Dat eigenlijk de meeste mensen niet continu op een even hoog niveau kunnen presteren. Dat na inspanning voor elkeen ontspanning dient te volgen.

Dat “falen” een onderdeel van leren en groeien is én niet persoonlijk dient opgenomen te worden. Integendeel.

De vraag kan zelfs gesteld worden of de persoon die nooit fouten heeft gemaakt wel gegroeid is. Misschien is de persoon continu in zijn comfort zone blijven zitten. Wat helemaal ok is als dat is wat de persoon zelf wilt. De prijs die dan meestal betaald wordt is het opgeven van je dromen. Bang om fouten te maken. En ik zeg dit oprecht zonder enig oordeel. 

Change is never easy – you just get better

Januari is bijna voorbij. Het gaat snel. Razend snel. 

Het is ook het moment dat de meeste goede voornemens beginnen te sneuvelen, als ze al niet gesneuveld zijn. Vanuit dat zwart-wit denken.

We bepalen een doel, we plaatsen een intentie en beginnen er vol goede moed aan. Denkende dat we geen obstakels meer gaan tegen komen. Dat we het nu echt serieus menen en gewoon gaan doen. Ja! Want we zijn echt gemotiveerd. Sommigen onder ons hebben hun doel gedeeld met anderen om onder druk van peer pressure het ook echt te realiseren. Anderen visualiseren hun doel in een mood of vision board en kijken er elke dag naar om het zich te herinneren. Nog anderen gebruiken bepaalde beloningsmethodes als stok achter de deur.

Heel veel wegen leiden naar Rome. Alleszins, is het duidelijk dat een intentie plaatsen maar het begin is van een lang proces van vallen en opstaan, van focus en discipline.

Het is een lang proces om je groei-mindset weer een stapje verder te ontwikkelen.

Een mindset die de realiteit aanvaardt zoals ze is en vanuit die realiteit handelt.

Het vraagt dus om de verschillende tinten van het leven te aanvaarden en te waarderen. Want anders dreig je je nieuwe gewoonte in stilte te begraven. Met vooral teleurstelling en een knauw in het vertrouwen in jezelf als gevolg.

Herken je het volgende scenario?

Tien kg vermageren lijkt een eenvoudig doel. Of 5km lopen. Of een omzetverhoging met 10%. Of …

Deze worden zeer gemakkelijk gesteld. Alle kennis om deze te bereiken is voor handen. En toch worden velen van deze doelen niet gerealiseerd.

Deels omwille van het zwart-wit-patroon, “Go hard or go home”.

Het schoentje wringt in het consequent keuzes maken in de richting van je doel, elke dag. Niet af en toe. Maar telkens wanneer de keuze zich aandient. Het gaat hier daadwerkelijk om micro-keuzes die het verschil maken: In de zetel ploffen of loopschoenen aantrekken? Snel een pizza halen of toch nog gezond eten op tafel toveren? …

En dat weten we allemaal. Dit is niets nieuws.

In mijn oud zwart-wit denken begon ik aan de uitvoering van mijn plan. Van zodra ik één keer miste voelde ik mij gefaald. En in plaats van dit als één van de vele tinten van het leven te zien en eruit te leren, gaf ik het op. Zo eenvoudig kan zwart/wit zijn. Cynisch bedoelt natuurlijk.

“In mijn hoofd”

In mijn wekelijkse facebook live  “In mijn hoofd” lichtte ik onlangs kort toe hoe ik er vandaag mee om ga. Hoe ik vandaag de verschillende tinten toelaat in mijn leven. Niet perfect. Wel voldaan en ondersteunend.

link naar Facebook live

Misschien helpt het jou om je intentie opnieuw op te vissen en alsnog verder te zetten. Of inspireert het jou als het morgen wat moeilijker is om vol te houden.

Geef jezelf minstens 66 dagen de tijd. Dat is de tijd die nodig blijkt te zijn om van een nieuwe eenvoudige gewoonte een reflex te maken zoals bijvoorbeeld tanden poetsen is. Het vraagt dan weinig wilskracht en de keuzen wordt quasi automatisch gemaakt.

Een nieuwe eenvoudige gewoonte. Weet dus dat gewoontes die minder eenvoudig zijn voor jou meer tijd zullen vragen om geïntegreerd te geraken in je leven. Dat betekent dat de fase van zeer bewust kiezen voor het nieuwe langer zal duren. Dat betekent dat obstakels regelmatig je zullen uitnodigen om je intentie te herbevestigen.

So what! Let’s have fun and play till we get to the next level of the game.

Wat is er wel mogelijk?

Laat deze vraag je leiden doorheen je transformatie. Of een andere, die je zelf uitvindt, en je uitnodigt om je groei-mindset te activeren.

Onthou dat we als mens de neiging hebben om te overschatten wat we kunnen bereiken op korte termijn en onderschatten wat er mogelijk is op lange termijn.

Ga voor de lange termijn.
Wees beslissend.
Maar ook mild met jezelf terwijl je het pad bewandelt. 

Leef voluit en geniet!

PS: hierbij de link naar ons e-book rond keuzestress.

Perfectionisten betalen hoge prijs!

Perfectionisten betalen hoge prijs!

Perfectionisten betalen hoge prijs.

Ik hoor mezelf nog een aantal jaren geleden zeggen dat ik geen perfectionist ben. Ik lever gewoon graag kwaliteit op.

Ja, want als ik iets oplever is het zo “af” dat niemand, maar dan ook echt niemand, er nog een opmerking over kan maken.

Dat ik daarvoor tot een kot in de nacht heb moeten doorwerken.

Dat ik daarvoor geen tijd heb kunnen maken voor mijn gezin.

Dat ik daardoor in de week eigenlijk enkel maar het “werk, slapen, eten”-patroon ken.

Dat wisten enkel de mensen met wie ik onder 1 dak woon.

Het “nooit goed genoeg”-spelletje van perfectionisten. 

Het nefaste is dat ik die lat ook zo hoog leg voor anderen.

Ik noem dat gaan voor kwaliteit.

Wat je reinste onzin is natuurlijk.

Dat weet ik nu. Maar toen niet.

Maar ik was geen perfectionist hoor.

Als iemand afkwam met een, in mijn ogen, niet kwaliteitsvol voorstel, hoor ik me nog zeggen:

   “Ja, maar…

   ”Dit vind ik goed, maar…” 

   “Kan je dit er ook niet even bij doen … “.

Op zich onschuldige woorden, ware het niet zo dat het eigenlijk nooit goed genoeg was.

Het kon altijd beter.

Het moest altijd beter.

Waardoor de ander zich zelden gewaardeerd voelde.

Of dan zei ik wel dat het goed was, maar heel mijn lijf zei iets anders.

Of dan toonde ik helemaal iets anders dan dat ik predikte.

Bijvoorbeeld, ik zei dan wel aan iedereen dat het belangrijk was om te pauzeren, niet te lang door te werken, etc …

Maar dat gold wel niet voor mij.

Ik at meestal aan mijn bureau,. Deed quasi altijd het licht aan én uit op kantoor.

Stuurde mails nog laat ’s avonds. En zo kan ik nog even doorgaan.

“Ik toon tenminste verantwoordelijkheid”, dacht ik. 

Maar ik was zeker geen perfectionist.

Toen dacht ik oprecht dat ik dit allemaal deed voor het algemeen belang op het werk.

Dat als ik het allemaal niet deed het door niemand op zo’n goede manier zou gebeuren.

Wat ik zelf deed, wat ik zelf bedacht, was dikwijls beter.

Niet moeilijk als je bedenkt hoeveel werk ik erin stak. 

Tijd dat ik niet in de andere aspecten van mijn leven kon steken.

Man, man, man, wat was ik een moeilijke om mee samen te werken.   

Thuis was het anders voor mij.

En toch ook weer niet.

Ik kon echt een sloddervos zijn, totdat ik de bel hoorde. Dan moest alles snel in de kasten.

Of, ik herinner me nog dat ik thuis elk WE alles piekfijn opruimde, anticiperend op een mogelijk bezoek.

Niet omdat ik dat belangrijk vond.

Niet omdat het mij rust bracht.

Maar om geen blik te zien van afkeuring. Of iets dat daar op trok.

Mijn kids en partner kregen steeds goed bedoeld advies.

Om het beter te doen. Elke keer opnieuw.

Voor hun bestwil.

Want het kon steeds beter wat mij betrof.

Zij zagen het natuurlijk als commentaar op…

Wat regelmatig voor gemor zorgde.

Gewoon genieten van ”Het is goed. Het is genoeg”. Neen, dat kon ik niet.

Perfectionisme is geen synoniem voor kwaliteit. 

Oh ja, en denk nu niet dat perfectionisme gelijk staat aan kwaliteit.

De allesoverheersende, controlerende perfectionistische mindset, heeft wel die illusie.

Niets is minder waar.

Excelleren en kwaliteit leveren kan ook met een gezonde ondersteunende mindset.

Op een duurzame en veel fijnere manier. 

De angst om perfectionisme om te buigen.

Dus, ja, ik begrijp helemaal wat het betekent om perfectionist te zijn.

Ik begrijp helemaal de angst die soms opkomt van iets “gewoon” goed op te leveren.

Ik begrijp helemaal dat je je klein en kwetsbaar voelt en daardoor dan toch maar liever het harnas van een perfectionist aanhoudt.

Want dat ken je tenminste.

Er is een mooiere en duurzamere weg dan deze van de perfectionist. 

Een weg die je nu niet voor mogelijk houdt. Maar waarvan je weet dat je deze moet inslaan.

Tenminste als je gezond oud wil worden.

Als je met voldoening je dag wilt afsluiten.

Als je je vriendschappen en relatie niet wilt doen stranden.

Als je niet in die burn-out wilt belanden.

Als je echt, echt, echt eerlijk bent met jezelf weet je dat dit niet houdbaar is.

Dus, je snakt ernaar om te veranderen, maar het is precies sterker dan jezelf.

Meer nog, je hebt nooit anders gekend. Het ben jij zo precies.

Wie zal je dan zijn als je hieraan begint te sleutelen?

Gaan ze je nog leuk vinden? Gaat men je nog waarderen? Misschien vinden ze je nieuwe ik helemaal niet leuk.

En wat dan?

Heel deze transformatie vraag best wel wat. Misschien heb je het al geprobeerd?

Misschien heb je er al een boek over gelezen? Of 2? Of 5?

Misschien heb je al tal van eenmalige workshops gevolgd? En voelde je ‘ja’, en deed je toch maar weer ‘neen’?

Wat mij heeft geholpen, is dit niet zien als een wonde die je even gaat fixen met een pleister.

Een pleister onder de vorm van een boek, een eenmalige workshop, …

Neen, dit is een complete wijziging van hoe je in het leven staat.

Kies eens de gemakkelijke weg en durf je laten ondersteunen.

Dit doe je best niet alleen. Het kan wel. Maar dat is dan echt de hard way. De eenzame weg.

Veranderen is al moeilijk genoeg.

Gun je de steun en de ondersteuning die elk van ons nodig heeft als het oud patroon van perfectionisme terug de kop op komt steken.

Gun jezelf de ondersteuning en de inspiratie en de motivatie van gelijkgestemden.

Gun jezelf NU eindelijk om JOUW leven te ontdekken en te leiden.

Wat ook die ander ervan mag denken.

Perfectionisme is geen synoniem voor kwaliteit.

Gun jij jezelf dit?

Met heel veel plezier staan wij je geheel vrijblijvend te woord in je zoektocht naar welk traject nu best bij jou past. 

Wij bieden verschillende formules aan om jou te ondersteunen op een duurzame manier. 

Individueel en in groep.

Contacteer ons gerust of download de gratis audio.