De optimale plaats van angst in je auto is achteraan

De optimale plaats van angst in je auto is achteraan

door | nov 24, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Op de achterbank!

De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.

En dat heb ik gevoeld.

Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.

Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.     

Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.    

Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.

Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel? 

Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.

Pain is inevitable. Suffering is optional.

Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven. 

Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.

Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.

Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.

En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel. 

Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.

Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.

Gratitude is the antidote to fear.

Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.

Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.   

Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.

Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.

Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?

Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise

Laten we elkaar upliften

Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn

Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn

Laten we naar elkaar luisteren

Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren

Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken

Laten we elkaars verschillen eren

Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn

De jouwe kan anders zijn dan de mijne

De mijne kan anders zijn dan de jouwe

Dat maakt van jou geen beter mens

Dat maakt van mij geen beter mens

Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid

Elk lekker uniek

Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.

Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.

Laten we in elkaar geloven

Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen

Laten we dit SAMEN doen,

Jij en ik. Ik en jij.

Inclusief

Elk op zijn eigen-wijze manier

Laten we naast elkaar wandelen

Never ever forget that you are worthy and capable

Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!

*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.

Vergeet die perfecte keuze!

Vergeet die perfecte keuze!

door | okt 27, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Ga voor de beste keuze die je nu kunt maken, en wees fier op jezelf!

Het gaat er hard aan toe.

Sinds het nieuwe schooljaar worden we  uitgedaagd om een nieuw, gezond en duurzaam evenwicht te vinden.

Veel mensen zijn nog zoekende.

En soms is dat evenwicht zelfs ver zoek.   

Soms is het plaatsen van een heldere intentie niet voldoende om de uitvoering te garanderen.

Soms nodigt de realiteit ons uit om stil te staan bij wat echt is, met wat nu speelt. Dit te accepteren als nieuwe realiteit en los te laten wat we eigenlijk hadden gewild. Gewoon om van hieruit opnieuw met omhoog gestoken kin keuzes te maken, ingebed in de realiteit. Ook dat is een vorm van flexibiliteit.

Halsstarrig blijven vasthouden aan mijn perfect uitgetekend plan heeft totaal geen zin. Integendeel, het werkt mijn “harde” interne stem alleen maar in de hand. Je weet wel, die stem die zeer berispend kan zijn, teleurgesteld, verwijtend en soms zelfs kleinerend. Lang heb ik geloofd dat die “harde” interne stem me hielp om voor die extra mile te gaan, te groeien, mijn eigen limieten te doorbreken. En wellicht klopt dat ook, op korte termijn. Op lange termijn is dit echter nefast.

Op lange termijn heb ik die “compassievolle” interne stem nodig. Die stem die me eraan herinnert dat ik een mens ben en geen robot, die stem die mij toejuicht wanneer ik dingen goed doe en mijn hand vasthoudt wanneer het tegenzit om samen te reflecteren en de lessen uit de ervaring te trekken. Die stem die klinkt als een liefdevolle ouder die aan de zijlijn de grootste fan is van zijn/haar kind.

If you get tired, learn to rest, not to quit

 

Wanneer mijn agenda vol staat, dan maak ik nieuwe keuzes. Keuzes die rekening houden met deze volle agenda. Op zo’n momenten ben ik de grootste fan van een not-to-do-lijst. Op zo’n momenten stel ik me vragen die klinken als “Wat is er nu wel nog mogelijk om mijn energiepeil hoog te houden?”. Dikwijls kan ik me dan niet meer houden aan mijn dagelijkse work-out, of wandeling, of …. In plaats van dit in stilte dan maar niet te doen, teleurgesteld te worden op mezelf, die “harde” interne stem vrij spel te geven, en uiteindelijk alles wat een gezonde leefstijl vraagt over boord te gooien, heb ik nu een andere strategie.

Gedaan met het in stilte verdwijnen van mijn goede voornemens. Gedaan met het stil houden van wat ik niet meer doe, ondanks mijn mega enthousiasme bij aanvang.

Nu, nu zeg ik dat allemaal hardop, en herinner mezelf hierdoor voor welke keuzes ik sta. En kies dan ontzettend bewust, maak een nieuw plan. En voel me even fier bij de uitvoering hiervan als ware het mijn initieel “perfect” plan.

 

Wat me opvalt is dat hierdoor die “harde” interne stem veel minder aanwezig is. Wat me opvalt is dat dat knagend ontevreden gevoel over mezelf weg is. Wat me opvalt is dat die “compassievolle” interne stem steeds vaker op bezoek komt. Wat me opvalt is dat echte gezonde en duurzame veranderingen in mijn leefstijl met veel meer gemak plaatsvinden. Weliswaar niet zo snel als ik initieel gepland had.

Ik geef niet meer op. Ik plan en plan opnieuw, desnoods honderd keer. Ik blijf me op alle verschillende mogelijke manieren herinneren aan mijn doel en waarom dit belangrijk voor me is.

Ik ervaar het even rusten, omdat de situatie dit vraagt, niet meer als een reden om op te geven. Ik ervaar het als LEVEN. Leven in de wereld zoals ze is, vol avontuur, niet voorspelbaar en zeker niet controleerbaar door mij.  Eigenlijk als leven zoals een avonturier. Het doel is helder en waarom ik het doe ook. En vervolgens neem ik elke keer opnieuw de volgende logische stap, rekening houdend met de realiteit waarin ik me bevind.  

 

Compared to what?

 

Als ik me voorneem  om dagelijks te sporten en het lukt maar 2 keer op een ganse week. Dan zijn die twee keer dat het wel gelukt is momenten waar ik fier op kan zijn. In plaats van te lopen mokken over de 5 keer dat ik “gefaald” heb.   

Als ik me voorneem om dagelijks gezond te eten en het lukt drie keer niet. Dan bekijk ik het nu op weekbasis en zie dat ik van de 21 maaltijden die we tijdens een week tot ons nemen ik er 18 goed gedaan heb. Dat is meer dan 85% en dan ben ik hier fier op. In plaats van die “harde” interne stem te laten mekkeren over de ongezonde maaltijden.

Als ik me voorneem om elke avond tijdig in bed te stappen, een uur voor het slapen gaan “schermen” uit, en het lukt me geen enkele avond. Dan stel ik me de vraag wat er nodig is om dat opnieuw op de goede rails te krijgen. En herbegin ik met kleine micro-stapjes. In plaats van mezelf als “hopeloos” te bestempelen, wat zoveel is als een vrijgeleide van weinig slapen.   

Als ik me voorneem om goede contacten te onderhouden met vrienden en familie en het lukt me niet om zelfs maar even te bellen. Dan zit ik mezelf niet op de kop. Ik accepteer dat ik even andere prioriteiten stel. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor een minder goed mens ben. Dat wil niet zeggen  dat ik daardoor niet met de ander inzit. Neen, dat wil gewoon zeggen da ik even andere prioriteiten stel. Dat doet geen afbreuk aan mijn intentie en liefde en vriendschap voor de ander. 

Uiteraard, wat voor mij geldt, geldt voor elke andere mens ook op deze planeet. Dus, als andere mensen ‘hun beloftes’ niet nakomen dan weet ik dat dit niet komt omdat de ander een minder goed mens is. Neen, die heeft even gewoon andere prioriteiten gesteld. En, we gaan in gesprek met elkaar om samen te ontdekken wat we in zo’n momenten nodig hebben, voor een volgende keer. Want die zullen er zeker komen gezien het leven één groot avontuur is. We groeien samen in onze relatie. We mogen fier zijn op onszelf dat we dit moedig gesprek met elkaar aangaan in plaats van te blijven hangen in wat had moeten zijn, maar wat niet is. 

 

Laten we leven

Laten we samen eren wat we kunnen bereiken op de lange termijn

Laten we fier zijn op elke stap vooruit en op elke stap achteruit

De stap vooruit smaakt naar voldoening

De stap achteruit brengt levenslessen

In elke stap ligt het avontuur naar ons te kijken

Zie jij het ook?

Lach, adem, dans. 

Embrace your humanity

Know that you are not alone in this adventure

 

 

 

Workshop – Perfectionisme ombuigen naar optimalisme

 

Wist je dat perfectionisme een beschermingsmechanisme is, een overlevingspatroon dat we zelf bewust in leven willen houden? 

Wist je dat perfectionisme geen vorm van zelfverbetering is en niet hetzelfde als je best doen is?

Ontdek er alles over in onze 2-daagse opleiding : Perfectionisme ombuigen naar optimalisme.

Reserveer je plekje via https://www.insideup-academy.be/perfectionisme-workshop/

 

Hoe het omarmen van je oncomfortabel voelen …

Hoe het omarmen van je oncomfortabel voelen …

door | okt 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

transformerend werkt!

Vorige week hebben we deel genomen aan een internationaal 5-daags event. Meer dan tweeduizend participanten, komende van 82 verschillende landen. De jetlag heeft toch enkele dagen in mijn lijf gehangen. Vandaag voel ik me eindelijk terug helemaal geland in het hier en nu.

En dat terwijl we België helemaal niet verlaten hebben!?

Neen, we zijn gewoon 5 dagen naar de Ardennen getrokken om dit event life online te volgen, weliswaar in American timezone. Onze dagen begonnen om 4h ‘s  middags en eindigde rond 4h ’s morgens. En dat 5 dagen na elkaar.

Life will never be the same again

 

Het programma van dag 1 vond ik mega spannend: allemaal samen tegelijkertijd in een ijsbad stappen en er een aantal minuten in blijven. Stel je voor 1/3de gevuld met ijs en 2/3de gevuld met koud water. Oh my God! Terwijl ik naar de Ardennen rijd, bekruipt de twijfel mij meer en meer.   

Ik, die het heel snel koud heeft? Ik, die zich altijd in verschillende lagen kleedt om het zeker niet te koud te hebben? Ik, die ’s zomers regelmatig met een warmwaterkruik in bed kruipt?

Neen, misschien moet ik dit gewoon aan me voorbij laten gaan en mega supporteren voor Karin; aan de zijlijn. Ik ben gewoon niet gemaakt om de koude te trotseren. Dat is tegen mijn natuur.  

We worden emotioneel voorbereid. Met verhalen van mensen die ons voorgegaan zijn. We horen getuigenissen van zowel bekende als onbekende mensen. Wat me opvalt is dat ze stralen als overwinnaars, van fierheid op zichzelf. Verhalen van hoe overgave aan de koude bevrijdend kan zijn. De koude wint altijd. Vecht er niet tegen. Geef je eraan over. En vanuit die plek zal je de schoonheid ervan zien, zal je je eigen kracht zien.  Net zoals wanneer we het gevecht stoppen tegen wat het leven ons brengt; net zoals wanneer we in overgave van het leven gaan; in acceptatie van wat is om van daaruit te zien wat wel nog mogelijk is …. 

Mmmmm …. Ik merk dat deze verhalen me raken …. Ik merk dat ik ook zo wil stralen … Maar ben ik bereid om de prijs ervoor te betalen? De koude in de ogen te zien en erdoor te stappen? Ik weet het nog niet hoor.

We worden fysiek voorbereid. Met ademhalingsoefeningen van onder andere Wim Hof. Google hem maar eens als je nog nooit van hem gehoord hebt. Ondanks het feit dat het een excentrieke figuur is valt me op hoe hij bruist van het leven, van de energie.

Van deze lymfe-stimulerende ademhalingsoefeningen voel ik me ijl in het hoofd worden. Ik voel hoe mijn lichaam snakt naar een teug adem. Na ronde 1 snak ik naar adem nadat ik 30 seconden mijn adem inhoud. Het voelt aan als een eeuwigheid. Het magische gebeurt in ronde 3. WAUW! Zo snel dat mijn lichaam haar grenzen verlegt. In amper 3 rondes kan ik met relatief gemak mijn adem 2 volle minuten inhouden. Dat had ik niet verwacht. 

Mmmmmm … Ik merk dat mijn overtuiging van “ik ben geen koude mens” af begint te brokkelen … Wat als ik hier wel toe in staat ben? Wat als ik het nu gewoon eens een kans zou geven? Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van experimenten, waarom zou dit er geen van mogen zijn? Nog steeds voel ik geen overweldigende JA!

We worden mentaal voorbereid. De begeleider vertelt zijn persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij sinds het regelmatig pakken van een ijsbad een andere persoon is geworden. Hij vertelt hoe hij zichzelf bewust toespreekt en niet meer luistert naar dat “calimero”-stemmetje dat hem het oncomfortabel gevoel wil besparen. Hij deelt een aantal mantra’s met ons.

Mantra’s zijn een soort van affirmaties, ondersteunende zinnetjes (nieuwe overtuigingen) die je tegen jezelf zegt. Je kan het vergelijken met gymnastiek voor je brein. Je zeg het zoveel keer dat je brein het uiteindelijk als waarheid beschouwt.

Hij nodigt ons uit om onze eigen mantra te maken. Een mantra die ons kan helpen om door de koude te gaan, er geen schrik van te hebben, er niet tegen te vechten. Het gewoon te zien, te voelen en er door te gaan.

Mmmmmm…. Ik doe nog steeds mee en craft mijn mantra:     

 

Feeling uncomfortable is good,

feeling uncomfortable is safe,

feeling uncomfortable I love it!

  

Nu zijn we voldoende voorbereid. We hebben de kennis die nodig is. Het is tijd voor actie!

Het moment van de waarheid: doe ik het of doe ik het niet?

It’s in your moments of decision that your destiny is shaped

 

 “JA, ik doe mee”.

Eerst gaat Karin erin. WAUW! De gloed op haar wangen; de glinsteringen in haar ogen; de voldoening spat ervan af wanneer ze na een volle 5 minuten uit het ijsbad stapt!

We vullen het bad aan met ijsblokjes en dan is het mijn beurt. Geen twijfel meer. Niets. Ik ga het gewoon doen.

De rest van het verhaal is geschiedenis.

Of toch niet!

Want nu, een week verder, herbeleef ik dagelijks dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Nooit. Echt nooit!

Elke morgen start ik mijn dag met een koude douche. Ik draai de kraan helemaal naar rechts, stap onder de douche. Elke keer opnieuw komt dat oncomfortabel gevoel van “moet dat nu echt!?”;  “neen, niet verder dan hier”. Elke keer opnieuw helpt mijn mantra en mijn ademhaling me om er toch helemaal voor te gaan. Elke keer opnieuw stap ik uit de douche met een breed-smoel-kikker grijns op mijn gezicht. ZALIG!

Waar hou ik mezelf nog onterecht klein? Welk verhaal vertel ik mezelf nog steeds terwijl ik het al lang ontgroeid ben? Welk nieuw verhaal wil ik schrijven?  

Waar hou jij jezelf nog onterecht klein? Welk nieuw verhaal wil je je toeschrijven?

 

Ik wens je een mooie ont-moeting toe met je eigen kracht.

Met de kracht van anderen.  

Laat de kracht van anderen je optillen.

Laat jouw kracht anderen optillen.

 

 

 

Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou

Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.

Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand.  We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder

Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/

 

 

 

 

Het competitiebeestje in jou…

Het competitiebeestje in jou…

door | aug 5, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Wanneer ik dit schrijf is het hier herfst. Het regent onophoudelijk. Ik word er rustig van en durf zelf te zeggen dat ik er een beetje van geniet. Ondanks het feit dat het zomer is. 

De afgelopen maand heb ik een aantal online workshops gegeven om mensen te ondersteunen in het ombuigen van hun perfectionistische mindset. Een mindset die me welbekend is en me al mijn hele leven vergezelt. Een mindset die leidt naar een minder mooie wereld om in te leven, vooral voor de persoon zelf. Een mindset die aanvoelt als een kooi die je zelf om je heen hebt gebouwd, en daardoor extra pijnlijk en confronterend aanvoelt.

Maar ook een mindset die mij geleid heeft naar het grootste avontuur ooit, de zoektocht naar mezelf.

Bewust worden dat er andere perspectieven zijn wanneer je gevangen zit in je eigen mooi en voorzichtig gebouwde kooi is niet niets. Het is pijnlijk én confronterend én verdrietig én bevrijdend én hoopvol én teleurstellend én empowering én ….  zoveel meer tegelijkertijd.

Ervaren dat je hierin niet alleen bent is waardevol en bemoedigend. Het maakt het niet lichter, het maakt het niet gemakkelijker, maar het helpt je je avontuur moedig verder te zetten, het helpt je je project met meer vertrouwen naar een volgend niveau te brengen. Ondanks de “messy middle” waar je je regelmatig in bevindt.

                                               The best project you’ll ever work on is YOU.

Er is geen magische pil om je perfectionistische mindset voor eens en voor altijd in één beweging om te buigen. Maar er bestaan heel veel tools om je te helpen om een leven te leiden zoals je je beste vriend of vriendin toewenst. Eigenlijk, zoals je jezelf in stilletjes toewenst, maar niet hardop durft zeggen, bang voor de loopgraaf aan emoties en gedachten die het niet behalen met zich zal meebrengen.  

Elke tool heeft me geleid naar een volgend niveau in het spel, in het experiment “Leven”. En op elk niveau kijk ik tevreden, fier en voldaan terug naar het voorgaand niveau denkend “Yes, I did it!”. En op elk niveau word ik opnieuw uitgedaagd met problemen, situaties, denkend “oh neen, ben ik er nu nog niet, wat doe ik mis?”.   

Ik heb ooit iemand horen zeggen dat de enige mensen die geen problemen hebben op het kerkhof liggen. Dit kan aanstotelijk klinken, maar op mij had het een inspirerende werking.  

What if problems are a sign of life?

What if problems are not stop signs, but guidelines?

What if problems are not signs that we are doing something wrong, but doing something right, like challenging ourselves?

Hoe zou het zijn om op de klassieke vraag “Hoe gaat het?” te kunnen antwoorden: “Het gaat heel goed met me! Ik heb tal van problemen en ben echt nieuwsgierig wie ik zal zijn als ik ze achter me gelaten heb!”

In plaats van “Bof, niet goed. Dit en dit en dit loopt niet zoals verwacht……..”

Niet dat ik dit antwoord hoor. Ik ervaar het als een klein mindset-spelletje. Het helpt me naar mijn situatie te kijken vanuit verschillende perspectieven. Het helpt me mijn level (van waar ik ben in het spel) te honoreren, mijn problemen te relativeren. Waaruit ik energie kan putten om vanuit aanvaarding voor wat er nu is op zoek te gaan naar een mogelijke oplossing. Het helpt me om mijn avontuur verder te zetten vanuit een nieuwsgierige en hoopvolle plek.

Ik zou je willen introduceren aan een spelletje.

Een spelletje dat ik speel als ik vast zit in mijn perfectionistische mindset, en van mezelf vind dat ik niet genoeg ben, dat ik zus of zo ben. Waarbij “zus en zo” eigenschappen zijn die ik als negatief ervaar. Met andere woorden, wanneer ik mezelf identificeer met die eigenschappen en vergeet dat ik meer ben dan dat.


Wat is het spelletje?

Ik noem het “Mentale opvoeding – Herinneren wie ik ben en wie ik kan zijn”

Nodig:

2 bokalen.

Een pak knikkers, of een pak post-its, of steentjes, of kraaltjes … : dingen die je in de bokalen kunt stoppen.

Spelregels:

De ene bokaal vul je telkens als je iets kritisch, iets verwijtend, iets klagend zegt aan jezelf/aan een ander. Je bent uiteraard vrij om die eigenschappen aan deze bokaal toe te kennen die voor jou de kop op steken, die je van jezelf veroordeelt.

De andere bokaal vul je telkens als je iets coöperatief, iets verbindend, iets waarderend zegt aan jezelf/aan een ander. Ook hier ben je uiteraard vrij om aan deze bokaal die eigenschappen te associëren waarvan je meer wilt zien, waarvoor je meer wilt kunnen kiezen.

Op het einde van de dag maak je de score op. Schrijf deze op. Hou deze bij.

Je ledigt de bokalen en je begint de dag erna gewoon opnieuw met de intentie om in de “goede” bokaal minstens 1 steentje meer te hebben dan de dag ervoor. 

Geen vergelijking met anderen. Gewoon een vergelijking met jezelf de dag ervoor. Als het ware een competitie met jezelf.

Dit doe je voor een week, of een maand, of welke periode voor jou nodig is om te ervaren dat je noch het ene, noch het andere bent. Je bent het allemaal. Je kunt het allemaal zijn. Meer nog, wij zijn het allemaal. Wij kunnen het allemaal zijn.

De kunst is om bewust te kiezen voor dat waarvan je meer wilt door je dagelijks,  en soms meerdere keren per dag, hieraan te herinneren.

De kunst is ook om dit te ervaren als een spel, geen perfectie van jezelf verlangen, noch perfectie verwachten.
Wees mild met jezelf en vier je vooruitgang. 

Some we win,

some we lose.

But by acting on our intention

we are making progress towards our next level.

And then it starts again,

but from a higher level.

Appreciate who you are, just like this.

Honor yourself for showing up, just like this. 

Stop hiding.

Tweehonderdvijftig verschillende manieren … om af te wassen.

Tweehonderdvijftig verschillende manieren … om af te wassen.

door | feb 25, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Deze rare titel heeft mijn weekend lichter en plezanter gemaakt. 

Sterker nog, het heeft voor een doorbraak gezorgd. In mijn hoofd en tussen mijn twee oren.

Telkens als ik mezelf betrap op het commentaar willen geven over het HOE van de ander gonsde dit zinnetje als een mantra in mijn hoofd.  

Even toelichten.

Soms kan ik best wel controlerend optreden naar mijn huisgenoten. Dan handel ik alsof mijn manier de énige juiste manier is. Dan denk ik alle waarheid in pacht te hebben. Dan kan ik nogal intolerant optreden en uit de hoogte spreken over hun manier van afwassen, was opplooien, eten maken, aan tafel zitten, …  

Dan bekijk ik hun gedrag met een vergrootglas en verlies ik het groter geheel volledig uit het oog. Inderdaad, dan heb ik duidelijk mijn statische mindset op. Alleen vind ik dat natuurlijk niet op het moment zelf. Op het moment zelf denk ik oprecht dat ik er goed aandoe om hen te zeggen HOE het moet op MIJN manier. En waarom dat de enige goede manier is.

Haha!

Lang leve de kracht van reflectie. Lang leve mijn continue drang van zelfontplooiing en groei. Dat maakt van mij echt een betere persoon. Ondanks de dikwijls pijnlijk confrontatie met mezelf wanneer het kwartje eindelijk valt weet ik dat dit voor mij het pad is om een steeds betere versie van mezelf neer te zetten. Voor mezelf en voor de ander.

                               There is nothing to regret when I learn from my past

LEVEN is ook fouten maken, fouten toegeven, fouten eren voor wat ze me brengen. Het goed verstopt cadeautje van een fout is namelijk de mogelijkheid om te leren en te groeien. Stap voor stap. Op mijn tempo, op het tempo van mijn ervaringen en de reflecties achteraf. 

Waar gaat deze titel nu eigenlijk om?

Deze is gebaseerd op het onderzoek van gezinstherapeute Virginia Satir. Zij ontdekte namelijk dat er “meer dan 250 verschillende manieren zijn om af te wassen, afhankelijk van wie er wast en wat de gebruikte ingrediënten zijn.”  

Tweehonderdvijftig verschillende manieren!

En ik denk dat mijn manier de énige juiste is.

De grap hiervan inzien, mijn grootheidswaanzin onder ogen komen, brengt zuurstof in situaties waarin ik anders vastloop omdat ik vasthoud aan mijn groot gelijk; in situaties waarin een “Ja, maar …. “ repliek nooit ver is. Misschien erken je het ook?

Van die 250 verschillende manieren zullen er zeker een aantal meer efficiënt zijn dan de rest. En mijn manier behoort uiteraard tot de top 3 van meest efficiënte en effectieve. Haha! Ik schrijf dit met een big smile op mijn gezicht.

Do not take yourself too seriously. Laughter is the best medicine.

Alle gekheid op een stokje, of iemand op zoek is naar de meest efficiënte manier –  of openstaat om deze te horen – is afhankelijk van zijn prioriteiten. Dit is niet afhankelijk van mijn prioriteiten, noch van het belang dat ik eraan hecht.

Hoe zou het zijn om mezelf eraan te herinneren wat belangrijk is?

Hoe zou het zijn om mijn aandacht te plaatsen op het feit dat het gedaan wordt en niet HOE het gedaan wordt?

Hoe zou het zijn om elkeen hierin de vrijheid te gunnen? Net zoals ik in alle eerlijkheid die vrijheid nodig heb.

Hoe zou het zijn om te erkennen dat elkeen zijn eigen prioriteiten en doelen heeft en dat dat helemaal ok is?   

Met andere woorden, zoals op het werk, is ook thuis het WAAROM en het WAT belangrijk. Spreken, discussiëren en uiteindelijk overeenkomen over het WAAROM en het WAT is wat telt. Het HOE mag de ander in volle vrijheid, afgestemd op zijn prioriteiten en doelen, invullen.

Zeker ook thuis. Die brug had ik nog niet helemaal gevormd. Daarvoor had ik dus de kennis van het onderzoek naar afwassen nodig. Waardoor het zinnetje “er zijn wellicht nog 249 andere manieren om ….” me hieraan herinnert.

Als ik het HOE loslaat en oprecht nieuwsgierig kijk en luister naar het HOE van anderen leer ik misschien zelf ook iets bij. Wie weet kan ik MIJN manier optimaliseren aan de hand van het HOE van de ander?

The proof of the pudding is in the eating

En dat is precies wat er gebeurd is dit weekend.

Ik heb me meerdere malen per dag herinnerd aan het feit dat er 249 andere manieren zijn om …. Telkens als ik me dat zei moest ik lachen. Wat lichtheid en speelsheid bracht in situaties waar de ander een opmerking van mij had verwacht. Echt een aanrader!

Ik heb meerdere malen per dag de intentie geplaatst om oprecht nieuwsgierig te zijn in de manier van de ander… Waaruit ik geleerd heb dat ik meer tijd heb om andere leuke dingen te doen. Want, ik heb geleerd dat hun manier niet fout is. En als het niet fout is en voldoet aan het WAAROM en het WAT, waarom dan nog tijd en energie verkwisten in het overtuigen van de ander van MIJN manier?

En zo vervagen de fictieve grenzen van JIJ en IK, van WIJ en ZIJ en wordt alles meer SAMEN.

Het “enige” dat het vergt is in je eigen spiegel durven kijken en met rauwe eerlijkheid de volgende vragen te beantwoorden: Wat in mijn denken en voelen verhindert het meer samen? Wat in mijn denken en voelen voedt het conflict?

Magic happens when you stop willing to change another,
and start willing to change yourself

Bepaal samen het WAAROM en het WAT …. En telkens als je tussen wilt komen in de uitvoering kan je jezelf eraan herinneren dat er nog 249 andere manieren zijn om ….

Een fijne manier van loslaten en misschien heeft het voor jou hetzelfde effect als voor mij. 

Hoe laat jij los wat je niet meer dient?

Wat zeg jij tegen jezelf ?