Zo net voor de grote zomervakantie duik ik nog eens in mijn pen.
Misschien herinner je je nog mijn loopdoelstelling, zevenhonderdvijftig kilometer lopen in één jaar.
Voor mij is dit best wel een ambitieuze doelstelling. Na jaren een haat-liefde verhouding te hebben met het lopen, heb ik mezelf gewoon een doel gesteld, met een beklijvende WAAROM voor ogen.
En wat doen lopers? Wel, die lopen, they show up. Elke keer opnieuw, door weer en wind, met of zonder goesting, omdat het nu eenmaal lopers zijn.
Ik heb ook een heldere waarom gedefinieerd: ik wil een sterk hart hebben om zo lang als mogelijk deze machine (mijn lijf) op een duurzame en gezonde manier te laten draaien. En wat moet je doen voor een sterk hart? Cardio-training!
Mijn luie natuur, eerder gemakkelijk dan moeilijk, zeker voor wat sport betreft … gecombineerd met de mooie velden waar we quasi in wonen, en de steeds wisselende werkuren, bracht me terug bij mijn haat-liefde verhouding van het lopen.
Deze keer hou ik het blijkbaar ook langer vol dan alle andere keren? Zou het de wijsheid zijn die komt met de jaren? Of zou het toch met die identiteitsshift te maken hebben? Of zou het zijn door het wereldkundig maken van mijn doel en een ego dat dreigt gekrenkt te worden als ik het niet haal? Of een combinatie van dit alles?
Wat het ook is, ik hou vol, ik ben namelijk een loper! Ik heb in de gietende regen gelopen, in de sneeuw, in de kou, bij windkracht 4 en in de warme dagen … Vandaag staat mijn teller op 412.5 km!
Nooit met goesting gestart, altijd met voldoening geëindigd.
The funny thing about motivation is that it comes after action, not before
Ondanks het feit dat ik dit weet, dacht ik op een gegeven moment dat ik iets mis deed. Ik had namelijk verwacht dat na een aantal maanden de goesting om te starten wel zou komen. Tot op heden niet dus.
Trust the process
Start to accept and celebrate where you are
Instead of expecting where you should be
En dan mocht ik een cadeautje ontvangen… Op één van onze perfectionisme workshops hoor ik namelijk een dame vertellen dat ze ondanks het feit dat ze al jaren één keer per week tien kilometer gaat lopen ze de eerst drie kilometer nog steeds geen goesting of flow ervaart. Die komt er voor haar maar na een kilometer of vijf.
Aha! Ik ben niet alleen. Ik doe niets fout! Ik hoorde zelfs een reden om een volgende keer wat langer te lopen. Want, ik loop elke keer “maar” vijf kilometers. Dus de keer erna, met het zot in mijn hoofd, beslist om voor de tien te gaan. En wonder boven wonder lukt dat ook nog! En ja, ik voelde de flow komen. Nog niet de runners high waar ik al veel over gehoord en gelezen heb, maar wel het plezier om weer een mentale barrière te overwinnen. Nu, tot heden is het beperkt gebleven tot die ene keer tien kilometers. Omwille van de tijd die het in beslag neemt. Want ik loop natuurlijk op mijn “slakken”-tempo.
Maar, ik zie progressie hierin, en dat is echt leuk en geeft me een gevoel van fierheid over mezelf, wat ik gemist heb in al mijn vroegere loopexperimenten. In al mijn vorige experimenten kruiste ik enkel op mijn ProgressTracker de dag aan dat ik was gaan lopen. Nu noteer ik ook mijn tijd, mijn gemiddelde hartslag, mijn hoogste hartslag, het aantal gelopen kilometers, het tijdstip van lopen en het totaal gelopen kilometers tot nu toe. In het begin was ik vooral blij dat ik liep en zag ik geen verbetering. Nu, na zes maanden wel. En dat werkt echt motiverend!
Dat herinnert me aan wat mensen nodig hebben om zich goed te voelen, thuis of op het werk. Wij hebben het gevoel van progressie nodig in dat wat voor ons belangrijk is, of dat wat ons interesseert. En progressie zien en ervaren kan je maar door een aantal punten systematisch te meten om er van tijd tot tijd bij stil te staan en eruit te leren!
Om weer verder te groeien.
Meten om te verbeteren is helemaal anders dan meten om te (ver)oordelen
En in die fase ben ik nu beland. De enige manier om mijn tijd te verbeteren – en blijkbaar zou mijn egootje dat leuk vinden – is door interval te lopen en aan krachttraining te doen. En zo wordt er stap voor stap ruimte gemaakt in mijn hoofd, in mijn mindset, voor een volgend groei-experiment.
Ik ben momenteel aan het exploreren wat mogelijk is voor mij om wat spierkracht te ontwikkelen. Mijn mindset vindt interval momenteel nog een dingetje, daar zullen nog wat emmertjes voor naar de zee moeten gedragen.
Maar zes maanden geleden vond mijn mindset dat ook van vijf kilometer lopen. Krachttraining was toen zeker nog niet aan de orde. En zie nu… Geheel organisch gegroeid. Door stap na stap te doen wat ik me voorgenomen had; door mezelf te zien groeien, is de goesting om verder te groeien gegroeid.
Die zotte zevenhonderdvijftig kilometer wordt steeds meer haalbaar!
De paashaas huppelt voorbij en heeft voor jou een vraag mee
Wat is het beste dat jou kan overkomen als …?
Ik heb me altijd die andere vraag gesteld “Wat is het ergste dat je kan overkomen?”.
Deze vraag heeft me menigmaal geholpen om over mijn eigen mentale obstakels van angst te stappen en toch te doen wat nodig is om te doen om een bepaald doel te behalen.
De laatste tijd probeer ik dingen anders aan te pakken, om te zien of ik daardoor ook andere resultaten behaal, geïnspireerd door de quote:
If you keep doing what you’ve always done you’ll keep getting what you’ve always got
Ja, er zijn een aantal dingen die ik graag anders wil, dus een mooie uitnodiging om daadwerkelijk dingen ook anders aan te pakken.
Natuurlijk is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Alleszins dat is mijn ervaring, zeker als ik een duurzame verandering beoog.
Dit vraagt mindset-werk. Wat in theorie simpel is en slechts uit drie stappen bestaat.
Het bewust zijn van mijn mindset, is dan mijn eerste stap. Ondertussen ben ik expert geworden in het analyseren van mijn gedachten. Dus dat is easy peasy.
De volgende stap is evalueren welke hiervan ondersteunend zijn en welke niet. Ook dat gaat me beter en beter af.
Om vervolgens te bepalen of ik bereid ben om de niet-ondersteunende gedachten los te laten, zodat ik vrij ben om andere keuzes te maken.
Die laatste stap is soms te vergelijken met “The devil is in the details”.
Op de één of andere manier lijkt het doorvoeren van rationeel logische stappen soms op een identiteitscrisis door die laatste stap.
Ik geef een voorbeeld.
Al jaren drink ik té veel koffie dan goed voor me is. Zo af en toe doe ik dan een detox en dan ben ik de eerste drie dagen niet te genieten. Mijn huisgenoten zijn hier al menigmaal de pineut van geweest. Duidelijk een signaal dat mijn lichaam er goed verslaafd aan is.
Zonder dat ik er echt bewust van ben is mijn dag ingedeeld naar mijn koffiepauzes toe. Koffiedrinken heeft voor mij ook een gezellig sociaal aspect. Als er iemand op bezoek komt of als ik ergens ontvangen word, is dat kopje koffie erg welkom. Uiteraard vergezeld van een koekje of een stukje chocolade. Lekker op zijn Belgisch.
Een uitstapje is maar geslaagd als we even pauzeren in dat ideale koffiehuisje.
Op vakantie zal ik in de reisgids kijken naar het beste koffiehuisje en er natuurlijk ook passeren. Ik denk dat ik van bijna elke reis een zakje koffiebonen heb meegebracht.
Zoals je kan lezen, ik ben duidelijk een koffiedrinker.
Tot maart 2021. Yes, ik ben ondertussen al een dik jaar koffievrij! Dit heb ik nog nooit zo lang vol gehouden. Een ware identiteitsshift. Ik durf nu zelfs zeggen dat ik geen koffiedrinker meer ben. Mijn naaste omgeving heeft dit niet voor mogelijk gehouden. En in alle eerlijkheid, ik ook niet. De vele mislukte pogingen maakten dat ik mezelf daarin niet meer vertrouwde.
Totdat ik die mislukte pogingen echt ben gaan beschouwen als leermomenten. Niet het alleen theoretisch weten uit de boekskes, maar er echt zo mee aan de slag gaan. Die mislukte pogingen zijn namelijk alleen maar indicaties van hoe het niet kan.
En zo kwam de vraag van de paashaas tot leven: Wat is het beste dat mij kan overkomen als ik geen koffie meer drink?
De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je vragen
Mijn brein ging met deze vraag aan het werk op zoek naar het antwoord. Antwoorden vond het in overvloed. In die mate zelfs dat koffie blijven drinken voor mij geen optie meer was. Mijn mind was overtuigd. Yes, want dat is dikwijls mijn grootste tegenstander ;o).
Vervolgens heb ik ook oprecht andere methodes toegepast dan voorheen, gezien ik al wist wat allemaal niet zou werken.
En voila, één jaar later ben ik fier om mij niet meer te identificeren als koffiedrinker. Welcome freedom!
Misschien lees je dit en denk je: so what, no big deal.
Voor mij wel. Ik had het namelijk voor onmogelijk gehouden dat ik hierin zou slagen. En ik was mis. Een succes dat me eraan herinnert om ‘dat wat ik voor mezelf als onmogelijk label’ te challengen. Zoals steeds, door te beginnen met mijn eigen mindset erover onder de loep te nemen.
Ondertussen ben ik met een nieuw experiment bezig. Als me dit lukt, onderga ik weer een identiteitsshift. Eentje die ik ook helemaal voor onmogelijk hou. Ik ben ontzettend benieuwd naar wat het me zal brengen, wie ik dan zal zijn. Spannend!
Heb jij soms ook zo van die dagen dat je gewoon wat aanmoddert? Je hebt een waslijst aan to-do’s, maar je hebt de fut niet, noch de goesting om eraan te beginnen? Je uitstelgedrag lijkt groter dan ooit? Je doet wat nodig is, maar je weet dat je absoluut niet op je best bent.
Rondom je zie je alle mensen gemotiveerd en enthousiast hun ding doen. Terwijl jij je afvraagt waar ze toch al die energie en motivatie halen. Het knaagt aan je, en je vraagt je af wat je fout doet. Je voelt je zelfs misschien een beetje gefaald. Vanuit je statische mindset doe je je best om het te verstoppen, of reageer je kort en kattig. En dan voel je je daar weer schuldig over.
Ja, ik ken nog steeds soms zo van die dagen. Ik zou liegen als ik zou beweren dat ze er niet meer zijn. Wel veel minder dan vroeger. Ze passeren ook sneller.
Dat zijn van die dagen waarin ik mezelf klein maak, mezelf veroordeel omdat ik nog steeds zo van die dagen heb.
Dat zijn zo van die dagen dat ik het liefst van al gewoon in bed wil blijven liggen, onder mijn warm flanellen donsdeken, veilig in mijn cocon.
Dat zijn zo van die dagen dat ik me niet gemotiveerd voel en hoop dat het snel morgen is.
Afgelopen maandag was zo één van die dagen voor mij. Dan ben ik heel even opnieuw mijn grootste saboteur. Want ik weet wat ik kan doen om eruit te stappen, maar doe het toch niet. Zo een beetje rebels tegen mezelf. Crazy toch! En misschien ook herkenbaar voor jou?
Hoe komt dat toch?
Misschien omdat het ooit een gewoonte was en dat gevoel even opnieuw zo vertrouwd en veilig voelt? Misschien omdat ik soms medelijden heb met mezelf? Misschien omdat het soms veel gemakkelijker is om mezelf slachtoffer van de situatie te voelen dan effectief actie te ondernemen?
Maar, misschien is het ook wel zo dat iedereen wel eens zo van die dagen heeft en er gewoon niets van zegt. Zodat we met zijn allen blijven denken dat we iets “verkeerd” doen als we ons niet “happy, shining & productive” voelen. Omdat we zijn gaan geloven dat we het “goed” doen als we ons “happy, shining & productive” voelen. Omdat we zijn vergeten dat het leven véél meer is dan dat!
Waardoor we ons telkens “schuldig” voelen als we in zo van die dagen zitten. Zeker als je even in de grip bent van je perfectionistische mindset. Hello my old friend called Imposter!
Wat als dit gewoon deel uitmaakt van mijn mens-zijn?
Net zoals eb en vloed, komen en gaan onze gedachten en gevoelens. Positief of negatief, maakt niet uit, ze komen en gaan. Voor mij, voor jou, voor iedereen.
Wat als het gewoon OK is om me van tijd tot tijd zo te voelen? Wat als het totaal geen indicatie is dat ik iets verkeerd doe? Wat als ik dit niet persoonlijk dien op te pakken?
Auwch, die raakt!
Dingen persoonlijk pakken is een oud patroon en houdt me langer dan nodig in mijn statische mindset.
Wat als ik het begin te zien als een uitnodiging om even stil te staan, om me de vraag te stellen wat ik nodig heb? Ben ik me bewust van wat ik nodig heb?
Zo ja, dan heb ik er even een prioriteit van te maken.
Zo neen, dan is er niets aan de hand! Gewoon laten passeren. Want net zoals eb en vloed, komen en gaan onze gevoelens en onze gedachten. Ik hoef dit niet persoonlijk op te pakken. Ik mag gewoon accepteren dat het voor nu dit is.
De kunst is om mezelf te herinneren om te focussen op dat wat ik in de plaats wil, in plaats van te blijven hangen in wat ik niet wil.
De kunst is om dan te doen wat nodig is om dat wat je in de plaats wil alsnog te bereiken. Alleszins een kleine micro-stap in de richting ervan.
Stoppen met het veroordelen van die gevoelens en gedachten die zo van die dagen maken. Stoppen met mezelf te veroordelen omdat ik voel en denk wat ik voel en denk. Gewoon accepteren wat is. Stoppen met ertegen te vechten. Ook al is het niet wat ik zelf wil op dat moment. Gewoon laten passeren.
Tussen een trigger en onze reactie is een ruimte. En het is in die ruimte dat onze kracht en onze vrijheid zit.
Mijn trigger was mijn rothumeur maandag morgen.
Mijn initiële reactie was balen, klagen en afreageren (op mezelf deze keer).
Totdat ik me herinnerde dat ik mijn humeur, gevormd door mijn gedachten en gevoelens, niet persoonlijk hoefde te pakken. Dat ik een andere keuze kon maken.
Om het voor mij mogelijk te maken om die andere keuze te maken heb ik 2 liedjes opgezet die ik asap associeer met dansen. Hoe klein ook die eerste stap in de richting van die andere keuze, ze heeft ervoor gezorgd dat ik even mijn rothumeur vergeten was, waaruit ik weer een volgende micro-stap kon zetten.
En zo is mijn maandag, ondanks de grote donderwolk ’s morgens, nog relatief mooi geëindigd. Dinsdag was ik “happy, shining & productive”. Wat de rest van de week brengt maakt me even niet uit. Het leven is namelijk één groot avontuur, niet?
Life gives us the huge opportunity to experience all our emotions.
Ik wil in deze blog het verbluffend resultaat van een onderzoek met je delen dat ik laatst las. Dit moet je gewoon weten.
Al een tijdje weet ik dat de kwaliteit van mijn leven bepaald wordt door een samenspel van drie dingen: mijn fysiologie, mijn focus en mijn taalgebruik.
Ik wil het vandaag hebben over het belang van ons taalgebruik. De woorden, de zinnen, waarmee we onszelf bewust of onbewust toespreken, geven betekenis aan de dingen die zich voordoen. Hierdoor wordt het gemakkelijk om te begrijpen dat niet de situatie het probleem vormt, maar onze interpretatie ervan.
Our words create our world
Ons “intern” taalgebruik, onze mindset, heeft zelfs impact op onze fysiologische respons, op hoe ons lichaam reageert.
Laat ik je vertellen over het “Milkshake-experiment” van Prof.Dr. in de psychologie Alia J. Crum*
In dit experiment wordt een groep participanten in twee gedeeld. De ene groep krijgt te horen dat ze een heerlijke, weliswaar calorierijke milkshake (620 kcal), gaan drinken. De andere groep hoort dat ze een gezonde laagcalorische (140 kcal) variant krijgen. In werkelijkheid zijn het identiek dezelfde milkshakes van 380 kcal.
Het hormoon ghreline wordt gemeten. In de volksmond ook wel bekend als het “hongerhormoon”. Een hoge waarde van ghreline zorgt voor een hongersignaal. Een lage waarde geeft een verzadigd en voldaan gevoel.
De vraag die wordt onderzocht:
Heeft onze mindset over wat we eten, impact op de aanmaak van dit hormoon?
Met andere woorden: bepaalt wat we denken, voelen en geloven over wat we eten, de reactie van ons lichaam hierop?
Interessant, niet? Wat denk je dat het resultaat is?
Wel, ondanks het feit dat beide groepen identiek dezelfde milkshake drinken is de reactie van hun lichaam hierop significant verschillend!
De groep die de vermeende hoogcalorische shake drinkt voelt zich helemaal voldaan. De groep die de vermeende laagcalorische shake drinkt, rapporteert geen echt verzadigd gevoel. Dit reflecteert zich ook in de ghreline waarden, resp. sterk afgenomen versus nauwelijks afgenomen.
Als dit nog niet verbluffend genoeg is dan voeg ik er nog een contra-intuïtieve twist aan toe.
Beide groepen drinken een shake van 380 kcal. Dus normaliter verwachten we bij beide groepen een licht voldaan gevoel, als gevolg van een gedaalde ghreline waarde.
In de ene groep zien we een sterkere daling van ghreline dan verwacht bij consumptie van 380 kcal en in de andere zien we nauwelijks een verandering, dus een zwakkere daling dan verwacht.
Anders gezegd, de ene groep rapporteert een meer voldaan gevoel dan verwacht, en de andere groep een zwakker voldaan gevoel dan verwacht.
Wat je denkt over het effect van lichte voeding versus zware voeding bepaalt mee de resultaten. Met andere woorden, je mindset over voeding heeft impact op de reactie van je lichaam hierop.
Dus, als ik overtuigd ben dat enkel een goede stevige maaltijd mij zal verzadigen en ik eet een lichte gezonde calorie-arme maaltijd, dan zal mijn lichaam navenant reageren. Ik blijf zitten met een onverzadigd gevoel, ondanks het feit dat nutritioneel mijn lichaam voldoende voedingsstoffen gehad heeft om geen honger meer te hebben.
Als ik overtuigd ben dat ik vlees of vis moet eten om een voldaan gevoel te hebben, en ik eet een volwaardige gezonde vegan-maaltijd, dan zal ik met een onverzadigd gevoel blijven zitten, want mijn lichaam reageert navenant.
Als ik …
Dit onderzoek bewijst opnieuw het belang van onze mindset én de impact ervan, zelfs op ons metabolisme.
Dus, stel je wil een gezonde levensstijl omarmen, maar je hebt de mindset dat gezonde lichte maaltijden eigenlijk niet genoeg voor je zijn; dat je jezelf berooft van wat je echt zou willen eten; dat je je al dat lekkers ontneemt omdat gezond en lekker niet hetzelfde is; dat … Dan zal het heel moeilijk zijn om dit vol te houden gewoon omdat je lichaam navenant reageert!
Het gaat niet alleen over wat je eet. Het gaat ook over je mindset.
In het voorbeeld hierboven ondersteunt onze mindset over gezonde levensstijl het duurzaam omarmen niet.
Het is uiteraard ook complexer dan dit. Maar dat zou me te ver leiden. Toch nog even een tipje van de sluier, in de media wordt zelden gezond eten als boeiend, avontuurlijk, sexy, … beschreven en getoond. Het taalgebruik dat gebruikt wordt bij gezond eten spreekt eerder de ratio aan dan de emotie. Wat ook een dingetje is. Want onze mindset wordt hier mee door bepaald. We mogen dus ook anders over gezond eten beginnen spreken. We mogen het sexier maken, avontuurlijker, boeiender. Wat zou er mogelijk zijn als we bij het eten of drinken van iets gezond we ons opgetogen toespreken? “Daar had ik nu echt zin in!”, bij het eten van een sappige perzik: “Dit is gewoon overheerlijk! Daar wil ik meer van”, bij het eten van een kleurrijke groenteschotel: “Dat heb ik nu echt zo verdiend!”, bij het drinken van een gezonde smoothie:… Wat zou er dan meer mogelijk zijn? Wat denk je, het experimenteren waard?
Remember, ons taalgebruik geeft betekenis aan de dingen en vormt mee onze mindset.
Een belangrijke noot voor de grapjassen onder ons: het gaat ook niet alleen over mindset. Denken dat fastfood en snoepen en ijsjes en …. gezond zijn, en ook alleen dat maar eten, zal je ook niet tot het gewenst resultaat leiden. Trust me, I tried it, a long time ago ;o).
Het is een en-en-verhaal.
Wat het precies aandeel is van wat je eet ten opzichte van je mindset is nog voor discussie vatbaar. Sommige zeggen zelfs dat het doorvoeren van een duurzame verandering voor 80% mindset-werk is en slechts voor 20% strategie (het hoe). Dus wil je bijvoorbeeld een duurzame gezonde levensstijl omarmen dan zal dit 80% mindset-werk van je vragen en slechts 20% strategie. Intrigerend op zijn minst!
Your mindset paves the way, so be mindful
Een fijne vraag om te exploreren is misschien wel:
“Wat is mijn mind-set over ….?”
”Wat zijn mijn overtuigingen over ….?”
“Wat denk, voel en geloof ik over …?
Om je bewuster van je mindset te worden. Om jezelf de keuze te geven en te bepalen of je mindset over x niet aan een upgrade toe is omdat het je niet ondersteunt en misschien zelfs tegenwerkt. Om te onderzoeken welke mindset je wel zou ondersteunen, waar je dan naar kan gaan leven.
Alia J. Crum heeft tal van onderzoek gedaan naar de impact van onze mindset op het effect van beweging, stress, bijwerkingen van medicatie, …. De resultaten bevestigen allemaal dat mindset een belangrijke rol speelt op het effect. Het is een stuk van de puzzel, een handvat dat we meer mogen exploreren. Niet dogmatisch, gewoon onderzoekend en nieuwsgierig.
Het blijkt echt een en-en-verhaal te zijn.
You are the creator of your life
Het plaatst deze sloganeske uitspraak in een ander daglicht. Het wetenschappelijk, goed onderbouwd, veelvuldig herhaald materiaal vaagt het fluffy-gehalte voor mij weg.
Ik heb hier tal van papers over gelezen. Boeiende materie. Ook hoopvol! En de wetenschap staat niet stil. Wat we vandaag weten is nog maar een fractie van wat de wetenschap nog zal onderzoeken en ont-dekken.
Laten we samen nieuwsgierig blijven,
laten we denken in mogelijkheden,
laten we blijven zoeken naar oplossingen.
Wisdom is found in the quality of our questions. So, let’s ask better questions!
Een gewoonte veranderen is niet gemakkelijk. Alleszins voor de meeste onder ons.
Het vraagt naast focus, discipline en specifieke actie, ook een aantal shifts in mindset.
Vandaag deel ik er graag eentje met jou.
Weet wat je beweegreden is en blijf je hieraan herinneren!
Wat je precies gaat doen is belangrijk. Wees hier zo specifiek mogelijk in. Want vage dingen doen we gewoonweg niet. Wat nog belangrijker is, is een heldere en beklijvende WAAROM. Dit is wat je ongoing houdt wanneer je geen tijd, noch goesting hebt.
Waarom wil je die ene nieuwe gewoonte van bijvoorbeeld elke dag 30’ lichaamsbeweging installeren in je leven? Terwijl je vandaag misschien amper aan één uur lichaamsbeweging komt, ondanks het feit dat je weet dat dit één van de belangrijke fundamenten is van een gezonde en duurzame levensstijl.
Waarom is het belangrijk voor jou om op het werk wekelijks oprechte en specifieke positieve feedback te geven aan minstens één medewerker? Terwijl je dit vandaag misschien niet of amper doet ondanks het feit dat je weet dat dit echt een bijdrage levert aan de motivatie van je medewerkers. Om de één of andere reden kom je er niet toe in de drukte van de dag.
Waarom neem je je voor om meer NEEN te zeggen op een constructieve en verbindende manier, zowel thuis als op het werk? Terwijl het vandaag vanuit je pleasings-gehalte veel gemakkelijker is voor jou om gewoon JA te blijven zeggen. Beseffende dat je jezelf daardoor dikwijls in de steek laat, jouw noden, jouw werk, jouw planning, jouw dromen komen amper aan bod.
Waarom neem je je voor om meer JA te zeggen, voorbij aan de obstakels die je ziet en die je tot op heden meestal hebben tegengehouden? Organisatorische obstakels zoals een opvang regelen voor de kinderen om met die éne vriend af te spreken; of mentale obstakels zoals het niet zeker zijn dat je dat project wel gaat kunnen, want het is toch anders dan alles wat je tot heden gedaan hebt. Maar je weet dat meer JA zeggen betekent meer leven, meer avontuur, meer ervaren. En daar verlang je naar.
Waarom … ?
Maak dit helder voor jou. Maak dit emotioneel. Zorg ervoor dat jouw waarom zo sterk is dat het jouw brandstof is wanneer je dreigt in je oude gewoonte te hervallen. Herinner je er dagelijks aan door het te lezen, opnieuw en opnieuw. Maak het dus kort en krachtig en zéér persoonlijk. Maak het visueel zodat je het elke dag ziet.
Changing habits is a game of mind. Lead your mind, lead your life.
Gefixed op 21 dagen?
Ergens leeft de overtuiging dat als we iets 21 dagen volhouden dit een automatisme wordt en dus geen wilskracht, focus en discipline meer vraagt.
No way! Vergeet dat.
Weet dat het gemiddeld 66 dagen duurt alvorens een nieuwe gewoonte een automatisme wordt in ons leven. En hoe lang het duurt alvorens je je nieuw gedrag geïnstalleerd krijgt in je leven, duurt ergens tussen de 18 dagen en 254 dagen, afhankelijk van het beoogd gedrag, de persoon en de omstandigheden. (onderzoek van Lally Phillippa – University College London – gepubliceerd in European Journal of Social Psychology)
3 redenen waarom ik het resultaat van dit onderzoek deel:
Blijf mild met jezelf. Wees dus niet hard met jezelf als je na een aantal weken merkt dat je nieuwe gewoonte nog geen automatisme is. Veroordeel jezelf niet. Je bent helemaal “on track”. Blijf je herinneren waarom je dit wilt. Blijf inzetten op het systematisch doen.
Embrace your imperfection as a scientist. Leer uit de momenten waarin je merkt dat je niet doet wat je je voorgenomen hebt. En wordt een expert in het snel terug “on track” geraken, in plaats van een expert in het opgeven omwille van het zwart-wit denken.
Weten dat dit langer zal duren dan 21 dagen doet je beseffen dat het omarmen van een nieuwe gewoonte een proces is. Het is niet zomaar iets dat je snel doet. Enjoy the ride! Eer de vooruitgang die je maakt bij elke stap. Wat mij helpt is om tussentijdse mijlpalen te bepalen en deze te vieren telkens als ik er eentje bereik.
Los van het onderzoek:
Wij zijn uniek. Jij bent uniek. Ik ben uniek.
Dus hoelang het duurt alvorens mijn nieuwe gewoonte een automatisme is weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat als ik niets doe er ook niets zal veranderen.
En of het nu een automatisme is na dag 50 of na dag 500 doet er niet toe. De enige weg om aan dag 500 te geraken is te starten met dag 1 en vervolgens de volgende en de volgende ….
De nieuwe gewoonte waar ik momenteel mee aan het stoeien ben is om de dag 5 km lopen.
Mijn waarom is zéér persoonlijk en maakt dat ik ga lopen, op vele momenten dat ik het echt niet zag zitten. Ik vier mijn vooruitgang telkens als ik 50 km ben gaan lopen. Dus na een reeks van 10 maal 5 km trakteer ik mezelf met een overheerlijk gezond vegan gebak van bij de Noordoever, één van mijn favoriete restaurantjes.
Het is vandaag dag 73 en het is nog steeds geen automatisme. Twee weken geleden dacht ik van wel. Ik ben dan 1 week op verplaatsing gegaan en het plan was om daar niet te lopen omwille van organisatorische reden. Het plan was om daags na mijn terugkeer thuis het lopen verder te zetten. Zo ver het plan dus. Het heeft me meer dan 1 week thuis gekost alvorens terug te lopen. I am perfectly imperfect én ik heb hieruit geleerd dat ik me mijn waarom mag verder herinneren, ook op momenten waarin ik beslis om even niet te lopen.
En zo heb ik weer een graantje van wijsheid geoogst.
Ook gun ik gun mezelf een moment om fier te zijn op mezelf. Want die eerste dag opnieuw, die eerste dag na een onderbreking, die eerste dag vraagt moed. Geen heroïsche moed. Wel moed zoals nodig om de draad terug op te pikken waar je ze hebt laten vallen, beseffend dat het momentum terug opgebouwd zal moeten worden en dat dit opnieuw meer wilskracht zal vragen. Die moed zoals weten dat wat je beslist hebt om te doen het juiste is, dat het niet gemakkelijk is, en dat je het toch gaat doen.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
