Wat doet die zon toch deugd! Elk moment dat ze het wint van de regen of de wolken voelt aan als een cadeau voor lichaam, mind en hart. Dan besef ik opnieuw hoe heilzaam warmte en licht kunnen zijn.
Ondanks het feit dat ik me ook kan baden in de stilte, de koude en de donkerte van de winter.
Ja, alles kent seizoenen. De kunst is om met de seizoenen mee te stromen. Niet alleen de natuur kent seizoenen, ook vriendschappen, moeder- en vaderschap, werk, lichaam, … Alles kent seizoenen. Er is een tijd van vasthouden en van loslaten; van inzicht en van actie; van komen en van gaan; van vitaliteit en van ziekte …
Alles verandert voortdurend en dat zal altijd zo blijven
In een wereld die constant in beweging is, waar de drukte van het dagelijks leven ons vaak overspoelt, is het vinden van rust een ware kunst. Maar wat als die rust zelf onrustig wordt? Wat als de stilte te luid wordt en de kalmte ons ongemakkelijk maakt? Dit is het paradoxale concept van ‘onrust in de rust’, een fenomeen dat ik aan den lijve heb ervaren tijdens een weekje verbinding met mijn palliatieve zorgbehoevende zoon.
Het plan is eenvoudig. Een week alleen weg met Ilias. Op een plek in de natuur, waar er voor ons gezorgd wordt, waar ik mijn volledige focus kan richten op mijn zoon en mezelf, op onze relatie.
Ja, ik ben hieraan toe. Wij hebben dit nodig. Na alle praktische regelingen is het zover. We vertrekken en komen toe op een prachtig domein in het zuiden van het land.
Eindelijk tijd voor die rust waar ik zo naar verlang.
Of toch niet?
Communiceren met elkaar doen we niet met woorden, wel met onze ogen en met ons hart. De stilte is oorverdovend. Mijn mind zoekt naar afleiding, naar dingen doen. Maar dat gaat niet. Ik leef op het ritme van Ilias en dat betekent alleen maar ZIJN, AANWEZIG ZIJN, AANDACHTIG ZIJN voor de kleine en grote signalen die hij mij geeft.
De eerste drie dagen vind ik geen rust. Mijn mind gaat alle kanten op. Ik wil gaan wandelen en het bos ontdekken. Maar dat gaat niet. Ik wil met de mensen rondom mij babbelen. Maar dat gaat niet. Ik wil één van de drie boeken die ik meeheb lezen. Maar dat gaat niet. Ik wil … ik wil … ik wil … Wat een innerlijke strijd!
De kwaliteit van je vragen bepaalt de kwaliteit van je leven
Totdat ik me herinner waarvoor ik naar deze plek ben gekomen. Ik ben hier om diepe verbinding met Ilias te ervaren. Om rust te vinden in wat er is en wat er niet is. Dus stel ik me de vraag “Wat is dan wel mogelijk?”. Zoals dat steeds werkt met perspectief verruimende vragen, begint mijn aandacht te verschuiven naar mogelijkheden in plaats van vast te blijven zitten in beperkingen.
Ik beslis om het “niets doen” te omarmen, inclusief de onrust die daardoor naar boven komt. “Onderzoek het”, zeg ik tegen mezelf. “Zie het als een experiment, wees nieuwsgierig, laat je oordeel los”.
Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ondanks het feit dat omstaanders enkel maar een moeder met zoon zien die ganse dagen zitten – op een bank, onder een boom, in de zetel – blijkt die zoektocht naar rust een uitdagende innerlijke reis te zijn. Het “enkel maar” zitten met wat is, leidt me naar alle uithoeken van mijn innerlijke wereld.
Het is duidelijk een pad dat ik met Ilias als mijn gids, alleen heb te bewandelen. Ik leer dat stil zitten met wat is moed vraagt. Ik ervaar dat mijn innerlijke stemmen het luidst schreeuwen wanneer alles om me heen stilvalt. Het is in deze momenten van schijnbare rust dat mijn diepste angsten, twijfels en onzekerheden naar boven komen drijven. Het blijkt een confrontatie met mezelf te zijn, een spiegel die me dwingt om te reflecteren op wie ik ben en wat ik wil zijn.
Hoe dieper ik in mijn innerlijke wereld reis, hoe meer onrust ik ervaar, hoe rauwer de emoties worden, hoe onrustiger ook Ilias is. En dan, totaal onverwacht bereik ik een rustpunt. In dat rustpunt ervaar ik veel meer verbinding met Ilias dan ooit ervoor. Vanuit dat rustpunt kan ik rondom mij kijken en enkel maar dankbaarheid voelen voor wat er is. Vanuit dat rustpunt hoor ik Ilias opnieuw lachen en zie ik bereidheid om korte wandelingen te maken. Wauw!
Heftig en mooi.
Intens en dankbaar.
There is no time to rush
Deze waarheid …. Sinds onze uitstap herinner ik mij in contact met Ilias, maar ook in contact met mezelf en met anderen aan deze waarheid. Als een mantra blijf ik het herhalen totdat mijn systeem klaar is om aan te staan en te zijn; niets te doen en er ook geen oordeel over te hebben.
Een cadeau dat ik enkel maar kon ontvangen bij het loslaten van een sterk aanwezige overtuiging “niets doen is niet ok”.
Er is een tijd van doen, en er is een tijd van zijn. Dit aanvoelen én ernaar handelen is een kunst. Het is een dans met het leven waarbij zowel het ene als het andere welkom én nodig zijn. Het is met vallen én opstaan dat ik me hieraan mag blijven her-inneren.
Check even bij jezelf wat jij nodig hebt in momenten dat je het even ook niet meer weet. Wat als het even niet meer weten een uitnodiging is om de stilte op te zoeken?
Brengt je huidige manier van ontspanning je de ontlading, de rust die je nodig hebt?
Of zijn het verdoken doen-activiteiten die je motor gewoon ongoing houden om die onrust maar niet te voelen?
Laten we samen de stilte verkennen en de onrust verwelkomen. Want het is in deze delicate balans dat we de ware essentie van leven vinden, en de kracht om de onrustige tijden te doorstaan met gratie en veerkracht.
Vind je eigen-wijze manier.
Bouw rustpunten in en aanvaard de onrust die misschien opkomt zetten.
Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.
Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.
Wat hebben we dan gedaan?
We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; …
Een boeiende, leerrijke én intensieve winterperiode.
En nu is het opnieuw blog-tijd!
De lente brengt nieuwe energie met zich mee. Ze nodigt uit om terug meer naar buiten te komen. Héérlijk! Voel jij dat ook?
Zowel letterlijk als figuurlijk.
Zo ben ik vandaag terug buiten gaan lopen. Sinds de herfst lukte me dat niet meer.
Gelukkig voor mijn welzijn ben ik blijven crossfitten. Zelden vertrok ik mét goesting. Altijd kwam ik moe én voldaan terug.
Vandaag wil ik samen met jou reflecteren op een quote toegeschreven aan Henry Ford.
Nothing is particularly hard if you divide it into small jobs
Deze wijsheid heb ik vandaag tijdens het lopen opnieuw mogen ervaren. Ik vertrok namelijk voor mijn 5 km ronde. Ondanks een goede fysieke conditie is het lastig. Het valt me op dat door de intensieve workouts van op de crossfit mijn hartslag snel de hoogte in gaat en mijn ademhaling onregelmatig is. Ik voel de emotie van teleurstelling langskomen én bijna geef ik toe om te stoppen.
Gered door een vraag
Totdat ik me herinner om mezelf een vraag te stellen “Wat is er nu wel mogelijk?”.
Ik kijk naar een boom wat verder, en denk “Ja, dat moet kunnen!”. Terwijl ik de boom passeer, geef ik me letterlijk een schouderklopje: ik voel me goed omdat ik toch doorgezet heb én focus me op de volgende kleine stap, een paaltje verderop. Terwijl ik het paaltje voorbij loop, geef ik mezelf opnieuw een schouderklopje en bepaal opnieuw het volgend punt dat binnen mijn bereik ligt. Dit keer is het een struik. Telkens als ik het “punt” haal klop ik op mijn schouder, voel waardering voor wat al achter de rug is en bepaal het volgende “punt”. En plots is mijn volgend “punt” mijn vertrekpunt, met een brede lach op mijn gezicht en 5 km meer op mijn teller stop ik er.
Spelenderwijs, met vele kleine waarderingen tussendoor, heb ik mijn doel alsnog bereikt. De schouderklopjes aan mezelf, die initieel aarzelend en vooral spottend gebeuren, beginnen echt binnen te komen én geven me zowaar de mentale en fysieke energie nodig om een volgende kleine mijlpaal te proberen. Het valt me op dat wanneer het parcours moeilijk is, ik nood had aan zeer kleine stappen vooruit, mijlpalen die niet ver van elkaar liggen. Wanneer het parcours gemakkelijk is, bijvoorbeeld een bergaf of wind in de rug, werken mijlpalen die verder uit elkaar liggen motiverender.
Dus ja, in dat citaat van Henry Ford gaat wel wat wijsheid schuil.
Vorige week, bij het in elkaar steken van een leiderschapstraject, heb ik hetzelfde gedaan.
Een tijdje geleden heb ik een telefoonkluis met tijdslot gekocht én een digitale timer. Mijn smartphone gaat voor 2 uur in de kluis (die je niet vroegtijdig open krijgt tenzij je de kluis kapot maakt) én de digitale timer stel ik in op 28 minuten (pomodore techniek voor focus). Telkens als de timer afloopt neem ik een micropauze van 2 minuten om mijn benen te strekken. Na 4 rondes gaat de telefoonkluis open en heb ik zowaar de keuze om berichten te checken.
Ongelofelijk wat je gedaan krijgt als je de grootste afleider achter slot en grendel plaatst én je jezelf engageert voor korte focusblokken. Het feit dat die smartphone gewoon geen optie is, brengt mij zoveel rust waardoor ik de focus echt kan houden op wat ik te doen heb. De timer houdt me bewust van tijd en van noodzaak om even de benen te strekken. Op de één of andere manier wordt iets afwerken een spelletje. Zou ‘kies & focus’ een goede naam zijn voor dit spelletje?
Onderschat nooit de kracht van kleine stapjes in de richting van je doel
Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.
Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt “En waarom denk je dat?”. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht “Hoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?”. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper.
We win or we learn
Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken.
Loopt het altijd goed af?
Neen!
Je hebt altijd een keuze
Ik heb ondertussen al een week in die mate pijn in mijn schouders dat ik niet meer kan crossfitten. Ik kan zagen en klagen totdat ik mezelf beu ben gehoord. Ik kan opgeven en stoppen. Of ik kan mezelf herinneren dat mentale en fysieke veerkracht communicerende vaten zijn én dat dit belangrijk voor me is.
Wat is nu er wel (nog) mogelijk?
Welke stap in de richting van wat ik wil kan ik nu wel (nog) zetten?
Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren.
Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.
Het is lente!
We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.
Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.
Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!
Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming.
Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!
En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.
Waar je ook bent, je bent waardevol en nodig.
Geven en nemen, high en low, licht en donker, lachen en wenen, vreugde en verdriet: het hoort er allemaal bij. Het één is niet beter dan het ander. Het één is wel leuker dan het ander. Wie heeft ons ooit doen geloven dat het leven alleen maar leuk moet zijn? Wie heeft ons doen geloven dat als dat niet zo is er iets mis is met ons, of met ons leven?
Kletskoek!
Het leven is één groot avontuur en sleurt ons mee naar hoogtes, maar ook laagtes; naar donkere plekken, maar ook prachtige adembenemende plekken; naar daar waar we willen zijn en daar waar we niet willen zijn …
Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.
Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.
Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag. Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zo’n goed gevoel overgehouden.
Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de “back squat”, zelfs niet met een lege halter. Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de “bewust onbekwaam” fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de “onbewust onbekwaam”, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van “bewust bekwaam” die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van “onbewust bekwaam”.
Ik bevind me dus in die “gevaarlijke” tweede fase van “bewust onbekwaam”. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan.
Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.
Groeien doe je door te doen wat nodig is, ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid die af en toe de kop komen opsteken.
In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reëel werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? …
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat “kipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)”.
Zelfs na tien maanden crossfit behoor ik nog tot de groep beginnelingen en ik zal er mét plezier nog een tijdje inzitten. Er zijn nog maar weinig sessies geweest waarin ik niet hardop met mezelf gelachen heb. Want de gap tussen wat ik kan en wat de uiteindelijke bedoeling is, is best wel hilarisch groot. But hey, I am showing up, drie keer per week, and I am making progress. Weliswaar in micro-stappen. But progress is progress.
De “kipping pull-up” is één van de vele oefeningen die voor mij nog ver buiten mijn bereik liggen. In stilte denk ik “OK, je bent hier en het enige dat je moet doen is het een kans geven” en ik herinner me één van mijn favoriete mantra’s:
Every day in every way, I am making progress.
So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.
Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.
Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de “kipping pull-up” ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in “hollow” om vervolgens naar “superman” over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien “clean ring rows” en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.
Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.
Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.
Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?
Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.
Trust the process. Practice, repetition and patience is the mother of all skills.
You teach best what you most need to learn. In dit geval helemaal waar voor mij. Mijn man zou er zelfs een schepje bovenop doen en zeggen dat er nog heel veel emmertjes naar de zee moeten gedragen worden alvorens geduld één van mijn verworven vaardigheden is.
Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen “Ce n’est pas vraiment ce que tu m’as vu faire, mais tu es sur le bon chemin!”, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!
Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!
Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf “Blijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the process”. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.
Zijn antwoord is mijn trigger!
Hij zegt “Om de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.”
Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.
Het is zo’n moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zo’n moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.
Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap:
Everyone wants to tansform, but nobody wants to change.
Mmmmm …
Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?
Regelmaat en discipline …
Zijn dat kwaliteiten die ik mezelf zou toeschrijven als ik bloedeerlijk met mezelf ben? Soms, maar meestal niet. Ik ben meer van het impulsieve en nieuwsgierige. Ai, dat is even confronterend! Ik hoor mijn innerlijke cheerleader vragen of ik toch niet een beetje streng ben met mijn conclusie. En ja, ze heeft gelijk! Op één gebied toon ik al decennia regelmaat en discipline, en dat is … in het eten van chocolade!
Opnieuw hoor ik mijn innerlijke cheerleader: goed! Dat betekent dat je het kunt. Waar nog?
Heerlijk die innerlijke gesprekken met mezelf als de mindset goed zit, de intentie helder is en humor niet ver te zoeken is.
Ik voltooi mijn sets en begin aan een pittige “WOD”. Helemaal in het zweet, fysiek uitgeput én voldaan rijd ik met een brede lach op mijn gezicht naar huis. Wat een contrast met twee dagen geleden.
A person with a clear purpose will make progress, even on the roughest road.
A person with no purpose will make no progress, even on the smoothest road.
Zal ik ooit een “kipping pull-up” kunnen doen? Of een diepe “backsquat” met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een “handstand walk”? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.
Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.
Change your mindset, change your life.
Het leven is gewoon het leven. Niet goed of fout. Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt. Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt. Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen, want dat is het enige waar we invloed op hebben! Met empathie en compassie, voor onszelf en voor de anderen.
Voel jij de lentekriebels ook al? De zon verwent ons stap voor stap met steeds meer licht én warmte. We hebben er lang op mogen wachten, waardoor elke zonnestraal gewoonweg zalig voelt.
Vandaag wil ik het met jou hebben over dingen waar ik nog niet veel van weet, maar me de laatste tijd wel bezighouden. Ik wil het hebben over de artificieel intelligente chatbots zoals ChatGPT en Bing.
Ik heb er de laatste weken kennis mee gemaakt in mijn vakgebied en ik sta te kijken van wat nu al mogelijk is. Ik had er al eens maanden geleden van gehoord. Ik had me toen uit nieuwsgierigheid zelfs aangemeld op ChatGPT om er wat in rond te neuzen. Ik herinner me dat ik toen dacht: dat is “nice”, zonder meer. Ik zat toen dus duidelijk nog in de ontkenningsfase, besef ik nu. Zo van, jaja, maar niet voor mij.
Naar aanleiding van een webinar komt het terug op mijn radar en plots hoor ik een expert de mogelijkheden vertellen over deze AI chatbots. En nu besef ik dat ik dit niet meer kan ontkennen. Mijn hart begint letterlijk sneller te kloppen terwijl ik de informatie over me laat komen. Dit is voor mij een teken dat ik hier iets mee moet doen. Dat dit me wel degelijk aanbelangt. Er is ook een gevoel van onwerkelijkheid dat me overvalt. Zo van: “Hé, wat is dit nu? Is dit echt allemaal al mogelijk? Waar heb ik de laatste tijd gezeten dat ik dit niet gezien heb?”
Ik beslis om deze keer Bing AI te exploreren.
Als ik eerlijk ben, dan moet ik bekennen, dat mijn attitude in dit stadium vrijblijvend en terughoudend is. Je weet wel, zo van: “Het zal wel weer een storm in een glas water zijn; het zal wel niet voor mij zijn; ik ga het eens bekijken zodat ik kan zeggen dat ik het gedaan heb…” Dus, ondanks een webinar vol feiten en mogelijkheden zit ik duidelijk nog in “weerstand”.
Alles is altijd in verandering. Yes!
Maar als we eerlijk zijn, houden we niet altijd van die verandering die ons noodzaakt om uit onze comfortzone te stappen, laat staan van die verandering die ons vraagt om onszelf opnieuw uit te vinden. Kan het nu even niet stabiel en rustig zijn?
Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik geef de volgende instructie aan Bing AI:
blogpost – kort – enthousiaste stijl – onderwerp: mindset.
WAUW! Hierbij het resultaat:
“Wil je meer leren over mindset en hoe je jezelf kunt ontwikkelen? Dan ben je hier aan het juiste adres! In deze blog deel ik een aantal tips en inspiratiebronnen die je kunnen helpen om een groeimindset te ontwikkelen. Een groeimindset is de overtuiging dat je altijd kunt leren en verbeteren, ongeacht je talenten of intelligentie. Met een groeimindset sta je open voor feedback, uitdagingen en nieuwe ervaringen. Je ziet fouten als leermogelijkheden en niet als mislukkingen. Een groeimindset helpt je om meer plezier en voldoening te halen uit je werk en je leven.
Een paar tips om een groeimindset te ontwikkelen zijn:
– Wees nieuwsgierig en stel vragen. Probeer elke dag iets nieuws te leren of te ontdekken.
– Geef jezelf complimenten voor je inzet en vooruitgang, niet alleen voor je resultaten.
– Vraag om feedback en sta open voor kritiek. Zie het als een kans om te groeien en niet als een aanval op je zelfbeeld.
– Zoek uitdagingen op die je uit je comfortzone halen. Durf risico’s te nemen en experimenteer met nieuwe ideeën of methoden.
– Leer van anderen die succesvol zijn op jouw gebied. Lees hun boeken, blogs of artikelen, volg hun cursussen of workshops, of vraag ze om advies.
Een van de beste bronnen die ik heb gevonden over mindset en persoonlijke ontwikkeling is het boek Mindset: de weg naar een succesvol leven van Carol Dweck. In dit boek legt ze uit hoe onze mindset onze prestaties, motivatie en relaties beïnvloedt. Ze geeft ook praktische tips en oefeningen om van een vaste mindset naar een groeimindset te gaan.
Een andere bron die ik graag volg is de blog van Sanny Verhoeven, Sanny Zoekt Geluk. Sanny is een vlogger en coach die zich richt op feelgood inspiratie voor een vrolijk en dankbaar leven. Ze deelt haar persoonlijke verhalen, tips en ervaringen over hoe je gelukkiger kunt worden door dankbaar te zijn voor wat je hebt en positief te denken.
Ik hoop dat deze blog je heeft geïnspireerd om meer te leren over mindset en hoe je jezelf kunt ontwikkelen. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en tips over dit onderwerp. Laat het me weten in de reacties hieronder!“
Goed geschreven. Accurate informatie. Het wordt in amper 30 seconden gegenereerd.
Ongelofelijk!
Op mijn vraag om een abstracte foto van mindset te genereren mag ik na 45 seconden kiezen uit 4 creaties, waaronder deze:
Via bijkomende instructies kan ik zelfs aanpassingen vragen om het meer naar mijn hand te zetten.
Op mijn vraag hoeveel gepubliceerde blogs door AI geschreven zijn krijg ik geen cijfer, noch een percentage. Wel dat deze absoluut in de lift zitten, dat de teksten steeds beter worden en steeds moeilijker te onderscheiden zijn van blogs geschreven door mensen. Er wordt ook verwezen naar 3 artikels die hier recent over verschenen zijn, van 3 verschillende bronnen.
Ik ben onder de indruk.
Dit is nog maar het tipje van de sluier van wat er vandaag reeds mogelijk is. Want naast deze AI chatbots, heb ik teasers gezien van Microsoft Copilot, een AI Assistant. Het belooft revolutionair te zijn qua productiviteitswinst.
WAUW!
Wat doen deze ontwikkelingen met jou?
Met mij?
Eerlijk? Ik voelde me even overweldigd! Je weet wel, die fase waarin je denkt dat het enkel voor anderen van toepassing is, totdat blijkt dat het ook voor jou is. Zo van: “Oh shit, die had ik kunnen zien aankomen, maar heb ik niet gezien.”
Ik voelde mijn hoofd tollen van vragen, gebaseerd op angst vanuit het niet weten, vanuit onzekerheid, … Als ik het enkel beperk tot bijvoorbeeld het schrijven van blogs popten vragen op zoals bijvoorbeeld: “Wat voor zin heeft het nog om blogs te schrijven?; Welke toegevoegde waarde hebben die nog als ik ze gewoon kan laten genereren? ”; …
Ik zat duidelijk in mijn statische mindset. En ik heb ook effectief een tijdje geen blog meer geschreven.
Als ik de verandercurve van Kübler-Ross erbij zou pakken denk ik dat ik in deze fase in “de put” zat, overmand door apathie. Van ontkenning naar weerstand, over overweldiging naar apathie, of wat ik ook wel “de put” noem.
Ik had ervan gehoord, dingen over gelezen, het zelfs eens uitgeprobeerd zoals hierboven geschreven. MAAR – digibeet als ik mezelf soms voel – daarna ook gewoon helemaal naast me neergelegd en vergeten. Totdat de wake-up call kwam onder de vorm van een webinar en 2de try-out.
Het is nu tijd om dit vast te pakken en te onderzoeken. Voor mezelf betekent dit dat ik mijn groeimindset mag aanspreken voor dat deel waar ik mezelf nog te veel in mijn statische mindset bevindt. Namelijk, voldoende geïnformeerd geraken over de technologische mogelijkheden van AI. Niet om expert hierin te worden, haha! Wel om voldoende kennis op te doen om opportuniteiten te kunnen zien waar mogelijk. Gedaan met de struisvogeltactiek! Terug dat doen wat nodig is om mezelf terug keuzemogelijkheid te gunnen vanuit vertrouwen.
Wat zijn de mogelijkheden? Wat zijn de valkuilen? Hoe kunnen we ons aanbod verrijken? Hoe kunnen we AI gebruiken in het voordeel van onszelf en onze klanten? Of hebben we de vrijheid om AI langs ons neer te leggen? Hoe ziet dat er dan uit? En nog heel veel andere vragen …
We do not have all the answers…
But we are creative!
We just need to open that mind again, and again, and again …
Ik heb zin om op ontdekkingstocht te gaan! Ik ben oprecht benieuwd naar de mogelijkheden, naar wat ik allemaal ga leren.
En ondertussen blijf ik verder inzetten op die vaardigheden die mijn persoonlijk leiderschap versterken om de weg voor ons met vertrouwen en plezier te bewandelen. Zoveel als mogelijk op het hobbelig pad dat leven nu eenmaal is.
Ik laat mijn angst los en ik kies voor vertrouwen!
Heb jij tips voor deze digibeet? Let me know! Ik laat me graag door jou inspireren.
Als je je afvraagt waarom deze blog deze titel draagt? Wel, dit bekennen aan jou, is voor mij best wel spannend. Het voelt kwetsbaar om te delen dat ik niet mee ben met dit aspect van het leven. Rondom mij ben ik dikwijls de “vreemde vogel”, en zo heb ik me opnieuw ervaren tijdens dat webinar. Iedereen rondom mij was precies al mee. Ik niet. Ook om door reflectie achteraf te zien hoe ik die verandercurve doorloop en hoe dit impact heeft op mijn mindset is confronterend. Dit is mijn expertisedomein, ik weet wat ik “moet” doen, en toch doe ik het niet.
Haha! Opnieuw het bewijs dat ik mens ben en geen robot.
Yes! En net dat maakt het verschil.
Ik ben uniek. Jij bent uniek.
Laten we nu net dat meer tonen, meer eren, meer delen en vieren.
Om er samen iets moois van te maken.
Elke dag opnieuw.
Stralend falend banen we ons een eigen-wijze weg doorheen dit groot avontuur.
Ik hoop dat het goed met je gaat; dat je je gesteund voelt in al wat je doet of niet doet; dat je hoopvol uitkijkt naar wat komt en met voldoening of mildheid kunt terugkijken naar wat was; dat je ondeugende pretoogjes er mogen zijn; alsook de tranen die soms vloeien; dat je leeft; …
Dat je leeft vanuit je volledige zijn met al wat is en al wat niet is; met al wat je bereikt hebt en al waar je afscheid van hebt moeten nemen; met verdriet en vreugde; …
Verdriet betekent niet persé ongelukkig zijn
Ik heb lang enkel maar vanuit mijn hoofd geleefd. Mijn hoofd was leidend in alles wat ik deed. Mijn hoofd dacht overal wel wat van. Kon hard zijn. Voornamelijk naar mezelf toe.
Het maffe is dat ik zelfs succesvol hierin was. Ik werd ervaren als een goede leidinggevende, een fijne vriendin, een toffe buurvrouw, een goede dochter, een toegewijde moeder, … Maar als ik heel eerlijk ben met mezelf dan kan ik niet anders dan concluderen dat voldoening en vervulling uitbleven.
Mijn hoofd was mijn dictator. Het zei me wat ik moest voelen, hoe ik mij moest gedragen, wat ik moest denken. Ik zat vast in een goed of fout spelletje. En daar waar ik soms misprijzend kon zijn over mensen die oordelen over anderen, werd me pijnlijk duidelijk dat ik zelf ontzettend veel oordelen had over anderen en mezelf. Waardoor ik weer een oordeel op het oordeel had. Lekker vermoeiend. Haha!
Totdat mijn hart er zich zachtjes, maar steeds luider, mee begon te moeien.
Somewhere beyond right and wrong, there is a garden. I will meet you there. <Rumi>
Mijn hart vindt dat goed of fout spelletje maar niets. Telkens als ik dat spelletje speel, voel ik mijn hart niet meer. Dan is het alsof ik de verbinding met mezelf kwijt ben en een rol speel. Een rol gedicteerd door mijn hoofd of door anderen. Dan zit ik vast in de drama-driehoek waarin ik wisselend de rol van dader, slachtoffer of redder speel.
Wat zou er mogelijk zijn als ik niet meer label met goed of fout?
Ik ben met deze vraag aan de slag gegaan.
Wel, dan IS er plots gewoon heel veel!
Als ik voorbij het paradigma van goed of fout ga, voel ik een oneindig veld van mogelijkheden.
Ik voel me hoopvol ondanks de spannende tijden waarin we ons als mensheid bevinden én verdrietig omwille van al het leed dat we elkaar aandoen.
Ik voel me empowered in mijn eigen leven én tegelijkertijd ontzettend klein, beseffende dat ik nergens een wezenlijke controle over heb.
Ik voel me gesteund en begrepen, maar ook alleen als het tegenzit.
En alles wat ik voel is OK. Het is gewoon wat ik voel. Ik hoef er niets van te denken, het mag er gewoon zijn. Het vraagt om even gevoeld te worden. En vanuit dat voelen ontstaan er nieuwe impulsen, nieuwe ideeën. Waar mijn hoofd zich dan over kan buigen. Niet als dictator, wel als instrument.
Wat ik geleerd heb is dat mijn lichaam, mijn gedachten en mijn emoties instrumenten zijn die ik mag gebruiken om mijn leven te leiden, gestuurd vanuit mijn hart. Niet vanuit een rol die mijn hoofd of onze maatschappij bedacht heeft als succesvol.
Verandert dit veel in mijn leven?
Aan de buitenzijde wellicht niet veel. Maar innerlijk is dit een wereld van verschil! De manier hoe ik nu doe wat ik doe lijkt meer afgestemd te zijn met wie ik echt ben; de interpretatie, die ik nu geef aan de situaties waarmee ik te maken heb, brengt meer mentale rust.
Is het een gemakkelijk parcours?
Hell no! Mijn hoofd denkt hier veel van en wilt (veel te) vaak terug naar “het gekende” vroeger. Ik zit regelmatig in conflict met mezelf, met mijn “oude zelf”. Hierdoor begin ik soms te twijfelen. Het vraagt energie om tegen mijn eigen heilige huisjes te schoppen. Het vraagt moed van mij om los te laten wat niet meer klopt. Het vraagt wel wat, ja …
Maar denken te kunnen vasthouden aan iets wat niet meer klopt gewoon omdat het comfortabel is, is een illusie. Het ontneemt mij mijn levensvreugde, waardoor ik minder kan bijdragen aan het collectief.
Alles is voortdurend in beweging. Go with your flow. Ook al voelt het spannend, en soms beangstigend kwetsbaar. LEEF! DURF!
Wat gaat er om in jouw hart?
Laat de donkerste tijd van het jaar je helpen om het ook even stil te maken in jou zodat je je hart goed hoort. Wat betekent succes voor jouw hart? Waar wil jouw hart je naartoe leiden?
Soms is het antwoord niet wat je hoofd wilt, of wat je omgeving wilt.
Durf je hart te vertrouwen. Verzamel je moed bij elkaar en zet een microstapje in die richting.
Wat kan je nu doen, met de resources die je nu hebt, rekening houdend met de realiteit waarin je je nu bevindt, om een microstapje in die richting te zetten?
Wat mag je stap voor stap exploreren?
Als het te spannend voelt voor jou ga je gewoon traag. Gewoon de ene stap na de andere. Zo geef je niet alleen jezelf de tijd om aan je nieuw experiment te wennen, maar ook je omgeving.
Een bezield leven gaat om stappen, niet om snelheid.
Durf je hart de toestemming te geven om de dans van je leven te leiden.
Doorheen chaos. Doorheen kalmte.
Doorheen al wat is, wat geweest is en wat zal zijn.
In verbinding met jezelf en daardoor ook sterker met elkaar.
Op een boeiend 2023!
SAMEN dansend op de maat van het leven vanuit je hart.
Stap voor stap, meer en meer, moediger en moediger.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
