De boodschap achter jezelf saboteren

De boodschap achter jezelf saboteren

Veel van onze klanten zijn in de war. Voelen onrust. Het is alsof het leven van vele mensen op losse schroeven is komen te staan. Het perspectief is ook voor velen onder ons zoek. We tasten als het ware in de mist. Het is alsof alles wat vroeger werkte nu niet meer werkt. Misschien voor even, misschien voor altijd. Wie zal het zeggen?

Ik herken dat zelf eigenlijk ook wel.

Ik merk bij mezelf op dat een aantal oude patronen zich terug tonen. Zo is bijvoorbeeld de zelf-saboteur in mij terug wakker geworden onder de vorm van uitstelgedrag. In plaats van de taken af te werken waaraan ik begonnen ben, stel ik weer veel uit. Ik merk op dat ik terug veel in mijn hoofd zit. Een plek waar ik oeverloos kan verdwalen van de ene gedachten naar de ander, van het ene idee naar het ander. Zonder dat ik iets daadwerkelijk afwerk of uitwerk. Waardoor ik mezelf vol-doening ontneem.

Ik word daar zo moe van…

Kabouter Lui

Ja, van mezelf kan ik inderdaad soms goed moe worden. Omdat ik dacht dat ik ondertussen begrepen had hoe uitstelgedrag te “genezen”. Omdat ik dacht dat ik ondertussen wist hoe ik deze “state of mind” kon overwinnen. 

En ja, ik weet ondertussen inderdaad hoe. Ik help zelfs veel mensen om dit gedrag om te buigen in daadkracht. Enkel merk ik op dat ik momenteel zelf weinig doe met deze kennis. En als ik het toch probeer vanuit wilskracht merk ik op dat het me dermate veel energie kost dat ik het weer opgeef.

What’s going on?

Getriggerd door de context waarin we met zijn allen zitten, de context van onzekerheid waarin ik persoonlijk zit, is er momenteel iets anders voor mij nodig. Iets anders alvorens de kracht van daadkracht terug op te pikken. Ik heb duidelijk even een “break” van daadkracht nodig. Eerst mag ik  terug helder voelen en zien waar ik mijn daadkracht voor mag inzetten. In plaats van als een kip zonder kop rond te lopen, vraagt mijn systeem mij momenteel om even te bezinnen.  

Weet je waar het woord sabotage eigenlijk vandaan komt? Ik ontdekte dit onlangs. Deze kennis was weer een volgende sleutel voor mij en bracht mij het inzicht waarom ik nu ervaar wat ik ervaar en hoe deze zelf-sabotage te ontrafelen. Zonder mezelf op mijn kop te zitten, zonder mezelf blaaskes wijs te maken.

Saboteren komt van het Frans woord “Sabot”, dat schoen betekent. In het begin van de industrialisatie stond welzijn op het werk niet op de agenda. Alles draaide om productiviteit. In fabrieken, aan de lopende band staan, betekende vele lange uren achter elkaar draaien zonder pauze. Arbeiders hadden ontdekt dat ze de productielijn letterlijk konden onderbreken door met de schoen (sabot) naar bepaalde onderdelen te gooien :o). Dan stopte de productielijn en hadden ze eindelijk pauze tot dat de storing opgelost werd. Nu, spijtig genoeg is dat een mes dat aan twee kanten snijdt. Ja, ze kregen pauze, want de band draaide niet meer, maar tegelijkertijd werden ze ook niet meer betaald.

En dat is zelf-sabotage eigenlijk ook. Een mes dat aan twee kanten snijdt. Tenminste als je de boodschap ervan verkeerd interpreteert.

In mijn voorbeeld van uitstelgedrag denk ik eerst dat uitstellen soelaas biedt, ruimte creëert om allerlei leukere dingen te doen dan dat wat dient afgewerkt te worden. Zeker met het talent van ideeënfontein. Maar, tegelijkertijd voel ik me er niet goed bij. En merk ik op dat ik mezelf op de kop zit omdat ik mijn woord aan mezelf niet nakom. En dat vreet dan aan me. Ik zit dan te schipperen tussen andere “leukere” dingen doen en schuldgevoel. Niet fijn dus.

Het inzicht dat mij helpt om hier weer eens anders naar te kijken is de boodschap achter het uitstellen onderzoeken. En dat doe ik aan de hand van de vraag: Van wat heb ik even een “break” zo nodig? Om mijn batterijen terug op te laden en mijn daadkracht na de “break” terug op te pikken. 

Mezelf deze vraag stellen telkens als ik de neiging heb om uit te stellen helpt me momenteel ontzettend. Het gaat nooit over de taak die ik wil uitstellen. Het gaat altijd over iets dieper. En als ik er dan gehoor aan geef en er iets mee doe, dan gaat het afronden van die taak, weliswaar iets later, als van zelf.

Vroeger zou ik mezelf op de kop zitten, mezelf beoordelen, veroordelen, klein maken, …. En nu, nu luister ik naar de stem achter die stem. Wat heeft die me te vertellen. Want ieder van ons heeft zijn sleutels in zich. Het “enige” dat ervoor nodig is, is durven jezelf observeren, durven rauw in je eigen spiegel te kijken, durven zien wat er echt speelt voor jou. En dat kan helemaal iets anders zijn dan voor alle andere mensen rondom jou. So what?

Be honest with yourself. Be true to yourself. Live your life.

En zo zit het leven vol verrassingen. En zijn oude patronen die even terug komen pieken geen falingen, maar kruimeltjes. Kruimeltjes die als je ze volgt leiden naar jouw wijs-heid, naar jouw leeropportuniteiten. Met mildheid en compassie voor jezelf. En van daaruit ook naar anderen.

Leef bewust, leef voluit!

Van Denken Naar Daadkrachtig Doen
Wil jij weg van je uitstelgedrag? Ben jij er op dit moment klaar mee? Dan is dit misschien wel iets voor jou!

De workshop ‘Denken naar Daadkrachtig Doen’ die we met InsideUp al bijna 30 keer fysiek hebben gegeven speelt hier ook mooi op in. Wat wil jij echt bereiken? Met wat wil jij aan de slag? Hoe kan jij jouw denken ombuigen naar meer doen. Hoe neem jij je persoonlijk leiderschap vast? We hebben deze workshop intussen in een online jasje gestoken. 
Deze dagworkshop is nu ook verkrijgbaar in de InsideUp Online Academy. 


Meer info en inschrijven doe je hier: https://www.insideup-academy.be/van-denken-naar-doen/

Niet te lang over nadenken, gewoon doen!
Perfectionisten betalen hoge prijs!

Perfectionisten betalen hoge prijs!

Perfectionisten betalen hoge prijs.

Ik hoor mezelf nog een aantal jaren geleden zeggen dat ik geen perfectionist ben. Ik lever gewoon graag kwaliteit op.

Ja, want als ik iets oplever is het zo “af” dat niemand, maar dan ook echt niemand, er nog een opmerking over kan maken.

Dat ik daarvoor tot een kot in de nacht heb moeten doorwerken.

Dat ik daarvoor geen tijd heb kunnen maken voor mijn gezin.

Dat ik daardoor in de week eigenlijk enkel maar het “werk, slapen, eten”-patroon ken.

Dat wisten enkel de mensen met wie ik onder 1 dak woon.

Het “nooit goed genoeg”-spelletje van perfectionisten. 

Het nefaste is dat ik die lat ook zo hoog leg voor anderen.

Ik noem dat gaan voor kwaliteit.

Wat je reinste onzin is natuurlijk.

Dat weet ik nu. Maar toen niet.

Maar ik was geen perfectionist hoor.

Als iemand afkwam met een, in mijn ogen, niet kwaliteitsvol voorstel, hoor ik me nog zeggen:

   “Ja, maar…

   ”Dit vind ik goed, maar…” 

   “Kan je dit er ook niet even bij doen … “.

Op zich onschuldige woorden, ware het niet zo dat het eigenlijk nooit goed genoeg was.

Het kon altijd beter.

Het moest altijd beter.

Waardoor de ander zich zelden gewaardeerd voelde.

Of dan zei ik wel dat het goed was, maar heel mijn lijf zei iets anders.

Of dan toonde ik helemaal iets anders dan dat ik predikte.

Bijvoorbeeld, ik zei dan wel aan iedereen dat het belangrijk was om te pauzeren, niet te lang door te werken, etc …

Maar dat gold wel niet voor mij.

Ik at meestal aan mijn bureau,. Deed quasi altijd het licht aan én uit op kantoor.

Stuurde mails nog laat ’s avonds. En zo kan ik nog even doorgaan.

“Ik toon tenminste verantwoordelijkheid”, dacht ik. 

Maar ik was zeker geen perfectionist.

Toen dacht ik oprecht dat ik dit allemaal deed voor het algemeen belang op het werk.

Dat als ik het allemaal niet deed het door niemand op zo’n goede manier zou gebeuren.

Wat ik zelf deed, wat ik zelf bedacht, was dikwijls beter.

Niet moeilijk als je bedenkt hoeveel werk ik erin stak. 

Tijd dat ik niet in de andere aspecten van mijn leven kon steken.

Man, man, man, wat was ik een moeilijke om mee samen te werken.   

Thuis was het anders voor mij.

En toch ook weer niet.

Ik kon echt een sloddervos zijn, totdat ik de bel hoorde. Dan moest alles snel in de kasten.

Of, ik herinner me nog dat ik thuis elk WE alles piekfijn opruimde, anticiperend op een mogelijk bezoek.

Niet omdat ik dat belangrijk vond.

Niet omdat het mij rust bracht.

Maar om geen blik te zien van afkeuring. Of iets dat daar op trok.

Mijn kids en partner kregen steeds goed bedoeld advies.

Om het beter te doen. Elke keer opnieuw.

Voor hun bestwil.

Want het kon steeds beter wat mij betrof.

Zij zagen het natuurlijk als commentaar op…

Wat regelmatig voor gemor zorgde.

Gewoon genieten van ”Het is goed. Het is genoeg”. Neen, dat kon ik niet.

Perfectionisme is geen synoniem voor kwaliteit. 

Oh ja, en denk nu niet dat perfectionisme gelijk staat aan kwaliteit.

De allesoverheersende, controlerende perfectionistische mindset, heeft wel die illusie.

Niets is minder waar.

Excelleren en kwaliteit leveren kan ook met een gezonde ondersteunende mindset.

Op een duurzame en veel fijnere manier. 

De angst om perfectionisme om te buigen.

Dus, ja, ik begrijp helemaal wat het betekent om perfectionist te zijn.

Ik begrijp helemaal de angst die soms opkomt van iets “gewoon” goed op te leveren.

Ik begrijp helemaal dat je je klein en kwetsbaar voelt en daardoor dan toch maar liever het harnas van een perfectionist aanhoudt.

Want dat ken je tenminste.

Er is een mooiere en duurzamere weg dan deze van de perfectionist. 

Een weg die je nu niet voor mogelijk houdt. Maar waarvan je weet dat je deze moet inslaan.

Tenminste als je gezond oud wil worden.

Als je met voldoening je dag wilt afsluiten.

Als je je vriendschappen en relatie niet wilt doen stranden.

Als je niet in die burn-out wilt belanden.

Als je echt, echt, echt eerlijk bent met jezelf weet je dat dit niet houdbaar is.

Dus, je snakt ernaar om te veranderen, maar het is precies sterker dan jezelf.

Meer nog, je hebt nooit anders gekend. Het ben jij zo precies.

Wie zal je dan zijn als je hieraan begint te sleutelen?

Gaan ze je nog leuk vinden? Gaat men je nog waarderen? Misschien vinden ze je nieuwe ik helemaal niet leuk.

En wat dan?

Heel deze transformatie vraag best wel wat. Misschien heb je het al geprobeerd?

Misschien heb je er al een boek over gelezen? Of 2? Of 5?

Misschien heb je al tal van eenmalige workshops gevolgd? En voelde je ‘ja’, en deed je toch maar weer ‘neen’?

Wat mij heeft geholpen, is dit niet zien als een wonde die je even gaat fixen met een pleister.

Een pleister onder de vorm van een boek, een eenmalige workshop, …

Neen, dit is een complete wijziging van hoe je in het leven staat.

Kies eens de gemakkelijke weg en durf je laten ondersteunen.

Dit doe je best niet alleen. Het kan wel. Maar dat is dan echt de hard way. De eenzame weg.

Veranderen is al moeilijk genoeg.

Gun je de steun en de ondersteuning die elk van ons nodig heeft als het oud patroon van perfectionisme terug de kop op komt steken.

Gun jezelf de ondersteuning en de inspiratie en de motivatie van gelijkgestemden.

Gun jezelf NU eindelijk om JOUW leven te ontdekken en te leiden.

Wat ook die ander ervan mag denken.

Perfectionisme is geen synoniem voor kwaliteit.

Gun jij jezelf dit?

Met heel veel plezier staan wij je geheel vrijblijvend te woord in je zoektocht naar welk traject nu best bij jou past. 

Wij bieden verschillende formules aan om jou te ondersteunen op een duurzame manier. 

Individueel en in groep.

Contacteer ons gerust of download de gratis audio.