Perfectionisten betalen hoge prijs.
Ik hoor mezelf nog een aantal jaren geleden zeggen dat ik geen perfectionist ben. Ik lever gewoon graag kwaliteit op.
Ja, want als ik iets oplever is het zo “af” dat niemand, maar dan ook echt niemand, er nog een opmerking over kan maken.
Dat ik daarvoor tot een kot in de nacht heb moeten doorwerken.
Dat ik daarvoor geen tijd heb kunnen maken voor mijn gezin.
Dat ik daardoor in de week eigenlijk enkel maar het “werk, slapen, eten”-patroon ken.
Dat wisten enkel de mensen met wie ik onder 1 dak woon.
Het “nooit goed genoeg”-spelletje van perfectionisten.
Het nefaste is dat ik die lat ook zo hoog leg voor anderen.
Ik noem dat gaan voor kwaliteit.
Wat je reinste onzin is natuurlijk.
Dat weet ik nu. Maar toen niet.
Maar ik was geen perfectionist hoor.
Als iemand afkwam met een, in mijn ogen, niet kwaliteitsvol voorstel, hoor ik me nog zeggen:
“Ja, maar…”
”Dit vind ik goed, maar…”
“Kan je dit er ook niet even bij doen … “.
Op zich onschuldige woorden, ware het niet zo dat het eigenlijk nooit goed genoeg was.
Het kon altijd beter.
Het moest altijd beter.
Waardoor de ander zich zelden gewaardeerd voelde.
Of dan zei ik wel dat het goed was, maar heel mijn lijf zei iets anders.
Of dan toonde ik helemaal iets anders dan dat ik predikte.
Bijvoorbeeld, ik zei dan wel aan iedereen dat het belangrijk was om te pauzeren, niet te lang door te werken, etc …
Maar dat gold wel niet voor mij.
Ik at meestal aan mijn bureau,. Deed quasi altijd het licht aan én uit op kantoor.
Stuurde mails nog laat ’s avonds. En zo kan ik nog even doorgaan.
“Ik toon tenminste verantwoordelijkheid”, dacht ik.
Maar ik was zeker geen perfectionist.
Toen dacht ik oprecht dat ik dit allemaal deed voor het algemeen belang op het werk.
Dat als ik het allemaal niet deed het door niemand op zo’n goede manier zou gebeuren.
Wat ik zelf deed, wat ik zelf bedacht, was dikwijls beter.
Niet moeilijk als je bedenkt hoeveel werk ik erin stak.
Tijd dat ik niet in de andere aspecten van mijn leven kon steken.
Man, man, man, wat was ik een moeilijke om mee samen te werken.
Thuis was het anders voor mij.
En toch ook weer niet.
Ik kon echt een sloddervos zijn, totdat ik de bel hoorde. Dan moest alles snel in de kasten.
Of, ik herinner me nog dat ik thuis elk WE alles piekfijn opruimde, anticiperend op een mogelijk bezoek.
Niet omdat ik dat belangrijk vond.
Niet omdat het mij rust bracht.
Maar om geen blik te zien van afkeuring. Of iets dat daar op trok.
Mijn kids en partner kregen steeds goed bedoeld advies.
Om het beter te doen. Elke keer opnieuw.
Voor hun bestwil.
Want het kon steeds beter wat mij betrof.
Zij zagen het natuurlijk als commentaar op…
Wat regelmatig voor gemor zorgde.
Gewoon genieten van ”Het is goed. Het is genoeg”. Neen, dat kon ik niet.
Perfectionisme is geen synoniem voor kwaliteit.
Oh ja, en denk nu niet dat perfectionisme gelijk staat aan kwaliteit.
De allesoverheersende, controlerende perfectionistische mindset, heeft wel die illusie.
Niets is minder waar.
Excelleren en kwaliteit leveren kan ook met een gezonde ondersteunende mindset.
Op een duurzame en veel fijnere manier.
De angst om perfectionisme om te buigen.
Dus, ja, ik begrijp helemaal wat het betekent om perfectionist te zijn.
Ik begrijp helemaal de angst die soms opkomt van iets “gewoon” goed op te leveren.
Ik begrijp helemaal dat je je klein en kwetsbaar voelt en daardoor dan toch maar liever het harnas van een perfectionist aanhoudt.
Want dat ken je tenminste.
Er is een mooiere en duurzamere weg dan deze van de perfectionist.
Een weg die je nu niet voor mogelijk houdt. Maar waarvan je weet dat je deze moet inslaan.
Tenminste als je gezond oud wil worden.
Als je met voldoening je dag wilt afsluiten.
Als je je vriendschappen en relatie niet wilt doen stranden.
Als je niet in die burn-out wilt belanden.
Als je echt, echt, echt eerlijk bent met jezelf weet je dat dit niet houdbaar is.
Dus, je snakt ernaar om te veranderen, maar het is precies sterker dan jezelf.
Meer nog, je hebt nooit anders gekend. Het ben jij zo precies.
Wie zal je dan zijn als je hieraan begint te sleutelen?
Gaan ze je nog leuk vinden? Gaat men je nog waarderen? Misschien vinden ze je nieuwe ik helemaal niet leuk.
En wat dan?
Heel deze transformatie vraag best wel wat. Misschien heb je het al geprobeerd?
Misschien heb je er al een boek over gelezen? Of 2? Of 5?
Misschien heb je al tal van eenmalige workshops gevolgd? En voelde je ‘ja’, en deed je toch maar weer ‘neen’?
Wat mij heeft geholpen, is dit niet zien als een wonde die je even gaat fixen met een pleister.
Een pleister onder de vorm van een boek, een eenmalige workshop, …
Neen, dit is een complete wijziging van hoe je in het leven staat.
Kies eens de gemakkelijke weg en durf je laten ondersteunen.
Dit doe je best niet alleen. Het kan wel. Maar dat is dan echt de hard way. De eenzame weg.
Veranderen is al moeilijk genoeg.
Gun je de steun en de ondersteuning die elk van ons nodig heeft als het oud patroon van perfectionisme terug de kop op komt steken.
Gun jezelf de ondersteuning en de inspiratie en de motivatie van gelijkgestemden.
Gun jezelf NU eindelijk om JOUW leven te ontdekken en te leiden.
Wat ook die ander ervan mag denken.
Perfectionisme is geen synoniem voor kwaliteit.
Gun jij jezelf dit?
Met heel veel plezier staan wij je geheel vrijblijvend te woord in je zoektocht naar welk traject nu best bij jou past.
Wij bieden verschillende formules aan om jou te ondersteunen op een duurzame manier.
Individueel en in groep.
Contacteer ons gerust of download de gratis audio.