Onrust in de Rust

Onrust in de Rust

Wat doet die zon toch deugd! Elk moment dat ze het wint van de regen of de wolken voelt aan als een cadeau voor lichaam, mind en hart. Dan besef ik opnieuw hoe heilzaam warmte en licht kunnen zijn.   

Ondanks het feit dat ik me ook kan baden in de stilte, de koude en de donkerte van de winter.  

Ja, alles kent seizoenen. De kunst is om met de seizoenen mee te stromen. Niet alleen de natuur kent seizoenen, ook vriendschappen, moeder- en vaderschap, werk, lichaam, … Alles kent seizoenen. Er is een tijd van vasthouden en van loslaten; van inzicht en van actie; van komen en van gaan; van vitaliteit en van ziekte …   

In een wereld die constant in beweging is, waar de drukte van het dagelijks leven ons vaak overspoelt, is het vinden van rust een ware kunst. Maar wat als die rust zelf onrustig wordt? Wat als de stilte te luid wordt en de kalmte ons ongemakkelijk maakt? Dit is het paradoxale concept van ‘onrust in de rust’, een fenomeen dat ik aan den lijve heb ervaren tijdens een weekje verbinding met mijn palliatieve zorgbehoevende zoon.  

Het plan is eenvoudig. Een week alleen weg met Ilias. Op een plek in de natuur, waar er voor ons gezorgd wordt, waar ik mijn volledige focus kan richten op mijn zoon en mezelf, op onze relatie.  

Ja, ik ben hieraan toe. Wij hebben dit nodig. Na alle praktische regelingen is het zover. We vertrekken en komen toe op een prachtig domein in het zuiden van het land.   

Eindelijk tijd voor die rust waar ik zo naar verlang.   

Of toch niet? 

Communiceren met elkaar doen we niet met woorden, wel met onze ogen en met ons hart. De stilte is oorverdovend. Mijn mind zoekt naar afleiding, naar dingen doen. Maar dat gaat niet. Ik leef op het ritme van Ilias en dat betekent alleen maar ZIJN, AANWEZIG ZIJN, AANDACHTIG ZIJN voor de kleine en grote signalen die hij mij geeft.  

De eerste drie dagen vind ik geen rust. Mijn mind gaat alle kanten op. Ik wil gaan wandelen en het bos ontdekken. Maar dat gaat niet. Ik wil met de mensen rondom mij babbelen. Maar dat gaat niet. Ik wil één van de drie boeken die ik meeheb lezen. Maar dat gaat niet. Ik wil … ik wil … ik wil … Wat een innerlijke strijd!  

Totdat ik me herinner waarvoor ik naar deze plek ben gekomen. Ik ben hier om diepe verbinding met Ilias te ervaren. Om rust te vinden in wat er is en wat er niet is. Dus stel ik me de vraag “Wat is dan wel mogelijk?”. Zoals dat steeds werkt met perspectief verruimende vragen, begint mijn aandacht te verschuiven naar mogelijkheden in plaats van vast te blijven zitten in beperkingen.  

Ik beslis om het “niets doen” te omarmen, inclusief de onrust die daardoor naar boven komt.  “Onderzoek het”, zeg ik tegen mezelf. “Zie het als een experiment, wees nieuwsgierig, laat je oordeel los”.     

Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.  

Ondanks het feit dat omstaanders enkel maar een moeder met zoon zien die ganse dagen zitten – op een bank, onder een boom, in de zetel – blijkt die zoektocht naar rust een uitdagende innerlijke reis te zijn. Het “enkel maar” zitten met wat is, leidt me naar alle uithoeken van mijn innerlijke wereld.  

Het is duidelijk een pad dat ik met Ilias als mijn gids, alleen heb te bewandelen. Ik leer dat stil zitten met wat is moed vraagt. Ik ervaar dat mijn innerlijke stemmen het luidst schreeuwen wanneer alles om me heen stilvalt. Het is in deze momenten van schijnbare rust dat mijn diepste angsten, twijfels en onzekerheden naar boven komen drijven. Het blijkt een confrontatie met mezelf te zijn, een spiegel die me dwingt om te reflecteren op wie ik ben en wat ik wil zijn.  

Hoe dieper ik in mijn innerlijke wereld reis, hoe meer onrust ik ervaar, hoe rauwer de emoties worden, hoe onrustiger ook Ilias is. En dan, totaal onverwacht bereik ik een rustpunt. In dat rustpunt ervaar ik veel meer verbinding met Ilias dan ooit ervoor. Vanuit dat rustpunt kan ik rondom mij kijken en enkel maar dankbaarheid voelen voor wat er is. Vanuit dat rustpunt hoor ik Ilias opnieuw lachen en zie ik bereidheid om korte wandelingen te maken. Wauw!   

Heftig en mooi.  

Intens en dankbaar.  

Deze waarheid …. Sinds onze uitstap herinner ik mij in contact met Ilias, maar ook in contact met mezelf en met anderen aan deze waarheid. Als een mantra blijf ik het herhalen totdat mijn systeem klaar is om aan te staan en te zijn; niets te doen en er ook geen oordeel over te hebben.   

Een cadeau dat ik enkel maar kon ontvangen bij het loslaten van een sterk aanwezige overtuiging “niets doen is niet ok”.   

Er is een tijd van doen, en er is een tijd van zijn. Dit aanvoelen én ernaar handelen is een kunst. Het is een dans met het leven waarbij zowel het ene als het andere welkom én nodig zijn. Het is met vallen én opstaan dat ik me hieraan mag blijven her-inneren.  

Check even bij jezelf wat jij nodig hebt in momenten dat je het even ook niet meer weet. Wat als het even niet meer weten een uitnodiging is om de stilte op te zoeken?  

Brengt je huidige manier van ontspanning je de ontlading, de rust die je nodig hebt?  

Of zijn het verdoken doen-activiteiten die je motor gewoon ongoing houden om die onrust maar niet te voelen?    

Laten we samen de stilte verkennen en de onrust verwelkomen. Want het is in deze delicate balans dat we de ware essentie van leven vinden, en de kracht om de onrustige tijden te doorstaan met gratie en veerkracht.  

Vind je eigen-wijze manier.  

Bouw rustpunten in en aanvaard de onrust die misschien opkomt zetten.  

The gold is on the other side.    

Met de slogan van l’Oréal als uitsmijter: 


Wil jij jezelf en/of je medewerkers ondersteunen in het werken aan mentale en fysieke veerkracht, in het zien van mogelijkheden, in het stimuleren van hun groeimindset? Kijk dan snel in ons aanbod voor bedrijven en contacteer ons vrijblijvend voor een aanbod op maat van je noden.  

I promised myself

I promised myself

Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?

Ik zoek even de tekst op:

I promised myself
I promised I’ll wait for you        
The midnight hour
I know you’ll shine on through

Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.   

Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van “vriendschap” om de hoek voor jou; of van “zelfzorg”; of van “bezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaan”; of van “begrenzing, grenzen durven stellen en bewaken”; of van “assertief jezelf eerlijk uiten”; of van “playing small”; of van “vitaliteit”; of van  ….

Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.

Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.

You cannot hide from yourself

Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.

Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.  

I promised myself

En daar helpt de zomer mee. Alles mag tot volledig wasdom komen. Om in het vroege najaar te kunnen oogsten. Om in het vroege najaar ons licht nog meer te zien schijnen, klaar om ons door de donkere wintermaanden te gidsen. Maar eerst nog lekker zomeren hé. 

Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?

Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken? 

Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:

  • Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
  • Waar verlang je naar?
  • En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen …. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
  • En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?

Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.

Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.

En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.

The midnight hour

En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.

I know you’ll shine on through

En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je “We win, or we learn”.

Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.

Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.

De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: “Ik beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgen”. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: “Wat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?”. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren. 

Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?

En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.

Let’s make it happen;
Op een mooie oogst in het najaar.
Maak er een boeiend experiment van;
En ook licht én fun.

Heb je begeleiding nodig om jouw proces helder te krijgen? Of bij de uitvoering van je belofte?

Het InsideUp-zomerteam staat klaar om je te coachen. Contacteer ons eenvoudig via info@insideup.be voor alle praktische zaken.  

Disease to please

Disease to please

Ik hoop dat het goed gaat met je, dat je zorg draagt voor je lichaam, geest en hart. Ik hoop dat je je gedragen, gesteund en geliefd voelt. Ik hoop dat je weet en voelt dat jij het verschil kunt maken in hoe jij je eigen dag kleurt mét impact op de mensen rondom jou.

Wees openhartig als een kind,
nieuwsgierig als een kind,
vergevingsgezind als een kind.
Wees oprecht als een kind,
kijk met de verwondering van een kind,
heb onvoorwaardelijk lief als een kind,
en wees spontaan als een kind.
 
EN
 
Neem verantwoordelijkheid als een volwassene,
voor alles wat er vanuit jou getoond wordt.

De titel van de blog vandaag verwijst naar een aan-DOEN-ing waaraan ikzelf jaren geleden heb. Ik ben er zelfs bijna aan onderdoor gegaan. Niet letterlijk, wel figuurlijk.

Dingen doen, denken en zeggen waarvan ik denk dat anderen die van me verwachten. That was the story of my life. Om erbij te horen, om niet uitgesloten te worden, om geliefd te zijn, om …

Stap voor stap verloor ik de verbinding met mezelf. Het werd steeds moeilijker – en soms zelfs onmogelijk – om te voelen en weten wie IK was, wat IK wou, wat IK dacht. Ik leefde andermans leven. Ik leefde het leven dat anderen vonden dat ik moest leven.

De connectie met mijn eigen hart verzwakte beetje bij beetje. Gevoelens van vreugde, liefde en verbazing waren steeds moeilijker te ervaren. Maar ook gevoelens van verdriet, boosheid en afkeer werden sterk afgevlakt. Angst, schuld en schaamte namen de overhand en werden mijn kompas. Zonder dat ik dat zelf echt doorhad. Zonder dat de buitenwereld dit aan mij kon zien.

You never know what’s going on in someone’s life.
You never know what’s going on behind what they present.
Sometimes the people with the biggest smiles are struggling the most.
So, be kind.
Always.

Ik herinner me nog momenten dat ik meetings voorzat met een hoofd dat aanvoelde alsof het gevuld was met watten. Hopend dat ik de juiste woorden zou zeggen, de juist houding zou aannemen opdat niemand het aan me zou zien. Ik herinner me nog momenten dat ik mijn klein mannen voor me zag spelen. Ik stond erbij en keek ernaar, zonder gevoel. Ik herinner me nog momenten dat we op vakantie gingen, echt mooie reizen, naar plekken waar de natuur nog ongerept is. Maar zelfs hier kon ik de vreugde niet voelen.

Alles doen om erbij te horen, succesvol te worden bestempeld  – wat dat ook mogen betekenen – en daar dan ook in slagen. Weliswaar in de ogen van de ander. Vanuit mijn eigen ogen voelde ik de eenzaamheid groeien. Alsook het gevoel van niet begrepen worden, noch gezien worden voor wie ik echt was. Dat kon ook niet, want ik liet “mijn echte ik” nooit zien of horen. Dit is de prijs die ik betaald heb om mezelf in de steek te laten ten koste van wat ik dacht dat de ander van mij verwacht om erbij te horen. Diepe zucht!

Dit zelfde patroon heeft er ook voor gezorgd dat ik mezelf nooit echt eigenaar voelde van mijn successen. Met een bescheiden glimlachje wuifde ik deze weg, in de hoop om geen jaloezie op te wekken. Ja, in de hoop om er gewoon verder bij te blijven horen.   

Terwijl ik dit schrijf, voel ik de zwaarte terug van al die jaren pleasen. En tegelijkertijd schijnt ook de winterzon door het raam. HEERLIJK!

Nu weet ik dat het gedrag van pleasen mij gediend heeft, totdat het dat niet meer deed. Ik kan zien dat ik toen geloofd heb dat dit de enige optie was voor mij. Ik kan zien dat erbij horen toen belangrijker voor mij was dan horen bij mezelf. Ik kan zien dat het mijn interpretatie, mijn inkleuring van de werkelijkheid was. Ik kan zien dat ik het zo vaak geoefend had dat het een deel van mijn persoonlijkheid werd.

Het zat hem in heel kleine en heel grote dingen.

Van JA zeggen tegen een vriendin die iets vraagt terwijl ik duidelijk een NEEN voel; of door toch dat stuk taart te eten omdat het bezoek dat meegebracht heeft terwijl ik mezelf net beloofd heb om 30 dagen zonder suiker te gaan; of door niet te gaan sporten omdat de ander afzegt, terwijl ik zelf zin heb om te gaan maar mezelf stop opdat de ander geen schuldgevoel zou ervaren.  

Tot het afwijzen van mijn eigen roots omdat deze maatschappelijk als minder-waardig werden bestempeld. Of dat nu waar is of niet, dit was gewoon mijn interpretatie als klein meisje, waardoor dit mijn werkelijkheid werd. 

Sometimes you don’t feel the weight of something you’ve been carrying
until you feel the weight of its release.

Het goede nieuws: weten dat pleasen gewoon een gedrag is. Met andere woorden: ik kan er ook niet voor kiezen. Ik kan ook kiezen om de prioriteit te verleggen van horen bij de ander naar horen bij mezelf. Het vraagt een heldere beslissing, en heel heel heel veel oefenen om dat ingebakken gedrag te vervangen door gedrag dat bij verbinden met mezelf hoort. Ik hou van de vooruitgang die ik maak tijdens dit avontuur. Pleasen wordt steeds minder mijn default. En in vele situaties al niet meer aanwezig. Uiteraard is dit afhankelijk van de context, mijn gesprekspartner, mijn eigen gevoel van vitaliteit.

Wat ontzettend geholpen heeft, is een goed begrip van de universele waarde van naastenliefde.  We kennen allemaal wel het gebod “Heb je naasten lief als jezelf”. Om dit oprecht goed te doen, impliceert dit gebod dat je eerst van jezelf moet leren houden. Alleen dan heeft “Heb je naasten lief als jezelf” waarde. Ook vraagt dit gebod niet dat we de ander als belangrijker zien dan onszelf, noch dat andermans behoeften belangrijker zijn dan die van ons.

Ik wil er voor een ander zijn, maar NOOIT ten koste van mezelf.   

Hier kies ik elke dag bewust voor. Vanuit een liefdevol gevoel voor mezelf en de ander. Omdat ik geloof dat als wij hier allemaal voor kiezen, we samen naastenliefde naar een ongezien niveau zullen tillen. We geven dan vanuit een glas dat overstroomt van liefde, vreugde en verwondering; in plaats van geven uit een glas gevuld door angst, schuld en schaamte.

Zo kunnen we “disease of pleasing” transformeren in “joy of living our crazy & unique self”.  

De wereld heeft ONZE uniekheid nodig, wij hebben ONZE uniekheid nodig.

Don’t die with your unique music still in you.
Don’t die with your purpose unfulfilled.
Don’t die feeling as if your life has been wrong.
Don’t let that happen to you.

En vanuit deze wens voor mezelf, wens ik dit ook jou toe, alsook de mensen rondom mij.

Wat weer iets anders van mij vraagt.

Welkom “loslaten van controle”!
Welkom “vertrouwen in de wijsheid van de ander”!

Dat kan soms nog een dingetje zijn bij de mensen zeer kort bij mij. Maar dat is misschien een onderwerp voor een andere blog 😉.   

Gewoon worden aan het oncomfortabel gevoel

Gewoon worden aan het oncomfortabel gevoel

Ik hoop dat het goed gaat met je, dat je het jaar met plezier en energie ingezet hebt, dat je goed voor jezelf zorgt.

Ondertussen zijn we al eind januari en ik zou deze blog willen wijden aan het gewoon worden aan je oncomfortabel voelen.

Misschien heb jij net zoals ik een aantal nieuwe doelen opgesteld voor jezelf; Of misschien denk jij nu dat dat niets voor jou is omdat het zo niet werkt voor jou; Of misschien heb jij wel doelen opgesteld, maar zijn ze ondertussen al terug in de vuilbak beland omdat het volhouden niet lukt; Of misschien wil jij wel doelen opstellen, maar ben je ze nog aan het finetunen.

Welke jouw situatie ook is, deze blog wil je zeker gelezen hebben tot het einde.

Ik wil je aan de hand van mijn eigen doelen en ervaring nieuwsgierig maken naar jouw avontuur.   

Misschien herinner je je nog één van mijn doelen van vorig jaar: 750 km lopen. Dat was voor mij een ambitieus doel. Ik moest mijn tenen ervoor uitkuisen om dat te bereiken. En heb ik het bereikt? Neen. Ik had wel 605 km op mijn teller staan. Een resultaat waarop ik fier ben!

Ik heb nog nooit in mijn leven zo consequent gelopen.

Tot voor vorig jaar zat ik vast in een start-to-run-loop: starten met een start-to-run; stoppen, soms al na een week, soms na 10 weken; terug de moed vinden om opnieuw te starten, soms na een aantal weken, soms na jaren. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw … 

Ik heb mijn doel niet bereikt, maar ik heb mezelf wel overtroffen. Yes!   

Meer nog, ik heb dit resultaat bereikt in combinatie met crossfit, sinds september.

Ik vertel dit niet om te stoefen. Neen. Ik vertel dit om je te zeggen dat als ik dit kan, jij ook jouw doel kan bereiken. Tenminste dat doel dat belangrijk én interessant genoeg voor jou is. Met andere woorden JOUW doel. Niet een doel waarvan je denkt dat je het zou moeten doen omwille van het feit dat dat nu eenmaal is wat anderen doen, of wat anderen van je verwachten, of … JOUW doel.

Wat heeft bijgedragen tot mijn succes?

Eerst en vooral weten, begrijpen en voelen wat het belang is van doelen in het leven.

Doelen geven betekenis en focus in je leven.

Vooruitgang boeken geeft voldoening.

Dit is precies wat ik ervaren heb.

Op baaldagen toch gaan sporten, kleurde mijn dag anders. Mijn kijk op mezelf veranderde. Waardoor ik andere dingen ging doen dan ervoor.

Setting goals will make you happy,

working on your goals and feeling progress will make you happy,

achieving your goals is great … for a minute or ten!

Misschien herken jij dit ook? Je wilt iets. Je doet wat nodig is. Je hebt het. Je bent even blij en je bent al bezig met het volgende dat je wilt.

Met andere woorden, het stellen van doelen doe je eigenlijk niet voor het doel zelf. Je doet het omdat de weg ernaar toe betekenis geeft aan je leven. Je doet het voor de persoon die je wordt terwijl je eraan werkt.

Wil je een leven met meer zingeving?

Stel jezelf dan doelen die gealigneerd zijn met wie je wilt zijn! En werk er stapsgewijs in kleine eenvoudige (micro)stapjes naartoe zodat je stapsgewijs de voldoening van het vooruitgaan kunt ervaren.  

Net zoals ik met mijn 750 km. De eerste microstap was dag 1 van week 1 van de start-to-run. De 2de stap was dag 2 van week 1. De 3de was dag 3 van week 1. Totdat ik 5 km kon lopen. Vervolgens was het 5 km vasthouden.

Elke run heb ik getrackt. Old-school-wise, gewoon in een notitieboekje: datum, duurtijd, gemiddelde hartslag, hoogste hartslag, aantal gelopen kilometers en totaal aantal gelopen kilometers. Elke keer opnieuw. En zo zag ik enerzijds mijn vooruitgang van aantal kilometers op mijn teller. Maar ook iets anders. Ik zag dat stapsgewijs mijn gemiddelde hartslag lager werd. Yes! En zo komen we op mijn WAAROM.

Your WHY is the fuel that keeps you going

Even if you don’t feel like doing so!

Waarom ben ik met dit experiment begonnen?

Ik ga je even door mijn 5 WHY’s gidsen. Dit is wat mij betreft de eenvoudigste manier om tot je WAAROM te komen. Je ‘waarom’ wil je echt tatoeëren in je geheugen.

Dus, waarom wil ik 750 km lopen op 1 jaar?

Omdat ik mij fit wil voelen.

Waarom wil ik me fit voelen?

Omdat fitheid bijdraagt tot vitaliteit.

Waarom is vitaliteit belangrijk voor mij?

Omdat ik dat nodig heb om mentaal en fysiek met meer gemak te dragen wat ik heb te dragen. 

Waarom wil ik met meer gemak dragen wat ik heb te dragen?

Omdat ik wil genieten van het leven. Ik wil leven. Ik wil reizen.

Waarom wil ik dat?

Ik wil vrij zijn. Ik wil ten allen tijde keuzemogelijkheden hebben. Ik wil niet afhangen van anderen. En als ik niet fysiek fit ben, is het risico groter dat ik op een gegeven moment kom vast te zitten, fysiek en/of mentaal.

Mens sana in corpore sano.

Plots wordt dat lopen een bijdrage tot één van mijn belangrijkste waarden “vrijheid in denken en doen”.

Meer nog, door dat dit eigenlijk niet om het lopen draait, kunnen er andere manieren zijn die tot hetzelfde bijdragen. Wat weer helemaal past met mijn persoonlijkheid om regelmatig nieuwe experimenten te doen, nieuwe dingen uit te proberen, nieuwe opportuniteiten te benutten. Ik hou er niet van om me vast te zetten. Ik hou ervan om van mening te veranderen of van plan te veranderen als dat kloppend voelt. Ik heb het nodig om me deze keuzevrijheid te gunnen. 

En zo kwam crossfit op mijn pad. Naast cardio, ook spierkracht aansterken. Een zeer belangrijke voor mij op dit moment. Want de overgang, wat ze ook mooi de peri-menopauze noemen, staat voor mijn deur.      

Ik ben benieuwd waar dit avontuur mij dit jaar zal brengen?   

Het voordeel van een heldere én voor JOU belangrijke WAAROM is dat als het ene plan om de één of andere reden niet kan, je gewoon een nieuw plan kunt bedenken, gealigneerd op je WAAROM.

“Ik kan niet lopen omwille van … ; dus ik doe niets”; wordt nu “ik kan niet lopen, wat kan ik alsnog doen dat een bijdrage levert aan mijn fysieke fitheid?”. En andere deuren kunnen zich openen.

The quality of your questions determines the quality of your life

Zo wordt de combinatie van een hoger doel, met het tracken van je vooruitgang een krachtige manier om meer betekenis en focus te geven aan je leven.

Hoe cool is dat!

Wat ook tot mijn succes heeft bijgedragen is het effectief op voorhand plannen in mijn agenda van mijn loop- en  crossfitsessies.

What gets scheduled, gets done

Het zal je niet verbazen dat ik ook hiermee geëxperimenteerd heb. Wekelijks drie keer sporten was het voornemen. Dit experiment heeft me geleid van niet plannen en in het moment zelf beslissen, naar gedisciplineerd op voorhand plannen en blokkeren in mijn agenda.

Wat voor mij goed werkt, is elke zondagavond de komende 2 weken in te plannen. De kans dat ik doe wat ik gepland heb, is echt zoveel keer groter. Als ik een sessie schrap, dan doe ik dat alleen als ik op hetzelfde moment een ander slot kan reserveren. Ik laat me leiden door de vraag “Wanneer kan het dan wel?”.  Het grootste voordeel voor mij is de rust die ik in mijn hoofd ervaren heb door het op voorhand te plannen en me er maximaal aan te houden. Ik hoef er niet meer mee bezig te zijn. The only thing I need to do is to show up.

Deze blog wordt veel langer dan verwacht.

Lees je nog verder mee? Want ik heb het nog niet over de titel gehad.

Ik heb het namelijk nog niet gehad over het oncomfortabel gevoel dat verandering met zich meebrengt. Dat is best een dingetje!

Get comfortable with feeling uncomfortable

Dit is een vaardigheid. Dit is een spier die training nodig heeft. Dit is de spier die ervoor zal zorgen dat je de verandering die je door wilt voeren in je leven ook daadwerkelijk volhoudt.

Heb jij het moeilijk om nieuwe veranderingen vol te houden? Of stel je geen doelen meer omdat je ze toch nooit volhoudt?

Weet dat het dat oncomfortabel gevoel is dat je ervaart bij verandering of groei, dat de stok tussen de wielen vormt. Het heeft niets te maken met je wilskracht of discipline. Het heeft gewoon te maken met hoe ons brein ons “veilig” probeert te houden. Namelijk door vast te houden aan dat wat het kent. Totdat het nieuwe gedrag als “veilig” wordt gezien omdat je het al zo dikwijls herhaald hebt dat het in je comfortzone komt te liggen.

Dus, elke keer als ik voel dat ik er tussenuit probeer te muizen door één of ander excuus, spreek ik dat stemmetje even toe zoals een ouder zijn kind bemoedigend toespreekt. Ik laat het weten dat het veilig is, dat ik het begrijp, maar dat we het toch gaan doen. Ik herinner het de WAAROM. En off we go, hand in hand!

Dat stemmetje zal er altijd zijn, van zodra je een verandering wilt doorvoeren in je leven. Weet dat, verwelkom het, en begeleid het. Laat het niet je reden zijn om op te geven.  

Ik heb zoveel meer geleerd dan dat ik 605 km kan lopen!

Ik heb geleerd dat mijn leven meer betekenis krijgt, als ik werk aan doelen die belangrijk én interessant zijn voor MIJ. Zeker in tijden dat het buiten hard lijkt te stormen!                                    

Ik heb geleerd dat vooruitgang ervaren mijn vertrouwen in mezelf verhoogt. Ik vergelijk mezelf enkel met mezelf voorheen. 

Ik heb geleerd dat mild zijn met mezelf als het niet lukt dé manier is om snel terug on track te raken. Het zijn de bemoedigende woorden die het winnen van de afstraffende. Probeer maar eens.   

Ik heb geleerd dat ik me fier op mezelf voel als ik doe wat ik zeg dat ik ga doen. Het is me opgevallen dat als ik niet doe wat ik gezegd heb dat ik ga doen er iets aan mij begint te knagen.  

Ik heb geleerd dat comfortabel worden met dat oncomfortabel gevoel van groei en verandering universeel is en gewoon deel uitmaakt van het proces. Ik hoef er niets persoonlijks aan te koppelen. Het is gewoon zo. 

Ik heb geleerd dat als er verschillende manieren zijn om je doel te bereiken ik mag kiezen voor het leukste.

Ik heb geleerd dat mezelf belonen voor elke kleine stap voorwaarts ervoor zorgt dat ik volhoud. Totdat de beloning niet meer nodig is en ik gewoon doe wat ik me voorgenomen heb om te doen.

Oh ja! Ik heb zoveel meer geleerd dan dat ik 605 km kan lopen!

When you are setting goals
you are defining the person you want to become

When you make it a habit, these things are what you do

And ultimately it becomes who you are

Samengevat, wil je veranderingen in je leven?

Wees helder in wat je wel wilt en waarom.

Word vervolgens heel serieus in het boeken van vooruitgang, één microstap per keer.

Maak het simpel, maak het plezant, maak het interessant, maak het betekenisvol VOOR JOU.

Besef dat je bezig bent met het moeilijkste dat er is, je eigen gedrag veranderen. Hoe klein ook die verandering in andermans ogen kan lijken.  

Beoordeel jezelf niet op het aantal keer dat je valt, maar op het aantal keer dat je terug opstaat en verderzet!

We are in this together!

Let’s lift each other up.

Let’s celebrate each other’s successes.

Stand up. Get up. Be more of you.
Wat gaat er om in je hart?

Wat gaat er om in je hart?

Ik hoop dat het goed met je gaat; dat je je gesteund voelt in al wat je doet of niet doet; dat je hoopvol uitkijkt naar wat komt en met voldoening of mildheid kunt terugkijken naar wat was; dat je ondeugende pretoogjes er mogen zijn; alsook de tranen die soms vloeien; dat je leeft; …

Dat je leeft vanuit je volledige zijn met al wat is en al wat niet is; met al wat je bereikt hebt en al waar je afscheid van hebt moeten nemen; met verdriet en vreugde; …

Verdriet betekent niet persé ongelukkig zijn

Ik heb lang enkel maar vanuit mijn hoofd geleefd. Mijn hoofd was leidend in alles wat ik deed. Mijn hoofd dacht overal wel wat van. Kon hard zijn. Voornamelijk naar mezelf toe.  

Het maffe is dat ik zelfs succesvol hierin was. Ik werd ervaren als een goede leidinggevende, een fijne vriendin, een toffe buurvrouw, een goede dochter, een toegewijde moeder, … Maar als ik heel eerlijk ben met mezelf dan kan ik niet anders dan concluderen dat voldoening en vervulling uitbleven.

Mijn hoofd was mijn dictator. Het zei me wat ik moest voelen, hoe ik mij moest gedragen, wat ik moest denken. Ik zat vast in een goed of fout spelletje. En daar waar ik soms misprijzend kon zijn over mensen die oordelen over anderen, werd me pijnlijk duidelijk dat ik zelf ontzettend veel oordelen had over anderen en mezelf. Waardoor ik weer een oordeel op het oordeel had. Lekker vermoeiend. Haha! 

Totdat mijn hart er zich zachtjes, maar steeds luider, mee begon te moeien.

Somewhere beyond right and wrong, there is a garden.
I will meet you there.
<Rumi>

Mijn hart vindt dat goed of fout spelletje maar niets. Telkens als ik dat spelletje speel, voel ik mijn hart niet meer. Dan is het alsof ik de verbinding met mezelf kwijt ben en een rol speel. Een rol gedicteerd door mijn hoofd of door anderen. Dan zit ik vast in de drama-driehoek waarin ik wisselend de rol van dader, slachtoffer of redder speel.      

Wat zou er mogelijk zijn als ik niet meer label met goed of fout?

Ik ben met deze vraag aan de slag gegaan.

Wel, dan IS er plots gewoon heel veel!

Als ik voorbij het paradigma van goed of fout ga, voel ik een oneindig veld van mogelijkheden.

Ik voel me hoopvol ondanks de spannende tijden waarin we ons als mensheid bevinden én verdrietig omwille van al het leed dat we elkaar aandoen. 

Ik voel me empowered in mijn eigen leven én tegelijkertijd ontzettend klein, beseffende dat ik nergens een wezenlijke controle over heb.

Ik voel me gesteund en begrepen, maar ook alleen als het tegenzit.

En alles wat ik voel is OK. Het is gewoon wat ik voel. Ik hoef er niets van te denken, het mag er gewoon zijn. Het vraagt om even gevoeld te worden. En vanuit dat voelen ontstaan er nieuwe impulsen, nieuwe ideeën. Waar mijn hoofd zich dan over kan buigen. Niet als dictator, wel als instrument.

Wat ik geleerd heb is dat mijn lichaam, mijn gedachten en mijn emoties instrumenten zijn die ik mag gebruiken om mijn leven te leiden, gestuurd vanuit mijn hart. Niet vanuit een rol die mijn hoofd of onze maatschappij bedacht heeft als succesvol.    

Verandert dit veel in mijn leven?

Aan de buitenzijde wellicht niet veel. Maar innerlijk is dit een wereld van verschil! De manier hoe ik nu doe wat ik doe lijkt meer afgestemd te zijn met wie ik echt ben; de interpretatie, die ik nu geef aan de situaties waarmee ik te maken heb, brengt meer mentale rust.

Is het een gemakkelijk parcours?

Hell no! Mijn hoofd denkt hier veel van en wilt (veel te) vaak terug naar “het gekende” vroeger. Ik zit regelmatig in conflict met mezelf, met mijn “oude zelf”. Hierdoor begin ik soms te twijfelen. Het vraagt energie om tegen mijn eigen heilige huisjes te schoppen. Het vraagt moed van mij om los te laten wat niet meer klopt. Het vraagt wel wat, ja …

Maar denken te kunnen vasthouden aan iets wat niet meer klopt gewoon omdat het comfortabel is, is een illusie. Het ontneemt mij mijn levensvreugde, waardoor ik minder kan bijdragen aan het collectief.     

Alles is voortdurend in beweging.
Go with your flow.
Ook al voelt het spannend,
en soms beangstigend kwetsbaar.
LEEF! DURF!

Wat gaat er om in jouw hart?

Laat de donkerste tijd van het jaar je helpen om het ook even stil te maken in jou zodat je je hart goed hoort. Wat betekent succes voor jouw hart? Waar wil jouw hart je naartoe leiden? 

Soms is het antwoord niet wat je hoofd wilt, of wat je omgeving wilt.

Durf je hart te vertrouwen. Verzamel je moed bij elkaar en zet een microstapje in die richting.

Wat kan je nu doen, met de resources die je nu hebt, rekening houdend met de realiteit waarin je je nu bevindt, om een microstapje in die richting te zetten?

Wat mag je stap voor stap exploreren?

Als het te spannend voelt voor jou ga je gewoon traag. Gewoon de ene stap na de andere. Zo geef je niet alleen jezelf de tijd om aan je nieuw experiment te wennen, maar ook je omgeving.

Een bezield leven gaat om stappen, niet om snelheid.

Durf je hart de toestemming te geven om de dans van je leven te leiden.

Doorheen chaos. Doorheen kalmte. 

Doorheen al wat is, wat geweest is en wat zal zijn.

In verbinding met jezelf en daardoor ook sterker met elkaar.

Op een boeiend 2023!

SAMEN dansend op de maat van het leven vanuit je hart.

Stap voor stap, meer en meer, moediger en moediger.

Liefde is alles    
<Bart Peeters>