De vakantieperiode is achter de rug. De meeste scholieren en studenten zijn terug bezig. De opdrachten stromen binnen. De herfst doet zijn intrede. Alles gaat goed, neen?
Bijna!
Zoonlief heeft zijn herexamens niet gehaald en is aan een vroege midlifecrisis bezig. De tijd speelt in zijn nadeel.
Chaos.
Wat is je rol als ouder hierin? Sturen, (licht)forceren, omdat we weten wat goed is voor onze kinderen? Of begeleiden, luisteren en van daaruit zien wat mogelijk is? Ik zou zo graag het tweede doen, maar bots tegen de ‘verwachtingen‘ van de papa, de omgeving, de maatschappij. Blijkbaar hecht ik hier toch nog enig belang aan. Mooi inzicht, waarmee ik weer aan de slag mag gaan. Work in progress. Waarbij ik het antwoord op de volgende vraag als poolster gebruik in de chaos:
Wie wil ik zijn in deze situatie?
Zelfzorg blijft hoog staan op mijn agenda. Het lopen wordt ondertussen afgewisseld met CrossFit. In augustus heb ik ‘eindelijk’ de knoop doorgehakt en ben ik voor een abonnement gegaan. Ik schrijf ‘eindelijk’ want het blijkt dat ik best wel een koppige mind heb. Alvorens een gewoonte daadwerkelijk te veranderen dient mijn mind namelijk eerst overtuigd te worden. Hiervoor heb ik best wel wat onderzoek mogen doen en is er best wel wat tijd over gegaan. Want het idee dat ik iets van krachtoefening moet doen is al enkele jaren oud. Echt waar! Maar, zoals in een vorige blog geschreven, door de eerste stap te zetten in de richting van een gezonde lifestyle, volgt de volgende stap, en vervolgens de daaropvolgende stap en zo wordt dat wat ooit “onmogelijk” was plots gewoon je nieuwe realiteit.
Groeien gebeurt in kleine stappen
Dat groeien in kleine stappen gebeurt, klinkt logisch, niet? Het is één van de zeven basisovertuigingen voor een groeimindset.
MAAR …
Hoe dikwijls aanvaard je dat van jezelf? Hoe dikwijls aanvaard je de traagheid hiervan bij jezelf, of bij een ander? In om het even welk domein? Hoe dikwijls heb je je ongeduld je groei laten kapen? Gedachten zoals: “Dit is niets voor mij”; “Ik kan dit niet”; “Dit is te lastig”; “Vandaag niet”; … zijn niet helpend en belemmeren onze potentiële groei.
Als we daar dan het bekend sausje “I want it all and I want it NOW” bovenop gieten dan lijkt deze basisovertuiging voor een groeimindset op een slogan. Ver van ons bed, “iets” voor anderen, “iets” dat we weten maar niet naar handelen.
Wel, in mijn experiment om CrossFit toe te voegen aan mijn lifestyle werd er tegelijkertijd opnieuw chaos gecreëerd. Dit is natuurlijk eigen aan het vinden van een nieuw ritme, een nieuw evenwicht. Niet alleen voor de organisatie thuis, maar ook voor mijn lichaam.
Want uiteraard, als je JA zegt tegen iets, dan zeg je NEEN tegen iets anders. Tenzij we een machine hebben om “tijd” bij te maken. En bij mijn weten is die er nog niet. Met andere woorden, bij elke keuze voor iets, dienen we ook heel even stil te staan op de impact ervan op iets anders. Bij elke keuze voor iets, nemen we afscheid van iets anders. Dat kan even “pijn” doen, en dat hoort er gewoon bij. We zetten door wanneer de “winst” van het nieuwe groter is dan de “pijn” van het loslaten van het ander.
In mijn geval betekent kiezen voor CrossFit dat ik mijn doelstelling van 750 km lopen dit jaar niet zal halen. Alleszins niet met de huidige stand van zaken. Mijn lichaam is ontregeld, en de CrossFit-trainingen vertragen momenteel mijn loopprestaties. Ik loop momenteel ook “maar” 2 keer per week en 2 keer per week ga ik naar CrossFit.
Mijn nieuwe keuze betekent ook dat ik veel minder lees. Want terwijl ik loop, luister ik naar audioboeken of podcasts. Als “kennisspons” vind ik dit niet zo leuk.
Kiezen voor CrossFit betekent ook dat ik meer moet plannen en minder flexibel ben. Want lopen kan je bij wijze van spreken veel gemakkelijker inplannen. Waar ik woon betekent het letterlijk gewoon schoenen aantrekken en beginnen lopen.
En ik kan nog een aantal “pijntjes” opsommen …
Dus ja, ook hier is nog wat chaos dat mag neerdwarrelen alvorens de winst van de nieuwe keuze ten volle te mogen oogsten.
Maar hé! Ik ga voor een gezonde lifestyle. Ik vertrouw op het creatieproces, het proces dat me herinnert dat alle verandering naar iets nieuws best wel messy is in the middle.
Ik weet dat ik spierkracht heb te ontwikkelen om mezelf alle kans te geven om op een gezonde manier door de perimenopauze te gaan. Want ook dat is een natuurlijk proces dat ergens in de nabije toekomst voor de deur zal staan. Of ik dat nu leuk vind of niet. Dus laten we ook hier een experiment van maken. Een uitdagend spel waarin zowel mijn mindset als mijn healthset wordt gevoed. Hoe leuk is dat!
The mind and the body are not separate.
What affects one, affects the other.
Dus chaos. Alles mag zich opnieuw zetten. Oefening in balanceren, elke dag opnieuw. Waarbij ik het volgende quasi religieus momenteel toepas:
What gets scheduled gets done.
Zeker in het begin, wanneer de nieuwe actie nog geen gewoonte is. Ik ken mezelf! Die excuses liggen op de loer.
Wat is het fijn om je eigen patronen soms té slim af te zijn 😉. Ja, het vraagt tijd en energie maar de oogst van vol-doening, onder de vorm van het zien van je eigen progressie, is echt heerlijk! Ook al zal ik nog een aantal maanden mogen wachten om het effect van de CrossFit op mijn loopprestaties te zien, ik zie nu al dat ik net wat meer squats kan doen dan een week geleden. Dat ik net iets meer gewicht kan deadliften dan twee weken geleden. Het blijft afzien tijdens de training, maar de douche erna voelt als de hemel op aarde😉.
Geniet van wat je doet Laat los wat niet meer bij je hoort Koester wat je hebt Droom van wat nog kan En LEEF vandaag.
Life is what happens to you while you’re planning your future.
Ik zou elke blog kunnen starten met de waarneming dat de maanden elkaar razendsnel opvolgen.
En eigenlijk is dat zelfs geen waarneming. Neen, het is duidelijk een interpretatie van de waarneming dat we ondertussen al in juni beland zijn. Een invulling van de feiten, een oordeel.
Het verschil tussen een bloem en een onkruid is een oordeel
Ik heb mezelf het afgelopen weekend getrakteerd op een 2-daagse training. Een opfrissing in verbindend communiceren. Ik heb deze training vele jaren geleden al eens gevolgd, als onderdeel van mijn leiderschapstraject. Ik herinner me dat ik toen – en ook nu – vele AHA-momenten ervaren heb. Dit gedachtengoed van Marshall Rosenberg gaat hand in hand samen met de groeimindset.
De theorie is eenvoudig. De toepassing is best wel moeilijk.
Het is een gedachtengoed dat ons uitnodigt om eigenaarschap te pakken over de woorden die onze mond verlaten. Het gaat niet over goed of fout. Het gaat over het bewust worden van het al dan niet verbindend effect van onze communicatie.
Het gaat ook over het bewust worden van onze eigen gedachten, emoties en behoeften. Verbinding met onszelf is cruciaal om verbindend te communiceren. Ja, dit vraagt stilte-momenten. Even inchecken bij onszelf: “Wat is hier echt gaande?”; “Wat heeft me nu echt geraakt?”; “Wat denk/voel/wil ik nu zelf?”; …
Het is een dans tussen bewust worden én bewust zijn; tussen innerlijk en uiterlijk observeren; tussen intentie en doen; tussen fouten maken en leren; tussen oordeel en compassie. Het is dansen met wat zich aandient. En het is vooral oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Tussen wat gezegd wordt en niet bedoeld,
en wat bedoeld wordt en niet gezegd,
gaat de meeste liefde verloren
Zoals de trainster meegaf: verbindend communiceren is echt niets voor doetjes. Het vraagt moed.
Gevoelens en behoeften hardop durven benoemen, wordt door de meeste mensen als risicovol ervaren.
Obstakels die het verbindend effect op de helling brengen zijn onder andere gedachten die klinken als “Wat gaat die ander dan wel niet van me denken?”; of “Dat gaat tegen me kunnen gebruikt worden!”; of “Ik weet niet wat ik voel of nodig heb, dus ik sla even die stappen over …” ; of …
Graag deel ik mijn lessen met jou:
Het zuiver uiten van een verzoek, in plaats van een eis, is mijn uitdaging. Zeker in privé-context. Ik mag meer oefenen in het helder verwoorden van mijn verzoek, mijn vraag aan de ander.
In plaats van ervan uit te gaan dat de ander het ondertussen wel weet, waardoor ik de verantwoordelijkheid van invulling bij de ander laat. Hierdoor is de kans van frustratie of teleurstelling -en het dus uit verbinding gaan – uiteraard hoger, dan wanneer ik het helder zou formuleren.
Dat houdt ook in dat de ander zowel “JA” als “NEEN” mag antwoorden op mijn verzoek. Een uitnodiging voor mij om noch het ene, noch het andere persoonlijk op te nemen. Beiden zijn ok en vormen een basis om samen te kijken wat er dan wel mogelijk is.
Wat als de NEEN van de ander op mijn verzoek gewoon een JA is aan eigen behoeften?
Ja, dit weekend was een mooie opfrissing én een bevestiging van mijn persoonlijke groei: never ending én altijd in ont-wikkeling.
Ik heb al vele mooie momenten gehad om de opfrissing terug in de praktijk te brengen. Met mijn man, met mijn zonen, met vriendinnen en familie.
MANMANMAN. Het is echt een heerlijke dans van vallen en opstaan!
Telkens als ik mezelf begin te “veroordelen” omdat ik het nog niet altijd “juist” doe of omdat ik een oordeel heb over de ander, of … dan herinner ik me eraan dat het echt niet gaat over goed of slecht, maar gewoon over bewust worden en kiezen.
Dit is zo gelijklopend met het ontwikkelen van onze groeimindset. Het start met het herkennen van onze mindset. Om vervolgens het effect ervan te erkennen, op onszelf en op de ander. Zodat we vanuit deze herkenning en erkenning vervolgens stappen kunnen ondernemen in het bewust kiezen van onze mindset. Er is geen goede of slechte mindset. Er is gewoon het bewustzijn van onze mindset om vandaaruit terug bewust te kiezen.
Change your mindset, change your life
Verbindend communiceren is voor mij dé taal van de groeimindset. Met als doel verbinding met de mens in mezelf, waardoor ik mijn mindset steeds meer kan kiezen, in steeds meer situaties.
Als kers op de taart krijg ik er ook een effectievere verbinding mee met de ander, wat ook weer een ondersteunend effect heeft op mijn groeimindset.
Laten we samen dansen, in de regen en in de zon;
Laten we samen dansen, met vallen en met opstaan;
Laten we samen dansen, weg van goed of slecht;
Laten we samen dansen, van mens tot mens, perfectly imperfect.
Heb jij ook de indruk dat de maanden elkaar sneller opvolgen dan voorheen? Of is dat één van de vele ouderdomsverschijnselen horende bij mijn steeds talrijker wordende grijze haren?
Vandaag wil ik een tekst met jou delen uit de oude doos. Een tekst die mij inspireert én helpt betekenis te geven telkens als ik het “loslaten” even uitdagend vind.
Vorige week stonden 2 bedrijfsworkshops op mijn agenda, met als thema “Perfectionisme ombuigen in optimalisme”. Willen, kunnen en durven “loslaten” is een dingetje wanneer we in onze perfectionistische mindset zitten. Dit is natuurlijk niet alleen zo voor “perfectionisten”. Dit is ook zo wanneer we even vastzitten in onze statische mindset, wanneer we ons groot gelijk willen tonen, …
“Loslaten” wordt gemakkelijker als we er een andere betekenis aan geven. Nelson Mandela deelt genereus met ons die andere betekenis.
Loslaten
Om los te laten is liefde nodig …
Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen, maar dat ik het niet voor een ander kan oplossen of doen…
Loslaten is niet mezelf losmaken, maar het besef dat ik een ander niet kan besturen…
Loslaten is niet een ander wat toestaan, een ander iets mogelijk maken, maar de ander laten leren door zelf te ervaren…
Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik besef dat ik het resultaat niet in handen heb…
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen, noch de schuld te geven, het is weten dat ik alleen mezelf kan veranderen…
Loslaten is niet zorgen voor, maar zorg hebben om, geven om…
Loslaten is niet fixen, maar ondersteunen…
Loslaten is niet oordelen, maar de ander toestaan om mens te zijn…
Loslaten betekent niet meer alles willen regelen, maar de ander in staat stellen om zijn eigen resultaat te beïnvloeden…
Loslaten betekent niet ontkennen, maar aanvaarden…
Loslaten is niet zeuren, schelden of ruzie maken, maar durven mijn eigen tekortkomingen op te sporen en te verbeteren…
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen…
Loslaten is niet iemand bekritiseren en reguleren, maar proberen te worden wat ik droom dat ik kan zijn…
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar eruit leren én groeien en leven voor de toekomst…
Loslaten is minder vrezen, meer liefhebben.
<<Toegeschreven aan Nelson Mandela>>
Loslaten is een deugd en een kunst. Het is de voorbode van iets nieuws.
Wat houdt jou tegen om los te laten wat je niet meer dient? Wat houdt jou tegen om te zijn wie jij wilt zijn? Aan welke betekenis hou je nog vast?
De paashaas huppelt voorbij en heeft voor jou een vraag mee
Wat is het beste dat jou kan overkomen als …?
Ik heb me altijd die andere vraag gesteld “Wat is het ergste dat je kan overkomen?”.
Deze vraag heeft me menigmaal geholpen om over mijn eigen mentale obstakels van angst te stappen en toch te doen wat nodig is om te doen om een bepaald doel te behalen.
De laatste tijd probeer ik dingen anders aan te pakken, om te zien of ik daardoor ook andere resultaten behaal, geïnspireerd door de quote:
If you keep doing what you’ve always done you’ll keep getting what you’ve always got
Ja, er zijn een aantal dingen die ik graag anders wil, dus een mooie uitnodiging om daadwerkelijk dingen ook anders aan te pakken.
Natuurlijk is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Alleszins dat is mijn ervaring, zeker als ik een duurzame verandering beoog.
Dit vraagt mindset-werk. Wat in theorie simpel is en slechts uit drie stappen bestaat.
Het bewust zijn van mijn mindset, is dan mijn eerste stap. Ondertussen ben ik expert geworden in het analyseren van mijn gedachten. Dus dat is easy peasy.
De volgende stap is evalueren welke hiervan ondersteunend zijn en welke niet. Ook dat gaat me beter en beter af.
Om vervolgens te bepalen of ik bereid ben om de niet-ondersteunende gedachten los te laten, zodat ik vrij ben om andere keuzes te maken.
Die laatste stap is soms te vergelijken met “The devil is in the details”.
Op de één of andere manier lijkt het doorvoeren van rationeel logische stappen soms op een identiteitscrisis door die laatste stap.
Ik geef een voorbeeld.
Al jaren drink ik té veel koffie dan goed voor me is. Zo af en toe doe ik dan een detox en dan ben ik de eerste drie dagen niet te genieten. Mijn huisgenoten zijn hier al menigmaal de pineut van geweest. Duidelijk een signaal dat mijn lichaam er goed verslaafd aan is.
Zonder dat ik er echt bewust van ben is mijn dag ingedeeld naar mijn koffiepauzes toe. Koffiedrinken heeft voor mij ook een gezellig sociaal aspect. Als er iemand op bezoek komt of als ik ergens ontvangen word, is dat kopje koffie erg welkom. Uiteraard vergezeld van een koekje of een stukje chocolade. Lekker op zijn Belgisch.
Een uitstapje is maar geslaagd als we even pauzeren in dat ideale koffiehuisje.
Op vakantie zal ik in de reisgids kijken naar het beste koffiehuisje en er natuurlijk ook passeren. Ik denk dat ik van bijna elke reis een zakje koffiebonen heb meegebracht.
Zoals je kan lezen, ik ben duidelijk een koffiedrinker.
Tot maart 2021. Yes, ik ben ondertussen al een dik jaar koffievrij! Dit heb ik nog nooit zo lang vol gehouden. Een ware identiteitsshift. Ik durf nu zelfs zeggen dat ik geen koffiedrinker meer ben. Mijn naaste omgeving heeft dit niet voor mogelijk gehouden. En in alle eerlijkheid, ik ook niet. De vele mislukte pogingen maakten dat ik mezelf daarin niet meer vertrouwde.
Totdat ik die mislukte pogingen echt ben gaan beschouwen als leermomenten. Niet het alleen theoretisch weten uit de boekskes, maar er echt zo mee aan de slag gaan. Die mislukte pogingen zijn namelijk alleen maar indicaties van hoe het niet kan.
En zo kwam de vraag van de paashaas tot leven: Wat is het beste dat mij kan overkomen als ik geen koffie meer drink?
De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je vragen
Mijn brein ging met deze vraag aan het werk op zoek naar het antwoord. Antwoorden vond het in overvloed. In die mate zelfs dat koffie blijven drinken voor mij geen optie meer was. Mijn mind was overtuigd. Yes, want dat is dikwijls mijn grootste tegenstander ;o).
Vervolgens heb ik ook oprecht andere methodes toegepast dan voorheen, gezien ik al wist wat allemaal niet zou werken.
En voila, één jaar later ben ik fier om mij niet meer te identificeren als koffiedrinker. Welcome freedom!
Misschien lees je dit en denk je: so what, no big deal.
Voor mij wel. Ik had het namelijk voor onmogelijk gehouden dat ik hierin zou slagen. En ik was mis. Een succes dat me eraan herinnert om ‘dat wat ik voor mezelf als onmogelijk label’ te challengen. Zoals steeds, door te beginnen met mijn eigen mindset erover onder de loep te nemen.
Ondertussen ben ik met een nieuw experiment bezig. Als me dit lukt, onderga ik weer een identiteitsshift. Eentje die ik ook helemaal voor onmogelijk hou. Ik ben ontzettend benieuwd naar wat het me zal brengen, wie ik dan zal zijn. Spannend!
Maar eerst door de examens van onze kinderen geraken, of moet ik jongeren zeggen?
Dat is best wel een evenwichtsoefening voor mij. Zowel qua organisatie, als qua mindset.
Mijn oudste zit aan ’t unief. Eerste jaar. Best wel spannend voor hem. En eigenlijk ook wel voor mij. De lijn tussen er zijn voor hem en hem ondersteunen enerzijds en de drang om te willen controleren door zijn aanpak te becommentariëren anderzijds, is soms dun.
Ik weet dat het zijn pad is, dat het tijd is om hem volledig zijn eigen keuzes te laten maken, zijn eigen aanpak te laten bepalen, zijn eigen lessen te laten trekken (of niet), … Mijn rol van opvoeden is al een tijdje gedaan.
Maar het blijft ook mijn kind, dat ik soms wil beschermen tegen de pijn die teleurstelling en sommige levenslessen met zich meebrengen. Haha, de illusie dat ik hem kan “beschermen” van de grote boze wolf is er soms toch nog. Ondanks het feit dat ik wel beter weet.
Herken jij dat ook?
Wat mij helpt is eerstduidelijkheid krijgen over wie ik wil zijn. Naar dit concreet voorbeeld vertaald is het dus duidelijkheid krijgen over welke soort mama ik wil zijn. Dat is helder voor me. Ik wil de liefdevolle en ondersteunende mama zijn. Ik wil dat hij zich thuis veilig voelt, een plek waar hij helemaal zichzelf kan zijn en waar alles bespreekbaar is. Ook de dingen waar ik totaal een andere mening over heb. Dus geen taboe onderwerpen. Ik wil verbinden met mijn zoon, met de persoon die hij echt is. Ook al had ik voor bepaalde aspecten andere verwachtingen en ben ik soms teleurgesteld in zijn gedrag. Hij is precies de persoon die hij is en dat is fantastisch. Soms slik ik, want soms is hij een confronterende spiegel voor mij. En tegelijkertijd kijk ik trots van aan de zijlijn toe hoe hij zijn pad bewandelt, hoe hij zijn lessen oogst, en zijn voldoening. Niet de mijne, maar de zijne. En dat is een voortdurend proces van loslaten, loslaten en nog eens loslaten.
Trade expectation for appreciation and your whole world changes in an instant.
Vervolgens plaats ik stap voor stap bewust intenties die mij herinneren aan welke mama ik wil zijn. De intentie – “gewoon” luisteren, hem zien en horen en enkel vragen stellen – passeert regelmatig de revue. Neen, geen subjectief gekleurde, noch sturende vragen, hoe groot soms de verleiding ook is. Dat vraagt meer oefening, net omdat het mijn eigen kind is. Dat vraagt oprecht proberen eerst hem te begrijpen, alvorens zelf begrepen te worden. Dat vraagt geduld met mezelf, zeker als ik mezelf betrap op “niet luister en enkel maar sturen”. Dat vraagt geduld met hem, zeker als ik vind dat hij rond de pot aan het draaien is, of als ik denk dat ik weet wat zijn antwoord is. Ook dit is een never ending proces van loslaten, niet vasthouden aan verwachtingen.
De intentie van – geen opmerkingen geven op x, y, z ….- is ook eentje waar ik nog steeds mezelf tegenkom. Bijvoorbeeld, geen commentaar geven als hij op “zijn” manier aan tafel zit, op “zijn” manier eet, op “zijn” manier antwoord, …. Kan je je hier al iets bij voorstellen?
Dat is de theorie, dat is de intentie.
En de praktijk brengt me natuurlijk levenslessen om U tegen te zeggen. Hilarisch pijnlijk confronterend en super leerrijk tegelijkertijd.
Vorig WE heb ik zo’n fantastisch groeimoment cadeau gekregen van mijn oudste.
We zitten samen aan tafel te eten. Ik weet zelfs niet meer waarover het gesprek gaat. Wat ik wel nog weet is dat ik de intentie “geen opmerkingen geven over …” helemaal vergeten ben. Ik geef hem namelijk gewoon plat commentaar op hoe hij aan tafel zit, op hoe hij kijkt, hoe hij spreekt, hoe hij ….
Om een lang verhaal kort te maken, zijn gedrag zint me duidelijk niet. Ik zit met andere verwachtingen dan hij en zit op dat moment duidelijk vast in mijn fixed mindset.
Mijn zoon reageert subliem. Achteraf bezien uiteraard. Op dat moment vind ik het allesbehalve subliem.
Hij staat op met zijn bord en bestek. Schuift de terrasdeur open. Zet zijn bord op de terrastafel. Schuift de terrasdeur terug toe en zet zich met zijn rug naar mij en eet rustig verder zonder zich om te draaien, zonder mij nog een blik te gunnen.
It will never be easy, but I am getting better in it. It’s all about the progress that we make, not about being perfect.
Do I need to say more?
Neen, overduidelijk.
Op dat moment sta ik erbij en kijk ik er naar. Ik voel me boos worden. Mijn ego(tje) heeft dan zin om op te staan en er een olifant van te maken. Om vast te houden aan mijn groot gelijk (ook al had ik ongelijk). Gelukkig herinner ik me deze keer – er zijn ook momenten dat ik het me niet herinner hoor – net op tijd welke mama ik wil zijn. En kan ik kiezen om alles los te laten.
Hahaha. Saved by the internal bell ;o).
Was mijn gedrag in lijn met de mama die ik wil zijn? Neen, tuurlijk niet.
Had mijn zoon gelijk? Ja! Ik ben duidelijk over zijn grens gegaan en dat terwijl hij met examenstress zit. Hem begrijpen, hem zien, hem horen, hem ademruimte geven, ben ik even vergeten.
Na dit intern gesprek met mezelf – ja, misschien herken jij dat ook, ik heb vaak dialogen met allerlei stemmetjes in mijn hoofd – ben ik ter plekke hard beginnen lachen. Vervolgens ben ik opgestaan en ben ik me gaan verontschuldigen. Want dat is wat de mama zou doen die ik wil zijn. Zij zou de mug niet laten transformeren in een olifant, zij kan haar ego(tje) inslikken en kan toegeven dat ze het bij het foute eind heeft.
Gemakkelijk voor mij op dat moment? Neen.
Confronterend? Absoluut.
Maar weer geleerd. Ja, soms kan ik echt hardleers zijn.
Conflict reminds me when I need more space for myself.
Wat ik ook geleerd heb is dat ik een kort lontje heb als ik moe ben. Als mijn zelfzorg een tijdje op een laag pitje draait. Dankzij dit duidelijk signaal van mijn oudste krijgt dat ook weer de nodige aandacht. Ik kan niet de mama zijn die ik wil zijn als ik mezelf niet verzorg. Zo werkt dat nu eenmaal voor mij.
Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.
Vol geduld met jezelf en met de ander,
Draag zorg voor jezelf.
Dat is jouw verantwoordelijkheid, van niemand anders.
And, remember, summer is coming, … soon.
Hang in there and just be your shining and inspiring work-in-progress!
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
