Vooruitgang in kleine stapjes

Vooruitgang in kleine stapjes

Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.  

Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.  

Wat hebben we dan gedaan?  

We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; …   

Een boeiende, leerrijke én intensieve winterperiode.  

En nu is het opnieuw blog-tijd!  

De lente brengt nieuwe energie met zich mee. Ze nodigt uit om terug meer naar buiten te komen. Héérlijk! Voel jij dat ook?  

Zowel letterlijk als figuurlijk.  

Zo ben ik vandaag terug buiten gaan lopen. Sinds de herfst lukte me dat niet meer.  

Gelukkig voor mijn welzijn ben ik blijven crossfitten. Zelden vertrok ik mét goesting. Altijd kwam ik moe én voldaan terug.  

Vandaag wil ik samen met jou reflecteren op een quote toegeschreven aan Henry Ford.  

Deze wijsheid heb ik vandaag tijdens het lopen opnieuw mogen ervaren. Ik vertrok namelijk voor mijn 5 km ronde. Ondanks een goede fysieke conditie is het lastig. Het valt me op dat door de intensieve workouts van op de crossfit mijn hartslag snel de hoogte in gaat en mijn ademhaling onregelmatig is. Ik voel de emotie van teleurstelling langskomen én bijna geef ik toe om te stoppen.   

Gered door een vraag 

Totdat ik me herinner om mezelf een vraag te stellen “Wat is er nu wel mogelijk?”.  

Ik kijk naar een boom wat verder, en denk “Ja, dat moet kunnen!”. Terwijl ik de boom passeer, geef ik me letterlijk een schouderklopje: ik voel me goed omdat ik toch doorgezet heb én focus me op de volgende kleine stap, een paaltje verderop. Terwijl ik het paaltje voorbij loop, geef ik mezelf opnieuw een schouderklopje en bepaal opnieuw het volgend punt dat binnen mijn bereik ligt. Dit keer is het een struik. Telkens als ik het “punt” haal klop ik op mijn schouder, voel waardering voor wat al achter de rug is en bepaal het volgende “punt”. En plots is mijn volgend “punt” mijn vertrekpunt, met een brede lach op mijn gezicht en 5 km meer op mijn teller stop ik er.  

Spelenderwijs, met vele kleine waarderingen tussendoor, heb ik mijn doel alsnog bereikt. De schouderklopjes aan mezelf, die initieel aarzelend en vooral spottend gebeuren, beginnen echt binnen te komen én geven me zowaar de mentale en fysieke energie nodig om een volgende kleine mijlpaal te proberen. Het valt me op dat wanneer het parcours moeilijk is, ik nood had aan zeer kleine stappen vooruit, mijlpalen die niet ver van elkaar liggen.  Wanneer het parcours gemakkelijk is, bijvoorbeeld een bergaf of wind in de rug, werken mijlpalen die verder uit elkaar liggen motiverender.  

Dus ja, in dat citaat van Henry Ford gaat wel wat wijsheid schuil.   

Vorige week, bij het in elkaar steken van een leiderschapstraject, heb ik hetzelfde gedaan.  

Een tijdje geleden heb ik een telefoonkluis met tijdslot gekocht én een digitale timer. Mijn smartphone gaat voor 2 uur in de kluis (die je niet vroegtijdig open krijgt tenzij je de kluis kapot maakt) én de digitale timer stel ik in op 28 minuten (pomodore techniek voor focus).  Telkens als de timer afloopt neem ik een micropauze van 2 minuten om mijn benen te strekken. Na 4 rondes gaat de telefoonkluis open en heb ik zowaar de keuze om berichten te checken.  

Ongelofelijk wat je gedaan krijgt als je de grootste afleider achter slot en grendel plaatst én je jezelf engageert voor korte focusblokken. Het feit dat die smartphone gewoon geen optie is, brengt mij zoveel rust waardoor ik de focus echt kan houden op wat ik te doen heb. De timer houdt me bewust van tijd en van noodzaak om even de benen te strekken. Op de één of andere manier wordt iets afwerken een spelletje. Zou ‘kies & focus’ een goede naam zijn voor dit spelletje?  

Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.

Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt “En waarom denk je dat?”. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht “Hoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?”. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper.  

Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken. 

Loopt het altijd goed af?  

Neen!  

Ik heb ondertussen al een week in die mate pijn in mijn schouders dat ik niet meer kan crossfitten.  Ik kan zagen en klagen totdat ik mezelf beu ben gehoord. Ik kan opgeven en stoppen. Of ik kan mezelf herinneren dat mentale en fysieke veerkracht communicerende vaten zijn én dat dit belangrijk voor me is.  

Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren. 

Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.    

Het is lente!  

We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.  

Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.   

Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!  

Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming.  

Wil jij jezelf en/of je medewerkers ondersteunen in het werken aan mentale en fysieke veerkracht, in het zien van mogelijkheden, in het stimuleren van hun groeimindset? Kijk dan snel in ons aanbod voor bedrijven en contacteer ons vrijblijvend voor een aanbod op maat van je noden.  

Let’s have some fun: Regelmaat, discipline en … chocolade

Let’s have some fun: Regelmaat, discipline en … chocolade

Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!

En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.

Waar je ook bent, je bent waardevol en nodig.

Geven en nemen, high en low, licht en donker, lachen en wenen, vreugde en verdriet: het hoort er allemaal bij. Het één is niet beter dan het ander. Het één is wel leuker dan het ander. Wie heeft ons ooit doen geloven dat het leven alleen maar leuk moet zijn? Wie heeft ons doen geloven dat als dat niet zo is er iets mis is met ons, of met ons leven?

Kletskoek!

Het leven is één groot avontuur en sleurt ons mee naar hoogtes, maar ook laagtes; naar donkere plekken, maar ook prachtige adembenemende plekken; naar daar waar we willen zijn en daar waar we niet willen zijn …

Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.

Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.

Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag. 
Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zo’n goed gevoel overgehouden.

Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de “back squat”, zelfs niet met een lege halter.
Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de “bewust onbekwaam” fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de “onbewust onbekwaam”, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van “bewust bekwaam” die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van “onbewust bekwaam”.

Ik bevind me dus in die “gevaarlijke” tweede fase van “bewust onbekwaam”. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan. 

Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.

Groeien doe je door te doen wat nodig is,
ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid
die af en toe de kop komen opsteken.

In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reëel werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? …
 
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat “kipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)”.

Zelfs na tien maanden crossfit behoor ik nog tot de groep beginnelingen en ik zal er mét plezier nog een tijdje inzitten. Er zijn nog maar weinig sessies geweest waarin ik niet hardop met mezelf gelachen heb. Want de gap tussen wat ik kan en wat de uiteindelijke bedoeling is, is best wel hilarisch groot. But hey, I am showing up, drie keer per week, and I am making progress. Weliswaar in micro-stappen. But progress is progress.

De “kipping pull-up” is één van de vele oefeningen die voor mij nog ver buiten mijn bereik liggen. In stilte denk ik “OK, je bent hier en het enige dat je moet doen is het een kans geven” en ik herinner me één van mijn favoriete mantra’s:   


Every day in every way, I am making progress.

So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.

Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.

Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de “kipping pull-up” ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in “hollow” om vervolgens naar “superman” over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien “clean ring rows” en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.

Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.

Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.

Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?

Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.

Trust the process.
Practice, repetition and patience is the mother of all skills.

You teach best what you most need to learn. In dit geval helemaal waar voor mij. Mijn man zou er zelfs een schepje bovenop doen en zeggen dat er nog heel veel emmertjes naar de zee moeten gedragen worden alvorens geduld één van mijn verworven vaardigheden is.

Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen “Ce n’est pas vraiment ce que tu m’as vu faire, mais tu es sur le bon chemin!”, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!  

Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!

Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf “Blijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the process”. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.

Zijn antwoord is mijn trigger!

Hij zegt “Om de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.”

Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.

Het is zo’n moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zo’n moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.

Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap: 

Everyone wants to tansform,
but nobody wants to change.

Mmmmm …

Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?

Regelmaat en discipline …

Zijn dat kwaliteiten die ik mezelf zou toeschrijven als ik bloedeerlijk met mezelf ben? Soms, maar meestal niet. Ik ben meer van het impulsieve en nieuwsgierige. Ai, dat is even confronterend! Ik hoor mijn innerlijke cheerleader vragen of ik toch niet een beetje streng ben met mijn conclusie. En ja, ze heeft gelijk! Op één gebied toon ik al decennia regelmaat en discipline, en dat is … in het eten van chocolade!

Opnieuw hoor ik mijn innerlijke cheerleader: goed! Dat betekent dat je het kunt. Waar nog?

Heerlijk die innerlijke gesprekken met mezelf als de mindset goed zit, de intentie helder is en humor niet ver te zoeken is.

Ik voltooi mijn sets en begin aan een pittige “WOD”. Helemaal in het zweet, fysiek uitgeput én voldaan rijd ik met een brede lach op mijn gezicht naar huis. Wat een contrast met twee dagen geleden.

A person with a clear purpose will make progress,
even on the roughest road.

A person with no purpose will make no progress,
even on the smoothest road.

Zal ik ooit een “kipping pull-up” kunnen doen? Of een diepe “backsquat” met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een “handstand walk”? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.     

Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.

Change your mindset, change your life.

Het leven is gewoon het leven.
Niet goed of fout.
Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt.
Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt.
Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen, 
want dat is het enige waar we invloed op hebben!
Met empathie en compassie,
voor onszelf en voor de anderen.

Maak er een prachtige zomer van!

Wat als chaos een uitnodiging is om het creatieproces te vertrouwen?

Wat als chaos een uitnodiging is om het creatieproces te vertrouwen?

De vakantieperiode is achter de rug. De meeste scholieren en studenten zijn terug bezig. De opdrachten stromen binnen. De herfst doet zijn intrede. Alles gaat goed, neen?  

Bijna!  

Zoonlief heeft zijn herexamens niet gehaald en is aan een vroege midlifecrisis bezig. De tijd speelt in zijn nadeel.  

Chaos.  

Wat is je rol als ouder hierin? Sturen, (licht)forceren, omdat we weten wat goed is voor onze kinderen? Of begeleiden, luisteren en van daaruit zien wat mogelijk is? Ik zou zo graag het tweede doen, maar bots tegen de ‘verwachtingen‘ van de papa, de omgeving, de maatschappij. Blijkbaar hecht ik hier toch nog enig belang aan. Mooi inzicht, waarmee ik weer aan de slag mag gaan.
Work in progress. Waarbij ik het antwoord op de volgende vraag als poolster gebruik in de chaos:   

Wie wil ik zijn in deze situatie?

Zelfzorg blijft hoog staan op mijn agenda. Het lopen wordt ondertussen afgewisseld met CrossFit. In augustus heb ik ‘eindelijk’ de knoop doorgehakt en ben ik voor een abonnement gegaan. Ik schrijf ‘eindelijk’ want het blijkt dat ik best wel een koppige mind heb.
Alvorens een gewoonte daadwerkelijk te veranderen dient mijn mind namelijk eerst overtuigd te worden. Hiervoor heb ik best wel wat onderzoek mogen doen en is er best wel wat tijd over gegaan. Want het idee dat ik iets van krachtoefening moet doen is al enkele jaren oud. Echt waar! Maar, zoals in een vorige blog geschreven, door de eerste stap te zetten in de richting van een gezonde lifestyle, volgt de volgende stap, en vervolgens de daaropvolgende stap en zo wordt dat wat ooit “onmogelijk” was plots gewoon je nieuwe realiteit.  

Groeien gebeurt in kleine stappen

Dat groeien in kleine stappen gebeurt, klinkt logisch, niet? Het is één van de zeven basisovertuigingen voor een groeimindset.  

MAAR …  

Hoe dikwijls aanvaard je dat van jezelf? Hoe dikwijls aanvaard je de traagheid hiervan bij jezelf, of bij een ander? In om het even welk domein? Hoe dikwijls heb je je ongeduld je groei laten kapen? Gedachten zoals: “Dit is niets voor mij”; “Ik kan dit niet”; “Dit is te lastig”; “Vandaag niet”; …  zijn niet helpend en belemmeren onze potentiële groei.  

Als we daar dan het bekend sausje “I want it all and I want it NOW” bovenop gieten dan lijkt deze basisovertuiging voor een groeimindset op een slogan. Ver van ons bed, “iets” voor anderen, “iets” dat we weten maar niet naar handelen.  

Wel, in mijn experiment om CrossFit toe te voegen aan mijn lifestyle werd er tegelijkertijd opnieuw chaos gecreëerd. Dit is natuurlijk eigen aan het vinden van een nieuw ritme, een nieuw evenwicht. Niet alleen voor de organisatie thuis, maar ook voor mijn lichaam. 

Want uiteraard, als je JA zegt tegen iets, dan zeg je NEEN tegen iets anders. Tenzij we een machine hebben om “tijd” bij te maken. En bij mijn weten is die er nog niet. Met andere woorden, bij elke keuze voor iets, dienen we ook heel even stil te staan op de impact ervan op iets anders. Bij elke keuze voor iets, nemen we afscheid van iets anders. Dat kan even “pijn” doen, en dat hoort er gewoon bij. We zetten door wanneer de “winst” van het nieuwe groter is dan de “pijn” van het loslaten van het ander.    

In mijn geval betekent kiezen voor CrossFit dat ik mijn doelstelling van 750 km lopen dit jaar niet zal halen. Alleszins niet met de huidige stand van zaken. Mijn lichaam is ontregeld, en de CrossFit-trainingen vertragen momenteel mijn loopprestaties. Ik loop momenteel ook “maar” 2 keer per week en 2 keer per week ga ik naar CrossFit.  

Mijn nieuwe keuze betekent ook dat ik veel minder lees. Want terwijl ik loop, luister ik naar audioboeken of podcasts. Als “kennisspons” vind ik dit niet zo leuk.  

Kiezen voor CrossFit betekent ook dat ik meer moet plannen en minder flexibel ben. Want lopen kan je bij wijze van spreken veel gemakkelijker inplannen. Waar ik woon betekent het letterlijk gewoon schoenen aantrekken en beginnen lopen.  

En ik kan nog een aantal “pijntjes” opsommen …   

Dus ja, ook hier is nog wat chaos dat mag neerdwarrelen alvorens de winst van de nieuwe keuze ten volle te mogen oogsten.  

Maar hé! Ik ga voor een gezonde lifestyle. Ik vertrouw op het creatieproces, het proces dat me herinnert dat alle verandering naar iets nieuws best wel messy is in the middle.  

Ik weet dat ik spierkracht heb te ontwikkelen om mezelf alle kans te geven om op een gezonde manier door de perimenopauze te gaan. Want ook dat is een natuurlijk proces dat ergens in de nabije toekomst voor de deur zal staan. Of ik dat nu leuk vind of niet. Dus laten we ook hier een experiment van maken. Een uitdagend spel waarin zowel mijn mindset als mijn healthset wordt gevoed. Hoe leuk is dat!        

The mind and the body are not separate.  

What affects one, affects the other.  

Dus chaos. Alles mag zich opnieuw zetten. Oefening in balanceren, elke dag opnieuw. Waarbij ik het volgende quasi religieus momenteel toepas:  

What gets scheduled gets done.

Zeker in het begin, wanneer de nieuwe actie nog geen gewoonte is. Ik ken mezelf! Die excuses liggen op de loer.  

Wat is het fijn om je eigen patronen soms té slim af te zijn 😉. Ja, het vraagt tijd en energie maar de oogst van vol-doening, onder de vorm van het zien van je eigen progressie, is echt heerlijk! Ook al zal ik nog een aantal maanden mogen wachten om het effect van de CrossFit op mijn loopprestaties te zien, ik zie nu al dat ik net wat meer squats kan doen dan een week geleden. Dat ik net iets meer gewicht kan deadliften dan twee weken geleden. Het blijft afzien tijdens de training, maar de douche erna voelt als de hemel op aarde😉.  

Geniet van wat je doet
Laat los wat niet meer bij je hoort 
Koester wat je hebt
Droom van wat nog kan
En LEEF vandaag.   

Life is what happens to you while you’re planning your future. 

Live NOW!  

JA en NEEN – beiden zijn welkom!

JA en NEEN – beiden zijn welkom!

Ik zou elke blog kunnen starten met de waarneming dat de maanden elkaar razendsnel opvolgen.  

En eigenlijk is dat zelfs geen waarneming. Neen, het is duidelijk een interpretatie van de waarneming dat we ondertussen al in juni beland zijn. Een invulling van de feiten, een oordeel.    

Het verschil tussen een bloem en een onkruid is een oordeel

Ik heb mezelf het afgelopen weekend getrakteerd op een 2-daagse training. Een opfrissing in verbindend communiceren. Ik heb deze training vele jaren geleden al eens gevolgd, als onderdeel van mijn leiderschapstraject. Ik herinner me dat ik toen –  en ook nu – vele AHA-momenten ervaren heb. Dit gedachtengoed van Marshall Rosenberg gaat hand in hand samen met de groeimindset.   

De theorie is eenvoudig. De toepassing is best wel moeilijk.  

Het is een gedachtengoed dat ons uitnodigt om eigenaarschap te pakken over de woorden die onze mond verlaten. Het gaat niet over goed of fout. Het gaat over het bewust worden van het al dan niet verbindend effect van onze communicatie. 

Het gaat ook over het bewust worden van onze eigen gedachten, emoties en behoeften. Verbinding met onszelf is cruciaal om verbindend te communiceren. Ja, dit vraagt stilte-momenten. Even inchecken bij onszelf: “Wat is hier echt gaande?”; “Wat heeft me nu echt geraakt?”; “Wat denk/voel/wil ik nu zelf?”; …     

Het is een dans tussen bewust worden én bewust zijn; tussen innerlijk en uiterlijk observeren; tussen intentie en doen; tussen fouten maken en leren; tussen oordeel en compassie. Het is dansen met wat zich aandient. En het is vooral oefenen, oefenen en nog eens oefenen.  

Tussen wat gezegd wordt en niet bedoeld,  

en wat bedoeld wordt en niet gezegd,  

gaat de meeste liefde verloren

Zoals de trainster meegaf: verbindend communiceren is echt niets voor doetjes. Het vraagt moed.   

Gevoelens en behoeften hardop durven benoemen, wordt door de meeste mensen als risicovol ervaren.    

Obstakels die het verbindend effect op de helling brengen zijn onder andere gedachten die klinken als “Wat gaat die ander dan wel niet van me denken?”; of “Dat gaat tegen me kunnen gebruikt worden!”; of “Ik weet niet wat ik voel of nodig heb, dus ik sla even die stappen over …” ; of …   

Graag deel ik mijn lessen met jou: 

Het zuiver uiten van een verzoek, in plaats van een eis, is mijn uitdaging. Zeker in privé-context. Ik mag meer oefenen in het helder verwoorden van mijn verzoek, mijn vraag aan de ander.  

In plaats van ervan uit te gaan dat de ander het ondertussen wel weet, waardoor ik de verantwoordelijkheid van invulling bij de ander laat. Hierdoor is de kans van frustratie of teleurstelling -en het dus uit verbinding gaan – uiteraard hoger, dan wanneer ik het helder zou formuleren.   

Dat houdt ook in dat de ander zowel “JA” als “NEEN” mag antwoorden op mijn verzoek. Een uitnodiging voor mij om noch het ene, noch het andere persoonlijk op te nemen. Beiden zijn ok en vormen een basis om samen te kijken wat er dan wel mogelijk is.   

          Wat als de NEEN van de ander op mijn verzoek gewoon een JA is aan eigen behoeften?

Ja, dit weekend was een mooie opfrissing én een bevestiging van mijn persoonlijke groei: never ending én altijd in ont-wikkeling.  

Ik heb al vele mooie momenten gehad om de opfrissing terug in de praktijk te brengen. Met mijn man, met mijn zonen, met vriendinnen en familie.  

MANMANMAN. Het is echt een heerlijke dans van vallen en opstaan!  

Telkens als ik mezelf begin te “veroordelen” omdat ik het nog niet altijd “juist” doe of omdat ik een oordeel heb over de ander, of … dan herinner ik me eraan dat het echt niet gaat over goed of slecht, maar gewoon over bewust worden en kiezen.  

Dit is zo gelijklopend met het ontwikkelen van onze groeimindset. Het start met het herkennen van onze mindset. Om vervolgens het effect ervan te erkennen, op onszelf en op de ander. Zodat we vanuit deze herkenning en erkenning vervolgens stappen kunnen ondernemen in het bewust kiezen van onze mindset. Er is geen goede of slechte mindset. Er is gewoon het bewustzijn van onze mindset om vandaaruit terug bewust te kiezen.   

Change your mindset, change your life

Verbindend communiceren is voor mij dé taal van de groeimindset. Met als doel verbinding met de mens in mezelf, waardoor ik mijn mindset steeds meer kan kiezen, in steeds meer situaties.  

Als kers op de taart krijg ik er ook een effectievere verbinding mee met de ander, wat ook weer een ondersteunend effect heeft op mijn groeimindset. 

Laten we samen dansen, in de regen en in de zon; 

Laten we samen dansen, met vallen en met opstaan; 

Laten we samen dansen, weg van goed of slecht; 

Laten we samen dansen, van mens tot mens, perfectly imperfect.  

Maak er een mooie maand juni van.  

De zomer roept ons al.  

Groeimindset uit de oude doos

Groeimindset uit de oude doos

Het is al mei. Ongelofelijk!

Heb jij ook de indruk dat de maanden elkaar sneller opvolgen dan voorheen?
Of is dat één van de vele ouderdomsverschijnselen horende bij mijn steeds talrijker wordende grijze haren?

Vandaag wil ik een tekst met jou delen uit de oude doos.
Een tekst die mij inspireert én helpt betekenis te geven telkens als ik het “loslaten” even uitdagend vind.

Vorige week stonden 2 bedrijfsworkshops op mijn agenda, met als thema “Perfectionisme ombuigen in optimalisme”. Willen, kunnen en durven “loslaten” is een dingetje wanneer we in onze perfectionistische mindset zitten. Dit is natuurlijk niet alleen zo voor “perfectionisten”. Dit is ook zo wanneer we even vastzitten in onze statische mindset, wanneer we ons groot gelijk willen tonen, …  

“Loslaten” wordt gemakkelijker als we er een andere betekenis aan geven.  
Nelson Mandela deelt genereus met ons die andere betekenis.

Loslaten

Om los te laten is liefde nodig …

Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar dat ik het niet voor een ander kan oplossen of doen…

Loslaten is niet mezelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen…

Loslaten is niet een ander wat toestaan, een ander iets mogelijk maken,
maar de ander laten leren door zelf te ervaren…

Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik besef dat ik het resultaat niet in handen heb…

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen, noch de schuld te geven,
het is weten dat ik alleen mezelf kan veranderen…

Loslaten is niet zorgen voor,
maar zorg hebben om, geven om…

Loslaten is niet fixen,
maar ondersteunen…

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan om mens te zijn…

Loslaten betekent niet meer alles willen regelen,
maar de ander in staat stellen om zijn eigen resultaat te beïnvloeden…

Loslaten betekent niet ontkennen,
maar aanvaarden…

Loslaten is niet zeuren, schelden of ruzie maken,
maar durven mijn eigen tekortkomingen op te sporen en te verbeteren…

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen…  

Loslaten is niet iemand bekritiseren en reguleren,
maar proberen te worden wat ik droom dat ik kan zijn…

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar eruit leren én groeien en leven voor de toekomst…

Loslaten is minder vrezen, meer liefhebben.

<<Toegeschreven aan Nelson Mandela>>

Loslaten is een deugd en een kunst. Het is de voorbode van iets nieuws.

Wat houdt jou tegen om los te laten wat je niet meer dient?
Wat houdt jou tegen om te zijn wie jij wilt zijn?
Aan welke betekenis hou je nog vast?

Laat het los …
En bereid je voor op iets nieuws…

Welkom!