Ik weet dit allemaal. En toch trapte ik met mijn beide voeten in de valkuil van het niet helder hebben van mijn intentie.

Ik bel naar een vriend. We moeten nog iets “ambetant” regelen. Gezien het iets gevoeligs is, heb ik een heldere intentie geplaatst alvorens te bellen. Mijn intentie is duidelijk: “Ik sta achter mezelf én ik sta achter onze vriendschap. Ik wil vanuit een plek van compassie, voor mezelf en hem, mijn grenzen aangeven”. Dit helpt me eraan herinneren hoe ik in het gesprek ga, hoe ik luister. Dit helpt me om mezelf eraan te herinneren dat ik de ander eerst wil bergrijpen alvorens te reageren, dat ik voor een SAMEN wil gaan en niets wil forceren. 

Hij neemt niet op dus stuur ik een berichtje met de vraag om mij even terug te bellen.

’s Anderendaags belt hij terug terwijl ik in het midden van iets anders zit. Ik neem onbezonnen op en je kan al raden wat het vervolg is… 

Energy flows where intention goes

Toen ik de dag ervoor belde was mijn intentie helder. Ik was aan het stuur van mijn denken en doen.

Nu word ik overvallen in het moment, vergeet de intentie van gisteren en neem op. Ik wil dat “ambetant” gesprek zo snel als mogelijk van de baan hebben. Met alle gevolgen van dien natuurlijk. Hij neemt het slecht op, voelt zich gestuurd, gemanipuleerd. Ik voel me niet gezien, niet begrepen en word boos. Hij wordt cynisch. Waardoor ik me enkel nog bozer en gefrustreerder voel worden…

Resultaat: mijn emoties zitten met mij op een achtbaan. Het gesprek loopt de verkeerde kant op. Ja, ik sta nog steeds achter mezelf, maar niet meer achter onze vriendschap. Ik voel me gevangen in het “wie heeft gelijk”-spelletje. 

En dat wil ik niet. Dus breek ik het gesprek af in de zin van “Ik ga je laten want anders ga ik dingen zeggen waar ik spijt van ga krijgen en dat wil ik niet.”

Met andere woorden, ik kies voor een time-out.

Herken je een dergelijk tafereel?

Van zodra ik de telefoon had neergelegd en bekomen was van de golf van emoties en bijbehorende “niet zo mooie” gedachten, stel ik mezelf de vraag “Hoe ben ik hier in hemelsnaam beland? “

En het antwoord was glashelder, zoals zo dikwijls na de feiten, out of the heat of the moment.

Een heldere intentie werkt als een stuwende kracht in de richting van wat ik wil, van wie ik wil zijn. Geen intentie plaatsen heeft gemaakt dat ik vasthaak aan alles wat gezegd wordt. Ik ben niet in staat geweest om hoofd- van bijzaken te onderscheiden in dat wat voor mij belangrijk is. Ik was even mijn “vlag” vergeten.

Telkens als ik op een plek beland waar ik niet graag vertoef heb ik mezelf ondertussen geleerd om mijn labo-jas aan te trekken. Dat is een manier om aan auto-reflectie te doen waarbij je jezelf ook de vraag stelt “Een volgende keer, gelijkaardige situatie, wat zou je dan anders kunnen denken, voelen of doen, om alsnog mijn intentie waar te maken?”.

Einstein zou gezegd hebben :

Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results

Deze methode helpt mij om zoveel als mogelijk “krankzinnigheid” te voorkomen ;o).

De kracht van deze methode zit in die vraag: “Een volgende keer, in een gelijkaardige situatie, wat zou ik dan anders kunnen denken, voelen of doen – om alsnog mijn intentie waar te maken?”.

Je rust jezelf namelijk uit met oplossingen voor een eventuele volgende keer, zodat je jezelf meer kans geeft om het anders aan te pakken. Je brein maakt geen verschil tussen de realiteit en een voorstelling ervan. Door effectief op deze vraag te antwoorden creëer je nieuwe neurologische paden. Deze komen naast je oude platgetreden paden (je patronen) te liggen. En hoe meer je dit nieuwe pad bewandelt – in de realiteit, of in een voorstelling ervan – hoe meer je jezelf de kans gunt om dit nieuwe pad als default te leven.  

Dit is de kracht van visualisatie. Zo worden topsporters ook gecoacht. Zo ontwikkelen we actief onze groei-mindset.  

Nieuwsgierig naar mijn “take-aways” naar aanleiding van dit voorval?

• Bewust kiezen of het moment voor mij een goed moment is.
• Alleen maar opnemen als ik mijn intentie opnieuw helder heb.
• Blijven beroep doen op een time-out. Het heeft me namelijk geholpen om het niet te “erg” te laten ontsporen. 
• Het vraagt moed om nu terug te bellen. Ik ben bereid om de eerste stap te zetten en “het nog moeilijker gesprek ondertussen” aan te gaan, gezien ik nog steeds achter deze vriendschap wil staan. 

By the way, het plaatsen van intenties is altijd waardevol. Niet enkel als het over “iets” ambetant” gaat.

Alvorens ik een interactie aanga probeer ik me zoveel als mogelijk aan het plaatsen van een intentie te herinneren. Perfect ben ik verre van, wel groeiende, stap voor stap. En deze progressie in mezelf zien en erkennen geeft me een gevoel van voldoening. Ondanks the messy situaties die ik soms nog tegenkom.

En mijn intenties zijn niets groots. Het zijn gewoon herinneringen van wie ik wil zijn in de interactie. Bijvoorbeeld “ik wil verbinden”; “ik wil echt luisteren en horen hoe het met de ander gaat”; “ik wil iets delen”; “ik ga de ander helemaal laten uitspreken”; “ik wil hulp vragen”; ….. Ik wil in interactie gaan op een manier die belangrijk is voor mij. Op een manier die past bij mijn beste versie van mezelf. Dat is voor elk van ons verschillend. Dat maakt het uitdagend en boeiend; verrijkend en spannend. Dat maakt ons uniek. En onze kracht en rijkdom zit in onze diversiteit. Ga maar eens wandelen in een woud. Het is de diversiteit in de kleine en grote dingen die ons verrast en aanspreekt.

Wie wil jij zijn? Met welke intentie ga jij je volgende interactie aan?