door InsideUp | nov 24, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Op de achterbank!
De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.
En dat heb ik gevoeld.
Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.
Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.
Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.
Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.
Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel?
Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.
Pain is inevitable. Suffering is optional.
Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven.
Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.
Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.
Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.
En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel.
Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.
Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.
Gratitude is the antidote to fear.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.
Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.
Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.
Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.
Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?
Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise
Laten we elkaar upliften
Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn
Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn
Laten we naar elkaar luisteren
Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren
Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken
Laten we elkaars verschillen eren
Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn
De jouwe kan anders zijn dan de mijne
De mijne kan anders zijn dan de jouwe
Dat maakt van jou geen beter mens
Dat maakt van mij geen beter mens
Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid
Elk lekker uniek
Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Laten we in elkaar geloven
Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen
Laten we dit SAMEN doen,
Jij en ik. Ik en jij.
Inclusief
Elk op zijn eigen-wijze manier
Laten we naast elkaar wandelen
Never ever forget that you are worthy and capable
Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!
*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.
door InsideUp | okt 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
transformerend werkt!
Vorige week hebben we deel genomen aan een internationaal 5-daags event. Meer dan tweeduizend participanten, komende van 82 verschillende landen. De jetlag heeft toch enkele dagen in mijn lijf gehangen. Vandaag voel ik me eindelijk terug helemaal geland in het hier en nu.
En dat terwijl we België helemaal niet verlaten hebben!?
Neen, we zijn gewoon 5 dagen naar de Ardennen getrokken om dit event life online te volgen, weliswaar in American timezone. Onze dagen begonnen om 4h ‘s middags en eindigde rond 4h ’s morgens. En dat 5 dagen na elkaar.
Life will never be the same again
Het programma van dag 1 vond ik mega spannend: allemaal samen tegelijkertijd in een ijsbad stappen en er een aantal minuten in blijven. Stel je voor 1/3de gevuld met ijs en 2/3de gevuld met koud water. Oh my God! Terwijl ik naar de Ardennen rijd, bekruipt de twijfel mij meer en meer.
Ik, die het heel snel koud heeft? Ik, die zich altijd in verschillende lagen kleedt om het zeker niet te koud te hebben? Ik, die ’s zomers regelmatig met een warmwaterkruik in bed kruipt?
Neen, misschien moet ik dit gewoon aan me voorbij laten gaan en mega supporteren voor Karin; aan de zijlijn. Ik ben gewoon niet gemaakt om de koude te trotseren. Dat is tegen mijn natuur.
We worden emotioneel voorbereid. Met verhalen van mensen die ons voorgegaan zijn. We horen getuigenissen van zowel bekende als onbekende mensen. Wat me opvalt is dat ze stralen als overwinnaars, van fierheid op zichzelf. Verhalen van hoe overgave aan de koude bevrijdend kan zijn. De koude wint altijd. Vecht er niet tegen. Geef je eraan over. En vanuit die plek zal je de schoonheid ervan zien, zal je je eigen kracht zien. Net zoals wanneer we het gevecht stoppen tegen wat het leven ons brengt; net zoals wanneer we in overgave van het leven gaan; in acceptatie van wat is om van daaruit te zien wat wel nog mogelijk is ….
Mmmmm …. Ik merk dat deze verhalen me raken …. Ik merk dat ik ook zo wil stralen … Maar ben ik bereid om de prijs ervoor te betalen? De koude in de ogen te zien en erdoor te stappen? Ik weet het nog niet hoor.
We worden fysiek voorbereid. Met ademhalingsoefeningen van onder andere Wim Hof. Google hem maar eens als je nog nooit van hem gehoord hebt. Ondanks het feit dat het een excentrieke figuur is valt me op hoe hij bruist van het leven, van de energie.
Van deze lymfe-stimulerende ademhalingsoefeningen voel ik me ijl in het hoofd worden. Ik voel hoe mijn lichaam snakt naar een teug adem. Na ronde 1 snak ik naar adem nadat ik 30 seconden mijn adem inhoud. Het voelt aan als een eeuwigheid. Het magische gebeurt in ronde 3. WAUW! Zo snel dat mijn lichaam haar grenzen verlegt. In amper 3 rondes kan ik met relatief gemak mijn adem 2 volle minuten inhouden. Dat had ik niet verwacht.
Mmmmmm … Ik merk dat mijn overtuiging van “ik ben geen koude mens” af begint te brokkelen … Wat als ik hier wel toe in staat ben? Wat als ik het nu gewoon eens een kans zou geven? Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van experimenten, waarom zou dit er geen van mogen zijn? Nog steeds voel ik geen overweldigende JA!
We worden mentaal voorbereid. De begeleider vertelt zijn persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij sinds het regelmatig pakken van een ijsbad een andere persoon is geworden. Hij vertelt hoe hij zichzelf bewust toespreekt en niet meer luistert naar dat “calimero”-stemmetje dat hem het oncomfortabel gevoel wil besparen. Hij deelt een aantal mantra’s met ons.
Mantra’s zijn een soort van affirmaties, ondersteunende zinnetjes (nieuwe overtuigingen) die je tegen jezelf zegt. Je kan het vergelijken met gymnastiek voor je brein. Je zeg het zoveel keer dat je brein het uiteindelijk als waarheid beschouwt.
Hij nodigt ons uit om onze eigen mantra te maken. Een mantra die ons kan helpen om door de koude te gaan, er geen schrik van te hebben, er niet tegen te vechten. Het gewoon te zien, te voelen en er door te gaan.
Mmmmmm…. Ik doe nog steeds mee en craft mijn mantra:
Feeling uncomfortable is good,
feeling uncomfortable is safe,
feeling uncomfortable I love it!
Nu zijn we voldoende voorbereid. We hebben de kennis die nodig is. Het is tijd voor actie!
Het moment van de waarheid: doe ik het of doe ik het niet?
It’s in your moments of decision that your destiny is shaped
“JA, ik doe mee”.
Eerst gaat Karin erin. WAUW! De gloed op haar wangen; de glinsteringen in haar ogen; de voldoening spat ervan af wanneer ze na een volle 5 minuten uit het ijsbad stapt!
We vullen het bad aan met ijsblokjes en dan is het mijn beurt. Geen twijfel meer. Niets. Ik ga het gewoon doen.
De rest van het verhaal is geschiedenis.
Of toch niet!
Want nu, een week verder, herbeleef ik dagelijks dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Nooit. Echt nooit!
Elke morgen start ik mijn dag met een koude douche. Ik draai de kraan helemaal naar rechts, stap onder de douche. Elke keer opnieuw komt dat oncomfortabel gevoel van “moet dat nu echt!?”; “neen, niet verder dan hier”. Elke keer opnieuw helpt mijn mantra en mijn ademhaling me om er toch helemaal voor te gaan. Elke keer opnieuw stap ik uit de douche met een breed-smoel-kikker grijns op mijn gezicht. ZALIG!
Waar hou ik mezelf nog onterecht klein? Welk verhaal vertel ik mezelf nog steeds terwijl ik het al lang ontgroeid ben? Welk nieuw verhaal wil ik schrijven?
Waar hou jij jezelf nog onterecht klein? Welk nieuw verhaal wil je je toeschrijven?
Ik wens je een mooie ont-moeting toe met je eigen kracht.
Met de kracht van anderen.
Laat de kracht van anderen je optillen.
Laat jouw kracht anderen optillen.
Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou
Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.
Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand. We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder
Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/
door InsideUp | sep 21, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap
Is de opstart bij jou ook zo druk? Niet alleen op het werk, maar ook thuis moest er veel geregeld worden.
Blijven ademen, en blijven ruimte maken voor mezelf. Ook al is het soms maar kort, het doet ontzettend deugd en helpt me kalm en gefocust te blijven op wat belangrijk is. Daar dien ik me soms aan te herinneren als ik op het punt sta om de me-time ‘voor een keertje te skippen’. Gelukkig luister ik af en toe ook eens naar mijn eigen raad.
Soit, ik vroeg me gewoon af jij ook de september-drukte net iets pittiger ervaart dan voorgaande jaren?
Vandaag zou ik een verhaal met je willen delen.
Een verhaal waaraan ik dacht toen ik het relaas hoorde van een participant tijdens onze bedrijfsworkshops “Zelfvertrouwen kan je leren”.
Durf jezelf zijn in een wereld waarin je bent afgestemd op anderen.
De dierenschool.
Op een dag kwamen de dieren uit het bos bijeen en zeiden: “Wij moeten een school stichten!” Een school voor dieren om echt Dier te kunnen worden. En zij vroegen een kleine groep uit hun midden om een plan te maken voor de school.
De commissie ging meteen aan het werk om leerdoelstellingen te maken voor de school. Het konijn stond erop dat ‘holen graven’ in het programma werd opgenomen. De haas wilde ‘hardlopen’ erin en de torenvalk vond ‘kunstig vliegen’ het belangrijkste. De karper maakte duidelijk dat ‘geruisloos zwemmen’ er zeker bij moest en de eekhoorn maakte zich bijzonder sterk voor het onderdeel ‘klimmen tegen kaarsrechte stammen van hoge bomen’. En zo geschiedde.
De school werd opgesteld. De leiding zei dat de dieren zich in alle vakken moesten bekwamen om echt Dier te kunnen zijn. Dat had nogal wat gevolgen…
De haas was wereldkampioen hardlopen. Geen dier kon zo snel sprinten en haken slaan als hij. De schoolleiding vond dat het voor de haas belangrijk was, voor lichaam en geest enzo, dat hij zich ook bekwaamde in het ‘kunstig vliegen’ of tenminste gewoon vliegen. Ze zetten de haas op een tak en zeiden op stimulerende toon: “Leer vliegen haasje!”
Het arme dier sprong, dat ging nog wel, maar tuimelde daarna met een klap naar beneden. Daarbij brak hij een poot en viel een gat in zijn hoofd dat nooit meer overging. Zo kwam het dat hij voor hardlopen toch niet meer dan een 6 haalde in plaats van een 10. Maar voor vliegen kreeg hij een 3 in plaats van een 1. Hij had het immers dapper geprobeerd. De leiding was tevreden.
Met open mond zagen alle dieren hoe de torenvalk zijn acrobatische toeren in de lucht vertoonde.
Toch merkte de leiding op dat het voor een valk vast en zeker van grote waarde zou kunnen zijn, nu of in de toekomst, dat hij, net als het konijn holen kon graven in de grond. De valk deed zijn uiterste best, brak echter jammerlijk zijn snavel en kneusde een vleugel. Daardoor kon hij nog nauwelijks vliegen en in plaats van een 10 eindigde hij met een 5. Maar op het onderdeel ‘holen graven’ haalde hij een 4 in plaats van een 1, want er was tenslotte wat grond verplaatst.
En zo verging het alle andere dieren.
De karper versleet zijn staartvin bij een poging hard te lopen, het konijn verdronk bijna en de eekhoorn verrekte al zijn spieren bij het hardlopen en haken slaan.
Wie haalde tenslotte de beste cijfers, het hoogste gemiddelde? Dat was de hersenloze kwal, die al glibberend, zwibbelend en zwabbelend alle proeven redelijk wist te doorstaan. Zijn botten brak hij niet; hij had er immers geen. En zo werd hij, zwibbel de zwabbel, tot de beste van de school uitgeroepen.
Kan jij ons helpen?
Mag ik even beroep doen op jouw netwerk?
Wij zijn op zoek naar een extra collega-freelancer.
Ken jij een Franstalige coach/trainer, die ook goed Nederlands spreekt, die gepassioneerd is door alles wat te maken heeft met persoonlijk leiderschap?
Zou je hem/haar met ons in verbinding willen brengen?
Dat zou fantastisch zijn!
Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou
Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.
Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand. We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder
Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/
door InsideUp | jul 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap
De zomervakantie is gestart.
De zon laat nog een beetje op zich wachten, maar ik voel wel al het rustgevend effect op mijn huishouden. Yes!
Ik neem je graag even mee op pad. Letterlijk en figuurlijk.
Vorige week ontmoet ik een jongeman met paard hier in de velden. Je weet wel, de velden waarin je mij quasi dagelijks kunt vinden. Ik voel onmiddellijk aan dat dit een uitzonderlijke ontmoeting is.
De jongeman loopt naast een mooi wit paard dat helemaal bepakt is.
Wij starten een gesprek.
Hij is op weg naar Santiago de Compostela. Een 2-tal weken eerder vanuit Herentals gestart.
Hij is ontzettend opgetogen. Je ziet de sprankels in zijn ogen glinsteren.
Hij vertelt dat zijn grootste zorg – water en gras vinden voor zijn paard – ongegrond blijkt te zijn. Want op de route naar Compostela vind je blijkbaar om de 2 à 3 uur wel een bron om van te drinken. En grasvelden zijn er in overvloed. Het Zuiden van Frankrijk en Spanje zou wel eens anders kunnen zijn, maar dat ziet hij dan wel.
Ik woon hier al een vijftien jaar, maar weet nog maar een vijftal jaar dat een deel van mijn dagelijkse wandeling deel uitmaakt van de route naar Compostela. Heel sporadisch kom ik een bepakte wandelaar tegen. Maar een man die naast een bepakt paard wandelt heb ik nog niet gezien.
Hij vertelt over de mooie ont-moetingen die hij maakt, over de mooie plekken waar hij verblijft. Zijn ogen glinsteren helemaal als hij over de koningsmolen vertelt. Hij maakt ook tijd om af en toe een blog te schrijven over zijn avontuur. En deelt trots waar ik hem kan volgen: www.eden.life.
Hij vertelt dat hij de intentie geplaatst heeft om tot naar Compostela te gaan, maar dat hij het loslaat. Hij gaat tot waar de wind hem voert. Wie weet lukt het hem, wie weet ook niet. Hij is vastberaden om er alles uit te halen wat er voor hem inzit.
Hij vertelt dat zijn paard daarnet een beetje verward was. Aan zijn gedrag zag hij dat het paard dacht dat ik een paard was. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Ik vind het best grappig. Het paard stopt ook niet met mij hoofdstoten te geven en te geeuwen. Een zeer bijzondere ervaring.
Through his mane and tail the high wind sings
Shakespeare
Ik vertel hem dat ik nog maar amper een jaar geleden mijn angst voor paarden overwonnen heb. Dankzij een wit paard (toevallig?) dat een beetje verder, ook op zijn route, in de weide staat. Dat paard heet Calienté. En mijn jongste zoontje heeft er een mooie band mee opgebouwd tijdens onze dagelijkse wandeling, gedurende de maandenlange periode waarin wij hem hebben opgevangen vorig jaar. Eén van de dagelijkse rituelen was samen gaan wandelen. Het is zo’n gewoonte geworden voor hem dat hij er zelfs naar begon te vragen. Dat was zo mooi om te zien: met hoedje op het hoofd, zonnebril aan en 2 wortels, in elke hand één vertrokken we op pad. Dankzij de wortels wist hij precies wat we gingen doen.
Elke dag durft hij zijn handje verder uitreiken naar het voor hem reusachtig dier. Elke dag durf ik mijn angst meer loslaten. Van heel snel de wortels aan te reiken en mijn hand bliksemsnel terug te trekken, waardoor de wortel soms op de grond valt, tot het rustig ‘omarmen’ van het paard. Het heeft me weken – of was het nu maanden- gekost om stap voor stap meer vertrouwen in mezelf te voelen en in het paard, om die angst los te laten.
Ik heb gemerkt dat als ik me goed in mijn vel voel, Calienté van zelf naar me komt. Als ik in mijn hoofd zit te malen, als ik een mindere dag heb, dan komt hij niet. Zelfs als ik er minuten sta te roepen en te zwaaien met een wortel. Of dan komt hij heel snel, enkel om de wortel en dan briest hij even alvorens weer weg te stappen.
Ik heb gemerkt dat het altijd wel naar mijn zoontje komt.
Allemaal observaties, waar ik niet veel van begrijp, maar die er wel zijn.
De ontmoeting met deze jongeman op weg naar Compostela herinnert me dat ik een coaching-sessie wil ervaren met paarden. Het intrigeert me. Zoals deze ontmoeting met dit paard me ook intrigeert.
Ik heb er vorig jaar “Dr. Google” voor geraadpleegd, maar het in de drukte van elke dag weer vergeten. Nu staat het terug op mijn lijst van ‘te ervaren’ deze zomer. Dus, als jij een plekje kent dat je kunt aanraden om dit te ervaren, dan hoor ik het graag.
Even terug naar de uitzonderlijke ont-moeting met deze jongeman op weg naar Compostela. Want het brengt nog een ander verlangen naar boven. Het verlangen van op reis gaan, op avontuur, op ontdekkingstocht. Naar jezelf, terwijl je een deeltje van onze mooie aarde bewandelt. Wat is er mogelijk voor mij dit jaar? Beseffend dat reizen naar het buitenland er voor mij dit jaar niet inzit. Een bewuste keuze. Mijn denkmotor is alleszins dankzij deze ont-moeting van start gegaan. Samen met mijn lieve echtgenoot beslist dat we er een ervaringsvakantie van gaan maken. Wat wil ik ervaren? Wat willen we samen ervaren? En zo zijn we gestart met het leggen van een ervaringspuzzel. Ben benieuwd wat dit ons mag brengen.
The only way out is in …
Junot Diaz
Terwijl ik dit hier nu schrijf denk ik plots ook terug aan de steeds gelijkaardige terugkerend feedback tijdens het check-out moment van onze workshops rond perfectionisme. Ik heb er deze maand een aantal mogen faciliteren. Wellicht dat daardoor de link hier en nu naar boven komt. Ik hoor participanten iets zeggen dat klinkt als:
“Het is alsof ik een ontdekkingstocht start naar mezelf. Mijn rugzak zit vol concrete en toepasbare tools en dat geeft vertrouwen. Toch voelt het stap voor stap loslaten van dat 20 ton zwaar harnas – dat perfectionisme is – als spannend aan. Een avontuur waarin ik leer om meer en meer op wandel te gaan zonder harnas.”
Ik wens je mooie uitzonderlijke ont-moeting-en toe.
Met jezelf. Met anderen.
De zomer vraagt om ver-traging.
De zomer nodigt uit om met andere ogen te kijken naar al de overvloed rondom je.
De zomer vraagt om dàt te zien waar je anders gewoon aan voorbij loopt.
Zie het, en misschien kan je anderen het ook helpen zien.
Ik wens je momenten van SAMEN ERVAREN toe,
terwijl elk van ons ook zijn eigen pad verder bewandelt,
op zijn eigen unieke perfecte imperfecte manier.
door InsideUp | mei 28, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Mijn echtgenoot is aan het tuinieren geslagen.
Ik kan dat alleen aanmoedigen want onze tuin snakte naar onderhoud en aandacht. Van zodra hij eraan begon heb ik de intentie geplaatst me niet te moeien met de keuzes die hij maakt. Niet altijd evident voor mij, maar tot op heden best wel gelukt.
Als alles goed gaat eten we deze zomer best wel wat groenten van eigen kweek. Een heel experiment. Vooral voor hem. Maar geheel onverwacht ook voor mij. Ik volgde het veilig van op afstand, vooral uitkijkend naar de oogst.
Tot zo’n aantal weken geleden.
Na het avondeten zei mijn wederhelft: allé kom, de tuin heeft nood aan jouw bezoek.
Ik kijk verdwaasd op en denk: niet nu, ik heb nog van alles te doen; maar ik zeg: euh ….ok.
Dus we gaan naar buiten. Ik stap bijna aan het tempo van mijn dagelijkse wandeling in de velden hier. Denkend: kom, dan hebben we dit gehad en kan ik eindelijk doen wat ik wil.
Maar mijn wederhelft dacht er totaal anders over.
Ik hoor hem plots zeggen: Hej, als je zo stapt zie je helemaal niets.
Ik draai me om en ik zie hem nog aan de achterdeur staan terwijl ik al midden in onze tuin sta. En ik hoor mezelf zeggen: dat denk jij, ik heb het allemaal al gezien hoor.
Hij dringt aan en ik keer ongeduldig op mijn stappen terug en trek een wijsneus-gezicht op. Hij buigt zich over de bamboe en zegt: heb je gezien dat er al nieuwe scheuten uitkomen?
Ik antwoord: ahum. Maar in werkelijkheid had ik dat nog helemaal niet gezien.
Hij checkt elke plant apart en geduldig naar nieuwe scheuten. Het zijn er 25! En ik sta al bijna terug in het midden van de tuin. Als je er één gezien hebt dan heb je ze toch allemaal gezien. Niet? En nu zet ik mijn ongeduldig gezicht op.
Hij zegt: Kom eens kijken, heb je gezien dat er een aantal lavendel-struiken beginnen bloeien?
Ik keer opnieuw terug en mompel: ahum. Maar in werkelijkheid had ik ook dit niet gezien. Het waren de achterste planten en de bloemen zijn amper zichtbaar.
Ik merk dat er een innerlijk gevecht in mij ontstaat. Een strijd tussen dat deel in mij dat zich open wilt stellen en genieten van wat zich nu laat zien; dat deel in mij dan verbinding maakt met het verwonderd kind in mij. Tegen dat deel in mij dat tijd belangrijk vindt en efficiëntie en effectiviteit; dat deel in mij dat ongeduldig wilt doorstappen, dat vooral in haar hoofd bezig is, dat verbonden is met die au zo serieuze volwassen in mij.
En ik voel me een beetje ambetant worden van dat innerlijk en onwennig gevecht.
Plots zegt hij: kijk, de bladeren van de haagbeuk komen uit de knop; ze hebben de verplanting goed overleefd.
Ik kijk om, en dankzij mijn innerlijk gevecht moest ik deze keer maar twee stappen terug doen. Ook dit had ik gemist.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Oef, ik ben dus geen ezel. Maar misschien wel een steenezel. Manmanman, ik heb me tot drie keer moeten stoten alvorens ik bereid ben om even te vertragen en me te laten verrassen door de natuur. De rest van het tuinbezoek verloopt trager, maar de innerlijke strijd is niet volledig gaan rusten. Het is alsof ik mezelf moet leren om te genieten, het is alsof ik mezelf toestemming hiervoor moet geven. Klinkt gek hé, maar beter dan dit krijg ik het momenteel niet verwoord.
Het topmoment van mijn man is wanneer hij me de warmte laat voelen gegenereerd door alle beestjes in de composthoop. Hij gaat er met zijn 2 blote handen in, breekt een hoopje open en toont me met een brede lach alle beestjes die erin krioelen. Toegeven, zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, maar ik voel me nog steeds vastzitten in die rol van au zo serieuze volwassen. Dus meer dan een klein lachje lukt me nog niet.
Patience is not the ability to wait but how you act while you are waiting
Wat even mijn aandacht vraagt is de vraag “Who am I being when doing?”. Ik zat duidelijk even vast in mijn fixed mindset. Ik zei JA, maar deed NEEN. Ik zei JA op mijn voorwaarden, mijn verwachtingen. En moest even door een innerlijke barrière gaan toen de voorwaarden anders bleken te zijn.
De dag nummer twee, na het avondeten, word ik opnieuw uitgenodigd voor een tuinwandeling. Ik voel instant de innerlijke strijd terugkomen. Deze keer stap ik trager, maar zie nog steeds niet alles. Ik ervaar de onrust in mij die het vertragen met zich meebrengt. Dit wist ik niet van mezelf. Ik leer mezelf weer een beetje beter kennen. Ik ben gezegend om op een plaats te wonen omringd door velden, waar ik dagelijks 5 km in wandel. Tot vandaag dacht ik dat het de verbinding met de natuur is die maakt dat ik deze wandelingen zo heerlijk vind. Niet dus! Ik besef nu dat ik er eerder gewoon doorstap en dat het weidse uitzicht mij helpt om gemakkelijker te verbinden met mezelf, mijn gedachten, emoties en lichaam. Maar niet echt met de natuur. Ik zat eerder in ver-binding met de natuur. Van ver zag ik in globo de veranderingen gebeuren, maar niet in detail.
En dat is niet erg. Beiden mogen er zijn. Zowel het inzoomen als het uitzoomen heeft zijn waarde. Aan mij om daarmee te experimenteren. Aan mij om daarin mijn evenwicht te vinden.
Dag nummer drie, na het avondeten, was het aan het regenen. Ik blij, weliswaar in stilte, want ik hoef die innerlijke confrontatie even niet aan te gaan.
Dag nummer vier stappen we na het avondeten terug samen in de tuin. Ik kijk op “mijn” traag tempo, dat nog steeds sneller is dan dat van mijn man, naar de veranderingen. Ik ben verrast hoe snel alles groeit. De koolrabi was nog niet zichtbaar op dag één en nu amper drie dagen later zien we de sprieten uitkomen. Hetzelfde voor de koriander en de spinazie. Ik voel plots dankbaarheid opkomen. Voor moeder aarde, maar ook voor mijn man. Hij heeft gedurfd om zijn ongeduldige en soms ook wel wispelturige eigenwijze vrouw uit te nodigen om te vertragen. Om mij te doen zien, en niet enkel te laten kijken.
Nu zijn we een aantal weken verder. Ik ga niet elke dag de tuin in. Maar wanneer ik erin stap, probeer ik oprecht aandacht te hebben voor wat er is. En de groei is onwaarschijnlijk snel. Ik zou het allemaal gemist hebben.
Moraal voor mij?
Ik besef dat ik nog steeds erg gefocust ben op het resultaat (de groenten op mijn bord). Ik besef dat ik het mezelf niet altijd gun om van het proces te genieten. De groei en bloei van de groenten zouden zo aan mij voorbij kunnen gaan. Terwijl daar nu net de transformatie en de magie zit.
Bijkomend, van de groenten zal ik eenmaal op mijn bord maximum een half uur genieten, en dan moet ik al heel traag kauwen ;o). Daarna zal ik al weer met iets anders in mijn hoofd zitten en ze helemaal vergeten.
Door nu mee in de tuin te wandelen krijgen deze groenten meer waarde, gewoon omdat mijn beleving helemaal anders is. Het is nu al plezant, ik leer nu al dingen bij, onafhankelijk van een geslaagde of mislukte oogst.
Het is niet het resultaat dat het belangrijkste is.
Het is wie je wordt op weg naar dat resultaat.
Het is wat je leert op weg naar dat resultaat.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik dit op een diepere laag. Dankzij het zeer tastbare en concrete van de natuur en de confrontatie met mijn “ongeduld” begrijp ik nu ten volle de wijsheid achter deze woorden. Ik ben oprecht blij dat ik mijn mindset heb kunnen ombuigen. Want anders had ik dit allemaal gemist.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik nog meer het belang van aandacht geven en waardering tonen van de effort van de ander terwijl die nog in het proces zit. Ik zie dat mijn man de tijd die ik neem om door de tuin te wandelen en zijn vorderingen ook echt te zien ontzettend waardeert. Ik zie dat niet aan grootse dingen, maar wel aan zijn lach, aan zijn ogen en aan de goesting waarmee hij elke dag opnieuw weer een beetje verder doet. Op zijn tempo, op zijn manier, met een duidelijk doel voor ogen, maar ook echt genietend van elk moment, van zijn vorderingen.
Need I to say more? Wat je aandacht geeft groeit. Letterlijk en figuurlijk.
Het volgend beeld wil ik je niet onthouden. Laats zag ik vanuit de keuken dat hij na het opbergen van het materiaal nog terug ging naar de moestuin. Gewoon om even te genieten. Ik zag zijn lach, hij niet de mijne.
Dat is wat ik mezelf ook toewens. Stoppen en vertragen, even achterom kijken en genieten van al wat er al gedaan is. Alvorens aan het volgende te beginnen. Weliswaar met mijn temperament en op mijn manier.
Allemaal anders en toch ook niet.
Ik wens je het dagelijks ervaren van de magie van het leven toe,
in de kleine en de grote dingen,
in verbinding.
En als je zo’n steenezel als ik in je buurt hebt, kan je misschien zachtjes en geduldig een duwtje geven.
