door InsideUp | mei 28, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Mijn echtgenoot is aan het tuinieren geslagen.
Ik kan dat alleen aanmoedigen want onze tuin snakte naar onderhoud en aandacht. Van zodra hij eraan begon heb ik de intentie geplaatst me niet te moeien met de keuzes die hij maakt. Niet altijd evident voor mij, maar tot op heden best wel gelukt.
Als alles goed gaat eten we deze zomer best wel wat groenten van eigen kweek. Een heel experiment. Vooral voor hem. Maar geheel onverwacht ook voor mij. Ik volgde het veilig van op afstand, vooral uitkijkend naar de oogst.
Tot zo’n aantal weken geleden.
Na het avondeten zei mijn wederhelft: allé kom, de tuin heeft nood aan jouw bezoek.
Ik kijk verdwaasd op en denk: niet nu, ik heb nog van alles te doen; maar ik zeg: euh ….ok.
Dus we gaan naar buiten. Ik stap bijna aan het tempo van mijn dagelijkse wandeling in de velden hier. Denkend: kom, dan hebben we dit gehad en kan ik eindelijk doen wat ik wil.
Maar mijn wederhelft dacht er totaal anders over.
Ik hoor hem plots zeggen: Hej, als je zo stapt zie je helemaal niets.
Ik draai me om en ik zie hem nog aan de achterdeur staan terwijl ik al midden in onze tuin sta. En ik hoor mezelf zeggen: dat denk jij, ik heb het allemaal al gezien hoor.
Hij dringt aan en ik keer ongeduldig op mijn stappen terug en trek een wijsneus-gezicht op. Hij buigt zich over de bamboe en zegt: heb je gezien dat er al nieuwe scheuten uitkomen?
Ik antwoord: ahum. Maar in werkelijkheid had ik dat nog helemaal niet gezien.
Hij checkt elke plant apart en geduldig naar nieuwe scheuten. Het zijn er 25! En ik sta al bijna terug in het midden van de tuin. Als je er één gezien hebt dan heb je ze toch allemaal gezien. Niet? En nu zet ik mijn ongeduldig gezicht op.
Hij zegt: Kom eens kijken, heb je gezien dat er een aantal lavendel-struiken beginnen bloeien?
Ik keer opnieuw terug en mompel: ahum. Maar in werkelijkheid had ik ook dit niet gezien. Het waren de achterste planten en de bloemen zijn amper zichtbaar.
Ik merk dat er een innerlijk gevecht in mij ontstaat. Een strijd tussen dat deel in mij dat zich open wilt stellen en genieten van wat zich nu laat zien; dat deel in mij dan verbinding maakt met het verwonderd kind in mij. Tegen dat deel in mij dat tijd belangrijk vindt en efficiëntie en effectiviteit; dat deel in mij dat ongeduldig wilt doorstappen, dat vooral in haar hoofd bezig is, dat verbonden is met die au zo serieuze volwassen in mij.
En ik voel me een beetje ambetant worden van dat innerlijk en onwennig gevecht.
Plots zegt hij: kijk, de bladeren van de haagbeuk komen uit de knop; ze hebben de verplanting goed overleefd.
Ik kijk om, en dankzij mijn innerlijk gevecht moest ik deze keer maar twee stappen terug doen. Ook dit had ik gemist.
Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Oef, ik ben dus geen ezel. Maar misschien wel een steenezel. Manmanman, ik heb me tot drie keer moeten stoten alvorens ik bereid ben om even te vertragen en me te laten verrassen door de natuur. De rest van het tuinbezoek verloopt trager, maar de innerlijke strijd is niet volledig gaan rusten. Het is alsof ik mezelf moet leren om te genieten, het is alsof ik mezelf toestemming hiervoor moet geven. Klinkt gek hé, maar beter dan dit krijg ik het momenteel niet verwoord.
Het topmoment van mijn man is wanneer hij me de warmte laat voelen gegenereerd door alle beestjes in de composthoop. Hij gaat er met zijn 2 blote handen in, breekt een hoopje open en toont me met een brede lach alle beestjes die erin krioelen. Toegeven, zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, maar ik voel me nog steeds vastzitten in die rol van au zo serieuze volwassen. Dus meer dan een klein lachje lukt me nog niet.
Patience is not the ability to wait but how you act while you are waiting
Wat even mijn aandacht vraagt is de vraag “Who am I being when doing?”. Ik zat duidelijk even vast in mijn fixed mindset. Ik zei JA, maar deed NEEN. Ik zei JA op mijn voorwaarden, mijn verwachtingen. En moest even door een innerlijke barrière gaan toen de voorwaarden anders bleken te zijn.
De dag nummer twee, na het avondeten, word ik opnieuw uitgenodigd voor een tuinwandeling. Ik voel instant de innerlijke strijd terugkomen. Deze keer stap ik trager, maar zie nog steeds niet alles. Ik ervaar de onrust in mij die het vertragen met zich meebrengt. Dit wist ik niet van mezelf. Ik leer mezelf weer een beetje beter kennen. Ik ben gezegend om op een plaats te wonen omringd door velden, waar ik dagelijks 5 km in wandel. Tot vandaag dacht ik dat het de verbinding met de natuur is die maakt dat ik deze wandelingen zo heerlijk vind. Niet dus! Ik besef nu dat ik er eerder gewoon doorstap en dat het weidse uitzicht mij helpt om gemakkelijker te verbinden met mezelf, mijn gedachten, emoties en lichaam. Maar niet echt met de natuur. Ik zat eerder in ver-binding met de natuur. Van ver zag ik in globo de veranderingen gebeuren, maar niet in detail.
En dat is niet erg. Beiden mogen er zijn. Zowel het inzoomen als het uitzoomen heeft zijn waarde. Aan mij om daarmee te experimenteren. Aan mij om daarin mijn evenwicht te vinden.
Dag nummer drie, na het avondeten, was het aan het regenen. Ik blij, weliswaar in stilte, want ik hoef die innerlijke confrontatie even niet aan te gaan.
Dag nummer vier stappen we na het avondeten terug samen in de tuin. Ik kijk op “mijn” traag tempo, dat nog steeds sneller is dan dat van mijn man, naar de veranderingen. Ik ben verrast hoe snel alles groeit. De koolrabi was nog niet zichtbaar op dag één en nu amper drie dagen later zien we de sprieten uitkomen. Hetzelfde voor de koriander en de spinazie. Ik voel plots dankbaarheid opkomen. Voor moeder aarde, maar ook voor mijn man. Hij heeft gedurfd om zijn ongeduldige en soms ook wel wispelturige eigenwijze vrouw uit te nodigen om te vertragen. Om mij te doen zien, en niet enkel te laten kijken.
Nu zijn we een aantal weken verder. Ik ga niet elke dag de tuin in. Maar wanneer ik erin stap, probeer ik oprecht aandacht te hebben voor wat er is. En de groei is onwaarschijnlijk snel. Ik zou het allemaal gemist hebben.
Moraal voor mij?
Ik besef dat ik nog steeds erg gefocust ben op het resultaat (de groenten op mijn bord). Ik besef dat ik het mezelf niet altijd gun om van het proces te genieten. De groei en bloei van de groenten zouden zo aan mij voorbij kunnen gaan. Terwijl daar nu net de transformatie en de magie zit.
Bijkomend, van de groenten zal ik eenmaal op mijn bord maximum een half uur genieten, en dan moet ik al heel traag kauwen ;o). Daarna zal ik al weer met iets anders in mijn hoofd zitten en ze helemaal vergeten.
Door nu mee in de tuin te wandelen krijgen deze groenten meer waarde, gewoon omdat mijn beleving helemaal anders is. Het is nu al plezant, ik leer nu al dingen bij, onafhankelijk van een geslaagde of mislukte oogst.
Het is niet het resultaat dat het belangrijkste is.
Het is wie je wordt op weg naar dat resultaat.
Het is wat je leert op weg naar dat resultaat.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik dit op een diepere laag. Dankzij het zeer tastbare en concrete van de natuur en de confrontatie met mijn “ongeduld” begrijp ik nu ten volle de wijsheid achter deze woorden. Ik ben oprecht blij dat ik mijn mindset heb kunnen ombuigen. Want anders had ik dit allemaal gemist.
Dankzij het tuin-experiment begrijp ik nog meer het belang van aandacht geven en waardering tonen van de effort van de ander terwijl die nog in het proces zit. Ik zie dat mijn man de tijd die ik neem om door de tuin te wandelen en zijn vorderingen ook echt te zien ontzettend waardeert. Ik zie dat niet aan grootse dingen, maar wel aan zijn lach, aan zijn ogen en aan de goesting waarmee hij elke dag opnieuw weer een beetje verder doet. Op zijn tempo, op zijn manier, met een duidelijk doel voor ogen, maar ook echt genietend van elk moment, van zijn vorderingen.
Need I to say more? Wat je aandacht geeft groeit. Letterlijk en figuurlijk.
Het volgend beeld wil ik je niet onthouden. Laats zag ik vanuit de keuken dat hij na het opbergen van het materiaal nog terug ging naar de moestuin. Gewoon om even te genieten. Ik zag zijn lach, hij niet de mijne.
Dat is wat ik mezelf ook toewens. Stoppen en vertragen, even achterom kijken en genieten van al wat er al gedaan is. Alvorens aan het volgende te beginnen. Weliswaar met mijn temperament en op mijn manier.
Allemaal anders en toch ook niet.
Ik wens je het dagelijks ervaren van de magie van het leven toe,
in de kleine en de grote dingen,
in verbinding.
En als je zo’n steenezel als ik in je buurt hebt, kan je misschien zachtjes en geduldig een duwtje geven.
door InsideUp | mei 6, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap
Mijmer je even met me mee? Vandaag is het hier aan het stormen. Het ideaal weer hiervoor dus.
Laten we even samen de kracht van “het samen” exploreren.
Ik leer omdat jij deelt. Als jij niets deelt, dan ben ik gewezen om mijn eigen beperkte ervaringen, observaties, boeken, trainingen, interpretaties …. . Wat een verrijking wordt delen dan? Tenminste als ik bereid ben om open en nieuwsgierig aanwezig te zijn; bereid ben om ook te delen.
Ik groei omdat jij me in de gelegenheid stelt om te oefenen. Als ik op training ga en tools aangereikt krijg dan heb ik waardevolle kennis opgedaan. Dan koester ik de potentie om te groeien. Te vergelijken met een zaadje dat net geplant is. Het kiemen en groeien gebeurt enkel wanneer ik de opgedane kennis kan omzetten in daadwerkelijke actie; wanneer ik de tools en ideeën in de arena kan beginnen toepassen. Wat een leerrijke en boeiende ervaring wordt onze interactie dan? Tenminste als ik vrede kan nemen met het chaotische, niet rechtlijnige proces van leren en groeien.
Ik ontdek mezelf veel sneller in interactie met jou. Jij duwt op knoppen waarvan ik me niet bewust was dat ik ze heb. Jij triggert gedachten en emoties in mij, die veelal onder de waterlijn blijven. Als ik eerlijk ben met mezelf erken ik dat jij mij (veelal onbewust) een spiegel voor houdt, die soms flatterend is en soms confronterend. Jij toont mij dat ik mens ben, perfect imperfect. Wat een cadeau aan zelf-kennis en eigen-wijsheid neem ik in ontvangst, tenminste als ik bereid ben om in eerlijk in de spiegel te kijken.
Ik weet dat mijn succes het gevolg is van de successen én falingen van mensen die mij zijn voorgegaan. En ik hoop dat mijn successen én falingen weer voeding geven aan zij die na mij komen. Ik ben maar een kleine schakel in het groter geheel. Mijn aandacht gaat naar het zo goed als mogelijk invullen van mijn plaats, om mijn eigen unieke en soms ook wel zotte manier.
Fall in love with the process,
and the results will come.
Het doet pijn wanneer ik verwachtingen stel aan jou; wanneer ik mijn “win” , mijn “succes”, mijn “eigenwaarde” laat afhangen van jouw vermogen om MIJN verwachtingen in te vullen.
Het kan ook pijn doen wanneer we onze verwachtingen naar elkaar niet durven te uiten; wanneer moeilijke gesprekken uit de weg gegaan worden; wanneer “laisser faire” de nieuwe norm is. Omdat we “de boel opblazen” schuwen; omdat we van oordeel zijn dat conflict iets is dat we dienen te mijden. Het passief-agressief monstertje steekt hier dan ook regelmatig de kop op.
Ondertussen heb ik geleerd dat conflict bij het leven hoort. Net zoals eten en drinken en slapen.
Voor mij was dit best wel een lange weg. Want elke cel in mijn lijf is geprogrammeerd om conflict uit de weg te gaan. Maar in een versneld tempo heb ik me geherprogrammeerd.
Nu weet ik dat het in de momenten van conflict – van kwetsbare chaos – is dat we zuurstof geven aan het ontstaan van iets nieuws. Van dat wat we wel willen. In plaats van te blijven zwalpen in dat wat we niet willen en er over blijven zagen en zeuren aan derden. Het is in de momenten van conflict dat een relatie groeit.
Nu weet ik dat ik mezelf en de ander eer door het conflict aan te gaan, terwijl ik vroeger echt het tegenovergestelde dacht. Omdat ik de relatie een kans wil geven om te groeien. Veel gemakkelijker is er gewoon van vluchten. Maar ondertussen weet ik dat het dan betekent dat ik de relatie ook ontvlucht en ondermijn. Want het is niet omdat ik het conflict niet aanga dat de spanningen opgelost geraken. In tegendeel. Die bouwen mooi verder op onder de waterlijn. Met het bezoek van dat passief-agressief monstertje als gevolg. Dit geldt uiteraard zowel voor professionele als persoonlijke relaties.
Niemand heeft de monopolie op de waarheid. Ook ik niet.
Alles komt neer op het gezien en gehoord worden. Door anderen, maar vooral ook door onszelf.
Als we onszelf zien en horen voor wie we werkelijk zijn. Perfect imperfect en uniek.
Dan kunnen we de ander zien en horen voor wie ze werkelijk zijn. Perfect imperfect en uniek.
Het is die imperfectie die ons mens maakt, die ons bindt.
Het is die imperfectie in onszelf erkennen en aanvaarden dat de verbinding met de ander versterkt.
Het is die uniciteit die het boeiend en ver-rijkend maakt.
Laten we dat eren in onszelf en in elkaar.
Perfect people aren’t real. And real people aren’t perfect.
I am not perfect, but I’m not fake.
Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.
Zo een week waar je helemaal gelooft in jezelf,
je groeimindset maximaal inzet en je imperfecties helemaal omarmt.
Just be your shining you!
door InsideUp | apr 22, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Laatst belde ik met een vriendin. Ze vertelde me een anekdote die ik graag met jou deel. Omdat het grappig is en tegelijkertijd zo vol wijsheid.
Haar zoontje van vier zit in bad. Plots wilt hij duiken. Hiervoor heeft hij uiteraard een duikbril nodig. Dus vraagt hij om de duikbril te gaan halen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want ze zitten midden in een verhuis en nog niet alle dozen zijn uitgepakt. Ze zucht diep, maar toont zich toch van goede wil en begint de zoektocht in de dressing. Ze roept naar haar zoontje dat zij de duikbril niet vindt. En vraagt of hij toevallig weet waar de bril is. “Misschien in mijn slaapkamer” zegt haar zoontje. Ze zoekt in de slaapkamer en vindt geen duikbril en roept dat zij ze niet vindt. Waarop het zoontje luidkeels roept “GEWOON BLIJVEN ZOEKEN MAMA!”
How long should you try? Until. – Jim Rohn
Wat een levenswijsheid!
Wat een (h)eerlijke spiegel.
Ik kijk er in. Stel me de vraag wat ik graag zou willen, maar opgegeven heb omdat het niet van de eerste of tweede keer lukte. Omdat ik niet echt geloof dat ik het kan. Omdat ik het eerder zie als mijn droom dan mijn realiteit.
En ja hoor, ik heb niet lang in de spiegel moeten kijken om een aantal “dromen” te herbeleven.
Ik wil surfen.
Ik wil onbezonnen in een zomerjurk lopen en me fantastisch voelen.
Ik wil een oplossing vinden voor de slechte bloedcirculatie van mijn lichaam.
Ik wil naar Australië.
Ik wil een bijdrage leveren aan een mooie en duurzame samen-leving.
Ik wil …
Ok, wat hiervan wil ik ECHT in mijn realiteit zien?
Alles!
Wat doe ik er momenteel voor?
Met mijn gezondheid (lees voeding) ben ik terug heel actief bezig. Dat zit snor. Ik heb nog geen oplossing gevonden, maar ik blijf zoeken. En tijdens mijn zoektocht leer ik enorm veel over het menselijk lichaam. Boeiend! Dus zelfs als ik de oplossing nooit vind, de reis is het waard. Oprecht!
Bewegen doe ik dagelijks, maar ik moet erkennen dat ik krachttrainingen mijd. Haha! Wat heb je nodig om op een surfplank te springen? Juist, explosieve kracht. Dus, als ik dit in mijn realiteit wil zien verschijnen heb ik nog werk aan de winkel. Dank je wel zoontje van vriendin.
Wat doe ik momenteel met de reis naar Australië? Niet veel gezien het niet duidelijk is vanaf wanneer we er terug naartoe mogen. Mmm… Wat kan ik nu toch al doen opdat het mogelijk zou zijn eind 2022? Vanaf wanneer dien ik er actief mee bezig te zijn om dat mogelijk te maken? Mmm… Ik ga eens bellen met een vriendin die al 5 keer naar Australië is geweest en me laten helpen. Yes! Er komt beweging in mijn droom. Dank je wel zoontje van vriendin.
Hoe draag ik vandaag bij aan een mooie en duurzame samenleving? Ik werk elke dag aan mezelf, aan mijn beperkende overtuigingen, aan mijn projecties, aan mijn vaardigheden. Ik neem volledige eigenaarschap over wat ik denk, voel en doe. Dat is niet altijd gemakkelijk, en dikwijls erg confronterend. Soms lukt het me ook niet. I’m not perfect. Maar dat is het werk dat nodig is om elke dag op te dagen als een betere versie van mezelf. Dat is wat nodig is om dragend aanwezig te zijn met de mensen die ik begeleid. Alles en iedereen kan er alleen maar zijn als ik mijn eigen “verhalen” niet projecteer op de ander. Dan is groei mogelijk, dan is transformatie mogelijk. I’m still a work in progress, en ik ben er blij om. Ik hoop zelfs dat ik altijd zal blijven leren en groeien. Want hoe meer ik aan mezelf werk, hoe sterker mijn bijdrage zal worden.
Learn as if you were to live forever. Live as if you were to die tomorrow. – Ghandi
Welke dromen heb jij onbewust in de diepvriezer gestoken gewoon omdat je er geen actie aan hebt gekoppeld? Of omdat je ze niet echt als bereikbaar ervaart? Of omdat je het één keer geprobeerd hebt en vervolgens jezelf hebt overtuigd dat je het niet kan?
Wat heb je nodig om opnieuw te proberen? Om te blijven zoeken?
Misschien heb je gewoon een upgrade/update nodig van je droom. Misschien hou je aan een verouderde droom vast. Een droom die niet meer bij de persoon past die je nu bent. Schep duidelijkheid voor jezelf door je de eenvoudige vraag te stellen “Is dit nog wat ik wil?”.
Maak ruimte in je hoofd en in je leven voor dromen die nu bij je passen. Want we veranderen, stap voor stap, maar vergeten dit soms, waardoor er “oude” bagage aan ons blijft plakken.
Draag zorg voor jezelf.
Voed je dromen.
Laat ze tot leven komen.
Stap voor stap.
Bekijk ook zeker ons aanbod over ‘in actie komen’ en ‘blijven proberen’. In onze InsideUp Academy hebben we het online traject ‘Van denken naar doen’. Meer info via: https://www.insideup-academy.be/van-denken-naar-doen/
Of misschien stel je je op dagelijkse basis de vraag: “Als ik slechts een ding kan doen vandaag én toch nog de voldoening wil ervaren, wat zou dat dan zijn?”
Misschien helpt onze planner, de priOptimizer jou hiermee. Meer info via www.priOptimizer.com
door InsideUp | mrt 26, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Ik heb de eer en het genoegen om steeds meer jonge mensen individueel te mogen coachen. Jongeren en jongvolwassenen die op zoek zijn naar zichzelf, die willen werken aan hun zelfvertrouwen, die ervaren dat het perfectionisme – waarvoor ze dikwijls geprezen zijn – ondermijnend begint te werken. Kortom, jongeren die met hun mindset aan de slag willen gaan om hun vleugels met meer gemak en meer vertrouwen uit te strekken richting “grote wereld”.
Op de vooravond van de verstrengde maatregelen in België hoor ik hen zuchten en kreunen. Ik hoor de wanhoop in hun stem met de onderliggende behoefte om een wezenlijke bijdrage te leveren aan wat interessant of belangrijk is voor hen. Eigenlijk zijn ze niet anders dan ik, “oud volwassene”, dan elk van ons.
Ik voel me op mijn best als ik een bijdrage lever aan wat belangrijk is voor mij, of aan dat wat mijn kleine ik overstijgt. Ik voel me goed in mijn vel wanneer ik vooruitgang boek in de dingen die ik interessant vind, wanneer ik leer en groei.
Hierin ben ik niet uniek. Volgens gedragspsychologen geldt dit voor de meeste mensen.
Ondanks de moeilijks context waarin we ons soms bevinden, kunnen we onze aandacht en onze energie focussen op dat wat ons interesseert en helpt groeien en leren. Het is niet de context die ons bepaalt, het is de betekenis en de zingeving die wij eraan geven.
The quality of one’s life is directly related to the quality of questions one asks oneself
Deze korte blog schrijf ik om jullie uit te nodigen de mensen rondom jou te helpen door het stellen van perspectiefverruimende vragen. Help anderen terug zin en groei te ervaren om kleine persoonlijke projecten op te starten. Help jezelf.
Tijdens mijn coaching-sessies zie ik mensen opfleuren. Niet omdat ik hen oplossingen geef. Dat is niet mijn job, dat is die van hen. Wel omdat ik hen herinner aan de kracht die ze in zich hebben, de mogelijkheden die er wel zijn, ondanks …
De magische vragen klinken als
– “Wat is er wel nog mogelijk? “
– “Welke bijdrage kan ik leveren aan ….?”
– “Welk projectje kan ik thuis opstarten? Hoe kan ik de tijd invullen met dingen die ik interessant en leuk vind? Wat is daar voor nodig? “Waar heb ik nu wel tijd voor?”
– “Wat kan dit nog betekenen?”
Deze vragen leiden ertoe dat een meisje van 12 dat compleet gedemotiveerd het gesprek begint – omdat ze zeker weet dat ze zich gaat vervelen de komende weken – het gesprek verlaat met een lach én met een plan waar ze goesting in heeft, onafhankelijk van anderen realiseerbaar is.
Deze vragen leiden ertoe dat een jongeman van 23 beslist heeft om te stoppen met “binge watchen” van Netflix en nu bezig is met een persoonlijk project om te leren gitaar spelen.
Deze vragen leiden keer op keer naar een moment waarin we zien dat we veel meer in onze handen hebben dan we soms denken.
Steek elkaar een riem onder het hart. Ook al is dat niet altijd even gemakkelijk. I know.
Hoe zou het zijn als elk van ons bewust kiest voor de positieve focus? En telkens als we even off track zijn ons gewoon herpakken en opnieuw beginnen.
Hoe zou het zijn om bewust op zoek te gaan naar de opportuniteiten die dit moment ons brengt? En telkens als we er zelf geen zien het bespreekbaar maken en de graantjes van wijsheid oogsten uit een verbindend gesprek.
Het kan zijn dat je goed omringd bent en dat dit vanzelf gaat.
Het kan ook zijn dat je omringd bent door negativo’s en dan zal je tegen de stroom zwemmen. Niet gemakkelijk, maar wel mogelijk.
Lead, don’t follow; Be the example, don’t be normal
Het alternatief leidt nergens naar. Het heeft me jaren gekost om dat te beseffen. Het leven brengt ons uitdagingen op ons pad. Sommigen doen pijn. Mijn boodschap is niet om die pijn te onderdrukken. Neen, doe dat aub niet. Voel ze, doorleef ze, rauw omwille van de verwachtingen die je had en die je moet laten varen omdat de realiteit anders is. Mijn boodschap is wel, kies voor het LEVEN en niet voor het LIJDEN.
Accepteer je leven zoals het is, en vanuit die plek nodig ik je uit om te kijken naar wat mogelijk is. Vanuit die plek creëer je nieuwe verhalen, nieuwe dromen, nieuwe doelen. Als je blijft hangen in je “verhaal” – hoe waar en pijnlijk het ook mogen zijn dan maak je de keuze om te LIJDEN. Dat wens ik niemand toe.
Gun jezelf en je naasten de keuze om bewust te kiezen waar je je aandacht op wilt focussen.
If you want to look for obstacles, what’s wrong is always available. But so is what’s right.
Draag zorg voor jezelf,
Draag zorg voor elkaar.
Vraag om hulp als je dit nodig hebt.
Biedt hulp als dat kloppend voelt voor jou.
We moeten dit niet alleen doen.
We kunnen dit ook SAMEN doen.
door InsideUp | mrt 12, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Ik heb nooit gedacht dat ik dit statement ooit zou schrijven.
Dit inzien, hiermee aan de slag gaan is een gamechanger geweest voor mijn mindset.
Niet één keer, niet twee keer, maar meerdere keren per dag spreek ik mezelf toe. Telkens als ik voel dat ik afglijd, dat mijn statische mindset op de loer ligt. De mindset waarin ik goesting heb om er de brui aan te geven, om mezelf te kleineren, me vooral moe te voelen, mijn focus te richten op ‘anderen’ en hun mening, mijn aandacht te richten op wat niet gaat, …
Misschien herken je het ook?
Je accepteert vol energie een voor jou nieuw en uitdagend project, yes! Of je begint aan een pittige wandeling met best wel wat hoogteverschillen, heerlijk! Of je hebt plannen om eindelijk je leven op de rails te zetten en je neemt je van alles voor, nu ga je er “echt” voor!
If repetition is the mother of all skills, then praise is the father
En dan begint de uitvoering ervan.
Natuurlijk loopt het niet altijd vlekkeloos en komen we beren op ons pad tegen.
Vanuit mijn statische mindset kan ik me zonder probleem het verhaal vertellen dat ik het niet kan, dat de obstakels op mijn pad een teken zijn van mijn incompetentie, dat dit niets voor mij is, dat dit komt omwille omstandigheden buiten mezelf om, dat dit komt omwille van het toedoen van ‘anderen’, ….
Vanuit deze betekenis, vanuit dit verhaal, is er eigenlijk maar één mogelijkheid: opgeven, en excuses verzinnen waarom het niet kan. Vanuit dit verhaal word ik geleid door de angst van het falen en wil ik mijn gezichtsverlies voorkomen. Ah yes, my ego is in the game then.
Vanuit het bewust kiezen en inzetten van mijn groeimindset weet ik dat ik ten alle tijde meester kan zijn van het verhaal dat ik mezelf vertel. Ik weet dat ik ten allen tijde de regie heb over de betekenis die ik geef aan een gebeurtenis. Ik weet dat de betekenis die ik geef aan een gebeurtenis niet alleen mijn gevoel zal bepalen, maar ook de actie die ik al dan niet zal ondernemen. Het verhaal dat ik mezelf vertel bepaalt dus ook de progressie die ik maak. En de progressie die ik maak leidt tot het gevoel van voldoening.
Dus, waar zit de gamechanger?
Niet in het blijven luisteren naar alle onzin die ik mezelf kan vertellen. Wel naar het vertellen van verhalen die mij optillen en in beweging brengen en houden.
Are you building yourself up or beating yourself down? Choose wisely.
Als ik nu vastzit in de uitvoering zeg ik dingen tegen mezelf die klinken als:
Ik vind dit leuk;
ik kan dit;
ik heb hiervoor gekozen;
ik heb gekozen om me hier fantastisch bij te voelen;
ik maak vooruitgang;
ik ben aan het leren hoe beter te worden hierin;
ik groei;
….
Ik zeg meestal een combinatie van deze of andere statements. Ik blijf ze herhalen mét zekerheid in mijn stem en mét een lach op mijn gezicht.
Totdat ik de goesting opnieuw voel om verder te doen.
Dit kan dwaas klinken. Maar dwaas is beter dan jezelf kleineren. Dwaas is beter dan blijven doen wat niet werkt. Dwaas breekt je oud patroon en is PLEZANT.
Dit alleen maar lezen is echt niet genoeg.
Ik nodig je uit om het daadwerkelijk uit te proberen en de shift te ervaren in je mindset. In het begin kan het een aantal minuten duren alvorens je deze ervaart. Maar hoe meer je oefent, hoe vaardiger je wordt, hoe sneller je de shift zal ervaren. Zeker als je de incantatie, want dat is het eigenlijk wel, hardop zegt, assertief, al stappend én met een lach op je gezicht! Je zet je mind en je lichaam dan in om jou te ondersteunen. In plaats van omgekeerd.
Zo herschrijf je stap voor stap je oud verhaal. Zo doorbreek je je oud halsstarrig patroon van vast blijven zitten op een plek waar je niet wilt zitten.
Op een gegeven moment zal je brein je nieuw verhaal als default gebruiken. Omdat het zo dikwijls de revue gepasseerd is. En het oude verhaal van: ik kan het niet, ik ben hier niet voor gemaakt, dit is te moeilijk, dit is niet voor mij, pffff ik ben altijd zo moe, ….. vervaagt stap voor stap.
Wat heb je te verliezen? Niets!
Wat heb je te winnen? Een tool die je elke dag opnieuw kunt inzetten. Een tool die je stap voor stap helpt om die dingen te doen die je anders zou opgeven omdat je blijft hangen in je verhaal.
Maak zinnetjes die je aan jezelf kan zeggen. In het Nederlands of in het Engels, of in de taal die het gemakkelijkst bekt voor jou. Oefen ze in, hou ze binnen hand- en oogbereik zodat ze er zijn wanneer je ze nodig hebt. Experimenteer. Make it work for You.
Je zal merken dat hoe meer je jezelf waardeert, hoe meer je andere ook oprecht waardeert. Het ene kan niet zonder het andere. En dan kan er plots veel meer SAMEN dan ooit ervoor. Gewoon omdat jij jezelf bent beginnen toespreken en zien voor wie je bent. Een mooi en prachtig mens!
Ik ben vandaag gaan wandelen. Zeer pittige wandeling. Met veel hoogteverschillen. En hagel en regen op de kop toe. In plaats van te luisteren naar mezelf, te zagen en klagen, te puffen en het moment volledig te missen heb ik mezelf toegesproken. De volgende incantatie heb ik herhaald totdat ik met een stralende breed-smoel-kikker-lach op mijn gezicht in de storm zat te wandelen aan een snelheid die meer op joggen leek dan wandelen, MET plezier en MET voldoening: “Every day, in every way, my body is getting stronger, yes!”.
Eenmaal thuis heb ik mezelf ook nog eens geprezen “I am amazing”.
Waarom is dit belangrijk? Om mijn brein en zenuwstelsel te voeden, zodat ze een volgende pittige wandeling stap voor stap, meer en meer aan dit geweldig gevoel gaan associëren.
Alles wat ik vertel is niet filosofisch. Er is wetenschappelijk materiaal voor handen waarin men ons brein, ons zenuwstelsel, onze hormonenproductie monitort en het effect ziet tussen wat we aan onszelf zeggen en hoe ons lichaam hierop reageert. En de bijdragen die dit dan heeft op onze daadkracht en voldoening.
En ik hoor je al zeggen – want het is ook wat ik mezelf jaren verteld heb – je hebt toch niet de volledige regie over het verhaal? Er zijn toch dingen die gebeuren buiten onze wil om. Er zijn zelfs zeer erge dingen die ons overkomen, waardoor ons leven op zijn kop komt te staan?
Klopt. Daar zijn andere tools voor. De essentie blijft wel hetzelfde. De kracht zit in de betekenis die je aan iets geeft. Deze maakt het verschil tussen al dan niet lijden. Pijn zullen we allemaal van tijd tot tijd ervaren. Maar of we eronder lijden is een keuze, bepaald door het verhaal dat je eraan hangt.
Let’s talk to ourselves in an uplifting way …
Let’s lead our mindset, not follow …
Let’s trust our voice, not doubt …
Let’s start today, and every other day of our life…
Let’s do it for ourselves and each other.
door InsideUp | feb 25, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Deze rare titel heeft mijn weekend lichter en plezanter gemaakt.
Sterker nog, het heeft voor een doorbraak gezorgd. In mijn hoofd en tussen mijn twee oren.
Telkens als ik mezelf betrap op het commentaar willen geven over het HOE van de ander gonsde dit zinnetje als een mantra in mijn hoofd.
Even toelichten.
Soms kan ik best wel controlerend optreden naar mijn huisgenoten. Dan handel ik alsof mijn manier de énige juiste manier is. Dan denk ik alle waarheid in pacht te hebben. Dan kan ik nogal intolerant optreden en uit de hoogte spreken over hun manier van afwassen, was opplooien, eten maken, aan tafel zitten, …
Dan bekijk ik hun gedrag met een vergrootglas en verlies ik het groter geheel volledig uit het oog. Inderdaad, dan heb ik duidelijk mijn statische mindset op. Alleen vind ik dat natuurlijk niet op het moment zelf. Op het moment zelf denk ik oprecht dat ik er goed aandoe om hen te zeggen HOE het moet op MIJN manier. En waarom dat de enige goede manier is.
Haha!
Lang leve de kracht van reflectie. Lang leve mijn continue drang van zelfontplooiing en groei. Dat maakt van mij echt een betere persoon. Ondanks de dikwijls pijnlijk confrontatie met mezelf wanneer het kwartje eindelijk valt weet ik dat dit voor mij het pad is om een steeds betere versie van mezelf neer te zetten. Voor mezelf en voor de ander.
There is nothing to regret when I learn from my past
LEVEN is ook fouten maken, fouten toegeven, fouten eren voor wat ze me brengen. Het goed verstopt cadeautje van een fout is namelijk de mogelijkheid om te leren en te groeien. Stap voor stap. Op mijn tempo, op het tempo van mijn ervaringen en de reflecties achteraf.
Waar gaat deze titel nu eigenlijk om?
Deze is gebaseerd op het onderzoek van gezinstherapeute Virginia Satir. Zij ontdekte namelijk dat er “meer dan 250 verschillende manieren zijn om af te wassen, afhankelijk van wie er wast en wat de gebruikte ingrediënten zijn.”
Tweehonderdvijftig verschillende manieren!
En ik denk dat mijn manier de énige juiste is.
De grap hiervan inzien, mijn grootheidswaanzin onder ogen komen, brengt zuurstof in situaties waarin ik anders vastloop omdat ik vasthoud aan mijn groot gelijk; in situaties waarin een “Ja, maar …. “ repliek nooit ver is. Misschien erken je het ook?
Van die 250 verschillende manieren zullen er zeker een aantal meer efficiënt zijn dan de rest. En mijn manier behoort uiteraard tot de top 3 van meest efficiënte en effectieve. Haha! Ik schrijf dit met een big smile op mijn gezicht.
Do not take yourself too seriously. Laughter is the best medicine.
Alle gekheid op een stokje, of iemand op zoek is naar de meest efficiënte manier – of openstaat om deze te horen – is afhankelijk van zijn prioriteiten. Dit is niet afhankelijk van mijn prioriteiten, noch van het belang dat ik eraan hecht.
Hoe zou het zijn om mezelf eraan te herinneren wat belangrijk is?
Hoe zou het zijn om mijn aandacht te plaatsen op het feit dat het gedaan wordt en niet HOE het gedaan wordt?
Hoe zou het zijn om elkeen hierin de vrijheid te gunnen? Net zoals ik in alle eerlijkheid die vrijheid nodig heb.
Hoe zou het zijn om te erkennen dat elkeen zijn eigen prioriteiten en doelen heeft en dat dat helemaal ok is?
Met andere woorden, zoals op het werk, is ook thuis het WAAROM en het WAT belangrijk. Spreken, discussiëren en uiteindelijk overeenkomen over het WAAROM en het WAT is wat telt. Het HOE mag de ander in volle vrijheid, afgestemd op zijn prioriteiten en doelen, invullen.
Zeker ook thuis. Die brug had ik nog niet helemaal gevormd. Daarvoor had ik dus de kennis van het onderzoek naar afwassen nodig. Waardoor het zinnetje “er zijn wellicht nog 249 andere manieren om ….” me hieraan herinnert.
Als ik het HOE loslaat en oprecht nieuwsgierig kijk en luister naar het HOE van anderen leer ik misschien zelf ook iets bij. Wie weet kan ik MIJN manier optimaliseren aan de hand van het HOE van de ander?
The proof of the pudding is in the eating
En dat is precies wat er gebeurd is dit weekend.
Ik heb me meerdere malen per dag herinnerd aan het feit dat er 249 andere manieren zijn om …. Telkens als ik me dat zei moest ik lachen. Wat lichtheid en speelsheid bracht in situaties waar de ander een opmerking van mij had verwacht. Echt een aanrader!
Ik heb meerdere malen per dag de intentie geplaatst om oprecht nieuwsgierig te zijn in de manier van de ander… Waaruit ik geleerd heb dat ik meer tijd heb om andere leuke dingen te doen. Want, ik heb geleerd dat hun manier niet fout is. En als het niet fout is en voldoet aan het WAAROM en het WAT, waarom dan nog tijd en energie verkwisten in het overtuigen van de ander van MIJN manier?
En zo vervagen de fictieve grenzen van JIJ en IK, van WIJ en ZIJ en wordt alles meer SAMEN.
Het “enige” dat het vergt is in je eigen spiegel durven kijken en met rauwe eerlijkheid de volgende vragen te beantwoorden: Wat in mijn denken en voelen verhindert het meer samen? Wat in mijn denken en voelen voedt het conflict?
Magic happens when you stop willing to change another,
and start willing to change yourself
Bepaal samen het WAAROM en het WAT …. En telkens als je tussen wilt komen in de uitvoering kan je jezelf eraan herinneren dat er nog 249 andere manieren zijn om ….
Een fijne manier van loslaten en misschien heeft het voor jou hetzelfde effect als voor mij.
Hoe laat jij los wat je niet meer dient?
Wat zeg jij tegen jezelf ?
