Vergeet die perfecte keuze!

Vergeet die perfecte keuze!

door | okt 27, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Ga voor de beste keuze die je nu kunt maken, en wees fier op jezelf!

Het gaat er hard aan toe.

Sinds het nieuwe schooljaar worden we  uitgedaagd om een nieuw, gezond en duurzaam evenwicht te vinden.

Veel mensen zijn nog zoekende.

En soms is dat evenwicht zelfs ver zoek.   

Soms is het plaatsen van een heldere intentie niet voldoende om de uitvoering te garanderen.

Soms nodigt de realiteit ons uit om stil te staan bij wat echt is, met wat nu speelt. Dit te accepteren als nieuwe realiteit en los te laten wat we eigenlijk hadden gewild. Gewoon om van hieruit opnieuw met omhoog gestoken kin keuzes te maken, ingebed in de realiteit. Ook dat is een vorm van flexibiliteit.

Halsstarrig blijven vasthouden aan mijn perfect uitgetekend plan heeft totaal geen zin. Integendeel, het werkt mijn “harde” interne stem alleen maar in de hand. Je weet wel, die stem die zeer berispend kan zijn, teleurgesteld, verwijtend en soms zelfs kleinerend. Lang heb ik geloofd dat die “harde” interne stem me hielp om voor die extra mile te gaan, te groeien, mijn eigen limieten te doorbreken. En wellicht klopt dat ook, op korte termijn. Op lange termijn is dit echter nefast.

Op lange termijn heb ik die “compassievolle” interne stem nodig. Die stem die me eraan herinnert dat ik een mens ben en geen robot, die stem die mij toejuicht wanneer ik dingen goed doe en mijn hand vasthoudt wanneer het tegenzit om samen te reflecteren en de lessen uit de ervaring te trekken. Die stem die klinkt als een liefdevolle ouder die aan de zijlijn de grootste fan is van zijn/haar kind.

If you get tired, learn to rest, not to quit

 

Wanneer mijn agenda vol staat, dan maak ik nieuwe keuzes. Keuzes die rekening houden met deze volle agenda. Op zo’n momenten ben ik de grootste fan van een not-to-do-lijst. Op zo’n momenten stel ik me vragen die klinken als “Wat is er nu wel nog mogelijk om mijn energiepeil hoog te houden?”. Dikwijls kan ik me dan niet meer houden aan mijn dagelijkse work-out, of wandeling, of …. In plaats van dit in stilte dan maar niet te doen, teleurgesteld te worden op mezelf, die “harde” interne stem vrij spel te geven, en uiteindelijk alles wat een gezonde leefstijl vraagt over boord te gooien, heb ik nu een andere strategie.

Gedaan met het in stilte verdwijnen van mijn goede voornemens. Gedaan met het stil houden van wat ik niet meer doe, ondanks mijn mega enthousiasme bij aanvang.

Nu, nu zeg ik dat allemaal hardop, en herinner mezelf hierdoor voor welke keuzes ik sta. En kies dan ontzettend bewust, maak een nieuw plan. En voel me even fier bij de uitvoering hiervan als ware het mijn initieel “perfect” plan.

 

Wat me opvalt is dat hierdoor die “harde” interne stem veel minder aanwezig is. Wat me opvalt is dat dat knagend ontevreden gevoel over mezelf weg is. Wat me opvalt is dat die “compassievolle” interne stem steeds vaker op bezoek komt. Wat me opvalt is dat echte gezonde en duurzame veranderingen in mijn leefstijl met veel meer gemak plaatsvinden. Weliswaar niet zo snel als ik initieel gepland had.

Ik geef niet meer op. Ik plan en plan opnieuw, desnoods honderd keer. Ik blijf me op alle verschillende mogelijke manieren herinneren aan mijn doel en waarom dit belangrijk voor me is.

Ik ervaar het even rusten, omdat de situatie dit vraagt, niet meer als een reden om op te geven. Ik ervaar het als LEVEN. Leven in de wereld zoals ze is, vol avontuur, niet voorspelbaar en zeker niet controleerbaar door mij.  Eigenlijk als leven zoals een avonturier. Het doel is helder en waarom ik het doe ook. En vervolgens neem ik elke keer opnieuw de volgende logische stap, rekening houdend met de realiteit waarin ik me bevind.  

 

Compared to what?

 

Als ik me voorneem  om dagelijks te sporten en het lukt maar 2 keer op een ganse week. Dan zijn die twee keer dat het wel gelukt is momenten waar ik fier op kan zijn. In plaats van te lopen mokken over de 5 keer dat ik “gefaald” heb.   

Als ik me voorneem om dagelijks gezond te eten en het lukt drie keer niet. Dan bekijk ik het nu op weekbasis en zie dat ik van de 21 maaltijden die we tijdens een week tot ons nemen ik er 18 goed gedaan heb. Dat is meer dan 85% en dan ben ik hier fier op. In plaats van die “harde” interne stem te laten mekkeren over de ongezonde maaltijden.

Als ik me voorneem om elke avond tijdig in bed te stappen, een uur voor het slapen gaan “schermen” uit, en het lukt me geen enkele avond. Dan stel ik me de vraag wat er nodig is om dat opnieuw op de goede rails te krijgen. En herbegin ik met kleine micro-stapjes. In plaats van mezelf als “hopeloos” te bestempelen, wat zoveel is als een vrijgeleide van weinig slapen.   

Als ik me voorneem om goede contacten te onderhouden met vrienden en familie en het lukt me niet om zelfs maar even te bellen. Dan zit ik mezelf niet op de kop. Ik accepteer dat ik even andere prioriteiten stel. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor een minder goed mens ben. Dat wil niet zeggen  dat ik daardoor niet met de ander inzit. Neen, dat wil gewoon zeggen da ik even andere prioriteiten stel. Dat doet geen afbreuk aan mijn intentie en liefde en vriendschap voor de ander. 

Uiteraard, wat voor mij geldt, geldt voor elke andere mens ook op deze planeet. Dus, als andere mensen ‘hun beloftes’ niet nakomen dan weet ik dat dit niet komt omdat de ander een minder goed mens is. Neen, die heeft even gewoon andere prioriteiten gesteld. En, we gaan in gesprek met elkaar om samen te ontdekken wat we in zo’n momenten nodig hebben, voor een volgende keer. Want die zullen er zeker komen gezien het leven één groot avontuur is. We groeien samen in onze relatie. We mogen fier zijn op onszelf dat we dit moedig gesprek met elkaar aangaan in plaats van te blijven hangen in wat had moeten zijn, maar wat niet is. 

 

Laten we leven

Laten we samen eren wat we kunnen bereiken op de lange termijn

Laten we fier zijn op elke stap vooruit en op elke stap achteruit

De stap vooruit smaakt naar voldoening

De stap achteruit brengt levenslessen

In elke stap ligt het avontuur naar ons te kijken

Zie jij het ook?

Lach, adem, dans. 

Embrace your humanity

Know that you are not alone in this adventure

 

 

 

Workshop – Perfectionisme ombuigen naar optimalisme

 

Wist je dat perfectionisme een beschermingsmechanisme is, een overlevingspatroon dat we zelf bewust in leven willen houden? 

Wist je dat perfectionisme geen vorm van zelfverbetering is en niet hetzelfde als je best doen is?

Ontdek er alles over in onze 2-daagse opleiding : Perfectionisme ombuigen naar optimalisme.

Reserveer je plekje via https://www.insideup-academy.be/perfectionisme-workshop/

 

Hoe het omarmen van je oncomfortabel voelen …

Hoe het omarmen van je oncomfortabel voelen …

door | okt 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

transformerend werkt!

Vorige week hebben we deel genomen aan een internationaal 5-daags event. Meer dan tweeduizend participanten, komende van 82 verschillende landen. De jetlag heeft toch enkele dagen in mijn lijf gehangen. Vandaag voel ik me eindelijk terug helemaal geland in het hier en nu.

En dat terwijl we België helemaal niet verlaten hebben!?

Neen, we zijn gewoon 5 dagen naar de Ardennen getrokken om dit event life online te volgen, weliswaar in American timezone. Onze dagen begonnen om 4h ‘s  middags en eindigde rond 4h ’s morgens. En dat 5 dagen na elkaar.

Life will never be the same again

 

Het programma van dag 1 vond ik mega spannend: allemaal samen tegelijkertijd in een ijsbad stappen en er een aantal minuten in blijven. Stel je voor 1/3de gevuld met ijs en 2/3de gevuld met koud water. Oh my God! Terwijl ik naar de Ardennen rijd, bekruipt de twijfel mij meer en meer.   

Ik, die het heel snel koud heeft? Ik, die zich altijd in verschillende lagen kleedt om het zeker niet te koud te hebben? Ik, die ’s zomers regelmatig met een warmwaterkruik in bed kruipt?

Neen, misschien moet ik dit gewoon aan me voorbij laten gaan en mega supporteren voor Karin; aan de zijlijn. Ik ben gewoon niet gemaakt om de koude te trotseren. Dat is tegen mijn natuur.  

We worden emotioneel voorbereid. Met verhalen van mensen die ons voorgegaan zijn. We horen getuigenissen van zowel bekende als onbekende mensen. Wat me opvalt is dat ze stralen als overwinnaars, van fierheid op zichzelf. Verhalen van hoe overgave aan de koude bevrijdend kan zijn. De koude wint altijd. Vecht er niet tegen. Geef je eraan over. En vanuit die plek zal je de schoonheid ervan zien, zal je je eigen kracht zien.  Net zoals wanneer we het gevecht stoppen tegen wat het leven ons brengt; net zoals wanneer we in overgave van het leven gaan; in acceptatie van wat is om van daaruit te zien wat wel nog mogelijk is …. 

Mmmmm …. Ik merk dat deze verhalen me raken …. Ik merk dat ik ook zo wil stralen … Maar ben ik bereid om de prijs ervoor te betalen? De koude in de ogen te zien en erdoor te stappen? Ik weet het nog niet hoor.

We worden fysiek voorbereid. Met ademhalingsoefeningen van onder andere Wim Hof. Google hem maar eens als je nog nooit van hem gehoord hebt. Ondanks het feit dat het een excentrieke figuur is valt me op hoe hij bruist van het leven, van de energie.

Van deze lymfe-stimulerende ademhalingsoefeningen voel ik me ijl in het hoofd worden. Ik voel hoe mijn lichaam snakt naar een teug adem. Na ronde 1 snak ik naar adem nadat ik 30 seconden mijn adem inhoud. Het voelt aan als een eeuwigheid. Het magische gebeurt in ronde 3. WAUW! Zo snel dat mijn lichaam haar grenzen verlegt. In amper 3 rondes kan ik met relatief gemak mijn adem 2 volle minuten inhouden. Dat had ik niet verwacht. 

Mmmmmm … Ik merk dat mijn overtuiging van “ik ben geen koude mens” af begint te brokkelen … Wat als ik hier wel toe in staat ben? Wat als ik het nu gewoon eens een kans zou geven? Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van experimenten, waarom zou dit er geen van mogen zijn? Nog steeds voel ik geen overweldigende JA!

We worden mentaal voorbereid. De begeleider vertelt zijn persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij sinds het regelmatig pakken van een ijsbad een andere persoon is geworden. Hij vertelt hoe hij zichzelf bewust toespreekt en niet meer luistert naar dat “calimero”-stemmetje dat hem het oncomfortabel gevoel wil besparen. Hij deelt een aantal mantra’s met ons.

Mantra’s zijn een soort van affirmaties, ondersteunende zinnetjes (nieuwe overtuigingen) die je tegen jezelf zegt. Je kan het vergelijken met gymnastiek voor je brein. Je zeg het zoveel keer dat je brein het uiteindelijk als waarheid beschouwt.

Hij nodigt ons uit om onze eigen mantra te maken. Een mantra die ons kan helpen om door de koude te gaan, er geen schrik van te hebben, er niet tegen te vechten. Het gewoon te zien, te voelen en er door te gaan.

Mmmmmm…. Ik doe nog steeds mee en craft mijn mantra:     

 

Feeling uncomfortable is good,

feeling uncomfortable is safe,

feeling uncomfortable I love it!

  

Nu zijn we voldoende voorbereid. We hebben de kennis die nodig is. Het is tijd voor actie!

Het moment van de waarheid: doe ik het of doe ik het niet?

It’s in your moments of decision that your destiny is shaped

 

 “JA, ik doe mee”.

Eerst gaat Karin erin. WAUW! De gloed op haar wangen; de glinsteringen in haar ogen; de voldoening spat ervan af wanneer ze na een volle 5 minuten uit het ijsbad stapt!

We vullen het bad aan met ijsblokjes en dan is het mijn beurt. Geen twijfel meer. Niets. Ik ga het gewoon doen.

De rest van het verhaal is geschiedenis.

Of toch niet!

Want nu, een week verder, herbeleef ik dagelijks dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Nooit. Echt nooit!

Elke morgen start ik mijn dag met een koude douche. Ik draai de kraan helemaal naar rechts, stap onder de douche. Elke keer opnieuw komt dat oncomfortabel gevoel van “moet dat nu echt!?”;  “neen, niet verder dan hier”. Elke keer opnieuw helpt mijn mantra en mijn ademhaling me om er toch helemaal voor te gaan. Elke keer opnieuw stap ik uit de douche met een breed-smoel-kikker grijns op mijn gezicht. ZALIG!

Waar hou ik mezelf nog onterecht klein? Welk verhaal vertel ik mezelf nog steeds terwijl ik het al lang ontgroeid ben? Welk nieuw verhaal wil ik schrijven?  

Waar hou jij jezelf nog onterecht klein? Welk nieuw verhaal wil je je toeschrijven?

 

Ik wens je een mooie ont-moeting toe met je eigen kracht.

Met de kracht van anderen.  

Laat de kracht van anderen je optillen.

Laat jouw kracht anderen optillen.

 

 

 

Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou

Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.

Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand.  We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder

Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/

 

 

 

 

Wat er gebeurt als je de andere stem belangrijker vindt dan die van jezelf.

Wat er gebeurt als je de andere stem belangrijker vindt dan die van jezelf.

door | sep 21, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap

Is de opstart bij jou ook zo druk? Niet alleen op het werk, maar ook thuis moest er veel geregeld worden.

Blijven ademen, en blijven ruimte maken voor mezelf. Ook al is het soms maar kort, het doet ontzettend deugd en helpt me kalm en gefocust te blijven op wat belangrijk is. Daar dien ik me soms aan te herinneren als ik op het punt sta om de me-time ‘voor een keertje te skippen’. Gelukkig luister ik af en toe ook eens naar mijn eigen raad.

Soit, ik vroeg me gewoon af jij ook de september-drukte net iets pittiger ervaart dan voorgaande jaren?

Vandaag zou ik een verhaal met je willen delen.
Een verhaal waaraan ik dacht toen ik het relaas hoorde van een participant tijdens onze bedrijfsworkshops “Zelfvertrouwen kan je leren”.

Durf jezelf zijn in een wereld waarin je bent afgestemd op anderen.

De dierenschool.

Op een dag kwamen de dieren uit het bos bijeen en zeiden: “Wij moeten een school stichten!” Een school voor dieren om echt Dier te kunnen worden. En zij vroegen een kleine groep uit hun midden om een plan te maken voor de school.

De commissie ging meteen aan het werk om leerdoelstellingen te maken voor de school. Het konijn stond erop dat ‘holen graven’ in het programma werd opgenomen. De haas wilde ‘hardlopen’ erin en de torenvalk vond ‘kunstig vliegen’ het belangrijkste. De karper maakte duidelijk dat ‘geruisloos zwemmen’ er zeker bij moest en de eekhoorn maakte zich bijzonder sterk voor het onderdeel ‘klimmen tegen kaarsrechte stammen van hoge bomen’. En zo geschiedde.

De school werd opgesteld. De leiding zei dat de dieren zich in alle vakken moesten bekwamen om echt Dier te kunnen zijn. Dat had nogal wat gevolgen…

De haas was wereldkampioen hardlopen. Geen dier kon zo snel sprinten en haken slaan als hij. De schoolleiding vond dat het voor de haas belangrijk was, voor lichaam en geest enzo, dat hij zich ook bekwaamde in het ‘kunstig vliegen’ of tenminste gewoon vliegen. Ze zetten de haas op een tak en zeiden op stimulerende toon: “Leer vliegen haasje!”

Het arme dier sprong, dat ging nog wel, maar tuimelde daarna met een klap naar beneden. Daarbij brak hij een poot en viel een gat in zijn hoofd dat nooit meer overging. Zo kwam het dat hij voor hardlopen toch niet meer dan een 6 haalde in plaats van een 10. Maar voor vliegen kreeg hij een 3 in plaats van een 1. Hij had het immers dapper geprobeerd. De leiding was tevreden.

Met open mond zagen alle dieren hoe de torenvalk zijn acrobatische toeren in de lucht vertoonde.

Toch merkte de leiding op dat het voor een valk vast en zeker van grote waarde zou kunnen zijn, nu of in de toekomst, dat hij, net als het konijn holen kon graven in de grond. De valk deed zijn uiterste best, brak echter jammerlijk zijn snavel en kneusde een vleugel. Daardoor kon hij nog nauwelijks vliegen en in plaats van een 10 eindigde hij met een 5. Maar op het onderdeel ‘holen graven’ haalde hij een 4 in plaats van een 1, want er was tenslotte wat grond verplaatst.

En  zo verging het alle andere dieren.

De karper versleet zijn staartvin bij een poging hard te lopen, het konijn verdronk bijna en de eekhoorn verrekte al zijn spieren bij het hardlopen en haken slaan.

Wie haalde tenslotte de beste cijfers, het hoogste gemiddelde? Dat was de hersenloze kwal, die al glibberend, zwibbelend en zwabbelend alle proeven redelijk wist te doorstaan. Zijn botten brak hij niet; hij had er immers geen. En zo werd hij, zwibbel de zwabbel, tot de beste van de school uitgeroepen.

Kan jij ons helpen?

Mag ik even beroep doen op jouw netwerk?

Wij zijn op zoek naar een extra collega-freelancer. 

Ken jij een Franstalige coach/trainer, die ook goed Nederlands spreekt, die gepassioneerd is door alles wat te maken heeft met persoonlijk leiderschap?

Zou je hem/haar met ons in verbinding willen brengen?
Dat zou fantastisch zijn!

Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou

Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.


Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand.  We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder

Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/



Het competitiebeestje in jou…

Het competitiebeestje in jou…

door | aug 5, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Wanneer ik dit schrijf is het hier herfst. Het regent onophoudelijk. Ik word er rustig van en durf zelf te zeggen dat ik er een beetje van geniet. Ondanks het feit dat het zomer is. 

De afgelopen maand heb ik een aantal online workshops gegeven om mensen te ondersteunen in het ombuigen van hun perfectionistische mindset. Een mindset die me welbekend is en me al mijn hele leven vergezelt. Een mindset die leidt naar een minder mooie wereld om in te leven, vooral voor de persoon zelf. Een mindset die aanvoelt als een kooi die je zelf om je heen hebt gebouwd, en daardoor extra pijnlijk en confronterend aanvoelt.

Maar ook een mindset die mij geleid heeft naar het grootste avontuur ooit, de zoektocht naar mezelf.

Bewust worden dat er andere perspectieven zijn wanneer je gevangen zit in je eigen mooi en voorzichtig gebouwde kooi is niet niets. Het is pijnlijk én confronterend én verdrietig én bevrijdend én hoopvol én teleurstellend én empowering én ….  zoveel meer tegelijkertijd.

Ervaren dat je hierin niet alleen bent is waardevol en bemoedigend. Het maakt het niet lichter, het maakt het niet gemakkelijker, maar het helpt je je avontuur moedig verder te zetten, het helpt je je project met meer vertrouwen naar een volgend niveau te brengen. Ondanks de “messy middle” waar je je regelmatig in bevindt.

                                               The best project you’ll ever work on is YOU.

Er is geen magische pil om je perfectionistische mindset voor eens en voor altijd in één beweging om te buigen. Maar er bestaan heel veel tools om je te helpen om een leven te leiden zoals je je beste vriend of vriendin toewenst. Eigenlijk, zoals je jezelf in stilletjes toewenst, maar niet hardop durft zeggen, bang voor de loopgraaf aan emoties en gedachten die het niet behalen met zich zal meebrengen.  

Elke tool heeft me geleid naar een volgend niveau in het spel, in het experiment “Leven”. En op elk niveau kijk ik tevreden, fier en voldaan terug naar het voorgaand niveau denkend “Yes, I did it!”. En op elk niveau word ik opnieuw uitgedaagd met problemen, situaties, denkend “oh neen, ben ik er nu nog niet, wat doe ik mis?”.   

Ik heb ooit iemand horen zeggen dat de enige mensen die geen problemen hebben op het kerkhof liggen. Dit kan aanstotelijk klinken, maar op mij had het een inspirerende werking.  

What if problems are a sign of life?

What if problems are not stop signs, but guidelines?

What if problems are not signs that we are doing something wrong, but doing something right, like challenging ourselves?

Hoe zou het zijn om op de klassieke vraag “Hoe gaat het?” te kunnen antwoorden: “Het gaat heel goed met me! Ik heb tal van problemen en ben echt nieuwsgierig wie ik zal zijn als ik ze achter me gelaten heb!”

In plaats van “Bof, niet goed. Dit en dit en dit loopt niet zoals verwacht……..”

Niet dat ik dit antwoord hoor. Ik ervaar het als een klein mindset-spelletje. Het helpt me naar mijn situatie te kijken vanuit verschillende perspectieven. Het helpt me mijn level (van waar ik ben in het spel) te honoreren, mijn problemen te relativeren. Waaruit ik energie kan putten om vanuit aanvaarding voor wat er nu is op zoek te gaan naar een mogelijke oplossing. Het helpt me om mijn avontuur verder te zetten vanuit een nieuwsgierige en hoopvolle plek.

Ik zou je willen introduceren aan een spelletje.

Een spelletje dat ik speel als ik vast zit in mijn perfectionistische mindset, en van mezelf vind dat ik niet genoeg ben, dat ik zus of zo ben. Waarbij “zus en zo” eigenschappen zijn die ik als negatief ervaar. Met andere woorden, wanneer ik mezelf identificeer met die eigenschappen en vergeet dat ik meer ben dan dat.


Wat is het spelletje?

Ik noem het “Mentale opvoeding – Herinneren wie ik ben en wie ik kan zijn”

Nodig:

2 bokalen.

Een pak knikkers, of een pak post-its, of steentjes, of kraaltjes … : dingen die je in de bokalen kunt stoppen.

Spelregels:

De ene bokaal vul je telkens als je iets kritisch, iets verwijtend, iets klagend zegt aan jezelf/aan een ander. Je bent uiteraard vrij om die eigenschappen aan deze bokaal toe te kennen die voor jou de kop op steken, die je van jezelf veroordeelt.

De andere bokaal vul je telkens als je iets coöperatief, iets verbindend, iets waarderend zegt aan jezelf/aan een ander. Ook hier ben je uiteraard vrij om aan deze bokaal die eigenschappen te associëren waarvan je meer wilt zien, waarvoor je meer wilt kunnen kiezen.

Op het einde van de dag maak je de score op. Schrijf deze op. Hou deze bij.

Je ledigt de bokalen en je begint de dag erna gewoon opnieuw met de intentie om in de “goede” bokaal minstens 1 steentje meer te hebben dan de dag ervoor. 

Geen vergelijking met anderen. Gewoon een vergelijking met jezelf de dag ervoor. Als het ware een competitie met jezelf.

Dit doe je voor een week, of een maand, of welke periode voor jou nodig is om te ervaren dat je noch het ene, noch het andere bent. Je bent het allemaal. Je kunt het allemaal zijn. Meer nog, wij zijn het allemaal. Wij kunnen het allemaal zijn.

De kunst is om bewust te kiezen voor dat waarvan je meer wilt door je dagelijks,  en soms meerdere keren per dag, hieraan te herinneren.

De kunst is ook om dit te ervaren als een spel, geen perfectie van jezelf verlangen, noch perfectie verwachten.
Wees mild met jezelf en vier je vooruitgang. 

Some we win,

some we lose.

But by acting on our intention

we are making progress towards our next level.

And then it starts again,

but from a higher level.

Appreciate who you are, just like this.

Honor yourself for showing up, just like this. 

Stop hiding.

Op weg naar …. jezelf!

Op weg naar …. jezelf!

door | jul 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap

De zomervakantie is gestart.

De zon laat nog een beetje op zich wachten, maar ik voel wel al het rustgevend effect op mijn huishouden. Yes!

Ik neem je graag even mee op pad. Letterlijk en figuurlijk.

Vorige week ontmoet ik een jongeman met paard hier in de velden. Je weet wel, de velden waarin je mij quasi dagelijks kunt vinden. Ik voel onmiddellijk aan dat dit een uitzonderlijke ontmoeting is. 

De jongeman loopt naast een mooi wit paard dat helemaal bepakt is.

Wij starten een gesprek.

Hij is op weg naar Santiago de Compostela. Een 2-tal weken eerder vanuit Herentals gestart. 

Hij is ontzettend opgetogen. Je ziet de sprankels in zijn ogen glinsteren.

Hij vertelt dat zijn grootste zorg – water en gras vinden voor zijn paard – ongegrond blijkt te zijn. Want op de route naar Compostela vind je blijkbaar om de 2 à 3 uur wel een bron om van te drinken. En grasvelden zijn er in overvloed. Het Zuiden van Frankrijk en Spanje zou wel eens anders kunnen zijn, maar dat ziet hij dan wel.

Ik woon hier al een vijftien jaar, maar weet nog maar een vijftal jaar dat een deel van mijn dagelijkse wandeling deel uitmaakt van de route naar Compostela. Heel sporadisch kom ik een bepakte wandelaar tegen. Maar een man die naast een bepakt paard wandelt heb ik nog niet gezien.

Hij vertelt over de mooie ont-moetingen die hij maakt, over de mooie plekken waar hij verblijft. Zijn ogen glinsteren helemaal als hij over de koningsmolen vertelt. Hij maakt ook tijd om af en toe een blog te schrijven over zijn avontuur. En deelt trots waar ik hem kan volgen: www.eden.life.

Hij vertelt dat hij de intentie geplaatst heeft om tot naar Compostela te gaan, maar dat hij het loslaat. Hij gaat tot waar de wind hem voert. Wie weet lukt het hem, wie weet ook niet. Hij is vastberaden om er alles uit te halen wat er voor hem inzit.

Hij vertelt dat zijn paard daarnet een beetje verward was. Aan zijn gedrag zag hij dat het paard dacht dat ik een paard was. Wat ik daarvan moet denken weet ik niet. Ik vind het best grappig. Het paard stopt ook niet met mij hoofdstoten te geven en te geeuwen. Een zeer bijzondere ervaring.

Through his mane and tail the high wind sings

Shakespeare

Ik vertel hem dat ik nog maar amper een jaar geleden mijn angst voor paarden overwonnen heb. Dankzij een wit paard (toevallig?) dat een beetje verder, ook op zijn route, in de weide staat. Dat paard heet Calienté. En mijn jongste zoontje heeft er een mooie band mee opgebouwd tijdens onze dagelijkse wandeling, gedurende de maandenlange periode waarin wij hem hebben opgevangen vorig jaar. Eén van de dagelijkse rituelen was samen gaan wandelen. Het is zo’n gewoonte geworden voor hem dat hij er zelfs naar begon te vragen. Dat was zo mooi om te zien: met hoedje op het hoofd, zonnebril aan en 2 wortels, in elke hand één vertrokken we op pad. Dankzij de wortels wist hij precies wat we gingen doen.    

Elke dag durft hij zijn handje verder uitreiken naar het voor hem reusachtig dier. Elke dag durf ik mijn angst meer loslaten. Van heel snel de wortels aan te reiken en mijn hand bliksemsnel terug te trekken, waardoor de wortel soms op de grond valt, tot het rustig ‘omarmen’ van het paard. Het heeft me weken – of was het nu maanden- gekost om stap voor stap meer vertrouwen in mezelf te voelen en in het paard, om die angst los te laten. 

Ik heb gemerkt dat als ik me goed in mijn vel voel, Calienté van zelf naar me komt.  Als ik in mijn hoofd zit te malen, als ik een mindere dag heb, dan komt hij niet. Zelfs als ik er minuten sta te roepen en te zwaaien met een wortel. Of dan komt hij heel snel, enkel om de wortel en dan briest hij even alvorens weer weg te stappen.

Ik heb gemerkt dat het altijd wel naar mijn zoontje komt.

Allemaal observaties, waar ik niet veel van begrijp, maar die er wel zijn.

De ontmoeting met deze jongeman op weg naar Compostela herinnert me dat ik een coaching-sessie wil ervaren met paarden. Het intrigeert me. Zoals deze ontmoeting met dit paard me ook intrigeert.

Ik heb er vorig jaar “Dr. Google” voor geraadpleegd, maar het in de drukte van elke dag weer vergeten. Nu staat het terug op mijn lijst van ‘te ervaren’ deze zomer. Dus, als jij een plekje kent dat je kunt aanraden om dit te ervaren, dan hoor ik het graag.

Even terug naar de uitzonderlijke ont-moeting met deze jongeman op weg naar Compostela. Want het brengt nog een ander verlangen naar boven. Het verlangen van op reis gaan, op avontuur, op ontdekkingstocht. Naar jezelf, terwijl je een deeltje van onze mooie aarde bewandelt. Wat is er mogelijk voor mij dit jaar? Beseffend dat reizen naar het buitenland er voor mij dit jaar niet inzit. Een bewuste keuze. Mijn denkmotor is alleszins dankzij deze ont-moeting van start gegaan. Samen met mijn lieve echtgenoot beslist dat we er een ervaringsvakantie van gaan maken. Wat wil ik ervaren? Wat willen we samen ervaren? En zo zijn we gestart met het leggen van een ervaringspuzzel. Ben benieuwd wat dit ons mag brengen. 

The only way out is in …

Junot Diaz

Terwijl ik dit hier nu schrijf denk ik plots ook terug aan de steeds gelijkaardige terugkerend feedback tijdens het check-out moment van onze workshops rond perfectionisme. Ik heb er deze maand een aantal mogen faciliteren. Wellicht dat daardoor de link hier en nu naar boven komt. Ik hoor participanten iets zeggen dat klinkt als:

“Het is alsof ik een ontdekkingstocht start naar mezelf. Mijn rugzak zit vol concrete en toepasbare tools en dat geeft vertrouwen. Toch voelt het stap voor stap loslaten van dat 20 ton zwaar harnas – dat perfectionisme is – als spannend aan. Een avontuur waarin ik leer om meer en meer op wandel te gaan zonder harnas.” 

Ik wens je mooie uitzonderlijke ont-moeting-en toe.
Met jezelf. Met anderen.
De zomer vraagt om ver-traging.
De zomer nodigt uit om met andere ogen te kijken naar al de overvloed rondom je.
De zomer vraagt om dàt te zien waar je anders gewoon aan voorbij loopt.
Zie het, en misschien kan je anderen het ook helpen zien.
Ik wens je momenten van SAMEN ERVAREN toe,
terwijl elk van ons ook zijn eigen pad verder bewandelt,
op zijn eigen unieke perfecte imperfecte manier.

Vasthouden? Of toch maar loslaten.

Vasthouden? Of toch maar loslaten.

door | jun 9, 2021 | Persoonlijk Leiderschap

Ondertussen zijn we al in juni beland.

De zomervakantie komt korter bij. Joepie!

Maar eerst door de examens van onze kinderen geraken, of moet ik jongeren zeggen?

Dat is best wel een evenwichtsoefening voor mij. Zowel qua organisatie, als qua mindset. 

Mijn oudste zit aan ’t unief. Eerste jaar. Best wel spannend voor hem. En eigenlijk ook wel voor mij. De lijn tussen er zijn voor hem en hem ondersteunen enerzijds en de drang om te willen controleren door zijn aanpak te becommentariëren anderzijds, is soms dun.

Ik weet dat het zijn pad is, dat het tijd is om hem volledig zijn eigen keuzes te laten maken, zijn eigen aanpak te laten bepalen, zijn eigen lessen te laten trekken (of niet), … Mijn rol van opvoeden is al een tijdje gedaan. 

Maar het blijft ook mijn kind, dat ik soms wil beschermen tegen de pijn die teleurstelling en sommige levenslessen met zich meebrengen. Haha, de illusie dat ik hem kan “beschermen” van de grote boze wolf is er soms toch nog. Ondanks het feit dat ik wel beter weet.

Herken jij dat ook?

Wat mij helpt is eerst duidelijkheid krijgen over wie ik wil zijn.  Naar dit concreet voorbeeld vertaald is het dus duidelijkheid krijgen over welke soort mama ik wil zijn. Dat is helder voor me. Ik wil de liefdevolle en ondersteunende mama zijn. Ik wil dat hij zich thuis veilig voelt, een plek waar hij helemaal zichzelf kan zijn en waar alles bespreekbaar is. Ook de dingen waar ik totaal een andere mening over heb. Dus geen taboe onderwerpen. Ik wil verbinden met mijn zoon, met de persoon die hij echt is. Ook al had ik voor bepaalde aspecten andere verwachtingen en ben ik soms teleurgesteld in zijn gedrag. Hij is precies de persoon die hij is en dat is fantastisch. Soms slik ik, want soms is hij een confronterende spiegel voor mij. En tegelijkertijd kijk ik trots van aan de zijlijn toe hoe hij zijn pad bewandelt, hoe hij zijn lessen oogst, en zijn voldoening. Niet de mijne, maar de zijne. En dat is een voortdurend proces van loslaten, loslaten en nog eens loslaten.

Trade expectation for appreciation and your whole world changes in an instant.

Vervolgens plaats ik stap voor stap bewust intenties die mij herinneren aan welke mama ik wil zijn. De intentie – “gewoon”  luisteren, hem zien en horen en enkel vragen stellen – passeert regelmatig de revue. Neen, geen subjectief gekleurde, noch sturende vragen, hoe groot soms de verleiding ook is.  Dat vraagt meer oefening, net omdat het mijn eigen kind is. Dat vraagt oprecht proberen eerst hem te begrijpen, alvorens zelf begrepen te worden. Dat vraagt geduld met mezelf, zeker als ik mezelf betrap op “niet luister en enkel maar sturen”. Dat vraagt geduld met hem, zeker als ik vind dat hij rond de pot aan het draaien is, of als ik denk dat ik weet wat zijn antwoord is. Ook dit is een never ending proces van loslaten, niet vasthouden aan verwachtingen.

De intentie van – geen opmerkingen geven op x, y, z ….- is ook eentje waar ik nog steeds mezelf tegenkom. Bijvoorbeeld, geen commentaar geven als hij op “zijn” manier aan tafel zit, op “zijn” manier eet, op “zijn” manier antwoord, …. Kan je je hier al iets bij voorstellen?   

Dat is de theorie, dat is de intentie.

En de praktijk brengt me natuurlijk levenslessen om U tegen te zeggen. Hilarisch pijnlijk confronterend en super leerrijk tegelijkertijd.

Vorig WE heb ik zo’n fantastisch groeimoment cadeau gekregen van mijn oudste.

We zitten samen aan tafel te eten. Ik weet zelfs niet meer waarover het gesprek gaat. Wat ik wel nog weet is dat ik de intentie “geen opmerkingen geven over …” helemaal vergeten ben. Ik geef hem namelijk gewoon plat commentaar op hoe hij aan tafel zit, op hoe hij kijkt, hoe hij spreekt, hoe hij …. 

Om een lang verhaal kort te maken, zijn gedrag zint me duidelijk niet. Ik zit met andere verwachtingen dan hij en zit op dat moment duidelijk vast in mijn fixed mindset.

Mijn zoon reageert subliem. Achteraf bezien uiteraard. Op dat moment vind ik het allesbehalve subliem.

Hij staat op met zijn bord en bestek. Schuift de terrasdeur open. Zet zijn bord op de terrastafel. Schuift de terrasdeur terug toe en zet zich met zijn rug naar mij en eet rustig verder zonder zich om te draaien, zonder mij nog een blik te gunnen.

It will never be easy, but I am getting better in it.
It’s all about the progress that we make, not about being perfect.

Do I need to say more?

Neen, overduidelijk.

Op dat moment sta ik erbij en kijk ik er naar. Ik voel me boos worden. Mijn ego(tje) heeft dan zin om op te staan en er een olifant van te maken. Om vast te houden aan mijn groot gelijk (ook al had ik ongelijk). Gelukkig herinner ik me deze keer – er zijn ook momenten dat ik het me niet herinner hoor – net op tijd welke mama ik wil zijn. En kan ik kiezen om alles los te laten.   

Hahaha. Saved by the internal bell ;o).

Was mijn gedrag in lijn met de mama die ik wil zijn? Neen, tuurlijk niet.

Had mijn zoon gelijk? Ja! Ik ben duidelijk over zijn grens gegaan en dat terwijl hij met examenstress zit. Hem begrijpen, hem zien, hem horen, hem ademruimte geven, ben ik even vergeten.

Na dit intern gesprek met mezelf – ja, misschien herken jij dat ook, ik heb vaak dialogen met allerlei stemmetjes in mijn hoofd – ben ik ter plekke hard beginnen lachen. Vervolgens ben ik opgestaan en ben ik me gaan verontschuldigen. Want dat is wat de mama zou doen die ik wil zijn. Zij zou de mug niet laten transformeren in een olifant, zij kan haar ego(tje) inslikken en kan toegeven dat ze het bij het foute eind heeft.

Gemakkelijk voor mij op dat moment? Neen.

Confronterend? Absoluut.

Maar weer geleerd. Ja, soms kan ik echt hardleers zijn. 

Conflict reminds me when I need more space for myself. 

Wat ik ook geleerd heb is dat ik een kort lontje heb als ik moe ben. Als mijn zelfzorg een tijdje op een laag pitje draait. Dankzij dit duidelijk signaal van mijn oudste krijgt dat ook weer de nodige aandacht. Ik kan niet de mama zijn die ik wil zijn als ik mezelf niet verzorg. Zo werkt dat nu eenmaal voor mij.  

Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.

Vol geduld met jezelf en met de ander, 

Draag zorg voor jezelf.

Dat is jouw verantwoordelijkheid, van niemand anders.

And, remember, summer is coming, …  soon.

Hang in there and just be your shining and inspiring work-in-progress!