De paashaas huppelt voorbij en heeft voor jou een vraag mee
Wat is het beste dat jou kan overkomen als …?
Ik heb me altijd die andere vraag gesteld “Wat is het ergste dat je kan overkomen?”.
Deze vraag heeft me menigmaal geholpen om over mijn eigen mentale obstakels van angst te stappen en toch te doen wat nodig is om te doen om een bepaald doel te behalen.
De laatste tijd probeer ik dingen anders aan te pakken, om te zien of ik daardoor ook andere resultaten behaal, geïnspireerd door de quote:
If you keep doing what you’ve always done you’ll keep getting what you’ve always got
Ja, er zijn een aantal dingen die ik graag anders wil, dus een mooie uitnodiging om daadwerkelijk dingen ook anders aan te pakken.
Natuurlijk is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Alleszins dat is mijn ervaring, zeker als ik een duurzame verandering beoog.
Dit vraagt mindset-werk. Wat in theorie simpel is en slechts uit drie stappen bestaat.
Het bewust zijn van mijn mindset, is dan mijn eerste stap. Ondertussen ben ik expert geworden in het analyseren van mijn gedachten. Dus dat is easy peasy.
De volgende stap is evalueren welke hiervan ondersteunend zijn en welke niet. Ook dat gaat me beter en beter af.
Om vervolgens te bepalen of ik bereid ben om de niet-ondersteunende gedachten los te laten, zodat ik vrij ben om andere keuzes te maken.
Die laatste stap is soms te vergelijken met “The devil is in the details”.
Op de één of andere manier lijkt het doorvoeren van rationeel logische stappen soms op een identiteitscrisis door die laatste stap.
Ik geef een voorbeeld.
Al jaren drink ik té veel koffie dan goed voor me is. Zo af en toe doe ik dan een detox en dan ben ik de eerste drie dagen niet te genieten. Mijn huisgenoten zijn hier al menigmaal de pineut van geweest. Duidelijk een signaal dat mijn lichaam er goed verslaafd aan is.
Zonder dat ik er echt bewust van ben is mijn dag ingedeeld naar mijn koffiepauzes toe. Koffiedrinken heeft voor mij ook een gezellig sociaal aspect. Als er iemand op bezoek komt of als ik ergens ontvangen word, is dat kopje koffie erg welkom. Uiteraard vergezeld van een koekje of een stukje chocolade. Lekker op zijn Belgisch.
Een uitstapje is maar geslaagd als we even pauzeren in dat ideale koffiehuisje.
Op vakantie zal ik in de reisgids kijken naar het beste koffiehuisje en er natuurlijk ook passeren. Ik denk dat ik van bijna elke reis een zakje koffiebonen heb meegebracht.
Zoals je kan lezen, ik ben duidelijk een koffiedrinker.
Tot maart 2021. Yes, ik ben ondertussen al een dik jaar koffievrij! Dit heb ik nog nooit zo lang vol gehouden. Een ware identiteitsshift. Ik durf nu zelfs zeggen dat ik geen koffiedrinker meer ben. Mijn naaste omgeving heeft dit niet voor mogelijk gehouden. En in alle eerlijkheid, ik ook niet. De vele mislukte pogingen maakten dat ik mezelf daarin niet meer vertrouwde.
Totdat ik die mislukte pogingen echt ben gaan beschouwen als leermomenten. Niet het alleen theoretisch weten uit de boekskes, maar er echt zo mee aan de slag gaan. Die mislukte pogingen zijn namelijk alleen maar indicaties van hoe het niet kan.
En zo kwam de vraag van de paashaas tot leven: Wat is het beste dat mij kan overkomen als ik geen koffie meer drink?
De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je vragen
Mijn brein ging met deze vraag aan het werk op zoek naar het antwoord. Antwoorden vond het in overvloed. In die mate zelfs dat koffie blijven drinken voor mij geen optie meer was. Mijn mind was overtuigd. Yes, want dat is dikwijls mijn grootste tegenstander ;o).
Vervolgens heb ik ook oprecht andere methodes toegepast dan voorheen, gezien ik al wist wat allemaal niet zou werken.
En voila, één jaar later ben ik fier om mij niet meer te identificeren als koffiedrinker. Welcome freedom!
Misschien lees je dit en denk je: so what, no big deal.
Voor mij wel. Ik had het namelijk voor onmogelijk gehouden dat ik hierin zou slagen. En ik was mis. Een succes dat me eraan herinnert om ‘dat wat ik voor mezelf als onmogelijk label’ te challengen. Zoals steeds, door te beginnen met mijn eigen mindset erover onder de loep te nemen.
Ondertussen ben ik met een nieuw experiment bezig. Als me dit lukt, onderga ik weer een identiteitsshift. Eentje die ik ook helemaal voor onmogelijk hou. Ik ben ontzettend benieuwd naar wat het me zal brengen, wie ik dan zal zijn. Spannend!
Heb jij soms ook zo van die dagen dat je gewoon wat aanmoddert? Je hebt een waslijst aan to-do’s, maar je hebt de fut niet, noch de goesting om eraan te beginnen? Je uitstelgedrag lijkt groter dan ooit? Je doet wat nodig is, maar je weet dat je absoluut niet op je best bent.
Rondom je zie je alle mensen gemotiveerd en enthousiast hun ding doen. Terwijl jij je afvraagt waar ze toch al die energie en motivatie halen. Het knaagt aan je, en je vraagt je af wat je fout doet. Je voelt je zelfs misschien een beetje gefaald. Vanuit je statische mindset doe je je best om het te verstoppen, of reageer je kort en kattig. En dan voel je je daar weer schuldig over.
Ja, ik ken nog steeds soms zo van die dagen. Ik zou liegen als ik zou beweren dat ze er niet meer zijn. Wel veel minder dan vroeger. Ze passeren ook sneller.
Dat zijn van die dagen waarin ik mezelf klein maak, mezelf veroordeel omdat ik nog steeds zo van die dagen heb.
Dat zijn zo van die dagen dat ik het liefst van al gewoon in bed wil blijven liggen, onder mijn warm flanellen donsdeken, veilig in mijn cocon.
Dat zijn zo van die dagen dat ik me niet gemotiveerd voel en hoop dat het snel morgen is.
Afgelopen maandag was zo één van die dagen voor mij. Dan ben ik heel even opnieuw mijn grootste saboteur. Want ik weet wat ik kan doen om eruit te stappen, maar doe het toch niet. Zo een beetje rebels tegen mezelf. Crazy toch! En misschien ook herkenbaar voor jou?
Hoe komt dat toch?
Misschien omdat het ooit een gewoonte was en dat gevoel even opnieuw zo vertrouwd en veilig voelt? Misschien omdat ik soms medelijden heb met mezelf? Misschien omdat het soms veel gemakkelijker is om mezelf slachtoffer van de situatie te voelen dan effectief actie te ondernemen?
Maar, misschien is het ook wel zo dat iedereen wel eens zo van die dagen heeft en er gewoon niets van zegt. Zodat we met zijn allen blijven denken dat we iets “verkeerd” doen als we ons niet “happy, shining & productive” voelen. Omdat we zijn gaan geloven dat we het “goed” doen als we ons “happy, shining & productive” voelen. Omdat we zijn vergeten dat het leven véél meer is dan dat!
Waardoor we ons telkens “schuldig” voelen als we in zo van die dagen zitten. Zeker als je even in de grip bent van je perfectionistische mindset. Hello my old friend called Imposter!
Wat als dit gewoon deel uitmaakt van mijn mens-zijn?
Net zoals eb en vloed, komen en gaan onze gedachten en gevoelens. Positief of negatief, maakt niet uit, ze komen en gaan. Voor mij, voor jou, voor iedereen.
Wat als het gewoon OK is om me van tijd tot tijd zo te voelen? Wat als het totaal geen indicatie is dat ik iets verkeerd doe? Wat als ik dit niet persoonlijk dien op te pakken?
Auwch, die raakt!
Dingen persoonlijk pakken is een oud patroon en houdt me langer dan nodig in mijn statische mindset.
Wat als ik het begin te zien als een uitnodiging om even stil te staan, om me de vraag te stellen wat ik nodig heb? Ben ik me bewust van wat ik nodig heb?
Zo ja, dan heb ik er even een prioriteit van te maken.
Zo neen, dan is er niets aan de hand! Gewoon laten passeren. Want net zoals eb en vloed, komen en gaan onze gevoelens en onze gedachten. Ik hoef dit niet persoonlijk op te pakken. Ik mag gewoon accepteren dat het voor nu dit is.
De kunst is om mezelf te herinneren om te focussen op dat wat ik in de plaats wil, in plaats van te blijven hangen in wat ik niet wil.
De kunst is om dan te doen wat nodig is om dat wat je in de plaats wil alsnog te bereiken. Alleszins een kleine micro-stap in de richting ervan.
Stoppen met het veroordelen van die gevoelens en gedachten die zo van die dagen maken. Stoppen met mezelf te veroordelen omdat ik voel en denk wat ik voel en denk. Gewoon accepteren wat is. Stoppen met ertegen te vechten. Ook al is het niet wat ik zelf wil op dat moment. Gewoon laten passeren.
Tussen een trigger en onze reactie is een ruimte. En het is in die ruimte dat onze kracht en onze vrijheid zit.
Mijn trigger was mijn rothumeur maandag morgen.
Mijn initiële reactie was balen, klagen en afreageren (op mezelf deze keer).
Totdat ik me herinnerde dat ik mijn humeur, gevormd door mijn gedachten en gevoelens, niet persoonlijk hoefde te pakken. Dat ik een andere keuze kon maken.
Om het voor mij mogelijk te maken om die andere keuze te maken heb ik 2 liedjes opgezet die ik asap associeer met dansen. Hoe klein ook die eerste stap in de richting van die andere keuze, ze heeft ervoor gezorgd dat ik even mijn rothumeur vergeten was, waaruit ik weer een volgende micro-stap kon zetten.
En zo is mijn maandag, ondanks de grote donderwolk ’s morgens, nog relatief mooi geëindigd. Dinsdag was ik “happy, shining & productive”. Wat de rest van de week brengt maakt me even niet uit. Het leven is namelijk één groot avontuur, niet?
Life gives us the huge opportunity to experience all our emotions.
Ik wil in deze blog het verbluffend resultaat van een onderzoek met je delen dat ik laatst las. Dit moet je gewoon weten.
Al een tijdje weet ik dat de kwaliteit van mijn leven bepaald wordt door een samenspel van drie dingen: mijn fysiologie, mijn focus en mijn taalgebruik.
Ik wil het vandaag hebben over het belang van ons taalgebruik. De woorden, de zinnen, waarmee we onszelf bewust of onbewust toespreken, geven betekenis aan de dingen die zich voordoen. Hierdoor wordt het gemakkelijk om te begrijpen dat niet de situatie het probleem vormt, maar onze interpretatie ervan.
Our words create our world
Ons “intern” taalgebruik, onze mindset, heeft zelfs impact op onze fysiologische respons, op hoe ons lichaam reageert.
Laat ik je vertellen over het “Milkshake-experiment” van Prof.Dr. in de psychologie Alia J. Crum*
In dit experiment wordt een groep participanten in twee gedeeld. De ene groep krijgt te horen dat ze een heerlijke, weliswaar calorierijke milkshake (620 kcal), gaan drinken. De andere groep hoort dat ze een gezonde laagcalorische (140 kcal) variant krijgen. In werkelijkheid zijn het identiek dezelfde milkshakes van 380 kcal.
Het hormoon ghreline wordt gemeten. In de volksmond ook wel bekend als het “hongerhormoon”. Een hoge waarde van ghreline zorgt voor een hongersignaal. Een lage waarde geeft een verzadigd en voldaan gevoel.
De vraag die wordt onderzocht:
Heeft onze mindset over wat we eten, impact op de aanmaak van dit hormoon?
Met andere woorden: bepaalt wat we denken, voelen en geloven over wat we eten, de reactie van ons lichaam hierop?
Interessant, niet? Wat denk je dat het resultaat is?
Wel, ondanks het feit dat beide groepen identiek dezelfde milkshake drinken is de reactie van hun lichaam hierop significant verschillend!
De groep die de vermeende hoogcalorische shake drinkt voelt zich helemaal voldaan. De groep die de vermeende laagcalorische shake drinkt, rapporteert geen echt verzadigd gevoel. Dit reflecteert zich ook in de ghreline waarden, resp. sterk afgenomen versus nauwelijks afgenomen.
Als dit nog niet verbluffend genoeg is dan voeg ik er nog een contra-intuïtieve twist aan toe.
Beide groepen drinken een shake van 380 kcal. Dus normaliter verwachten we bij beide groepen een licht voldaan gevoel, als gevolg van een gedaalde ghreline waarde.
In de ene groep zien we een sterkere daling van ghreline dan verwacht bij consumptie van 380 kcal en in de andere zien we nauwelijks een verandering, dus een zwakkere daling dan verwacht.
Anders gezegd, de ene groep rapporteert een meer voldaan gevoel dan verwacht, en de andere groep een zwakker voldaan gevoel dan verwacht.
Wat je denkt over het effect van lichte voeding versus zware voeding bepaalt mee de resultaten. Met andere woorden, je mindset over voeding heeft impact op de reactie van je lichaam hierop.
Dus, als ik overtuigd ben dat enkel een goede stevige maaltijd mij zal verzadigen en ik eet een lichte gezonde calorie-arme maaltijd, dan zal mijn lichaam navenant reageren. Ik blijf zitten met een onverzadigd gevoel, ondanks het feit dat nutritioneel mijn lichaam voldoende voedingsstoffen gehad heeft om geen honger meer te hebben.
Als ik overtuigd ben dat ik vlees of vis moet eten om een voldaan gevoel te hebben, en ik eet een volwaardige gezonde vegan-maaltijd, dan zal ik met een onverzadigd gevoel blijven zitten, want mijn lichaam reageert navenant.
Als ik …
Dit onderzoek bewijst opnieuw het belang van onze mindset én de impact ervan, zelfs op ons metabolisme.
Dus, stel je wil een gezonde levensstijl omarmen, maar je hebt de mindset dat gezonde lichte maaltijden eigenlijk niet genoeg voor je zijn; dat je jezelf berooft van wat je echt zou willen eten; dat je je al dat lekkers ontneemt omdat gezond en lekker niet hetzelfde is; dat … Dan zal het heel moeilijk zijn om dit vol te houden gewoon omdat je lichaam navenant reageert!
Het gaat niet alleen over wat je eet. Het gaat ook over je mindset.
In het voorbeeld hierboven ondersteunt onze mindset over gezonde levensstijl het duurzaam omarmen niet.
Het is uiteraard ook complexer dan dit. Maar dat zou me te ver leiden. Toch nog even een tipje van de sluier, in de media wordt zelden gezond eten als boeiend, avontuurlijk, sexy, … beschreven en getoond. Het taalgebruik dat gebruikt wordt bij gezond eten spreekt eerder de ratio aan dan de emotie. Wat ook een dingetje is. Want onze mindset wordt hier mee door bepaald. We mogen dus ook anders over gezond eten beginnen spreken. We mogen het sexier maken, avontuurlijker, boeiender. Wat zou er mogelijk zijn als we bij het eten of drinken van iets gezond we ons opgetogen toespreken? “Daar had ik nu echt zin in!”, bij het eten van een sappige perzik: “Dit is gewoon overheerlijk! Daar wil ik meer van”, bij het eten van een kleurrijke groenteschotel: “Dat heb ik nu echt zo verdiend!”, bij het drinken van een gezonde smoothie:… Wat zou er dan meer mogelijk zijn? Wat denk je, het experimenteren waard?
Remember, ons taalgebruik geeft betekenis aan de dingen en vormt mee onze mindset.
Een belangrijke noot voor de grapjassen onder ons: het gaat ook niet alleen over mindset. Denken dat fastfood en snoepen en ijsjes en …. gezond zijn, en ook alleen dat maar eten, zal je ook niet tot het gewenst resultaat leiden. Trust me, I tried it, a long time ago ;o).
Het is een en-en-verhaal.
Wat het precies aandeel is van wat je eet ten opzichte van je mindset is nog voor discussie vatbaar. Sommige zeggen zelfs dat het doorvoeren van een duurzame verandering voor 80% mindset-werk is en slechts voor 20% strategie (het hoe). Dus wil je bijvoorbeeld een duurzame gezonde levensstijl omarmen dan zal dit 80% mindset-werk van je vragen en slechts 20% strategie. Intrigerend op zijn minst!
Your mindset paves the way, so be mindful
Een fijne vraag om te exploreren is misschien wel:
“Wat is mijn mind-set over ….?”
”Wat zijn mijn overtuigingen over ….?”
“Wat denk, voel en geloof ik over …?
Om je bewuster van je mindset te worden. Om jezelf de keuze te geven en te bepalen of je mindset over x niet aan een upgrade toe is omdat het je niet ondersteunt en misschien zelfs tegenwerkt. Om te onderzoeken welke mindset je wel zou ondersteunen, waar je dan naar kan gaan leven.
Alia J. Crum heeft tal van onderzoek gedaan naar de impact van onze mindset op het effect van beweging, stress, bijwerkingen van medicatie, …. De resultaten bevestigen allemaal dat mindset een belangrijke rol speelt op het effect. Het is een stuk van de puzzel, een handvat dat we meer mogen exploreren. Niet dogmatisch, gewoon onderzoekend en nieuwsgierig.
Het blijkt echt een en-en-verhaal te zijn.
You are the creator of your life
Het plaatst deze sloganeske uitspraak in een ander daglicht. Het wetenschappelijk, goed onderbouwd, veelvuldig herhaald materiaal vaagt het fluffy-gehalte voor mij weg.
Ik heb hier tal van papers over gelezen. Boeiende materie. Ook hoopvol! En de wetenschap staat niet stil. Wat we vandaag weten is nog maar een fractie van wat de wetenschap nog zal onderzoeken en ont-dekken.
Laten we samen nieuwsgierig blijven,
laten we denken in mogelijkheden,
laten we blijven zoeken naar oplossingen.
Wisdom is found in the quality of our questions. So, let’s ask better questions!
Een gewoonte veranderen is niet gemakkelijk. Alleszins voor de meeste onder ons.
Het vraagt naast focus, discipline en specifieke actie, ook een aantal shifts in mindset.
Vandaag deel ik er graag eentje met jou.
Weet wat je beweegreden is en blijf je hieraan herinneren!
Wat je precies gaat doen is belangrijk. Wees hier zo specifiek mogelijk in. Want vage dingen doen we gewoonweg niet. Wat nog belangrijker is, is een heldere en beklijvende WAAROM. Dit is wat je ongoing houdt wanneer je geen tijd, noch goesting hebt.
Waarom wil je die ene nieuwe gewoonte van bijvoorbeeld elke dag 30’ lichaamsbeweging installeren in je leven? Terwijl je vandaag misschien amper aan één uur lichaamsbeweging komt, ondanks het feit dat je weet dat dit één van de belangrijke fundamenten is van een gezonde en duurzame levensstijl.
Waarom is het belangrijk voor jou om op het werk wekelijks oprechte en specifieke positieve feedback te geven aan minstens één medewerker? Terwijl je dit vandaag misschien niet of amper doet ondanks het feit dat je weet dat dit echt een bijdrage levert aan de motivatie van je medewerkers. Om de één of andere reden kom je er niet toe in de drukte van de dag.
Waarom neem je je voor om meer NEEN te zeggen op een constructieve en verbindende manier, zowel thuis als op het werk? Terwijl het vandaag vanuit je pleasings-gehalte veel gemakkelijker is voor jou om gewoon JA te blijven zeggen. Beseffende dat je jezelf daardoor dikwijls in de steek laat, jouw noden, jouw werk, jouw planning, jouw dromen komen amper aan bod.
Waarom neem je je voor om meer JA te zeggen, voorbij aan de obstakels die je ziet en die je tot op heden meestal hebben tegengehouden? Organisatorische obstakels zoals een opvang regelen voor de kinderen om met die éne vriend af te spreken; of mentale obstakels zoals het niet zeker zijn dat je dat project wel gaat kunnen, want het is toch anders dan alles wat je tot heden gedaan hebt. Maar je weet dat meer JA zeggen betekent meer leven, meer avontuur, meer ervaren. En daar verlang je naar.
Waarom … ?
Maak dit helder voor jou. Maak dit emotioneel. Zorg ervoor dat jouw waarom zo sterk is dat het jouw brandstof is wanneer je dreigt in je oude gewoonte te hervallen. Herinner je er dagelijks aan door het te lezen, opnieuw en opnieuw. Maak het dus kort en krachtig en zéér persoonlijk. Maak het visueel zodat je het elke dag ziet.
Changing habits is a game of mind. Lead your mind, lead your life.
Gefixed op 21 dagen?
Ergens leeft de overtuiging dat als we iets 21 dagen volhouden dit een automatisme wordt en dus geen wilskracht, focus en discipline meer vraagt.
No way! Vergeet dat.
Weet dat het gemiddeld 66 dagen duurt alvorens een nieuwe gewoonte een automatisme wordt in ons leven. En hoe lang het duurt alvorens je je nieuw gedrag geïnstalleerd krijgt in je leven, duurt ergens tussen de 18 dagen en 254 dagen, afhankelijk van het beoogd gedrag, de persoon en de omstandigheden. (onderzoek van Lally Phillippa – University College London – gepubliceerd in European Journal of Social Psychology)
3 redenen waarom ik het resultaat van dit onderzoek deel:
Blijf mild met jezelf. Wees dus niet hard met jezelf als je na een aantal weken merkt dat je nieuwe gewoonte nog geen automatisme is. Veroordeel jezelf niet. Je bent helemaal “on track”. Blijf je herinneren waarom je dit wilt. Blijf inzetten op het systematisch doen.
Embrace your imperfection as a scientist. Leer uit de momenten waarin je merkt dat je niet doet wat je je voorgenomen hebt. En wordt een expert in het snel terug “on track” geraken, in plaats van een expert in het opgeven omwille van het zwart-wit denken.
Weten dat dit langer zal duren dan 21 dagen doet je beseffen dat het omarmen van een nieuwe gewoonte een proces is. Het is niet zomaar iets dat je snel doet. Enjoy the ride! Eer de vooruitgang die je maakt bij elke stap. Wat mij helpt is om tussentijdse mijlpalen te bepalen en deze te vieren telkens als ik er eentje bereik.
Los van het onderzoek:
Wij zijn uniek. Jij bent uniek. Ik ben uniek.
Dus hoelang het duurt alvorens mijn nieuwe gewoonte een automatisme is weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat als ik niets doe er ook niets zal veranderen.
En of het nu een automatisme is na dag 50 of na dag 500 doet er niet toe. De enige weg om aan dag 500 te geraken is te starten met dag 1 en vervolgens de volgende en de volgende ….
De nieuwe gewoonte waar ik momenteel mee aan het stoeien ben is om de dag 5 km lopen.
Mijn waarom is zéér persoonlijk en maakt dat ik ga lopen, op vele momenten dat ik het echt niet zag zitten. Ik vier mijn vooruitgang telkens als ik 50 km ben gaan lopen. Dus na een reeks van 10 maal 5 km trakteer ik mezelf met een overheerlijk gezond vegan gebak van bij de Noordoever, één van mijn favoriete restaurantjes.
Het is vandaag dag 73 en het is nog steeds geen automatisme. Twee weken geleden dacht ik van wel. Ik ben dan 1 week op verplaatsing gegaan en het plan was om daar niet te lopen omwille van organisatorische reden. Het plan was om daags na mijn terugkeer thuis het lopen verder te zetten. Zo ver het plan dus. Het heeft me meer dan 1 week thuis gekost alvorens terug te lopen. I am perfectly imperfect én ik heb hieruit geleerd dat ik me mijn waarom mag verder herinneren, ook op momenten waarin ik beslis om even niet te lopen.
En zo heb ik weer een graantje van wijsheid geoogst.
Ook gun ik gun mezelf een moment om fier te zijn op mezelf. Want die eerste dag opnieuw, die eerste dag na een onderbreking, die eerste dag vraagt moed. Geen heroïsche moed. Wel moed zoals nodig om de draad terug op te pikken waar je ze hebt laten vallen, beseffend dat het momentum terug opgebouwd zal moeten worden en dat dit opnieuw meer wilskracht zal vragen. Die moed zoals weten dat wat je beslist hebt om te doen het juiste is, dat het niet gemakkelijk is, en dat je het toch gaat doen.
Een aantal weken geleden gingen we op stap met Sjoera, de dame achter LittleBigStories.
Om het verhaal achter InsideUp te brengen in 3 minuten.
Remember to enjoy the journey and the scenery along the way.
We hebben de fijne begeleiding van Sjoera echt als een meerwaarde ervaren. Haar vragen en de manier hoe ze de vragen stelt; haar geduld en de manier hoe ze ons helemaal onszelf laat zijn; haar bescheidenheid en hoe ze dit als een kracht weet in te zetten. Echt een aanrader als je aan een filmopname ook nog een geweldig gevoel wilt overhouden.
Het resultaat is binnen.
Onszelf zien, onszelf horen, dat is een proces op zich, zoals je je wel kunt voorstellen. Ik zou het in het lang en in het breed kunnen uitleggen. Ik laat de woorden even voor wat ze zijn en wens je veel plezier met het bekijken van ons verhaal.
But, it’s not about me. It’s about the message that we bring.
Dank je beste lezer om ons te volgen
Dank je beste coachee om jouw pad even met dat van ons te laten kruisen
Dank je beste klant voor het vertrouwen dat je in ons stelt
Dank je Sjoera om dit samen met ons vorm te hebben gegeven
Dank je InsideUp-Crew om samen het pad te bewandelen en vorm te geven
De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.
En dat heb ik gevoeld.
Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.
Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.
Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.
Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.
Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel?
Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.
Pain is inevitable. Suffering is optional.
Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven.
Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.
Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.
Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.
En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel.
Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.
Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.
Gratitude is the antidote to fear.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.
Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.
Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.
Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.
Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?
Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise
Laten we elkaar upliften
Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn
Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn
Laten we naar elkaar luisteren
Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren
Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken
Laten we elkaars verschillen eren
Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn
De jouwe kan anders zijn dan de mijne
De mijne kan anders zijn dan de jouwe
Dat maakt van jou geen beter mens
Dat maakt van mij geen beter mens
Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid
Elk lekker uniek
Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Laten we in elkaar geloven
Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen
Laten we dit SAMEN doen,
Jij en ik. Ik en jij.
Inclusief
Elk op zijn eigen-wijze manier
Laten we naast elkaar wandelen
Never ever forget that you are worthy and capable
Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!
*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
