Vasthouden? Of toch maar loslaten.
Ondertussen zijn we al in juni beland.
De zomervakantie komt korter bij. Joepie!
Maar eerst door de examens van onze kinderen geraken, of moet ik jongeren zeggen?
Dat is best wel een evenwichtsoefening voor mij. Zowel qua organisatie, als qua mindset.
Mijn oudste zit aan ’t unief. Eerste jaar. Best wel spannend voor hem. En eigenlijk ook wel voor mij. De lijn tussen er zijn voor hem en hem ondersteunen enerzijds en de drang om te willen controleren door zijn aanpak te becommentariëren anderzijds, is soms dun.
Ik weet dat het zijn pad is, dat het tijd is om hem volledig zijn eigen keuzes te laten maken, zijn eigen aanpak te laten bepalen, zijn eigen lessen te laten trekken (of niet), … Mijn rol van opvoeden is al een tijdje gedaan.
Maar het blijft ook mijn kind, dat ik soms wil beschermen tegen de pijn die teleurstelling en sommige levenslessen met zich meebrengen. Haha, de illusie dat ik hem kan “beschermen” van de grote boze wolf is er soms toch nog. Ondanks het feit dat ik wel beter weet.
Herken jij dat ook?
Wat mij helpt is eerst duidelijkheid krijgen over wie ik wil zijn. Naar dit concreet voorbeeld vertaald is het dus duidelijkheid krijgen over welke soort mama ik wil zijn. Dat is helder voor me. Ik wil de liefdevolle en ondersteunende mama zijn. Ik wil dat hij zich thuis veilig voelt, een plek waar hij helemaal zichzelf kan zijn en waar alles bespreekbaar is. Ook de dingen waar ik totaal een andere mening over heb. Dus geen taboe onderwerpen. Ik wil verbinden met mijn zoon, met de persoon die hij echt is. Ook al had ik voor bepaalde aspecten andere verwachtingen en ben ik soms teleurgesteld in zijn gedrag. Hij is precies de persoon die hij is en dat is fantastisch. Soms slik ik, want soms is hij een confronterende spiegel voor mij. En tegelijkertijd kijk ik trots van aan de zijlijn toe hoe hij zijn pad bewandelt, hoe hij zijn lessen oogst, en zijn voldoening. Niet de mijne, maar de zijne. En dat is een voortdurend proces van loslaten, loslaten en nog eens loslaten.
Trade expectation for appreciation and your whole world changes in an instant.
Vervolgens plaats ik stap voor stap bewust intenties die mij herinneren aan welke mama ik wil zijn. De intentie – “gewoon” luisteren, hem zien en horen en enkel vragen stellen – passeert regelmatig de revue. Neen, geen subjectief gekleurde, noch sturende vragen, hoe groot soms de verleiding ook is. Dat vraagt meer oefening, net omdat het mijn eigen kind is. Dat vraagt oprecht proberen eerst hem te begrijpen, alvorens zelf begrepen te worden. Dat vraagt geduld met mezelf, zeker als ik mezelf betrap op “niet luister en enkel maar sturen”. Dat vraagt geduld met hem, zeker als ik vind dat hij rond de pot aan het draaien is, of als ik denk dat ik weet wat zijn antwoord is. Ook dit is een never ending proces van loslaten, niet vasthouden aan verwachtingen.
De intentie van – geen opmerkingen geven op x, y, z ….- is ook eentje waar ik nog steeds mezelf tegenkom. Bijvoorbeeld, geen commentaar geven als hij op “zijn” manier aan tafel zit, op “zijn” manier eet, op “zijn” manier antwoord, …. Kan je je hier al iets bij voorstellen?
Dat is de theorie, dat is de intentie.
En de praktijk brengt me natuurlijk levenslessen om U tegen te zeggen. Hilarisch pijnlijk confronterend en super leerrijk tegelijkertijd.
Vorig WE heb ik zo’n fantastisch groeimoment cadeau gekregen van mijn oudste.
We zitten samen aan tafel te eten. Ik weet zelfs niet meer waarover het gesprek gaat. Wat ik wel nog weet is dat ik de intentie “geen opmerkingen geven over …” helemaal vergeten ben. Ik geef hem namelijk gewoon plat commentaar op hoe hij aan tafel zit, op hoe hij kijkt, hoe hij spreekt, hoe hij ….
Om een lang verhaal kort te maken, zijn gedrag zint me duidelijk niet. Ik zit met andere verwachtingen dan hij en zit op dat moment duidelijk vast in mijn fixed mindset.
Mijn zoon reageert subliem. Achteraf bezien uiteraard. Op dat moment vind ik het allesbehalve subliem.
Hij staat op met zijn bord en bestek. Schuift de terrasdeur open. Zet zijn bord op de terrastafel. Schuift de terrasdeur terug toe en zet zich met zijn rug naar mij en eet rustig verder zonder zich om te draaien, zonder mij nog een blik te gunnen.
It will never be easy, but I am getting better in it.
It’s all about the progress that we make, not about being perfect.
Do I need to say more?
Neen, overduidelijk.
Op dat moment sta ik erbij en kijk ik er naar. Ik voel me boos worden. Mijn ego(tje) heeft dan zin om op te staan en er een olifant van te maken. Om vast te houden aan mijn groot gelijk (ook al had ik ongelijk). Gelukkig herinner ik me deze keer – er zijn ook momenten dat ik het me niet herinner hoor – net op tijd welke mama ik wil zijn. En kan ik kiezen om alles los te laten.
Hahaha. Saved by the internal bell ;o).
Was mijn gedrag in lijn met de mama die ik wil zijn? Neen, tuurlijk niet.
Had mijn zoon gelijk? Ja! Ik ben duidelijk over zijn grens gegaan en dat terwijl hij met examenstress zit. Hem begrijpen, hem zien, hem horen, hem ademruimte geven, ben ik even vergeten.
Na dit intern gesprek met mezelf – ja, misschien herken jij dat ook, ik heb vaak dialogen met allerlei stemmetjes in mijn hoofd – ben ik ter plekke hard beginnen lachen. Vervolgens ben ik opgestaan en ben ik me gaan verontschuldigen. Want dat is wat de mama zou doen die ik wil zijn. Zij zou de mug niet laten transformeren in een olifant, zij kan haar ego(tje) inslikken en kan toegeven dat ze het bij het foute eind heeft.
Gemakkelijk voor mij op dat moment? Neen.
Confronterend? Absoluut.
Maar weer geleerd. Ja, soms kan ik echt hardleers zijn.
Conflict reminds me when I need more space for myself.
Wat ik ook geleerd heb is dat ik een kort lontje heb als ik moe ben. Als mijn zelfzorg een tijdje op een laag pitje draait. Dankzij dit duidelijk signaal van mijn oudste krijgt dat ook weer de nodige aandacht. Ik kan niet de mama zijn die ik wil zijn als ik mezelf niet verzorg. Zo werkt dat nu eenmaal voor mij.
Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.
Vol geduld met jezelf en met de ander,
Draag zorg voor jezelf.
Dat is jouw verantwoordelijkheid, van niemand anders.
And, remember, summer is coming, … soon.
Hang in there and just be your shining and inspiring work-in-progress!