Disease to please

Disease to please

Ik hoop dat het goed gaat met je, dat je zorg draagt voor je lichaam, geest en hart. Ik hoop dat je je gedragen, gesteund en geliefd voelt. Ik hoop dat je weet en voelt dat jij het verschil kunt maken in hoe jij je eigen dag kleurt mét impact op de mensen rondom jou.

Wees openhartig als een kind,
nieuwsgierig als een kind,
vergevingsgezind als een kind.
Wees oprecht als een kind,
kijk met de verwondering van een kind,
heb onvoorwaardelijk lief als een kind,
en wees spontaan als een kind.
 
EN
 
Neem verantwoordelijkheid als een volwassene,
voor alles wat er vanuit jou getoond wordt.

De titel van de blog vandaag verwijst naar een aan-DOEN-ing waaraan ikzelf jaren geleden heb. Ik ben er zelfs bijna aan onderdoor gegaan. Niet letterlijk, wel figuurlijk.

Dingen doen, denken en zeggen waarvan ik denk dat anderen die van me verwachten. That was the story of my life. Om erbij te horen, om niet uitgesloten te worden, om geliefd te zijn, om …

Stap voor stap verloor ik de verbinding met mezelf. Het werd steeds moeilijker – en soms zelfs onmogelijk – om te voelen en weten wie IK was, wat IK wou, wat IK dacht. Ik leefde andermans leven. Ik leefde het leven dat anderen vonden dat ik moest leven.

De connectie met mijn eigen hart verzwakte beetje bij beetje. Gevoelens van vreugde, liefde en verbazing waren steeds moeilijker te ervaren. Maar ook gevoelens van verdriet, boosheid en afkeer werden sterk afgevlakt. Angst, schuld en schaamte namen de overhand en werden mijn kompas. Zonder dat ik dat zelf echt doorhad. Zonder dat de buitenwereld dit aan mij kon zien.

You never know what’s going on in someone’s life.
You never know what’s going on behind what they present.
Sometimes the people with the biggest smiles are struggling the most.
So, be kind.
Always.

Ik herinner me nog momenten dat ik meetings voorzat met een hoofd dat aanvoelde alsof het gevuld was met watten. Hopend dat ik de juiste woorden zou zeggen, de juist houding zou aannemen opdat niemand het aan me zou zien. Ik herinner me nog momenten dat ik mijn klein mannen voor me zag spelen. Ik stond erbij en keek ernaar, zonder gevoel. Ik herinner me nog momenten dat we op vakantie gingen, echt mooie reizen, naar plekken waar de natuur nog ongerept is. Maar zelfs hier kon ik de vreugde niet voelen.

Alles doen om erbij te horen, succesvol te worden bestempeld  – wat dat ook mogen betekenen – en daar dan ook in slagen. Weliswaar in de ogen van de ander. Vanuit mijn eigen ogen voelde ik de eenzaamheid groeien. Alsook het gevoel van niet begrepen worden, noch gezien worden voor wie ik echt was. Dat kon ook niet, want ik liet “mijn echte ik” nooit zien of horen. Dit is de prijs die ik betaald heb om mezelf in de steek te laten ten koste van wat ik dacht dat de ander van mij verwacht om erbij te horen. Diepe zucht!

Dit zelfde patroon heeft er ook voor gezorgd dat ik mezelf nooit echt eigenaar voelde van mijn successen. Met een bescheiden glimlachje wuifde ik deze weg, in de hoop om geen jaloezie op te wekken. Ja, in de hoop om er gewoon verder bij te blijven horen.   

Terwijl ik dit schrijf, voel ik de zwaarte terug van al die jaren pleasen. En tegelijkertijd schijnt ook de winterzon door het raam. HEERLIJK!

Nu weet ik dat het gedrag van pleasen mij gediend heeft, totdat het dat niet meer deed. Ik kan zien dat ik toen geloofd heb dat dit de enige optie was voor mij. Ik kan zien dat erbij horen toen belangrijker voor mij was dan horen bij mezelf. Ik kan zien dat het mijn interpretatie, mijn inkleuring van de werkelijkheid was. Ik kan zien dat ik het zo vaak geoefend had dat het een deel van mijn persoonlijkheid werd.

Het zat hem in heel kleine en heel grote dingen.

Van JA zeggen tegen een vriendin die iets vraagt terwijl ik duidelijk een NEEN voel; of door toch dat stuk taart te eten omdat het bezoek dat meegebracht heeft terwijl ik mezelf net beloofd heb om 30 dagen zonder suiker te gaan; of door niet te gaan sporten omdat de ander afzegt, terwijl ik zelf zin heb om te gaan maar mezelf stop opdat de ander geen schuldgevoel zou ervaren.  

Tot het afwijzen van mijn eigen roots omdat deze maatschappelijk als minder-waardig werden bestempeld. Of dat nu waar is of niet, dit was gewoon mijn interpretatie als klein meisje, waardoor dit mijn werkelijkheid werd. 

Sometimes you don’t feel the weight of something you’ve been carrying
until you feel the weight of its release.

Het goede nieuws: weten dat pleasen gewoon een gedrag is. Met andere woorden: ik kan er ook niet voor kiezen. Ik kan ook kiezen om de prioriteit te verleggen van horen bij de ander naar horen bij mezelf. Het vraagt een heldere beslissing, en heel heel heel veel oefenen om dat ingebakken gedrag te vervangen door gedrag dat bij verbinden met mezelf hoort. Ik hou van de vooruitgang die ik maak tijdens dit avontuur. Pleasen wordt steeds minder mijn default. En in vele situaties al niet meer aanwezig. Uiteraard is dit afhankelijk van de context, mijn gesprekspartner, mijn eigen gevoel van vitaliteit.

Wat ontzettend geholpen heeft, is een goed begrip van de universele waarde van naastenliefde.  We kennen allemaal wel het gebod “Heb je naasten lief als jezelf”. Om dit oprecht goed te doen, impliceert dit gebod dat je eerst van jezelf moet leren houden. Alleen dan heeft “Heb je naasten lief als jezelf” waarde. Ook vraagt dit gebod niet dat we de ander als belangrijker zien dan onszelf, noch dat andermans behoeften belangrijker zijn dan die van ons.

Ik wil er voor een ander zijn, maar NOOIT ten koste van mezelf.   

Hier kies ik elke dag bewust voor. Vanuit een liefdevol gevoel voor mezelf en de ander. Omdat ik geloof dat als wij hier allemaal voor kiezen, we samen naastenliefde naar een ongezien niveau zullen tillen. We geven dan vanuit een glas dat overstroomt van liefde, vreugde en verwondering; in plaats van geven uit een glas gevuld door angst, schuld en schaamte.

Zo kunnen we “disease of pleasing” transformeren in “joy of living our crazy & unique self”.  

De wereld heeft ONZE uniekheid nodig, wij hebben ONZE uniekheid nodig.

Don’t die with your unique music still in you.
Don’t die with your purpose unfulfilled.
Don’t die feeling as if your life has been wrong.
Don’t let that happen to you.

En vanuit deze wens voor mezelf, wens ik dit ook jou toe, alsook de mensen rondom mij.

Wat weer iets anders van mij vraagt.

Welkom “loslaten van controle”!
Welkom “vertrouwen in de wijsheid van de ander”!

Dat kan soms nog een dingetje zijn bij de mensen zeer kort bij mij. Maar dat is misschien een onderwerp voor een andere blog 😉.