door InsideUp | jan 26, 2022 | Persoonlijk Leiderschap
Zo kort als mogelijk
Een gewoonte veranderen is niet gemakkelijk. Alleszins voor de meeste onder ons.
Het vraagt naast focus, discipline en specifieke actie, ook een aantal shifts in mindset.
Vandaag deel ik er graag eentje met jou.
Weet wat je beweegreden is en blijf je hieraan herinneren!
Wat je precies gaat doen is belangrijk. Wees hier zo specifiek mogelijk in. Want vage dingen doen we gewoonweg niet. Wat nog belangrijker is, is een heldere en beklijvende WAAROM. Dit is wat je ongoing houdt wanneer je geen tijd, noch goesting hebt.
Waarom wil je die ene nieuwe gewoonte van bijvoorbeeld elke dag 30’ lichaamsbeweging installeren in je leven? Terwijl je vandaag misschien amper aan één uur lichaamsbeweging komt, ondanks het feit dat je weet dat dit één van de belangrijke fundamenten is van een gezonde en duurzame levensstijl.
Waarom is het belangrijk voor jou om op het werk wekelijks oprechte en specifieke positieve feedback te geven aan minstens één medewerker? Terwijl je dit vandaag misschien niet of amper doet ondanks het feit dat je weet dat dit echt een bijdrage levert aan de motivatie van je medewerkers. Om de één of andere reden kom je er niet toe in de drukte van de dag.
Waarom neem je je voor om meer NEEN te zeggen op een constructieve en verbindende manier, zowel thuis als op het werk? Terwijl het vandaag vanuit je pleasings-gehalte veel gemakkelijker is voor jou om gewoon JA te blijven zeggen. Beseffende dat je jezelf daardoor dikwijls in de steek laat, jouw noden, jouw werk, jouw planning, jouw dromen komen amper aan bod.
Waarom neem je je voor om meer JA te zeggen, voorbij aan de obstakels die je ziet en die je tot op heden meestal hebben tegengehouden? Organisatorische obstakels zoals een opvang regelen voor de kinderen om met die éne vriend af te spreken; of mentale obstakels zoals het niet zeker zijn dat je dat project wel gaat kunnen, want het is toch anders dan alles wat je tot heden gedaan hebt. Maar je weet dat meer JA zeggen betekent meer leven, meer avontuur, meer ervaren. En daar verlang je naar.
Waarom … ?
Maak dit helder voor jou. Maak dit emotioneel. Zorg ervoor dat jouw waarom zo sterk is dat het jouw brandstof is wanneer je dreigt in je oude gewoonte te hervallen. Herinner je er dagelijks aan door het te lezen, opnieuw en opnieuw. Maak het dus kort en krachtig en zéér persoonlijk. Maak het visueel zodat je het elke dag ziet.
Changing habits is a game of mind.
Lead your mind, lead your life.
Gefixed op 21 dagen?
Ergens leeft de overtuiging dat als we iets 21 dagen volhouden dit een automatisme wordt en dus geen wilskracht, focus en discipline meer vraagt.
No way! Vergeet dat.
Weet dat het gemiddeld 66 dagen duurt alvorens een nieuwe gewoonte een automatisme wordt in ons leven. En hoe lang het duurt alvorens je je nieuw gedrag geïnstalleerd krijgt in je leven, duurt ergens tussen de 18 dagen en 254 dagen, afhankelijk van het beoogd gedrag, de persoon en de omstandigheden.
(onderzoek van Lally Phillippa – University College London – gepubliceerd in European Journal of Social Psychology)
3 redenen waarom ik het resultaat van dit onderzoek deel:
- Blijf mild met jezelf. Wees dus niet hard met jezelf als je na een aantal weken merkt dat je nieuwe gewoonte nog geen automatisme is. Veroordeel jezelf niet. Je bent helemaal “on track”. Blijf je herinneren waarom je dit wilt. Blijf inzetten op het systematisch doen.
- Embrace your imperfection as a scientist. Leer uit de momenten waarin je merkt dat je niet doet wat je je voorgenomen hebt. En wordt een expert in het snel terug “on track” geraken, in plaats van een expert in het opgeven omwille van het zwart-wit denken.
- Weten dat dit langer zal duren dan 21 dagen doet je beseffen dat het omarmen van een nieuwe gewoonte een proces is. Het is niet zomaar iets dat je snel doet. Enjoy the ride! Eer de vooruitgang die je maakt bij elke stap. Wat mij helpt is om tussentijdse mijlpalen te bepalen en deze te vieren telkens als ik er eentje bereik.
Los van het onderzoek:
Wij zijn uniek.
Jij bent uniek.
Ik ben uniek.
Dus hoelang het duurt alvorens mijn nieuwe gewoonte een automatisme is weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat als ik niets doe er ook niets zal veranderen.
En of het nu een automatisme is na dag 50 of na dag 500 doet er niet toe. De enige weg om aan dag 500 te geraken is te starten met dag 1 en vervolgens de volgende en de volgende ….
De nieuwe gewoonte waar ik momenteel mee aan het stoeien ben is om de dag 5 km lopen.
Mijn waarom is zéér persoonlijk en maakt dat ik ga lopen, op vele momenten dat ik het echt niet zag zitten. Ik vier mijn vooruitgang telkens als ik 50 km ben gaan lopen. Dus na een reeks van 10 maal 5 km trakteer ik mezelf met een overheerlijk gezond vegan gebak van bij de Noordoever, één van mijn favoriete restaurantjes.
Het is vandaag dag 73 en het is nog steeds geen automatisme. Twee weken geleden dacht ik van wel. Ik ben dan 1 week op verplaatsing gegaan en het plan was om daar niet te lopen omwille van organisatorische reden. Het plan was om daags na mijn terugkeer thuis het lopen verder te zetten. Zo ver het plan dus. Het heeft me meer dan 1 week thuis gekost alvorens terug te lopen. I am perfectly imperfect én ik heb hieruit geleerd dat ik me mijn waarom mag verder herinneren, ook op momenten waarin ik beslis om even niet te lopen.
En zo heb ik weer een graantje van wijsheid geoogst.
Ook gun ik gun mezelf een moment om fier te zijn op mezelf. Want die eerste dag opnieuw, die eerste dag na een onderbreking, die eerste dag vraagt moed. Geen heroïsche moed. Wel moed zoals nodig om de draad terug op te pikken waar je ze hebt laten vallen, beseffend dat het momentum terug opgebouwd zal moeten worden en dat dit opnieuw meer wilskracht zal vragen. Die moed zoals weten dat wat je beslist hebt om te doen het juiste is, dat het niet gemakkelijk is, en dat je het toch gaat doen.
Every day, in every way I am making progress
door InsideUp | nov 24, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Op de achterbank!
De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.
En dat heb ik gevoeld.
Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.
Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.
Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.
Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.
Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel?
Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.
Pain is inevitable. Suffering is optional.
Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven.
Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.
Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.
Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.
En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel.
Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.
Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.
Gratitude is the antidote to fear.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.
Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.
Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.
Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.
Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?
Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise
Laten we elkaar upliften
Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn
Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn
Laten we naar elkaar luisteren
Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren
Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken
Laten we elkaars verschillen eren
Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn
De jouwe kan anders zijn dan de mijne
De mijne kan anders zijn dan de jouwe
Dat maakt van jou geen beter mens
Dat maakt van mij geen beter mens
Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid
Elk lekker uniek
Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Laten we in elkaar geloven
Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen
Laten we dit SAMEN doen,
Jij en ik. Ik en jij.
Inclusief
Elk op zijn eigen-wijze manier
Laten we naast elkaar wandelen
Never ever forget that you are worthy and capable
Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!
*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.
door InsideUp | okt 13, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
transformerend werkt!
Vorige week hebben we deel genomen aan een internationaal 5-daags event. Meer dan tweeduizend participanten, komende van 82 verschillende landen. De jetlag heeft toch enkele dagen in mijn lijf gehangen. Vandaag voel ik me eindelijk terug helemaal geland in het hier en nu.
En dat terwijl we België helemaal niet verlaten hebben!?
Neen, we zijn gewoon 5 dagen naar de Ardennen getrokken om dit event life online te volgen, weliswaar in American timezone. Onze dagen begonnen om 4h ‘s middags en eindigde rond 4h ’s morgens. En dat 5 dagen na elkaar.
Life will never be the same again
Het programma van dag 1 vond ik mega spannend: allemaal samen tegelijkertijd in een ijsbad stappen en er een aantal minuten in blijven. Stel je voor 1/3de gevuld met ijs en 2/3de gevuld met koud water. Oh my God! Terwijl ik naar de Ardennen rijd, bekruipt de twijfel mij meer en meer.
Ik, die het heel snel koud heeft? Ik, die zich altijd in verschillende lagen kleedt om het zeker niet te koud te hebben? Ik, die ’s zomers regelmatig met een warmwaterkruik in bed kruipt?
Neen, misschien moet ik dit gewoon aan me voorbij laten gaan en mega supporteren voor Karin; aan de zijlijn. Ik ben gewoon niet gemaakt om de koude te trotseren. Dat is tegen mijn natuur.
We worden emotioneel voorbereid. Met verhalen van mensen die ons voorgegaan zijn. We horen getuigenissen van zowel bekende als onbekende mensen. Wat me opvalt is dat ze stralen als overwinnaars, van fierheid op zichzelf. Verhalen van hoe overgave aan de koude bevrijdend kan zijn. De koude wint altijd. Vecht er niet tegen. Geef je eraan over. En vanuit die plek zal je de schoonheid ervan zien, zal je je eigen kracht zien. Net zoals wanneer we het gevecht stoppen tegen wat het leven ons brengt; net zoals wanneer we in overgave van het leven gaan; in acceptatie van wat is om van daaruit te zien wat wel nog mogelijk is ….
Mmmmm …. Ik merk dat deze verhalen me raken …. Ik merk dat ik ook zo wil stralen … Maar ben ik bereid om de prijs ervoor te betalen? De koude in de ogen te zien en erdoor te stappen? Ik weet het nog niet hoor.
We worden fysiek voorbereid. Met ademhalingsoefeningen van onder andere Wim Hof. Google hem maar eens als je nog nooit van hem gehoord hebt. Ondanks het feit dat het een excentrieke figuur is valt me op hoe hij bruist van het leven, van de energie.
Van deze lymfe-stimulerende ademhalingsoefeningen voel ik me ijl in het hoofd worden. Ik voel hoe mijn lichaam snakt naar een teug adem. Na ronde 1 snak ik naar adem nadat ik 30 seconden mijn adem inhoud. Het voelt aan als een eeuwigheid. Het magische gebeurt in ronde 3. WAUW! Zo snel dat mijn lichaam haar grenzen verlegt. In amper 3 rondes kan ik met relatief gemak mijn adem 2 volle minuten inhouden. Dat had ik niet verwacht.
Mmmmmm … Ik merk dat mijn overtuiging van “ik ben geen koude mens” af begint te brokkelen … Wat als ik hier wel toe in staat ben? Wat als ik het nu gewoon eens een kans zou geven? Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van experimenten, waarom zou dit er geen van mogen zijn? Nog steeds voel ik geen overweldigende JA!
We worden mentaal voorbereid. De begeleider vertelt zijn persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij sinds het regelmatig pakken van een ijsbad een andere persoon is geworden. Hij vertelt hoe hij zichzelf bewust toespreekt en niet meer luistert naar dat “calimero”-stemmetje dat hem het oncomfortabel gevoel wil besparen. Hij deelt een aantal mantra’s met ons.
Mantra’s zijn een soort van affirmaties, ondersteunende zinnetjes (nieuwe overtuigingen) die je tegen jezelf zegt. Je kan het vergelijken met gymnastiek voor je brein. Je zeg het zoveel keer dat je brein het uiteindelijk als waarheid beschouwt.
Hij nodigt ons uit om onze eigen mantra te maken. Een mantra die ons kan helpen om door de koude te gaan, er geen schrik van te hebben, er niet tegen te vechten. Het gewoon te zien, te voelen en er door te gaan.
Mmmmmm…. Ik doe nog steeds mee en craft mijn mantra:
Feeling uncomfortable is good,
feeling uncomfortable is safe,
feeling uncomfortable I love it!
Nu zijn we voldoende voorbereid. We hebben de kennis die nodig is. Het is tijd voor actie!
Het moment van de waarheid: doe ik het of doe ik het niet?
It’s in your moments of decision that your destiny is shaped
“JA, ik doe mee”.
Eerst gaat Karin erin. WAUW! De gloed op haar wangen; de glinsteringen in haar ogen; de voldoening spat ervan af wanneer ze na een volle 5 minuten uit het ijsbad stapt!
We vullen het bad aan met ijsblokjes en dan is het mijn beurt. Geen twijfel meer. Niets. Ik ga het gewoon doen.
De rest van het verhaal is geschiedenis.
Of toch niet!
Want nu, een week verder, herbeleef ik dagelijks dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Nooit. Echt nooit!
Elke morgen start ik mijn dag met een koude douche. Ik draai de kraan helemaal naar rechts, stap onder de douche. Elke keer opnieuw komt dat oncomfortabel gevoel van “moet dat nu echt!?”; “neen, niet verder dan hier”. Elke keer opnieuw helpt mijn mantra en mijn ademhaling me om er toch helemaal voor te gaan. Elke keer opnieuw stap ik uit de douche met een breed-smoel-kikker grijns op mijn gezicht. ZALIG!
Waar hou ik mezelf nog onterecht klein? Welk verhaal vertel ik mezelf nog steeds terwijl ik het al lang ontgroeid ben? Welk nieuw verhaal wil ik schrijven?
Waar hou jij jezelf nog onterecht klein? Welk nieuw verhaal wil je je toeschrijven?
Ik wens je een mooie ont-moeting toe met je eigen kracht.
Met de kracht van anderen.
Laat de kracht van anderen je optillen.
Laat jouw kracht anderen optillen.
Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou
Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.
Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand. We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder
Meer info en inschrijvingen via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/
door InsideUp | mei 6, 2021 | Persoonlijk Leiderschap, Professioneel Leiderschap
Mijmer je even met me mee? Vandaag is het hier aan het stormen. Het ideaal weer hiervoor dus.
Laten we even samen de kracht van “het samen” exploreren.
Ik leer omdat jij deelt. Als jij niets deelt, dan ben ik gewezen om mijn eigen beperkte ervaringen, observaties, boeken, trainingen, interpretaties …. . Wat een verrijking wordt delen dan? Tenminste als ik bereid ben om open en nieuwsgierig aanwezig te zijn; bereid ben om ook te delen.
Ik groei omdat jij me in de gelegenheid stelt om te oefenen. Als ik op training ga en tools aangereikt krijg dan heb ik waardevolle kennis opgedaan. Dan koester ik de potentie om te groeien. Te vergelijken met een zaadje dat net geplant is. Het kiemen en groeien gebeurt enkel wanneer ik de opgedane kennis kan omzetten in daadwerkelijke actie; wanneer ik de tools en ideeën in de arena kan beginnen toepassen. Wat een leerrijke en boeiende ervaring wordt onze interactie dan? Tenminste als ik vrede kan nemen met het chaotische, niet rechtlijnige proces van leren en groeien.
Ik ontdek mezelf veel sneller in interactie met jou. Jij duwt op knoppen waarvan ik me niet bewust was dat ik ze heb. Jij triggert gedachten en emoties in mij, die veelal onder de waterlijn blijven. Als ik eerlijk ben met mezelf erken ik dat jij mij (veelal onbewust) een spiegel voor houdt, die soms flatterend is en soms confronterend. Jij toont mij dat ik mens ben, perfect imperfect. Wat een cadeau aan zelf-kennis en eigen-wijsheid neem ik in ontvangst, tenminste als ik bereid ben om in eerlijk in de spiegel te kijken.
Ik weet dat mijn succes het gevolg is van de successen én falingen van mensen die mij zijn voorgegaan. En ik hoop dat mijn successen én falingen weer voeding geven aan zij die na mij komen. Ik ben maar een kleine schakel in het groter geheel. Mijn aandacht gaat naar het zo goed als mogelijk invullen van mijn plaats, om mijn eigen unieke en soms ook wel zotte manier.
Fall in love with the process,
and the results will come.
Het doet pijn wanneer ik verwachtingen stel aan jou; wanneer ik mijn “win” , mijn “succes”, mijn “eigenwaarde” laat afhangen van jouw vermogen om MIJN verwachtingen in te vullen.
Het kan ook pijn doen wanneer we onze verwachtingen naar elkaar niet durven te uiten; wanneer moeilijke gesprekken uit de weg gegaan worden; wanneer “laisser faire” de nieuwe norm is. Omdat we “de boel opblazen” schuwen; omdat we van oordeel zijn dat conflict iets is dat we dienen te mijden. Het passief-agressief monstertje steekt hier dan ook regelmatig de kop op.
Ondertussen heb ik geleerd dat conflict bij het leven hoort. Net zoals eten en drinken en slapen.
Voor mij was dit best wel een lange weg. Want elke cel in mijn lijf is geprogrammeerd om conflict uit de weg te gaan. Maar in een versneld tempo heb ik me geherprogrammeerd.
Nu weet ik dat het in de momenten van conflict – van kwetsbare chaos – is dat we zuurstof geven aan het ontstaan van iets nieuws. Van dat wat we wel willen. In plaats van te blijven zwalpen in dat wat we niet willen en er over blijven zagen en zeuren aan derden. Het is in de momenten van conflict dat een relatie groeit.
Nu weet ik dat ik mezelf en de ander eer door het conflict aan te gaan, terwijl ik vroeger echt het tegenovergestelde dacht. Omdat ik de relatie een kans wil geven om te groeien. Veel gemakkelijker is er gewoon van vluchten. Maar ondertussen weet ik dat het dan betekent dat ik de relatie ook ontvlucht en ondermijn. Want het is niet omdat ik het conflict niet aanga dat de spanningen opgelost geraken. In tegendeel. Die bouwen mooi verder op onder de waterlijn. Met het bezoek van dat passief-agressief monstertje als gevolg. Dit geldt uiteraard zowel voor professionele als persoonlijke relaties.
Niemand heeft de monopolie op de waarheid. Ook ik niet.
Alles komt neer op het gezien en gehoord worden. Door anderen, maar vooral ook door onszelf.
Als we onszelf zien en horen voor wie we werkelijk zijn. Perfect imperfect en uniek.
Dan kunnen we de ander zien en horen voor wie ze werkelijk zijn. Perfect imperfect en uniek.
Het is die imperfectie die ons mens maakt, die ons bindt.
Het is die imperfectie in onszelf erkennen en aanvaarden dat de verbinding met de ander versterkt.
Het is die uniciteit die het boeiend en ver-rijkend maakt.
Laten we dat eren in onszelf en in elkaar.
Perfect people aren’t real. And real people aren’t perfect.
I am not perfect, but I’m not fake.
Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.
Zo een week waar je helemaal gelooft in jezelf,
je groeimindset maximaal inzet en je imperfecties helemaal omarmt.
Just be your shining you!
door InsideUp | apr 22, 2021 | Persoonlijk Leiderschap
Laatst belde ik met een vriendin. Ze vertelde me een anekdote die ik graag met jou deel. Omdat het grappig is en tegelijkertijd zo vol wijsheid.
Haar zoontje van vier zit in bad. Plots wilt hij duiken. Hiervoor heeft hij uiteraard een duikbril nodig. Dus vraagt hij om de duikbril te gaan halen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want ze zitten midden in een verhuis en nog niet alle dozen zijn uitgepakt. Ze zucht diep, maar toont zich toch van goede wil en begint de zoektocht in de dressing. Ze roept naar haar zoontje dat zij de duikbril niet vindt. En vraagt of hij toevallig weet waar de bril is. “Misschien in mijn slaapkamer” zegt haar zoontje. Ze zoekt in de slaapkamer en vindt geen duikbril en roept dat zij ze niet vindt. Waarop het zoontje luidkeels roept “GEWOON BLIJVEN ZOEKEN MAMA!”
How long should you try? Until. – Jim Rohn
Wat een levenswijsheid!
Wat een (h)eerlijke spiegel.
Ik kijk er in. Stel me de vraag wat ik graag zou willen, maar opgegeven heb omdat het niet van de eerste of tweede keer lukte. Omdat ik niet echt geloof dat ik het kan. Omdat ik het eerder zie als mijn droom dan mijn realiteit.
En ja hoor, ik heb niet lang in de spiegel moeten kijken om een aantal “dromen” te herbeleven.
Ik wil surfen.
Ik wil onbezonnen in een zomerjurk lopen en me fantastisch voelen.
Ik wil een oplossing vinden voor de slechte bloedcirculatie van mijn lichaam.
Ik wil naar Australië.
Ik wil een bijdrage leveren aan een mooie en duurzame samen-leving.
Ik wil …
Ok, wat hiervan wil ik ECHT in mijn realiteit zien?
Alles!
Wat doe ik er momenteel voor?
Met mijn gezondheid (lees voeding) ben ik terug heel actief bezig. Dat zit snor. Ik heb nog geen oplossing gevonden, maar ik blijf zoeken. En tijdens mijn zoektocht leer ik enorm veel over het menselijk lichaam. Boeiend! Dus zelfs als ik de oplossing nooit vind, de reis is het waard. Oprecht!
Bewegen doe ik dagelijks, maar ik moet erkennen dat ik krachttrainingen mijd. Haha! Wat heb je nodig om op een surfplank te springen? Juist, explosieve kracht. Dus, als ik dit in mijn realiteit wil zien verschijnen heb ik nog werk aan de winkel. Dank je wel zoontje van vriendin.
Wat doe ik momenteel met de reis naar Australië? Niet veel gezien het niet duidelijk is vanaf wanneer we er terug naartoe mogen. Mmm… Wat kan ik nu toch al doen opdat het mogelijk zou zijn eind 2022? Vanaf wanneer dien ik er actief mee bezig te zijn om dat mogelijk te maken? Mmm… Ik ga eens bellen met een vriendin die al 5 keer naar Australië is geweest en me laten helpen. Yes! Er komt beweging in mijn droom. Dank je wel zoontje van vriendin.
Hoe draag ik vandaag bij aan een mooie en duurzame samenleving? Ik werk elke dag aan mezelf, aan mijn beperkende overtuigingen, aan mijn projecties, aan mijn vaardigheden. Ik neem volledige eigenaarschap over wat ik denk, voel en doe. Dat is niet altijd gemakkelijk, en dikwijls erg confronterend. Soms lukt het me ook niet. I’m not perfect. Maar dat is het werk dat nodig is om elke dag op te dagen als een betere versie van mezelf. Dat is wat nodig is om dragend aanwezig te zijn met de mensen die ik begeleid. Alles en iedereen kan er alleen maar zijn als ik mijn eigen “verhalen” niet projecteer op de ander. Dan is groei mogelijk, dan is transformatie mogelijk. I’m still a work in progress, en ik ben er blij om. Ik hoop zelfs dat ik altijd zal blijven leren en groeien. Want hoe meer ik aan mezelf werk, hoe sterker mijn bijdrage zal worden.
Learn as if you were to live forever. Live as if you were to die tomorrow. – Ghandi
Welke dromen heb jij onbewust in de diepvriezer gestoken gewoon omdat je er geen actie aan hebt gekoppeld? Of omdat je ze niet echt als bereikbaar ervaart? Of omdat je het één keer geprobeerd hebt en vervolgens jezelf hebt overtuigd dat je het niet kan?
Wat heb je nodig om opnieuw te proberen? Om te blijven zoeken?
Misschien heb je gewoon een upgrade/update nodig van je droom. Misschien hou je aan een verouderde droom vast. Een droom die niet meer bij de persoon past die je nu bent. Schep duidelijkheid voor jezelf door je de eenvoudige vraag te stellen “Is dit nog wat ik wil?”.
Maak ruimte in je hoofd en in je leven voor dromen die nu bij je passen. Want we veranderen, stap voor stap, maar vergeten dit soms, waardoor er “oude” bagage aan ons blijft plakken.
Draag zorg voor jezelf.
Voed je dromen.
Laat ze tot leven komen.
Stap voor stap.
Bekijk ook zeker ons aanbod over ‘in actie komen’ en ‘blijven proberen’. In onze InsideUp Academy hebben we het online traject ‘Van denken naar doen’. Meer info via: https://www.insideup-academy.be/van-denken-naar-doen/
Of misschien stel je je op dagelijkse basis de vraag: “Als ik slechts een ding kan doen vandaag én toch nog de voldoening wil ervaren, wat zou dat dan zijn?”
Misschien helpt onze planner, de priOptimizer jou hiermee. Meer info via www.priOptimizer.com
