door InsideUp | mrt 18, 2020 | Persoonlijk Leiderschap
We gaan slapen in de ene wereld en worden wakker in een
compleet andere wereld.
Ongeziene maatregelen worden wereldwijd getroffen. Hevige
emoties borrelen op. Individueel en collectief.
Ik vind er allemaal wel iets van. Ik weet niet altijd zo
goed hoe hier allemaal mee om te gaan. Dus heb ik tot nu toe deze prachtige
quote van Rumi als leidraad gehanteerd:
Listen to Silence. It has so much to say.
Ik ben zoekend, samen met heel veel andere mensen.
Zoekend naar hoe angst en onzekerheid een plaats te geven.
Zoekend naar hoe meer bewust te kunnen kiezen voor rust,
kalmte en vertrouwen.
Angst en onzekerheid activeren mijn oude patronen.
Oude patronen van emotioneel eten. Zoet, zout, maakt niet
uit. Ben niet kieskeurig dan.
Oude patronen van uitwerken van mijn frustratie op een ander.
Door de quarantaine in ons gezin is mijn oudste zoon hier voornamelijk
slachtoffer van.
Oude patronen van overprikkeld raken en me dan mentaal af te
sluiten. En nu ook nog eens fysiek.
Blij ben ik er niet mee. Maar deze oude patronen horen bij
mij wanneer ik onder stress sta.
Het zijn mijn voorbodes. Ze nodigen me uit om liever met
mezelf te zijn. Om mezelf extra in de watten te leggen. Om mezelf een extra
me-time momentje te gunnen. Om bewuster met mijn keuzes om te gaan. Opdat de
stress tijdig aangekeken wordt en een plaats krijgt, alvorens het een serieuze
loop met mij kan nemen.
Ik heb geleerd om mijn voorbodes te observeren en te
aanvaarden. In mildheid.
Daardoor kan ik de ander ook zien achter het stress-gordijn.
Weliswaar met andere patronen, maar wel een gelijkaardige oorzaak: angst en
onzekerheid.
Ik wil niemand overtuigen van hoe wel of niet te zijn; wat
wel of niet te doen.
Ik ben wel oprecht nieuwsgierig naar de ervaring van elkeen.
Zonder oordeel. Dat is oprecht mijn intentie. En soms lukt het me niet, maar
meestal wel. Door vallen en opstaan.
Elkeen mag dit op zijn manier verwerken.
BE KIND. For everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.
Voor mezelf merk ik dat ik het emotioneel eten onder
controle krijg door de emoties die ik even niet aankan eerst probeer te
herkennen, erkennen en probeer gewoon te voelen. Heb ik daarna nog nood aan emo-food
dan geef ik er bewust aan toe. En soms duurt het een aantal weken. Soms gewoon
een avond. Alleszins merk ik dat het ervaren van de negatieve impact van de
emo-food op mijn mentaal en fysiek motiverend werkt om de gezonde draad terug
op te pikken. Het is alsof ik dan opnieuw weet waarom ik voor gezond wil gaan. Dit
gaat sneller en sneller. Ik word vaardiger in het vallen en opstaan ;o).
Wat het afreageren van mijn frustraties op anderen betreft:
mijn zoon heeft al vele keren mijn verontschuldigingen mogen aanhoren. Gek,
want dat had ik nooit van tevoren kunnen bedenken, creëert dit een sterkere
band tussen ons.
We are all beautiful imperfect human beings
Dit weten, erkennen en aanvaarden van mezelf maakt van mij
oprecht een mooier mens. Want ik kan met veel meer compassie de imperfectie van
anderen aanschouwen, aanvaarden en gewoon laten zijn.
Wat ik vandaag plots merkte, dankzij een zoom-meeting met een businesspartner uit de UK, is dat verbinden echt een verrijking is. Na de call had ik echt terug goesting en energie om aan de slag te gaan. Terwijl er net voor ik me vooral alleen voelde. Dus ja, we isoleren ons om gezondheidsredenen, voor onszelf en voor anderen, maar we hebben alle technologische snufjes voor handen om met elke mens oprecht te verbinden en kracht te putten van elkaar. Ik hoorde hetzelfde van een vriendin die haar zoon aanmoedigde om de juf te bellen omdat hij een opdracht niet begreep. Haar zoon voelde zich na het telefoontje terug verbonden en toonde zich meer gemotiveerd dan ervoor in zijn (t)huiswerk.
Wij mensen, zijn sociale wezens, en putten hieruit ook energie.
Laten we dit zeker niet vergeten.
Ik zie je;
Ik hoor je;
Ik respecteer je;
Ik begrijp je.
Want je bent een deel van mij en ik van jou; of ik dat nu luidop durf zeggen of alleen maar in stilte (h)erken.
Ongeziene omstandigheden brengen onvoorspelbare emoties naar boven. Soms emoties waarvan je dacht dat je ze al opgelost had.
Laten we er gewoon voor elkaar zijn. Laten we elkaar proberen begrijpen.
Wat als we meer nieuwsgierigheid aan de dag brengen voor de ervaring van een ander dan dat we het goed of fout vinden?
Wat als we de mens in elkaar zien?
Wat als we de mens in onszelf zien?
Alles toelaten en aanvaarden.
Om vervolgens opnieuw bewust te kiezen.
Opnieuw en opnieuw.
Want opstaan hoort nu eenmaal bij vallen.
Opnieuw en opnieuw kies ik voor kalmte, rust en vertrouwen.
In mezelf en in de ander.
Leef bewust, leef voluit!
Werken aan jezelf kan elk moment. Laten we de angst ombuigen naar iets
positiefs, naar extra tijd voor jezelf, naar tijd om te groeien en sterker in
je schoenen te staan, want we hebben met z’n allen nog een hele weg af te
leggen, met vallen en opstaan.
PS: Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand. Het online traject Start2BeYou van 5 weken begeleidt jou hierin. Meer info via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/
PS: Lees het boek Vol-DOENing, je hoeft er niet de deur voor uit. We sturen het je met veel plezier op zonder verzendkosten. De meest effectieve tools en inzichten zijn in dit werkboek vervat om van jouw dag elke dag een optimale dag te maken boordevol voldoening. Dit kan heel eenvoudig via https://www.insideup-academy.be/voldoening/
door InsideUp | jan 22, 2020 | Persoonlijk Leiderschap
Dit is het liedje dat ze net op de fitness speelde.
Toegegeven, goede beat om je op dreef te houden.
Maar klopt de boodschap voor mij?
Een aantal jaren geleden zou ik het onmiddellijk beamen. Maar nu?
Waar heeft het toe geleid? Heeft het me geholpen of niet? Hoe
denk ik er vandaag over?
Ik heb de fysieke work-out gebruikt om ook aan mentale
gymnastiek te doen ;o).
Wel, ik kan je oprecht zeggen dat de boodschap me niet
geholpen heeft.
Integendeel.
Nu zie ik dat in. Toen niet.
Het heeft me gekraakt.
Het heeft mijn perfectionisme gevoed.
Het heeft gemaakt dat ik me telkens gefaald voelde, ondanks al mijn inspanningen en al mijn mooie verwezenlijkingen. Het was nooit genoeg.
Het heeft mijn zwart-wit denken verstevigd.
Terwijl quasi alles “grijs” is. En daar bedoel ik niet mee
dat het grauw of triest is. Daar bedoel ik mee dat slechts weinig dingen in het
leven zwart/wit zijn, of zwart/wit kunnen aangepakt worden.
Er zijn vele tinten tussen in. Zelfs meer dan vijftig…
Maar deze boodschap heeft mij doen geloven van niet.
En gezien dat gewoonweg niet de realiteit is was ik vaak
gefrustreerd, of teleurgesteld in mezelf. Want ik dacht dat het aan mij lag.
Ik kon niet elke dag alles geven, tot het uiterste gaan, …
Ik had momenten van energie en daadkracht en wilskracht.
Maar ik had ook momenten dat het wat moeizamer ging.
Op die momenten dat het moeizamer ging werd ik keihard met
mezelf. Dat duiveltje op mijn schouder kon dan echt heel lelijke dingen zeggen
tegen mij. “Zie je wel dat je het niet kunt!”; “Wie denk je wel dat je bent!”;
“Je gaat door de mand vallen, en dan weet iedereen dat je het niet waard bent.”
…. En zo kan ik nog even doorgaan.
Iedereen rondom mij kon precies zijn daad- en wilskracht op
het zelfde peil houden. Ik niet. Dus, er moest wel iets mis zijn bij mij. En
dan ging ik er nog harder tegenaan.
Tot de volgende teleurstelling….
Groot was mijn verbazing om te ontdekken dat ik niet alleen was.
Dat eigenlijk de meeste mensen niet continu op een even hoog niveau kunnen presteren. Dat na inspanning voor elkeen ontspanning dient te volgen.
Dat “falen” een onderdeel van leren en groeien is én niet persoonlijk dient opgenomen te worden. Integendeel.
De vraag kan zelfs gesteld worden of de persoon die nooit fouten heeft gemaakt wel gegroeid is. Misschien is de persoon continu in zijn comfort zone blijven zitten. Wat helemaal ok is als dat is wat de persoon zelf wilt. De prijs die dan meestal betaald wordt is het opgeven van je dromen. Bang om fouten te maken. En ik zeg dit oprecht zonder enig oordeel.
Change is never easy – you just get better
Januari is bijna voorbij. Het gaat snel. Razend snel.
Het is ook het moment dat de meeste goede voornemens
beginnen te sneuvelen, als ze al niet gesneuveld zijn. Vanuit dat zwart-wit
denken.
We bepalen een doel, we plaatsen een intentie en beginnen er
vol goede moed aan. Denkende dat we geen obstakels meer gaan tegen komen. Dat
we het nu echt serieus menen en gewoon gaan doen. Ja! Want we zijn echt
gemotiveerd. Sommigen onder ons hebben hun doel gedeeld met anderen om onder
druk van peer pressure het ook echt te realiseren. Anderen visualiseren hun
doel in een mood of vision board en kijken er elke dag naar om het zich te
herinneren. Nog anderen gebruiken bepaalde beloningsmethodes als stok achter de
deur.
Heel veel wegen leiden naar Rome. Alleszins, is het
duidelijk dat een intentie plaatsen maar het begin is van een lang proces van
vallen en opstaan, van focus en discipline.
Het is een lang proces om je groei-mindset weer een stapje
verder te ontwikkelen.
Een mindset die de realiteit aanvaardt zoals ze is en vanuit
die realiteit handelt.
Het vraagt dus om de verschillende tinten van het leven te aanvaarden en te waarderen. Want anders dreig je je nieuwe gewoonte in stilte te begraven. Met vooral teleurstelling en een knauw in het vertrouwen in jezelf als gevolg.
Herken je het volgende scenario?
Tien kg vermageren lijkt een eenvoudig doel. Of 5km lopen.
Of een omzetverhoging met 10%. Of …
Deze worden zeer gemakkelijk gesteld. Alle kennis om deze te
bereiken is voor handen. En toch worden velen van deze doelen niet gerealiseerd.
Deels omwille van het zwart-wit-patroon, “Go hard or go
home”.
Het schoentje wringt in het consequent keuzes maken in de
richting van je doel, elke dag. Niet af en toe. Maar telkens wanneer de keuze
zich aandient. Het gaat hier daadwerkelijk om micro-keuzes die het verschil
maken: In de zetel ploffen of loopschoenen aantrekken? Snel een pizza halen of
toch nog gezond eten op tafel toveren? …
En dat weten we allemaal. Dit is niets nieuws.
In mijn oud zwart-wit denken begon ik aan de uitvoering van mijn plan. Van zodra ik één keer miste voelde ik mij gefaald. En in plaats van dit als één van de vele tinten van het leven te zien en eruit te leren, gaf ik het op. Zo eenvoudig kan zwart/wit zijn. Cynisch bedoelt natuurlijk.
“In mijn hoofd”
In mijn wekelijkse facebook live “In mijn hoofd” lichtte ik onlangs kort toe hoe ik er vandaag mee om ga. Hoe ik vandaag de verschillende tinten toelaat in mijn leven. Niet perfect. Wel voldaan en ondersteunend.
link naar Facebook live
Misschien helpt het jou om je intentie opnieuw op te vissen
en alsnog verder te zetten. Of inspireert het jou als het morgen wat moeilijker
is om vol te houden.
Geef jezelf minstens 66 dagen de tijd. Dat is de tijd die
nodig blijkt te zijn om van een nieuwe eenvoudige gewoonte een reflex te maken
zoals bijvoorbeeld tanden poetsen is. Het vraagt dan weinig wilskracht en de
keuzen wordt quasi automatisch gemaakt.
Een nieuwe eenvoudige gewoonte. Weet dus dat gewoontes die minder
eenvoudig zijn voor jou meer tijd zullen vragen om geïntegreerd te geraken in
je leven. Dat betekent dat de fase van zeer bewust kiezen voor het nieuwe
langer zal duren. Dat betekent dat obstakels regelmatig je zullen uitnodigen om
je intentie te herbevestigen.
So what! Let’s have fun and play till we get to the next level of the game.
Wat is er wel mogelijk?
Laat deze vraag je leiden doorheen je transformatie. Of een
andere, die je zelf uitvindt, en je uitnodigt om je groei-mindset te activeren.
Onthou dat we als mens de neiging hebben om te overschatten
wat we kunnen bereiken op korte termijn en onderschatten wat er mogelijk is op
lange termijn.
Ga voor de lange termijn.
Wees beslissend.
Maar ook mild met jezelf terwijl je het pad bewandelt.
Leef voluit en geniet!
PS: hierbij de link naar ons e-book rond keuzestress.
