There is a crack in everything … and that is where the light gets in.
Misschien herken je de prachtige tekst die Leonard Cohen ooit zong?
Dat zinnetje komt is de voorbije weken heel regelmatig in mijn gedachten opgekomen. Naar aanleiding van mijn eigen leerproces. Naar aanleiding van een gesprek. Naar aanleiding van een individueel coachingstraject. Naar aanleiding van zoveel dat momenteel collectief ongoing is.
Het is alsof deze zin opgedragen wordt aan deze bijzondere tijd.
Persoonlijk komen velen dingen samen. Ik oogst het ene inzicht na het andere.
Niet altijd wat ik wil. Want er komen veel emoties bij te kijken.
Wel blijkbaar wat ik nu nodig heb.
Het leven wordt voorwaarts geleefd en maar achterwaarts begrepen
Ik zie mijn fouten. Ik zie mijn leeropportuniteiten. Ik zie de oorzaken en gevolgen. Ik ontdek overtuigingen waarnaar ik geleefd heb alsof ze de waarheid waren, maar nu blijken slechts een overtuiging te zijn. En dat allemaal op persoonlijk vlak.
Het is alsof ik mezelf aan het maken ben.
Het is alsof ik mezelf aan het ontdekken ben.
Het is alsof er schermen weg vallen en er onder een nieuwe, kwetsbare en toch sterke IK aanwezig is.
En terwijl ik persoonlijk door deze groeispurt ga merk ik rondom mij nog mensen die hierdoor gaan.
Alleen weten we het niet van elkaar. Waardoor het lijkt alsof we de enige zijn die lijden en leiden.
Ja, want deze groeispurt heeft echt iets destructief over zich. Dat doet lijden. Afscheid nemen van wie je dacht te zijn, van wat je ooit voor waar nam, dat gaat niet altijd zonder lijden.
Terug jezelf leiden, en van daaruit je leven leiden, je onderneming leiden, je … Dat vraagt eerst om destructie, verval. Om ruimte te maken voor het nieuwe. Dat is de voedingsbodem voor het nieuwe. Tenminste als je het zo aanwendt. En niet kiest om je te blijven wentelen in wat ooit was en nu niet meer. Tenminste als je kiest voor het nieuwe.
Perfectie is saai
Heb je ooit van Kintsugi gehoord?
Gisteren heb ik er door het zoontje van een dierbare vriendin kennis mee gemaakt. Mijn vriendin vertelde hoe gefrustreerd ze was deze week toen haar zoontje per ongeluk de mooi handgedraaide aarden lampenkap had gebroken. Hoe boos ze op hem werd uit frustratie en teleurstelling. Hoe boos en gefrustreerd haar zoon wegliep uit het gesprek, waardoor ze nog bozer werd. Dat ze achter hem aanliep en schreeuwend toeriep dat ze dat gedrag niet pikte en dat als hij dat nog eens deed hij 1 maand geen enkel scherm mocht zien. Enzovoort, enzovoort.
Heel begrijpbare en herkenbare gevoelens en gedachten. Had ze zelf al vele keren hier thuis meegemaakt.
Bij het contacteren van de pottenbakster, om te vragen een nieuwe lampenkap te maken, kwam er een verrassend voorstel uit de bus, Kintsugi.
De pottenbakster vertelt dat ze na de zomer naar een workshop gaat om deze oude Japanse kunst te leren.
In Japan gooit men gebroken potjes of vazen niet weg. Men lijmt ze. Maar niet met de bedoeling dat ze er terug hetzelfde uit zouden zien. Niet met de bedoeling om de barsten te verdoezelen en terug perfect te maken. Neen, met de bedoeling om net die barsten te accentueren. De breuklijnen worden benadrukt door het gebruik van goudverf. Deze oude Japanse kunst noemt Kintsugi, wat letterlijk goud en verbinding betekent. Door het gebruik, door het vallen zijn de voorwerpen veranderd. Ze zijn mooier geworden, authentieker.
En dat is met ons leven ook. Het leven is niet perfect. Soms gaan dingen kapot. Soms worden ze doorleefd worden om de waarden ervan in te zien. En dat maakt het de moeite waard. Dat maakt het authentiek. Dat maakt elk leven uniek. De barsten. En wat we ermee doen.
Juist waar je gebrokenheid voelt,
kan een prachtig zaadje van groei liggen
Het mooie uit dit verhaal is de reactie van mijn vriendin. Onmiddellijk toen de pottenbakster met dit voorstel kwam de rust terug in haar hoofd. Onmiddellijk voelde ze de meerwaarde ervan.
Een oproep aan alle leidinggevenden en alle medewerkers
Straks, wanneer we allen terug fysiek samenwerken, wanneer de chaos even achter de rug is, wanneer het stof terug is gaan zakken.
Kan en wil jij de tijd nemen om even te reflecteren?
Over wat je goed gedaan hebt?
Maar ook over waar je in de fout bent gegaan? Ten opzichte van het werk? Ten opzichte van een collega?
Kan en wil je de tijd nemen om dit samen te delen?
Om een voedingsbodem te creëren voor iets nieuw, iets mooier en authentieker?
Durf jij die voorstellen? Durf jij hier een veilige context voor te creëren?
Laat ons weten als je hier hulp bij nodig hebt.
En ondertussen, draag zorg voor jezelf, draag zorg voor elkaar.
Wees mild.
Remember: There is crack in everything, that is how the light gets in.
Leef bewust, leef voluit!