Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.
Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.
Wat hebben we dan gedaan?
We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; …
Een boeiende, leerrijke én intensieve winterperiode.
En nu is het opnieuw blog-tijd!
De lente brengt nieuwe energie met zich mee. Ze nodigt uit om terug meer naar buiten te komen. Héérlijk! Voel jij dat ook?
Zowel letterlijk als figuurlijk.
Zo ben ik vandaag terug buiten gaan lopen. Sinds de herfst lukte me dat niet meer.
Gelukkig voor mijn welzijn ben ik blijven crossfitten. Zelden vertrok ik mét goesting. Altijd kwam ik moe én voldaan terug.
Vandaag wil ik samen met jou reflecteren op een quote toegeschreven aan Henry Ford.
Nothing is particularly hard if you divide it into small jobs
Deze wijsheid heb ik vandaag tijdens het lopen opnieuw mogen ervaren. Ik vertrok namelijk voor mijn 5 km ronde. Ondanks een goede fysieke conditie is het lastig. Het valt me op dat door de intensieve workouts van op de crossfit mijn hartslag snel de hoogte in gaat en mijn ademhaling onregelmatig is. Ik voel de emotie van teleurstelling langskomen én bijna geef ik toe om te stoppen.
Gered door een vraag
Totdat ik me herinner om mezelf een vraag te stellen “Wat is er nu wel mogelijk?”.
Ik kijk naar een boom wat verder, en denk “Ja, dat moet kunnen!”. Terwijl ik de boom passeer, geef ik me letterlijk een schouderklopje: ik voel me goed omdat ik toch doorgezet heb én focus me op de volgende kleine stap, een paaltje verderop. Terwijl ik het paaltje voorbij loop, geef ik mezelf opnieuw een schouderklopje en bepaal opnieuw het volgend punt dat binnen mijn bereik ligt. Dit keer is het een struik. Telkens als ik het “punt” haal klop ik op mijn schouder, voel waardering voor wat al achter de rug is en bepaal het volgende “punt”. En plots is mijn volgend “punt” mijn vertrekpunt, met een brede lach op mijn gezicht en 5 km meer op mijn teller stop ik er.
Spelenderwijs, met vele kleine waarderingen tussendoor, heb ik mijn doel alsnog bereikt. De schouderklopjes aan mezelf, die initieel aarzelend en vooral spottend gebeuren, beginnen echt binnen te komen én geven me zowaar de mentale en fysieke energie nodig om een volgende kleine mijlpaal te proberen. Het valt me op dat wanneer het parcours moeilijk is, ik nood had aan zeer kleine stappen vooruit, mijlpalen die niet ver van elkaar liggen. Wanneer het parcours gemakkelijk is, bijvoorbeeld een bergaf of wind in de rug, werken mijlpalen die verder uit elkaar liggen motiverender.
Dus ja, in dat citaat van Henry Ford gaat wel wat wijsheid schuil.
Vorige week, bij het in elkaar steken van een leiderschapstraject, heb ik hetzelfde gedaan.
Een tijdje geleden heb ik een telefoonkluis met tijdslot gekocht én een digitale timer. Mijn smartphone gaat voor 2 uur in de kluis (die je niet vroegtijdig open krijgt tenzij je de kluis kapot maakt) én de digitale timer stel ik in op 28 minuten (pomodore techniek voor focus). Telkens als de timer afloopt neem ik een micropauze van 2 minuten om mijn benen te strekken. Na 4 rondes gaat de telefoonkluis open en heb ik zowaar de keuze om berichten te checken.
Ongelofelijk wat je gedaan krijgt als je de grootste afleider achter slot en grendel plaatst én je jezelf engageert voor korte focusblokken. Het feit dat die smartphone gewoon geen optie is, brengt mij zoveel rust waardoor ik de focus echt kan houden op wat ik te doen heb. De timer houdt me bewust van tijd en van noodzaak om even de benen te strekken. Op de één of andere manier wordt iets afwerken een spelletje. Zou ‘kies & focus’ een goede naam zijn voor dit spelletje?
Onderschat nooit de kracht van kleine stapjes in de richting van je doel
Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.
Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt “En waarom denk je dat?”. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht “Hoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?”. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper.
We win or we learn
Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken.
Loopt het altijd goed af?
Neen!
Je hebt altijd een keuze
Ik heb ondertussen al een week in die mate pijn in mijn schouders dat ik niet meer kan crossfitten. Ik kan zagen en klagen totdat ik mezelf beu ben gehoord. Ik kan opgeven en stoppen. Of ik kan mezelf herinneren dat mentale en fysieke veerkracht communicerende vaten zijn én dat dit belangrijk voor me is.
Wat is nu er wel (nog) mogelijk?
Welke stap in de richting van wat ik wil kan ik nu wel (nog) zetten?
Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren.
Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.
Het is lente!
We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.
Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.
Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!
Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming.
Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?
Ik zoek even de tekst op:
I promised myself I promised I’ll wait for you The midnight hour I know you’ll shine on through
Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.
Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van “vriendschap” om de hoek voor jou; of van “zelfzorg”; of van “bezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaan”; of van “begrenzing, grenzen durven stellen en bewaken”; of van “assertief jezelf eerlijk uiten”; of van “playing small”; of van “vitaliteit”; of van ….
Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.
Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.
You cannot hide from yourself
Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.
Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.
I promised myself
En daar helpt de zomer mee. Alles mag tot volledig wasdom komen. Om in het vroege najaar te kunnen oogsten. Om in het vroege najaar ons licht nog meer te zien schijnen, klaar om ons door de donkere wintermaanden te gidsen. Maar eerst nog lekker zomeren hé.
Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?
Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken?
Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:
Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
Waar verlang je naar?
En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen …. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?
Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.
Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.
En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.
The midnight hour
En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.
I know you’ll shine on through
En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je “We win, or we learn”.
Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.
Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.
De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: “Ik beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgen”. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: “Wat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?”. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren.
Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?
En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.
Let’s make it happen; Op een mooie oogst in het najaar. Maak er een boeiend experiment van; En ook licht én fun.
Heb je begeleiding nodig om jouw proces helder te krijgen? Of bij de uitvoering van je belofte?
Het InsideUp-zomerteam staat klaar om je te coachen. Contacteer ons eenvoudig via info@insideup.be voor alle praktische zaken.
De vakantieperiode is achter de rug. De meeste scholieren en studenten zijn terug bezig. De opdrachten stromen binnen. De herfst doet zijn intrede. Alles gaat goed, neen?
Bijna!
Zoonlief heeft zijn herexamens niet gehaald en is aan een vroege midlifecrisis bezig. De tijd speelt in zijn nadeel.
Chaos.
Wat is je rol als ouder hierin? Sturen, (licht)forceren, omdat we weten wat goed is voor onze kinderen? Of begeleiden, luisteren en van daaruit zien wat mogelijk is? Ik zou zo graag het tweede doen, maar bots tegen de ‘verwachtingen‘ van de papa, de omgeving, de maatschappij. Blijkbaar hecht ik hier toch nog enig belang aan. Mooi inzicht, waarmee ik weer aan de slag mag gaan. Work in progress. Waarbij ik het antwoord op de volgende vraag als poolster gebruik in de chaos:
Wie wil ik zijn in deze situatie?
Zelfzorg blijft hoog staan op mijn agenda. Het lopen wordt ondertussen afgewisseld met CrossFit. In augustus heb ik ‘eindelijk’ de knoop doorgehakt en ben ik voor een abonnement gegaan. Ik schrijf ‘eindelijk’ want het blijkt dat ik best wel een koppige mind heb. Alvorens een gewoonte daadwerkelijk te veranderen dient mijn mind namelijk eerst overtuigd te worden. Hiervoor heb ik best wel wat onderzoek mogen doen en is er best wel wat tijd over gegaan. Want het idee dat ik iets van krachtoefening moet doen is al enkele jaren oud. Echt waar! Maar, zoals in een vorige blog geschreven, door de eerste stap te zetten in de richting van een gezonde lifestyle, volgt de volgende stap, en vervolgens de daaropvolgende stap en zo wordt dat wat ooit “onmogelijk” was plots gewoon je nieuwe realiteit.
Groeien gebeurt in kleine stappen
Dat groeien in kleine stappen gebeurt, klinkt logisch, niet? Het is één van de zeven basisovertuigingen voor een groeimindset.
MAAR …
Hoe dikwijls aanvaard je dat van jezelf? Hoe dikwijls aanvaard je de traagheid hiervan bij jezelf, of bij een ander? In om het even welk domein? Hoe dikwijls heb je je ongeduld je groei laten kapen? Gedachten zoals: “Dit is niets voor mij”; “Ik kan dit niet”; “Dit is te lastig”; “Vandaag niet”; … zijn niet helpend en belemmeren onze potentiële groei.
Als we daar dan het bekend sausje “I want it all and I want it NOW” bovenop gieten dan lijkt deze basisovertuiging voor een groeimindset op een slogan. Ver van ons bed, “iets” voor anderen, “iets” dat we weten maar niet naar handelen.
Wel, in mijn experiment om CrossFit toe te voegen aan mijn lifestyle werd er tegelijkertijd opnieuw chaos gecreëerd. Dit is natuurlijk eigen aan het vinden van een nieuw ritme, een nieuw evenwicht. Niet alleen voor de organisatie thuis, maar ook voor mijn lichaam.
Want uiteraard, als je JA zegt tegen iets, dan zeg je NEEN tegen iets anders. Tenzij we een machine hebben om “tijd” bij te maken. En bij mijn weten is die er nog niet. Met andere woorden, bij elke keuze voor iets, dienen we ook heel even stil te staan op de impact ervan op iets anders. Bij elke keuze voor iets, nemen we afscheid van iets anders. Dat kan even “pijn” doen, en dat hoort er gewoon bij. We zetten door wanneer de “winst” van het nieuwe groter is dan de “pijn” van het loslaten van het ander.
In mijn geval betekent kiezen voor CrossFit dat ik mijn doelstelling van 750 km lopen dit jaar niet zal halen. Alleszins niet met de huidige stand van zaken. Mijn lichaam is ontregeld, en de CrossFit-trainingen vertragen momenteel mijn loopprestaties. Ik loop momenteel ook “maar” 2 keer per week en 2 keer per week ga ik naar CrossFit.
Mijn nieuwe keuze betekent ook dat ik veel minder lees. Want terwijl ik loop, luister ik naar audioboeken of podcasts. Als “kennisspons” vind ik dit niet zo leuk.
Kiezen voor CrossFit betekent ook dat ik meer moet plannen en minder flexibel ben. Want lopen kan je bij wijze van spreken veel gemakkelijker inplannen. Waar ik woon betekent het letterlijk gewoon schoenen aantrekken en beginnen lopen.
En ik kan nog een aantal “pijntjes” opsommen …
Dus ja, ook hier is nog wat chaos dat mag neerdwarrelen alvorens de winst van de nieuwe keuze ten volle te mogen oogsten.
Maar hé! Ik ga voor een gezonde lifestyle. Ik vertrouw op het creatieproces, het proces dat me herinnert dat alle verandering naar iets nieuws best wel messy is in the middle.
Ik weet dat ik spierkracht heb te ontwikkelen om mezelf alle kans te geven om op een gezonde manier door de perimenopauze te gaan. Want ook dat is een natuurlijk proces dat ergens in de nabije toekomst voor de deur zal staan. Of ik dat nu leuk vind of niet. Dus laten we ook hier een experiment van maken. Een uitdagend spel waarin zowel mijn mindset als mijn healthset wordt gevoed. Hoe leuk is dat!
The mind and the body are not separate.
What affects one, affects the other.
Dus chaos. Alles mag zich opnieuw zetten. Oefening in balanceren, elke dag opnieuw. Waarbij ik het volgende quasi religieus momenteel toepas:
What gets scheduled gets done.
Zeker in het begin, wanneer de nieuwe actie nog geen gewoonte is. Ik ken mezelf! Die excuses liggen op de loer.
Wat is het fijn om je eigen patronen soms té slim af te zijn 😉. Ja, het vraagt tijd en energie maar de oogst van vol-doening, onder de vorm van het zien van je eigen progressie, is echt heerlijk! Ook al zal ik nog een aantal maanden mogen wachten om het effect van de CrossFit op mijn loopprestaties te zien, ik zie nu al dat ik net wat meer squats kan doen dan een week geleden. Dat ik net iets meer gewicht kan deadliften dan twee weken geleden. Het blijft afzien tijdens de training, maar de douche erna voelt als de hemel op aarde😉.
Geniet van wat je doet Laat los wat niet meer bij je hoort Koester wat je hebt Droom van wat nog kan En LEEF vandaag.
Life is what happens to you while you’re planning your future.
Graag delen we met jou het origineel indiaans verhaal van de twee wolven.
Tot voor een maand geleden kende ik enkel de “moderne” versie van het verhaal die via social media verspreid wordt. Nu ik het originele ken, lijkt de moderne versie wel de “Hollywood” versie te zijn, niet echt in touch met de werkelijke menselijke natuur.
De moderne versie laat een fundamenteel andere belangrijke les achterwege. De originele versie voelt voor mij kloppend aan, voorbij “goed” of “slecht”, inclusief.
Beyond right and wrong there is a field. I will meet you there.
– Rumi –
Hier is de versie die je waarschijnlijk al gezien hebt:
Een Cherokee grootvader spreekt met zijn kleinzoon over het leven. “Er woedt een gevecht in mij,” zegt hij. “Het is gevaarlijk en het is tussen twee wolven.
De zwarte wolf is slecht. Hij is boosheid, afgunst, verdriet, spijt, arrogantie, zelfmedelijden, schuldgevoelens, wrok, leugens, superioriteit en ego.” Hij vervolgde: “De andere is goed. Hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, sereniteit, nederigheid, vriendelijkheid, empathie, vrijgevigheid, waarheid en geloof. Dezelfde strijd gaat door in jou en in alle anderen.”
De kleinzoon dacht na over zijn woorden en vroeg: “Welke wolf zal winnen?”
In de versie die je waarschijnlijk hebt gehoord, antwoordde de oude Cherokee gewoon: “Degene die je voedt.”
Maar hier is hoe het originele verhaal van de twee wolven echt eindigt:
De oude Cherokee glimlachte en antwoordde: “Ze winnen allebei, want ik geef ze beide aandacht.” Het verhaal gaat verder. “Zie je, als ik ervoor kies alleen de witte wolf te voeden, zal de zwarte om elke hoek verstopt zitten om te wachten tot ik afgeleid word en springt dan op om de aandacht te krijgen waarnaar hij hunkert.
Hij is altijd boos, jaloers, ontevreden en bang. Hij zal de witte wolf altijd bevechten. Maar als ik de zwarte wolf ook aandacht schenk en hem erken, omdat ik hem begrijp en omdat ik zijn sterke krachten af en toe nodig heb, is hij tevreden en gelukkig. En de witte wolf is gelukkig. Want de zwarte wolf heeft veel kwaliteiten; hij is vasthoudend, moedig, onbevreesd, wilskrachtig, en vindingrijk. Dat heb ik van tijd tot tijd nodig en dat ontbreekt de witte wolf. Maar de witte wolf heeft compassie, zorgzaamheid, kracht en het vermogen om te herkennen wat er in het beste belang is van allen.
Zie je,de twee wolven hebben elkaar nodig. Het voeden van slechts één en het verhongeren van de andere zal uiteindelijk beide oncontroleerbaar maken. Door voor alle twee te zorgen kunnen ze je allebei dienen, zodat je iets groters kunt doen, iets goeds met je tijd op aarde. Voed ze allebei en je zult hun interne strijd om jouw aandacht tot rust brengen. En als er geen inwendige strijd is, kun je de stemmen van je innerlijke wijsheid horen. Die zullen je leiden bij het kiezen van het juiste pad in elke omstandigheid.
Vrede, mijn zoon, is waar we allemaal naar moeten streven in het leven.
Een man of een vrouw die vrede van binnen heeft, heeft alles. Een man of een vrouw die verscheurd is door de oorlog in zichzelf heeft niets. Hoe je ervoor kiest om om te gaan met de tegengestelde krachten in jezelf zal je leven bepalen. Verhonger de ene of de andere of begeleid hen beide. Ook in jou, mijn jongen, huizen deze twee grote krachten. Behandel beide respectvol, dan winnen beide en is er vrede!”
Dit is de ware boodschap van het verhaal van de twee wolven.
Wij horen graag hoe het voor jou is om de originele versie te lezen.
De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.
En dat heb ik gevoeld.
Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.
Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.
Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.
Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.
Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel?
Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.
Pain is inevitable. Suffering is optional.
Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven.
Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.
Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.
Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.
En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel.
Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.
Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.
Gratitude is the antidote to fear.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.
Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.
Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.
Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.
Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?
Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise
Laten we elkaar upliften
Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn
Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn
Laten we naar elkaar luisteren
Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren
Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken
Laten we elkaars verschillen eren
Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn
De jouwe kan anders zijn dan de mijne
De mijne kan anders zijn dan de jouwe
Dat maakt van jou geen beter mens
Dat maakt van mij geen beter mens
Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid
Elk lekker uniek
Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Laten we in elkaar geloven
Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen
Laten we dit SAMEN doen,
Jij en ik. Ik en jij.
Inclusief
Elk op zijn eigen-wijze manier
Laten we naast elkaar wandelen
Never ever forget that you are worthy and capable
Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!
*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
