De vakantieperiode is achter de rug. De meeste scholieren en studenten zijn terug bezig. De opdrachten stromen binnen. De herfst doet zijn intrede. Alles gaat goed, neen?
Bijna!
Zoonlief heeft zijn herexamens niet gehaald en is aan een vroege midlifecrisis bezig. De tijd speelt in zijn nadeel.
Chaos.
Wat is je rol als ouder hierin? Sturen, (licht)forceren, omdat we weten wat goed is voor onze kinderen? Of begeleiden, luisteren en van daaruit zien wat mogelijk is? Ik zou zo graag het tweede doen, maar bots tegen de ‘verwachtingen‘ van de papa, de omgeving, de maatschappij. Blijkbaar hecht ik hier toch nog enig belang aan. Mooi inzicht, waarmee ik weer aan de slag mag gaan. Work in progress. Waarbij ik het antwoord op de volgende vraag als poolster gebruik in de chaos:
Wie wil ik zijn in deze situatie?
Zelfzorg blijft hoog staan op mijn agenda. Het lopen wordt ondertussen afgewisseld met CrossFit. In augustus heb ik ‘eindelijk’ de knoop doorgehakt en ben ik voor een abonnement gegaan. Ik schrijf ‘eindelijk’ want het blijkt dat ik best wel een koppige mind heb. Alvorens een gewoonte daadwerkelijk te veranderen dient mijn mind namelijk eerst overtuigd te worden. Hiervoor heb ik best wel wat onderzoek mogen doen en is er best wel wat tijd over gegaan. Want het idee dat ik iets van krachtoefening moet doen is al enkele jaren oud. Echt waar! Maar, zoals in een vorige blog geschreven, door de eerste stap te zetten in de richting van een gezonde lifestyle, volgt de volgende stap, en vervolgens de daaropvolgende stap en zo wordt dat wat ooit “onmogelijk” was plots gewoon je nieuwe realiteit.
Groeien gebeurt in kleine stappen
Dat groeien in kleine stappen gebeurt, klinkt logisch, niet? Het is één van de zeven basisovertuigingen voor een groeimindset.
MAAR …
Hoe dikwijls aanvaard je dat van jezelf? Hoe dikwijls aanvaard je de traagheid hiervan bij jezelf, of bij een ander? In om het even welk domein? Hoe dikwijls heb je je ongeduld je groei laten kapen? Gedachten zoals: “Dit is niets voor mij”; “Ik kan dit niet”; “Dit is te lastig”; “Vandaag niet”; … zijn niet helpend en belemmeren onze potentiële groei.
Als we daar dan het bekend sausje “I want it all and I want it NOW” bovenop gieten dan lijkt deze basisovertuiging voor een groeimindset op een slogan. Ver van ons bed, “iets” voor anderen, “iets” dat we weten maar niet naar handelen.
Wel, in mijn experiment om CrossFit toe te voegen aan mijn lifestyle werd er tegelijkertijd opnieuw chaos gecreëerd. Dit is natuurlijk eigen aan het vinden van een nieuw ritme, een nieuw evenwicht. Niet alleen voor de organisatie thuis, maar ook voor mijn lichaam.
Want uiteraard, als je JA zegt tegen iets, dan zeg je NEEN tegen iets anders. Tenzij we een machine hebben om “tijd” bij te maken. En bij mijn weten is die er nog niet. Met andere woorden, bij elke keuze voor iets, dienen we ook heel even stil te staan op de impact ervan op iets anders. Bij elke keuze voor iets, nemen we afscheid van iets anders. Dat kan even “pijn” doen, en dat hoort er gewoon bij. We zetten door wanneer de “winst” van het nieuwe groter is dan de “pijn” van het loslaten van het ander.
In mijn geval betekent kiezen voor CrossFit dat ik mijn doelstelling van 750 km lopen dit jaar niet zal halen. Alleszins niet met de huidige stand van zaken. Mijn lichaam is ontregeld, en de CrossFit-trainingen vertragen momenteel mijn loopprestaties. Ik loop momenteel ook “maar” 2 keer per week en 2 keer per week ga ik naar CrossFit.
Mijn nieuwe keuze betekent ook dat ik veel minder lees. Want terwijl ik loop, luister ik naar audioboeken of podcasts. Als “kennisspons” vind ik dit niet zo leuk.
Kiezen voor CrossFit betekent ook dat ik meer moet plannen en minder flexibel ben. Want lopen kan je bij wijze van spreken veel gemakkelijker inplannen. Waar ik woon betekent het letterlijk gewoon schoenen aantrekken en beginnen lopen.
En ik kan nog een aantal “pijntjes” opsommen …
Dus ja, ook hier is nog wat chaos dat mag neerdwarrelen alvorens de winst van de nieuwe keuze ten volle te mogen oogsten.
Maar hé! Ik ga voor een gezonde lifestyle. Ik vertrouw op het creatieproces, het proces dat me herinnert dat alle verandering naar iets nieuws best wel messy is in the middle.
Ik weet dat ik spierkracht heb te ontwikkelen om mezelf alle kans te geven om op een gezonde manier door de perimenopauze te gaan. Want ook dat is een natuurlijk proces dat ergens in de nabije toekomst voor de deur zal staan. Of ik dat nu leuk vind of niet. Dus laten we ook hier een experiment van maken. Een uitdagend spel waarin zowel mijn mindset als mijn healthset wordt gevoed. Hoe leuk is dat!
The mind and the body are not separate.
What affects one, affects the other.
Dus chaos. Alles mag zich opnieuw zetten. Oefening in balanceren, elke dag opnieuw. Waarbij ik het volgende quasi religieus momenteel toepas:
What gets scheduled gets done.
Zeker in het begin, wanneer de nieuwe actie nog geen gewoonte is. Ik ken mezelf! Die excuses liggen op de loer.
Wat is het fijn om je eigen patronen soms té slim af te zijn 😉. Ja, het vraagt tijd en energie maar de oogst van vol-doening, onder de vorm van het zien van je eigen progressie, is echt heerlijk! Ook al zal ik nog een aantal maanden mogen wachten om het effect van de CrossFit op mijn loopprestaties te zien, ik zie nu al dat ik net wat meer squats kan doen dan een week geleden. Dat ik net iets meer gewicht kan deadliften dan twee weken geleden. Het blijft afzien tijdens de training, maar de douche erna voelt als de hemel op aarde😉.
Geniet van wat je doet Laat los wat niet meer bij je hoort Koester wat je hebt Droom van wat nog kan En LEEF vandaag.
Life is what happens to you while you’re planning your future.
Graag delen we met jou het origineel indiaans verhaal van de twee wolven.
Tot voor een maand geleden kende ik enkel de “moderne” versie van het verhaal die via social media verspreid wordt. Nu ik het originele ken, lijkt de moderne versie wel de “Hollywood” versie te zijn, niet echt in touch met de werkelijke menselijke natuur.
De moderne versie laat een fundamenteel andere belangrijke les achterwege. De originele versie voelt voor mij kloppend aan, voorbij “goed” of “slecht”, inclusief.
Beyond right and wrong there is a field. I will meet you there.
– Rumi –
Hier is de versie die je waarschijnlijk al gezien hebt:
Een Cherokee grootvader spreekt met zijn kleinzoon over het leven. “Er woedt een gevecht in mij,” zegt hij. “Het is gevaarlijk en het is tussen twee wolven.
De zwarte wolf is slecht. Hij is boosheid, afgunst, verdriet, spijt, arrogantie, zelfmedelijden, schuldgevoelens, wrok, leugens, superioriteit en ego.” Hij vervolgde: “De andere is goed. Hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, sereniteit, nederigheid, vriendelijkheid, empathie, vrijgevigheid, waarheid en geloof. Dezelfde strijd gaat door in jou en in alle anderen.”
De kleinzoon dacht na over zijn woorden en vroeg: “Welke wolf zal winnen?”
In de versie die je waarschijnlijk hebt gehoord, antwoordde de oude Cherokee gewoon: “Degene die je voedt.”
Maar hier is hoe het originele verhaal van de twee wolven echt eindigt:
De oude Cherokee glimlachte en antwoordde: “Ze winnen allebei, want ik geef ze beide aandacht.” Het verhaal gaat verder. “Zie je, als ik ervoor kies alleen de witte wolf te voeden, zal de zwarte om elke hoek verstopt zitten om te wachten tot ik afgeleid word en springt dan op om de aandacht te krijgen waarnaar hij hunkert.
Hij is altijd boos, jaloers, ontevreden en bang. Hij zal de witte wolf altijd bevechten. Maar als ik de zwarte wolf ook aandacht schenk en hem erken, omdat ik hem begrijp en omdat ik zijn sterke krachten af en toe nodig heb, is hij tevreden en gelukkig. En de witte wolf is gelukkig. Want de zwarte wolf heeft veel kwaliteiten; hij is vasthoudend, moedig, onbevreesd, wilskrachtig, en vindingrijk. Dat heb ik van tijd tot tijd nodig en dat ontbreekt de witte wolf. Maar de witte wolf heeft compassie, zorgzaamheid, kracht en het vermogen om te herkennen wat er in het beste belang is van allen.
Zie je,de twee wolven hebben elkaar nodig. Het voeden van slechts één en het verhongeren van de andere zal uiteindelijk beide oncontroleerbaar maken. Door voor alle twee te zorgen kunnen ze je allebei dienen, zodat je iets groters kunt doen, iets goeds met je tijd op aarde. Voed ze allebei en je zult hun interne strijd om jouw aandacht tot rust brengen. En als er geen inwendige strijd is, kun je de stemmen van je innerlijke wijsheid horen. Die zullen je leiden bij het kiezen van het juiste pad in elke omstandigheid.
Vrede, mijn zoon, is waar we allemaal naar moeten streven in het leven.
Een man of een vrouw die vrede van binnen heeft, heeft alles. Een man of een vrouw die verscheurd is door de oorlog in zichzelf heeft niets. Hoe je ervoor kiest om om te gaan met de tegengestelde krachten in jezelf zal je leven bepalen. Verhonger de ene of de andere of begeleid hen beide. Ook in jou, mijn jongen, huizen deze twee grote krachten. Behandel beide respectvol, dan winnen beide en is er vrede!”
Dit is de ware boodschap van het verhaal van de twee wolven.
Wij horen graag hoe het voor jou is om de originele versie te lezen.
De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.
En dat heb ik gevoeld.
Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.
Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.
Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.
Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.
Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel?
Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.
Pain is inevitable. Suffering is optional.
Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven.
Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.
Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.
Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.
En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel.
Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.
Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.
Gratitude is the antidote to fear.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.
Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.
Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.
Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.
Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?
Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise
Laten we elkaar upliften
Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn
Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn
Laten we naar elkaar luisteren
Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren
Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken
Laten we elkaars verschillen eren
Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn
De jouwe kan anders zijn dan de mijne
De mijne kan anders zijn dan de jouwe
Dat maakt van jou geen beter mens
Dat maakt van mij geen beter mens
Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid
Elk lekker uniek
Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Laten we in elkaar geloven
Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen
Laten we dit SAMEN doen,
Jij en ik. Ik en jij.
Inclusief
Elk op zijn eigen-wijze manier
Laten we naast elkaar wandelen
Never ever forget that you are worthy and capable
Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!
*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.
We gaan slapen in de ene wereld en worden wakker in een
compleet andere wereld.
Ongeziene maatregelen worden wereldwijd getroffen. Hevige
emoties borrelen op. Individueel en collectief.
Ik vind er allemaal wel iets van. Ik weet niet altijd zo
goed hoe hier allemaal mee om te gaan. Dus heb ik tot nu toe deze prachtige
quote van Rumi als leidraad gehanteerd:
Listen to Silence. It has so much to say.
Ik ben zoekend, samen met heel veel andere mensen.
Zoekend naar hoe angst en onzekerheid een plaats te geven.
Zoekend naar hoe meer bewust te kunnen kiezen voor rust,
kalmte en vertrouwen.
Angst en onzekerheid activeren mijn oude patronen.
Oude patronen van emotioneel eten. Zoet, zout, maakt niet
uit. Ben niet kieskeurig dan.
Oude patronen van uitwerken van mijn frustratie op een ander.
Door de quarantaine in ons gezin is mijn oudste zoon hier voornamelijk
slachtoffer van.
Oude patronen van overprikkeld raken en me dan mentaal af te
sluiten. En nu ook nog eens fysiek.
Blij ben ik er niet mee. Maar deze oude patronen horen bij
mij wanneer ik onder stress sta.
Het zijn mijn voorbodes. Ze nodigen me uit om liever met
mezelf te zijn. Om mezelf extra in de watten te leggen. Om mezelf een extra
me-time momentje te gunnen. Om bewuster met mijn keuzes om te gaan. Opdat de
stress tijdig aangekeken wordt en een plaats krijgt, alvorens het een serieuze
loop met mij kan nemen.
Ik heb geleerd om mijn voorbodes te observeren en te
aanvaarden. In mildheid.
Daardoor kan ik de ander ook zien achter het stress-gordijn.
Weliswaar met andere patronen, maar wel een gelijkaardige oorzaak: angst en
onzekerheid.
Ik wil niemand overtuigen van hoe wel of niet te zijn; wat
wel of niet te doen.
Ik ben wel oprecht nieuwsgierig naar de ervaring van elkeen.
Zonder oordeel. Dat is oprecht mijn intentie. En soms lukt het me niet, maar
meestal wel. Door vallen en opstaan.
Elkeen mag dit op zijn manier verwerken.
BE KIND. For everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.
Voor mezelf merk ik dat ik het emotioneel eten onder
controle krijg door de emoties die ik even niet aankan eerst probeer te
herkennen, erkennen en probeer gewoon te voelen. Heb ik daarna nog nood aan emo-food
dan geef ik er bewust aan toe. En soms duurt het een aantal weken. Soms gewoon
een avond. Alleszins merk ik dat het ervaren van de negatieve impact van de
emo-food op mijn mentaal en fysiek motiverend werkt om de gezonde draad terug
op te pikken. Het is alsof ik dan opnieuw weet waarom ik voor gezond wil gaan. Dit
gaat sneller en sneller. Ik word vaardiger in het vallen en opstaan ;o).
Wat het afreageren van mijn frustraties op anderen betreft:
mijn zoon heeft al vele keren mijn verontschuldigingen mogen aanhoren. Gek,
want dat had ik nooit van tevoren kunnen bedenken, creëert dit een sterkere
band tussen ons.
We are all beautiful imperfect human beings
Dit weten, erkennen en aanvaarden van mezelf maakt van mij
oprecht een mooier mens. Want ik kan met veel meer compassie de imperfectie van
anderen aanschouwen, aanvaarden en gewoon laten zijn.
Wat ik vandaag plots merkte, dankzij een zoom-meeting met een businesspartner uit de UK, is dat verbinden echt een verrijking is. Na de call had ik echt terug goesting en energie om aan de slag te gaan. Terwijl er net voor ik me vooral alleen voelde. Dus ja, we isoleren ons om gezondheidsredenen, voor onszelf en voor anderen, maar we hebben alle technologische snufjes voor handen om met elke mens oprecht te verbinden en kracht te putten van elkaar. Ik hoorde hetzelfde van een vriendin die haar zoon aanmoedigde om de juf te bellen omdat hij een opdracht niet begreep. Haar zoon voelde zich na het telefoontje terug verbonden en toonde zich meer gemotiveerd dan ervoor in zijn (t)huiswerk.
Wij mensen, zijn sociale wezens, en putten hieruit ook energie. Laten we dit zeker niet vergeten.
Ik zie je;
Ik hoor je;
Ik respecteer je;
Ik begrijp je.
Want je bent een deel van mij en ik van jou; of ik dat nu luidop durf zeggen of alleen maar in stilte (h)erken.
Ongeziene omstandigheden brengen onvoorspelbare emoties naar boven. Soms emoties waarvan je dacht dat je ze al opgelost had.
Laten we er gewoon voor elkaar zijn. Laten we elkaar proberen begrijpen.
Wat als we meer nieuwsgierigheid aan de dag brengen voor de ervaring van een ander dan dat we het goed of fout vinden?
Wat als we de mens in elkaar zien?
Wat als we de mens in onszelf zien?
Alles toelaten en aanvaarden.
Om vervolgens opnieuw bewust te kiezen.
Opnieuw en opnieuw.
Want opstaan hoort nu eenmaal bij vallen.
Opnieuw en opnieuw kies ik voor kalmte, rust en vertrouwen.
In mezelf en in de ander.
Leef bewust, leef voluit!
Werken aan jezelf kan elk moment. Laten we de angst ombuigen naar iets
positiefs, naar extra tijd voor jezelf, naar tijd om te groeien en sterker in
je schoenen te staan, want we hebben met z’n allen nog een hele weg af te
leggen, met vallen en opstaan.
PS: Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand. Het online traject Start2BeYou van 5 weken begeleidt jou hierin. Meer info via https://www.insideup-academy.be/start2beyou/
PS: Lees het boek Vol-DOENing, je hoeft er niet de deur voor uit. We sturen het je met veel plezier op zonder verzendkosten. De meest effectieve tools en inzichten zijn in dit werkboek vervat om van jouw dag elke dag een optimale dag te maken boordevol voldoening. Dit kan heel eenvoudig via https://www.insideup-academy.be/voldoening/
Op het moment dat ik deze blog schrijf ben ik net terug uit vakantie. Twee weken offline van het werk, twee weken dichtbij mijn familie en dierbaren. Tijdens deze vakantie heb ik heel lang met een big smile rondgelopen. Dit had uiteraard mijn de huidige toestand van vakantie en de feestdagen te maken, maar eigenlijk was de trigger hiervoor ook nog helemaal iets anders.
Zo net vooraleer je op vakantie vertrekt kan het eigenlijk
best nog wel hectisch zijn. Je wilt toch
net alles afgewerkt hebben, een lege bureau hebben en de juiste overdracht
gedaan hebben naar een collega zodat alles verder vlekkeloos verloopt. Alleszins zo is het mij jaren vergaan. En die eerste dagen vakantie waren vooral
dagen waar ik mezelf door die hoofdpijn of andere kwaaltjes moest worstelen
vooraleer ik echt kon beginnen genieten.
Zalig om nu toe te kunnen geven dat het nu echt wel helemaal anders loopt. Die big smile was echt wel te wijten aan de massa’s voldoening en verwezenlijkingen die ik vorig jaar heb behaald. En op het allerlaatste moment heb ik zelfs mijn laatste professionele doelstelling kunnen afvinken. Van een endorfine/dopamine-shot gesproken. Yes! Yes!
Jaren geleden vroeg een coach mij wat mijn levensdoelen waren? En ik moet toegeven dat ik het in Keulen hoorde donderen. Een doel hebben in mijn leven? Euhh… ik wou gewoon gelukkig zijn. Waarop ik natuurlijk opnieuw de vraag kreeg: ‘Wat betekent dan gelukkig zijn voor jou?’ Euhh… ja gewoon… gelukkig zijn.
Als ik daar nu op terugblik merk ik wel dat dit een serieuze ommekeer in mijn leven is geweest. Van een aha-moment gesproken. Door zo een simpele vraag kwam ik tot het inzicht dat er meer is dan doelloos rond te dobberen en af te wachten tot het ‘gelukkig zijn’ op mijn pad komt.
Ik ben toen voor mezelf beginnen uitpluizen wat ik nu precies bedoelde met ‘gelukkig zijn’. En dit zowel op professioneel als persoonlijk vlak. Het blijft een continue zoektocht waarin ik blijf groeien. Maar ik geniet er zo erg van! Daarom ook die big smile…
Dat heet dan gelukkig zijn
Een deur die plots opengaat
Dat heet dan gelukkig zijn
Waardoor je weer hopen gaat
Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Als ik naar het vorige jaar kijk ben ik uitermate fier wat ik samen met mijn fantastische zakenpartner heb neergezet op gebied van onze professionele doelen. Doelen die we samen gezet hebben voor InsideUp, waar we samen dag in dag uit voor zijn blijven gaan naast onze dagdagelijkse workshops, trainingen en coachings.
We hebben onze InsideUp Online Academy opgezet waar je intussen al verschillende trajecten kan vinden om jouw persoonlijke groei te ondersteunen. Op jouw tempo, van waar jij wilt.
We hebben onze priOptimizer in een nieuw jasje gestoken. Deze is naast zwart linnen, nu ook in matlaminaat donker blauw en munt groen te verkrijgen. We hebben een E-book gemaakt waar jij al meer inzage krijgt om met deze degelijke planner aan de slag te gaan.
De priOptimizer is mijn trouwe bondgenoot en helpt me mijn eigen tijd de baas te zijn door te kiezen en focussen wat echt belangrijk voor mij is. Het is ook dankzij deze planner dat ik mijn professionele en persoonlijke doelstellingen helder en haalbaar maak. Vandaar die big smile…
We hebben onze nieuwe website InsideUp.be online gezet waar je gemakkelijker onze blogs kan volgen en ons laatste up to date aanbod en proevertjes vindt.
En het is de laatste in de rij, onze nieuwe website, die op de valreep een vinkje achter haar naam kreeg. Die big smile toch hè…
We krijgen vaak te horen van mensen die ons volgen hoe we dit toch allemaal klaar spelen. Hoe we dit met zn tweetjes toch maar even allemaal doen.
Het antwoord is best wel simpel hoor.
Door duidelijke en specifieke doelen te creëren voor verschillende aspecten in je leven waar je een warm en positief gevoel van krijgt;
Door te kiezen en te focussen op hetgeen wat voor jou zo belangrijk is;
Door meer neen te zeggen;
Door meer ja te zeggen;
Door regelmatig te reflecteren en jezelf in vraag te stellen;
Door stap voor stap aan de slag te gaan;
Door te genieten van wat je doet;
Door te vieren bij elke kleine mijlpaal of overwinning;
Door je te omringen met mensen die het beste in je naar boven halen;
En door ten alle tijden gewoon te geloven en vertrouwen in jezelf.
En 2020 is intussen al begonnen. Binnenkort maken we opnieuw samen onze nieuwe professionele doelstellingen voor InsideUp.
Mijn persoonlijke doelstelling voor mij en mijn gezin zijn
al klaar. Dit jaar heb ik een bucket
list gemaakt met 20 dingen die we dit jaar willen ervaren. 20 ervaringen in 2020.
Hoe mooi zou het zijn om elke dag van een big smile te
genieten?
Ik ben reuze benieuwd hoe jij een big smile op jouw gezicht tovert? Werk jij ook met doelen in verschillende aspecten van je leven? Laat van je horen in de reacties hieronder.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
