I promised myself

I promised myself

Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?

Ik zoek even de tekst op:

I promised myself
I promised I’ll wait for you        
The midnight hour
I know you’ll shine on through

Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.   

Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van “vriendschap” om de hoek voor jou; of van “zelfzorg”; of van “bezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaan”; of van “begrenzing, grenzen durven stellen en bewaken”; of van “assertief jezelf eerlijk uiten”; of van “playing small”; of van “vitaliteit”; of van  ….

Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.

Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.

You cannot hide from yourself

Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.

Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.  

I promised myself

En daar helpt de zomer mee. Alles mag tot volledig wasdom komen. Om in het vroege najaar te kunnen oogsten. Om in het vroege najaar ons licht nog meer te zien schijnen, klaar om ons door de donkere wintermaanden te gidsen. Maar eerst nog lekker zomeren hé. 

Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?

Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken? 

Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:

  • Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
  • Waar verlang je naar?
  • En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen …. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
  • En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?

Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.

Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.

En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.

The midnight hour

En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.

I know you’ll shine on through

En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je “We win, or we learn”.

Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.

Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.

De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: “Ik beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgen”. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: “Wat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?”. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren. 

Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?

En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.

Let’s make it happen;
Op een mooie oogst in het najaar.
Maak er een boeiend experiment van;
En ook licht én fun.

Heb je begeleiding nodig om jouw proces helder te krijgen? Of bij de uitvoering van je belofte?

Het InsideUp-zomerteam staat klaar om je te coachen. Contacteer ons eenvoudig via info@insideup.be voor alle praktische zaken.  

Let’s have some fun: Regelmaat, discipline en … chocolade

Let’s have some fun: Regelmaat, discipline en … chocolade

Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!

En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.

Waar je ook bent, je bent waardevol en nodig.

Geven en nemen, high en low, licht en donker, lachen en wenen, vreugde en verdriet: het hoort er allemaal bij. Het één is niet beter dan het ander. Het één is wel leuker dan het ander. Wie heeft ons ooit doen geloven dat het leven alleen maar leuk moet zijn? Wie heeft ons doen geloven dat als dat niet zo is er iets mis is met ons, of met ons leven?

Kletskoek!

Het leven is één groot avontuur en sleurt ons mee naar hoogtes, maar ook laagtes; naar donkere plekken, maar ook prachtige adembenemende plekken; naar daar waar we willen zijn en daar waar we niet willen zijn …

Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.

Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.

Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag. 
Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zo’n goed gevoel overgehouden.

Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de “back squat”, zelfs niet met een lege halter.
Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de “bewust onbekwaam” fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de “onbewust onbekwaam”, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van “bewust bekwaam” die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van “onbewust bekwaam”.

Ik bevind me dus in die “gevaarlijke” tweede fase van “bewust onbekwaam”. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan. 

Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.

Groeien doe je door te doen wat nodig is,
ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid
die af en toe de kop komen opsteken.

In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reëel werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? …
 
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat “kipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)”.

Zelfs na tien maanden crossfit behoor ik nog tot de groep beginnelingen en ik zal er mét plezier nog een tijdje inzitten. Er zijn nog maar weinig sessies geweest waarin ik niet hardop met mezelf gelachen heb. Want de gap tussen wat ik kan en wat de uiteindelijke bedoeling is, is best wel hilarisch groot. But hey, I am showing up, drie keer per week, and I am making progress. Weliswaar in micro-stappen. But progress is progress.

De “kipping pull-up” is één van de vele oefeningen die voor mij nog ver buiten mijn bereik liggen. In stilte denk ik “OK, je bent hier en het enige dat je moet doen is het een kans geven” en ik herinner me één van mijn favoriete mantra’s:   


Every day in every way, I am making progress.

So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.

Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.

Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de “kipping pull-up” ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in “hollow” om vervolgens naar “superman” over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien “clean ring rows” en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.

Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.

Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.

Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?

Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.

Trust the process.
Practice, repetition and patience is the mother of all skills.

You teach best what you most need to learn. In dit geval helemaal waar voor mij. Mijn man zou er zelfs een schepje bovenop doen en zeggen dat er nog heel veel emmertjes naar de zee moeten gedragen worden alvorens geduld één van mijn verworven vaardigheden is.

Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen “Ce n’est pas vraiment ce que tu m’as vu faire, mais tu es sur le bon chemin!”, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!  

Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!

Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf “Blijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the process”. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.

Zijn antwoord is mijn trigger!

Hij zegt “Om de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.”

Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.

Het is zo’n moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zo’n moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.

Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap: 

Everyone wants to tansform,
but nobody wants to change.

Mmmmm …

Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?

Regelmaat en discipline …

Zijn dat kwaliteiten die ik mezelf zou toeschrijven als ik bloedeerlijk met mezelf ben? Soms, maar meestal niet. Ik ben meer van het impulsieve en nieuwsgierige. Ai, dat is even confronterend! Ik hoor mijn innerlijke cheerleader vragen of ik toch niet een beetje streng ben met mijn conclusie. En ja, ze heeft gelijk! Op één gebied toon ik al decennia regelmaat en discipline, en dat is … in het eten van chocolade!

Opnieuw hoor ik mijn innerlijke cheerleader: goed! Dat betekent dat je het kunt. Waar nog?

Heerlijk die innerlijke gesprekken met mezelf als de mindset goed zit, de intentie helder is en humor niet ver te zoeken is.

Ik voltooi mijn sets en begin aan een pittige “WOD”. Helemaal in het zweet, fysiek uitgeput én voldaan rijd ik met een brede lach op mijn gezicht naar huis. Wat een contrast met twee dagen geleden.

A person with a clear purpose will make progress,
even on the roughest road.

A person with no purpose will make no progress,
even on the smoothest road.

Zal ik ooit een “kipping pull-up” kunnen doen? Of een diepe “backsquat” met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een “handstand walk”? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.     

Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.

Change your mindset, change your life.

Het leven is gewoon het leven.
Niet goed of fout.
Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt.
Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt.
Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen, 
want dat is het enige waar we invloed op hebben!
Met empathie en compassie,
voor onszelf en voor de anderen.

Maak er een prachtige zomer van!

Gewoon worden aan het oncomfortabel gevoel

Gewoon worden aan het oncomfortabel gevoel

Ik hoop dat het goed gaat met je, dat je het jaar met plezier en energie ingezet hebt, dat je goed voor jezelf zorgt.

Ondertussen zijn we al eind januari en ik zou deze blog willen wijden aan het gewoon worden aan je oncomfortabel voelen.

Misschien heb jij net zoals ik een aantal nieuwe doelen opgesteld voor jezelf; Of misschien denk jij nu dat dat niets voor jou is omdat het zo niet werkt voor jou; Of misschien heb jij wel doelen opgesteld, maar zijn ze ondertussen al terug in de vuilbak beland omdat het volhouden niet lukt; Of misschien wil jij wel doelen opstellen, maar ben je ze nog aan het finetunen.

Welke jouw situatie ook is, deze blog wil je zeker gelezen hebben tot het einde.

Ik wil je aan de hand van mijn eigen doelen en ervaring nieuwsgierig maken naar jouw avontuur.   

Misschien herinner je je nog één van mijn doelen van vorig jaar: 750 km lopen. Dat was voor mij een ambitieus doel. Ik moest mijn tenen ervoor uitkuisen om dat te bereiken. En heb ik het bereikt? Neen. Ik had wel 605 km op mijn teller staan. Een resultaat waarop ik fier ben!

Ik heb nog nooit in mijn leven zo consequent gelopen.

Tot voor vorig jaar zat ik vast in een start-to-run-loop: starten met een start-to-run; stoppen, soms al na een week, soms na 10 weken; terug de moed vinden om opnieuw te starten, soms na een aantal weken, soms na jaren. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw … 

Ik heb mijn doel niet bereikt, maar ik heb mezelf wel overtroffen. Yes!   

Meer nog, ik heb dit resultaat bereikt in combinatie met crossfit, sinds september.

Ik vertel dit niet om te stoefen. Neen. Ik vertel dit om je te zeggen dat als ik dit kan, jij ook jouw doel kan bereiken. Tenminste dat doel dat belangrijk én interessant genoeg voor jou is. Met andere woorden JOUW doel. Niet een doel waarvan je denkt dat je het zou moeten doen omwille van het feit dat dat nu eenmaal is wat anderen doen, of wat anderen van je verwachten, of … JOUW doel.

Wat heeft bijgedragen tot mijn succes?

Eerst en vooral weten, begrijpen en voelen wat het belang is van doelen in het leven.

Doelen geven betekenis en focus in je leven.

Vooruitgang boeken geeft voldoening.

Dit is precies wat ik ervaren heb.

Op baaldagen toch gaan sporten, kleurde mijn dag anders. Mijn kijk op mezelf veranderde. Waardoor ik andere dingen ging doen dan ervoor.

Setting goals will make you happy,

working on your goals and feeling progress will make you happy,

achieving your goals is great … for a minute or ten!

Misschien herken jij dit ook? Je wilt iets. Je doet wat nodig is. Je hebt het. Je bent even blij en je bent al bezig met het volgende dat je wilt.

Met andere woorden, het stellen van doelen doe je eigenlijk niet voor het doel zelf. Je doet het omdat de weg ernaar toe betekenis geeft aan je leven. Je doet het voor de persoon die je wordt terwijl je eraan werkt.

Wil je een leven met meer zingeving?

Stel jezelf dan doelen die gealigneerd zijn met wie je wilt zijn! En werk er stapsgewijs in kleine eenvoudige (micro)stapjes naartoe zodat je stapsgewijs de voldoening van het vooruitgaan kunt ervaren.  

Net zoals ik met mijn 750 km. De eerste microstap was dag 1 van week 1 van de start-to-run. De 2de stap was dag 2 van week 1. De 3de was dag 3 van week 1. Totdat ik 5 km kon lopen. Vervolgens was het 5 km vasthouden.

Elke run heb ik getrackt. Old-school-wise, gewoon in een notitieboekje: datum, duurtijd, gemiddelde hartslag, hoogste hartslag, aantal gelopen kilometers en totaal aantal gelopen kilometers. Elke keer opnieuw. En zo zag ik enerzijds mijn vooruitgang van aantal kilometers op mijn teller. Maar ook iets anders. Ik zag dat stapsgewijs mijn gemiddelde hartslag lager werd. Yes! En zo komen we op mijn WAAROM.

Your WHY is the fuel that keeps you going

Even if you don’t feel like doing so!

Waarom ben ik met dit experiment begonnen?

Ik ga je even door mijn 5 WHY’s gidsen. Dit is wat mij betreft de eenvoudigste manier om tot je WAAROM te komen. Je ‘waarom’ wil je echt tatoeëren in je geheugen.

Dus, waarom wil ik 750 km lopen op 1 jaar?

Omdat ik mij fit wil voelen.

Waarom wil ik me fit voelen?

Omdat fitheid bijdraagt tot vitaliteit.

Waarom is vitaliteit belangrijk voor mij?

Omdat ik dat nodig heb om mentaal en fysiek met meer gemak te dragen wat ik heb te dragen. 

Waarom wil ik met meer gemak dragen wat ik heb te dragen?

Omdat ik wil genieten van het leven. Ik wil leven. Ik wil reizen.

Waarom wil ik dat?

Ik wil vrij zijn. Ik wil ten allen tijde keuzemogelijkheden hebben. Ik wil niet afhangen van anderen. En als ik niet fysiek fit ben, is het risico groter dat ik op een gegeven moment kom vast te zitten, fysiek en/of mentaal.

Mens sana in corpore sano.

Plots wordt dat lopen een bijdrage tot één van mijn belangrijkste waarden “vrijheid in denken en doen”.

Meer nog, door dat dit eigenlijk niet om het lopen draait, kunnen er andere manieren zijn die tot hetzelfde bijdragen. Wat weer helemaal past met mijn persoonlijkheid om regelmatig nieuwe experimenten te doen, nieuwe dingen uit te proberen, nieuwe opportuniteiten te benutten. Ik hou er niet van om me vast te zetten. Ik hou ervan om van mening te veranderen of van plan te veranderen als dat kloppend voelt. Ik heb het nodig om me deze keuzevrijheid te gunnen. 

En zo kwam crossfit op mijn pad. Naast cardio, ook spierkracht aansterken. Een zeer belangrijke voor mij op dit moment. Want de overgang, wat ze ook mooi de peri-menopauze noemen, staat voor mijn deur.      

Ik ben benieuwd waar dit avontuur mij dit jaar zal brengen?   

Het voordeel van een heldere én voor JOU belangrijke WAAROM is dat als het ene plan om de één of andere reden niet kan, je gewoon een nieuw plan kunt bedenken, gealigneerd op je WAAROM.

“Ik kan niet lopen omwille van … ; dus ik doe niets”; wordt nu “ik kan niet lopen, wat kan ik alsnog doen dat een bijdrage levert aan mijn fysieke fitheid?”. En andere deuren kunnen zich openen.

The quality of your questions determines the quality of your life

Zo wordt de combinatie van een hoger doel, met het tracken van je vooruitgang een krachtige manier om meer betekenis en focus te geven aan je leven.

Hoe cool is dat!

Wat ook tot mijn succes heeft bijgedragen is het effectief op voorhand plannen in mijn agenda van mijn loop- en  crossfitsessies.

What gets scheduled, gets done

Het zal je niet verbazen dat ik ook hiermee geëxperimenteerd heb. Wekelijks drie keer sporten was het voornemen. Dit experiment heeft me geleid van niet plannen en in het moment zelf beslissen, naar gedisciplineerd op voorhand plannen en blokkeren in mijn agenda.

Wat voor mij goed werkt, is elke zondagavond de komende 2 weken in te plannen. De kans dat ik doe wat ik gepland heb, is echt zoveel keer groter. Als ik een sessie schrap, dan doe ik dat alleen als ik op hetzelfde moment een ander slot kan reserveren. Ik laat me leiden door de vraag “Wanneer kan het dan wel?”.  Het grootste voordeel voor mij is de rust die ik in mijn hoofd ervaren heb door het op voorhand te plannen en me er maximaal aan te houden. Ik hoef er niet meer mee bezig te zijn. The only thing I need to do is to show up.

Deze blog wordt veel langer dan verwacht.

Lees je nog verder mee? Want ik heb het nog niet over de titel gehad.

Ik heb het namelijk nog niet gehad over het oncomfortabel gevoel dat verandering met zich meebrengt. Dat is best een dingetje!

Get comfortable with feeling uncomfortable

Dit is een vaardigheid. Dit is een spier die training nodig heeft. Dit is de spier die ervoor zal zorgen dat je de verandering die je door wilt voeren in je leven ook daadwerkelijk volhoudt.

Heb jij het moeilijk om nieuwe veranderingen vol te houden? Of stel je geen doelen meer omdat je ze toch nooit volhoudt?

Weet dat het dat oncomfortabel gevoel is dat je ervaart bij verandering of groei, dat de stok tussen de wielen vormt. Het heeft niets te maken met je wilskracht of discipline. Het heeft gewoon te maken met hoe ons brein ons “veilig” probeert te houden. Namelijk door vast te houden aan dat wat het kent. Totdat het nieuwe gedrag als “veilig” wordt gezien omdat je het al zo dikwijls herhaald hebt dat het in je comfortzone komt te liggen.

Dus, elke keer als ik voel dat ik er tussenuit probeer te muizen door één of ander excuus, spreek ik dat stemmetje even toe zoals een ouder zijn kind bemoedigend toespreekt. Ik laat het weten dat het veilig is, dat ik het begrijp, maar dat we het toch gaan doen. Ik herinner het de WAAROM. En off we go, hand in hand!

Dat stemmetje zal er altijd zijn, van zodra je een verandering wilt doorvoeren in je leven. Weet dat, verwelkom het, en begeleid het. Laat het niet je reden zijn om op te geven.  

Ik heb zoveel meer geleerd dan dat ik 605 km kan lopen!

Ik heb geleerd dat mijn leven meer betekenis krijgt, als ik werk aan doelen die belangrijk én interessant zijn voor MIJ. Zeker in tijden dat het buiten hard lijkt te stormen!                                    

Ik heb geleerd dat vooruitgang ervaren mijn vertrouwen in mezelf verhoogt. Ik vergelijk mezelf enkel met mezelf voorheen. 

Ik heb geleerd dat mild zijn met mezelf als het niet lukt dé manier is om snel terug on track te raken. Het zijn de bemoedigende woorden die het winnen van de afstraffende. Probeer maar eens.   

Ik heb geleerd dat ik me fier op mezelf voel als ik doe wat ik zeg dat ik ga doen. Het is me opgevallen dat als ik niet doe wat ik gezegd heb dat ik ga doen er iets aan mij begint te knagen.  

Ik heb geleerd dat comfortabel worden met dat oncomfortabel gevoel van groei en verandering universeel is en gewoon deel uitmaakt van het proces. Ik hoef er niets persoonlijks aan te koppelen. Het is gewoon zo. 

Ik heb geleerd dat als er verschillende manieren zijn om je doel te bereiken ik mag kiezen voor het leukste.

Ik heb geleerd dat mezelf belonen voor elke kleine stap voorwaarts ervoor zorgt dat ik volhoud. Totdat de beloning niet meer nodig is en ik gewoon doe wat ik me voorgenomen heb om te doen.

Oh ja! Ik heb zoveel meer geleerd dan dat ik 605 km kan lopen!

When you are setting goals
you are defining the person you want to become

When you make it a habit, these things are what you do

And ultimately it becomes who you are

Samengevat, wil je veranderingen in je leven?

Wees helder in wat je wel wilt en waarom.

Word vervolgens heel serieus in het boeken van vooruitgang, één microstap per keer.

Maak het simpel, maak het plezant, maak het interessant, maak het betekenisvol VOOR JOU.

Besef dat je bezig bent met het moeilijkste dat er is, je eigen gedrag veranderen. Hoe klein ook die verandering in andermans ogen kan lijken.  

Beoordeel jezelf niet op het aantal keer dat je valt, maar op het aantal keer dat je terug opstaat en verderzet!

We are in this together!

Let’s lift each other up.

Let’s celebrate each other’s successes.

Stand up. Get up. Be more of you.
Wat gaat er om in je hart?

Wat gaat er om in je hart?

Ik hoop dat het goed met je gaat; dat je je gesteund voelt in al wat je doet of niet doet; dat je hoopvol uitkijkt naar wat komt en met voldoening of mildheid kunt terugkijken naar wat was; dat je ondeugende pretoogjes er mogen zijn; alsook de tranen die soms vloeien; dat je leeft; …

Dat je leeft vanuit je volledige zijn met al wat is en al wat niet is; met al wat je bereikt hebt en al waar je afscheid van hebt moeten nemen; met verdriet en vreugde; …

Verdriet betekent niet persé ongelukkig zijn

Ik heb lang enkel maar vanuit mijn hoofd geleefd. Mijn hoofd was leidend in alles wat ik deed. Mijn hoofd dacht overal wel wat van. Kon hard zijn. Voornamelijk naar mezelf toe.  

Het maffe is dat ik zelfs succesvol hierin was. Ik werd ervaren als een goede leidinggevende, een fijne vriendin, een toffe buurvrouw, een goede dochter, een toegewijde moeder, … Maar als ik heel eerlijk ben met mezelf dan kan ik niet anders dan concluderen dat voldoening en vervulling uitbleven.

Mijn hoofd was mijn dictator. Het zei me wat ik moest voelen, hoe ik mij moest gedragen, wat ik moest denken. Ik zat vast in een goed of fout spelletje. En daar waar ik soms misprijzend kon zijn over mensen die oordelen over anderen, werd me pijnlijk duidelijk dat ik zelf ontzettend veel oordelen had over anderen en mezelf. Waardoor ik weer een oordeel op het oordeel had. Lekker vermoeiend. Haha! 

Totdat mijn hart er zich zachtjes, maar steeds luider, mee begon te moeien.

Somewhere beyond right and wrong, there is a garden.
I will meet you there.
<Rumi>

Mijn hart vindt dat goed of fout spelletje maar niets. Telkens als ik dat spelletje speel, voel ik mijn hart niet meer. Dan is het alsof ik de verbinding met mezelf kwijt ben en een rol speel. Een rol gedicteerd door mijn hoofd of door anderen. Dan zit ik vast in de drama-driehoek waarin ik wisselend de rol van dader, slachtoffer of redder speel.      

Wat zou er mogelijk zijn als ik niet meer label met goed of fout?

Ik ben met deze vraag aan de slag gegaan.

Wel, dan IS er plots gewoon heel veel!

Als ik voorbij het paradigma van goed of fout ga, voel ik een oneindig veld van mogelijkheden.

Ik voel me hoopvol ondanks de spannende tijden waarin we ons als mensheid bevinden én verdrietig omwille van al het leed dat we elkaar aandoen. 

Ik voel me empowered in mijn eigen leven én tegelijkertijd ontzettend klein, beseffende dat ik nergens een wezenlijke controle over heb.

Ik voel me gesteund en begrepen, maar ook alleen als het tegenzit.

En alles wat ik voel is OK. Het is gewoon wat ik voel. Ik hoef er niets van te denken, het mag er gewoon zijn. Het vraagt om even gevoeld te worden. En vanuit dat voelen ontstaan er nieuwe impulsen, nieuwe ideeën. Waar mijn hoofd zich dan over kan buigen. Niet als dictator, wel als instrument.

Wat ik geleerd heb is dat mijn lichaam, mijn gedachten en mijn emoties instrumenten zijn die ik mag gebruiken om mijn leven te leiden, gestuurd vanuit mijn hart. Niet vanuit een rol die mijn hoofd of onze maatschappij bedacht heeft als succesvol.    

Verandert dit veel in mijn leven?

Aan de buitenzijde wellicht niet veel. Maar innerlijk is dit een wereld van verschil! De manier hoe ik nu doe wat ik doe lijkt meer afgestemd te zijn met wie ik echt ben; de interpretatie, die ik nu geef aan de situaties waarmee ik te maken heb, brengt meer mentale rust.

Is het een gemakkelijk parcours?

Hell no! Mijn hoofd denkt hier veel van en wilt (veel te) vaak terug naar “het gekende” vroeger. Ik zit regelmatig in conflict met mezelf, met mijn “oude zelf”. Hierdoor begin ik soms te twijfelen. Het vraagt energie om tegen mijn eigen heilige huisjes te schoppen. Het vraagt moed van mij om los te laten wat niet meer klopt. Het vraagt wel wat, ja …

Maar denken te kunnen vasthouden aan iets wat niet meer klopt gewoon omdat het comfortabel is, is een illusie. Het ontneemt mij mijn levensvreugde, waardoor ik minder kan bijdragen aan het collectief.     

Alles is voortdurend in beweging.
Go with your flow.
Ook al voelt het spannend,
en soms beangstigend kwetsbaar.
LEEF! DURF!

Wat gaat er om in jouw hart?

Laat de donkerste tijd van het jaar je helpen om het ook even stil te maken in jou zodat je je hart goed hoort. Wat betekent succes voor jouw hart? Waar wil jouw hart je naartoe leiden? 

Soms is het antwoord niet wat je hoofd wilt, of wat je omgeving wilt.

Durf je hart te vertrouwen. Verzamel je moed bij elkaar en zet een microstapje in die richting.

Wat kan je nu doen, met de resources die je nu hebt, rekening houdend met de realiteit waarin je je nu bevindt, om een microstapje in die richting te zetten?

Wat mag je stap voor stap exploreren?

Als het te spannend voelt voor jou ga je gewoon traag. Gewoon de ene stap na de andere. Zo geef je niet alleen jezelf de tijd om aan je nieuw experiment te wennen, maar ook je omgeving.

Een bezield leven gaat om stappen, niet om snelheid.

Durf je hart de toestemming te geven om de dans van je leven te leiden.

Doorheen chaos. Doorheen kalmte. 

Doorheen al wat is, wat geweest is en wat zal zijn.

In verbinding met jezelf en daardoor ook sterker met elkaar.

Op een boeiend 2023!

SAMEN dansend op de maat van het leven vanuit je hart.

Stap voor stap, meer en meer, moediger en moediger.

Liefde is alles    
<Bart Peeters>

Wat als chaos een uitnodiging is om het creatieproces te vertrouwen?

Wat als chaos een uitnodiging is om het creatieproces te vertrouwen?

De vakantieperiode is achter de rug. De meeste scholieren en studenten zijn terug bezig. De opdrachten stromen binnen. De herfst doet zijn intrede. Alles gaat goed, neen?  

Bijna!  

Zoonlief heeft zijn herexamens niet gehaald en is aan een vroege midlifecrisis bezig. De tijd speelt in zijn nadeel.  

Chaos.  

Wat is je rol als ouder hierin? Sturen, (licht)forceren, omdat we weten wat goed is voor onze kinderen? Of begeleiden, luisteren en van daaruit zien wat mogelijk is? Ik zou zo graag het tweede doen, maar bots tegen de ‘verwachtingen‘ van de papa, de omgeving, de maatschappij. Blijkbaar hecht ik hier toch nog enig belang aan. Mooi inzicht, waarmee ik weer aan de slag mag gaan.
Work in progress. Waarbij ik het antwoord op de volgende vraag als poolster gebruik in de chaos:   

Wie wil ik zijn in deze situatie?

Zelfzorg blijft hoog staan op mijn agenda. Het lopen wordt ondertussen afgewisseld met CrossFit. In augustus heb ik ‘eindelijk’ de knoop doorgehakt en ben ik voor een abonnement gegaan. Ik schrijf ‘eindelijk’ want het blijkt dat ik best wel een koppige mind heb.
Alvorens een gewoonte daadwerkelijk te veranderen dient mijn mind namelijk eerst overtuigd te worden. Hiervoor heb ik best wel wat onderzoek mogen doen en is er best wel wat tijd over gegaan. Want het idee dat ik iets van krachtoefening moet doen is al enkele jaren oud. Echt waar! Maar, zoals in een vorige blog geschreven, door de eerste stap te zetten in de richting van een gezonde lifestyle, volgt de volgende stap, en vervolgens de daaropvolgende stap en zo wordt dat wat ooit “onmogelijk” was plots gewoon je nieuwe realiteit.  

Groeien gebeurt in kleine stappen

Dat groeien in kleine stappen gebeurt, klinkt logisch, niet? Het is één van de zeven basisovertuigingen voor een groeimindset.  

MAAR …  

Hoe dikwijls aanvaard je dat van jezelf? Hoe dikwijls aanvaard je de traagheid hiervan bij jezelf, of bij een ander? In om het even welk domein? Hoe dikwijls heb je je ongeduld je groei laten kapen? Gedachten zoals: “Dit is niets voor mij”; “Ik kan dit niet”; “Dit is te lastig”; “Vandaag niet”; …  zijn niet helpend en belemmeren onze potentiële groei.  

Als we daar dan het bekend sausje “I want it all and I want it NOW” bovenop gieten dan lijkt deze basisovertuiging voor een groeimindset op een slogan. Ver van ons bed, “iets” voor anderen, “iets” dat we weten maar niet naar handelen.  

Wel, in mijn experiment om CrossFit toe te voegen aan mijn lifestyle werd er tegelijkertijd opnieuw chaos gecreëerd. Dit is natuurlijk eigen aan het vinden van een nieuw ritme, een nieuw evenwicht. Niet alleen voor de organisatie thuis, maar ook voor mijn lichaam. 

Want uiteraard, als je JA zegt tegen iets, dan zeg je NEEN tegen iets anders. Tenzij we een machine hebben om “tijd” bij te maken. En bij mijn weten is die er nog niet. Met andere woorden, bij elke keuze voor iets, dienen we ook heel even stil te staan op de impact ervan op iets anders. Bij elke keuze voor iets, nemen we afscheid van iets anders. Dat kan even “pijn” doen, en dat hoort er gewoon bij. We zetten door wanneer de “winst” van het nieuwe groter is dan de “pijn” van het loslaten van het ander.    

In mijn geval betekent kiezen voor CrossFit dat ik mijn doelstelling van 750 km lopen dit jaar niet zal halen. Alleszins niet met de huidige stand van zaken. Mijn lichaam is ontregeld, en de CrossFit-trainingen vertragen momenteel mijn loopprestaties. Ik loop momenteel ook “maar” 2 keer per week en 2 keer per week ga ik naar CrossFit.  

Mijn nieuwe keuze betekent ook dat ik veel minder lees. Want terwijl ik loop, luister ik naar audioboeken of podcasts. Als “kennisspons” vind ik dit niet zo leuk.  

Kiezen voor CrossFit betekent ook dat ik meer moet plannen en minder flexibel ben. Want lopen kan je bij wijze van spreken veel gemakkelijker inplannen. Waar ik woon betekent het letterlijk gewoon schoenen aantrekken en beginnen lopen.  

En ik kan nog een aantal “pijntjes” opsommen …   

Dus ja, ook hier is nog wat chaos dat mag neerdwarrelen alvorens de winst van de nieuwe keuze ten volle te mogen oogsten.  

Maar hé! Ik ga voor een gezonde lifestyle. Ik vertrouw op het creatieproces, het proces dat me herinnert dat alle verandering naar iets nieuws best wel messy is in the middle.  

Ik weet dat ik spierkracht heb te ontwikkelen om mezelf alle kans te geven om op een gezonde manier door de perimenopauze te gaan. Want ook dat is een natuurlijk proces dat ergens in de nabije toekomst voor de deur zal staan. Of ik dat nu leuk vind of niet. Dus laten we ook hier een experiment van maken. Een uitdagend spel waarin zowel mijn mindset als mijn healthset wordt gevoed. Hoe leuk is dat!        

The mind and the body are not separate.  

What affects one, affects the other.  

Dus chaos. Alles mag zich opnieuw zetten. Oefening in balanceren, elke dag opnieuw. Waarbij ik het volgende quasi religieus momenteel toepas:  

What gets scheduled gets done.

Zeker in het begin, wanneer de nieuwe actie nog geen gewoonte is. Ik ken mezelf! Die excuses liggen op de loer.  

Wat is het fijn om je eigen patronen soms té slim af te zijn 😉. Ja, het vraagt tijd en energie maar de oogst van vol-doening, onder de vorm van het zien van je eigen progressie, is echt heerlijk! Ook al zal ik nog een aantal maanden mogen wachten om het effect van de CrossFit op mijn loopprestaties te zien, ik zie nu al dat ik net wat meer squats kan doen dan een week geleden. Dat ik net iets meer gewicht kan deadliften dan twee weken geleden. Het blijft afzien tijdens de training, maar de douche erna voelt als de hemel op aarde😉.  

Geniet van wat je doet
Laat los wat niet meer bij je hoort 
Koester wat je hebt
Droom van wat nog kan
En LEEF vandaag.   

Life is what happens to you while you’re planning your future. 

Live NOW!