door InsideUp | apr 28, 2025 | Persoonlijk Leiderschap
Waar aanwezigheid belangrijker is dan richting
Soms weet ik het gewoon niet.
Niet waar het naartoe gaat. Niet wat de juiste keuze is. Niet hoe ik iets moet aanpakken. En eerlijk? Dat is zelden comfortabel. Als mens, maar zeker ook als leider, voel ik dan die onrust vanbinnen. Die lichte paniek en angst van het niet te weten. Het verlangen om te begrijpen, om richting te geven, om te weten, om te fixen, om houvast te bieden — aan mezelf én aan anderen.
Maar… er is ook een andere kant.
Soms is niet-weten heerlijk.
Als ik zonder plan op pad ga. Een plek ontdek zonder verwachtingen. Een boek kies op titel alleen. Of op reis ga zonder programma. Dan voel ik verwondering. Nieuwsgierigheid. Mijn innerlijk kind dat opstaat — net als vroeger, vlak voor een schoolreis. Spannend, maar leuk!
Het fascinerende is: het is beide keren niet-weten. En toch raakt het iets totaal anders in mij.
En precies dat spanningsveld blijkt de kern van waar leiderschap vandaag om vraagt.
We willen iets nieuws, maar blijven vaak hetzelfde doen
In een wereld vol verandering zoeken we naar houvast. Naar richting. Naar antwoorden.
Maar wat als het antwoord niet ligt in méér actie, méér analyse, of opnieuw hetzelfde proberen met andere woorden?
Wat als het antwoord… precies daar ligt waar het schuurt?
Wat als de uitnodiging niet is om weg te bewegen van het ongemak, maar om er bij te blijven?
Om niet-weten niet als een probleem te behandelen, maar als een fase van creatie?
Dat is moeilijk. Want alles in ons — en vaak ook in onze organisaties — is geconditioneerd op snelheid, oplossingsgerichtheid en controle. Blijven zitten voelt als falen. Als tijdverlies.
Maar soms is precies dát nodig:
Ruimte laten. Stilvallen. Voelen wat er wringt. En daar blijven zitten. Niet als opgave, maar als oefening in aanwezigheid.
Want precies daar, in het midden van het ongemak, kan iets nieuws ontstaan. Iets wat niet gepland of gestuurd is — maar wat zich wil tonen, zodra we het durven laten gebeuren.
Dat vraagt oefening. Vertraging. Zachtheid. Zoals Katleen zo treffend schrijft in haar blog “Leiderschap begint vanbinnen”:
Wat je niet voelt, voelt jou wél.
Tot je het toelaat, blijft het stilletjes de regie voeren.
Die zin raakt. Omdat hij waar is. Omdat hij ook bij mij nog elke dag speelt.
Leiderschap als ruimtehouder
Bewust leiderschap betekent voor mij:
niet snel iets oplossen, maar bedding bieden.
Niet weten wat moet gebeuren, maar aanwezig zijn zodat iets mag gebeuren.
Niet aan de marge optimaliseren, maar in de kern durven loslaten.
Zodat er een andere beweging mogelijk wordt. Een andere vraag. Een ander vertrekpunt.
Dat is geen passiviteit. Dat is actief durven niet-weten.
Met zachtheid. Met aandacht. Met vertrouwen dat ook in de chaos, iets klopt.
En dat is oefening. Ook voor mij. Elke dag opnieuw.
Om niet automatisch te reageren, maar even te blijven bij wat zich aandient.
Niet om stil te vallen, wel om bewust ruimte te houden in plaats van snel te vullen.
Leiderschap als aanwezigheid dus — niet als prestatie, maar als uitnodiging.
Egypte als plek om te oefenen
In oktober neem ik samen met Katleen een groep leiders mee naar Egypte. Niet om een programma af te werken. Niet om ‘resultaat’ te behalen. Wel om samen te vertragen.
Om ruimte te maken.
Om opnieuw te leren luisteren — naar onszelf, naar elkaar, naar dat wat nog geen woorden heeft.
We werken met stilte, reflectie, cirkelwerk. We reizen langs tempels die al duizenden jaren getuigen van menselijkheid en mysterie. En we creëren een bedding waarin je kan zakken. In wie je bent. En in datgene waar je nog geen woorden voor hebt.
Niet-weten mag daar bestaan. En precies daarom kan er iets nieuws ontstaan.
Nieuwsgierig?
Hier lees je alles over het programma, de plek en de sfeer die we samen willen creëren.
Voel je iets verschuiven bij het lezen?
Laat iets weten. Geen formulier, geen funnel. Gewoon even afstemmen.
📩 sanae@insideup.be 📩 katleen@kernvandezaak.be
door InsideUp | feb 26, 2025 | Persoonlijk Leiderschap
Vijf jaar geleden zette ik voor het eerst voet op Egyptische bodem. De majestueuze piramides stonden op het programma, en vanaf het moment dat ik in Gizeh rondliep, voelde ik me thuis. Een diep, onverklaarbaar gevoel van herkenning maakte zich van me meester. Verwonderd, en toch niet verbaasd, huppelde ik als een kind rond. Een bijzonder gevoel.
Nu, vijf jaar later, amper twee weken na het verlies van mijn jongste zoon, voelde ik opnieuw een onweerstaanbare roep om terug te keren naar Egypte. Dit keer niet naar de piramides, maar naar de tempels langs de Nijl, van Luxor tot Abu Simbel. Waarom? Geen idee. Het was zo’n onmiskenbaar gevoel, alsof mijn hart een vreugdesprong maakte terwijl mijn hoofd verward toekeek en verhalen begon te construeren om het te begrijpen.
Follow your heart and your intuition.
They somehow already know what you truly want to become.
– Steve Jobs
En verhalen maken, dat kan mijn hoofd als de beste. “Maar Sanae, dit is echt niet het moment! Je hebt je rouwproces nog niet eens ingezet. Is dit wel verstandig? En wat met Zakariya, je oudste zoon?” Alle mogelijke bezwaren passeerden de revue. Toch bleef mijn hart fluisteren: “JA, doen!” En opmerkelijk genoeg besefte ik op dat moment: mijn hoofd spreekt als een hij, mijn hart als een zij. Interessant.
Dus nam ik Dr. Google erbij en typte: “Spirituele reizen Egypte januari 2025”. Drie zoekresultaten. Slechts één daarvan omvatte Luxor en het zuiden. Mijn keuze was snel gemaakt. Maar in plaats van direct te boeken, liet ik het bezinken. Ik heb geleerd dat beslissingen nemen in een emotionele high of low niet werkt voor mij. Ik broed op ideeën tot ik emotioneel neutraal sta. Dán is de keuze helder. Human Design kenners herkennen dit als de ‘Emotional Wave’ autoriteit. Nieuwsgierig? Google eens op “Human Design” en start je eigen experiment.
Twee weken later was het moment daar: de beslissing stond als een huis. En zo stapte ik, zes weken na Ilias’ overlijden, op het vliegtuig naar Egypte. Met heel veel goesting en een klein hartje. Geen idee wie de reisbegeleiders of deelnemers waren. Ik voelde me kwetsbaar en onvoorspelbaar.
Dat besef sloeg in als een bliksemflits, amper vijf minuten na het inchecken. Ik stond naast Katleen, een medereiziger, en we raakten aan de praat. Een van haar eerste vragen: “Heb je kinderen?” “Ja,” antwoordde ik. En toen volgde de vraag die me al nachten wakker hield: “Hoeveel?” Mijn stem trilde. “Twee.” Toen ze naar hun leeftijden vroeg, brak mijn stem en vloeiden de tranen.
Binnen het uur ontdekten Katleen en ik dat we een bijzondere connectie hadden. Beiden bio-ingenieur – zeldzaam in spirituele kringen. Beiden de reis gemaakt van hoofd naar hart, zonder zweverig te worden. Beiden gedreven om meer hart in leiderschap te brengen. Haar werk bij Kern van de Zaak en ons werk bij InsideUp leken bijna vanzelfsprekend in elkaar te passen. Wat een waardevolle ontmoeting!
We lieten elkaar niet meer los tijdens de reis. We maakten elkaars zinnen af, bespraken inzichten, wisselden modellen uit en deelden ervaringen. We lachten, huilden, en leerden. Het voelt als een band voor het leven.
En Egypte? Net als vijf jaar geleden voelde het als thuiskomen. Elke tempel bracht iets nieuws naar boven. De meest magische ervaring had ik in Abu Simbel. Daar, te midden van de eeuwenoude grandeur, voelde ik een diepe verbinding met mijn innerlijke kracht. De woorden die ik sprak bij de Viering van Ilias klonken onafgebroken door mijn hoofd: “Alles is Liefde mama, als jij daarvoor kiest.”
Wat me ook fascineerde, was de energie van de tempels en de archetypes die ze vertegenwoordigen. Elke god en godin is een aspect in onszelf dat ons iets te vertellen heeft. Zo bracht de tempel van Isis me in contact met mijn moederlijke kracht en liefdevolle zorgzaamheid. De tempel van Horus herinnerde me eraan dat ik mag staan in mijn eigen waarheid en moed mag tonen. De tempel van Sekhmet wakkerde mijn innerlijke vuur aan en leerde me dat kracht en compassie hand in hand gaan. En in de tempel van Hathor voelde ik de vreugde en speelsheid van het leven opnieuw ontwaken. De wijsheid van deze eeuwenoude plaatsen werkte diep door, en op onverklaarbare wijze voelde ik me steeds lichter en meer verbonden met mezelf.
In een wereld waar vrienden vreemden worden en vreemden vrienden.
– Ivo Haagen
En de groep? Een warm bad. Samen reizen met gelijkgestemden is een cadeau. Iedereen met haar eigen rugzak, haar eigen verhaal, maar met eigenaarschap over haar emoties en gedrag. Zo’n pure verbinding had ik zelden ervaren. En de mantra’s die we samen in de bus zongen? Helend. Zingen, samen zingen, doet iets met je hart. Sindsdien verwelkom ik de Hathor in mij en is zingen een vaste sleutel in mijn zelfzorg geworden. Elke avond neem ik een moment voor mezelf, zet een lied op en zing. Emoties komen en gaan, en aan het einde is er altijd meer ruimte.
Fast forward, want anders wordt dit een boek in plaats van een blog.
Egypte, Katleen, onze gedeelde passie… Wat wist mijn hart al, maar mijn hoofd nog niet?
Dat we samen leiderschapsreizen gaan organiseren! InsideUp en Kern van de Zaak slaan de handen ineen. Voel je het in je hart? Blokkeer dan alvast 3 tot en met 10 oktober 2025 in je agenda. Het programma is in ontwikkeling. Wordt vervolgd…
door InsideUp | apr 15, 2024 | Persoonlijk Leiderschap
Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.
Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.
Wat hebben we dan gedaan?
We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; …
Een boeiende, leerrijke én intensieve winterperiode.
En nu is het opnieuw blog-tijd!
De lente brengt nieuwe energie met zich mee. Ze nodigt uit om terug meer naar buiten te komen. Héérlijk! Voel jij dat ook?
Zowel letterlijk als figuurlijk.
Zo ben ik vandaag terug buiten gaan lopen. Sinds de herfst lukte me dat niet meer.
Gelukkig voor mijn welzijn ben ik blijven crossfitten. Zelden vertrok ik mét goesting. Altijd kwam ik moe én voldaan terug.
Vandaag wil ik samen met jou reflecteren op een quote toegeschreven aan Henry Ford.
Nothing is particularly hard if you divide it into small jobs
Deze wijsheid heb ik vandaag tijdens het lopen opnieuw mogen ervaren. Ik vertrok namelijk voor mijn 5 km ronde. Ondanks een goede fysieke conditie is het lastig. Het valt me op dat door de intensieve workouts van op de crossfit mijn hartslag snel de hoogte in gaat en mijn ademhaling onregelmatig is. Ik voel de emotie van teleurstelling langskomen én bijna geef ik toe om te stoppen.
Gered door een vraag
Totdat ik me herinner om mezelf een vraag te stellen “Wat is er nu wel mogelijk?”.
Ik kijk naar een boom wat verder, en denk “Ja, dat moet kunnen!”. Terwijl ik de boom passeer, geef ik me letterlijk een schouderklopje: ik voel me goed omdat ik toch doorgezet heb én focus me op de volgende kleine stap, een paaltje verderop. Terwijl ik het paaltje voorbij loop, geef ik mezelf opnieuw een schouderklopje en bepaal opnieuw het volgend punt dat binnen mijn bereik ligt. Dit keer is het een struik. Telkens als ik het “punt” haal klop ik op mijn schouder, voel waardering voor wat al achter de rug is en bepaal het volgende “punt”. En plots is mijn volgend “punt” mijn vertrekpunt, met een brede lach op mijn gezicht en 5 km meer op mijn teller stop ik er.
Spelenderwijs, met vele kleine waarderingen tussendoor, heb ik mijn doel alsnog bereikt. De schouderklopjes aan mezelf, die initieel aarzelend en vooral spottend gebeuren, beginnen echt binnen te komen én geven me zowaar de mentale en fysieke energie nodig om een volgende kleine mijlpaal te proberen. Het valt me op dat wanneer het parcours moeilijk is, ik nood had aan zeer kleine stappen vooruit, mijlpalen die niet ver van elkaar liggen. Wanneer het parcours gemakkelijk is, bijvoorbeeld een bergaf of wind in de rug, werken mijlpalen die verder uit elkaar liggen motiverender.
Dus ja, in dat citaat van Henry Ford gaat wel wat wijsheid schuil.
Vorige week, bij het in elkaar steken van een leiderschapstraject, heb ik hetzelfde gedaan.
Een tijdje geleden heb ik een telefoonkluis met tijdslot gekocht én een digitale timer. Mijn smartphone gaat voor 2 uur in de kluis (die je niet vroegtijdig open krijgt tenzij je de kluis kapot maakt) én de digitale timer stel ik in op 28 minuten (pomodore techniek voor focus). Telkens als de timer afloopt neem ik een micropauze van 2 minuten om mijn benen te strekken. Na 4 rondes gaat de telefoonkluis open en heb ik zowaar de keuze om berichten te checken.
Ongelofelijk wat je gedaan krijgt als je de grootste afleider achter slot en grendel plaatst én je jezelf engageert voor korte focusblokken. Het feit dat die smartphone gewoon geen optie is, brengt mij zoveel rust waardoor ik de focus echt kan houden op wat ik te doen heb. De timer houdt me bewust van tijd en van noodzaak om even de benen te strekken. Op de één of andere manier wordt iets afwerken een spelletje. Zou ‘kies & focus’ een goede naam zijn voor dit spelletje?
Onderschat nooit de kracht van kleine stapjes in de richting van je doel
Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.
Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt “En waarom denk je dat?”. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht “Hoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?”. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper.
We win or we learn
Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken.
Loopt het altijd goed af?
Neen!
Je hebt altijd een keuze
Ik heb ondertussen al een week in die mate pijn in mijn schouders dat ik niet meer kan crossfitten. Ik kan zagen en klagen totdat ik mezelf beu ben gehoord. Ik kan opgeven en stoppen. Of ik kan mezelf herinneren dat mentale en fysieke veerkracht communicerende vaten zijn én dat dit belangrijk voor me is.
Wat is nu er wel (nog) mogelijk?
Welke stap in de richting van wat ik wil kan ik nu wel (nog) zetten?
Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren.
Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.
Het is lente!
We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.
Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.
Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!
Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming.
Wil jij jezelf en/of je medewerkers ondersteunen in het werken aan mentale en fysieke veerkracht, in het zien van mogelijkheden, in het stimuleren van hun groeimindset? Kijk dan snel in ons aanbod voor bedrijven en contacteer ons vrijblijvend voor een aanbod op maat van je noden.
door InsideUp | jul 3, 2023 | Persoonlijk Leiderschap
Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?
Ik zoek even de tekst op:
I promised myself
I promised I’ll wait for you
The midnight hour
I know you’ll shine on through
Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.
Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van “vriendschap” om de hoek voor jou; of van “zelfzorg”; of van “bezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaan”; of van “begrenzing, grenzen durven stellen en bewaken”; of van “assertief jezelf eerlijk uiten”; of van “playing small”; of van “vitaliteit”; of van ….
Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.
Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.
You cannot hide from yourself
Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.
Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.
I promised myself
En daar helpt de zomer mee. Alles mag tot volledig wasdom komen. Om in het vroege najaar te kunnen oogsten. Om in het vroege najaar ons licht nog meer te zien schijnen, klaar om ons door de donkere wintermaanden te gidsen. Maar eerst nog lekker zomeren hé.
Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?
Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken?
Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:
- Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
- Waar verlang je naar?
- En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen …. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
- En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?
Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.
Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.
En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.
The midnight hour
En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.
I know you’ll shine on through
En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je “We win, or we learn”.
Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.
Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.
De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: “Ik beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgen”. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: “Wat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?”. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren.
Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?
En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.
Let’s make it happen;
Op een mooie oogst in het najaar.
Maak er een boeiend experiment van;
En ook licht én fun.
Heb je begeleiding nodig om jouw proces helder te krijgen? Of bij de uitvoering van je belofte?
Het InsideUp-zomerteam staat klaar om je te coachen. Contacteer ons eenvoudig via info@insideup.be voor alle praktische zaken.
door InsideUp | jun 7, 2023 | Persoonlijk Leiderschap
Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!
En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.
Waar je ook bent, je bent waardevol en nodig.
Geven en nemen, high en low, licht en donker, lachen en wenen, vreugde en verdriet: het hoort er allemaal bij. Het één is niet beter dan het ander. Het één is wel leuker dan het ander. Wie heeft ons ooit doen geloven dat het leven alleen maar leuk moet zijn? Wie heeft ons doen geloven dat als dat niet zo is er iets mis is met ons, of met ons leven?
Kletskoek!
Het leven is één groot avontuur en sleurt ons mee naar hoogtes, maar ook laagtes; naar donkere plekken, maar ook prachtige adembenemende plekken; naar daar waar we willen zijn en daar waar we niet willen zijn …
Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.
Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.
Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag.
Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zo’n goed gevoel overgehouden.
Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de “back squat”, zelfs niet met een lege halter.
Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de “bewust onbekwaam” fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de “onbewust onbekwaam”, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van “bewust bekwaam” die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van “onbewust bekwaam”.
Ik bevind me dus in die “gevaarlijke” tweede fase van “bewust onbekwaam”. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan.
Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.
Groeien doe je door te doen wat nodig is,
ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid
die af en toe de kop komen opsteken.
In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reëel werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? …
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat “kipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)”.
Zelfs na tien maanden crossfit behoor ik nog tot de groep beginnelingen en ik zal er mét plezier nog een tijdje inzitten. Er zijn nog maar weinig sessies geweest waarin ik niet hardop met mezelf gelachen heb. Want de gap tussen wat ik kan en wat de uiteindelijke bedoeling is, is best wel hilarisch groot. But hey, I am showing up, drie keer per week, and I am making progress. Weliswaar in micro-stappen. But progress is progress.
De “kipping pull-up” is één van de vele oefeningen die voor mij nog ver buiten mijn bereik liggen. In stilte denk ik “OK, je bent hier en het enige dat je moet doen is het een kans geven” en ik herinner me één van mijn favoriete mantra’s:
Every day in every way, I am making progress.
So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.
Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.
Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de “kipping pull-up” ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in “hollow” om vervolgens naar “superman” over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien “clean ring rows” en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.
Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.
Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.
Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?
Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.
Trust the process.
Practice, repetition and patience is the mother of all skills.
You teach best what you most need to learn. In dit geval helemaal waar voor mij. Mijn man zou er zelfs een schepje bovenop doen en zeggen dat er nog heel veel emmertjes naar de zee moeten gedragen worden alvorens geduld één van mijn verworven vaardigheden is.
Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen “Ce n’est pas vraiment ce que tu m’as vu faire, mais tu es sur le bon chemin!”, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!
Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!
Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf “Blijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the process”. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.
Zijn antwoord is mijn trigger!
Hij zegt “Om de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.”
Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.
Het is zo’n moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zo’n moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.
Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap:
Everyone wants to tansform,
but nobody wants to change.
Mmmmm …
Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?
Regelmaat en discipline …
Zijn dat kwaliteiten die ik mezelf zou toeschrijven als ik bloedeerlijk met mezelf ben? Soms, maar meestal niet. Ik ben meer van het impulsieve en nieuwsgierige. Ai, dat is even confronterend! Ik hoor mijn innerlijke cheerleader vragen of ik toch niet een beetje streng ben met mijn conclusie. En ja, ze heeft gelijk! Op één gebied toon ik al decennia regelmaat en discipline, en dat is … in het eten van chocolade!
Opnieuw hoor ik mijn innerlijke cheerleader: goed! Dat betekent dat je het kunt. Waar nog?
Heerlijk die innerlijke gesprekken met mezelf als de mindset goed zit, de intentie helder is en humor niet ver te zoeken is.
Ik voltooi mijn sets en begin aan een pittige “WOD”. Helemaal in het zweet, fysiek uitgeput én voldaan rijd ik met een brede lach op mijn gezicht naar huis. Wat een contrast met twee dagen geleden.
A person with a clear purpose will make progress,
even on the roughest road.
A person with no purpose will make no progress,
even on the smoothest road.
Zal ik ooit een “kipping pull-up” kunnen doen? Of een diepe “backsquat” met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een “handstand walk”? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.
Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.
Change your mindset, change your life.
Het leven is gewoon het leven.
Niet goed of fout.
Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt.
Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt.
Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen,
want dat is het enige waar we invloed op hebben!
Met empathie en compassie,
voor onszelf en voor de anderen.
Maak er een prachtige zomer van!
