Het is tijd om wakker te worden! De winterslaap heeft deugd gedaan.
Natuurlijk hebben we niet geslapen. Wel wat onze blog betreft.
Wat hebben we dan gedaan?
We hebben onze aandacht en energie gebundeld en gefocust op het ontwikkelen van nieuwe workshops; op het faciliteren van workshops en leiden van councils; op het coachen van teams en ook van individuen; op het ontwikkelen van onszelf en van ons team; op het onderhouden van onze partnerships, nieuwe en bestaande; …
Een boeiende, leerrijke én intensieve winterperiode.
En nu is het opnieuw blog-tijd!
De lente brengt nieuwe energie met zich mee. Ze nodigt uit om terug meer naar buiten te komen. Héérlijk! Voel jij dat ook?
Zowel letterlijk als figuurlijk.
Zo ben ik vandaag terug buiten gaan lopen. Sinds de herfst lukte me dat niet meer.
Gelukkig voor mijn welzijn ben ik blijven crossfitten. Zelden vertrok ik mét goesting. Altijd kwam ik moe én voldaan terug.
Vandaag wil ik samen met jou reflecteren op een quote toegeschreven aan Henry Ford.
Nothing is particularly hard if you divide it into small jobs
Deze wijsheid heb ik vandaag tijdens het lopen opnieuw mogen ervaren. Ik vertrok namelijk voor mijn 5 km ronde. Ondanks een goede fysieke conditie is het lastig. Het valt me op dat door de intensieve workouts van op de crossfit mijn hartslag snel de hoogte in gaat en mijn ademhaling onregelmatig is. Ik voel de emotie van teleurstelling langskomen én bijna geef ik toe om te stoppen.
Gered door een vraag
Totdat ik me herinner om mezelf een vraag te stellen “Wat is er nu wel mogelijk?”.
Ik kijk naar een boom wat verder, en denk “Ja, dat moet kunnen!”. Terwijl ik de boom passeer, geef ik me letterlijk een schouderklopje: ik voel me goed omdat ik toch doorgezet heb én focus me op de volgende kleine stap, een paaltje verderop. Terwijl ik het paaltje voorbij loop, geef ik mezelf opnieuw een schouderklopje en bepaal opnieuw het volgend punt dat binnen mijn bereik ligt. Dit keer is het een struik. Telkens als ik het “punt” haal klop ik op mijn schouder, voel waardering voor wat al achter de rug is en bepaal het volgende “punt”. En plots is mijn volgend “punt” mijn vertrekpunt, met een brede lach op mijn gezicht en 5 km meer op mijn teller stop ik er.
Spelenderwijs, met vele kleine waarderingen tussendoor, heb ik mijn doel alsnog bereikt. De schouderklopjes aan mezelf, die initieel aarzelend en vooral spottend gebeuren, beginnen echt binnen te komen én geven me zowaar de mentale en fysieke energie nodig om een volgende kleine mijlpaal te proberen. Het valt me op dat wanneer het parcours moeilijk is, ik nood had aan zeer kleine stappen vooruit, mijlpalen die niet ver van elkaar liggen. Wanneer het parcours gemakkelijk is, bijvoorbeeld een bergaf of wind in de rug, werken mijlpalen die verder uit elkaar liggen motiverender.
Dus ja, in dat citaat van Henry Ford gaat wel wat wijsheid schuil.
Vorige week, bij het in elkaar steken van een leiderschapstraject, heb ik hetzelfde gedaan.
Een tijdje geleden heb ik een telefoonkluis met tijdslot gekocht én een digitale timer. Mijn smartphone gaat voor 2 uur in de kluis (die je niet vroegtijdig open krijgt tenzij je de kluis kapot maakt) én de digitale timer stel ik in op 28 minuten (pomodore techniek voor focus). Telkens als de timer afloopt neem ik een micropauze van 2 minuten om mijn benen te strekken. Na 4 rondes gaat de telefoonkluis open en heb ik zowaar de keuze om berichten te checken.
Ongelofelijk wat je gedaan krijgt als je de grootste afleider achter slot en grendel plaatst én je jezelf engageert voor korte focusblokken. Het feit dat die smartphone gewoon geen optie is, brengt mij zoveel rust waardoor ik de focus echt kan houden op wat ik te doen heb. De timer houdt me bewust van tijd en van noodzaak om even de benen te strekken. Op de één of andere manier wordt iets afwerken een spelletje. Zou ‘kies & focus’ een goede naam zijn voor dit spelletje?
Onderschat nooit de kracht van kleine stapjes in de richting van je doel
Een dierbare vriendin vertelt me dit weekend ook een gelijkaardig verhaal. Ze heeft al jaren last van haar voet en enkels door een aantal opeenvolgende blessures. Om de pijn niet te voelen begint ze haar lichaam te ontzien en doet amper nog aan lichaamsbeweging. Haar droom om terug te kunnen hardlopen heeft ze stilletjes begraven. Plots heeft ze ook nog een gezwollen knie er bovenop. Hiervoor moet ze naar een kinesist.
Tijdens haar intake hoort ze zichzelf berustend zeggen dat ze niet meer zal kunnen hardlopen. Waarop de kinesist haar verrast aankijkt en de vraag stelt “En waarom denk je dat?”. Hij daagt haar uit om stapsgewijs spier verstevigende oefeningen te doen. Bij sommige oefeningen denkt ze oprecht “Hoe belachelijk is dit, dit gaat toch niets veranderen?”. Maar ze houdt vol, ze gaat elke keer voor die kleine, en soms zelfs zeer kleine stapjes vooruit. Na maanden werken doet ze met een bang hartje haar loopschoenen uit en gaat lopen. Ze is teleurgesteld, want het lukt amper.
We win or we learn
Ze vindt de moed om dit waarheidsgetrouw opnieuw met haar kinesist te bespreken. Door haar ervaring kan ze pinpointen wat niet lukt. Hij geeft haar nog gerichtere oefeningen. Na een maand probeert ze opnieuw. En nu lukt het wel! Gedisciplineerd, ministap na ministap, met focus op wat ze wilt, door vallen en opstaan, is er plots meer mogelijk dan ze dacht. Het is door de het te doen dat we de graantjes van wijsheid oogsten en kunnen bijsturen. Niet door het te bedenken.
Loopt het altijd goed af?
Neen!
Je hebt altijd een keuze
Ik heb ondertussen al een week in die mate pijn in mijn schouders dat ik niet meer kan crossfitten. Ik kan zagen en klagen totdat ik mezelf beu ben gehoord. Ik kan opgeven en stoppen. Of ik kan mezelf herinneren dat mentale en fysieke veerkracht communicerende vaten zijn én dat dit belangrijk voor me is.
Wat is nu er wel (nog) mogelijk?
Welke stap in de richting van wat ik wil kan ik nu wel (nog) zetten?
Vandaag heb ik mogen ervaren dat ik nog 5 km kan lopen. Joepie! Ik hoop dat mijn schouder morgen ook nog joepie zegt. Afwachten en evalueren.
Ook ga ik mijn crossfit coach vragen om een programma op te stellen dat mijn armen en schouder ontlast. Wellicht wordt dat een marteling van buikspier- en beenoefeningen. Ik kijk er al tegenop! Maar niets doen is geen optie. Niets doen is achteruit gaan. En zeker op 40+.
Het is lente!
We kunnen weer meer naar buiten. Niet zo ver in de toekomst staat de zomer ook al voor de deur.
Welk groot of klein project wil jij realiseren tussen nu de zomervakantie, of tussen nu en het einde van het jaar? Hoe kan je het in kleine stukken kappen? Hoe wil je de realisatie van elk stuk vieren? Thuis of op het werk, alleen of in teamverband, dit werkt altijd. En misschien ervaar jij net zoals ik een verschil in effect door de mijlpalen af te stemmen aan de moeilijkheidsgraad.
Maak van het proces tussen nu en dan niet alleen een ervaring van zwoegen en puffen, maak het ook plezant!
Experimenteer en zoek wat voor jou werkt, wat jou motiveert om net die ene volgende stap ook te zetten, om in beweging te blijven richting je bestemming.
Terwijl ik de titel schrijf van deze laatste blog van het voorjaar denk ik plots aan een liedje uit mijn jeugd. Van Nick Kamen. Misschien ken jij het ook wel?
Ik zoek even de tekst op:
I promised myself I promised I’ll wait for you The midnight hour I know you’ll shine on through
Oh! Het is alsof ik dit voor het eerst hoor. Dit eerste couplet had als lijflied voor persoonlijk leiderschap geschreven kunnen worden. Al het werk dat we doen om onszelf persoonlijk verder te ontwikkelen. Zodat we, stap voor stap, steeds een betere versie van onszelf ontmoeten. We steeds meer ons licht (durven) laten schijnen. Niet omdat het moet, wel omdat we het zelf willen.
Het begint met het bewust worden van wat er nu speelt voor je. Welk proces vraagt om aangepakt te worden? Misschien komt het proces van “vriendschap” om de hoek voor jou; of van “zelfzorg”; of van “bezinning over welke richting je uit wilt met je loopbaan”; of van “begrenzing, grenzen durven stellen en bewaken”; of van “assertief jezelf eerlijk uiten”; of van “playing small”; of van “vitaliteit”; of van ….
Misschien is het een proces waar je al vele keren door bent gegaan, steeds op een diepere laag; misschien is het een nieuw proces dat zich aandient; misschien is het een proces waarvan je dacht dat het toen helemaal opgelost was, en plots is het daar opnieuw, alsof het nooit weg is geweest.
Wat het ook is, vecht er niet tegen. Erken het proces en accepteer dat het dit nu is, voor nu, voor jou. Ook al had je het misschien liever anders gezien. Het is wat het nu is.
You cannot hide from yourself
Misschien voel je hierbij emoties van ontmoediging, frustratie of teleurstelling. Ook hier, accepteer dat het dit is, dat je nu voelt, voor nu. Durf deze emoties eens volledig te doorvoelen, zonder ervan weg te lopen of ze weg te stoppen. Het kan helpen om er over te schrijven in je dagboek; of om jezelf er eerlijk over te horen spreken met een goede vriend(in); of om er gewoon in stilte helemaal bij te blijven en te voelen.
Je zal merken dat vanuit deze acceptatie je jezelf zachtjes kunt begeleiden naar emoties van verbazing en van nieuwsgierigheid. Klaar om leiderschap te pakken. Klaar om een nieuw experiment met jezelf aan te gaan. Met andere woorden, klaar om een nieuwe intentie te plaatsen, of je opnieuw te engageren voor eentje die je al eens geplaatst hebt. Met andere woorden tijd voor een (nieuwe) belofte aan jezelf. Nieuwsgierig naar waar het je zal leiden.
I promised myself
En daar helpt de zomer mee. Alles mag tot volledig wasdom komen. Om in het vroege najaar te kunnen oogsten. Om in het vroege najaar ons licht nog meer te zien schijnen, klaar om ons door de donkere wintermaanden te gidsen. Maar eerst nog lekker zomeren hé.
Wat mag gedurende de zomermaanden voor jou tot zijn volledig wasdom komen?
Welke belofte ben je bereid om ten opzichte van jezelf te maken?
Denk hier even over na. Misschien helpt het volgend proces jou ook:
Waar nodigt het proces dat zich nu aan je toont je toe uit?
Waar verlang je naar?
En stel dat je dat waar je naar verlangt nu al zou proberen voelen …. Wat zit er onder? Welke behoefte probeer je in te vullen?
En stel dat je de behoefte die nu duidelijk voor je is geworden nu invult en voelt. Welke behoefte zit daar onder?
Als je deze oefening daadwerkelijk doet, zal je merken dat je in een andere gemoedstoestand komt. Eentje van waaruit het je duidelijk wordt welke belofte je aan jezelf te doen hebt om tot volledig wasdom te komen in het proces dat zich nu aan je toont.
Maak ook nog even tijd om scherp te krijgen wat je dan te doen hebt om aan je belofte te voldoen.
En weet dat het zelden vlekkeloos verloopt. Je zal jezelf tegenkomen tijdens dit experiment. Misschien in die mate dat je het wilt opgeven.
The midnight hour
En je weet ook dat als je volhoudt en je je houdt aan je eigen belofte, je licht sterker zal schijnen.
I know you’ll shine on through
En zelfs wanneer je opgeeft of niet doet wat je je voorgenomen hebt kan je het moment erna gebruiken om opnieuw te kiezen voor je belofte. Herinner je “We win, or we learn”.
Het leven is een aaneenschakeling van experimenten waaruit we eindeloos kunnen leren.
Zelf ben ik de afgelopen maanden door heftige processen gegaan, en nog steeds.
De belofte die ik maak aan mezelf de komende 8 weken is back to basics: “Ik beloof mezelf om goed voor mijn hart, lichaam en hoofd te zorgen”. Ik heb net zelf ook even tijd gemaakt om in mijn dagboek het antwoord te noteren op de vraag: “Wat doe ik (en wat doe ik bewust niet) als ik zorg draag voor mijn hart, lichaam en hoofd?”. Ook heb ik een systeem bedacht om me dagelijks aan mijn belofte te herinneren.
Welke belofte ben jij bereid te maken aan jezelf de komende 8 weken?
En misschien vind je het ook leuk om je belofte met ons te delen? Ik lees ze alleszins graag.
Let’s make it happen; Op een mooie oogst in het najaar. Maak er een boeiend experiment van; En ook licht én fun.
Heb je begeleiding nodig om jouw proces helder te krijgen? Of bij de uitvoering van je belofte?
Het InsideUp-zomerteam staat klaar om je te coachen. Contacteer ons eenvoudig via info@insideup.be voor alle praktische zaken.
Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je elke dag met goesting opstaat en met voldoening gaat slapen. Dat je uren en dagen tekortkomt omdat je nog zoveel leuks wilt ontdekken en doen. Dat je straalt om wie je bent en daarmee anderen besmet met je vibe!
En als dit momenteel helemaal niet is waar jij je nu bevindt dan hoop ik dat je je omringt met mensen die er zijn voor jou, die jou zien en horen, die je helpen op een manier die voor jou klopt.
Waar je ook bent, je bent waardevol en nodig.
Geven en nemen, high en low, licht en donker, lachen en wenen, vreugde en verdriet: het hoort er allemaal bij. Het één is niet beter dan het ander. Het één is wel leuker dan het ander. Wie heeft ons ooit doen geloven dat het leven alleen maar leuk moet zijn? Wie heeft ons doen geloven dat als dat niet zo is er iets mis is met ons, of met ons leven?
Kletskoek!
Het leven is één groot avontuur en sleurt ons mee naar hoogtes, maar ook laagtes; naar donkere plekken, maar ook prachtige adembenemende plekken; naar daar waar we willen zijn en daar waar we niet willen zijn …
Een filosofische inleiding, zo net voor de zomer. Dat moet kunnen.
Ik wil het vandaag hebben over wat mijn crossfit-coach vandaag bij me getriggerd heeft.
Ik neem je even mee in mijn ervaring, gedachten, emoties en gedrag. Aan de crossfit-sessie van twee dagen geleden had ik niet zo’n goed gevoel overgehouden.
Ik herinner me de frustratie bij het naar huis rijden. Naar aanleiding van het feit dat ik maar niet diep genoeg geraak in de “back squat”, zelfs niet met een lege halter. Ik ben me heel goed bewust dat ik voor vele oefeningen in de “bewust onbekwaam” fase zit van groei. Ik zit al niet meer in de “onbewust onbekwaam”, de eerste fase van groei; maar nog niet in de leuke derde fase van “bewust bekwaam” die uiteindelijk leidt naar de vierde fase van “onbewust bekwaam”.
Ik bevind me dus in die “gevaarlijke” tweede fase van “bewust onbekwaam”. Het blijkt dat 80% van de mensen die een nieuwe vaardigheid willen leren (of perfectioneren), in deze fase hun groei stoppen. Deze tweede fase is namelijk gekenmerkt door frustratie. Je bent je in deze fase ontzettend bewust van alles wat je fout doet, van alles wat je nog niet kunt. Het is een fase waarin je constant met je gebreken wordt geconfronteerd. De gemakkelijkste oplossing is opgeven, doen wat je altijd al gedaan hebt, terug naar je comfortzone gaan.
Groeien doe je niet door te doen wat makkelijk, snel en plezant is.
Groeien doe je door te doen wat nodig is, ondanks de gevoelens van frustratie, onzekerheid en gelatenheid die af en toe de kop komen opsteken.
In de rit naar huis heb ik mezelf moeten toespreken. Ik voelde dat de kans om de handdoek in de ring te gooien reëel werd. Ik heb me luidop een aantal perspectief-verruimende vragen gesteld. Wat was de reden dat je hieraan begonnen bent? Wat is je WHY? Waar mag je fier op zijn? Welke vooruitgang heb je ervaren tov het begin van dit experiment (dat ondertussen al tien maanden duurt)? Wat heb je nodig om hier binnen twee dagen vol goede moed opnieuw te staan? Wie of wat kan je helpen? …
Vandaag, twee dagen later sta ik er opnieuw vol goede moed. Op het bord staat “kipping pull-up: voor beginnelingen (aanleren via andere oefeningen)/ voor gevorderden (perfectioneren)”.
Zelfs na tien maanden crossfit behoor ik nog tot de groep beginnelingen en ik zal er mét plezier nog een tijdje inzitten. Er zijn nog maar weinig sessies geweest waarin ik niet hardop met mezelf gelachen heb. Want de gap tussen wat ik kan en wat de uiteindelijke bedoeling is, is best wel hilarisch groot. But hey, I am showing up, drie keer per week, and I am making progress. Weliswaar in micro-stappen. But progress is progress.
De “kipping pull-up” is één van de vele oefeningen die voor mij nog ver buiten mijn bereik liggen. In stilte denk ik “OK, je bent hier en het enige dat je moet doen is het een kans geven” en ik herinner me één van mijn favoriete mantra’s:
Every day in every way, I am making progress.
So far, so good. Vandaag zit mijn mind goed, niet zoals twee dagen eerder. Toen stond ik voor datzelfde bord met gelijkaardige uitdagende oefeningen, maar vol frustratie. Ik weet nog dat ik diep zuchtte en me echt afvroeg wat ik er in hemelsnaam kwam doen.
Yes! Een kus van de juf en een bank vooruit zoals een oud-collega regelmatig zei.
Ik begin nieuwsgierig aan de set voor beginnelingen om de “kipping pull-up” ooit te kunnen. De set bestaat uit 3 oefeningen en ziet er als volgt uit: aan de bar hangen, core aanspannen, voeten bij elkaar, schouderblad activeren, je van de bar duwen in “hollow” om vervolgens naar “superman” over te gaan. Dit doen we vijf keer. Vervolgens doen we tien “clean ring rows” en we eindigen de set met 10 keer een oefening te doen met een elastieken band om bepaalde spieren te versterken aan de zijkant van de rug en arm (vraag me niet de welke). Deze set dienen we vier keer te doen en we krijgen een minuut rust tussen elke set.
Terwijl ik dit neerschrijf, ben ik verrast over de vooruitgang die ik gemaakt heb in terminologie. Dit alles was Chinees voor mij toen ik tien maanden geleden een abonnement nam. Nu hoor ik niet alleen de coach zijn uitleg doen, maar begrijp het zelfs meestal. Ik begin zelfs ook die taal te spreken. WAUW, I am making progress.
Maar, tussen weten wat je moet doen en het ook effectief kunnen, zit een wereld van verschil.
Dus ja, cognitief weet ik precies wat ik moet doen, maar wat ik uiteindelijk toon is niet helemaal dat. Herken jij dit ook?
Ik ervaar dit niet enkel bij het aanleren van fysieke vaardigheden, maar eigenlijk bij het onder de knie proberen krijgen van alle vaardigheden. Ik plaats een intentie, ik weet hoe het zou moeten, maar zie of hoor mezelf vervolgens iets anders doen. Volhouden, blijven oefenen hoor ik mezelf tegen cursisten en coachees op dat punt zeggen, ook al voelt het frustrerend. Dat maakt deel uit van het groeiproces. Die frustratie zegt je dat je iets nieuws aan het doen bent. Volhouden is de boodschap.
Trust the process. Practice, repetition and patience is the mother of all skills.
You teach best what you most need to learn. In dit geval helemaal waar voor mij. Mijn man zou er zelfs een schepje bovenop doen en zeggen dat er nog heel veel emmertjes naar de zee moeten gedragen worden alvorens geduld één van mijn verworven vaardigheden is.
Even terug naar de oefening op de crossfit. Het kan nog erger. Het is al frustrerend om jezelf iets anders te zien doen dan wat je wilt. Maar wat vind je van het feit dat je de coach hoort zeggen “Ce n’est pas vraiment ce que tu m’as vu faire, mais tu es sur le bon chemin!”, terwijl ik echt dacht dat ik goed bezig was?!
Ik hang aan de bar en doe de oefening. Ik voel me zelfs een beetje fier omdat ik nu al de oefening doe, wat al een vooruitgang is vergeleken met het begin. Toen was ik al blij als ik aan de bar kon blijven hangen. Lach maar luidop!
Dus ik hoor de coach mij corrigeren en zeg tegen mezelf “Blijven proberen, je spiergeheugen is zich aan het opbouwen. Trust the process”. Gelukkig was ik vandaag niet de enige beginneling. Ik hoor de andere moedige avonturier, terwijl ze naar de gevorderden lonkt, aan de coach zeggen dat het zo gemakkelijk lijkt als je het anderen ziet doen.
Zijn antwoord is mijn trigger!
Hij zegt “Om de kipping pull-up te kunnen heb je echt kracht nodig. Hoe jonger je aan krachttraining begint, hoe gemakkelijker het is. MAAR het vraagt ook regelmaat en discipline. Anders kom je er niet. Zoals alles eigenlijk, je kan geen uitmuntend werk leveren zonder achter de schermen te oefenen en te leren en te verbeteren; je kan geen fantastische relatie aanhouden zonder eraan te werken. Regelmaat en discipline bepalen de kwaliteit van alles wat je toont. Het zijn die uren van oefenen, het werk te doen, dikwijls achter de schermen, in het donker, in stilte die de kwaliteit bepalen. De meeste mensen willen het resultaat zonder zich er volledig voor in te zetten. Dat gaat gewoonweg niet.”
Tchacka! Een les van good to great in amper twee minuten op de crossfit.
Het is zo’n moment dat ik helemaal stil word en ik niet anders kan dan dit even op mezelf te betrekken. Zo’n moment dat ik mezelf bloedeerlijk voor mijn eigen spiegel plaats.
Onmiddellijk herinner ik me een quote die ik de dag ervoor tijdens een podcast gehoord had. Het ging over moedig leiderschap:
Everyone wants to tansform, but nobody wants to change.
Mmmmm …
Je wilt het kunnen, je wilt het resultaat, maar ben je ook bereid om het werk ervoor te doen, met andere woorden, ben je bereid om je gedrag te veranderen?
Regelmaat en discipline …
Zijn dat kwaliteiten die ik mezelf zou toeschrijven als ik bloedeerlijk met mezelf ben? Soms, maar meestal niet. Ik ben meer van het impulsieve en nieuwsgierige. Ai, dat is even confronterend! Ik hoor mijn innerlijke cheerleader vragen of ik toch niet een beetje streng ben met mijn conclusie. En ja, ze heeft gelijk! Op één gebied toon ik al decennia regelmaat en discipline, en dat is … in het eten van chocolade!
Opnieuw hoor ik mijn innerlijke cheerleader: goed! Dat betekent dat je het kunt. Waar nog?
Heerlijk die innerlijke gesprekken met mezelf als de mindset goed zit, de intentie helder is en humor niet ver te zoeken is.
Ik voltooi mijn sets en begin aan een pittige “WOD”. Helemaal in het zweet, fysiek uitgeput én voldaan rijd ik met een brede lach op mijn gezicht naar huis. Wat een contrast met twee dagen geleden.
A person with a clear purpose will make progress, even on the roughest road.
A person with no purpose will make no progress, even on the smoothest road.
Zal ik ooit een “kipping pull-up” kunnen doen? Of een diepe “backsquat” met wat substantieel gewicht aan de halter? Of een “handstand walk”? Wellicht niet. Maar dat is niet de reden waarom ik dit doe. Als ik blijf opdagen met regelmaat en discipline weet ik met zekerheid dat ik vooruitgang zal boeken. Hoeveel vooruitgang? Geen idee! Het houdt me wel fit in lijf en hoofd. En daarvoor doe ik het.
Ik heb nogmaals de impact van mijn mindset aan den lijve mogen ondervinden.
Change your mindset, change your life.
Het leven is gewoon het leven. Niet goed of fout. Het is onze interpretatie die het goed of fout maakt. Het is onze interpretatie die het licht of donker kleurt. Laten we elkaar herinneren om onze interpretatie uit te dagen, want dat is het enige waar we invloed op hebben! Met empathie en compassie, voor onszelf en voor de anderen.
Ik hoop dat het goed gaat met je, dat je het jaar met plezier en energie ingezet hebt, dat je goed voor jezelf zorgt.
Ondertussen zijn we al eind januari en ik zou deze blog willen wijden aan het gewoon worden aan je oncomfortabel voelen.
Misschien heb jij net zoals ik een aantal nieuwe doelen opgesteld voor jezelf; Of misschien denk jij nu dat dat niets voor jou is omdat het zo niet werkt voor jou; Of misschien heb jij wel doelen opgesteld, maar zijn ze ondertussen al terug in de vuilbak beland omdat het volhouden niet lukt; Of misschien wil jij wel doelen opstellen, maar ben je ze nog aan het finetunen.
Welke jouw situatie ook is, deze blog wil je zeker gelezen hebben tot het einde.
Ik wil je aan de hand van mijn eigen doelen en ervaring nieuwsgierig maken naar jouw avontuur.
Misschien herinner je je nog één van mijn doelen van vorig jaar: 750 km lopen. Dat was voor mij een ambitieus doel. Ik moest mijn tenen ervoor uitkuisen om dat te bereiken. En heb ik het bereikt? Neen. Ik had wel 605 km op mijn teller staan. Een resultaat waarop ik fier ben!
Ik heb nog nooit in mijn leven zo consequent gelopen.
Tot voor vorig jaar zat ik vast in een start-to-run-loop: starten met een start-to-run; stoppen, soms al na een week, soms na 10 weken; terug de moed vinden om opnieuw te starten, soms na een aantal weken, soms na jaren. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw …
Ik heb mijn doel niet bereikt, maar ik heb mezelf wel overtroffen. Yes!
Meer nog, ik heb dit resultaat bereikt in combinatie met crossfit, sinds september.
Ik vertel dit niet om te stoefen. Neen. Ik vertel dit om je te zeggen dat als ik dit kan, jij ook jouw doel kan bereiken. Tenminste dat doel dat belangrijk én interessant genoeg voor jou is. Met andere woorden JOUW doel. Niet een doel waarvan je denkt dat je het zou moeten doen omwille van het feit dat dat nu eenmaal is wat anderen doen, of wat anderen van je verwachten, of … JOUW doel.
Wat heeft bijgedragen tot mijn succes?
Eerst en vooral weten, begrijpen en voelen wat het belang is van doelen in het leven.
Doelen geven betekenis en focus in je leven.
Vooruitgang boeken geeft voldoening.
Dit is precies wat ik ervaren heb.
Op baaldagen toch gaan sporten, kleurde mijn dag anders. Mijn kijk op mezelf veranderde. Waardoor ik andere dingen ging doen dan ervoor.
Setting goals will make you happy,
working on your goals and feeling progress will make you happy,
achieving your goals is great … for a minute or ten!
Misschien herken jij dit ook? Je wilt iets. Je doet wat nodig is. Je hebt het. Je bent even blij en je bent al bezig met het volgende dat je wilt.
Met andere woorden, het stellen van doelen doe je eigenlijk niet voor het doel zelf. Je doet het omdat de weg ernaar toe betekenis geeft aan je leven. Je doet het voor de persoon die je wordt terwijl je eraan werkt.
Wil je een leven met meer zingeving?
Stel jezelf dan doelen die gealigneerd zijn met wie je wilt zijn! En werk er stapsgewijs in kleine eenvoudige (micro)stapjes naartoe zodat je stapsgewijs de voldoening van het vooruitgaan kunt ervaren.
Net zoals ik met mijn 750 km. De eerste microstap was dag 1 van week 1 van de start-to-run. De 2de stap was dag 2 van week 1. De 3de was dag 3 van week 1. Totdat ik 5 km kon lopen. Vervolgens was het 5 km vasthouden.
Elke run heb ik getrackt. Old-school-wise, gewoon in een notitieboekje: datum, duurtijd, gemiddelde hartslag, hoogste hartslag, aantal gelopen kilometers en totaal aantal gelopen kilometers. Elke keer opnieuw. En zo zag ik enerzijds mijn vooruitgang van aantal kilometers op mijn teller. Maar ook iets anders. Ik zag dat stapsgewijs mijn gemiddelde hartslag lager werd. Yes! En zo komen we op mijn WAAROM.
Your WHY is the fuel that keeps you going
Even if you don’t feel like doing so!
Waarom ben ik met dit experiment begonnen?
Ik ga je even door mijn 5 WHY’s gidsen. Dit is wat mij betreft de eenvoudigste manier om tot je WAAROM te komen. Je ‘waarom’ wil je echt tatoeëren in je geheugen.
Dus, waarom wil ik 750 km lopen op 1 jaar?
Omdat ik mij fit wil voelen.
Waarom wil ik me fit voelen?
Omdat fitheid bijdraagt tot vitaliteit.
Waarom is vitaliteit belangrijk voor mij?
Omdat ik dat nodig heb om mentaal en fysiek met meer gemak te dragen wat ik heb te dragen.
Waarom wil ik met meer gemak dragen wat ik heb te dragen?
Omdat ik wil genieten van het leven. Ik wil leven. Ik wil reizen.
Waarom wil ik dat?
Ik wil vrij zijn. Ik wil ten allen tijde keuzemogelijkheden hebben. Ik wil niet afhangen van anderen. En als ik niet fysiek fit ben, is het risico groter dat ik op een gegeven moment kom vast te zitten, fysiek en/of mentaal.
Mens sana in corpore sano.
Plots wordt dat lopen een bijdrage tot één van mijn belangrijkste waarden “vrijheid in denken en doen”.
Meer nog, door dat dit eigenlijk niet om het lopen draait, kunnen er andere manieren zijn die tot hetzelfde bijdragen. Wat weer helemaal past met mijn persoonlijkheid om regelmatig nieuwe experimenten te doen, nieuwe dingen uit te proberen, nieuwe opportuniteiten te benutten. Ik hou er niet van om me vast te zetten. Ik hou ervan om van mening te veranderen of van plan te veranderen als dat kloppend voelt. Ik heb het nodig om me deze keuzevrijheid te gunnen.
En zo kwam crossfit op mijn pad. Naast cardio, ook spierkracht aansterken. Een zeer belangrijke voor mij op dit moment. Want de overgang, wat ze ook mooi de peri-menopauze noemen, staat voor mijn deur.
Ik ben benieuwd waar dit avontuur mij dit jaar zal brengen?
Het voordeel van een heldere én voor JOU belangrijke WAAROM is dat als het ene plan om de één of andere reden niet kan, je gewoon een nieuw plan kunt bedenken, gealigneerd op je WAAROM.
“Ik kan niet lopen omwille van … ; dus ik doe niets”; wordt nu “ik kan niet lopen, wat kan ik alsnog doen dat een bijdrage levert aan mijn fysieke fitheid?”. En andere deuren kunnen zich openen.
The quality of your questions determines the quality of your life
Zo wordt de combinatie van een hoger doel, met het tracken van je vooruitgang een krachtige manier om meer betekenis en focus te geven aan je leven.
Hoe cool is dat!
Wat ook tot mijn succes heeft bijgedragen is het effectief op voorhand plannen in mijn agenda van mijn loop- en crossfitsessies.
What gets scheduled, gets done
Het zal je niet verbazen dat ik ook hiermee geëxperimenteerd heb. Wekelijks drie keer sporten was het voornemen. Dit experiment heeft me geleid van niet plannen en in het moment zelf beslissen, naar gedisciplineerd op voorhand plannen en blokkeren in mijn agenda.
Wat voor mij goed werkt, is elke zondagavond de komende 2 weken in te plannen. De kans dat ik doe wat ik gepland heb, is echt zoveel keer groter. Als ik een sessie schrap, dan doe ik dat alleen als ik op hetzelfde moment een ander slot kan reserveren. Ik laat me leiden door de vraag “Wanneer kan het dan wel?”. Het grootste voordeel voor mij is de rust die ik in mijn hoofd ervaren heb door het op voorhand te plannen en me er maximaal aan te houden. Ik hoef er niet meer mee bezig te zijn. The only thing I need to do is to show up.
Deze blog wordt veel langer dan verwacht.
Lees je nog verder mee? Want ik heb het nog niet over de titel gehad.
Ik heb het namelijk nog niet gehad over het oncomfortabel gevoel dat verandering met zich meebrengt. Dat is best een dingetje!
Get comfortable with feeling uncomfortable
Dit is een vaardigheid. Dit is een spier die training nodig heeft. Dit is de spier die ervoor zal zorgen dat je de verandering die je door wilt voeren in je leven ook daadwerkelijk volhoudt.
Heb jij het moeilijk om nieuwe veranderingen vol te houden? Of stel je geen doelen meer omdat je ze toch nooit volhoudt?
Weet dat het dat oncomfortabel gevoel is dat je ervaart bij verandering of groei, dat de stok tussen de wielen vormt. Het heeft niets te maken met je wilskracht of discipline. Het heeft gewoon te maken met hoe ons brein ons “veilig” probeert te houden. Namelijk door vast te houden aan dat wat het kent. Totdat het nieuwe gedrag als “veilig” wordt gezien omdat je het al zo dikwijls herhaald hebt dat het in je comfortzone komt te liggen.
Dus, elke keer als ik voel dat ik er tussenuit probeer te muizen door één of ander excuus, spreek ik dat stemmetje even toe zoals een ouder zijn kind bemoedigend toespreekt. Ik laat het weten dat het veilig is, dat ik het begrijp, maar dat we het toch gaan doen. Ik herinner het de WAAROM. En off we go, hand in hand!
Dat stemmetje zal er altijd zijn, van zodra je een verandering wilt doorvoeren in je leven. Weet dat, verwelkom het, en begeleid het. Laat het niet je reden zijn om op te geven.
Ik heb zoveel meer geleerd dan dat ik 605 km kan lopen!
Ik heb geleerd dat mijn leven meer betekenis krijgt, als ik werk aan doelen die belangrijk én interessant zijn voor MIJ. Zeker in tijden dat het buiten hard lijkt te stormen!
Ik heb geleerd dat vooruitgang ervaren mijn vertrouwen in mezelf verhoogt. Ik vergelijk mezelf enkel met mezelf voorheen.
Ik heb geleerd dat mild zijn met mezelf als het niet lukt dé manier is om snel terug on track te raken. Het zijn de bemoedigende woorden die het winnen van de afstraffende. Probeer maar eens.
Ik heb geleerd dat ik me fier op mezelf voel als ik doe wat ik zeg dat ik ga doen. Het is me opgevallen dat als ik niet doe wat ik gezegd heb dat ik ga doen er iets aan mij begint te knagen.
Ik heb geleerd dat comfortabel worden met dat oncomfortabel gevoel van groei en verandering universeel is en gewoon deel uitmaakt van het proces. Ik hoef er niets persoonlijks aan te koppelen. Het is gewoon zo.
Ik heb geleerd dat als er verschillende manieren zijn om je doel te bereiken ik mag kiezen voor het leukste.
Ik heb geleerd dat mezelf belonen voor elke kleine stap voorwaarts ervoor zorgt dat ik volhoud. Totdat de beloning niet meer nodig is en ik gewoon doe wat ik me voorgenomen heb om te doen.
Oh ja! Ik heb zoveel meer geleerd dan dat ik 605 km kan lopen!
When you are setting goals you are defining the person you want to become
When you make it a habit, these things are what you do
And ultimately it becomes who you are
Samengevat, wil je veranderingen in je leven?
Wees helder in wat je wel wilt en waarom.
Word vervolgens heel serieus in het boeken van vooruitgang, één microstap per keer.
Maak het simpel, maak het plezant, maak het interessant, maak het betekenisvol VOOR JOU.
Besef dat je bezig bent met het moeilijkste dat er is, je eigen gedrag veranderen. Hoe klein ook die verandering in andermans ogen kan lijken.
Beoordeel jezelf niet op het aantal keer dat je valt, maar op het aantal keer dat je terug opstaat en verderzet!
Ik hoop dat het goed met je gaat; dat je je gesteund voelt in al wat je doet of niet doet; dat je hoopvol uitkijkt naar wat komt en met voldoening of mildheid kunt terugkijken naar wat was; dat je ondeugende pretoogjes er mogen zijn; alsook de tranen die soms vloeien; dat je leeft; …
Dat je leeft vanuit je volledige zijn met al wat is en al wat niet is; met al wat je bereikt hebt en al waar je afscheid van hebt moeten nemen; met verdriet en vreugde; …
Verdriet betekent niet persé ongelukkig zijn
Ik heb lang enkel maar vanuit mijn hoofd geleefd. Mijn hoofd was leidend in alles wat ik deed. Mijn hoofd dacht overal wel wat van. Kon hard zijn. Voornamelijk naar mezelf toe.
Het maffe is dat ik zelfs succesvol hierin was. Ik werd ervaren als een goede leidinggevende, een fijne vriendin, een toffe buurvrouw, een goede dochter, een toegewijde moeder, … Maar als ik heel eerlijk ben met mezelf dan kan ik niet anders dan concluderen dat voldoening en vervulling uitbleven.
Mijn hoofd was mijn dictator. Het zei me wat ik moest voelen, hoe ik mij moest gedragen, wat ik moest denken. Ik zat vast in een goed of fout spelletje. En daar waar ik soms misprijzend kon zijn over mensen die oordelen over anderen, werd me pijnlijk duidelijk dat ik zelf ontzettend veel oordelen had over anderen en mezelf. Waardoor ik weer een oordeel op het oordeel had. Lekker vermoeiend. Haha!
Totdat mijn hart er zich zachtjes, maar steeds luider, mee begon te moeien.
Somewhere beyond right and wrong, there is a garden. I will meet you there. <Rumi>
Mijn hart vindt dat goed of fout spelletje maar niets. Telkens als ik dat spelletje speel, voel ik mijn hart niet meer. Dan is het alsof ik de verbinding met mezelf kwijt ben en een rol speel. Een rol gedicteerd door mijn hoofd of door anderen. Dan zit ik vast in de drama-driehoek waarin ik wisselend de rol van dader, slachtoffer of redder speel.
Wat zou er mogelijk zijn als ik niet meer label met goed of fout?
Ik ben met deze vraag aan de slag gegaan.
Wel, dan IS er plots gewoon heel veel!
Als ik voorbij het paradigma van goed of fout ga, voel ik een oneindig veld van mogelijkheden.
Ik voel me hoopvol ondanks de spannende tijden waarin we ons als mensheid bevinden én verdrietig omwille van al het leed dat we elkaar aandoen.
Ik voel me empowered in mijn eigen leven én tegelijkertijd ontzettend klein, beseffende dat ik nergens een wezenlijke controle over heb.
Ik voel me gesteund en begrepen, maar ook alleen als het tegenzit.
En alles wat ik voel is OK. Het is gewoon wat ik voel. Ik hoef er niets van te denken, het mag er gewoon zijn. Het vraagt om even gevoeld te worden. En vanuit dat voelen ontstaan er nieuwe impulsen, nieuwe ideeën. Waar mijn hoofd zich dan over kan buigen. Niet als dictator, wel als instrument.
Wat ik geleerd heb is dat mijn lichaam, mijn gedachten en mijn emoties instrumenten zijn die ik mag gebruiken om mijn leven te leiden, gestuurd vanuit mijn hart. Niet vanuit een rol die mijn hoofd of onze maatschappij bedacht heeft als succesvol.
Verandert dit veel in mijn leven?
Aan de buitenzijde wellicht niet veel. Maar innerlijk is dit een wereld van verschil! De manier hoe ik nu doe wat ik doe lijkt meer afgestemd te zijn met wie ik echt ben; de interpretatie, die ik nu geef aan de situaties waarmee ik te maken heb, brengt meer mentale rust.
Is het een gemakkelijk parcours?
Hell no! Mijn hoofd denkt hier veel van en wilt (veel te) vaak terug naar “het gekende” vroeger. Ik zit regelmatig in conflict met mezelf, met mijn “oude zelf”. Hierdoor begin ik soms te twijfelen. Het vraagt energie om tegen mijn eigen heilige huisjes te schoppen. Het vraagt moed van mij om los te laten wat niet meer klopt. Het vraagt wel wat, ja …
Maar denken te kunnen vasthouden aan iets wat niet meer klopt gewoon omdat het comfortabel is, is een illusie. Het ontneemt mij mijn levensvreugde, waardoor ik minder kan bijdragen aan het collectief.
Alles is voortdurend in beweging. Go with your flow. Ook al voelt het spannend, en soms beangstigend kwetsbaar. LEEF! DURF!
Wat gaat er om in jouw hart?
Laat de donkerste tijd van het jaar je helpen om het ook even stil te maken in jou zodat je je hart goed hoort. Wat betekent succes voor jouw hart? Waar wil jouw hart je naartoe leiden?
Soms is het antwoord niet wat je hoofd wilt, of wat je omgeving wilt.
Durf je hart te vertrouwen. Verzamel je moed bij elkaar en zet een microstapje in die richting.
Wat kan je nu doen, met de resources die je nu hebt, rekening houdend met de realiteit waarin je je nu bevindt, om een microstapje in die richting te zetten?
Wat mag je stap voor stap exploreren?
Als het te spannend voelt voor jou ga je gewoon traag. Gewoon de ene stap na de andere. Zo geef je niet alleen jezelf de tijd om aan je nieuw experiment te wennen, maar ook je omgeving.
Een bezield leven gaat om stappen, niet om snelheid.
Durf je hart de toestemming te geven om de dans van je leven te leiden.
Doorheen chaos. Doorheen kalmte.
Doorheen al wat is, wat geweest is en wat zal zijn.
In verbinding met jezelf en daardoor ook sterker met elkaar.
Op een boeiend 2023!
SAMEN dansend op de maat van het leven vanuit je hart.
Stap voor stap, meer en meer, moediger en moediger.
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
