Zo van die dagen?!
Heb jij soms ook zo van die dagen dat je gewoon wat aanmoddert? Je hebt een waslijst aan to-do’s, maar je hebt de fut niet, noch de goesting om eraan te beginnen? Je uitstelgedrag lijkt groter dan ooit? Je doet wat nodig is, maar je weet dat je absoluut niet op je best bent.
Rondom je zie je alle mensen gemotiveerd en enthousiast hun ding doen. Terwijl jij je afvraagt waar ze toch al die energie en motivatie halen. Het knaagt aan je, en je vraagt je af wat je fout doet. Je voelt je zelfs misschien een beetje gefaald. Vanuit je statische mindset doe je je best om het te verstoppen, of reageer je kort en kattig. En dan voel je je daar weer schuldig over.
Ja, ik ken nog steeds soms zo van die dagen. Ik zou liegen als ik zou beweren dat ze er niet meer zijn. Wel veel minder dan vroeger. Ze passeren ook sneller.
Dat zijn van die dagen waarin ik mezelf klein maak, mezelf veroordeel omdat ik nog steeds zo van die dagen heb.
Dat zijn zo van die dagen dat ik het liefst van al gewoon in bed wil blijven liggen, onder mijn warm flanellen donsdeken, veilig in mijn cocon.
Dat zijn zo van die dagen dat ik me niet gemotiveerd voel en hoop dat het snel morgen is.
Afgelopen maandag was zo één van die dagen voor mij. Dan ben ik heel even opnieuw mijn grootste saboteur. Want ik weet wat ik kan doen om eruit te stappen, maar doe het toch niet. Zo een beetje rebels tegen mezelf. Crazy toch! En misschien ook herkenbaar voor jou?
Hoe komt dat toch?
Misschien omdat het ooit een gewoonte was en dat gevoel even opnieuw zo vertrouwd en veilig voelt? Misschien omdat ik soms medelijden heb met mezelf? Misschien omdat het soms veel gemakkelijker is om mezelf slachtoffer van de situatie te voelen dan effectief actie te ondernemen?
Maar, misschien is het ook wel zo dat iedereen wel eens zo van die dagen heeft en er gewoon niets van zegt. Zodat we met zijn allen blijven denken dat we iets “verkeerd” doen als we ons niet “happy, shining & productive” voelen. Omdat we zijn gaan geloven dat we het “goed” doen als we ons “happy, shining & productive” voelen. Omdat we zijn vergeten dat het leven véél meer is dan dat!
Waardoor we ons telkens “schuldig” voelen als we in zo van die dagen zitten. Zeker als je even in de grip bent van je perfectionistische mindset. Hello my old friend called Imposter!
Wat als dit gewoon deel uitmaakt van mijn mens-zijn?
Net zoals eb en vloed, komen en gaan onze gedachten en gevoelens.
Positief of negatief, maakt niet uit, ze komen en gaan.
Voor mij, voor jou, voor iedereen.
Wat als het gewoon OK is om me van tijd tot tijd zo te voelen? Wat als het totaal geen indicatie is dat ik iets verkeerd doe? Wat als ik dit niet persoonlijk dien op te pakken?
Auwch, die raakt!
Dingen persoonlijk pakken is een oud patroon en houdt me langer dan nodig in mijn statische mindset.
Wat als ik het begin te zien als een uitnodiging om even stil te staan, om me de vraag te stellen wat ik nodig heb? Ben ik me bewust van wat ik nodig heb?
Zo ja, dan heb ik er even een prioriteit van te maken.
Zo neen, dan is er niets aan de hand! Gewoon laten passeren. Want net zoals eb en vloed, komen en gaan onze gevoelens en onze gedachten. Ik hoef dit niet persoonlijk op te pakken. Ik mag gewoon accepteren dat het voor nu dit is.
De kunst is om mezelf te herinneren om te focussen op dat wat ik in de plaats wil, in plaats van te blijven hangen in wat ik niet wil.
De kunst is om dan te doen wat nodig is om dat wat je in de plaats wil alsnog te bereiken. Alleszins een kleine micro-stap in de richting ervan.
Stoppen met het veroordelen van die gevoelens en gedachten die zo van die dagen maken. Stoppen met mezelf te veroordelen omdat ik voel en denk wat ik voel en denk. Gewoon accepteren wat is. Stoppen met ertegen te vechten. Ook al is het niet wat ik zelf wil op dat moment. Gewoon laten passeren.
Tussen een trigger en onze reactie is een ruimte.
En het is in die ruimte dat onze kracht en onze vrijheid zit.
Mijn trigger was mijn rothumeur maandag morgen.
Mijn initiële reactie was balen, klagen en afreageren (op mezelf deze keer).
Totdat ik me herinnerde dat ik mijn humeur, gevormd door mijn gedachten en gevoelens, niet persoonlijk hoefde te pakken. Dat ik een andere keuze kon maken.
Om het voor mij mogelijk te maken om die andere keuze te maken heb ik 2 liedjes opgezet die ik asap associeer met dansen. Hoe klein ook die eerste stap in de richting van die andere keuze, ze heeft ervoor gezorgd dat ik even mijn rothumeur vergeten was, waaruit ik weer een volgende micro-stap kon zetten.
En zo is mijn maandag, ondanks de grote donderwolk ’s morgens, nog relatief mooi geëindigd. Dinsdag was ik “happy, shining & productive”. Wat de rest van de week brengt maakt me even niet uit. Het leven is namelijk één groot avontuur, niet?
Life gives us the huge opportunity to experience all our emotions.
Why limit it to happy, shining & productive?
Let’s make it an adventure,
with danger and pitfalls,
with diamonds and gold,
with laughter and tears.
Let’s experience it all,
with curiosity instead of judgement.
Maak er een mooi avontuur van!