Een gewoonte veranderen is niet gemakkelijk. Alleszins voor de meeste onder ons.
Het vraagt naast focus, discipline en specifieke actie, ook een aantal shifts in mindset.
Vandaag deel ik er graag eentje met jou.
Weet wat je beweegreden is en blijf je hieraan herinneren!
Wat je precies gaat doen is belangrijk. Wees hier zo specifiek mogelijk in. Want vage dingen doen we gewoonweg niet. Wat nog belangrijker is, is een heldere en beklijvende WAAROM. Dit is wat je ongoing houdt wanneer je geen tijd, noch goesting hebt.
Waarom wil je die ene nieuwe gewoonte van bijvoorbeeld elke dag 30’ lichaamsbeweging installeren in je leven? Terwijl je vandaag misschien amper aan één uur lichaamsbeweging komt, ondanks het feit dat je weet dat dit één van de belangrijke fundamenten is van een gezonde en duurzame levensstijl.
Waarom is het belangrijk voor jou om op het werk wekelijks oprechte en specifieke positieve feedback te geven aan minstens één medewerker? Terwijl je dit vandaag misschien niet of amper doet ondanks het feit dat je weet dat dit echt een bijdrage levert aan de motivatie van je medewerkers. Om de één of andere reden kom je er niet toe in de drukte van de dag.
Waarom neem je je voor om meer NEEN te zeggen op een constructieve en verbindende manier, zowel thuis als op het werk? Terwijl het vandaag vanuit je pleasings-gehalte veel gemakkelijker is voor jou om gewoon JA te blijven zeggen. Beseffende dat je jezelf daardoor dikwijls in de steek laat, jouw noden, jouw werk, jouw planning, jouw dromen komen amper aan bod.
Waarom neem je je voor om meer JA te zeggen, voorbij aan de obstakels die je ziet en die je tot op heden meestal hebben tegengehouden? Organisatorische obstakels zoals een opvang regelen voor de kinderen om met die éne vriend af te spreken; of mentale obstakels zoals het niet zeker zijn dat je dat project wel gaat kunnen, want het is toch anders dan alles wat je tot heden gedaan hebt. Maar je weet dat meer JA zeggen betekent meer leven, meer avontuur, meer ervaren. En daar verlang je naar.
Waarom … ?
Maak dit helder voor jou. Maak dit emotioneel. Zorg ervoor dat jouw waarom zo sterk is dat het jouw brandstof is wanneer je dreigt in je oude gewoonte te hervallen. Herinner je er dagelijks aan door het te lezen, opnieuw en opnieuw. Maak het dus kort en krachtig en zéér persoonlijk. Maak het visueel zodat je het elke dag ziet.
Changing habits is a game of mind. Lead your mind, lead your life.
Gefixed op 21 dagen?
Ergens leeft de overtuiging dat als we iets 21 dagen volhouden dit een automatisme wordt en dus geen wilskracht, focus en discipline meer vraagt.
No way! Vergeet dat.
Weet dat het gemiddeld 66 dagen duurt alvorens een nieuwe gewoonte een automatisme wordt in ons leven. En hoe lang het duurt alvorens je je nieuw gedrag geïnstalleerd krijgt in je leven, duurt ergens tussen de 18 dagen en 254 dagen, afhankelijk van het beoogd gedrag, de persoon en de omstandigheden. (onderzoek van Lally Phillippa – University College London – gepubliceerd in European Journal of Social Psychology)
3 redenen waarom ik het resultaat van dit onderzoek deel:
Blijf mild met jezelf. Wees dus niet hard met jezelf als je na een aantal weken merkt dat je nieuwe gewoonte nog geen automatisme is. Veroordeel jezelf niet. Je bent helemaal “on track”. Blijf je herinneren waarom je dit wilt. Blijf inzetten op het systematisch doen.
Embrace your imperfection as a scientist. Leer uit de momenten waarin je merkt dat je niet doet wat je je voorgenomen hebt. En wordt een expert in het snel terug “on track” geraken, in plaats van een expert in het opgeven omwille van het zwart-wit denken.
Weten dat dit langer zal duren dan 21 dagen doet je beseffen dat het omarmen van een nieuwe gewoonte een proces is. Het is niet zomaar iets dat je snel doet. Enjoy the ride! Eer de vooruitgang die je maakt bij elke stap. Wat mij helpt is om tussentijdse mijlpalen te bepalen en deze te vieren telkens als ik er eentje bereik.
Los van het onderzoek:
Wij zijn uniek. Jij bent uniek. Ik ben uniek.
Dus hoelang het duurt alvorens mijn nieuwe gewoonte een automatisme is weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat als ik niets doe er ook niets zal veranderen.
En of het nu een automatisme is na dag 50 of na dag 500 doet er niet toe. De enige weg om aan dag 500 te geraken is te starten met dag 1 en vervolgens de volgende en de volgende ….
De nieuwe gewoonte waar ik momenteel mee aan het stoeien ben is om de dag 5 km lopen.
Mijn waarom is zéér persoonlijk en maakt dat ik ga lopen, op vele momenten dat ik het echt niet zag zitten. Ik vier mijn vooruitgang telkens als ik 50 km ben gaan lopen. Dus na een reeks van 10 maal 5 km trakteer ik mezelf met een overheerlijk gezond vegan gebak van bij de Noordoever, één van mijn favoriete restaurantjes.
Het is vandaag dag 73 en het is nog steeds geen automatisme. Twee weken geleden dacht ik van wel. Ik ben dan 1 week op verplaatsing gegaan en het plan was om daar niet te lopen omwille van organisatorische reden. Het plan was om daags na mijn terugkeer thuis het lopen verder te zetten. Zo ver het plan dus. Het heeft me meer dan 1 week thuis gekost alvorens terug te lopen. I am perfectly imperfect én ik heb hieruit geleerd dat ik me mijn waarom mag verder herinneren, ook op momenten waarin ik beslis om even niet te lopen.
En zo heb ik weer een graantje van wijsheid geoogst.
Ook gun ik gun mezelf een moment om fier te zijn op mezelf. Want die eerste dag opnieuw, die eerste dag na een onderbreking, die eerste dag vraagt moed. Geen heroïsche moed. Wel moed zoals nodig om de draad terug op te pikken waar je ze hebt laten vallen, beseffend dat het momentum terug opgebouwd zal moeten worden en dat dit opnieuw meer wilskracht zal vragen. Die moed zoals weten dat wat je beslist hebt om te doen het juiste is, dat het niet gemakkelijk is, en dat je het toch gaat doen.
Een aantal weken geleden gingen we op stap met Sjoera, de dame achter LittleBigStories.
Om het verhaal achter InsideUp te brengen in 3 minuten.
Remember to enjoy the journey and the scenery along the way.
We hebben de fijne begeleiding van Sjoera echt als een meerwaarde ervaren. Haar vragen en de manier hoe ze de vragen stelt; haar geduld en de manier hoe ze ons helemaal onszelf laat zijn; haar bescheidenheid en hoe ze dit als een kracht weet in te zetten. Echt een aanrader als je aan een filmopname ook nog een geweldig gevoel wilt overhouden.
Het resultaat is binnen.
Onszelf zien, onszelf horen, dat is een proces op zich, zoals je je wel kunt voorstellen. Ik zou het in het lang en in het breed kunnen uitleggen. Ik laat de woorden even voor wat ze zijn en wens je veel plezier met het bekijken van ons verhaal.
But, it’s not about me. It’s about the message that we bring.
Dank je beste lezer om ons te volgen
Dank je beste coachee om jouw pad even met dat van ons te laten kruisen
Dank je beste klant voor het vertrouwen dat je in ons stelt
Dank je Sjoera om dit samen met ons vorm te hebben gegeven
Dank je InsideUp-Crew om samen het pad te bewandelen en vorm te geven
De voorbije weken heeft Angst heel even de passagierszetel in mijn auto in beslag genomen.
En dat heb ik gevoeld.
Ondanks het feit dat ik op de bestuurderszetel zat, zat Angst te kort bij mij. Hierdoor is haar* invloed op mijn denken, mijn voelen en mijn doen net iets groter dan dat ik zelf zou willen.
Angst heeft altijd al een plek gehad in mijn auto. Dat zal ook altijd zo blijven. Zolang Angst op de achterbank blijft zitten is dat helemaal OK. Daar kan ik haar zien en met haar dialogeren. Ik leer zo zelfs dingen over mezelf, zonder dat zij het helemaal van mij overneemt. Wat ze wel doet als ze te kortbij komt, in die passagierszetel.
Vele jaren geleden zat Angst zelfs quasi voortdurend op de bestuurderszetel. Daar wil je Angst echt niet zitten hebben! Ik keek van op de achterbank toe. Ik voelde me afhankelijk van haar. Zij leidde mij. Zij reed me, metaforisch gesproken weliswaar, naar plekken waar ik het meestal niet fijn vond. Soms bleef ik ook gewoon in de auto zitten terwijl ik door het venster zag hoe andere mensen fijn hun ding deden.
Toen mijn jongste zoon geboren werd is heel mijn leven op zijn kop gezet. Dat is nu bijna 18 jaar geleden. Ik slik als ik dit schrijf. Ilias wordt eind december 18 jaar. Ik slik want sinds dat hij gediagnosticeerd werd met een degeneratief syndroom, nu zo’n 11 jaar geleden, was elke verjaardag moeilijk.
Met Angst op de bestuurderszetel stelde ik me elke keer opnieuw de vraag of dit nu zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat begon meestal vanaf midden september, na de “terug naar school”-drukte. Je moet weten, dat toen de diagnose gesteld werd, ik te horen kreeg dat er 3 types van dit syndroom zijn. Levensverwachting van type 1 is 2 jaar, van type 2 zo’n 10 jaar en van type 3 zo’n ruw geschatte 20 jaar. Ilias zijn type was toen niet gekend. Gezien hij 7 jaar was toen de diagnose gesteld werd wisten we dat het al niet type 1 was. Maar welk dan wel?
Angst heeft lang mijn leven geleid. Ze bepaalde wat ik deed en hoe ik het deed. Ze bepaalde de kleuren van mijn dagen. Ze bepaalde ook alles wat ik niet deed. Ze heeft bepaald dat ik jaren niet van mijn zoon heb durven genieten. Ze heeft gemaakt dat ik in mijn werk gevlucht ben. Ze heeft gemaakt dat ik van de ene opleiding naar de andere ging, van het ene boek in het andere dook. Kortom, ze bepaalde mijn leven en daarmee ook het leven van al wie mij omringt. Als ik daarnet schreef dat Ilias lijdt aan een degeneratief syndroom dan denk ik dat ik dit dien te nuanceren: Ik lijd, ik heb er heel erg onder geleden. Vandaag voel ik soms de pijn ervan. Maar lijden doe ik alleen nog wanneer Angst in een onbewaakt moment te kortbij komt.
Pain is inevitable. Suffering is optional.
Werken aan mijn mindset, mijn overtuigingen heeft mij doen inzien dat ik altijd een keuze heb. Stilstaan, in mijn eigen spiegel kijken, radicaal eerlijk zijn met mezelf en accepteren wat is. Om van daaruit terug te zien wat er alsnog mogelijk is. Om van daaruit terug te beginnen leven.
Ik heb de bestuurderszetel terug ingepalmd en Angst haar plek op de achterbank teruggegeven. Waar ze welkom is. By the way, haar uit de auto proberen duwen heb ik ook geprobeerd. Dat werkt niet. Ze hoort er nu eenmaal bij.
Being scared is part of being alive. Accept it. Walk Through it.
Die bestuurderszetel heb ik niet meer vrij gegeven. Dat weet ze ondertussen heel goed. Maar soms, soms durft ze nog even op die passagierszetel zitten. Dan trekt ze harder aan me, dan beïnvloedt ze me meer dan goed voor me is. Totdat ik het door heb en haar resoluut terug op de achterbank zet.
En de laatste weken heeft ze terug even te kort bij mij gezeten. Omdat Ilias onvoorspelbaar inactiever is; omdat het bijna zijn 18de verjaardag is; omdat ik met lede ogen zie hoe gepolariseerd onze maatschappij reageert op C en alles wat erbij komt kijken; omdat er best wel wat angstige berichten de wereld ingestuurd worden met betrekking tot het klimaat, … Redenen genoeg voor Angst om snel even naar voor te glippen op die passagierszetel.
Vandaag beslis ik bij het schrijven van deze blog dat het hoog tijd is dat ze terug naar de achterbank mag gaan. Ze zit er al terug. Ze kijkt me aan. Ik kijk haar aan en knipoog.
Ik voel dankbaarheid. Ik kies bewust om mijn aandacht terug te richten op wat wel goed is. Niet omdat ik naïef ben. Niet omdat ik de realiteit wil ontvluchten. Wel omdat ik weet dat er altijd ook heel veel goede dingen zijn en gebeuren. Dit geeft me de energie om mijn tiny bijdrage te kunnen blijven leveren.
Gratitude is the antidote to fear.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik Ilias nu al bijna 18 jaar in mijn leven heb. Ik ben vandaag wie ik ben grotendeels door hem.
Ik ben dankbaar dat er zoveel mensen zijn die op zoek zijn naar ver-binding met elkaar om samen van onze wereld een mooiere wereld te maken MET respect voor de natuur. Er zijn zoveel mooie initiatieven en er volgen er meer en meer.
Ik ben dankbaar dat we met velen zoekende zijn naar hoe we van onze maatschappij terug een samen-leving kunnen maken.
Dit is de allereerste keer dat ik hier zo open over schrijf. Niet voor je mede-lijden. Neen, we lijden met zijn allen al te veel. Elk moment dat we lijden is er een té veel.
Ik schrijf dit om je uit te nodigen om in jouw leven, in de spannende tijden waarin we met zijn allen verkeren, even stil te zitten in je auto. Waar zit Angst bij jou? Zit ze op haar plek? Welke vorm neemt ze aan? Wat komt ze jou over jezelf vertellen?
Let F.E.A.R. be a reminder to Face Everything And Rise
Laten we elkaar upliften
Laten we elkaar her-inneren hoe krachtig we samen zijn
Laten we elkaar her-inneren hoe kwetsbaar we alleen zijn
Laten we naar elkaar luisteren
Niet om te overtuigen, niet om ons gelijk te halen, niet om te manipuleren
Gewoon om elkaar beter te begrijpen en elkaar zo verrijken
Laten we elkaars verschillen eren
Laten we erkennen dat er verschillende waarheden zijn
De jouwe kan anders zijn dan de mijne
De mijne kan anders zijn dan de jouwe
Dat maakt van jou geen beter mens
Dat maakt van mij geen beter mens
Dat maakt van ons gewoon mensen met een andere waarheid
Elk lekker uniek
Laten we weten, voelen en denken dat we gelijk-waardig zijn.
Ik ben ok. Jij bent ok. Wij zijn ok.
Laten we in elkaar geloven
Laten we ons her-inner-en dat we allemaal hetzelfde willen
Laten we dit SAMEN doen,
Jij en ik. Ik en jij.
Inclusief
Elk op zijn eigen-wijze manier
Laten we naast elkaar wandelen
Never ever forget that you are worthy and capable
Never ever forget that what you need is already within you You’ve got this. I’ve got this. We’ve got this!
*Angst is niet vrouwelijk, noch mannelijk. Voor mijn schrijfgemak en je leesgemak beschrijf ik het als vrouwelijk. Het is een deel van mij en ik ben vrouw. Uiteraard is het ook een deel van mannen, en zij mogen het mannelijk maken😉.
Ga voor de beste keuze die je nu kunt maken, en wees fier op jezelf!
Het gaat er hard aan toe.
Sinds het nieuwe schooljaar worden we uitgedaagd om een nieuw, gezond en duurzaam evenwicht te vinden.
Veel mensen zijn nog zoekende.
En soms is dat evenwicht zelfs ver zoek.
Soms is het plaatsen van een heldere intentie niet voldoende om de uitvoering te garanderen.
Soms nodigt de realiteit ons uit om stil te staan bij wat echt is, met wat nu speelt. Dit te accepteren als nieuwe realiteit en los te laten wat we eigenlijk hadden gewild. Gewoon om van hieruit opnieuw met omhoog gestoken kin keuzes te maken, ingebed in de realiteit. Ook dat is een vorm van flexibiliteit.
Halsstarrig blijven vasthouden aan mijn perfect uitgetekend plan heeft totaal geen zin. Integendeel, het werkt mijn “harde” interne stem alleen maar in de hand. Je weet wel, die stem die zeer berispend kan zijn, teleurgesteld, verwijtend en soms zelfs kleinerend. Lang heb ik geloofd dat die “harde” interne stem me hielp om voor die extra mile te gaan, te groeien, mijn eigen limieten te doorbreken. En wellicht klopt dat ook, op korte termijn. Op lange termijn is dit echter nefast.
Op lange termijn heb ik die “compassievolle” interne stem nodig. Die stem die me eraan herinnert dat ik een mens ben en geen robot, die stem die mij toejuicht wanneer ik dingen goed doe en mijn hand vasthoudt wanneer het tegenzit om samen te reflecteren en de lessen uit de ervaring te trekken. Die stem die klinkt als een liefdevolle ouder die aan de zijlijn de grootste fan is van zijn/haar kind.
If you get tired, learn to rest, not to quit
Wanneer mijn agenda vol staat, dan maak ik nieuwe keuzes. Keuzes die rekening houden met deze volle agenda. Op zo’n momenten ben ik de grootste fan van een not-to-do-lijst. Op zo’n momenten stel ik me vragen die klinken als “Wat is er nu wel nog mogelijk om mijn energiepeil hoog te houden?”. Dikwijls kan ik me dan niet meer houden aan mijn dagelijkse work-out, of wandeling, of …. In plaats van dit in stilte dan maar niet te doen, teleurgesteld te worden op mezelf, die “harde” interne stem vrij spel te geven, en uiteindelijk alles wat een gezonde leefstijl vraagt over boord te gooien, heb ik nu een andere strategie.
Gedaan met het in stilte verdwijnen van mijn goede voornemens. Gedaan met het stil houden van wat ik niet meer doe, ondanks mijn mega enthousiasme bij aanvang.
Nu, nu zeg ik dat allemaal hardop, en herinner mezelf hierdoor voor welke keuzes ik sta. En kies dan ontzettend bewust, maak een nieuw plan. En voel me even fier bij de uitvoering hiervan als ware het mijn initieel “perfect” plan.
Wat me opvalt is dat hierdoor die “harde” interne stem veel minder aanwezig is. Wat me opvalt is dat dat knagend ontevreden gevoel over mezelf weg is. Wat me opvalt is dat die “compassievolle” interne stem steeds vaker op bezoek komt. Wat me opvalt is dat echte gezonde en duurzame veranderingen in mijn leefstijl met veel meer gemak plaatsvinden. Weliswaar niet zo snel als ik initieel gepland had.
Ik geef niet meer op. Ik plan en plan opnieuw, desnoods honderd keer. Ik blijf me op alle verschillende mogelijke manieren herinneren aan mijn doel en waarom dit belangrijk voor me is.
Ik ervaar het even rusten, omdat de situatie dit vraagt, niet meer als een reden om op te geven. Ik ervaar het als LEVEN. Leven in de wereld zoals ze is, vol avontuur, niet voorspelbaar en zeker niet controleerbaar door mij. Eigenlijk als leven zoals een avonturier. Het doel is helder en waarom ik het doe ook. En vervolgens neem ik elke keer opnieuw de volgende logische stap, rekening houdend met de realiteit waarin ik me bevind.
Compared to what?
Als ik me voorneem om dagelijks te sporten en het lukt maar 2 keer op een ganse week. Dan zijn die twee keer dat het wel gelukt is momenten waar ik fier op kan zijn. In plaats van te lopen mokken over de 5 keer dat ik “gefaald” heb.
Als ik me voorneem om dagelijks gezond te eten en het lukt drie keer niet. Dan bekijk ik het nu op weekbasis en zie dat ik van de 21 maaltijden die we tijdens een week tot ons nemen ik er 18 goed gedaan heb. Dat is meer dan 85% en dan ben ik hier fier op. In plaats van die “harde” interne stem te laten mekkeren over de ongezonde maaltijden.
Als ik me voorneem om elke avond tijdig in bed te stappen, een uur voor het slapen gaan “schermen” uit, en het lukt me geen enkele avond. Dan stel ik me de vraag wat er nodig is om dat opnieuw op de goede rails te krijgen. En herbegin ik met kleine micro-stapjes. In plaats van mezelf als “hopeloos” te bestempelen, wat zoveel is als een vrijgeleide van weinig slapen.
Als ik me voorneem om goede contacten te onderhouden met vrienden en familie en het lukt me niet om zelfs maar even te bellen. Dan zit ik mezelf niet op de kop. Ik accepteer dat ik even andere prioriteiten stel. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor een minder goed mens ben. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor niet met de ander inzit. Neen, dat wil gewoon zeggen da ik even andere prioriteiten stel. Dat doet geen afbreuk aan mijn intentie en liefde en vriendschap voor de ander.
Uiteraard, wat voor mij geldt, geldt voor elke andere mens ook op deze planeet. Dus, als andere mensen ‘hun beloftes’ niet nakomen dan weet ik dat dit niet komt omdat de ander een minder goed mens is. Neen, die heeft even gewoon andere prioriteiten gesteld. En, we gaan in gesprek met elkaar om samen te ontdekken wat we in zo’n momenten nodig hebben, voor een volgende keer. Want die zullen er zeker komen gezien het leven één groot avontuur is. We groeien samen in onze relatie. We mogen fier zijn op onszelf dat we dit moedig gesprek met elkaar aangaan in plaats van te blijven hangen in wat had moeten zijn, maar wat niet is.
Laten we leven
Laten we samen eren wat we kunnen bereiken op de lange termijn
Laten we fier zijn op elke stap vooruit en op elke stap achteruit
De stap vooruit smaakt naar voldoening
De stap achteruit brengt levenslessen
In elke stap ligt het avontuur naar ons te kijken
Zie jij het ook?
Lach, adem, dans.
Embrace your humanity
Know that you are not alone in this adventure
Workshop – Perfectionisme ombuigen naar optimalisme
Wist je dat perfectionisme een beschermingsmechanisme is, een overlevingspatroon dat we zelf bewust in leven willen houden?
Wist je dat perfectionisme geen vorm van zelfverbetering is en niet hetzelfde als je best doen is?
Ontdek er alles over in onze 2-daagse opleiding : Perfectionisme ombuigen naar optimalisme.
Vorige week hebben we deel genomen aan een internationaal 5-daags event. Meer dan tweeduizend participanten, komende van 82 verschillende landen. De jetlag heeft toch enkele dagen in mijn lijf gehangen. Vandaag voel ik me eindelijk terug helemaal geland in het hier en nu.
En dat terwijl we België helemaal niet verlaten hebben!?
Neen, we zijn gewoon 5 dagen naar de Ardennen getrokken om dit event life online te volgen, weliswaar in American timezone. Onze dagen begonnen om 4h ‘s middags en eindigde rond 4h ’s morgens. En dat 5 dagen na elkaar.
Life will never be the same again
Het programma van dag 1 vond ik mega spannend: allemaal samen tegelijkertijd in een ijsbad stappen en er een aantal minuten in blijven. Stel je voor 1/3de gevuld met ijs en 2/3de gevuld met koud water. Oh my God! Terwijl ik naar de Ardennen rijd, bekruipt de twijfel mij meer en meer.
Ik, die het heel snel koud heeft? Ik, die zich altijd in verschillende lagen kleedt om het zeker niet te koud te hebben? Ik, die ’s zomers regelmatig met een warmwaterkruik in bed kruipt?
Neen, misschien moet ik dit gewoon aan me voorbij laten gaan en mega supporteren voor Karin; aan de zijlijn. Ik ben gewoon niet gemaakt om de koude te trotseren. Dat is tegen mijn natuur.
We worden emotioneel voorbereid. Met verhalen van mensen die ons voorgegaan zijn. We horen getuigenissen van zowel bekende als onbekende mensen. Wat me opvalt is dat ze stralen als overwinnaars, van fierheid op zichzelf. Verhalen van hoe overgave aan de koude bevrijdend kan zijn. De koude wint altijd. Vecht er niet tegen. Geef je eraan over. En vanuit die plek zal je de schoonheid ervan zien, zal je je eigen kracht zien. Net zoals wanneer we het gevecht stoppen tegen wat het leven ons brengt; net zoals wanneer we in overgave van het leven gaan; in acceptatie van wat is om van daaruit te zien wat wel nog mogelijk is ….
Mmmmm …. Ik merk dat deze verhalen me raken …. Ik merk dat ik ook zo wil stralen … Maar ben ik bereid om de prijs ervoor te betalen? De koude in de ogen te zien en erdoor te stappen? Ik weet het nog niet hoor.
We worden fysiek voorbereid. Met ademhalingsoefeningen van onder andere Wim Hof. Google hem maar eens als je nog nooit van hem gehoord hebt. Ondanks het feit dat het een excentrieke figuur is valt me op hoe hij bruist van het leven, van de energie.
Van deze lymfe-stimulerende ademhalingsoefeningen voel ik me ijl in het hoofd worden. Ik voel hoe mijn lichaam snakt naar een teug adem. Na ronde 1 snak ik naar adem nadat ik 30 seconden mijn adem inhoud. Het voelt aan als een eeuwigheid. Het magische gebeurt in ronde 3. WAUW! Zo snel dat mijn lichaam haar grenzen verlegt. In amper 3 rondes kan ik met relatief gemak mijn adem 2 volle minuten inhouden. Dat had ik niet verwacht.
Mmmmmm … Ik merk dat mijn overtuiging van “ik ben geen koude mens” af begint te brokkelen … Wat als ik hier wel toe in staat ben? Wat als ik het nu gewoon eens een kans zou geven? Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van experimenten, waarom zou dit er geen van mogen zijn? Nog steeds voel ik geen overweldigende JA!
We worden mentaal voorbereid. De begeleider vertelt zijn persoonlijk verhaal. Hij vertelt hoe hij sinds het regelmatig pakken van een ijsbad een andere persoon is geworden. Hij vertelt hoe hij zichzelf bewust toespreekt en niet meer luistert naar dat “calimero”-stemmetje dat hem het oncomfortabel gevoel wil besparen. Hij deelt een aantal mantra’s met ons.
Mantra’s zijn een soort van affirmaties, ondersteunende zinnetjes (nieuwe overtuigingen) die je tegen jezelf zegt. Je kan het vergelijken met gymnastiek voor je brein. Je zeg het zoveel keer dat je brein het uiteindelijk als waarheid beschouwt.
Hij nodigt ons uit om onze eigen mantra te maken. Een mantra die ons kan helpen om door de koude te gaan, er geen schrik van te hebben, er niet tegen te vechten. Het gewoon te zien, te voelen en er door te gaan.
Mmmmmm…. Ik doe nog steeds mee en craft mijn mantra:
Feeling uncomfortable is good,
feeling uncomfortable is safe,
feeling uncomfortable I love it!
Nu zijn we voldoende voorbereid. We hebben de kennis die nodig is. Het is tijd voor actie!
Het moment van de waarheid: doe ik het of doe ik het niet?
It’s in your moments of decision that your destiny is shaped
“JA, ik doe mee”.
Eerst gaat Karin erin. WAUW! De gloed op haar wangen; de glinsteringen in haar ogen; de voldoening spat ervan af wanneer ze na een volle 5 minuten uit het ijsbad stapt!
We vullen het bad aan met ijsblokjes en dan is het mijn beurt. Geen twijfel meer. Niets. Ik ga het gewoon doen.
De rest van het verhaal is geschiedenis.
Of toch niet!
Want nu, een week verder, herbeleef ik dagelijks dat wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Nooit. Echt nooit!
Elke morgen start ik mijn dag met een koude douche. Ik draai de kraan helemaal naar rechts, stap onder de douche. Elke keer opnieuw komt dat oncomfortabel gevoel van “moet dat nu echt!?”; “neen, niet verder dan hier”. Elke keer opnieuw helpt mijn mantra en mijn ademhaling me om er toch helemaal voor te gaan. Elke keer opnieuw stap ik uit de douche met een breed-smoel-kikker grijns op mijn gezicht. ZALIG!
Waar hou ik mezelf nog onterecht klein? Welk verhaal vertel ik mezelf nog steeds terwijl ik het al lang ontgroeid ben? Welk nieuw verhaal wil ik schrijven?
Waar hou jij jezelf nog onterecht klein? Welk nieuw verhaal wil je je toeschrijven?
Ik wens je een mooie ont-moeting toe met je eigen kracht.
Met de kracht van anderen.
Laat de kracht van anderen je optillen.
Laat jouw kracht anderen optillen.
Workshop – Met zelfvertrouwen aan de slag – Start2BeYou
Je leeft JOUW eigen leven. Je speelt JOUW eigen muziek. Je durft JOUW eigen stem te laten horen. Je neemt JOUW eigen plek in. Je straalt, meer en meer. En op momenten dat het tegen zit, voel je het diep geworteld vertrouwen in je dat het goed komt.
Persoonlijk leiderschap en zelfvertrouwen gaan hand in hand. We hebben hiervoor een online traject voor jou ontwikkeld in onze InsideUp Online Academy. Het online traject van 5 weken begeleidt jou stap voor stap hierin verder
Ook deze website gebruikt cookies zodat wij deze website kunnen blijven verbeteren èn om ervoor te zorgen dat ons aanbod optimaal wordt afgestemd op jouw wensen. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. X
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
