Wat je aandacht geeft groeit… Letterlijk en figuurlijk

Wat je aandacht geeft groeit… Letterlijk en figuurlijk

Mijn echtgenoot is aan het tuinieren geslagen.

Ik kan dat alleen aanmoedigen want onze tuin snakte naar onderhoud en aandacht. Van zodra hij eraan begon heb ik de intentie geplaatst me niet te moeien met de keuzes die hij maakt. Niet altijd evident voor mij, maar tot op heden best wel gelukt.  

Als alles goed gaat eten we deze zomer best wel wat groenten van eigen kweek. Een heel experiment. Vooral voor hem. Maar geheel onverwacht ook voor mij. Ik volgde het veilig van op afstand, vooral uitkijkend naar de oogst. 

Tot zo’n aantal weken geleden.

Na het avondeten zei mijn wederhelft: allé kom, de tuin heeft nood aan jouw bezoek.

Ik kijk verdwaasd op en denk: niet nu, ik heb nog van alles te doen; maar ik zeg: euh ….ok.

Dus we gaan naar buiten. Ik stap bijna aan het tempo van mijn dagelijkse wandeling in de velden hier. Denkend: kom, dan hebben we dit gehad en kan ik eindelijk doen wat ik wil.

Maar mijn wederhelft dacht er totaal anders over.

Ik hoor hem plots zeggen: Hej, als je zo stapt zie je helemaal niets.

Ik draai me om en ik zie hem nog aan de achterdeur staan terwijl ik al midden in onze tuin sta. En ik hoor mezelf zeggen:  dat denk jij, ik heb het allemaal al gezien hoor.

Hij dringt aan en ik keer ongeduldig op mijn stappen terug en trek een wijsneus-gezicht op. Hij buigt zich over de bamboe en zegt: heb je gezien dat er al nieuwe scheuten uitkomen?

Ik antwoord: ahum. Maar in werkelijkheid had ik dat nog helemaal niet gezien.

Hij checkt elke plant apart en geduldig naar nieuwe scheuten. Het zijn er 25! En ik sta al bijna terug in het midden van de tuin. Als je er één gezien hebt dan heb je ze toch allemaal gezien. Niet? En nu zet ik mijn ongeduldig gezicht op.

Hij zegt: Kom eens kijken, heb je gezien dat er een aantal lavendel-struiken beginnen bloeien?

Ik keer opnieuw terug en mompel: ahum. Maar in werkelijkheid had ik ook dit niet gezien. Het waren de achterste planten en de bloemen zijn amper zichtbaar.

Ik merk dat er een innerlijk gevecht in mij ontstaat. Een strijd tussen dat deel in mij dat zich open wilt stellen en genieten van wat zich nu laat zien; dat deel in mij dan verbinding maakt met het verwonderd kind in mij. Tegen dat deel in mij dat tijd belangrijk vindt en efficiëntie en effectiviteit; dat deel in mij dat ongeduldig wilt doorstappen, dat vooral in haar hoofd bezig is, dat verbonden is met die au zo serieuze volwassen in mij. 

En ik voel me een beetje ambetant worden van dat innerlijk en onwennig gevecht.

Plots zegt hij: kijk, de bladeren van de haagbeuk komen uit de knop; ze hebben de verplanting goed overleefd.

Ik kijk om, en dankzij mijn innerlijk gevecht moest ik deze keer maar twee stappen terug doen. Ook dit had ik gemist. 

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Oef, ik ben dus geen ezel. Maar misschien wel een steenezel. Manmanman, ik heb me tot drie keer moeten stoten alvorens ik bereid ben om even te vertragen en me te laten verrassen door de natuur. De rest van het tuinbezoek verloopt trager, maar de innerlijke strijd is niet volledig gaan rusten. Het is alsof ik mezelf moet leren om te genieten, het is alsof ik mezelf toestemming hiervoor moet geven. Klinkt gek hé, maar beter dan dit krijg ik het momenteel niet verwoord.

Het topmoment van mijn man is wanneer hij me de warmte laat voelen gegenereerd door alle beestjes in de composthoop. Hij gaat er met zijn 2 blote handen in, breekt een hoopje open en toont me met een brede lach alle beestjes die erin krioelen. Toegeven, zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, maar ik voel me nog steeds vastzitten in die rol van au zo serieuze volwassen. Dus meer dan een klein lachje lukt me nog niet.

Patience is not the ability to wait but how you act while you are waiting

Wat even mijn aandacht vraagt is de vraag “Who am I being when doing?”. Ik zat duidelijk even vast in mijn fixed mindset. Ik zei JA, maar deed NEEN. Ik zei JA op mijn voorwaarden, mijn verwachtingen. En moest even door een innerlijke barrière gaan toen de voorwaarden anders bleken te zijn.

De dag nummer twee, na het avondeten, word ik opnieuw uitgenodigd voor een tuinwandeling. Ik voel instant de innerlijke strijd terugkomen. Deze keer stap ik trager, maar zie nog steeds niet alles. Ik ervaar de onrust in mij die het vertragen met zich meebrengt. Dit wist ik niet van mezelf. Ik leer mezelf weer een beetje beter kennen. Ik ben gezegend om op een plaats te wonen omringd door velden, waar ik dagelijks 5 km in wandel. Tot vandaag dacht ik dat het de verbinding met de natuur is die maakt dat ik deze wandelingen zo heerlijk vind. Niet dus! Ik besef nu dat ik er eerder gewoon doorstap en dat het weidse uitzicht mij helpt om gemakkelijker te verbinden met mezelf, mijn gedachten, emoties en lichaam. Maar niet echt met de natuur. Ik zat eerder in ver-binding met de natuur. Van ver zag ik in globo de veranderingen gebeuren, maar niet in detail.

En dat is niet erg. Beiden mogen er zijn. Zowel het inzoomen als het uitzoomen heeft zijn waarde. Aan mij om daarmee te experimenteren. Aan mij om daarin mijn evenwicht te vinden.   

Dag nummer drie, na het avondeten, was het aan het regenen. Ik blij, weliswaar in stilte, want ik hoef die innerlijke confrontatie even niet aan te gaan.

Dag nummer vier stappen we na het avondeten terug samen in de tuin. Ik kijk op “mijn” traag tempo, dat nog steeds sneller is dan dat van mijn man, naar de veranderingen. Ik ben verrast hoe snel alles groeit. De koolrabi was nog niet zichtbaar op dag één en nu amper drie dagen later zien we de sprieten uitkomen. Hetzelfde voor de koriander en de spinazie. Ik voel plots dankbaarheid opkomen. Voor moeder aarde, maar ook voor mijn man. Hij heeft gedurfd om zijn ongeduldige en soms ook wel wispelturige eigenwijze vrouw uit te nodigen om te vertragen. Om mij te doen zien, en niet enkel te laten kijken.   

Nu zijn we een aantal weken verder. Ik ga niet elke dag de tuin in. Maar wanneer ik erin stap, probeer ik oprecht aandacht te hebben voor wat er is. En de groei is onwaarschijnlijk snel. Ik zou het allemaal gemist hebben.

Moraal voor mij?

Ik besef dat ik nog steeds erg gefocust ben op het resultaat (de groenten op mijn bord). Ik besef dat ik het mezelf niet altijd gun om van het proces te genieten. De groei en bloei van de groenten zouden zo aan mij voorbij kunnen gaan. Terwijl daar nu net de transformatie en de magie zit.

Bijkomend, van de groenten zal ik eenmaal op mijn bord maximum een half uur genieten, en dan moet ik al heel traag kauwen ;o). Daarna zal ik al weer met iets anders in mijn hoofd zitten en ze helemaal vergeten.

Door nu mee in de tuin te wandelen krijgen deze groenten meer waarde, gewoon omdat mijn beleving helemaal anders is. Het is nu al plezant, ik leer nu al dingen bij, onafhankelijk van een geslaagde of mislukte oogst. 

Het is niet het resultaat dat het belangrijkste is.
Het is wie je wordt op weg naar dat resultaat.
Het is wat je leert op weg naar dat resultaat.

Dankzij het tuin-experiment begrijp ik dit op een diepere laag. Dankzij het zeer tastbare en concrete van de natuur en de confrontatie met mijn “ongeduld” begrijp ik nu ten volle de wijsheid achter deze woorden. Ik ben oprecht blij dat ik mijn mindset heb kunnen ombuigen. Want anders had ik dit allemaal gemist.  

Dankzij het tuin-experiment begrijp ik nog meer het belang van aandacht geven en waardering tonen van de effort van de ander terwijl die nog in het proces zit. Ik zie dat mijn man de tijd die ik neem om door de tuin te wandelen en zijn vorderingen ook echt te zien ontzettend waardeert. Ik zie dat niet aan grootse dingen, maar wel aan zijn lach, aan zijn ogen en aan de goesting waarmee hij elke dag opnieuw weer een beetje verder doet. Op zijn tempo, op zijn manier, met een duidelijk doel voor ogen, maar ook echt genietend van elk moment, van zijn vorderingen.

Need I to say more? Wat je aandacht geeft groeit. Letterlijk en figuurlijk.

Het volgend beeld wil ik je niet onthouden. Laats zag ik vanuit de keuken dat hij na het opbergen van het materiaal nog terug ging naar de moestuin. Gewoon om even te genieten. Ik zag zijn lach, hij niet de mijne.

Dat is wat ik mezelf ook toewens. Stoppen en vertragen, even achterom kijken en genieten van al wat er al gedaan is. Alvorens aan het volgende te beginnen. Weliswaar met mijn temperament en op mijn manier.

Allemaal anders en toch ook niet. 

Ik wens je het dagelijks ervaren van de magie van het leven toe,

in de kleine en de grote dingen,

in verbinding.

En als je zo’n steenezel als ik in je buurt hebt, kan je misschien zachtjes en geduldig een duwtje geven.

De kracht van gedachten en overtuigingen…

De kracht van gedachten en overtuigingen…

De eerste helft van het jaar heb ik mezelf verwend met 2 opleidingstrajecten van 6 dagen.  Het laatste traject is net afgelopen.
Het waren opleidingstrajecten die eigenlijk al veel langer op mijn whishlist stonden, maar laat ik zeggen dat ik het mezelf nog niet eerder gunde.   Maar wat een bofkont ben ik toch.  En hoe tevreden en dankbaar ben ik dat ik JA tegen mezelf heb gezegd.

Je kent dat wel. Je start de week met individuen.  Een beetje de kat uit de boom kijkend, jezelf opleggen om vooral niet te oordelen.  Om al snel even een eerste perceptie, een eerste beeld weg te schrijven in je brein en daarnaar dan misschien ook de rest van de week te handelen. 
De eerste uren bijt ik nog veel op mijn tong en probeer ik mijn enthousiasme wat te onderdrukken.  Ik luister, ik stel vragen, ik absorbeer en heb het vooral niet teveel over mezelf…. 

Al vrij snel komen de basisvooroorstellingen van NLP aan bod.  Yes, daar was de eerste echte klik met NLP (Neuro Linguistisch Programmeren).  Het voelt niet aan als lege, holle quotes.  Ik doorvoel ze echt.  Het helpt me eens te meer om te zijn wie ik ben.  Het is ok!

  • Iedereen heeft de hulpbronnen in zich om hun doelen te bereiken
    Klinkt een beetje als onze naam InsideUp, toch? 
    Het verwijst naar de kracht die in ieder van ons zit. Soms goed verstopt of zelfs vergeten. Maar wel steeds aanwezig
  • Falen bestaat niet, er is alleen feedback
    Stralend falend je leven bepalend met de feedback die je hieruit meeneemt.  Het voelt niet aan als falen, het voelt aan als durven leren en groeien.  Hoe moeilijk of onveilig dit soms kan aanvoelen.  Jij bent degene die wint met de feedback.
  • De kaart is niet het gebied
    Hoe vaak hoor je stemmen in je hoofd die niet van jou zijn, maar die je wel bent gaan geloven?  Is dit werkelijk jouw kaart?  Het is niet de realiteit die ons beperkt of stimuleert, maar veeleer onze kaart van de realiteit.
  • Kracht is flexibiliteit
    Hiermee bedoelen we de kracht niet als sterk maar wel als sterkte.  Hoe flexibel, hoe veerkrachtig, hoe soepel ga jij door de corona-crisis?
  • Achter elke gedrag ligt een positieve intentie
    Het gedrag zelf, positief of negatief, is niet de intentie. 
    Met een mededogen en mildheid kijken naar de acties van anderen, met een gezonde nieuwsgierigheid kijken naar de goedbedoelde intentie hierachter.
  • Mensen maken de beste keuze die ze op dat moment hebben
    Welke keuze je ook maakt of gemaakt hebt in het verleden. Het is ok.
  • Er is altijd een andere keuze
    We maken duizenden kleine en grote keuzes per dag.  Wijzelf maken die keuze en hoe meer je vanuit verschillende gezichtspunten kijkt, hoe meer mogelijkheden je voor jezelf creëert. Niet dat het altijd gemakkelijk zal zijn, maar je hebt de keuze.
  • Betekenis van je communicatie is de reactie die je krijgt onafhankelijk van je intentie.
    De reactie van een ander is vaak een spiegel.  Hoe meer jij je manier van communiceren en verbinding maken aanpast aan je gesprekspartner en aan zijn kaart, hoe groter de kans is dat jouw boodschap overkomt zoals je bedoelt.

Doordat we als groep deze basisvooroorstellingen zo goed aanvoelde en doorleefde was er al vrij snel een goede verbinding en vertrouwen in de groep.  Een onuitgesproken gevoel van respect voor ieders individueel proces.  Dit maakte dat we ons volledig open en kwetsbaar konden openstellen tijdens de oefeningen en processen die we allemaal doorlopen hebben als gids en ontdekker.  (ondanks de 1,5 meter en mondmasker)

Hoe kan het nog beter dan dit?

Daar kwam ie… Dag 5 was voor mezelf een ware doorbraak en transformatie mogelijk waarvoor ik enorm dankbaar ben voor de ervaring.  Eentje die ik nooit zal vergeten en waardoor ik de kracht van gedachtenmanagement zo intens heb ervaren.  Het persoonlijke bewijs voor mezelf dat er altijd nog een volgende stap, een volgend niveau is om te bereiken.  Het bewijs dat groeien zoooooo fantastisch is. 

Je gedachten hebben impact op je emoties.
Je emoties hebben impact op je gedrag.
Je gedrag heeft impact op je resultaat.
Je resultaat heeft impact op je gedachten.

Veel mensen denken dat gedachten je zomaar overkomen. En dat je weinig of niets te zeggen hebt over wat er zich in je hoofd afspeelt. Of, dat wat je denkt niets te maken heeft met dat wat je overkomt. Niets is minder waar. Want je denken speelt een alles overheersende rol in je leven.  En het goede nieuws is dat je het kan managen.

De basis van persoonlijk leiderschap en groeien zit verscholen in gedachtenmanagement.
Weet wel dat het geen quick fix is, maar werk van alle dagen.

Met InsideUp hebben we een heel toegankelijk online cursus ontwikkeld die je de inzichten én de tools geeft om hiermee aan de slag te gaan.   We bieden je deze cursus dan ook tijdelijk aan, aan een zeer toegankelijk tarief van 47 Euro.

Je krijgt hiermee toegang tot de InsideUp Online Academy mét bonusmateriaal.  De totale doorlooptijd is 70 minuten.

Meer info https://www.insideup-academy.be/gedachtenmgt/