Groeimindset uit de oude doos

Groeimindset uit de oude doos

Het is al mei. Ongelofelijk!

Heb jij ook de indruk dat de maanden elkaar sneller opvolgen dan voorheen?
Of is dat één van de vele ouderdomsverschijnselen horende bij mijn steeds talrijker wordende grijze haren?

Vandaag wil ik een tekst met jou delen uit de oude doos.
Een tekst die mij inspireert én helpt betekenis te geven telkens als ik het “loslaten” even uitdagend vind.

Vorige week stonden 2 bedrijfsworkshops op mijn agenda, met als thema “Perfectionisme ombuigen in optimalisme”. Willen, kunnen en durven “loslaten” is een dingetje wanneer we in onze perfectionistische mindset zitten. Dit is natuurlijk niet alleen zo voor “perfectionisten”. Dit is ook zo wanneer we even vastzitten in onze statische mindset, wanneer we ons groot gelijk willen tonen, …  

“Loslaten” wordt gemakkelijker als we er een andere betekenis aan geven.  
Nelson Mandela deelt genereus met ons die andere betekenis.

Loslaten

Om los te laten is liefde nodig …

Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar dat ik het niet voor een ander kan oplossen of doen…

Loslaten is niet mezelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen…

Loslaten is niet een ander wat toestaan, een ander iets mogelijk maken,
maar de ander laten leren door zelf te ervaren…

Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik besef dat ik het resultaat niet in handen heb…

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen, noch de schuld te geven,
het is weten dat ik alleen mezelf kan veranderen…

Loslaten is niet zorgen voor,
maar zorg hebben om, geven om…

Loslaten is niet fixen,
maar ondersteunen…

Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan om mens te zijn…

Loslaten betekent niet meer alles willen regelen,
maar de ander in staat stellen om zijn eigen resultaat te beïnvloeden…

Loslaten betekent niet ontkennen,
maar aanvaarden…

Loslaten is niet zeuren, schelden of ruzie maken,
maar durven mijn eigen tekortkomingen op te sporen en te verbeteren…

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen…  

Loslaten is niet iemand bekritiseren en reguleren,
maar proberen te worden wat ik droom dat ik kan zijn…

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar eruit leren én groeien en leven voor de toekomst…

Loslaten is minder vrezen, meer liefhebben.

<<Toegeschreven aan Nelson Mandela>>

Loslaten is een deugd en een kunst. Het is de voorbode van iets nieuws.

Wat houdt jou tegen om los te laten wat je niet meer dient?
Wat houdt jou tegen om te zijn wie jij wilt zijn?
Aan welke betekenis hou je nog vast?

Laat het los …
En bereid je voor op iets nieuws…

Welkom!

Vasthouden? Of toch maar loslaten.

Vasthouden? Of toch maar loslaten.

Ondertussen zijn we al in juni beland.

De zomervakantie komt korter bij. Joepie!

Maar eerst door de examens van onze kinderen geraken, of moet ik jongeren zeggen?

Dat is best wel een evenwichtsoefening voor mij. Zowel qua organisatie, als qua mindset. 

Mijn oudste zit aan ’t unief. Eerste jaar. Best wel spannend voor hem. En eigenlijk ook wel voor mij. De lijn tussen er zijn voor hem en hem ondersteunen enerzijds en de drang om te willen controleren door zijn aanpak te becommentariëren anderzijds, is soms dun.

Ik weet dat het zijn pad is, dat het tijd is om hem volledig zijn eigen keuzes te laten maken, zijn eigen aanpak te laten bepalen, zijn eigen lessen te laten trekken (of niet), … Mijn rol van opvoeden is al een tijdje gedaan. 

Maar het blijft ook mijn kind, dat ik soms wil beschermen tegen de pijn die teleurstelling en sommige levenslessen met zich meebrengen. Haha, de illusie dat ik hem kan “beschermen” van de grote boze wolf is er soms toch nog. Ondanks het feit dat ik wel beter weet.

Herken jij dat ook?

Wat mij helpt is eerst duidelijkheid krijgen over wie ik wil zijn.  Naar dit concreet voorbeeld vertaald is het dus duidelijkheid krijgen over welke soort mama ik wil zijn. Dat is helder voor me. Ik wil de liefdevolle en ondersteunende mama zijn. Ik wil dat hij zich thuis veilig voelt, een plek waar hij helemaal zichzelf kan zijn en waar alles bespreekbaar is. Ook de dingen waar ik totaal een andere mening over heb. Dus geen taboe onderwerpen. Ik wil verbinden met mijn zoon, met de persoon die hij echt is. Ook al had ik voor bepaalde aspecten andere verwachtingen en ben ik soms teleurgesteld in zijn gedrag. Hij is precies de persoon die hij is en dat is fantastisch. Soms slik ik, want soms is hij een confronterende spiegel voor mij. En tegelijkertijd kijk ik trots van aan de zijlijn toe hoe hij zijn pad bewandelt, hoe hij zijn lessen oogst, en zijn voldoening. Niet de mijne, maar de zijne. En dat is een voortdurend proces van loslaten, loslaten en nog eens loslaten.

Trade expectation for appreciation and your whole world changes in an instant.

Vervolgens plaats ik stap voor stap bewust intenties die mij herinneren aan welke mama ik wil zijn. De intentie – “gewoon”  luisteren, hem zien en horen en enkel vragen stellen – passeert regelmatig de revue. Neen, geen subjectief gekleurde, noch sturende vragen, hoe groot soms de verleiding ook is.  Dat vraagt meer oefening, net omdat het mijn eigen kind is. Dat vraagt oprecht proberen eerst hem te begrijpen, alvorens zelf begrepen te worden. Dat vraagt geduld met mezelf, zeker als ik mezelf betrap op “niet luister en enkel maar sturen”. Dat vraagt geduld met hem, zeker als ik vind dat hij rond de pot aan het draaien is, of als ik denk dat ik weet wat zijn antwoord is. Ook dit is een never ending proces van loslaten, niet vasthouden aan verwachtingen.

De intentie van – geen opmerkingen geven op x, y, z ….- is ook eentje waar ik nog steeds mezelf tegenkom. Bijvoorbeeld, geen commentaar geven als hij op “zijn” manier aan tafel zit, op “zijn” manier eet, op “zijn” manier antwoord, …. Kan je je hier al iets bij voorstellen?   

Dat is de theorie, dat is de intentie.

En de praktijk brengt me natuurlijk levenslessen om U tegen te zeggen. Hilarisch pijnlijk confronterend en super leerrijk tegelijkertijd.

Vorig WE heb ik zo’n fantastisch groeimoment cadeau gekregen van mijn oudste.

We zitten samen aan tafel te eten. Ik weet zelfs niet meer waarover het gesprek gaat. Wat ik wel nog weet is dat ik de intentie “geen opmerkingen geven over …” helemaal vergeten ben. Ik geef hem namelijk gewoon plat commentaar op hoe hij aan tafel zit, op hoe hij kijkt, hoe hij spreekt, hoe hij …. 

Om een lang verhaal kort te maken, zijn gedrag zint me duidelijk niet. Ik zit met andere verwachtingen dan hij en zit op dat moment duidelijk vast in mijn fixed mindset.

Mijn zoon reageert subliem. Achteraf bezien uiteraard. Op dat moment vind ik het allesbehalve subliem.

Hij staat op met zijn bord en bestek. Schuift de terrasdeur open. Zet zijn bord op de terrastafel. Schuift de terrasdeur terug toe en zet zich met zijn rug naar mij en eet rustig verder zonder zich om te draaien, zonder mij nog een blik te gunnen.

It will never be easy, but I am getting better in it.
It’s all about the progress that we make, not about being perfect.

Do I need to say more?

Neen, overduidelijk.

Op dat moment sta ik erbij en kijk ik er naar. Ik voel me boos worden. Mijn ego(tje) heeft dan zin om op te staan en er een olifant van te maken. Om vast te houden aan mijn groot gelijk (ook al had ik ongelijk). Gelukkig herinner ik me deze keer – er zijn ook momenten dat ik het me niet herinner hoor – net op tijd welke mama ik wil zijn. En kan ik kiezen om alles los te laten.   

Hahaha. Saved by the internal bell ;o).

Was mijn gedrag in lijn met de mama die ik wil zijn? Neen, tuurlijk niet.

Had mijn zoon gelijk? Ja! Ik ben duidelijk over zijn grens gegaan en dat terwijl hij met examenstress zit. Hem begrijpen, hem zien, hem horen, hem ademruimte geven, ben ik even vergeten.

Na dit intern gesprek met mezelf – ja, misschien herken jij dat ook, ik heb vaak dialogen met allerlei stemmetjes in mijn hoofd – ben ik ter plekke hard beginnen lachen. Vervolgens ben ik opgestaan en ben ik me gaan verontschuldigen. Want dat is wat de mama zou doen die ik wil zijn. Zij zou de mug niet laten transformeren in een olifant, zij kan haar ego(tje) inslikken en kan toegeven dat ze het bij het foute eind heeft.

Gemakkelijk voor mij op dat moment? Neen.

Confronterend? Absoluut.

Maar weer geleerd. Ja, soms kan ik echt hardleers zijn. 

Conflict reminds me when I need more space for myself. 

Wat ik ook geleerd heb is dat ik een kort lontje heb als ik moe ben. Als mijn zelfzorg een tijdje op een laag pitje draait. Dankzij dit duidelijk signaal van mijn oudste krijgt dat ook weer de nodige aandacht. Ik kan niet de mama zijn die ik wil zijn als ik mezelf niet verzorg. Zo werkt dat nu eenmaal voor mij.  

Ik wens je een mooie ver-bindende week toe.

Vol geduld met jezelf en met de ander, 

Draag zorg voor jezelf.

Dat is jouw verantwoordelijkheid, van niemand anders.

And, remember, summer is coming, …  soon.

Hang in there and just be your shining and inspiring work-in-progress!

Tweehonderdvijftig verschillende manieren … om af te wassen.

Tweehonderdvijftig verschillende manieren … om af te wassen.

Deze rare titel heeft mijn weekend lichter en plezanter gemaakt. 

Sterker nog, het heeft voor een doorbraak gezorgd. In mijn hoofd en tussen mijn twee oren.

Telkens als ik mezelf betrap op het commentaar willen geven over het HOE van de ander gonsde dit zinnetje als een mantra in mijn hoofd.  

Even toelichten.

Soms kan ik best wel controlerend optreden naar mijn huisgenoten. Dan handel ik alsof mijn manier de énige juiste manier is. Dan denk ik alle waarheid in pacht te hebben. Dan kan ik nogal intolerant optreden en uit de hoogte spreken over hun manier van afwassen, was opplooien, eten maken, aan tafel zitten, …  

Dan bekijk ik hun gedrag met een vergrootglas en verlies ik het groter geheel volledig uit het oog. Inderdaad, dan heb ik duidelijk mijn statische mindset op. Alleen vind ik dat natuurlijk niet op het moment zelf. Op het moment zelf denk ik oprecht dat ik er goed aandoe om hen te zeggen HOE het moet op MIJN manier. En waarom dat de enige goede manier is.

Haha!

Lang leve de kracht van reflectie. Lang leve mijn continue drang van zelfontplooiing en groei. Dat maakt van mij echt een betere persoon. Ondanks de dikwijls pijnlijk confrontatie met mezelf wanneer het kwartje eindelijk valt weet ik dat dit voor mij het pad is om een steeds betere versie van mezelf neer te zetten. Voor mezelf en voor de ander.

                               There is nothing to regret when I learn from my past

LEVEN is ook fouten maken, fouten toegeven, fouten eren voor wat ze me brengen. Het goed verstopt cadeautje van een fout is namelijk de mogelijkheid om te leren en te groeien. Stap voor stap. Op mijn tempo, op het tempo van mijn ervaringen en de reflecties achteraf. 

Waar gaat deze titel nu eigenlijk om?

Deze is gebaseerd op het onderzoek van gezinstherapeute Virginia Satir. Zij ontdekte namelijk dat er “meer dan 250 verschillende manieren zijn om af te wassen, afhankelijk van wie er wast en wat de gebruikte ingrediënten zijn.”  

Tweehonderdvijftig verschillende manieren!

En ik denk dat mijn manier de énige juiste is.

De grap hiervan inzien, mijn grootheidswaanzin onder ogen komen, brengt zuurstof in situaties waarin ik anders vastloop omdat ik vasthoud aan mijn groot gelijk; in situaties waarin een “Ja, maar …. “ repliek nooit ver is. Misschien erken je het ook?

Van die 250 verschillende manieren zullen er zeker een aantal meer efficiënt zijn dan de rest. En mijn manier behoort uiteraard tot de top 3 van meest efficiënte en effectieve. Haha! Ik schrijf dit met een big smile op mijn gezicht.

Do not take yourself too seriously. Laughter is the best medicine.

Alle gekheid op een stokje, of iemand op zoek is naar de meest efficiënte manier –  of openstaat om deze te horen – is afhankelijk van zijn prioriteiten. Dit is niet afhankelijk van mijn prioriteiten, noch van het belang dat ik eraan hecht.

Hoe zou het zijn om mezelf eraan te herinneren wat belangrijk is?

Hoe zou het zijn om mijn aandacht te plaatsen op het feit dat het gedaan wordt en niet HOE het gedaan wordt?

Hoe zou het zijn om elkeen hierin de vrijheid te gunnen? Net zoals ik in alle eerlijkheid die vrijheid nodig heb.

Hoe zou het zijn om te erkennen dat elkeen zijn eigen prioriteiten en doelen heeft en dat dat helemaal ok is?   

Met andere woorden, zoals op het werk, is ook thuis het WAAROM en het WAT belangrijk. Spreken, discussiëren en uiteindelijk overeenkomen over het WAAROM en het WAT is wat telt. Het HOE mag de ander in volle vrijheid, afgestemd op zijn prioriteiten en doelen, invullen.

Zeker ook thuis. Die brug had ik nog niet helemaal gevormd. Daarvoor had ik dus de kennis van het onderzoek naar afwassen nodig. Waardoor het zinnetje “er zijn wellicht nog 249 andere manieren om ….” me hieraan herinnert.

Als ik het HOE loslaat en oprecht nieuwsgierig kijk en luister naar het HOE van anderen leer ik misschien zelf ook iets bij. Wie weet kan ik MIJN manier optimaliseren aan de hand van het HOE van de ander?

The proof of the pudding is in the eating

En dat is precies wat er gebeurd is dit weekend.

Ik heb me meerdere malen per dag herinnerd aan het feit dat er 249 andere manieren zijn om …. Telkens als ik me dat zei moest ik lachen. Wat lichtheid en speelsheid bracht in situaties waar de ander een opmerking van mij had verwacht. Echt een aanrader!

Ik heb meerdere malen per dag de intentie geplaatst om oprecht nieuwsgierig te zijn in de manier van de ander… Waaruit ik geleerd heb dat ik meer tijd heb om andere leuke dingen te doen. Want, ik heb geleerd dat hun manier niet fout is. En als het niet fout is en voldoet aan het WAAROM en het WAT, waarom dan nog tijd en energie verkwisten in het overtuigen van de ander van MIJN manier?

En zo vervagen de fictieve grenzen van JIJ en IK, van WIJ en ZIJ en wordt alles meer SAMEN.

Het “enige” dat het vergt is in je eigen spiegel durven kijken en met rauwe eerlijkheid de volgende vragen te beantwoorden: Wat in mijn denken en voelen verhindert het meer samen? Wat in mijn denken en voelen voedt het conflict?

Magic happens when you stop willing to change another,
and start willing to change yourself

Bepaal samen het WAAROM en het WAT …. En telkens als je tussen wilt komen in de uitvoering kan je jezelf eraan herinneren dat er nog 249 andere manieren zijn om ….

Een fijne manier van loslaten en misschien heeft het voor jou hetzelfde effect als voor mij. 

Hoe laat jij los wat je niet meer dient?

Wat zeg jij tegen jezelf ?