Ik ben net terug van een weekje Jeruzalem. Dé bakermat van heel wat culturen. Stad van contrasten in een land waar veel om te doen is. Een blog met overpeinzingen, eens iets anders, of toch niet…
Jeruzalem.
Het gevoel van hoop en verdriet wisselen elkaar razendsnel af.
Verdriet omwille van wat we elkaar allemaal aandoen omwille van de verschillen.
Hoop om in deze stad zoveel verschillende soorten mensen samen hetzelfde te zien nastreven.
Op een andere manier. Ja, heel zeker, op een andere manier. Maar au fond wel met hetzelfde doel. Rust vinden in zichzelf, trouw aan wat groter is dan zichzelf, met respect voor alles wat er al geweest is en hoopvol voor wat komt.
Onafhankelijk van al dan niet geloven, onafhankelijk van ras, van nationaliteit.
Onafhankelijk van dit alles, voelde ik vooral liefde en sereniteit. Een zeer stille vorm van liefde en sereniteit. Eentje die je van binnen helemaal stil maakt en van buiten doet stralen. Eentje die vraagt om zelf autoriteit op te nemen en te voelen waar jij eigenlijk voor staat. Je uitnodigt om daar dan ook werk van te maken. Eentje die geen dwangmatige controle aanvaardt, noch het opleggen van regels nodig heeft. Eentje die ons allen verbindt.
Toen ik jou zag en wij samen elkaar
Wat als we nu kiezen om te zoeken naar gelijkenissen? In plaats van naar verschillen?
Wat als we nu kiezen om eerst de ander te begrijpen? In plaats van eerst begrepen te willen worden?
Wat als we bewust worden van onze vooroordelen en hier bewust van af stappen?
Zouden we dan niet in staat zijn om meer in verbinding met elkaar te staan? Zou de wereld er dan niet mooier uitzien? Voor onszelf, voor de ander, voor iedereen?
Is dit naïef? Ik denk het niet.
Ik denk dat dit uitermate krachtig en transformerend kan zijn.
Maar hoe begin je hieraan?
Gewoon door het zelf te doen. Bij elke ont-moeting? Bij elk gesprek? Je eigen gedachten en gevoelens onder de loep nemen? Je bewust worden van dit alles en dit stap voor stap om te buigen.
Met vallen en opstaan. Zoals steeds.
Durven kiezen hiervoor is mind blowing.
Durven kiezen hiervoor is niet gemakkelijk.
Ik ervaar het nog steeds als tegen de stroom in.
Jezelf horen “oordelen” en andere “veroordelen” …. Mmm …. Ik heb al vele momenten van schaamrode kaken gehad. Van mijn eigen oordelen, overtuigingen, gedachten en gevoelens over anderen en daardoor eigenlijk ook over mezelf.
Ze wegstoppen, doen alsof je ze niet hebt, je voordoen alsof je er boven staat, werkt niet. Ze zien, omarmen en stap voor stap ombuigen, wel!
Dit vraagt bewust-zijn bij jezelf. Dit vraagt zelf-zorg om dit werk te doen. Dit vraagt keuzes maken en prioriteiten durven stellen.
Dit vraagt persoonlijk leiderschap pakken. Voor wat je doet, voor wat je niet doet, voor wat je zou willen maar nog niet doet.
Dit vraagt ook mildheid en compassie naar jezelf. Zeker wanneer je teleurgesteld bent in jezelf omdat je iets zegt of doet dat niet overeenstemt met de persoon die je wilt zijn. De sleutel ligt dan niet in hardheid, maar in mildheid. Naar jezelf toe.
Dan mag je stilstaan.
Erkennen wat je wel al doet in de richting van de persoon die je wilt zijn. Erkennen welke groei je nog mag pakken, zonder excuses te verzinnen, gewoon rauw eerlijk.
Dan mag je jezelf ook onvoorwaardelijk feliciteren en graag zien voor al wat je probeert.
En vanuit deze innerlijk plek van liefde en sereniteit zie je helder en duidelijk de gelijkenissen met anderen. Je ziet helder en duidelijk dat iedereen rondom jou ook gewoon oprecht zijn best doet.
Dat kleurt je dag in kleuren die je hart doen zingen.
You have to do what I right for you. No one walks in your shoes
Je zal merken dat de hardheid die je naar jezelf uitte en naar anderen projecteerde stap voor stap verdwijnt. Je ervaart meer compassie en mildheid naar jezelf toe en daardoor ook naar anderen. Omdat je oprecht weet wat het van je vraagt om een intentie te plaatsen en te merken dat je er zelf nog niet helemaal naar leeft. Je voelt je meer dan ooit verbonden, gezien en gehoord.
En net daar draait het toch allemaal om, niet?
Jezelf gezien en gehoord voelen voor wie je bent, voor de moeite die je doet, niet voor het resultaat dat je al dan niet behaalt.
Wat als we het resultaat zouden zien als de strik rond het cadeautje; én het proces, de moeite die jij elke keer opnieuw doet om die betere versie van jezelf te zijn, als het cadeautje.
Leef voluit en geniet!
Ik ben benieuwd hoe jij met de strik en het cadeautje omgaat. Laat het ons gerust weten in de reacties hieronder.